Η ΠΙΣΤΗ ΑΠΟΚΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Η ΠΙΣΤΗ ΑΠΟΚΤΙΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΘΑΡΣΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ

Του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου

=====

Πρέπει να μας είναι απόλυτη συνείδηση, ότι η ποιότητα του περιεχομένου της καρδιάς μας δεν είναι συμβατή με την ποιότητα του Χριστού και εξ αυτού δεν είμαστε άξιοι να Τον συναντήσουμε, πολύ περισσότερο να έρθει μέσα μας.

Πρέπει να προσβλέπουμε στην απόκτηση της εμπιστοσύνης-πίστης του Αβραάμ, του οποίου είμαστε τέκνα και κληρονόμοι, όχι εξ αίματος, αλλά επειδή είναι πατήρ των πιστευόντων.

Η πίστη αποκτιέται όχι με ευσεβείς θεολογικές σκέψεις αλλά με τον κόπο της κάθαρσης της καρδιάς από κάθε βρώμικο και αμαρτωλό περιεχόμενο. Μόνον ελεύθερος από δεσμεύσεις μπορεί κανείς να εμπιστευθεί. Αν σε “ασύνετο καρδία ουκ εισελεύσεται σοφία” πολύ περισσότερο υπάρχει ασυμβατότητα μεταξύ πίστεως και αμαρτίας.

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο "Αναστάσιος",

 enoriako.info

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΟ ΤΗΣ ΕΚΛΟΓΗΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=============

Λαλίστατος και ενημερωμένος όπως πάντοτε ο κ. Τζούμας λέγει τα ακόλουθα για τις τελευταίες εκλογές στα “σφηνάκια” του:

“Οι τελευταίες αρχιερατικές εκλογές έδειξαν την προχειρότητα με την οποία προχωρούν οι Ιεράρχες μας στη συμπλήρωση των κενών Ιερών Μητροπόλεων. Η εκλογή του νέου Μητροπολίτη Νικοπόλεως και Πρεβέζης, δεν οφείλεται στο γεγονός ότι ο εκλεγείς Χρυσόστομος ήταν καλύτερος από τον αντίπαλό του Θεοδόσιο, αλλά διότι ο Χρυσόστομος είχε παλιώσει πια μέσα στην Σύνοδο και ασφαλώς διέθετε όχι απλώς έναν... "μπάρμπα" στην Ιεραρχία, αλλά πολλούς ...μπάρμπες, που ενδιαφέρθηκαν γι’ αυτόν και τον προώθησαν στον Αρχιεπίσκοπο, για να πάρει το "χρίσμα" του υποψηφίου και εν τέλει να εκλεγεί!

Από την άλλη ο έτερος υποψήφιος Θεοδόσιος, ενώ υπό άλλες συνθήκες θα ήταν ο επικρατέστερος διάδοχος του μακαριστού Γέροντά του Μελετίου, φρόντισε με την αλαζονεία και το πείσμα που τον κατέλαβε (το έχουν αυτό το κουσούρι τα...Καλαμαράκια) αλλά και με τις νεωτεριστικές αντιλήψεις που εφάρμοσαν στην εν λόγω Μητρόπολη, ερήμην της Ιεραρχίας, έχασε κάθε έρεισμα που θα μπορούσε να τον οδηγήσει στο θρόνο της αποστολικής αυτής Μητρόπολης!

Φεύγοντας από την ενορία που διοικούσε μέχρι την εκλογή του ο νέος Νικοπόλεως και Πρεβέζης, οι πληροφορίες μας λένε οτι άφησε πίσω του... καμένη γή! Η τρύπα των οικονομικών είναι τεράστια.

Ούτε στο Δημοτικό Συμβούλιο, που είχε γίνει τότε -επί Δημάρχου Νικήτα Κακλαμάνη αν δεν κάνω λάθος - δε βρέθηκε ένας άνθρωπος να εκπροσωπήσει τη ενορία και να υπερασπιστεί το δίκαιό της με αποτέλεσμα να περάσει ο προαύλιος χώρος και η πλατεία που βρίσκεται στα δυτικά ρου ιερού ναού στο Δήμο! Οταν μάλιστα ζητήθηκε από τον τότε προιστάμενο να πάει στο συμβούλιο και να δώσει τη μάχη του, εκείνος το αρνήθηκε διότι όπως είχε πεί τότε, πήγαινε για...δεσπότης και δεν έπρεπε να κάνει εχθρούς! Και τα κατάφερε...Εκείνος μεν έγινε..δεσπότης, αλλά η ενορία συρρικνώθηκε, η πλατεία πέρασε στο Δήμο και τα οικονομικά του ναού, πάνε από το κακό στο χειρότερο!

Μα τι θα μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος, θα μου πείτε...Πολλά είναι αυτά που θα μπορούσε να κάνει, αν ήθελε να αφήσει πίσω του μνήμη μεγάλου ανδρός! Ακόμη - ας πούμε - και να είχε αποφύγει το... προκλητικό γεύμα, επί τη χειροτονία του, στην Αίγλη του Ζαππείου (αλήθεια πόσο κόστισε;;;)."

Λέγει πολλά και διάφορα ο κ. Τζούμας. 

Η δική μας ερώτηση είναι η ακόλουθη: Οταν γνωρίζουμε κάποια δεδομένα δεν πρέπει να μιλάμε γι’ αυτά πριν τις εκλογές;

Γιατί τα λέμε τώρα όταν όλα τέλειωσαν;

Δεν κρύβουμε πάντως ότι ο κ. Τζούμας μας προβλημάτισε σοβαρά με τις πληροφορίες του. 

Φυσικά αν το πρόβλημα συνίσταται στο ότι ο Σεβασμιότατος Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος δεν είναι ικανός να διαχειριστεί οικονομικά θέματα το πράγμα δεν είναι τόσο σοβαρό, επειδή μπορεί κάλλιστα να αναθέσει την ευθύνη των σε ικανούς ιερομονάχους της Μητροπόλεως του.

Αλλα είναι που θέλουμε να μας πει ο κ. Τζούμας. 

Ο Σεβ. Πρεβέζης είναι παραδοσιακός κληρικός;

Είναι αφιλοχρήματος, ασκητικός, ιεράρχης ήθους; 

Εχει καθόλου οικουμενιστικές και νεωτεριστικές τάσεις; 

Θα σεβαστεί το σπουδαίο ποιμαντικό έργο που βρήκε από τον προκάτοχό του στις Μονές και στις ενορίες;

Αν αυτά γίνουν, και αν δεν αποδείξει εαυτόν οικουμενιστή ιεράρχη, η τυχόν έλλειψη πείρας ή και ικανότητας να χειριστεί τα οικονομικά θέματα είναι θεραπεύσιμο μειονέκτημα.

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ;

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ Ο ΝΤΟΣΤΟΓΙΕΦΣΚΥ;

Του π. Θεοδοσίου Μαρτζούχου

========

Να ’σαι είκοσι δύο χρονών και να ’σαι θανατοποινίτης! Να περιμένεις να σε κρεμάσουν! Η ζωή μπροστά γεμάτη ομορφιά και νειάτα και ’σένα να θέλουν να σε σκοτώσουν;

Και γιατί τέλος πάντων; Γιατί θέλησες να υπάρχει ισότητα και σωστό στην κοινωνία! Να μην υπάρχουν αφεντάδες και…δούλοι. Να ’μαστε όλοι ίσοι. Και να ’ναι όλα ίσια. Όχι στραβά κι ανάποδα.

Και να ’χεις κι αυτές τις κυρούλες εδώ τώρα στο τρένο που σε πάει στην εξορία! Τσιμπούρια:

- «Πάρε αδερφέ ένα ευαγγέλιο».

Δώρο στο δίνουν! Να τις προσβάλλεις; Ρίξτο στην τσέπη, πες «ευχαριστώ» και φεύγα. Αυτό και κάνεις. Φεύγοντας όμως έμεινες μόνος σου στην φυλακή! Εσύ πολιτικός κατάδικος θανατοποινίτης και οι άλλοι ποινικοί κατάδικοι…κάθε καρυδιάς καρύδι.

Εδώ καταλαβαίνεις στο πετσί σου την μοναξιά του πλήθους. Εδώ ζεις το ότι, την αποξένωση δεν την δημιουργούν τα χιλιόμετρα, αλλά η διάθεση. Ότι ο άνθρωπος γίνεται δικός σου όταν έχετε το ίδιο περιεχόμενο καρδιάς όχι την ίδια…στέγη. Ότι η ζωή και στα είκοσι, γεμάτη νειάτα κι ομορφιά, είναι ανυπόφορη χωρίς αγάπη.

Τα καταλαβαίνεις…θυμώνεις…και καπνίζεις! Για να καθαρίσεις το τσιμπούκι σου κόβεις σελίδες από το ευαγγέλιο! Έτσι κι αλλιώς άχρηστο σου φαίνεται. Παπαδοκουβέντες!! Χα-χα! Να που σε κάτι φάνηκε χρήσιμο το δώρο των γυναικών!

Μαζεύουν οι μέρες και συ έχεις «σκίσει» όλο το κατά Ματθαίον και κατά Μάρκον καθώς και δεκατέσσερα κεφάλαια από τον Λουκά. Έχεις πλαντάξει. Μονοτονία, προσμονή θανάτου, τσιγάρο και…μαυρίλα. Βαριεστημένος αφόρητα: «Δε διαβάζω να δω τι λέει;» σκέφτεσαι και το ανοίγεις.

Κι «ανοίγει» η ζωή σου.

Ένας πατέρας που δεν ρωτάει «γιατί το ’κανες;». Μια αγκαλιά που ανοίγει πριν της το ζητήσεις. Μια αγάπη χωρίς όρους και όρια. Μια θυσία που βλέπει με στοργή τον άλλον.

Το δεκαπέντε κεφάλαιο του κατά Λουκάν είναι η ιστορία του άσωτου υιού η μάλλον του εύσπλαγχνου πατέρα. Το ότι είμαι άσωτος το ξέρω. Αξία έχει που μαθαίνω ότι Αυτός δεν είναι αστυνόμος της ζωής μου, αλλά πατέρας που με αγαπά.

Αλλάζουν όλα. Αποχτούν νόημα. Τελειώνει η «ορφάνια». Δεν τρέχω και ζω, τζάμπα! Η ζωή γίνεται όμορφη όχι μόνο από τα νειάτα (υπήρχαν και πριν), αλλά κι από το νόημα που απόχτησε. Σε λίγο θα μας πεις: Ο άνθρωπος δεν θέλει μονάχα να ζει μα θέλει και να ξέρει γιατί ζει.

ΠΗΓΗ:

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΒΕΡΡΟΙΑΣ

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗ ΜΗΤΡΟΠΟΛΗ ΠΡΕΒΕΖΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Διαβάζουμε στο “Αγιορείτικο Βήμα”:

   

 “Σε διοικητικές αλλαγές προχώρησε τις τελευταίες ημέρες ο νέος μητροπολίτης Νικοπόλεως και Πρεβέζης κ. Χρυσόστομος.

Στόχος του να εφαρμόσει ένα νέο πιο ευέλικτο και αποτελεσματικό διοικητικό σχήμα και να μπορέσει πάνω σε νέες βάσεις να αναπτύξει το όραμά του για την τοπική Εκκλησία.

Σύμφωνα με πληροφορίες του pamepreveza.gr, την προηγούμενη εβδομάδα υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του Πρωτοσυγκέλλου ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος την οποία ο Σεβασμιώτατος έκανε αποδεκτή, τονίζοντας ότι θα στηρίξει το έργο του ως εφημερίου στον Ι. Ναό Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου.

Καθήκοντα Γραμματέως της Ι. Μητρόπολης Νικοπόλεως και Πρεβέζης ανέλαβε ο π. Ιωαννίκιος Μπίλιας, πνευματικό ανάστημα και αγαπημένο παιδί του μακαριστού μητροπολίτη κ. Μελετίου, ιδιαίτερα αγαπητός στην τοπική κοινωνία και κυρίως στην νεολαία. Ο π. Ιωαννίκιος κατείχε τη συγκεκριμένη θέση από το 1983 μέχρι το 2002 και ήταν εφημέριος μέχρι το 2009 στον Ι. Ναό Αγίων Κων/νου και Ελένης.

Ο νέος μητροπολίτης απέστειλε, τέλος, σχετικό έγγραφο στην Διαρκή Ιερά Σύνοδο, ζητώντας να διενεργηθεί άμεσα οικονομικός έλεγχος στη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης, από την αρμόδια υπηρεσία της Συνόδου, κάτι που αναμένεται να πραγματοποιηθεί το προσεχές χρονικό διάστημα.”

Καταρχήν εκφράζουμε τη χαρά μας επειδή ο  π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος θα παραμείνει στην Ιερά Μητρόπολη Πρεβέζης, αλλά και επειδή στη νέα του θέση έχει την υπόσχεση του Σεβασμιότατου ότι θα τον στηρίξει στο έργο του. 

Θα ήταν κρίμα αν εξαναγκάζονταν να απομακρυνθεί από τη Μητρόπολη στην οποία αφιέρωσε τη διακονία του για πολλές δεκαετίες.

Να καταγράψουμε επίσης τη χαρά μας για τον διορισμό του Αρχιμ. Ιωαννίκιου Μπίλια - πνευματικού αναστήματος του αείμνηστου Μελέτιου - στη θέση του Γραμματέως της Μητροπόλεως. 

Ευχόμαστε με όλη μας την καρδιά ότι ο διορισμός αυτός σημαίνει ότι ο Σεβασμιότατος σέβεται ότι παρέλαβε από τον αείμνηστο προκάτοχό του και ότι έχει κάθε καλή διάθεση να συνεργαστεί με το δυναμικό της Μητροπόλεως Νικοπόλεως για την οποία ο κυρός Μελέτιος και δεκάδες ιερομόναχοι και πολύ περισσότεροι έγγαμοι πρεσβύτεροι αφιέρωσαν τη ζωή και τη διακονία τους τις τελευταίες δεκαετίες.

Θα είναι πραγματικά μεγάλη αμαρτία αν γκρεμιστεί, αντί να διευρυνθεί, ένα τόσο αξιόλογο έργο.

Ελπίζουμε να ακούσουμε σύντομα και άλλες ευχάριστες ειδήσεις από την Ιερά Μητρόπολη Νικοπόλεως.

ΣΕ ΤΙ ΩΦΕΛΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟΥ;

ΠΡΟΣ ΤΙ ΟΙ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Ρομφαία” αναδημοσιεύεται η στήλη "Μικρά και Ενοχλητικά" από την Κυριακάτικη Εφημερίδα ''Το Παρόν".

Διαβάζουμε σχετικά:

“Δεν το χώνεψε! 

Δεν έχει αποδεχτεί ακόμη, όπως όλα δείχνουν, την εκλογή του συνυποψήφιου του στη μητρόπολη όπου τόσα χρόνια υπηρέτησε. 

Ο αρχιμανδρίτης, που έκανε κουμάντο μέχρι πρόσφατα στη μητρόπολη και, όπως λένε οι κακές γλώσσες, είχε λόγο ακόμη και για το τελευταίο καντήλι της τελευταίας ενορίας, μπορεί συχνά-πυκνά να διδάσκει την ταπείνωση και την πνευματικότητα, όμως τον τελευταίο καιρό έχει αλλάξει ρότα.

Βλέπει, πάντως, πως το κλίμα δεν τον σηκώνει και ετοιμάζεται μάλλον για άλλες...πολιτείες.

Η τοπική κοινωνία, ωστόσο, μάλλον βγάζει στεναγμούς ανακούφισης και ούτε λίγο ούτε πολύ οι ιερείς της μητρόπολης θεωρούν ότι εφεξής θα υπηρετούν τον λαό χωρίς κανείς να τους ασκεί κλίμα τρομοκρατίας...” 

Το “μικρό και ενοχλητικό” σχόλιο φωτογραφίζει - χωρίς να τον ονομάζει - τον Πανοσ. Αρχιμανδρίτη Θεοδόσιο Μαρτζούχο, πρωτοσύγκελο της Ιεράς Μητροπόλεως Πρεβέζης.

Νομίζω ότι δεν είναι ωραίο να χτυπάμε ένα άνθρωπο που είναι πεσμένος.

Είναι πλέον ή βέβαιο ότι ο π. Θεοδόσιος είχε άλλες προσδοκίες, βασισμένες σε υποσχέσεις αρχιερέων, οι οποίοι τον κοροίδευαν, όπως κοροίδευαν προηγουμένως για το ίδιο θέμα τον μακαριστό Νικοπόλεως Μελέτιο.

Δεν είμαι βέβαιος ότι ο π. Θεοδόσιος είναι τόσο ανεπιθύμητος από το ποίμνιο της Μητροπόλεως Πρεβέζης, όπως ισχυρίζεται ο σχολιογράφος της εφημερίδας. Τουλάχιστον αν κρίνω από τα ψηφίσματα συμπαραστάσεως που υπέγραψαν σχεδόν στο σύνολό τους οι ιερείς της Μητροπόλεως μετά την κοίμηση του αείμνηστου Νικοπόλεως.

Αλλά αυτή δεν είναι η ουσία του θέματος.

Η ουσία του θέματος είναι ότι η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος - με μεγάλη πλειοψηφία - εξέλεξε ένα άλλο Αρχιμανδρίτη ως Μητροπολίτη Πρεβέζης, ο οποίος σε λίγες μέρες θα ενθρονιστεί και θα αναλάβει τα καθήκοντά του.

Ο π. Θεοδόσιος είτε επειδή είναι πικραμμένος, είτε επειδή γνωρίζει ότι δεν θα τα πάει πολύ καλά με τον νέο Μητροπολίτη, φαίνεται - όπως τουλάχιστον μας πληροφορεί το σχόλιο της εφημερίδας “Το Παρόν” - ότι θα ζητήσει απολυτήριο για άλλη Μητρόπολη.

Και καλά θα κάνει, αν δεν αναπαύεται να εργαστεί υπό τις νέες συνθήκες, αφού πιθανότατα ο νέος Μητροπολίτης θα φέρει μαζί του δικούς του έμπιστους συνεργάτες τους οποίους και θα προωθήσει στις επιτελικές θέσεις της Μητροπόλεως.

Αλλη είναι η έγνοια μου. Την έγραψα και στο παρελθόν και την επαναλαμβάνω και τώρα.

Είτε διαφωνεί κάποιος, είτε συμφωνεί με τις Νεοβαρλααμικές λειτουργικές καινοτομίες του αείμνηστου Μελέτιου - οι θέσεις μου για το θέμα είναι γνωστές και παραμένουν αναλλοίωτες ώστε δεν χρειάζεται να επανέλθω -, ένα είναι το βέβαιο.

Ουδείς δικαιούται να διαμφισβητήσει το ήθος, την ασκητικότητα και την πνευματικότητα του αείμνηστου Μελέτιου.

Ενα θα αναφέρω από τα πολλά που θα μπορούσα να απαριθμήσω. Ο αοίδιμος Μητροπολίτης χειροτόνησε ορισμένες εκατοντάδες κληρικούς πλείστους όσους εκ των οποίων άγαμους. Ακούστηκε έστω και ένας από αυτούς που να σκανδάλισε ποτέ με τη ζωή του;

Μόνον ένας συνειδητός συκοφάντης θα ισχυριζόταν κάτι τέτοιο.

Υπάρχουν λοιπόν στη Μητρόπολη Πρεβέζης θαυμάσιοι κληρικοί. Υπάρχουν ασκητικοί μοναχοί. Υπάρχουν πνευματικά μοναστήρια. Υπάρχει όχι ευκαταφρόνητο ποιμαντικό έργο στις ενορίες.

Αραγε ο νέος Μητροπολίτης Πρεβέζης θα σεβαστεί το έργο του προκατόχου του και θα συνεχίσει - εν τω μέτρω των δυνατοτήτων του-  την όλη προσπάθεια ή θα επιχειρήσει να γκρεμίσει ότι καλό υπάρχει;

Ο Σεβασμιότατος Πρεβέζης είναι εντελώς άγνωστος στον γράφοντα. Ούτε που είχα ακούσει το όνομά του πριν την κοίμηση του αοίδιμου Μελέτιου. 

Εύχομαι ο Αγιος Θεός να τον φωτίσει να ποιμάνει τη Μητρόπολη Πρεβέζης με αίσθημα ευθύνης και να σεβαστεί το σπουδαίο έργο που θα παραλάβει και να το επαυξήσει. 

Οσο για τον π. Θεοδόσιο απέραντος ο αμπελώνας του Κυρίου. Παντού υπάρχουν ψυχές που αναμένουν ποιμένες με φόβο Θεού για να τους βοηθήσουν να ζήσουν τον Χριστό στην Εκκλησία Του.

ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟΝ π. ΘΕΟΔΟΣΙΟ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟ;

ΠΙΣΩΠΛΑΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΤΟΥ κ. ΠΕΤΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΣΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟΥ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Ο π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος, με τις επιστολές του που έστειλε προς τον κ. Σωτήρη Τζούμα και το “Ορθόδοξο Παρατηρητήριο”, μας έστειλε και το  κείμενο "Τι είναι αγιότητα;" που δημοσιεύουμε στη συνέχεια. 

Καθυστερήσαμε εσκεμμένα τη δημοσίευσή του άρθρου επειδή θεωρήσαμε ότι ήταν άκαιρη η δημοσίευσή του. 

Μετά την ανάρτηση του άρθρου “Μήπως έφτασε το τέλος της λειτουργικής αναγέννησης”; του Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Πέτρου Βασιλειάδη στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ και προπαντός μετά το πέρας των εκλογών για τους χηρεύοντες θρόνους, παρέλκει η οποιαδήποτε μετάθεση της ημερομηνίας δημοσίευσης του άρθρου του π. Θεοδόσιου. 

Διερωτώμαι πραγματικά: Γιατί ο κ. Βασιλειάδης επέλεξε να δημοσιεύσει πριν τις επισκοπικές εκλογές το εν λόγω άρθρο του; 

Είναι δυνατόν να μην αντελήφθη πόση μεγάλη ζημιά προκάλεσε στην ήδη σοβαρά αμφιλεγόμενη υποψηφιότητα του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου; 

Η αλήθεια είναι ότι ασχέτως των προθέσεων του κ. Βασιλειάδη αυτό το άρθρο κάρφωσε κυριολεκτικά πισώπλατα τον π. Θεοδόσιο. 

Την ίδια μέρα που δημοσιεύθηκε η επιστολή του Πανοσιολογιότατου που έλεγε ότι αν εκλεγεί Μητροπολίτης ΔΕΝ θα συνεχίσει την τέλεση της Θείας Λειτουργίας στη δημοτική, ο κ. Βασιλειάδης επέλεξε να δημοσιεύσει άρθρο που να λέγει ότι η μόνη ελπίδα του για να συνεχιστεί η “λειτουργική αναγέννηση” είναι αν εκλεγεί ο π. Θεοδόσιος Μητροπολίτης στην Πρέβεζα και ότι προς τούτο είχε τη μαρτυρία του αείμνηστου Νικοπόλεως Μελέτιου.!!!

Ειλικρινά διερωτόμαστε τι ώθησε τον κ. Καθηγητή να ενεργήσει με αυτό τον τρόπο; 

Δεν μπορεί να το έπραξε από αφέλεια! Είναι αδύνατον πια να είναι τόσο αφελής.! 

Μήπως ήταν προσπάθεια να σφραγίσει την υποψηφιότητα του π. Θεοδόσιου “μετά της κουστωδίας”; 

“Ουκ οίδαμεν! Ο Θεός οίδεν.” 

Αν ήθελε απλά να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του π. Θεοδόσιου θα μπορούσε κάλλιστα να επιδιώξει προσωπική συνάντηση με τον Αρχιεπίσκοπο. 

Θα επεκταθούμε - συν Θεώ - σύντομα στην ανάλυση των θέσεων που κατέγραψε στο εν λόγω εξαιρετικού ενδιαφέροντος άρθρο του ο κ. Βασιλειάδης. 

Παραθέτουμε στη συνέχεια το άρθρο του π. Θεοδόσιου.

*****

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΙΟΤΗΤΑ

Του Παν. Αρχιμ. Θεοδόσιου Μαρτζούχου

=============

Για έναν άνθρωπο που έχει έστω και στοιχειώδη σχέση με την Εκκλησία, είναι συνηθισμένος όρος και επαναλαμβανόμενη λέξη, η λέξη άγιος. Τον ακούει να επαναλαμβάνεται κατά κόρον σε όλες τις λατρευτικές ευκαιρίες. Τα τροπάρια επαναφέρουν σε όλους τους χρόνους τις πτώσεις και τα πρόσωπα το ρήμα αγιάζω και το ουσιαστικό αγιασμός, ενώ στις αναγνώσεις των αποστολικών περικοπών ο χριστιανός ακούει έκπληκτος την προσφώνηση: "αδελφοί άγιοι" να απευθύνεται σ' αυτόν.

Το θέλημα του Θεού, "ὁ ἁγιασμός ἡμῶν ἐστίν" (Α’ Θεσσ. 4, 3) και "ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ ἅγιος εἰμί" (Α’ Πετρ. 1, 15), είναι δύο θεμελιακές βάσεις πάνω στίς οποίες οι χριστιανοί χτίζουν την σχέση πίστεως με τον Θεό και αρχίζουν να αγωνίζονται "ἵνα σωτηρίας τύχωσιν" (Β’ Τιμ. 2, 10).

Οι παραπάνω προτροπές είναι η πυξίδα πλεύσεως για τους χριστιανούς, αποτελούν όχι απαίτηση του Θεού, αλλά θεραπευτική αγωγή υγιείας. Έτσι άλλωστε εκλαμβάνει η Εκκλησία τις "εντολές" του Θεού. Όχι ως πρόσταγμα στρατιωτικής πειθαρχίας, αλλά ως πρόταση ελεύθερης επιλογής και ανταπόκρισης στην σταδιακή θεραπευτική αποκατάσταση της "υγιείας". 

Η αγιότητα με την έννοια που περιγράφεται δεν αφορά καλογήρους και παπάδες, αλλά όλους τους χριστιανούς. Δεν νοείται θεσμική (από την ιδιότητα) ανταπόκριση. Δεν είναι προαπαιτούμενο για κάποιους (κληρικούς), ενώ μένει ως επιλογή για τους άλλους. Δεν έχει σχέση με τα χαρίσματα τα προσωπικά, τις γνώσεις, τις δυνατότητες, την κοινωνική θέση ή τον πλούτο του καθενός. Αφορά τους πάντες και είναι ελπίδα για όλους, αφού και στο θέμα αυτό όλοι είμαστε ίσοι. Χριστιανός σημαίνει πορεία αγιασμού, αγώνας να αποκτηθεί το ήθος του Χριστού. 

Η συνήθης αντίρρηση στην προτροπή προς ένα σύγχρονο χριστιανό για υπομονή και αγώνα, είναι: Ε, δεν είμαι και άγιος! Οι χριστιανοί πλέον θεωρούν το θέμα υπόθεση ξένη, απόμακρη και περίεργη γι' αυτούς. Στις συνειδήσεις των σημερινών χριστιανών η αγιότητα μοιάζει, μια εξειδίκευση απασχόλησης! Μια ιδιότητα επιλογής. Μια υπόθεση ξένη προς την αγχώδη καθημερινότητα τους. Μια "εργασία" παρελθόντος, αυτών που είναι ζωγραφισμένοι στο τέμπλο και τους τοίχους του ναού!

Μέσα στην σύγχυση των κριτηρίων που επέφερε η μαζική εισροή (χωρίς έλεγχο και κριτήρια) του λαού δια του νηπιοβαπτισμού στην Εκκλησία, ο πιστός έχασε την αίσθηση της σχέσεως - εξαρτήσεως με την Εκκλησία και τον ιερέα ή Επίσκοπο και αυτονομήθηκε μένοντας στις όποιες δοξασίες του. Σήμερα άλλωστε είναι διάχυτη η τοποθέτηση ότι το μόνο κριτήριο είναι το εγώ (επιθυμίες και "προλήψεις") του καθενός. Και μέσα στην Εκκλησία ατυχώς, με αυτή την "αποσκευή" εισερχόμαστε. 

Η  ανέκαθεν υπάρχουσα δυσκολία του ταυτισμού  του τρόπου ζωής της καθημερινότητας μας  με εκείνον που υποδεικνύουν, (ως τρόπο ζωής), οι εντολές του Θεού, στα χρόνια που ζούμε, έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Η θρησκευτικότητα εκφράζεται πλέον με τόσους τρόπους όσοι είναι και οι άνθρωποι. Αξιολογείται πλέον η ιδιαιτερότητα του καθενός ως το μόνο κριτήριο και ο σωστός τρόπος πρόσληψης της εκκλησίας. Αναλόγως με τα προσωπικά μας δεδομένα δηλαδή, που τα φανταζόμαστε σταθερά και αδιαμφισβήτητα!

Σ' αυτήν την βάση θρησκεύει ατυχώς, η πλειονότητα των σημερινών χριστιανών. Αξιολογεί τους αγίους (των οποίων μνημονεύει και επαναλαμβάνει τα ονόματα εξ αιτίας των τόσων ναών τους) ως ξένη υπόθεση. Κάτι σαν τους ημίθεους της αρχαιότητας. Μια υπόθεση, με την οποία συνήθως σχετίζεται, για να… ζητήσει υγεία (το μεγαλύτερο αγαθό!!) καλή πρόοδο του σπιτιού και των παιδιών του, γιατί όχι και … λίγα χρήματα για το εξοχικό και το δεύτερο αμάξι! Δηλαδή μια συναλλακτική και ειδωλολατρική σχέση. Οι προσφορές (κεριά – πρόσφορα – λάδι – αρτοκλασίες – εικόνες) έπαψαν πλέον να είναι έκφραση αγάπης και διάθεσης και έγιναν …. "λάδωμα" για επίτευξη σκοπών!

Μ' αυτά τα δεδομένα όμως η Εκκλησία παύει να είναι ο δυναμισμός μιας σχέσης στην οποία το κτιστό (ο άνθρωπος) αρχίζει να ζει κατά την "ποιότητα" του ακτίστου (Θεός) και εκπίπτει σε μια θρησκευτική επιλογή. 

Αγιότητα, είναι η ολοκάρδια αποδοχή του θελήματος του Θεού για όλες τις φάσεις και τις στιγμές της ζωής μας. Όπου κι αν βρίσκομαι, πάντοτε στις διλληματικές αποφάσεις, θα γίνεται φανερή η κατεύθυνση της ζωής μου. Κάθε περιβάλλον, από το οικογενειακό μέχρι το όποιο εργασιακό και κοινωνικό, θα είναι δοκιμασία της "αγιότητός" μου. Το "μή φοβεῖσθε, τοῦ γάρ Θεοῦ εἰμί ἐγώ" (Γεν. 50, 19) θα μένει αιώνιο κριτήριο της ποιότητος του κάθε χριστιανού. 

Αν αυτή η στάση δεν είναι δεκτή και κατανοητή, είναι ακύρωση του έργου του Χριστού και άρνηση της Εκκλησίας. Δεν ήρθε ο Χριστός για να αυξήσει τις τόσες θρησκείες που υπήρχαν. Για να καθιερώσει τυπικά και μοτίβα άλλης (μίας ακόμη) λατρείας. Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο και έγινε άνθρωπος "ἵνα ζωήν ἔχωμεν και περισσόν ἔχωμεν" (Ιωαν. 10,10). Δηλαδή, ή ο Χριστός είναι Ζωή και ο τρόπος που υποδεικνύει είναι ζωογόνος και ζωοποιός, ή τι με ενδιαφέρει μια ακόμη θρησκευτική άποψη;!

Όλων των ανθρώπων οι καρδιές θέλουν να ζήσουν. Οι νεαροί μας το γράφουν ως προτροπή και στους τοίχους: "κάνε κάτι περισσότερο από το να υπάρχεις… ΖΗΣΕ". Αυτό ακριβώς έφερε ο Χριστός γενόμενος άνθρωπος· την δυνατότητα να κληρονομήσουμε αιώνια ζωή. Ολόκληρο το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο με απόλυτη σαφήνεια μιλάει γι’ αυτή την ζωή. "Ὁ τόν λόγον μου ἀκούων καί πιστεύων τῷ πέμψαντί με… μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν…" (Ιωαν. 5, 24)· "Ὁ πιστεύων εἰς τόν υἱόν ἔχει ζωήν αἰώνιον, ὁ δέ ἀπειθών οὐκ ὄψεται ζωήν" (Ιωαν. 3, 36).

Δεν υπάρχουν δύο ζωές, αφού δεν υπάρχουν "δύο Χριστοί". Ο Χριστός είναι ζωή και Τον γνωρίζει κανείς και Τον υπακούει εμπιστευόμενος τον λόγο Του τώρα, ώστε να ισχύσει τώρα, όχι όταν πεθάνει, το: "μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν". 

Αγιότητα λοιπόν είναι ο κόπος πρόσληψης της Ζωής. Είναι η θυσία υπακοής στην ζωοποιό εντολή του Χριστού που εγείρει "τούς νεκρούς ἐκ τῶν μνημάτων τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας". Είναι η ελευθερία από την αυταπάτη της ιδιοτελούς αγάπης και η έμπονη πρόσληψη της ανιδιοτελούς αγάπης της θυσίας του Χριστού. Είναι η αγάπη του Σταυρού, στον οποίο και με τον οποίο οι χριστιανοί σταυρώνουν τον "παλαιό ἄνθρωπο" με τα πάθη και τις επιθυμίες του προκειμένου να μη "σταυρώνουν" τους συνανθρώπους τους. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο Χριστός πέθανε "ὑπέρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς" (Ιωαν. 6, 51).

Η πίστη στον Χριστό και η συνειδητότητα ότι αυτός είναι η Ζωή, συνεπάγεται τον κόπο της πρόσληψης αυτής της Ζωής. Εδώ υπεισέρχονται (ασυνειδήτως;) στρεβλώσεις-υπεκφυγές προκειμένου να αποφευχθεί ο κόπος που απαιτείται να "καταποθεί τό θνητόν ὑπό τῆς ζωῆς" (Β’ Κορ. 5, 4). Η φιλαυτία εμφιλοχωρεί και στην Θεολογία. Οι σημερινοί χριστιανοί γοητευόμενοι από τα θαυμαστά κατορθώματα συγχρόνων ιερατικών μορφών συγχέουν την πραγματικότητα την δική τους με εκείνη των αγίων. Έτσι φαντάζονται ότι το να υλοποιήσουν και αυτοί τα επιτεύγματα (πραγματικά ή φανταστικά ατυχώς για κάποιους!) του τέλους της ζωής μερικών ανθρώπων, είναι υπόθεση απλώς και μόνον καλής διαθέσεως και πνευματικής συζητήσεως! "Ἐκεῖνο ὅπερ ἐδίδετο εἰς τούς μοναχούς μετά παρέλευσιν δεκαετιῶν πένθους, οἱ σύγχρονοι ἄνθρωποι θέλουν νά λάβουν εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα, καί μάλιστα κατά τήν διάρκειαν ὀλίγων ὡρῶν εὐχαρίστου ʺθεολογικῆςʺ συζητήσεως" (ἀρχιμ. Σωφρονίου, Περί Προσευχῆς, σελ. 216, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1993).

Στρέβλωση επίσης είναι, μια σύγχρονη αντίληψη αγιότητας προερχομένη από μια "ειδωλολατρεία της Ευχαριστίας" όπως έλεγε ο μακαρίτης π. Ιωάννης Ρωμανίδης. Απομονώνοντας λέξεις και ερμηνεύοντας επιλεκτικά ακόμα και τις ευχές της Θ. Λειτουργίας, μια μερίδα ακαδημαϊκών θεολόγων, συγχέει την αμαρτωλότητα ως βίωμα απόστασης των ανθρώπων από την αγιότητα του Θεού, με τις "κατ’ ενέργειαν" αμαρτίες! Έτσι λοιπόν δεν έχει (κατ’ αυτούς) σημασία σε ποια πνευματική ηλικία ευρίσκεται ο χριστιανός, αλλά αρκεί να μεταλαμβάνει και ούτω πως αγιάζεται! Θέλουν να αγνοούν την τάξη της Εκκλησίας (και όχι το σύγχρονο κατάντημα) να υπάρχουν σαφείς πνευματικές ηλικίες και διαβαθμίσεις (κατηχούμενοι, προσκλαίοντες, ακροόμενοι, υποπίπτοντες, μετανοούντες, συνιστάμενοι και τέλος μετέχοντες) και πιστεύουν ότι η Ευχαριστία είναι "ένεση" αγιότητας, παραβλέποντας και αυτές ακόμη τις προσευχές της Θ. Λειτουργίας (μή εἰς κρίμα ἤ εἰς κατάκριμα-μή διά τάς ἐμᾶς ἁμαρτίας κωλύσης τήν χάριν σου…). Το ότι το Μυστήριο τελείται ex opere operato υπό του Χριστού, καθόλου δεν αθωώνει αναξίους ιερείς (γιατί άραγε να καθαιρούνται αφού ούτως ή άλλως θα τελεσθεί το μυστήριο;) ή με "κατ’ ἐνέργειαν" αμαρτίες, προσερχομένους στη μετάληψη χριστιανούς.

Η Χάρη του Θεού απαιτεί "συμβατό" περιεχόμενο καρδιάς για να μπορέσει να "κατοικήσει". Δεν νοείται τρόπος ζωής ασύμβατος με το ήθος του Χριστού και της Εκκλησίας (κακίες ψυχικές, σωματικές εξαρτήσεις και πάθη) και συγχρόνως μετοχή στο σώμα και την ζωή (μετάληψη) Αυτού που είναι "πῦρ καταναλίσκον" για ό,τι δεν είναι "μέταλλο αντοχής".

Η αγιότητα είναι η ελπίδα των ανθρώπων για μια, όχι απλώς βιολογική επιβίωση, αλλά όντως Ζωή. Αυτό όμως, όπως και κάθε τι που αξίζει, απαιτεί θυσία και κόπο. Αγιότητα είναι ο κόπος πρόσληψης της Ζωής. Οι αρετές, που είναι ο τρόπος πρόσληψης, ξεκινούν από ένα "φακόσπυρο" σε μέγεθος και φτάνουν στην τελειότητα του μεγέθους των αρετών της Παναγίας. 

Ξεκινώντας κανείς τον κόπο της πρόσκτησης διδάσκεται από την εμπειρία του, αντιλαμβάνεται πώς αυξάνει η Χάρη του Θεού, καταλαβαίνει την διδασκαλία της Εκκλησίας ότι είναι "ατέλεστος η τελειότης" και πάνω από όλα αγαπά τον σταυρό του Χριστού, αφού ζει στην πράξη το βίωμα ότι η αγάπη… επιστρέφει. Ναι, αγιότητα είναι κόπος και θυσία, όμως αυτός που υλοποιεί τον κόπο της αγάπης και της θυσίας δεν είναι αφελές θύμα, αλλά πρώτος αυτός είναι ο ουσιαστικότερος αποδέκτης από τα οφέλη που γεννιούνται από την θυσία. 

Ο Χριστός ευλογώντας την πρόθεσή μας, περιμένει να ξεκινήσουμε τον κόπο, της από μέρους μας προσπάθειας να ελευθερωθούμε από την φιλαυτία, με την βοήθεια του αγιασμού που φέρνει στις καρδιές, το άγιο Πνεύμα, που εκείνος στέλνει. Και η αγιότητα ξεκινά ως μια "υπόνοια" αγάπης για τον Χριστό χάριν του οποίου ο άνθρωπος αρχίζει να αγωνίζεται για την απόκτηση αρετών και προκειμένου "να αληθεύει"· και φθάνει στην κατάσταση που περιγράφει ο άγιος Παύλος: "μέχρι καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν ἐνότητα τῆς πίστεως καί τῆς ἐπιγνώσεως τοῦ υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ" (Ἐφεσ. 4, 13).

Ο κ. Σ. ΤΖΟΥΜΑΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ

Ο κ. Σ. ΤΖΟΥΜΑΣ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΜΕΤΕΡΙΖΙ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΙΕΡΩΝΥΜΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

============

Δεν είναι μόνον ο κ. Παπαχρήστου - ιδιοκτήτης του Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ - που προωθεί τα σχέδια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου, αλλά και ο κ. Σωτήρης Τζούμας, εκκλησιαστικός συντάκτης της εφημερίδας “Το Παρόν”.

Πάρτε μια γεύση του δείγματος γραφής που παραθέτει σε ρεπορτάζ που επιγράφει “Τα φαβορί σε Πρέβεζα και Ιερισσό” και θα καταλάβετε τι εννοώ:

“Πρέπει να τους δώσουμε πλειοψηφία για να μπορέσουν να τα βγάλουν πέρα, λένε ιεράρχες 

Η αντίστροφη μέτρηση για τους εκλεκτούς στις μητροπόλεις Πρέβεζας και Ιερισσού ξεκίνησε. Σε πέντε ημέρες η Ιεραρχία καλείται να εκλέξει τους διαδόχους δύο πολύ σημαντικών προσωπικοτήτων, που άφησαν το στίγμα τους στην πρόσφατη εκκλησιαστική ιστορία.

Η Ιεραρχία φαίνεται να έχει κάνει τις επιλογές της, τόσο στην Ιερισσό όσο και στην Πρέβεζα. Ο Αρχιεπίσκοπος έκανε το απαραίτητο νεύμα και η πλειοψηφία φαίνεται να ακολουθεί. Πρόσωπα που βρίσκονται κοντά σε μητροπολίτες εκτιμούν πως αυτή η Σύνοδος της Ιεραρχίας θα κυλήσει χωρίς πολύ θόρυβο. Αν μιλούσαμε για τον πολιτικό στίβο, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και για μία… αναίμακτη μάχη. Ο στόχος πια δεν είναι, λένε όσοι γνωρίζουν καλά τα εκκλησιαστικά, ποιος υποψήφιος θα εκλεγεί, αλλά ποια πλειοψηφία θα δώσει στον καθένα το Σώμα της Ιεραρχίας για να μπορέσει να κάνει με μεγαλύτερη άνεση τη δουλειά του στη δυσκολοποίμαντη μητρόπολη που θα αναλάβει. 

Στην Ιερισσό

Χωρίς να έχουμε καμία πρόθεση να…υποκαταστήσουμε το Άγιο Πνεύμα, απλώς καταγράφουμε το ρεύμα που υπάρχει μέσα στην Εκκλησία και τι ακριβώς αναφέρουν οι ίδιοι οι ιεράρχες (και μιλάμε με πολλούς) στις κατ' ιδίαν συζητήσεις τους.

Στη Μητρόπολη Ιερισσού αδιαμφισβήτητο φαβορί φέρεται να είναι ο πρωτοσύγκελος της Μητρόπολης Μαντινείας π. Θεόκλητος Αθανασόπουλος. Στηρίζεται διακριτικά από τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο και σφόδρα από τον Μητροπολίτη Μαντινείας Αλέξανδρο και τον Μητροπολίτη Πατρών Χρυσόστομο. Έτεροι υποψήφιοι είναι οι ντόπιοι και αξιόλογοι κληρικοί Ιγνάτιος Ρηγανάς, αρχιερατικός επίτροπος, και Χρυσόστομος Μαϊδώνης, πρωτοσύγκελος της μητρόπολης. Οι αρχιερείς εκτιμούν πως η διάσπαση των ψήφων υπέρ των δύο υποψηφίων από τη Β. Ελλάδα θα λειτουργήσει προς όφελος του π. Θεόκλητου Αθανασόπουλου, που όμως, αν τελικά εκλεγεί, θα έχει να αντιμετωπίσει αρκετές δυσκολίες.

Στην Πρέβεζα

Σαφές προβάδισμα στη Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης φέρεται να έχει ο αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος Τσιρίγκας, νομικός και κληρικός που, όπως λένε οι ίδιοι οι αρχιερείς, «ήρθε ο καιρός να δείξει τις ικανότητές του και εκτός Ιεράς Συνόδου, όπου έχει βοηθήσει αγόγγυστα πολλούς αρχιερείς με τις γνώσεις και την ταπεινότητά του». Υπέρ του κινούνται ο Αρχιεπίσκοπος και δεκάδες αρχιερείς, «ιερωνυμικοί» και «χριστοδουλικοί». Φαινόμενο όχι και τόσο σύνηθες, όταν αναφερόμαστε σε εκλογές αρχιερέων…

Στον αντίποδα ο αρχιμανδρίτης Θεοδόσιος Μαρτζούχος, πνευματικό παιδί του μακαριστού Μητροπολίτη Πρεβέζης Μελέτιου, που έχει υπηρετήσει πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη μητρόπολη. 

Το μόνο σχόλιο που έχουμε να κάνουμε είναι πως οι εκτιμήσεις και το ρεπορτάζ δεν είναι από τη φαντασία μας, αλλά προέρχονται από τη δημοσιογραφική έρευνα και τις ατέρμονες συζητήσεις με μητροπολίτες όλων των παρατάξεων και… αποχρώσεων. Άλλωστε, στα ζητήματα που έθιξαν φημισμένες ιστοσελίδες δεν είδαμε ουδεμία διάψευση από τον θιγόμενο... Η Ιεραρχία ας επιλέξει τους καλύτερους, και εμείς εδώ θα είμαστε να πούμε και τα «μπράβο», αλλά να ασκήσουμε και την κριτική μας!” 

Τι μας λέγει με το άρθρο του ο κ. Τζούμας;

Οι εκλογές για τους θρόνους Ιερισσού και Πρεβέζης έχουν ήδη κριθεί στα σκοτεινά διαβούλια του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου.

Ιερωνυμικοί και Χριστοδουλικοί έχουν συνασπισθεί σε ένα στρατόπεδο, μας πληροφορεί, και το θέμα δεν είναι αν θα εκλεγούν οι ευνοούμενοι του Αρχιεπισκόπου - αυτό είναι πλέον ή βέβαιο - αλλά με πόσο ευρεία πλειοψηφία θα εκλεγούν.!!!

Εύλογο το ερώτημα: Τι είναι αυτό που έκανε τους Χριστοδουλικούς να συνασπισθούν με τις επιλογές του Μακαριότατου; 

Ας υποθέσουμε ότι η υποψηφιότητα του π. Θεοδόσιου Μαρτζούχου προβληματίζει πολλούς για τις θέσεις του για τη “λειτουργική αναγέννηση” και άλλα θέματα. 

Γιατί όμως είναι πρόθυμοι να υπακούσουν στις υποδείξεις του Αρχιεπισκόπου για τη Μητρόπολη Ιερισσού;

Γιατί προβάλλεται η υποψηφιότητα του Πρωτοσύγκελου της Μητροπόλεως Μαντινείας, αφού στη Μητρόπολη Ιερισσού από δεκαετίες εργάζονται φιλόθεα αδιάβλητοι κληρικοί;

Ο κ. Τζούμας έχει μακρά πείρα από μυστικά διαβούλια. Επί Αρχιεπισκόπου Χρισταδούλου ανήκε στο στενό κύκλο της καμαρίλας του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου, η οποία εξέλεγε εν Πνεύματι Αγίω - ποιος αμφιβάλλει γι' αυτό; - τους επισκόπους.  

Γι’ αυτό, όχι μόνον δεν εκπλήττεται ο κ. Τζούμας για τη συνωμοτική διαδικασία, αλλά και επιχαίρει διότι μαζί με τον πρωτοσύγκελο και άλλους στενούς συνεργάτες του αείμνηστου Χριστόδουλου, προσχώρησαν στο στρατόπεδο της προώθησης της υποψηφιότητας του Θεοφιλέστατου Επισκόπου Διαυλείας κ. Γαβριήλ Παπανικολάου για τον Αρχιεπισκοπικό Θρόνο.

Την Πέμπτη τύποις θα εκλεγούν επίσκοποι για τις χηρεύουσες Μητροπόλεις. 

Στην ουσία έχουμε προκριματικό αγώνα για τις Αρχιεπισκοπικές εκλογές.

Οποιος δεν το κατανοεί αυτό είναι αθεράπευτα αφελής.

Δυστυχώς για την Εκκλησία. Η υποψηφιότητα του Θεοφιλέστατου Διαυλείας είναι ακαταμάχητη.