ΔΕΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ

ΔΕΝ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΙΟΥ, ΑΛΛΑ ΤΑΙΡΙΑΖΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ

=====

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος, 

Που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός, 

Καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας, 

Κι άναβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες, 

Εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλάτανου λεβέντικου 

Και μια σημαία πλατάγιζε ψηλά γη και νερό, 

Που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε 

Μα όλος ο κόπος τ' ουρανού, 

Όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα 

Πρωί στα πόδια του βουνού, 

Τώρα, σαν από στεναγμό Θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει, 

Τώρα, η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκκαλιάρικα, 

Πιάνει και σβήνει ένα-ένα τα λουλούδια επάνω της, 

Μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν 

Από λιμό χαράς κοίτουνται τα τραγούδια Βράχοι καλόγεροι με κρύα μαλλιά 

Κόβουνε σιωπηλοί της ερημιάς τον άρτο. Χειμώνας μπαίνει ως το μυαλό. 

Αγριεύει η τρίχα του αλογόβουνου, 

Τα όρνια μοιράζονται ψηλά τις ψίχες τ' ουρανού. 

Τώρα μες στα θολά νερά ένας ίσκιος νευριάζει. 

Ο άνεμος αρπαγμένος απ' τις φυλλωσιές Κάνει εμετό στη σκόνη του, 

Τα φρούτα φτύνουν το κουκκούτσι τους, 

Η γη κρύβει τις πέτρες της, 

Ο φόβος σκάβει ένα λαγούμι και τρυπώνει τρέχοντας 

Την ώρα που μες από τα ουράνια θάμνα Το ούρλιασμα της συννεφολύκαινας Σκορπάει στου κάμπου το πετσί θύελλα ανατριχίλας. 

Κι ύστερα στρώνει στρώνει χιόνι χιόνι αλύπητο, 

Κι ύστερα πάει φρουμάζοντας στις νηστικές κοιλάδες.

(Οδυσσέα Ελύτη, Άσμα Ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας)