Ι. Μ. ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ,ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ

 

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΔΕΚΑΤΡΕΙΣ ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ

Τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου

=====

Τὸ 13ο αἰώνα ἡ Κύπρος καταδυναστευόταν ἀπὸ τοὺς τότε κατακτητές της Φράγκους (Λουζινιανούς). Ὁ Ὀρθόδοξος κλῆρος διωκόταν βάναυσα καὶ ὁ λαὸς ἐταλαιπωρεῖτο ἀφάνταστα, γιὰ νὰ ἐξαναγκαστῇ νὰ φραγκέψῇ. Κύριο καὶ ῥωμαλέο στήριγμα τοῦ λαοῦ στὸν ἀγώνα του νὰ μὴ χάσῃ τὴν ἐθνική του αὐτοσυνειδησία καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστι του ὑπῆρξαν ἅγιοι Μοναχοί, μὲ χαρακτηριστικώτερο παράδειγμα τοὺς 13 Ὁσιομάρτυρες τῆς Μονῆς τῆς Παναγίας τῆς Κανταριώτισσας, ποὺ βρισκόταν στὴν ὀροσειρὰ τοῦ Πενταδακτύλου. Ἡγούμενος τῆς Μονῆς αὐτῆς ἦταν τότε ὁ Ἰωάννης, καὶ τὰ ὀνόματα τῶν ὑπολοίπων ἦταν: Κόνωνας, Ἱερεμίας, Μᾶρκος, Θεόκτιστος, Κύριλλος, Βαρνάβας, Μάξιμος, Ἰωσήφ, Γερμανός, Γεράσιμος καὶ Γεννάδιος (οἱ δύο τελευταῖοι προέρχονταν ἀπὸ τὴ Μονὴ Μαχαιρᾶ).

Γιὰ τὴν ἐμμονή τους στὴν Ὀρθόδοξον Πίστι καὶ Παράδοσι, φυλακίστηκαν ἀπὸ τὴν Λατινικὴ-Παπικὴ ἐξουσία, στὴν ὁποίαν ἦταν ὑπόδουλη τότε ἡ Νῆσος μας, στὶς φυλακὲς τῆς Λευκωσίας, ὅπου παρέμειναν γιὰ τρία χρόνια, ὑφιστάμενοι ἀπάνθρωπα καὶ ἀπερίγραπτα μαρτύρια. Τελικὰ τοὺς κατεδίκασαν σὲ θάνατο, τοὺς ἀφαίρεσαν τὰ ἅγια «μοναχικὰ σχήματά» τους, τοὺς ἔδεσαν τὰ πόδια σὲ ἄγρια ἄλογα, τοὺς λιθοβόλησαν καὶ κατόπιν τοὺς ἔσυραν πάνω στὶς κοφτερὲς πέτρες τῆς κοίτης τοῦ ξεροποτάμου Πεδιαίου, ὅπου σήμερα εὑρίσκεται τὸ προάστειον τῆς Λευκωσίας “Ἅγιοι Ὁμολογιταί”, κτυπώντας τους ταυτοχρόνως χωρὶς ἔλεος, μὲ ῥαβδιά.

Τέλος, τὰ κατακομματιασμένα καὶ καθῃμαγμένα σώματα τῶν Ἁγίων τὰ ἔριξαν στὶς φλόγες μεγάλης φωτιᾶς ποὺ ἄναψαν σὰν τάχα “αἱρετικούς”, καὶ μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τελειώθηκαν. Ἔτσι παρέδωσαν στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ τὴν μακάριαν ψυχή τους καὶ δέχτηκαν ἀπ᾽ Αὐτὸν τριπλοῦς τοὺς στεφάνους: Τῶν Ὁσίων, τῶν Ὁμολογητῶν καὶ τῶν Μαρτύρων. Ἡ ἡμέρα τῆς ἐν Κυρίῳ τελειώσεώς τους ἦταν ἡ 19η Μαΐου τοῦ ἔτους 1231.

Ὁ μαρτυρικὸς θάνατος τῶν 13 αὐτῶν Ὁσιομαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν σὲ ὅλους μας καὶ σὲ ὅλους τοὺς αἰῶνες διασαλπίζει περιτράνως ὅτι ἡ διαφορὰ Ὀρθοδοξίας καὶ Παπισμοῦ (τοῦ λεγομένου Ρωμαιοκαθολικισμοῦ) δὲν εἶναι καθόλου παρωνυχίδα, ὅπως θέλουν πολλοὶ νὰ τὴν παρουσιάζουν. Ἀπὸ θεολογικῆς καὶ σωτηριολογικῆς ἀπόψεως ἡ διαφορὰ αὐτὴ εἶναι τόσο μεγάλη, ὅση ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀπόστασι, ποὺ χωρίζει τὸν Παράδεισο ἀπὸ τὴν Κόλαση. Γι᾽ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ λόγο προτίμησαν οἱ ἅγιοι Μοναχοὶ τὸν θάνατο, παρὰ νὰ «ἐκλατινίσουν», ἔστω καὶ κατ᾽ ἐλάχιστο, τὴν ἀτόφια Ὀρθόδοξον Πίστι τους. Γι᾽ αὐτὸ ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τὴ μνήμη τους στὶς 19 Μαΐου κάθε χρόνο καὶ δοξολογεῖ τὸν Θεόν, τὸν «θαυμαστὸν ἐν τοῖς ἁγίοις Αὐτοῦ»!

ΠΗΓΗ: 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com

ΟΙ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ

ΗΜΕΡΑ ΜΝΗΜΗΣ ΤΩΝ 13 ΟΣΙΟΚΑΡΤΥΡΩΝ ΤΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΚΑΗΚΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΞΕΠΟΥΛΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ.

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ … ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ

ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΣΕ … ΜΟΥΣΕΙΟ ΒΑΣΑΝΙΣΤΗΡΙΩΝ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Όσον κι αν φαίνεται παράξενο, ασυνήθιστο κι αποτρόπαιο, εκτός από τα μουσεία, με τη συνήθη έννοια του όρου, υπάρχουν και άλλα μουσεία, όπου ο επισκέπτης δεν ικανοποιεί το αίσθημά του ωραίου, ούτε την περιέργεια και τον θαυμασμό του. Τέτοια είναι και τα μουσεία βασανιστηρίων. Προσωπικά έχω υπόψη μου τρία. Το ένα βρίσκεται στην Πράγα, στο κέντρο της παλιάς πόλης (Στάρυ Μέστο), το άλλο σ’ ένα δρομάκι της μεσαιωνικής πόλης Καρκασόν στη νότια Γαλλία και το τρίτο στη βελγική πόλη Μπρύζ. 

Το τελευταίο, που βρίσκεται στη Βόλλεστραατ αρ. 9, έχει σαν διαφήμισή του στο Διαδίκτυο ένα πίνακα. Παρουσιάζει ο πίνακας αυτός ένα δυστυχισμένο άνθρωπο ημίγυμνο σ’ ένα κρεββάτι. Το πρόσωπό του είναι μάσκα τρόμου κι ουρλιάζει από τους πόνους, διότι ένας αδίστακτος γδάρτης του έχει γδάρει το αριστερό πόδι, ένα άλλος ξεκίνησε να του γδέρνει το δεξί του χέρι κι ένας τρίτος έτοιμάζεται να του γδάρει το αριστερό χέρι. Γύρω του πολλοί παρακολουθούν με σοβαρότητα κι απάθεια το … θέαμα. Όπως σημειώνεται, το Μουσείο διαθέτει αξιόλογη συλλογή οργάνων βασανιστηρίων. 

Τα αναφέρω αυτά για να μην ξεχνάμε την ιστορία. Κι όπως έλεγε προσφυώς κάποιος φίλος, οι αιρετικοί δεν έχουν καλές σχέσεις με την ιστορία. Πίσω από τα βασανιστηρια των μεσαιωνικών χρόνων βρίσκεται ο Παπισμός με την κακόφημη «Ιερά εξέταση». Αναρίθμητοι άνθρωποι υπέστησαν τα πάνδεινα την εποχή που ο Παπισμός κυριαρχούσε αδιαμφισβήτητα στην Εσπερία κι όχι μόνο. Σαν Κύπριος θυμάμαι τους 13 Αγίους της Καντάρας, που στα 1231 τους έκαψαν ζωντανούς οι Παπικοί στη Λευκωσία με παπική διαταγή. Δεν μου διαφεύγει από το μυαλό το μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέβσκυ «Αδελφοί Καραμαζώφ», όπου στη Σεβίλλη της Ισπανίας, κατά τον Αλιόσα, ο μέγας ιεροεξεταστής απειλεί το Χριστό με κάψιμο στην πυρά. Κι όλ’ αυτά τα βασανιστήρια έγιναν στο όνομα του Χριστού!!! Αυτοί είναι πού αποτελούν, κατά τον οικουμενιστικό χαρακτηρισμό, «την αδελφήν Εκκλησίαν της πρεσβυτέρας Ρώμης». Ε,όχι! Δεν θα μοιρατούμε τα ασήκωτα βάρη της φρικτής «Ιεράς εξέτασης» με τον Παπισμό.

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ, Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΓΓΑΝΩΝ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΔΕΧΘΗΚΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ, Η ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΑΓΓΑΝΩΝ ΣΤΗ ΛΕΥΚΩΣΙΑ, ΔΕΧΘΗΚΕ ΠΟΛΛΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΟΥΣΑ

«Ήλθαν εις την Κύπρον πολλοί καλοί άνδρες από την Κωνσταντινούπολιν, και πολλοί καλογήροι» - Λεόντιος Μαχαιράς

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Ο  Κύπριος χρονικογράφος του 15^ου αι. Λεόντιος Μαχαιράς στο σύγγραμμά του «Εξήγησις της γλυκείας χώρας Κύπρου», αναφερόμενος στη λύπη που δοκίμασε η βασίλισσα της Κύπρου Ελένη Παλαιολογίνα, όταν είχε μάθει για την  για την άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Τούρκους γράφει: «Και έχοντα και εις τους αυνγ΄ επήρεν ο άνομος Τούρκος την Πόλιν τη κη΄ Μαΐου, εποίκεν μεγάλην λύπην η άνωθεν ρήγαινα εις την Κύπρον· και ήλθαν εις την Κύπρον πολλοί καλοί άνδρες από την Κωνσταντινούπολιν, και πολλοί καλογήροι, και δια να τους αναπάψη, επήρεν τον Άγιον Γεώργιον τον επονομαζόμενον Μάγκανα και έκτισεν και εποίκεν τους μοναστήριν, και εχάρισεν χωργιά και πολλές ρέντες, δια να μνημονεύγεται».

Είναι ιστορικό γεγονός ότι στην Κύπρο κατέφυγαν πολλοί πρόσφυγες από τα μέρη της Κωνσταντινούπολης, μετά  την άλωσή της από τους Τούρκους.

Παρενθετικά να αναφέρομε ότι η βασίλισσα της Κύπρου Ελένη Παλαιολογίνα, ήταν κόρη του δεσπότη του Μωριά Θεοδώρου Β΄ Παλαιολόγου και σύζυγος του Φράγκου βασιλιά της Κύπρου Ιωάννη Β΄ Lusignan.

Η Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων επανιδρύθηκε από τη βασίλισσα της Κύπρου Ελένη Παλαιολογίνα και εκεί κατέφυγαν πολλοί μοναχοί που έφυγαν από τα μέρη της Κωνσταντινούπολης, μετά  την άλωση.  Η Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, ήταν γνωστή και με το όνομα Μονή Αγίου Γεωργίου του Λάμποντος.  Σε παπικά έγγραφα του 13^ου αι. αναφέρεται ότι μικρός ναός του Αγίου Νικήτα της περιοχής Μόρφου, υπαγόταν στη Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων. Σώζεται επίσης  χειρόγραφο του 15^ου αι. που απέστειλε ο ηγούμενος της Μονής Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων Ακάκιος, προς τη Μονή του Αγίου Σάββα στην Παλαιστίνη (Παναγίου Τάφου αρ. 138).

Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, υπάρχει και στα μέρη της Κωνσταντινούπολης, στον Μαρμαρά, την οποία είχε ιδρύσει ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ΄ Μονομάχος τον 11^ον αιώνα.

Να αναφέρομε επίσης ότι στη Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων είχαν τελέσει την τελευταία τους ολονύχτια αγρυπνία, οι δεκατρείς Οσιομάρτυρες της Μονής Καντάρας, όταν ήρθαν από τη Μονή τους στη Λευκωσία, να ‘’λογοδοτήσουν’’ στον Λατίνο ‘’αρχιεπίσκοπο’’ της  Κύπρου Ευστόργιο, για την χρήση ενζύμου άρτου στη Θεία Λειτουργία. Μετά την τελευταία αυτή ολονύχτια αγρυπνία οι δεκατρείς Οσιομάρτυρες της Μονής Καντάρας, αφού ομολόγησαν την Ορθόδοξη Πίστη τους, είχαν υποστεί μεγάλα μαρτύρια από τους αιρετικούς Λατίνους.

Δυστυχώς η Μονή Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων καταστράφηκε από τους αμυνόμενους, λίγο πριν την άλωση της Κύπρου από τους Τούρκους το 1571, γιατί βρισκόταν  έξω από τα βενετικά τείχη.

ΕΝΑ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ

ΕΝΑ ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΜΕΛΕΤΑΜΕ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Χωρίς αμφιβολία, όλοι οι Βίοι των Αγίων έχουν κάτι να μας πουν. Κρύβουν μηνύματα,συμβουλές και κατευθυντήριες γραμμές για τη ζωή όλων μας. Όμως πάντοτε επίκαιρος, αφοπλιστικά αποκαλυπτικός και κρυστάλλινης διαύγειας αποβαίνει ο Βίος των Δεκατριών Οσίων της Μονής της Καντάρας, που μαρτύρησαν για την πίστη μας στα χέρια των αμετανόητων Παπικών. 

Βρισκόμαστε στις 19 Μαΐου 1231, στη φραγκοκρατούμενη Κύπρο. Στην ξερή κοίτη του ποταμού Πεδιαίου κοντά στη Λευκωσία δώδεκα καλόγεροι (ο ένας έχει πεθάνει από τα βασανιστήρια στη φυλακή), λιπόσαρκοι, καταπονημένοι, αλλά με αδούλωτο φρόνημα στη ματιά, φρουρούνται από πάνοπλους στρατιώτες του φράγκικου βασιλείου της Κύπρου. Η παπική απόφαση είναι σαφής: να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει, αφού περιφρόνησαν τη λατινική διδασκαλία για τον άζυμο άρτο (όστια) στη θ. κοινωνία. Τους δένουν από τα πόδια στις ουρές αγρίων αλόγων και μουλαριών, τα οποία αναγκάζουν να τρέχουν στην ξερή κοίτη του χειμάρρου. Τα κορμιά των μοναχών ξεσκίζονται από τις αιχμηρές πέτρες, τα ξύλα και τις οπλές των αγριεμένων ζώων, που τρέχουν μανιασμένα στην κοίτη του Πεδιαίου. Κάποτε κουράζονται τα άλογα ζώα και σταματάνε καταϊδρωμένα. Πίσω τους κείτονται δεμένα τα κορμιά των μαρτύρων, που αναίσθητοι πλέον από τα πολλαπλά κτυπήματα είναι σχεδόν μισοπεθαμένοι. Οι πληγές τους αιμορραγούν ασταμάτητα, τα σώματά τους, λουσμένα στον ιδρώτα, είναι μελανιασμένα, τα ρούχα τους, πασπαλισμένα με σκόνη, έχουν γίνει ματωμένα κουρέλια. Οι στρατιώτες του βασιλιά έχουν μαζέψει ένα τεράστιο σωρό από ξύλα. Κόβουν τα σκοινιά που είχαν δεσει τα σώματα των μοναχών, τα ρίχνουν στο σωρό με τα ξύλα και βάζουν φωτιά. Οι φλόγες υψώνονται απειλητικές… Σε λίγο έχουν τελειώσει την αποστολή τους. 

Όποιος πιστεύει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία του Συμβόλου της πίστεως δεν πρέπει να μιλά για ένωση εκκλησιών, ούτε για «αδελφή Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης» αλλά για επάνοδο των κακοδόξων στην Εκκλησία. Έλεγε ο μακαριστός π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Δι’ εμέ η χριστιανική επανένωσις είναι ακριβώς η παγκόσμιος μεταστροφή εις την Ορθοδοξίαν». 

Κάθε φορά που περνώ από το χώρο του μαρτυρίου των Τρισκαίδεκα Οσίων Πατέρων, όπου υψώθηκε στα 2009 περικαλλής ναός προς τιμήν των, ψιθυρίζω τούτο το Απολυτίκιο (Ήχος δ΄. Ταχύ προκατάλαβε): 

Στρατός θεοσύλλεκτος, 

παρεμβολή ιερά, 

εν Κύπρω ηθλήσατε 

υπέρ της δόξης Χριστού, 

πυρί ομιλήσαντες.

Μάρτυρες της Καντάρας 

οι Τρισκαίδεκα όντες,

λύσαντες τας ενστάσεις 

των δυσθέων γλωσσάλγων.

Διό εν παρρησία Χριστώ 

πρεσβεύσατε του σωθήναι ημάς. 

ΕΙΣ ΤΟΥΣ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΕΙΣ ΤΟΥΣ 13 ΟΣΙΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ Ι. ΜΟΝΗΣ ΚΑΝΤΑΡΑΣ ΚΥΠΡΟΥ

Του Πανοσ. Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρου

============

Στην Κύπρον μας δεν έπαυσε ν' ανθίζ' η Ρωμιοσύνη.

Να δίνει τέκνα γνήσια εις αιωνίαν μνήμην.

Έτσι και στην περίοδον Φραγκιάς κατηρραμένης,

εφάνησαν οι μάρτυρες Μονής τετιμημένης.

Δέκα και τρεις Ορθόδοξοι Πατέρες της Καντάρας,

δεν έχασαν το θάρρος τους στην παπικήν αντάραν.

Μήτε φοβήθηκαν ποσώς του τύρρανου τον λόγον, 

διότι στα στήθ' εκόχλαζε ο του Θεού ο λόγος.

Κι έδειξαν εις τον λαό, της Παναγιάς τα τέκνα,

ότι μπροστά στην πίστιν τους δεν λόγιαζαν κανέναν.

Δεν αρνηθήκαν πίστην τους εις την Ορθοδοξίαν,

ελέγξανε ποντίφικος δεινής κακοδοξίαν.

Μη πίστευσαν οι δυσσεβείς ότι οι μοναχοί μας,

θα αρνηθούν την πίστην μας και την παράδοσή μας;

Φράγγοι, Λατίνοι, Παπικοί, δυνάστες Βυζαντίου,

τον Πάπα σας δεν προσκυνούν τα τέκνα του Κυρίου.

Ο Ιωάννης Όσιος, ηγούμενος Καντάρας,

Κόνωνας, Μάρκος, Κύριλλος και γέροντας Βαρνάβας,

Ιερεμίας, Μάξιμος, Θεόκτιστος πυρφόρος,

Γεράσιμος, Γεννάδιος, συν Ιωσήφ ο νέος,

μαζί με Όσιον Γερμανόν εβάδισαν γενναίως.

Δια την αγάπην του Χριστού, της μόνης αληθείας,

Ορθοδοξίας της γλυκειάς της Μίας Εκκλησίας,

εκλείσθησαν εις φυλακάς της Λευκωσίας Κύπρου,

επρόσφεραν το σώμα τους θυμίαμα Κυρίου.

Τους πόδας τους εδέσανε στ' αφηνιασμένα τ' άτια,

εσέρνανέ τους βάναυσα στα κοφτερά λιθάρια.

Άναψαν τέλος την πυράν με μίσος και μανίαν

μετέβαλαν το σώμα τους λιβάνι, ευωδίαν.

Και πότισαν την Κύπρον μας με τ' άγιο τους το αίμα,

για να θεριέψει του Ρωμιού της λευτεριάς το πνεύμα.

Και να κρατήσουμε στερρώς δόγμα, ήθος, λατρείαν,

ηγιασμένα πάτρια, Χριστού ελευθερίαν.

Και νυν πατέρες όσιοι και μάρτυρες Κυρίου,

προσφέρατε στα τέκνα σας ζήλον Ευαγγελίου.

Χαρήσατε στην Κύπρον μας την θεία ευλογία,

να φύγει Αγάρ ο υιός, να 'ρθεί η Ελευθερία.

Έτι παρακαλούμεν σας, πατέρες τιμημένοι,

πρεσβεύσατε υπέρ ημών να ζούμε μονοιασμένοι.

Βαδίζοντας άγιαν οδόν, την της Ορθοδοξίας,

της Ρωμιοσύνης της αγνής και της Ορθοπραξίας.

Προσόμοιον

Χαίροις Μαρτύρων θείος χορός

ο της Καντάρας και της Κύπρου προπύργιον.

Ο έλεγχος των Λατίνων και παποφίλων τομή,

πάντων κακοδόξων η απόταξις.

Γενναίως αθλήσαντες, των πατέρων επόμενοι,

Ορθοδοξίαν μετά ζήλου τρανώσαντες,

τους στεφάνους γαρ ουρανόθεν εδέξασθε.

Όθεν και νυν πρεσβεύσατε, θεσπέσιοι πρόμαχοι,

της Εκκλησίας αστέρες, της Ρωμιοσύνης ερείσματα.

Ίνα στώμεν ακλονήτως, εις πατρώας παραδόσεις,

και εις ευσέβειαν.

Μεγαλυνάριον

Χαίρετε της Κύπρου θείοι βλαστοί,

και τον μοναζόντων οι ασάλευτοι φρυκτωροί.

Σπεύσατε ταχέως, λυτρώσασθε βαρβάρων,

στερρώσατε την πίστιν εις την πατρώαν γην.