ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ) ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ

ΠΕΡΓΑΜΟΥ ΙΩΑΝΝΗΣ (ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ) ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΜΟΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Κατά την Σύναξη των αρχιερέων του Οικουμενικού Θρόνου τον παρελθόντα Αύγουστο εθίγη, από τον Μητροπολίτη Περγάμου, το θέμα του Ησυχασμού και των Συνόδων του 1341 και 1351 που δικαίωσαν τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά και την διδασκαλία του. Ο Σεβ. Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος, που συμμμετείχε στην εν λόγω Σύναξη, δεν δίστασε να ελέγξει τον Σεβ. Περγάμου Ιωάννη, διότι διέκρινε στους λόγους του υποτίμηση του Αγίου Πατρός, του κήρυκος της Χάριτος και του Φωτός. 

Στα γραφόμενα του απάντησε προσφάτως ο Σεβ. Περγάμου. Στην απάντησή του γράφει: «Αι αναφυείσαι διαφοραί μεταξύ Ορθοδόξου και Δυτικής Εκκλησίας παραμένουν δια πολλούς Ορθοδόξους σημαντικαί δι’ οιανδήποτε προσέγγισιν των δύο πλευρών. Η περί θείας χάριτος διδασκαλία εμφανίζει αποκλίσεις, αι οποίαι πρέπει να εξετασθούν». Πρωτίστως ερωτούμε τον Σεβ. Περγάμου: Πώς μιλά για Δυτική Εκκλησία τη στιγμή κατά την οποία ο Παπισμός εξέπεσε εδώ και χίλια χρόνια της αληθείας, λόγω του πλήθους των αιρετικών του διδασκαλιών; Η αίρεση ΔΕΝ είναι διαφορά αλλά χωρισμός από το Θεό (Άγιος Αγάθων). Αυτός ανήκει στους λίγους που ΔΕΝ θεωρούν ότι είναι σημαντικές οι διαφορές μας με τον Παπισμό; Σχετικά με τον Ησυχασμό και τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά αυτός εκφραζει την Ορθοδοξη διδασκαλία περί ουσιας και ενεργειών του Θεού, στηριζόμενος στην Παράδοση της Εκκλησίας. Είναι τυχαίο το ότι η μνήμη του μεταφέρθηκε από τις 14.11. στη Β΄Κυριακή των Νηστειών που θεωρείται Δεύτερη Κυριακή της Ορθοδοξίας; Η συνείδηση της Εκκλησίας αυτό πιστεύει και διακηρύττει από το 14ο αιώνα μέχρι και σήμερα. 

Γι' αυτό κι η Εκκλησία της Σερβίας ζήτησε να αναγνωρισθούν από την Πανορθόδοξη Σύνοδο σαν Οικουμενικές οι Σύνοδοι του 1341 και 1351. Ποιά σύνοδος, από το 1351 μέχρι και σήμερα, αμφισβήτησε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά; Ποιος Άγιος της Εκκλησίας διατύπωσε το παραμικρό εναντίον της διδασκαλίας του; Αναμφισβητήτως όλος αυτός ο θόρυβος γίνεται μήπως και θίξουμε τον Παπισμό. Μήπως και χαλάσουμε τη μανέστρα των οικουμενιστικών σχεδιασμών.

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ ΤΗΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑΣ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Γράφει, στον “Ορθόδοξο Τύπο”, ο π. Διονύσιος Τάτσης:

“Οι περισσότεροι Μητροπολίτες τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος δέν ἔχουν ἐκτιµήσει τόν πνευµατικό κίνδυνο τοῦ οἰκουµενισµοῦ.

Ἐνῶ ὑποτίθεται ὅτι ἀγρυπνοῦν γιά τό ποίµνιό τους, θεωροῦν ὅτι ὁ οἰκουµενισµός δέν εἶναι ἐπικίνδυνος, ἀφοῦ ξεκινάει καί κατευθύνεται ἀπό τό Οἰκουµενικό Πατριαρχεῖο! ∆έν ἐξετάζουν οἱ ἴδιοι τό θέµα, ἀλλά παθητικά δέχονται ὅσα τό Πατριαρχεῖο προγραµµατίζει καί µεθοδεύει. Καί αὐτό τό θεωροῦν σπουδαῖο κατόρθωµα, γιατί κάνουν τυφλή ὑπακοή στόν Πατριάρχη τοῦ Γένους, τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά εἶχαν χάσει τόν ὕπνο τους καί νά µιλοῦσαν συνεχῶς γιά τήν παναίρεση τοῦ οἰκουµενισµοῦ, ὁ ὁποῖος κατεδαφίζει τήν Ὀρθοδοξία. 

Οἱ ἀδιάφοροι αὐτοί µητροπολίτες συνήθως εἶναι πολυµέριµνοι καί ἀσχολοῦνται µέ κοινωνικά καί πολιτικά θέµατα, ἀκόµη καί ἀθλητικά γεγονότα, προκαλώντας τήν πλειοψηφία τοῦ λαοῦ µας. Θέλουν νά ἐµφανίζονται ὡς πνευµατικοί ἡγέτες, ὄντας ἀδιάφοροι στούς πνευµατικούς κινδύνους, ὅπως εἶναι ὁ οἰκουµενισµός.”

Πολύ ορθές οι παρατηρήσεις του π. Διονυσίου. Προσωπικά δεν μου κάνει εντύπωση ότι οι εκκοσμικευμένοι επίσκοποι αδιαφορούν για τον κίνδυνο από τον Οικουμενισμό επειδή είναι εξωπραγματικό να περιμένεις από αυτούς κάτι καλύτερο. Εκείνο που με εντυπωσιάζει είναι η σιωπή των ποιμένων που είναι αδιάβλητοι και πνευματικοί ιεράρχες. Πώς δεν εξεγείρεται η επισκοπική τους συνείδηση με όσα λέγουν και κάνουν οικουμενιστές;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα όσα απίστευτα διαδραματίστηκαν στην Κωνσταντινούπολη κατά τη Σύναξη των ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου. Ενώ ουσιαστικά η Σύναξη αποσκοπούσε να προπαγανδίσει τον Οικουμενισμό δεκάδες αρχιερείς -πολλοί από τους οποίους είναι όντως πνευματικοί άνθρωποι- έκατσαν σαν μαθητούδια και τους έκαναν οι οικουμενιστικό “κατηχητικό”, και αποδείχτηκαν ανίκανοι να αρθρώσουν λόγο Ορθοδοξίας αντάξιο ενός επισκόπου.  Όχι μόνον οι συμπροσευχές με αιρετικούς αμνηστεύθηκαν, αλλά -όπως κατήγγειλε ο Σεβ. Ελευθερουπόλεως Χρυσόστομος-, ακόμη και υποτιμητική αναφορά για το φωστήρα της θεολογίας Άγιο Γρηγόριο Παλαμά έγινε, ενώ η αιρετική "βαπτισματική θεολογία" και η κακοδοξία της "διηρημένης Εκκλησίας" παρουσιάστηκαν σαν ορθόδοξες επιλογές.

Και όμως! Δεκάδες επίσκοποι ακόμη και πνευματικοί ιεράρχες σιώπησαν αιδημόνως.

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

ΑΠΙΣΤΕΥΤΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΑΞΗ ΤΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στη “Ρομφαία”:

“Όπως επίσης άκουσαν πολλοί σύνεδροι από το στόμα κοσμογυρισμένων ορθοδόξων επισκόπων για σκοτεινά παρασκήνια, κοσμικά διαβούλια και περίπλοκα στις αναγκαστικές κάποτε σχέσεις της Εκκλησίας με τους ανθρώπους του κόσμου τούτου.

Πράγματα φυσικά άγνωστα, ανυποψίαστα, απροσπέλαστα σε μας που ζούμε στη μακαριότητα και την αυτάρκεια του εκκλησιαστικού «επαρχιωτισμού» (Ελέχθη και αυτό μετριοφρόνως με δόση ευσεβάστου οίκτου…).

Εντύπωση βέβαια όχι τόσο ευχάριστη προκάλεσε η υποστηριζόμενη, μάλλον με αρκετή ευκρίνεια διαφαινόμενη, απ’ όσα σπουδαία ελέχθησαν κατά την διάρκεια των εργασιών της Συνάξεως άποψη, ότι τα ίδια τα πράγματα, η σύγχρονη πολιτική, πολιτιστική και ηθική κατάσταση του κόσμου τούτου, απαιτούν εξάπαντος κάποια υποχωρητικότητα και κάποια ευκαμψία και ευλυγισία διπλωματική στις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους χριστιανούς.

Επίσης εξένισε πολλούς και η επίμονη άποψη ότι σοβαρότατο εμπόδιο στην καλή και εύρυθμη πορεία των διαλόγων αποτελεί η επίμεμπτη, διαρκής υστεροβουλία των εκπροσώπων της πολυπληθούς Εκκλησίας του Βορρά.

Καί εάν μεν κάπως αορίστως ετονίζετο αυτή η απαραίτητη «εκ των πραγμάτων» διπλωματική ευλυγισία της Ορθοδοξίας, μικρή και ανεπαίσθητη θα προκαλούσε εντύπωση.

Όμως τούτο έγινε οδυνηρά αντιληπτό, όταν εθίγη το θέμα των συμπροσευχών, κάτι που απασχόλησε, όχι απλώς το παρελθόν, αλλά αυτούς τους θεοπνεύστους ιερούς κανόνες κάποτε η όταν παρελήφθη επίμονα στα κείμενα, που εκφωνούντο, η γνωστή μας γενική από τη λέξη πρωτείον του Ρώμης, δηλαδή η γενική τιμής η εξουσίας η το επαχθέστερο, όταν διεφάνη στα λόγια του συμπροεδρεύοντος κάποια υποτίμηση αρχαίου και επιφανούς εκκλησιαστικού διδασκάλου. Ποίου;

Τού Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και γενικώτερα του εκκλησιαστικού κινήματος του Ησυχασμού.”

Τι καταγγέλλει ο Σεβ. Ελευθερουπόλεως;

1.) Ότι οι Πατριαρχικοί θεωρούν ότι η Εκκλησία της Ελλάδος πάσχει από “εκκλησιαστικό επαρχιωτισμό”.

2.) Ότι οι σύγχρονες συνθήκες “απαιτούν εξάπαντος κάποια υποχωρητικότητα και κάποια ευκαμψία και ευλυγισία διπλωματική στις σχέσεις μας με τους ετεροδόξους χριστιανούς.”

3.) Ότι η Εκκλησία της Ρωσίας προβάλλει εμπόδια στους διαλόγους, χωρίς όμως να διευκρινίζει αν οι αντιρρήσεις της Ρωσίας εστιάζονται στην ερμηνεία του Πρωτείου ή αν άπτονται και άλλων θεμάτων. Αν δηλαδή η Εκκλησία της Ρωσίας αρνείται την εγκυρότητα του κειμένου της Ραβέννας για το πρωτείο ή αν ασκεί γενικότερη κριτική στο οικουμενιστικό ντελίριο του Φαναρίου.

4.) Ότι οι Πατριαρχικοί δείχνουν περιφρόνηση προς τους Ιερούς Κανόνες οι οποίοι απαγορεύουν την συμπροσευχή με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.

5.) Ότι οι πατριαρχικοί δεν κάνουν σαφή διάκριση, αλλά σύγχυση, των όρων πρωτείο τιμής και πρωτείο εξουσίας του επισκόπου Ρώμης.

6.) Ότι οι πατριαρχικοί υποτιμούν τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά.

Απίστευτες και λίαν σοβαρές οι καταγγελίες του Σεβ. Ελευθερουπόλεως.

Θερμά τον ευχαριστούμε επειδή έσπασε την ομερτά της σιωπής των υπολοίπων ιεραρχών που παρέστησαν στη Σύναξη.

Το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς αντέδρασαν -αν αντέδρασαν- οι ιεράρχες που άκουσαν τους πατριαρχικούς να εκστομίζουν τις φοβερές αυτές κακοδοξίες ή αν τους άφησαν να τους συμπεριφέρονται, όχι ως ιεράρχες, αλλά ως μαθητούδια.

Το δεύτερο ερώτημα αφορά τη ουσία των καταγγελιών. Είναι φανερόν ότι οι Οικουμενιστές απέβαλαν κάθε ορθόδοξο χαλινό και κηρύσσουν αιρέσεις από των δωμάτων. 

Ευχών χρεία και συστράτευση δυνάμεων για να καθαιρεθούν τα οχυρώματα του εχθρού.