ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΗ ΚΩΣΤΩΦ, ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΙΑ ΣΤΗ ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

___________

Αρχιμ. Ιωάννη Κωστώφ, Συνοδοιπορία στη Μεγάλη Εβδομάδα, Dr Jeckyl and Mr Haydn χωριστά, εκδ. Αγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Ωρωπός 2020, σσ. 299.

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Το μυστήριο των Παθών του Κυρίου με αποκορύφωμα την άρση του Σταυρού, τη σταύρωση και το θάνατο, αλλά και την ένδοξη Ανάσταση παρουσιάζει ο π. Ιωάννης Κωστώφ στο παρόν. Και τούτο με τη γνωστή του μέθοδο, που είναι, όπως έχουμε αναφέρει κι άλλοτε, η παράθεση μικρών, ως επί το πλείστον διηγήσεων, που βοηθούν τον αναγνώστη, χωρίς πολλές κορώνες υψηλής θεολογίας, να πλησιάζει βήμα προς βήμα τα γεγονότα αυτά. 

Στόχος να συμπορευθεί μαζί με το Χριστό με απώτερο στόχο να συσταυρωθεί μαζί Του και να νεκρωθεί εν σχέσει με τις ηδονές του βίου, όπως αναφέρει γνωστό υμνολογικό κείμενο του Όρθρου της Μεγ. Δευτέρας.

Αυτές είναι οι προϋποθέσεις «ίνα και συζήσωμεν αυτώ». 

Ένα  γεγονός σταυρικής ταπείνωσης παραθέτουμε αμέσως: 

«Διαβάζουμε για τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Χρυσόστομο Παπαδόπουλο ότι όταν ήταν Σχολάρχης στα Ιεροσόλυμα είχε ορίσει «οι μαθητές κατά τη θεία λειτουργία να μετέχουν πότε ο ένας, πότε ο άλλος στην υπηρεσία του Ιερού Ναού, να κρατούν, κατά την Μεγάλη Είσοδο τα εξαπτέρυγα και το σταυρό. Ένα πρωί, όμως, κατά την ώρα της θείας λειτουργίας του ανάφεραν ότι ο μαθητής Μελέτιος Μεταξάκης (ο μετέπειτα Κιτίου, Αθηνών, Οικουμενικός Πατριάρχης και Αλεξανδρείας) αρνιόταν να υπακούσει στη διαταγή να κρατήσει το σταυρό. 

Μόλις ο Χρυσόστομος έμαθε την άρνηση του Μελέτιου έσπευσε προς στο Ιερό. Η ώρα δεν επέτρεπε καθυστερήσεις. Όλοι περίμεναν να δουν επί τέλους ή την οργή του Σχολάρχου και την τιμωρία του αντάρτου ή τουλάχιστον τον Μελέτιο που κατά την υπερηφάνεια της κρητικής καταγωγής του θα έβγαινε από τη θύρα του Ιερού κατησχυμένος, κρατώντας το σταυρό παρά τις αντιρρήσεις του. Σε λίγο τα εξαπτέρυγα, τα οποία κρατούσαν οι μαθητές, άρχισαν να εμφανίζονται και στο τέλος ο σταυρός, με φορέα όμως όχι τον μαθητή και διάκονο Μελέτιο αλλά τον ίδιο τον … Αρχιμανδρίτη Σχολάρχη! 

Μετά το τέλος της θείας λειτουργίας ο διάκονος Μελέτιος παρουσιάστηκε στο γραφείο του Σχολάρχου. Ήθελε να του πει ότι αυτό που συνέβη το θεωρούσε βαρειά ηθική τιμωρία, που γι’ αυτόν ήταν αδικαιολόγητη, διότι αυτός πίστευε ότι σαν διάκονος δεν έπρεπε να κρατήσει το σταυρό. Του απάντησε: - Αγαπητέ μου, δεν διανοήθηκα καν να σε τιμωρήσω! Τουναντίον θέλω να σε ευχαριστήσω, διότι μου έδωσες ωραία αφορμή να διδάξω ότι μεγαλύτερη τιμή από το να φέρει κανείς το σταυρό του Χριστού δεν υπάρχει»! 

Μην περιμένετε να προχωρήσω στην εξαγωγή συμπερασμάτων. Αυτά ανήκουν στον αναγνώστη. Πλείστα όσα συγκλονιστικά γεγονότα κοσμούν τις σελίδες του βιβλίου, που σπρώχνουν τον φιλότιμο αναγνώστη προς τη σωστή κατεύθυνση. Ευχαριστούμε τον καλό κληρικό για την «ψυχοτρόφον τράπεζαν».

ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΡΩΤΕΙΟΥ Ε΄

ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΡΩΤΕΙΟΥ

Ε΄

Του κ. Γεωργίου Ιωάννου Καραλή

=====

Ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παρατηρεί, αναφερόμενος στον Θεόδωρο Στουδίτη: «Μόνον εκ παρερμηνείας ηδύνατό τις να υπολάβη ότι τ’ ανωτέρω έχουσιν κυριολεκτικήν έννοιαν και ότι αντιπροσωπεύουσιν πραγματικήν κατάστασιν. Ο μελετών την βυζαντινήν επιστολογραφίαν θα εύρη παρομοίας υπερβολικάς εκφράσεις και παρόμοια κοσμητικά επίθετα. Αλλ’ επί πλέον ο μελετών αυτού του Θεοδώρου Στουδίτου τας επιστολάς θα εύρη και προς άλλους απευθυνομένας παρομοίας εκφράσεις. Λ.χ. τον αυτοκράτορα ονομάζει «χριστομίμητον», «θεώνυμον», «θεόσεπτον», προς τον λογοθέτη Παντολέοντα γράφων μεταχειρίζεται την φράσιν «σου το πνευματοκίνητον στόμα». Προς τον Ιωάννην Μονεμβασίας και ηγούμενον Μεθόδιον τους «θεοτιμήτους» γράφων λέγει ότι «ενεργούσιν θεοβούλως», προς τον Εφέσου Θεόφιλον «η συ ιερά κορυφή πρωτοπάτωρ». Τον Πατριάρχην Νικηφόρον τιτλοφορεί «κεφαλή ημών» «κορυφή της καθ’ ημάς Εκκλησίας», «αρχιποίμην» «θεία και κορυφοτάτη κάρα», «κορυφαιότατος αρχιερεύς», «μέγας ήλιος της ορθοδοξίας πνευματοκινήτως φθεγγόμενος». Τους Πατριάρχας της Ανατολής χαρακτηρίζει δια παρομοίων κοσμητικών επιθέτων «αγία αποστολική θειοτάτη κορυφή», «μεγάλη και θεία κεφαλή». Προς δε των Ιεροσολύμων έγραφε. «Τω τα πάντα αγιωτάτω Πατρί Πατέρων, φωστήρι φωστήρων, κυρίω μου Δεσπότη, Πατριάρχη Ιεροσολύμων, Θεόδωρος ελάχιστος Πρεσβύτερος και ηγούμενος Στουδίου … Συ πρώτος Πατριαρχών καν πεντάζεις τω αριθμώ. Οι γαρ ο Επίσκοπος των ψυχών και των όλων αρχιερεύς και εγεννήθη και έδρασε και ανέστη και έζησε, και ανελήφθη, εκεί δηλονότι το υπεραίον απάντων αξίωμα… Γενού ημίν εις των δώδεκα Αποστόλων, ω Μακαριώτατε».

Ώστε ο Θεόδωρος Στουδίτης επικαλούμενος την κατά της εικονομαχίας συνδρομήν του πάπα Ρώμης μεταχειρίζεται κοσμητικά επίθετα οία και προς άλλους μετεχειρίσθη, δεν αναγνωρίζει δε πρωτείον αυτού εξουσίας επί της όλης Εκκλησίας. Ονομάζει τον ΚΠολεως ως «θεία και κορυφαία των κεφαλών ακρότης», ως Οικουμενικόν, τον Ιεροσολύμων «πρώτον Πατριαρχών» και τον Ρώμης ομοίως, αλλά θεωρεί τους πέντε Πατριάρχας «ομοταγείς ως τους Αποστόλους», υπό κεφαλήν τον Ιησούν Χριστόν (Επιστολή β,66). Εις τους πέντε Πατριάρχας κατά τον Θεόδωρον τον Στουδίτη ανήκει η κρίσις των θείων δογμάτων (επιστολή β, 129) προς συγκρότησιν Οικουμενικής Συνόδου είναι απαραίτητος η παρουσία πάντων (επιστολή Α, 38, Β, 129). Εν τοιαύτη εννοία ονομάζει την Εκκλησίαν «το πεντακόρυφον εκκλησιαστικόν σώμα» και την αγιοτάτην αυτής αρχήν «το πεντακόρυφον κράτος» (επιστολή Β, 62, 63, 129).

Επομένως είναι εντελώς αβάσιμα τα εξ αυτών συμπεράσματα των Λατίνων θεολόγων (και του π. Μανουσάκη, καθώς και του Μητροπολίτου Περγάμου) περί του ότι δήθεν ο Θεόδωρος ανεγνώριζε το πρωτείον εξουσίας του Πάπα της Ρώμης.

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ:

Ορθόδοξος Τύπος

ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΡΩΤΕΙΟΥ Γ΄

ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΠΡΩΤΕΙΟΥ

Γ΄

Του κ. Γεωργίου Ιωάννου Καραλή

=====

Το πρωτείον

Οι Ρωμαιοκαθολικοί πιστεύουν ότι το πρωτείο είναι προσωπικό. Δηλαδή, στο πρόσωπο του Πέτρου ο Χριστός στήριξε την Εκκλησία Του. Αυτό σημαίνει ότι ο Πέτρος, επειδή προσωπικά πήρε από τον Χριστό αυτή την εξουσία, δεν δύναται πλέον να πέσει στην αίρεση. Αυτό ισχύει όχι μόνο για τον Πέτρο αλλά και για κάθε διάδοχό του. Δηλαδή ο Πέτρος μετέδωσε αυτήν την εξουσία, προσωπικά σε κάθε επίσκοπο της Ρώμης. Το πρόσωπο του κάθε διαδόχου του αποστόλου Πέτρου, σύμφωνα με τους Ρωμαιοκαθολικούς, δηλαδή το πρόσωπο του κάθε πάπα της Ρώμης, δεν μπορεί πλέον να πέσει σε καμιά αίρεση. Αν γινότανε ένα τέτοιο πράγμα, αν δηλαδή το πρόσωπο κάποιου επισκόπου Ρώμης έπεφτε σε αίρεση, τότε η Εκκλησία θα βρισκόταν σε κρίση και πύλαι Άδου θα την κατίσχυαν, γιατί θα είχε καταργηθεί η Καθολική Εκκλησία, που είναι η προσωπική κοινωνία των επισκόπων με τον πρώτο, δηλαδή με τον εκάστοτε επίσκοπο της Ρώμης. Το πρόσωπο λοιπόν του εκάστοτε επισκόπου της Ρώμης είναι αυτό που καθορίζει την υπέρτατη αλήθεια και διαφυλάττει την Παπική «Εκκλησία» από τις αιρέσεις και τα σφάλματα.

Έχουν γραφτεί κατά τον παρελθόν πολλά έργα ορθοδόξων Πατέρων, συγγραφέων κατά αυτής της θέσεως. Το πρώτο βιβλίο δημοσιεύθηκε το 1964 (δευτέρα έκδοση) από το περιοδικό Εκκλησία και είναι έργο του αειμνήστου Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου († 1938) με τίτλο: «Το πρωτείον του επισκόπου Ρώμης.» Εξαίρετη επιστημονική μελέτη που ο κάθε ορθόδοξος θα πρέπει να διαβάσει. Οι Ρωμαιοκαθολικοί δεν θέλησαν να το εκδώσουν στην Ιταλική, αν και το μετέφρασα. Στην σελίδα  4 ο συγγραφέας αναφέρει: «Καγώ δε σοι λέγω συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». Είναι προφανές ότι ο Κύριος μετεχειρίσθη συμβολικήν έκφρασιν σχετικήν με το πρόσωπο του Πέτρου, αλλ’ αναφερομένην εις την πράξιν του Πέτρου, εις την ομολογίαν αυτού. Αν έτερος Απόστολος εποιείτο την ομολογίαν, άλλην ηδύνατο να μεταχειρισθή έκφρασιν ο Κύριος. Η ομολογία του Πέτρου υπήρξε αιτία των λόγων του Κυρίου, ουχί το πρόσωπον του Πέτρου, ασχέτως προς την ομολογίαν, διότι ευθύς αμέσως ο Απ. Πέτρος, επειδή απέτρεψεν τον Κύριον από του απολυτρωτικού θανάτου, ήκουσε παρ’ Αυτού ‘ύπαγε οπίσω μου Σατανά, σκάνδαλον ει εμού, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων’. Εν τη περιπτώσει ταύτη ωμίλει ο Πέτρος ως ‘σάρξ και αίμα’ ανθρώπινον εκφράζων φρόνημα, ενώ δια της ομολογίας της θεότητος του Ιησού Χριστού εξεδήλου το φρόνημα πάντων των Αποστόλων, όθεν διάφοροι υπήρξαν αι αποκρίσεις του Κυρίου σχετικαί ουχί απλώς προς το πρόσωπον του Πέτρου αλλά προς τα λεχθέντα υπ’ αυτού. Εκεί εμακαρίσθη ο Πέτρος υπό του Κυρίου, ενταύθα ωνομάσθη σατανάς. Εκεί ‘σύ ει Πέτρος’, ενταύθα συ ει ‘σατανάς’. Προύκειτο περί του αυτού προσώπου αλλά περί διαφόρου φρονήματος. Επί του φρονήματος του της ομολογίας περί της θεότητος του Ιησού Χριστού και ουχί επί του προσώπου του Πέτρου έμελλε να οικοδομηθεί η Εκκλησία…”  Και συνεχίζει: “ Επομένως ουδεμίαν ιδίαν εξουσίαν ο Κύριος παρέδωσεν εις τον Πέτρον δια της επαγγελίας αυτού περί ιδρύσεως της Εκκλησίας επί της καλής ομολογίας αυτού. Ουδέν δικαίωμα εμφανίζεται έχων ο Πέτρος υπέρ τους λοιπούς Αποστόλους, τούτο δε ετόνισαν πάντες οι αρχαίοι Πατέρες και Διδάσκαλοι της Εκκλησίας εν τη ερμηνεία των ανωτέρω χωρίων.” Και μπορούμε να αναφέρουμε πάμπολλα, αλλά ο χώρος είναι περιορισμένος.

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ:

Ορθόδοξος Τύπος

ΙΔΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

ΙΔΟΥ ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΙΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝ ΤΟ ΑΓΙΟ ΦΩΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” το ακόλουθο άρθρο του κ.

Κ. Β. Καραστάθη:           

“Στά ὅσα ἐνδιαφέροντα περί τῶν θαυμάτων τοῦ Ἁγίου Φωτός δημοσιεύθηκαν ἀπό τόν Δρ. Χαρ. Μ. Μπούσια στήν Χ. Β. [βλ. ΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ], ἄς μοῦ ἐπιτραπεῖ νά προσθέσω τά παρακάτω, πού ἀναφέρονται ἀπό τόν Ἀρχιμανδρίτη Χρυσόστομο Ἀ. Παπαδόπουλο, μετέπειτα Μητροπολίτη καί Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος, στό περίφημο σύγγραμμά του «Ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων» (Γ΄ Εκδοση, 2010, σελ. 342 καί 343).

Στή μεγάλη τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός ἐλιτάνευαν μαζί Ἕλληνες καί Λατίνοι. Ὅμως κατά τό ἔτος 1101 συνέβη κάποιο περίεργο γεγονός, πού συνετάραξε τούς Λατίνους: Τό ἅγιο Φῶς δέν φάνηκε, παρ’ ὅλες τίς λιτανεῖες πού τελέσθηκαν! Διηγεῖται ὁ Λατίνος αὐτόπτης μάρτυρας Πουλχέριος, ὁ μετέπειτα Πατριάρχης: «Κατελήφθημεν ὑπό μεγίστης λύπης καί θλίψεως. Πόσαι ἀνακραυγαί πρός τόν Κύριον! πόσοι στεναγμοί, πόσοι ὀδυρμοί! Διότι ἐν ὀδυρμοῖς πάντες ἐψάλλομεν “Κύρε ἐλέησον”, ἵνα διά τῆς ψαλμωδίας ἐκζητήσωμεν τό ἔλεος τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί καθικετεύοντες αὐτόν οὐδαμῶς ἐλαμβάνομεν τό ζητούμενον...»

Τό Ἅγιο Φῶς δέν φάνηκε οὔτε κατά τό πρωί τοῦ Πάσχα. Ἀπελπισμένος ὁ βασιλιάς Βαλδουΐνος προσευχόταν μπροστά στόν Ἅγιο Τάφο καί οἱ Λατίνοι ἱερεῖς βρέθηκαν σέ πολύ δυσάρεστη θέση, μή γνωρίζοντας ἄν ἔπρεπε νά τελέσουν ἤ ὄχι τήν ἑορτή τοῦ Πάσχα, δίχως τό Ἅγιον Φῶς. Τελικά ἀποφάσισαν νά φύγουν ἀπό τόν Ἱερό Ναό τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐναπόμειναν ὅμως στόν Ναό οἱ Ἕλληνες ἱερεῖς, ἀκολουθούμενοι ἀπό Ἰακωβίτες καί Ἀρμενίους, καί ἀποφάσισαν νά συνεχίσουν μέ μεγαλύτερη θέρμη τίς προσευχές καί τίς λιτανεῖες. Καί τό Ἅγιο Φῶς ἔκανε τήν ἐμφάνισή του καί πλημμύρισε ὅλον τόν Ναό! Μέ ἀλλαλαγμούς οἱ Λατίνοι ἔτρεξαν νά λάβουν τό Ἅγιο Φῶς ἀπό τούς Ἕλληνες.

Καί ὁ μακαριστός Ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος καί περίφημος ἐκκλησιαστικός συγγραφέας καταλήγει: «Ὅπως δ’ κἄν θελήσῃ νά ἐξηγήσῃ τις αὐτό, ἀναντίρρητον εἶναι ὅτι οἱ ταπεινωθέντες καί περιφρονηθέντες ὑπό τῶν σταυροφόρων Ἕλληνες ἐξυψώθησαν δι’ αὐτοῦ· ἔκτοτε δέ ἡ τελετή τοῦ Ἁγίου Φωτός καί ἐπί τῶν σταυροφόρων ἔτι παρέμεινεν ὡς καθαρῶς ἑλληνική τελετή».

Ιδού, λοιπόν, γιατί οι οικουμενιστές διαμφισβητούν το θαύμα του Αγίου Φωτός. Αντίθετα με όσα οι ίδιοι πιστεύουν και θεσμοθέτησαν στην οικουμενιστική Σύνοδο της Κρήτης οι Παπικοί, οι Μονοφυσίτες και οι Προτεστάντες δεν είναι αδελφές ετερόδοξες Εκκλησίες. Είναι αιρετικοί. Γι’ αυτό και δεν έχουν χάρη, ούτε μυστήρια. Μόνον οι Ορθόδοξοι μπορούν να τελέσουν την ακολουθία του Αγίου Φωτός επειδή μόνον η Ορθοδοξία είναι η αληθινή Εκκλησία.

Οσο και αν κακοφαίνεται στους οικουμενιστές -τύπου Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Τσέτσης- και στους Νεορθόδοξους -τύπου Χρήστος Γιανναράς- το θαύμα του Αγίου Φωτός συμβαίνει κάθε χρόνο στην παρουσία χιλιάδων προσκυνητών και το τελεί μόνον ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων επειδή είναι Πατριάρχης της Ορθοδόξου Εκκλησίας, της Μίας, Αγίας, Καθολικής, Αποστολικής και αδιαιρέτου Εκκλησίας.

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥΝΟΜ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ (1579 μ. Χ.)

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΤΟΥΝΟΜ, Ο ΟΠΟΙΟΣ ΜΑΡΤΥΡΗΣΕ ΜΕΤΑ ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΦΩΤΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΟ ΤΑΦΟ (1579 μ. Χ.)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Στην Ιερά Μονή της Μεγάλης Παναγίας στα Ιεροσόλυμα, την καλουμένη και Μονή των ‘’Σπουδαίων Μοναχών’’, η οποία είναι κτισμένη εκεί που σύμφωνα με την παράδοση στάθηκε η Υπεραγία Θεοτόκος και είδε τη Σταύρωση του Χριστού, εκεί σ’ αυτή την Ιερά Μονή, φυλάσσονται ανάμεσα στα λείψανα άλλων Αγίων και τα λείψανα του Αγίου Μάρτυρος Τούνομ του εμίρη, ο οποίος μαρτύρησε από τους Τούρκους, επειδή ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό. Αυτόν το Μάρτυρα εορτάζει η Εκκλησία μας στις 18 Απριλίου.

Όταν το έτος 1579 μ.Χ. κατάφεραν οι αντιχαλκηδόνιοι Αρμένιοι να πάρουν άδεια από τους Τούρκους, για να εισέλθουν στον Πανάγιο Τάφο για να πάρουν αυτοί το Άγιο Φως, ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων Σωφρόνιος και οι Ορθόδοξοι πιστοί, μαζεύτηκαν στην Αγία Αυλή του Ιερού Ναού της Αναστάσεως. Ο Πατριάρχης Ιεροσολύμων προσευχόταν μπροστά από τη μεγάλη εξωτερική αριστερή κολώνα του Ναού. Αίφνης η κολώνα εσχίσθη και εξήλθε από εκεί το Άγιο Φως. Ο εμίρης Τούνομ εκείνη τη στιγμή ήταν ψηλά στον απέναντι μιναρέ.

Μόλις είδε το θαύμα του Αγίου Φωτός ο εμίρης Τούνομ, αρνήθηκε την βλάσφημη και αντίθεη πλάνη του Ισλάμ και ομολογώντας τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν ως αληθινόν Θεόν,  έπεσε από τον ‘’λογχίζοντα’’ των ουρανό μιναρέ και δεν έπαθε τίποτε. Η ομολογία του στον Χριστό τον οδήγησε στον διαπυρός θάνατο από τους Τούρκους.

Όσοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αμφισβητούν το Άγιο Φως, κατ’ ουσία προσπερνούν και αυτή την ιστορική μαρτυρία, που το Άγιο Φως εξήλθε από την εξωτερική κολώνα του Ναού της Αναστάσεως και κατ’ επέκταση αμφισβητούν και τον  Άγιο Μάρτυρα Τούνομ. Τους αμφισβητούντας «τον θεασάμενον ως πυρ το Φως το Άγιον, επ’ Ορθοδόξους κατεβαίνον», όπως το Κοντάκιον του Αγίου Τούνομ αναφέρει, δεν είναι εύκολο κανείς να πείσει, γιατί η αιτία της αμφισβήτησης των δεν είναι απλά η ιστορική άγνοιά των. 

Τον «ως ληστήν μνήσθητί μου κραυγάσαντα την ενδεκάτην ώραν, και εις την πίστιν του Χριστού προσχωρήσαντα, εμίρην Τούνομ» (Απολυτίκιον του Αγίου), κατ’ ουσία τον αμφισβητούν. Αυτή όμως η σημαντική ιστορική μαρτυρία, έγινε άλλος στηριγμός για πολλούς ολιγοπίστους. 

Οι αμφισβητούντες όμως δεν διερωτούνται γιατί από τότε εκδόθηκε σουλτανικό φιρμάνι, με το οποίο εδικαιούντο μόνο οι Έλληνες Ορθόδοξοι να εισέρχονται στον Πανάγιο Τάφο για την Τελετή της αφής του Αγίου Φωτός. Αυτή αποτελεί αδιάψευστη ιστορική μαρτυρία, την οποία και οι αντιχαλκηδόνιοι Αρμένιοι παραδέχονται. Οι αμφισβητούντες δεν διερωτούνται γιατί το δικαίωμα των Ορθοδόξων Ελλήνων δεν αμφισβητήθηκε ούτε και όταν οι Σταυροφόροι καταδυνάστευσαν τους Αγίου Τόπους, όπως αναφέρει ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος στο βιβλίο του ‘’Ιστορία της Εκκλησίας Ιεροσολύμων’’.

«Χαίροις ο το όνομα του Χριστού καθομολογήσας, ότε είδες το Θείον Φώς, Τούνομ καλλιμάρτυς» (Από το Μεγαλυνάριον του Αγίου Μάρτυρος Τούνομ).

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΤΙΠΑΛΑΜΙΚΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

ΤΟ ΠΑΛΑΙΟ ΑΝΤΙΠΑΛΑΜΙΚΟ ΜΕΝΟΣ ΤΩΝ ΠΑΠΙΚΩΝ

«Ιεροίς συγγράμμασιν έτεμες αιρέσεις ακανθώδεις» - (Ε΄ωδή δευτέρας Κυριακής των νηστειών)

Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους

=====

Σε παλαίτυπο τεύχος του Εκκλησιαστικού Περιοδικού Γρηγόριος ο Παλαμάς (Θεσσαλονίκη 1918), διαβάζουμε σε κείμενο του Αρχιμανδρίτου Χρυσόστομου Παπαδόπουλου, που τιτλοφορείται «Ο Άγιος Γρηγόριος Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης και Λατινική “Εκκλησία”», που αναφέρει μεταξύ άλλων το γεγονός της καταστροφής του Τυπογραφείου στην Κωνσταντινούπολη, κατά το έτος 1627 από τους Ιησουΐτες, με αφορμή την έκδοση των «Δύο αποδεικτικών λόγων» του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά.

Θα πρέπει επίσης να αναφέρομε ότι ακόμα και ο Migne, γνώρισε την Παπική εξουσιαστική αντίδραση, εξ αφορμής της έκδοσης έργων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, και υποχρεώθηκε στο τέλος να ζητήσει συγνώμη για την έκδοσή των.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «Μένε εις την Εκκλησίαν και ου προδίδοσαι υπό της Εκκλησίας. Εάν δε φύγης από της Εκκλησίας, ουκ αιτία η Εκκλησία. Εάν μεν γαρ ης έσω, ο λύκος ουκ εισέρχεται εάν δε εξέλθης έξω, θηριάλωτος γίνη». Θα πρέπει να παρατηρήσομε ότι κάποιοι  Παπικοί φεύγοντας από την Εκκλησία, όχι μόνο θηριάλωτοι έγιναν αλλά και θηρία, καθότι από την φυγή τους από την Εκκλησία και μετά με θρασύτητα επέδειξαν το αντιεκκλησιαστικό μένος των.

Το όχι και τόσο παλαιό, λυπηρό γεγονός της αρπαγής του Ορθοδόξου Ναού, το έτος 1989 στο Ιβανο-Φραγκόσκ, όπου εξεδιώχθη ο Ορθόδοξος Αρχιεπίσκοπος Ιβανο-Φραγκόσκ Μακάριος, μαζί με τους Ορθόδοξους εκκλησιαζομένους την ώρα που τελούσε τη Θεία Λειτουργία, καταμαρτυρεί την αλήθεια του λόγου τούτου. Φυσικά θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθεί και το αδιάπτωτο  της ουνιτικής αντιπαλότητας αλλά και βίας.  Ουδείς αφιβάλλει ότι οι Πάπες «Διαδέχοντες δολία διαθέσει τε εκ ψυχής», προστάτες γίνονται της Ουνίας (σε αντιδιαστολή με τη φράση το υμνολογικό ατόπημα που είχε ψαλεί στον Πατριαρχικό Ναό στην Κωνσταντινούπολη, ως “φήμη” του αιρετικού Πάπα Φραγκίσκου: «διαδέχων διαθέσει τε εκ ψυχής», όπου ο Ιερεύς από το Ιερό Βήμα, είχε μνημονεύσει κατά την Ακολουθία του Εσπερινού, «Υπέρ του Αγιωτάτου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης»).

Γι’ αυτό το μόνο που έχομε να κάνομε είναι να επαναλαμβάνομε, αυτό που ο Ιερεύς εύχεται στη Θεία Λειτουργία του Αγίου Βασιλείου «Τους εσκορπισμένους επισυνάγαγε˙ τους πεπλανημένους επανάγαγε και σύναψον τη Αγία Σου Καθολική και Αποστολική Εκκλησία».

Αντί άλλης απαντήσεως στο αντιπαλαμικό μένος των Παπικών, αρκούν τα ψαλλόμενα κατά την δευτέραν Κυριακήν των νηστειών κατά την οποίαν επιτελούμε την μνήμην του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά:

«Δρεπάνη των λόγων σου, και ιεροίς συγγράμμασιν έτεμες αιρέσεις ακανθώδεις και ζιζανίων νόθα βλαστήματα της Ορθοδοξίας δε ευσεβή κατέβαλον σπέρματα, Ιεράρχα Γρηγόριε» (Από την Ε΄ωδήν)

«Την ρομφαίαν και τα τόξα κακοδόξων τε, όλως συνέτριψας και την οφρύν Βαρλαάμ και πάσαν την δύναμιν αιρετικών ως ιστόν, διεσκόρπισας, οία περ λίθος μέγιστος της αράχνης Ιεράρχα». (Από την Ζ΄ωδήν)

Με βάση τη  βατικάνειο αναφορά ότι η ‘’Παπική Εκκλησία’’ «δεν προτίθεται να επιβάλει καμιά υποχρέωση  για να φτάσουμε στην πλήρη κοινωνία με του Ορθόδοξους Χριστιανούς», συμπεραίνομε ότι οι Παπικοί θα είναι ‘’ανεχτικοί’’ απέναντι στον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά που ομολόγησε τις αλήθειες της Πίστεώς μας και ο οποίος «ιεροίς συγγράμμασιν έτεμε αιρέσεις ακανθώδεις».