ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Του Σεβ. Μάνης κ. Χρυσοστόμου  Γ΄

=====

Κύριε ὁ Θεός ἡμῶν, ὁ Πάνσοφος, ὁ Παντοδύναμος καί ὁ Πολυέλεος, Σοῦ δεόμεθα καί Σέ παρακαλοῦμεν ἡμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι δοῦλοι Σου˙ εἰσάκουσον τῆς φωνῆς τῆς δεήσεως ἡμῶν ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καί κατάπαυσον τόν ἐκραγέντα πόλεμον εἰς πεδιάδας, χωρία, κωμοπόλεις καί πόλεις τῆς Οὐκρανίας χώρας.

Ἐπίβλεψον ἐξ οὐρανοῦ, Κύριε, καί ἴδε τόν πόνον καί τήν ὀδύνην τῶν πλασμάτων Σου, τά δάκρυα ἐν τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτῶν, τόν ψυχικόν τάραχον, ὡς καί τοῦτον τόν θάνατον ἐν αὐτοῖς. Σύ οἶδας ὅτι αἱ ἀνομίαι καί αἱ ἁμαρτίαι ὑπερῆραν τάς κεφαλάς ἡμῶν˙ διό γενοῦ ἵλεως καί ἐλπίς καί κραταίωμα.

Φώτισον δέ τόν νοῦν καί συνέτισον τούς ἰθύνοντας, τοῦ εἰδέναι ἑαυτούς καί ποιεῖν τό ἅγιον θέλημά Σου, ὅτι «μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοί υἱοί Θεοῦ κληθήσονται».

Ἀγγέλους ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου Σου κατάπεμψον φύλακας ἐπί πάντας τούς εἰς τήν ξένην γῆν διαφυγόντας ἐκ τῆς πολεμικῆς συρράξεως καί χάρισαι αὐτοῖς ὑπομονήν καί παραμυθίαν.

Ναί, εὐδιάλλακτε καί φιλάνθρωπε Κύριε, δώρησαι τά σά ἀγαθά, εἰρήνην καί ὁμόνοιαν, δικαιοσύνην καί ἤρεμον καί ἡσύχιον βίον πᾶσι τοῖς δεινῶς δοκιμαζομένοις ὑπὸ τοῦ πολέμου ἀδελφοῖς ἡμῶν.

Ὅτι Σύ εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, τοῦ ἐλεεῖν καί σώζειν καί Σοί τήν δόξαν ἀναπέμπομεν, τῷ Πατρί καί τῷ Υἱῷ καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι, νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα “Ρομφαία”

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

 

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΡΧΕΙΟΘΕΤΗΣΗ ΤΩΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΩΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΚΥΘΗΡΩΝ ΚΑΙ ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Χαιρετίζουμε, με ιδιαίτερη χαρά, την εισήγηση του ευλαβούς και καταρτισμένου Ιεράρχη Σεβ. Μάνης κ. Χρυσόστομου στην Ιερά Σύνοδο της Ιεραρχίας να τεθούν στο αρχείο οι καταγγελίες εναντίον των παραδοσιακών αντιοικουμενιστών Ιεραρχών Ακαρνανίας Κοσμά και Κυθήρων Σεραφείμ επειδή τέλεσαν την Θεία Λειτουργία της Αναστάσεως, αντί στις 9 μ.μ. του Σαββάτου, 

το πρωί της Κυριακής 

του Πάσχα.

Είναι ορθή η εισήγηση αυτή, όχι μόνον επειδή διασφαλίζει την ειρήνη και την ομόνοια στην Εκκλησία, αλλά και επειδή οι δύο Ιεράρχες παρέβησαν μόνον τυπικά και όχι ουσιαστικά 

την Κ.Υ.Α. και τις εντολές της Ιεράς Συνόδου.

Θέλουμε να πιστεύουμε ότι το ίδιο χριστιανικό πνεύμα επιείκειας θα επιδειχθεί και εναντίον των πρεσβυτέρων οι οποίοι τέλεσαν την Λειτουργία της Αναστάσεως την Κυριακή το πρωί ή λειτούργησαν τη παρουσία εκκλησιάσματος την 25η Μαρτίου μέρα κατά την οποία η Εκκλησία 

μας τελεί τον Ευαγγελισμό 

της Θεοτόκου.

Αλλοίμονον αν η τέλεση της Θείας Λειτουργίας θεωρείται αιτία διωγμού των ευλαβών κληρικών την ώρα που η Ιερά Σύνοδος ανέχεται σκανδαλωδώς για δεκαετίες 

να ασχημονούν ανενδοίαστα οι κάθε λογής Οικουμενιστές, νεωτεριστές και Μακρακιστές κληρικοί.

Μία μόνον περίπτωση από όσους καθ’ οιονδήποτε τρόπο παραβίασαν την ΚΥΑ ή και την εντολή της Ιεράς Συνόδου πρέπει να εκδικάσουν -και δη με την διαδικασία του 

κατεπείγοντος- 

και η κοσμική και η 

εκκλησιαστική δικαιοσύνη:

Αυτήν που αφορά τον σεβαστό π. Βασίλειο Βολουδάκη για τρεις λόγους.

1.) Επειδή ξεσήκωσε δημόσια τον κόσμο σε ανυπακοή εναντίον της Κ.Υ.Α.. Οι άλλοι υπό 

κατηγορία κληρικοί απλά και μόνον 

ένοιωσαν ότι έπρεπε να λειτουργήσουν. 

Ο σεβαστός π. Βασίλειος, όμως, θεώρησε καλό να ουρλιάζει περιβεβλημένος άπασα την ιερατική αυτού στολή την ώρα της Θείας Λειτουργίας 

και να καλεί τον κόσμο να ξεσηκωθεί 

εναντίον της Κ.Υ.Α..

2.) Το κυριώτερο! Ο π. Βασίλειος Βολουδάκης είναι Μακρακιστής και οπαδός του Παποκαισαρισμού. Αν οι οπαδοί της Βατικάνειας αυτής αίρεσης δεν παραπεμφθούν στην Ιερά Σύνοδο 

τότε ποιοι πρέπει να παραπέμπονται στην Ιερά Σύνοδο για καθαίρεση; 

3.) Επιπλέον ο σεβαστός π. Βασίλειος 

είναι δεινός κατ’ εξακολούθηση αμετανόητος παραβάτης των Ιερών Κανόνων.

Δυστυχώς ουδείς οδηγεί τον εν λόγω κληρικό σε εκκλησιαστικό δικαστήριο για να καθαιρεθεί επειδή τον φοβούνται διότι 

γνωρίζουν ότι ελέγχει 

τον “Ορθόδοξο Τύπο”.

Γι’ αυτό η ελπίδα μας στηρίζεται σε τούτο: Ότι τα κοσμικά δικαστήρια θα εξαντλήσουν όλη τους την αυστηρότητα σε βάρος του παρανομούντος κληρικού ώστε να φιλοτιμηθεί και 

η Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη 

να πράξει το καθήκον της.

Η αρχιεπισκοπία του Μακαριώτατου κ. Ιερωνύμου θα στιγματιστεί ανεπανόρθωτα αν δεν οδηγήσει σε καθαίρεση τον οπαδό του Παποκαισαρισμού και δεινό παραβάτη των Ιερών Κανόνων Μακρακιστή π. Βασίλειο Βολουδάκη.

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΕΝ ΟΨΕΙ ΤΟΥ ΙΟΥ ΤΟΥ ΚΟΡΩΝΟΪΟΥ

Tοῦ Σεβ. Μητροπολ. Μάνης Χρυσοστόμου Γ´

=====

Όταν προσερχόμεθα στή Θεία Κοινωνία, δέν μεταλαμβάνουμε ἁπλῶς ἄρτο καί οἶνο, ἀλλά κοινωνοῦμε τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι Αὐτός ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός, ὁ Κύριος καί Θεός μας, καί ὁ Χριστός εἶναι ἡ ζωή, ἡ ὑγεία καί ὄχι ἀσθένεια, ἡ πτώση καί ὁ θάνατος. Ὁ Χριστός οὔτε μολύνεται, οὔτε μολύνει.

Ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μᾶς εἶπε: «Λάβετε φάγετε........πίετε ἐξ' αὐτοῦ πάντες...». Ἡ παραγγελία αὐτή τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ δέν σημαίνει κάτι ἀλληγορικό ἤ εἰκονικό, ἀλλά δηλώνει ἕνα ἱερό Μυστήριο μεταβολῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.

Ἀφοῦ, λοιπόν, ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι ὁ Χριστός, ἡ Πηγή τῆς Ζωῆς καί ὄχι τοῦ θανάτου, κανένας ἀπολύτως κίνδυνος μεταδόσεως ἀσθενειῶν δέν ὑπάρχει μέ τήν Θεία Μετάληψη.

Ἄλλωστε, ποτέ κανείς ἀνά τούς αἰῶνες δέν ἔπαθε τό παραμικρό ἀπό τή Θεία Μετάληψη μέ τήν ἴδια λαβίδα, οὔτε λαϊκός οὔτε κληρικός. Πλεῖστες εἶναι μάλιστα οἱ μαρτυρίες τῶν κληρικῶν πού διηκόνησαν ἤ διακονοῦν στά νοσηλευτικά ἱδρύματα, οἱ ὁποῖοι οὐδέποτε ἔπαθαν τίποτα ἀπό μεταδοτική νόσο, τή στιγμή μάλιστα πού «καταλύουν» - ὅπως εἶναι γνωστό- ὅ,τι ἔχει ἀπομείνει στό Ἅγιο Ποτήριο μετά τή μετάληψη τῶν ἀσθενῶν ἀπό κάθε νόσημα, γλείφοντας στήν κυριολεξία τήν Ἁγία Λαβίδα καί καθαρίζοντας πλήρως τό Ἅγιο Ποτήριο.

Ἡ θεία προτροπή εἶναι: «Σῶμα Χριστοῦ μεταλάβετε, πηγῆς ἀθανάτου γεύσασθε», καί ἡ θεία πρόσκληση: «Μετά φόβου Θεοῦ πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε».

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα "Ρομφαία"

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

ΛΟΓΟΣ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Τοῦ Σεβ. Μητροπολ. Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ΄

=====

Τό ἐργαστήριο τῆς ἁγιότητος, στό Ἅγιον Ὄρος, δέν σταμάτησε νά λειτουργεῖ αἰῶνες τώρα. Καί στίς μέρες μας τροφοδότησε τό Συναξάριο τῆς Ἐκκλησίας μέ νέες ὁσιακές μορφές. Ὁ ἅγιος Παΐσιος, εἶναι μετά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, ὁ νέος καρπός ἀπό τό «Περιβόλι τῆς Παναγίας».

Ἔζησε ἀπό τό 1924, ὅταν γεννήθηκε, στά ἁγιασμένα χώματα τῆς Καππαδοκίας, στά Φάρασα, μέχρι τό 1994 ὅταν κοιμήθηκε ὁσιακῶς. (Ὁ τάφος του βρίσκεται στό Ἱ. Ἡσυχαστήριο τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Θεολόγου στή Σουρωτή Θεσσαλονίκης).

Ἡ παιδική ἡλικία καί τά νεανικά χρόνια κύλησαν ἀνάμεσα στή πτώχεια, στίς οἰκογενειακές θλίψεις, στίς περιπέτειες τῆς ἀνταλλαγῆς τῶν πληθυσμῶν τό 1924 μετά τήν Μικρασιατική καταστροφή.

Ὅμως, ὅλα αὐτά, δέν τόν ἀπομάκρυναν ἀπό τόν Θεό. Τοὐναντίον, ἐνίσχυσαν τό φρόνημα καί τήν ἐμπιστοσύνη του στή πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἀργότερα, ἀφοῦ ἔλαβε τό μοναχικό σχῆμα τό 1956 καί ὀνομάστηκε Παΐσιος στήν Ἱ. Μονή Φιλοθέου, τόν βρίσκουμε γιά τέσσερα χρόνια στό Στόμιο τῆς Κόνιτσας νά διακονεῖ τόν λαό τοῦ Θεοῦ, νά κάμνει φιλανθρωπίες καί ἐλεημοσύνες, νά μιλᾶ γιά τό Χριστό καί μόνον. Λάμβανε ἀγάπη ἀπό τόν Σωτῆρα Χριστό καί πρόσφερε ἀγάπη στόν πλησίον, ἰδιαίτερα στόν πάμπτωχο πλησίον. 

Μετά τήν ἐπιστροφή του στό Ἅγιον Ὄρος τό 1964, ὁ γέροντας Παΐσιος μένει στή σκήτη τοῦ Τιμίου Προδρόμου τῆς Μονῆς Ἰβήρων ὡς ὑποτακτικός ἑνός ἁγίου ἀσκητοῦ τοῦ ρώσου μοναχοῦ Τύχωνος.

Μαθαίνει πολλά κοντά του, προσεύχεται νύκτα καί μέρα, ζεῖ ὡς ἰσάγγελος, νικᾶ τίς μεθοδεῖες τοῦ διαβόλου, ἐλευθερώνεται ἀπό τά πάθη, καλλιεργεῖ τόν ἐσωτερικό του κόσμο, ἀποκτᾶ θεϊκές ἐμπειρίες, πληροῦται Πνεύματος Ἁγίου.

Συνδέεται πνευματικά μέ τόν τότε ἡγούμενο τῆς Ἱ. Μονῆς Σταυρονικήτα γέροντα Βασίλειο (τόν Γοντικάκη) καί μέ τόν ἄλλο γέροντα π. Γρηγόριο (τόν Χατζηεμμανουήλ) καί μαζί φέρνουν τήν ἀναβίωση τοῦ ὀρθόδοξου μοναχισμοῦ στήν Ἀθωνική Πολιτεία.

Ἐκεῖνα τά χρόνια, ἔλεγαν ὅτι «σβήνει» τό Ἅγιον Ὄρος, γιατί οἱ περισσότεροι μοναχοί ἦσαν ὑπερήλικες. Ὅμως σέ ἐκείνη τήν δεκαετία τοῦ 70’, ἡ Ἀθωνική Πολιτεία ἀρχίζει, μέ τόν ἐρχομό νέων ἀνθρώπων, καί μάλιστα ἐπιστημόνων, νά ἀποκτᾶ νέα ἄνθηση σέ πολλά μοναστήρια τά ὁποῖα σιγά-σιγά καθίστανται καί κοινοβιακά. 

Τό 1979 ὁ ἅγιος Παΐσιος θά ἐγκατασταθεῖ ὁριστικά στήν «Παναγούδα» τῆς Ἱ. Μονῆς Κουτλουμουσίου ὅπου ἐκεῖ στό ἀπέριττο κελλί του θά ζήσει τόσο ἀσκητικά καί ταπεινά πού θά φθάσει στά ὕψη τῆς ἁγιότητος, θά ὑπερβεῖ τόν θάνατο καί θά λάβει τόν ἀμαράντινο στέφανο τῆς δόξης. 

Πόσες καί πόσες ψυχές, χιλιάδες, δέν τόν ἐπισκέφθηκαν ἐκεῖ στό πτωχικό κελλί του καί δέν ἔλαβαν τήν εὐλογία του! Πόσες ἄλλες ταραγμένες συνειδήσεις δέν ἠρέμησαν! 

Πόσα νέα παιδιά δέν ἔλυσαν τίς ἀπορίες τους, κοσμοθεωρητικές οἰκογενειακές ἀλλά καί ἐπαγγελματικοῦ τους προσανατολισμοῦ! 

Ἄλλοι ναρκομανεῖς βρῆκαν κοντά του τήν γιατρειά τους, ἄλλοι μέ ψυχολογικά προβλήματα γαλήνεψαν, ἄλλοι ἀκόμα καί ἀσθενεῖς θεραπεύτηκαν. 

Ὁ ἴδιος ἦταν ἕνας θησαυρός φωτός καί χαρᾶς. Σέ βοηθοῦσε καί ὅταν συνομιλοῦσε μαζί σου, μά καί ὅταν δέν ἔλεγε τίποτα. Καί αὐτή ἡ σιωπή του σέ δίδασκε. Καί αὐτή ἡ ἁπλούστατη κίνηση νά σοῦ κόψει ἕνα καρπό ἀπό τό διπλανό δένδρο καί νά στόν προσφέρει, σέ νουθετοῦσε.

Τό πρόσωπο του γαλήνιο καί ἀσκητικό, δέν γνώριζε τίς ρυτίδες τῆς λύπης τοῦ κόσμου τούτου ἀλλά μόνο τοῦ χρόνου καί ἡ γλυκύτητα πού τόν ἐμψύχωνε ἦταν μιά εἰκόνα τῆς ἀναλλοίωτης γαλήνης τῆς ψυχῆς του. Ἡ καθημερινή ζωή του ἐλεύθερη ἀπό τήν κοσμική ματαιότητα κυλοῦσε μέ μία καταπληκτική ταπεινοφροσύνη.

Ὅλα κοντά του, γύρω του, στό κελλάκι του ἦταν ἁπλά καί ταπεινά. Καί αὐτή ἡ ἅγια ἁπλότητα καί ταπείνωση ἔδινε στό ἆσμα τῆς συνεχοῦς προσευχῆς του μιά γλυκειά ἁρμονία. Γι' αὐτό καί ἡ μεγάλη φήμη του δέν τόν ἐπηρέαζε.

Πίσω ἀπό τήν ἀγάπη πρός τόν καθένα ἐπισκέπτη του ἀπό Ἑλλάδα καί ἐξωτερικό κρυβόταν μιά βαθειά πνευματικότητα. Αὐτός μοναχά τόν νοῦν του εἶχε στόν Κύριο. Ἔλεγε τήν εὐχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ἐλέησόν με» καί χιλιάδες ἄγγελοι ἔψαλαν κοντά του. 

Πώς, λοιπόν, ἡ παρουσία του νά μήν ἦταν μιά παρουσία ἁγιότητος;

Ὁ ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, τῶν χρόνων μας, αὐτό μᾶς διαμηνύει: Τό ἀρχέτυπο τῆς ὀρθοδοξίας στήν πράξη. Δηλαδή, τήν ἁγιότητα. Αὐτή εἶναι ἡ ἁγιορείτικη φωνή.

Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή γραμμή πλεύσεως καί στόν σύγχρονο ταραγμένο κόσμο. Ἄλλη μιά φορά καί στόν τεχνοκρατούμενο 21ο αἰῶνα ἔχουμε ἐνώπιόν μας τήν πιστοποίηση: «Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς ἁγίοις αὐτοῦ».

ΠΗΓΗ:

Ρομφαία

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΟΙ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΛΥΦΑΔΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Την περασμένη Παρασκευή, κατά την διάρκεια της Ακολουθίας των Β΄Χαιρετισμών, πιστοί με πανώ εκδήλωσαν την απαρέσκειά τους για την εκλογή του Θεοφ. Σαλώνων Αντώνιου ως νέου Μητροπολίτη Γλυφάδας.

Είναι σαφές ότι οι πιστοί δεν έχουν ουσιαστικό πρόβλημα με τον νέο Μητροπολίτη Γλυφάδας Αντώνιο.

Απλά είναι απογοητευμένοι επειδή δεν εξελέγη ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αλέξιος Ψωίνος που αγαπούν, εμπιστεύονται και γνωρίζουν για πολλά χρόνια.

Αυτό, όμως, δεν είναι σωστό.

Δεν επιτρέπεται να αποδοκιμάζεται άμεσα ή έμμεσα ένας αρχιερέας και μάλιστα κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ή κάποιας Ακολουθίας.

Ο μόνος λόγος που επιτρέπεται -ή μάλλον επιβάλλεται- να υπάρξουν διαμαρτυρίες και αποδοκιμασίες -ακόμη και κατά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας- είναι όταν ο κληρικός που εξελέγη ή θα εκλεγεί σε μία Μητρόπολη είναι μειοδότης της πίστεως (λ.χ. είναι Οικουμενιστής ή Νεονικολαίτης) ή διαβεβλημένο πρόσωπο.

Διαφορετικά κάθε άλλη αντίδραση για τις εκλογές επισκόπων είναι απαράδεκτη.

Παρόμοια απαράδεκτα φαινόμενα συνέβησαν κατά την εκλογή του Σεβ. Μάνης κ. Χρυσόστομου ενός παραδοσιακού και αδιάβλητου κληρικού.

Είναι απολύτως κατανοητό και θεμιτό οι πιστοί -κλήρος και λαός- να εκφράσουν πριν την εκλογή ενός επισκόπου την προτίμηση τους να καταστεί νέος τους ποιμενάρχης κληρικός που αγαπούν και εμπιστεύονται.

Μετά την εκλογή της Συνόδου, όμως, αν ο κληρικός που εξελέγη Μητροπολίτης είναι παραδοσιακός και αδιάβλητος κληρικός, αντενδείκνυται κάθε μορφής αποδοκιμασία. 

Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι ότι δεν εξεδηλώθη καμία αντίδραση όταν εξελέγησαν Οικουμενιστές και νεωτεριστές Μητροπολίτες (λ.χ. ο Ιλίου και ο Νέας Ιωνίας), ενώ αποδοκιμάστηκαν οι επίσκοποι Μάνης και Γλυφάδας παρόλον ότι είναι αδιάβλητοι και παραδοσιακοί κληρικοί. 

ΟΡΘΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΑΛΛΑ...

ΟΡΘΕΣ ΟΙ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΑΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, ΑΛΛΑ...

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Όλα ορθά όσα ανέφερετε, Σεβασμιώτατε Μάνης. Οι συνθηκολόγοι των Πρεσπών πρόδωσαν την πατρίδα. Τα ξεπούλησαν όλα. 

Έστω και την τελευταία στιγμή που είμαστε τώρα, μετά την έγκριση της συμφωνίας των Πρεσπών, από την Βουλή των Σκοπίων, η Εκκλησία πρέπει να ξεσηκώσει τον κόσμο για να αντιταχθεί έντονα στην επιχειρούμενη προδοσία που μεθοδεύεται από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους συνοδοιπόρους τους.

Αλλά για να βρεθεί στο μετερίζι του αγώνα η Εκκλησία της Ελλάδος, Σεβασμιώτατε, οι Ιεράρχες πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να καταγγείλουν τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ως συνωμότη των Εκκλησιομάχων και των εθνομηδενιστών.

Αλλοιώς, ενόσω ο Ιερώνυμος παραμένει στο απυρόβλητο, θα συνεχίσει να υποσκάπτει όλους τους αγώνες της Εκκλησίας και της πατρίδας, όπως κάνει συστηματικά για περισσότερα από δέκα χρόνια τώρα.

Ιδού το άρθρο του Σεβ. Μάνης Χρυσόστομου που μας έδωσε την αφορμή της σύνταξης του πιο πάνω σύντομου σχολίου.

*****

ΣΕΒ. ΜΑΝΗΣ: “Η ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΩΝ ΠΡΕΣΠΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΕΛΗΣ, ΥΠΟΧΩΡΗΤΙΚΗ, ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΣΑΦΗΣ”

Του Σεβ. Μητρ. Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ΄

=====

Ἐπειδή, διαποιμαίνω μία ἱστορική Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας μας, αὐτή τῆς Μάνης, δέν θά μποροῦσα νά παραμείνω ἀμέτοχος τοῦ γεγονότος τῆς ἑπικείμενης κύρωσης ἀπό τό Ἑλληνικό Κοινοβούλιο τῆς λεγόμενης Συμφωνίας τῶν Πρεσπῶν.

Δηλώνω, ἐμφαντικά, ὡς Ἓλλην Ἱεράρχης, καί μάλιστα ἀπό ἐδῶ, τήν Μάνη, πού ἒδωκε στά πεδία τῶν μαχῶν ἣρωες Μακεδονομάχους, ὃτι ἀπ’ὃσα ἒχω ἐπισημάνει, ἡ ἐν λόγῳ Συμφωνία εἶναι ἀτελής, ὑποχωρητική, ἀντιφατική καί ἀσαφής ὡς πρός τά ἐπί μέρους θέματα, στερουμένη σημαντικῶν ρητρῶν διασφάλισης τῶν ἑλληνικῶν συμφερόντων.

Ἑστιάζω κυρίως στά σημεῖα, σχετικά μέ τό ἐπίσημο ὂνομα «Δημοκρατία τῆς Βόρειας Μακεδονίας», τήν ἰθαγένεια «Μακεδόνας» καί τήν ἐπίσημη γλῶσσα «Μακεδονική γλῶσσα», (βλ. ἀρθρα 1. παραγρ.3. καί 7 τῆς Συμφωνίας) σημεῖα, τά ὁποῖα παραπέμπουν, ὠς διαφαίνεται, σέ ἀπαράδεκτα ζητήματα ἀλυτρωτισμοῦ καί σ’ἃλλες διεκδικήσεις.

Ἡ ἀρχιερατική μου συνείδηση, δέν μοῦ ἐπιτρέπει σιωπή μπροστά στήν ἐπιχειρούμενη ἀλλοίωση τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας, μέ μία ἐπικύρωση Συμφωνίας σέ βάρος τῆς Ἑλλάδος καί εἰδικότερα τῆς μιᾶς, τῆς μοναδικῆς Μακεδονίας μας.

Ἡ μή ἐπικύρωση, θά γράψει ὂντως ἱστορία. Διαφορετικά, θά καταγράψει ἀρνητική σελίδα.

Ὁ διακεκριμένος ἀρχαιολόγος Μανώλης Ἀνδρόνικος, τοῦ ὁποίου φέτος ἒχουμε τήν ἐπέτειο τῶν 100 χρόνων ἀπό τήν γέννησή του, μέ τήν σκαπάνη του ἀπέδειξε σαφέστατα τήν ἑλληνικότητα τῆς Μακεδονίας καί τόν μεγάλο πολιτισμό της.

Ἐμεῖς μποροῦμε, ὡς ἐπιλήσμονες, νά τόν διαγράψουμε; Ἒπειτα, πρός τί οἱ θυσίες ἑνός Παὑλου Μελᾶ καί ἑνός Γερμανοῦ Καραβαγγέλη;

Μή λησμονοῦμε, ὃτι ἀείποτε οἱ Ἓλληνες εἶχαν ὡς μεῖζον, τό πνεῦμα, τήν πέτρα τῆς τιμῆς καί ὂχι τήν ἂμμο τῆς ὓλης καί τῆς ἀδικίας.

Γι’ αὐτό, καί ἐν προκειμένῳ, ἰσχύει τό τοῦ Ἐπικτήτου: «Ἑκάστου ἒργου σκόπει τά καθηγούμενα καί τά ἀκόλουθα αὐτῷ καί οὓτως ἒρχου ἑπ’αὐτό».

Συνελόντ’ εἰπεῖν, προβάλλει ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη γιά μία νέα συμφωνία.

Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ

Η ΑΞΙΑ ΤΩΝ ΛΑΤΙΝΙΚΩΝ

Τοῦ Σεβ. Μάνης κ. Χρυσοστόμου Γ΄

=====

Σχετικά μέ τήν ἀντικατάσταση τῶν Λατινικῶν ἁπὀ τήν Κοινωνιολογία στό σύστημα εἰσαγωγῆς στήν Τριτοβάθμια Ἐκπαίδευση, θεωροῦμε, ἐξ ἀντιθέτου, ὃτι ἡ πρόταση αὐτή φέρει ἐνώπιον μας τήν κρυμμένη ἀξία τοῦ μαθήματος τῆς Λατινικῆς γλώσσας.

Τά Λατινικά ἒχουν μεγάλη ἀξία καί σημασία. Δέν εἶναι ἀνούσια. Δέν εἶναι ἂχρηστα. Βοηθοῦν τά μέγιστα στή κατανόηση τῶν συγχρόνων εὐρωπαϊκῶν λέξεων καί φράσεων ἒχουν δέ ἐξαιρετική συμβολή στήν ἀνάπτυξη τῆς σκέψης, τῆς φιλοσοφίας καί τῆς διανόησης. Εἶναι ὑλικό πολιτισμοῦ.

Τά Λατινικά δημιουργοῦν σέ βάθος χρόνου ποιοτική ἐκπαιδευτική ἀνύψωση. Ἐξαιρετικῶς χρήσιμα εἶναι ἰδίως στή φιλολογική, θεολογική καί νομική ἑπιστήμη.

Γιά παράδειγμα, εἶναι δυνατόν ἓνας νομικός νά μή γνωρίζει τί σημαίνουν οἱ βασικές ἁρχές꞉ ln dubio pro reo, nullum crimen nulla poena, pacta sum servanda ἢ ἂσκηση ποινικῆς δίωξης in rem, ἓνας θεολόγος τίς φράσεις꞉ extra Ecclesiam nulla salus, totus Christus, communio sanctorum ἢ consensus partum;

Κατ’ ἐξοχήν δέ , ἓνας φιλόλογος συναντᾶ πλεῖστες λατινικές ἑκφράσεις στήν ὃλη φιλολογική του σταδιοδρομία, ἀπό τό curriculum vitae καί de facto μέχρι τό a priori καί sui generis. Μάλιστα ὁ Χριστιανισμός διηύρυνε τόν ὁρίζοντα τῆς γλώσσας τῶν Λατίνων καί ὑπήρξαν ἀξιόλογοι καρποί τῆς λατινικῆς γραμματείας. 

Ἂλλο βέβαια εἶναι τό ζήτημα τῆς μεθόδου διδασκαλίας, τῆς ἀποστήθισης καί τῆς τεχνικῆς αὒξησης τῶν βάσεων τοῦ Α΄ Ἐπιστημονικού πεδίου τῶν Πανελληνίων ἐξετάσεων, τό ὁποίο βάσιμα προβάλλεται καί φυσικά δέν ὑπεισερχόμεθα σ’ αὑτό ὡς ἀναρμόδιοι.

Ἑκεῖνο όμως, τὁ ὁποίο θεωρούμε ἐπάναγκες νἀ ὑπογραμμίσουμε καί νά σκεφθοῦμε εἶναι τό γεγομός ὃτι σέ σχολεῖα στόν εὐρωπαϊκό καί ἀμερικανικό χῶρο ἀναζητοῦν τίς ἀρχαῖες γλῶσσες καί τίς μελετοῦν σέ βάθος, τόσο τά ἁρχαῖα ἑλληνικά ὃσο καί τά λατινικά.

Ὃταν βέβαια ἡ παιδεία τυγχάνει ἁπό τούς πρώτιστους παράγοντες ἐξύψωσης ἑνός λαοῦ, ἑμείς, κυρίως ἐμείς, ὡς Ἓλληνες, μέ τόση κλασική κληρονομιά, πού σ’ αὑτή στηρίχθηκε καί ἡ λατινική γλῶσσα ἀσφαλώς καί δέν ἑπιτρέπεται νά θέτουμε σέ περιφρόνηση μία γλῶσσα τόσο ἁπαραίτητη γιά τήν κατανόηση τῆς ἱστορίας καί τῆς πολιτιστικής ἐξέλιξης τῶν δυτικῶν κοινωνιῶν ἁλλά καί τῆς ὁλοκληρωμένης ἁνθρωπιστικῆς παιδείας.

Πάντα δέ, θά ἰσχύει τό꞉ “Κρείσσων γάρ σοφία, λίθων πολυτελῶν.”(Παροιμ. 8,11) 

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΝΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΑΝΗΣ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Του Σεβ. Μάνης Χρυσόστομου

=====

Ὁ φυσικός θάνατος τῆς Θεοτόκου ὀνομάζεται ἀπό τήν Ἐκκλησία «κοίμηση». Ἡ Θεοτόκος ὑπέστη φυσικόν θάνατον καί ἡ μέν ψυχή της παρεδόθη στά χέρια τοῦ Υἱοῦ της (ὅπως βλέπουμε καί στήν εἰκόνα νὰ κρατᾶ ὁ Χριστός ἕνα βρέφος πού συμβολίζει τήν ψυχή τῆς Παναγίας), τό δέ θεοδόχο σῶμα της, οἱ Ἀπόστολοι κήδευσαν μέ ἐπιτάφιος ὕμνους καί μέ μεγάλη εὐλάβεια ἔθεσαν σέ μνῆμα στή Γεθσημανῆ. Ἀλλά στή συνέχεια, τό συγκλονιστικό καί ὅλως ἐξαιρετικό γεγονός εἶναι ὅτι τό σῶμα τῆς Παναγίας πού κηδεύτηκε καί τάφηκε δέν ὑπέστη διαφθορά. Τό σῶμα της «ἐπήρθη» στά οὐράνια. 

Ὁ τάφος της μετά τρεῖς ἡμέρες βρέθηκε κενός. Αὐτό τό γεγονός ὀνομάζεται «μετάστασις». Εἶναι τό μεγάλο δῶρο πού χάρισε ὁ Υἱός Της, ὁ Χριστός, στήν Παναγία Μητέρα Του.

***

Ἡ Ἀειπάρθενος Μαρία, ἡ Μήτηρ τοῦ Χριστοῦ, ἡ Θεοτόκος εἶναι ἡ Παναγία. Ἡ Παναγία εἶχε ὅλες τίς ἀρετές, εἶναι Κεχαριτωμένη, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος. 

Γι᾽ αὐτό καί οἱ οὐράνιες δυνάμεις, οἱ ἄγγελοι δέν κάμουν τίποτε ἄλλο κατά τήν ἔνδοξη κοίμηση της παρά νά ὑμνοῦν, δοξολογοῦν καί νά χαίρονται ἀπαύστως. 

Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας στούς λόγους τους γιά τήν ἑορτή τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου ἐξαίρουν μέ θαυμαστό τρόπο καί μέ ὑπέροχα λόγια τήν ἁγιότητά της, που κατέστη τό αἰώνιο πρότυπο τῆς ἁγιότητος γιά κάθε ἄνθρωπο.

***

Εξαιρετική η τιμή πού ἀποδίδει ὁ πιστός λαός στήν Παναγία Μητέρα τοῦ Χριστοῦ καί συγχρόνως καί δική μας μητέρα. 

Σέ κάθε ἱερά Ἀκολουθία ἀναφέρεται τό ὄνομα της καί δεσπόζει στήν λατρεία μας. 

Ὁ κάθε ὀρθόδοξος ναός εἶναι πεπληρωμένος ἀπό τήν παρουσία της. 

Ὅπου ὁ Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ Παναγία. Κύριες θέσεις της στό Τέμπλο καί στή Κόγχη τοῦ ἱεροῦ Βήματος (ἡ Πλατυτέρα). 

***

Εἶναι γεγονός αἰῶνες τώρα, ἡ Παναγία εἶναι δεμένη μέ τόν λαό μας. 

Γι᾽ αὐτό καί σέ ὅλες τίς μεγάλες ἱστορικές στιγμές ἡ καταφυγή στίς πρεσβεῖες της ὑπῆρξε σταθερά καί ἀδιάκοπη. Ἔτσι ὀφείλουμε πάντοτε νά προσευχώμεθα στήν Παναγία καί νά τήν ἱκετεύουμε γιά ὅσα τυχόν θέματα ἔχουμε καί προβλήματά μας, καί Ἐκείνη ξέρει καί ἀκούει καί δέχεται τίς δεήσεις μας.

Παρακαλῶ, ὅλοι νά φροντίσετε νά ἔχετε στό σπίτι σας Εἰκόνα τῆς Παναγίας, ὄχι ἁπλῶς ὡς ἕνα ἐπιπλέον στόλισμα, ἀλλ᾽ ὡς ἱερή αἴσθηση τῆς ζωντανῆς παρουσίας της.

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική βιβλιογραφία,

Ιερά Μητρόπολη Μάνης