ΠΡΩΘΙΕΡΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ή ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;

ΠΡΩΘΙΕΡΕΥΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ: ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ ή ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ;

Ἀποσιωπᾶ τήν ἀλήθεια ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος

Του Οσιολ. Πρωτοπρ. Άγγελου Αγγελακόπουλου

===== 

Ὁ μ. πρωθιερεύς π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ στήν ἀρχή ὑπῆρξε θιασώτης τῆς «οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως», καθότι ὑπῆρξε ἰδρυτικό μέλος τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου «Ἐκκλησιῶν», δηλ. αἱρέσεων, (Π.Σ.Ε.) τό 1948. Ἀλλά, πάντοτε ζητοῦσε νά ἰσχύουν κάποιες προϋποθέσεις συμμετοχῆς τῶν Ὀρθοδόξων στό «Π.Σ.Ε.». Ἡ βασικότερη προϋπόθεση συμμετοχῆς ἦταν οἱ ξεχωριστές δηλώσεις, τά ξεχωριστά κείμενα τῶν Ὀρθοδόξων, τά ὁποῖα ὁ ἴδιος ἔγραφε, σέ διάκριση μέ τά κοινά κείμενα τῶν αἱρετικῶν προτεσταντικῶν παραφυάδων. Ἡ τακτική αὐτή ἐφαρμόστηκε γιά 13 χρόνια, μέχρι τό 1961, ὁπότε οἱ Ὀρθόδοξοι παραιτήθηκαν ἀπό αὐτή τους τήν ἀξίωση, πρᾶγμα τό ὁποῖο ὁδήγησε στήν ἀποχώρηση τοῦ Φλωρόφσκυ ἀπό τήν «οἰκουμενι(στι)κή κίνηση».

Στή θέση του τόν διαδέχθηκε ὁ παλαιότερος ἐπίσης ἐπιφανής λαϊκός θεολόγος, καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Νικόλαος Νησιώτης, ἐκ τῶν πρωτεργατῶν καί ἀξιωματούχων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος διετύπωσε ἀπαράδεκτες ἐκκλησιολογικές θέσεις, ἐλεγχθείς πατερικώτατα ἀπό τόν ὁμολογητή καθηγητή Κωνσταντῖνο Μουρατίδη, ὡς ἀρνούμενος τήν ἀλήθεια ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι ἡ Μία Ἁγία Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία. 

Ἐπικρίνει ὁ Νησιώτης τόν Οἰκουμενικό ἐπαρχιωτισμό τῶν Ὀρθοδόξων καί δι’ ἐρωτήματος ἀποκλείει τήν ταύτιση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Μία Ἐκκλησία. Ἐρωτᾶ: «Δέν σκεπτόμεθα διαρκῶς καί δέν ἐνεργοῦμεν ὡσάν ἡ “Una Sancta” περιωρίζετο ἐντός τῶν ὁρίων τῆς ἰδικῆς μας Ἐκκλησίας ἤ Ὁμολογίας; Ἀλλ’ ἡ πεῖρα τῆς συναντήσεως εἰς συνελεύσεις καί συνέδρια ἀποσείει ἀφ’ ἡμῶν τήν αὐταρέσκειάν μας ταύτην». 

Ὁ «Ναρκισσισμός» τοῦ Περγάμου προοδοποιήθηκε ἀπό τήν «αὐταρέσκειαν» τοῦ Νησιώτη, ὁ ὁποῖος, ὅπως διαπιστώνει ὁ καθηγητής Μουρατίδης, «ζητεῖ ὅπως ἀποφεύγωμεν ἀπό τοῦ νά προσαγορεύωμεν ἀλλήλους “σχισματικούς” ἤ “αἱρετικούς”, ἀφοῦ δεν ὑπάρχουν “σχισματικοί” ἀλλ’ ἱστορικαί Ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι ἐν τῇ διαιρέσει των παρουσιάζουν μίαν σχισματικήν κατάστασιν ἐντός τῆς μιᾶς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας»!

Ἀπό’ κεῖ καί πέρα ὁ Φλωρόφσκυ ἄρχισε νά γίνεται πολύ ἐπιφυλακτικός καί ἐπικριτικός ἀπέναντι στήν «οἰκουμενι(στι)κή κίνηση» καί μ’αὐτή τήν κριτική στάση ἐκοιμήθη. 

Ἄρα, στή ζωή τοῦ Φλωρόφσκυ ὑπάρχουν δύο φάσεις. Μία ὡς ἔνθερμος θιασώτης τῆς «οἰκουμενι(στι)κῆς κινήσεως» ὑπό προϋποθέσεις ὄμως (1893-1961), καί μία ὡς αὐστηρός κριτής αὐτῆς (1961- 1979). Ἡ ἔκφραση «σιαμαῖες ἀδελφές» ὄντως εἰπώθηκε ἀπό τόν ἴδιο κατά τήν πρώτη περίοδο τῆς ζωῆς του, γιά νά χαρακτηρίσει, μέ τόν ἰατρικό αὐτόν ὄρο, τό ἀχώριστον Ἀνατολῆς καί Δύσεως, στήν εἰσήγησή του μέ τίτλο «Ἡ κληρονομία καί ἡ ἀποστολή τῆς ὀρθόδοξης θεολογίας», τήν ὁποῖα ἔκανε τό 1948, κατά τήν ἀνάληψη τῶν καθηκόντων του στό Σεμινάριο τοῦ Ἁγίου Βλαδιμήρου στή Νέα Ὑόρκη. Αὐτό, ὅμως, πού μᾶς ἐνδιαφέρει εἶναι ἡ δεύτερη περίοδος τῆς ζωῆς του, κατά τήν ὁποία ἀναθεώρησε ὅλες τίς προηγούμενες θέσεις του. Δεῖγμα αὐτῆς τῆς μετανοίας τοῦ Φλωρόφσκυ εἶναι καί τό παρακάτω κείμενό του.    

Ἐπισημαίνει, λοιπόν, ὁ κορυφαῖος ὀρθόδοξος Ρῶσσος θεολόγος τοῦ 20^ου αἰ., πατήρ Γεώργιος Φλωρόφσκυ: «Σάν μέλος καί ἱερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία βαπτίσθηκα καί ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία. Καί τό πιστεύω αὐτό γιά πολλούς λόγους: Ἕνεκα τῆς προσωπικῆς πεποιθήσεως καί ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού πνέει στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατόν νά γνωρίζω ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τήν καθολική (ὀρθόδοξη) παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. 

Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νά θεωρῶ ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές «ἐκκλησίες» ὡς ἐλαττωματικές καί σέ πολλές περιπτώσεις μπορῶ νά προσδιορίσω αὐτές τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιά’μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τήν παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Δέν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακή πεποίθηση˙ ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικά στήν Una Sancta, στήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν, Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, τήν Ὀρθοδοξίαν».

Πρόσφατα, ἀπό 1 ἕως 3 Σεπτεμβρίου 2019, πραγματοποιήθηκε στήν Κων/λη Διεθνές Θεολογικό Συνέδριο μέ θέμα: «Ἡ θεολογική παρακαταθήκη τοῦ πρωθιερέως Γεωργίου Φλωρόφσκυ», στό ὁποῖο συμμετεῖχαν ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, οἱ Μητροπολῖτες Γέρων Περγάμου Ἰωάννης καί Γερμανίας Αὐγουστῖνος, ὁ Ἀρχιδιάκονος Ἰωάννης Χρυσαυγής κ.ἄ..

Ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, στήν ὁμιλία του, γιά νά στηρίξει τήν ἄποψη ὅτι Ὀρθοδοξία καί Παπισμός εἶναι «ἀδελφές Ἐκκλησίες», ἐπικαλέστηκε τόν ἀείμνηστο Ὀρθόδοξο θεολόγο π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, ὁ ὁποῖος ἀποκαλεῖ τίς δύο μεγάλες αὐτές παραδόσεις «σιαμαῖες ἀδελφές». Ὁ Πατριάρχης δηλ. χρησιμοποίησε τήν συνήθη τακτική τῶν οἰκουμενιστῶν νά μήν βλέπουν ἀντικειμενικά καί ὁλοκληρωτικά τήν πορεία ἑνός προσώπου, ἀλλά νά τήν κόβουν καί νά τήν ράβουν κατά τά μέτρα τους, κατά τό συμφέρον τους. Ἐνθυμούμαστε καί τήν διαστρέβλωση, πού κάνουν οἱ οἰκουμενιστές, στά λεγόμενα τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. 

Γιά νά δικαιολογήσουν τόν ἄκαρπο καί ἀτέρμονα διάλογο μέ τούς παπικούς καί τήν προσφώνηση τοῦ πάπα ὡς «ἁγιωτάτου ἀδελφοῦ», ἐπικαλοῦνται τήν στάση τοῦ ἁγίου Μάρκου πρίν καί κατά τήν ἀρχή τῆς συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας, ὅπου ὄντως ὁ ἅγιος Μάρκος προχώρησε σέ διάλογο μέ τούς παπικούς καί ἀποκάλεσε τόν πάπα Εὐγένιο «ἁγιώτατο», γιά νά τούς προϊδεάσει καί νά τούς πιάσει μέ τό καλό. Ὅταν, ὅμως, ἀντελήφθη τήν ἀδιαλλαξία καί τίς ὑπερφίαλες ἀξιώσεις τοῦ Πάπα καί τῶν Παπικῶν, ἄλλαξε στάση, διέκοψε τόν διάλογο καί τούς ἀποκαλοῦσε πλέον φανερά αἱρετικούς. Τήν ἴδια, λοιπόν, τακτική ἀκολουθεῖ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί γιά τόν π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ.    

Ὁ Φλωρόφσκυ, λοιπόν, θεωρεῖ «ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές «ἐκκλησίες» (παπισμό, προτεσταντισμό καί μονοφυσιτισμό) ὡς ἐλαττωματικές» καί ὁμολογεῖ πώς ἡ «Una Sancta εἶναι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική, Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἡ Ὀρθοδοξία». 

Μακάρι ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί οἱ σύν αὐτῷ νά μιμοῦνταν τόν π. Γεώργιο καί νά εἶχαν τέτοια ὁμολογιακή στάση στήν οἰκουμενι(στι)κή κίνηση καί στούς διαχριστιανικούς διαλόγους, πού συμμετέχουν.

Ἡ ἀναφορά τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου στήν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καί μονομερῶς στήν §1 τοῦ κειμένου «Σχέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον», πού λέγει ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὖσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», μέ σκοπό νά δείξει τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μόνο μειδιάματα μπορεῖ νά προκαλέσει, καθώς εἶναι πασίγνωστο ὅτι ἡ ψευδοσύνοδος στό ἴδιο κείμενο, λίγο παρακάτω, στήν §6, ἀνεγνώρισε ἐκκλησιαστικότητα στίς αἱρέσεις, ἀνεγνώρισε τίς αἱρέσεις ὡς ἐκκλησίες ἱσότιμες καί ἰσάξιες μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, λέγοντας ὅτι «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποδέχεται τήν ἱστορικήν ὀνομασίαν τῶν μή εὑρισκομένων ἐν κοινωνίᾳ μετ’ αὐτῆς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν». 

Παραθέτουμε, λοιπόν, τά ἐπίμαχα ἀποσπάσματα ἀπό τήν ὀμιλία τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, στά ὁποῖα ἀναφέρθηκε μέ ἔμφαση στήν προσφορά τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ στήν Οἰκουμενι(στι)κή Κίνηση, γιά νά φανεῖ ἡ στρέβλωση, πού κάνει.

«Ἡ πιστότης τοῦ Φλωρόφσκυ εἰς τήν «παράδοσιν τῆς ἀληθείας» ὡς διαρκοῦς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὄχι μόνον δέν τόν ἐμπόδισε νά ἀσχοληθῇ μέ τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν, ἀλλά ἐνέπνευσε καί ἐτροφοδότησε τό ἐνδιαφέρον καί τήν προσφοράν του εἰς αὐτήν. 

Συμμετεῖχεν εἰς τόν διαχριστιανικόν διάλογον, εἶχε σημαντικόν ρόλον εἰς τήν ἵδρυσιν καί τήν ἀνάπτυξιν τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἐμελέτα τά ἔργα τῶν δυτικῶν θεολόγων, συνεζήτει μέ αὐτούς, παρέπεμπε χωρίς δισταγμόν εἰς τά κείμενά των καί ἀνεδείκνυε τήν ἀξίαν τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας διά τήν ἀνακάλυψιν καί συνειδητοποίησιν τῆς κοινῆς κληρονομίας τῶν Χριστιανῶν. Κατά τόν Φλωρόφσκυ, ὅλοι οἱ Χριστιανοί «κατά κάποιο τρόπο ἀνήκουν στόν ἴδιο πνευματικόν χῶρο». Δέν πρόκεται περί «παραλλήλων παραδόσεων», ἀλλά περί μιᾶς παραδόσεως, ἡ ὁποία ἠλλοτριώθη καί διεσπάσθη. 

Ὑπάρχει μία «ἀρχική συγγένεια στό κοινό παρελθόν», τήν ὁποίαν ὀφείλομεν νά ἐνθυμώμεθα πάντοτε. Παρά τάς ἰδιομορφίας των, «Ἀνατολή καί Δύση ἀνήκουν ὀργανικά μαζί στήν ἑνότητα τῆς Χριστιανοσύνης». Δέν εἶναι δυνατόν νά νοηθοῦν καθ᾿ἑαυτάς, δέν ἀποτελοῦν «ἀνεξαρτήτους μονάδας», δέν εἶναι αὐτάρκεις καί αὐτοερμηνευόμεναι. «Στή διαδρομή τῆς ἱστορίας τους ἔχουν περισσότερα σημεῖα ἐπαφῆς, παρά συγκρούσεις ἤ διαμάχες. Κάποιος θά μποροῦσε νά τίς ἀποκαλέσῃ πολιτισμικά ἀδελφές. Καί τολμῶ νά πῶ ὅτι αὐτές οἱ ἀδελφές ἦταν σιαμαῖες». 

Ἀνατολή καί Δύσις εἶναι μέρη τοῦ ἑνός χριστιανικοῦ κόσμου, πού, κατά τό σχέδιον τοῦ Θεοῦ, «δέν ἔπρεπε νά εἶχε διασπασθῆ». «Ἡ τραγωδία τῆς διαιρέσεως εἶναι τό μεγαλύτερο καί κρισιμώτερο πρόβλημα τῆς χριστιανικῆς ἱστορίας». Ἄν αὐτό κατανοηθῇ, τότε ὑπάρχουν βάσιμοι ἐλπίδες διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος. Εἰς τό θέμα τοῦτο καί τήν ἐπιτυχίαν αὐτοῦ τοῦ σκοποῦ, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἔχει ἰδιαιτέραν ἁρμοδιότητα καί ἀποστολήν: «Εἶναι μία ζωντανή παρουσία μιᾶς ἀδιάσπαστης παραδόσεως στή θεολογική σκέψη καί στή λατρεία.

Ἀντιπροσωπεύει, ὄχι μιά ὁρισμένη «ἰδιαίτερη» παράδοση, ἀλλά τήν παράδοση τῶν αἰώνων, τήν παράδοση τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας». Ὅταν ὁ Φλωρόφσκυ διακηρύσσῃ ὅτι «ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν … σημαίνει ἀκριβῶς τήν παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία», ἐννοεῖ τήν ἐπιστροφήν εἰς ἐκείνην τήν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἐνσαρκώνει τήν ἀκλόνητον πιστότητα εἰς τήν κοινήν παράδοσιν τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας.

Αὐτήν τήν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Ὀρθοδοξίας προέβαλε καί ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης. «Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὗσα ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία, ἐν τῇ βαθείᾳ ἐκκλησιαστικῇ αὐτοσυνειδησίᾳ αὐτῆς πιστεύει ἀκραδάντως ὅτι κατέχει κυρίαν θέσιν εἰς τήν ὑπόθεσιν τῆς προωθήσεως τῆς χριστιανικῆς ἑνότητος ἐντός τοῦ συγχρόνου κόσμου ... Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀδιαλείπτως προσευχομένη ‘ὑπέρ τῆς τῶν πάντων ἑνώσεως’, ἐκαλλιέργει πάντοτε διάλογον μετά τῶν ἐξ αὐτῆς διεστώτων, τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, ἐπρωτοστάτησε μάλιστα εἰς τήν σύγχρονον ἀναζήτησιν ὁδῶν καί τρόπων τῆς ἀποκαταστάσεως τῆς ἑνότητος τῶν εἰς Χριστόν πιστευόντων, μετέσχε τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως ἀπό τῆς ἐμφανίσεως αὐτῆς καί συνετέλεσεν εἰς τήν διαμόρφωσιν καί περαιτέρω ἐξέλιξιν αὐτῆς».

Τοῦτο ὑπῆρξε τό πνεῦμα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καθ᾿ὅλην τήν μακράν συμμετοχήν του εἰς τήν Οἰκουμενικήν Κίνησιν, ὄχι ὡς ἁπλοῦς ἑταῖρος, ἀλλά ὡς εἷς ἐκ τῶν θεμελιωτῶν της. Χωρίς θεολογικούς μινιμαλισμούς, προσεγγίζομεν τήν Ὀρθόδοξον Παράδοσιν ἐν τῇ ἱστορικῇ ἀναφορικότητι αὐτῆς πρός τόν λοιπόν χριστιανικόν κόσμον, ἐν κοινῇ πεποιθήσει μετά τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, ὅτι «ὅλες οἱ δυνατότητες τῆς Ὀρθόδοξης παράδοσης μποροῦν νά φανερωθοῦν καί νά πραγματωθοῦν μόνο στό πλαίσιο μιᾶς σταθερῆς ἐπαφῆς μέ σύνολο τό χριστιανικό κόσμο». 

Πιστεύομεν ὅτι οἱ ἐπίσημοι διαχριστιανικοί θεολογικοί διάλογοι ἐνισχύονται διά τῆς συμβολῆς τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν καί τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ λόγου, διά τοῦ «διαλόγου τῆς ζωῆς» εἰς τόν καθημερινόν βίον τῶν χριστιανῶν, ἀλλά καί διά τῆς ἐπικοινωνίας καί τῶν συναντήσεων τῶν ἀρχηγῶν τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν Ὁμολογιῶν. Γενικώτερον, θεωροῦμεν ὅτι ἡ Οἰκουμενική Κίνησις ἀπελευθέρωσε ἀξιολόγους δημιουργικάς δυνάμεις ἐν τῷ χριστιανικῷ κόσμῳ».

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο "Κατάνυξις"

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ Α΄

ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΣ ΕΛΕΝΗΣ ΛΩΡΙΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΗ ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ

Α΄

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Η κυρία Ελένη Λωρίτου καταχώρησε το ακόλουθο σχόλιο στην ανάρτηση του ιστολογίου μας “Η λανθασμένη ερμηνεία του όρου “Συντεταγμένη Αποτείχιση” οδηγεί σε πλάνη”. 

Θα παραθέσουμε τμηματικά τις θέσεις του σχολίου της κυρίας Λωρίτου, πρόταση προς πρόταση, και θα τις σχολιάσουμε στη συνέχεια:

“Mε την διαφορά, κ. Τελεβάντο, ότι πριν μερικές δεκαετίες ο Οικουμενισμός αφορούσε τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και μόνον.”

Ουδέν τούτου αναληθέστερον, κυρία Λωρίτου. Ο Οικουμενισμός, τότε, αφορούσε ασφαλώς τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, αλλά αφορούσε και τον Αμερικής Ιάκωβο Κουκούζη, τον Χαλκηδόνος Μελίτωνα Χατζή με την αυλή του εν Φαναρίω, που συμπεριλάμβανε -μεταξύ πολλών άλλων- τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο και τον σημερινό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, αφορούσε τον Αρχιεπίσκοπο Θυατείρων και Μεγάλης Βρεττανίας Αθηναγόρα Κοκκινάκη (έχω προσωπική γνώση του θέματος, επειδή σπούδαζα στο Λονδίνο όταν Αρχιεπίσκοπος ήταν ο Οικουμενιστής Αρχιεπισκοπος), αφορούσε τον Μητροπολίτη Ελβετίας Δαμασκηνό Παπανδρέου, αφορούσε τον επίσκοπο Κρατείας -και νυν Μητροπολίτη Ιταλίας- Γεννάδιο και άλλα φυντάνια του ιδίου φυράματος του Οικουμενικού Θρόνου.

Ποιος ξέχασε την "ποιμαντική" περιοδεία του καρδινάλιου Βίλλεμπραντς στην Εκκλησία της Κρήτης, που ευλογούσε το ορθόδοξο ποίμνιο μαζί με τον Αρχιεπίσκοπο Κρήτης Ευγένιο, από τον αρχιερατικό θρόνο;

Ποιος τολμά να λησμονήσει ότι ο πολύς Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτωνας Χατζής πήγε στην Αυστραλία, την εποχή που Αρχιεπίσκοπος ήταν Ιεζεκιήλ, και είπε, στο κήρυγμά του, στο εμβρόντητο εκκλησίασμα, το αμίμητο: Είτε το θέλετε, είτε δεν το θέλετε, εμείς θα κάνουμε την ένωση με τους Παπικούς; 

ΟΙ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΤΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΡΩΣΣΙΑΣ ΠΡΟΣΧΩΡΗΣΑΝ ΣΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

________

Ο Οικουμενισμός αφορούσε, επίσης, τον Πατριάρχη Σερβίας Γερμανό από τον οποίο αποτειχίστηκε ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς για τα οικουμενιστικά του φρονήματα.

Αφορούσε προπαντός τους εθνοφυλετιστές και Οικουμενιστές της Μόσχας, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο, για πενταετία ολόκληρη, να εφαρμόζουν “διακοινωνία” με τους Παπικούς. Κάτι -που όπως γνωρίζετε- οδήγησε τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς να μιλήσει για "την προδοσία του Ιούδα" εκ μέρους της Ρωσσικής Εκκλησίας.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ ΗΤΑΝ ΙΣΟΤΙΜΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ ΠΣΕ

________

Να σας υπενθυμίσω, επίσης, κυρία Λωρίτου, ότι ήδη από το 1948, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, η Εκκλησία της Κύπρου και η Εκκλησία της Ελλάδος έγιναν ισότιμα ιδρυτικά μέλη του ΠΣΕ.

Στη συνέχεια σταδιακά όλες ανεξαίρετα οι Ορθόδοξες Εκκλησίες έγιναν ισότιμα μέλη του ΠΣΕ. Ορισμένες Εκκλησίες -σε κάποια φάση- απεχώρησαν ή συζητούσαν έντονα να αποχωρήσουν και σήμερα δύο Ορθόδοξες Εκκλησίες -της Βουλγαρίας και της Γεωργίας- απεχώρησαν από τον ΠΣΕ και η Εκκλησία της Βουλγαρίας και από το διάλογο με τους Παπικούς.

Η ΑΚΑΔΗΜΑΙΚΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΗΤΑΝ ΔΙΑΒΡΩΜΕΝΗ

______

Στην ακαδημαική θεολογία, επίσης, υπήρχαν πολλοί προβεβλημένοι Οικουμενιστές. Όχι μόνον στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, αλλά και στις Θεολογικές Σχολές της Ελλάδας.

Αναφέρω ενδεικτικά ορισμένα ονόματα:

Σάββας Αγουρίδης, Αμίλκας Αλιβιζάτος, Βασίλειος Βέλλας, Βασίλειος Ιωαννίδης, Νίκος Νησιώτης, Βλάσης Φειδάς, αλλά και κληρικοί όπως ο νυν Αρχιεπίσκοπος Τιράννων Αναστάσιος, ο νυν Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης και ο νυν Μητροπολίτης Σασίμων Γεννάδιος. 

Και ας μη ξεχνούμε ότι Καθηγητές, όπως τον Φλωρόφσκυ, τον Ρωμανίδη, τον Καρμίρη, τον Τρεμπέλα, τον Παναγιώτη Μπρατσιώτη κτλ. έδωσαν το παρόν τους στο ΠΣΕ, έστω και αν ορισμένοι από αυτούς απεχώρησαν απογοητευμένοι στη συνέχεια.

Ο Οικουμενισμός, επίσης, ανθούσε -και μάλιστα υπερβαλλόντως-, στις Θεολογικές Σχολές των Ρώσσων εμιγκρέδων του Αγίου Βλαδιμήρου στις ΗΠΑ και του Αγίου Σεργίου στο Παρίσι.

Ο ΔΙΑΘΡΗΣΚΕΙΑΚΟΣ ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ ΤΗΣ ΚΑΜΠΕΡΡΑΣ

________

Σας υπενθυμίζω, ακόμη κυρία Λωρίτου, ότι ο Μητροπολίτης Πρεβέζης Μελέτιος μαζί με τον Ρωμανίδη συμμετείχαν στο διαθρησκειακό καρνάβαλο της Καμπέρρας, που διοργάνωσε ο Αρχιοικουμενιστής Αυστραλίας Στυλιανός-, ο οποίος, αφότου ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος αρνήθηκε να τον εκλέξει Αρχιεπίσκοπο Αμερικής, μετά την παραίτηση του Κουκούζη, μας παραστάνει τον αμύντορα της Ορθοδοξίας.!!! 

Οι Οικουμενιστές -όπως γνωρίζετε-, κυρία Λωρίτου, καυχώνται, επίσης, ότι ο Παναγιώτης Χρήστου υπήρξε “τεκνίο” (των Οικουμενιστών ο όρος) του Μεγάλου Αποστάτη της πίστης μας Αθηναγόρα.

ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ Η "ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ" ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΔΟΥ ΤΟΥ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

________

Άρα, ας μη "αγιογραφούμε" την περίοδο του Αθηναγόρα ως δήθεν μια περίοδο κατά την οποία όλα ήταν ρόδινα και κατά την οποία δήθεν μόνον ο Αθηναγόρας ήταν Οικουμενιστής, με μοναδικό σκοπό να καταλήξουμε στο αυθαίρετο συμπέρασμα ότι τώρα χάθηκε το παν και έτσι επιβάλλεται η Αποτείχιση ως δήθεν ο μοναδικός τρόπος αντίδρασης προς τον Οικουμενισμό.

Η αδιάψευστη αλήθεια, κυρία Λωρίτου, είναι ότι, όσο και να στίψουμε τον ΙΕ΄ Κανόνα της ΑΒ΄ Συνόδου αποκλείεται να εκρεύσει από αυτόν ο υποχρεωτικός χαρακτήρας του, επειδή η δυνητικότητα του Κανόνα βρίσκεται στην ουσία του πυρήνα του.

Κάθε άλλο, λοιπόν, παρά αληθεύει ο ισχυρισμός ότι τη δεκαετία του 1970 ο μόνος Οικουμενιστής ήταν ο Αθηναγόρας. 

Μακάρι να ήταν ο μόνος. Αυτό θα σήμαινε ότι, με την κοίμησή του, ο Οικουμενισμός θα έπνεε τα λοίσθια. Όπως όλοι γνωρίζουμε κάθε άλλο παρά συνέβηκε αυτό.

*****

Θα ολοκληρώσουμε την απάντηση στο σχόλιο της κυρίας Λωρίτου, με τέσσερα μελλοντικά άρθρα, για να μην επιμηκύνουμε υπερβαλλόντως την έκταση του παρόντος άρθρου.

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ

Του Πορφυρίτη

=====

Ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαῖος, γεννήθηκε στήν Ἴμβρο, στίς 29 Φεβρουαρίου 1940. Τό κατά κόσμον ὄνομά του, ἦταν Δημήτριος. 

Ὁ Olivier Clément[1], περιγράφοντας τά παιδικά χρόνια του, γράφει: «Πολύ ἐνωρίς ὁ Δημήτριος ἔγινε δέσμιος τῆς μαγείας πού ἀσκεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, τοῦ αὐστηροῦ καί οἰκείου κάλλους της τό ὁποῖο, διακριτικά, διαποτίζει ὁλόκληρη τήν ὕπαρξη»^[2].

Αὐτή ἡ ἔκφραση τοῦ ὀρθοδόξου θεολόγου, τουλάχιστον, ξενίζει. Θά μποροῦσε ὅμως, νά ἐρμηνευτεῖ, λαμβάνοντας τήν ὀρθοδοξία αὐτή σάν ἕνα κατασκεύασμα, τό ὁποῖον «ὅμως εἶναι μόνον μία αὐταπάτη, μία συλλογή οὐτοπικῶν ἰδεῶν, αἱ ὁποῖαι ἀπατοῦν σάν μία μαγική πρᾶξις καί ἑλκύουν αὐτούς οἱ ὁποῖοι δέν γνωρίζουν ἤ περιφρονοῦν τήν Ὀρθοδοξίαν τῶν Ἁγίων Πατέρων.»[3]

Τόν μικρό Δημήτριο, ἀνακάλυψε καί ἀνέλαβε ὁ Μητροπολίτης Μελίτων, στενός συνεργάτης τοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὅταν ἦταν Ἀρχιεπίσκοπος Ἴμβρου καί Τενέδου. Ὁ Μελίτων ἔγινε ὁ πνευματικός πατήρ τοῦ Δημητρίου καί βλέποντας «τήν πρώιμη νοημοσύνη του», ἀνέλαβε τά ἔξοδα τῶν σπουδῶν του στήν Κωνσταντινούπολη. Ἡ φοίτηση συνεχίστηκε στό γυμνάσιο τῆς Ἴμβρου καί κατόπιν «τόν ἔβαλε στό Πατριαρχικό σχολεῖο τῆς Χάλκης, ὅπου ὑπῆρχε ἕνα λύκειο πρόσθετο στή θεολογική σχολή»[4]. Τό 1961 ἀποφοίτησε ἀριστοῦχος ἀπό τήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης καὶ ἀμέσως χειροτονήθηκε διάκονος, «μετονομασθεὶς εἰς Βαρθολομαῖον. Ἀπὸ τοῦ 1961 μέχρι τοῦ 1963 ἐξεπλήρωσε τάς στρατιωτικὰς αὐτοῦ ὑποχρεώσεις ὡς ἔφεδρος ἀξιωματικός»[5] στόν τουρκικό στρατό.

Στό διάστημα 1963-1968, ὁ διάκονος Βαρθολομαῖος, κατέπληξε μέ τίς «διανοητικές καί πνευματικές του ἱκανότητες» τόν μητροπολίτη Μελίτωνα καί τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, καί «δέχεται ἀπό τόν τελευταῖο μιά σπουδαστική ὑποτροφία γιά νά μαθητεύσει στήν Εὐρώπη». Γράφτηκε στό Ἰνστιτοῦτο Ἀνατολικῶν Σπουδῶν τοῦ Γρηγοριανοῦ πανεπιστημίου τῆς Ρώμης, ἔπειτα στό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey στήν Ἐλβετία,«μιά σχολή τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»^[6] καί κατόπιν στό πανεπιστήμιο τοῦ Μονάχου τῆς Γερμανίας. «Μέ ζωηρό ἐνδιαφέρον γιά τό αἴτημα ἑνοποίησης τῆς Ὀρθοδοξίας, ὀραματίζεται μιά συστηματοποίηση τοῦ ἀνατολικοῦ κανονικοῦ δικαίου. Ἀλλά στήν Ἑλλάδα, οἱ καλύτεροι εἰδικοί τοῦ εἶπαν: γιά τό κανονικό δίκαιο, εἶναι ἡ Ρώμη καί τό Μόναχο!»^[7]. Ἀνηγορεύθη δέ διδάκτωρ στό προαναφερθέν Ἰνστιτοῦτο τῆς Ῥώμης «ὑποβαλών διατριβὴν μὲ θέμα "Περὶ τὴν κωδικοποίησιν τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ τῶν κανονικῶν Διατάξεων ἐν τῇ Ὀρθοδόξῳ Ἐκκλησίᾳ".»[8].

Στό δέ Ἰνστιτοῦτο τοῦ Bossey «πού διηύθυνε τότε ἕνας μεγάλος ἕλληνας θεολόγος, ὁ Νίκος Νησιώτης, «ἀνακαλύπτει μιά ἐντελῶς ἄλλη μορφή σκέψεως: ἐμποτισμένη ἀπό τά ρεύματα τῆς σύγχρονης φιλοσοφίας, ἰδίως τόν ὑπαρξισμό καί τόν περσοναλισμό, ἰδιαίτερα ἀνοιχτή στό μυστήριο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέσα στό ὁποῖο ἡ πραγματικότητα τῆς Ἐκκλησίας δέν γνωρίζει ὄρια.»[9].

«Μέ ὅποιον δάσκαλο καθίσεις, τέτοια γράμματα θά μάθεις»! Ἔτσι λέει ὁ σοφός λαός μας. 

Αὐτό περίπου, λέει κι ὁ ἅγιος γέροντας Παΐσιος, τόν ὁποῖο τιμᾶ ὁ Πατριάρχης μας, ὁ ὁποῖος «δέν συμφωνοῦσε νά σπουδάζουν οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι στήν Δύση[10], διότι ἔβλεπε τόν κίνδυνο νά μεταφέρουν ἀπό ἐκεῖ "πνευματικά μικρόβια" καί νά μολύνουν τήν ἀμώμητη Ὀρθόδοξη πίστη μας. "Τί θά πᾶτε νά πάρετε ἀπό ἐκεῖ; ἔλεγε. Αὐτοί δέν ἔχουν τίποτε, τά ἔχουν γκρεμίσει ὅλα". [...] Στενοχωριόταν καί ὅταν μάθαινε ὅτι κάποιοι Ὀρθόδοξοι θεολόγοι, ἀντί νά τρέφωνται ἀπό τήν "δυνατή πνευματική τροφή" τῶν Ὀρθοδόξων Πατερικῶν κειμένων καί νά πίνουν ἀπό τά κρυστάλλινα ὕδατα τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, μελετοῦσαν τούς αἱρετικούς θεολόγους τῆς Δύσεως καί ἔπιναν ἀπό τίς θολερές πηγές τους, μέ ἀποτέλεσμα νά φθάνουν ἀκόμη καί σέ λανθασμένα συμπεράσματα γιά τούς Ἁγίους Πατέρες.»^[11]

Ὁ Πατριάρχης μας, εἶναι ἐπίσης «ἰδρυτικὸν μέλος τῆς «Ἑταιρείας τοῦ Δικαίου τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν», τῆς ὁποίας ἐπὶ ἔτη διετέλεσεν Ἀντιπρόεδρος. Ἐπὶ 15ετίαν ὑπῆρξε μέλος καὶ ἐπὶ ὀκταετίαν Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἐπιτροπῆς «Πίστις καὶ Τάξις» τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν (ΠΣΕ). Ἔλαβε μέρος εἰς τάς Γενικὰς Συνελεύσεις τοῦ ΠΣΕ Δ΄ (Uppsala 1968), ΣΤ΄ (Vancouver 1983) καὶ Ζ΄ (Canberra 1991). Ὑπὸ τῆς τελευταίας ἐξελέγη μέλος τῶν Ἐπιτροπῶν Κεντρικὴς καὶ Ἐκτελεστικῆς τοῦ ΠΣΕ.»[12]

Αὐτά λοιπόν, τά «γράμματα» ἔμαθε ὁ Πατριάρχης μας. Σέ τέτοια περιβάλλοντα μεγάλωσε καί ἀνδρώθηκε. Δέν τράφηκε ἀπό τήν στερεά καί δυναμωτική τροφή τῶν Πατέρων, δέν ἤπιε ἀπό τά καθάρια ὕδατα τῆς Πίστεως, δέν ἀνέπνευσε τόν θεραπευτικό ἀέρα τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀναζήτησε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Θεανθρώπου, ἐκεῖ πού τό ἀντικατέτησαν μέ τό εὐαγγέλιο κατ’ ἄνθρωπον. Ἀναζήτησε τήν ζωήν κατά Θεάνθρωπον ἐκεῖ πού τήν ἀντικατέτησαν μέ τήν ζωήν κατ’ ἄνθρωπον, καί ἔτσι ἄντί γιά Χριστό, βρῆκε τόν ἀλάθητο Πάπα, τόν «ἀντιπρόσωπο» τοῦ Χριστοῦ στήν γῆ, διότι ὁ Θεάνθρωπος ἐξορίστηκε στόν οὐρανό![13]

Ὁ πανάγαθος Θεός ὅμως, τόν προίκησε μέ πολυποίκιλα πνευματικά χαρίσματα, μεταξύ τῶν ὁποίων, εὐφυΐα. Τοῦ ἔδωσε καί χρόνια, χρόνια πολλά, γιά νά καλλιεργήσει κάτι πού δέν μποροῦσε νά διδαχθεῖ κατά τή νεανική του ἡλικία καί στόν χῶρο πού μεγάλωσε, σπούδασε, ἀπέκτησε πολλές φιλίες μέ ἐτεροδόξους, ἐργάστηκε μαζί τους σέ θεολογικά συνέδρια, ἀποδέχτηκε τίς θεολογικές θεωρίες τους καί γενικότερα, τράφηκε μέ αὐτό πού ρέει ἄφθονο στή Δύση: ἐγωισμό, φιλαυτία καί ἐπανάσταση κατά τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ![14]

Ὁ Θεάνθρωπος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Τιμ. Α΄ 2, 4). Γι’ αὐτό, ἔστειλε στόν δρόμο τοῦ ἀγαπητοῦ μας Πατριάρχη ἁγίους ἀνθρώπους. Ἕνας ἐξ αὐτῶν, ὁ ἅγιος Γέροντας Παΐσιος, τόν ὁποῖο εἶχε τήν τιμή καί εὐλογία νά ἀναγράψει στό Ἁγιολόγιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μέ τήν εὐκαιρία νά ἀκούσει τούς ἁγιοπατερικούς του λόγους, νά μελετήσει τήν ἁγία βιοτή του. Ὁ γλυκύτατος Γέροντας, ἀντέταξε στήν «μοντέρνα ἐκκλησία» τήν «σεμνή Ὀρθόδοξο Μητέρα»[15] μας, στήν κοσμική ἀγάπη, τήν αγάπη έν Χριστῷ, στόν ἐγωϊσμό καί τήν περηφάνεια τήν ταπείνωση καί τήν μετάνοια. Ἀντέταξε σέ ὅλους τούς σάπιους καρπούς τῆς Δύσεως, τήν ἁγιογραφική διδασκαλία μέ ἁπλές καί ἀπέριτες κουβέντες.

Τά παραπάνω γράφησαν γιά τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ἀλλά καί γιά ὅλους μας μέ ἐν Χριστῷ ἀγάπη, μέ τήν ἐλπίδα, «μέ τήν εὐχή καί τήν παράκληση νά ἀγαπήσουμε τήν Ἐκκλησία μας, νά ἐνωτιζόμαστε τούς λόγους της καί νά βαδίζουμε, ὅσο μποροῦμε, στα ἴχνη τῶν Θεοφόρων Πατέρων, πού εἶναι πάνω στά βήματα τοῦ Χριστοῦ μας.»^[16]

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:

[1] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΩΣΕΙ ΥΜΑΣ - Συνομιλώντας μέ τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαῖο Α΄, Ἐκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Ἀθήνα 1997. Ὁ Olivier-Maurice Clément (17 Νοεμ. 1921 - 15 Ἰανουαρίου 2009)  ἦταν Ὀρθόδοξος θεολόγος, ὁ ὁποῑος δίδαξε στό Ὀρθόδοξο Θεολογικό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Ἁγίου Σεργίου στό Παρίσι, Γαλλία. Προώθησε ἐνεργά τήν ἐπανένωση τῶν Χριστιανῶν (ἦταν φίλοι μέ τόν Πάπα Ἰωάννη Παῦλο ΙΙ), τό διάλογο μεταξύ χριστιανῶν καί ἀνθρώπους ἄλλων πεποιθήσεων, καί τήν ἐμπλοκή τῶν χριστιανών στοχαστῶν μέ τή σύγχρονη σκέψη καί τήν κοινωνία.https://en.wikipedia.org/wiki/Olivier_Cl%C3%A9ment. (Ὅλα τά ἔντονα γράμματα εἶναι τοῦ γράφοντος)

[2] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ..., σελ. 59

[3] Ἱερομόναχος Βησσαρίων - Ἱεροδιάκονος Λεόντιος, «Ἡ Ὀρθόδοξη Ρουμανική Ἐκκλησία ἔναντι τοῦ Οἰκουμενισμοῦ», «Οἰκουμενισμός (Γένεση – Προσδοκίες – Διαψεύσεις), Ἐκδόσεις «Θεοδρομία», Θεσσαλονίκη 2008, σελ. 289

[4] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ..., σελ. 61

[5] «Η Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ κ.κ. ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ», https://www.ec-patr.org/athp/index.php?lang=gr

[6] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ..., σελ. 63

[7] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ..., σελ. 63

[8] «Η Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ...

[9] Clément Olivier, Η ΑΛΗΘΕΙΑ..., σελ. 64

[10] Ὑπάρχουν βεβαίως, καί (ἐλάχιστες) ἐξαιρέσεις Θεολόγων πού δέν ἐπηρεάστηκαν ἀπό τήν θεολογία τῆς Ἑσπερίας, οἱ ὁποῖες ἁπλῶς ἐπιβεβαιώνουν τόν κανόνα.

[11] «Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης», Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης 2015, σελ. 372-373

[12] «Η Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΣ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ...

[13] Βλέπε: Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς, Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Βελιγραδίου, «Ἄνθρωπος καί Θεάνθρωπος», http://www.impantokratoros.gr/anthropos-theanthropos.el.aspx

[14] Βλέπε: Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς,...

[15] Βλέπε: http://www.impantokratoros.gr/geron-paisios-oikoumene.el.aspx

[16] Μητροπολίτου Πέτρας καί Χερρονήσου Νεκταρίου, «Ὑπομνήσεις στήν ἱερουργία τοῦ λόγου», Ἔκδοση Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πέτρας & Χερρονήσου Νεάπολη Κρήτης, 2014

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΕΤΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ “ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ”

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΠΕΤΡΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ “ΒΙΒΛΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΗ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Διαβάσαμε στον Πυλώνα Εκκλησιαστικών Ειδήσεων ΑΜΗΝ:

“Οικουμενικό Συμπόσιο αφιερωμένο στον Οικουμενικό Διάλογο ξεκίνησε τις εργασίες του χθες στη Θεσσαλονίκη προς τιμήν του αποχωρούντα από την ενεργό διδασκαλία Καθηγητού Πέτρου Βασιλειάδη. Στο Συμπόσιο με θέμα «Ο Οικουμενικός Διάλογος στον 21ο αιώνα: Πραγματικότητες, προκλήσεις, προοπτικές», συμμετέχουν διακεκριμένοι Πανεπιστημιακοί από την Ελλάδα και το εξωτερικό καθώς και εκπρόσωποι διεθνών εκκλησιαστικών οργανισμών.

Ασφαλώς το ενδιαφέρον όλων προσέλκυσε η εμπεριστατωμένη ομιλία του τιμωμένου Καθηγητή Π. Βασιλειάδη, με θέμα «Βίβλος και Οικουμένη».”

Ακούσαμε ηχογραφημένη την εισήγηση του κ. Καθηγητή και διαπιστώσαμε με βαθύτατη θλίψη - για μια ακόμη φορά - τα ακόλουθα:

1.) Η θεολογική του σκέψη είναι σαφώς Προτεσταντική. Κινείται εξ ολοκλήρου μέσα στα πλαίσια της “Βιβλικής κριτικής” και όχι της ερμηνείας της Αγίας Γραφής των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ αναφέρεται στην ερμηνεία του Αποστόλου Παύλου, δεν αναφέρει ούτε μια φορά τον εγκυρότερο ερμηνευτή του: Τον Ιερό Χρυσόστομο. 

Ανατρέπει έτσι την διαχρονική συνείδηση της Εκκλησίας ότι "στόμα Χριστού Παύλος, στόμα δε Παύλου Χρυσόστομος".

Στην εκτενή του εισήγηση ο κ. Βασιλειάδης, ενώ παραθέτει τα ονόματα δεκάδων ετερόδοξων θεολόγων, ουδεμία αναφορά κάνει στους Αγίους Πατέρες.

Μόνο στον Αγιο Ιγνάτιο το Θεοφόρο αναφέρεται ο κ. Καθηγητής τη ρήση του οποίου η “Θεία Ευχαριστία” είναι “φάρμακον αθανασίας” χαρακτηρίζει "αμφιλεγόμενη", ενώ κάνει και μια ανώνυμη αναφορά στον "χρυσό αιώνα της πατερικής θεολογίας"!!!

Είναι επίσης ενδεικτικό ότι αντιδιαστέλλει την ερμηνεία της ενότητας και της αυθεντίας της Εκκλησίας της Α΄και της Β΄χιλιετίας και έτσι διασπά την πατερική παράδοση της ερμηνείας της Αγίας Γραφής και της αυθεντίας στην Εκκλησία.

Παραθεωρεί εξ ολοκλήρου ότι υπάρχει αδιάσπαστη ταυτότητα της εμπειρίας των Προφητών, των Αποστόλων και των Αγίων και ότι “εκ του αυτού Πνεύματος αυγασθέντες ώρισαν τα συμφέροντα”.

Το πιο απαράδεκτο για ορθόδοξο θεολόγο είναι ότι ο κ. Βασιλειάδης αντιδιαστέλλει το έργο του Αγίου Πνεύματος από το σωτηριώδες έργο του Κυρίου. 

Και αυτό το κάνει για να καταπολεμήσει δήθεν τον προτεσταντικό "Χριστομονισμό" και να θεολογήσει τριαδολογικά. 

Στην πραγματικότητα εισηγείται ένα ούτως ειπείν "Πνευματομονισμό" με την ψευδαίσθηση ότι θεολογεί τριαδολογικά.

Παραγνωρίζει έτσι ότι ο Χριστός είναι η Κεφαλή της Εκκλησίας, τον όλο θεσμό της Οποίας συγκροτεί το Αγιο Πνεύμα και ότι "η εν χρόνω πέμψις" - όχι "η αίδιος εκπόρευσις" - του Αγίου Πνεύματος γίνεται "διά του Υιού". Γι' αυτό όπου ο Χριστός εκεί είναι και η Εκκλησία - ως Σώμα Του - και εκεί το Αγιο Πνεύμα. 

Αρα και εκτός των κανονικών ορίων της Εκκλησίας, ο Χριστός "εν Αγίω Πνεύματι" σώζει "διά της Εκκλησίας". 

Στόχος της ερμηνευτικής του κ. Καθηγητή είναι η παρερμηνεία της Γραφικής ρήσης ότι το “Πνεύμα όπου θέλει πνει” για να δικαιώσει την πορεία του Οικουμενισμού, των διαθρησκειακών διαλόγων και της θεολογίας της μετανεωτερικότητας ("φεμινιστική θεολογία", “μαύρη θεολογία”, “θεολογία της απελευθέρωσης” κτλ.).

Στην πορεία αυτή κινείται μέσα στις συντεταγμένες της "θεολογίας της ελπίδος" του αείμνηστου Νησιώτη, ο οποίος αποπειράθηκε να δικαιώσει ορθοδόξως δογματικά τη "θεολογία της απελευθέρωσης" ως δήθεν Αγιοπνευματική θεολογία.

Με τη εισήγησή του ο κ. Βασιλειάδης καθιέρωσε οριστικά την πεποίθηση ότι 

1.) Είναι ο κυριότερος εκπρόσωπος της Αγουριδικής θεολογίας στην Ελλάδα (ίσως και πανορθοδόξως), και 

2.) Είναι η κατεξοχήν ηγετική φυσιογνωμία του νεωτεριστικού και οικουμενιστικού κλίματος στη σύγχρονη Ελλαδική - και όχι μόνον - Θεολογία.

Ας μην κλείσουμε όμως χωρίς να κάνουμε αναφορά στην εντελώς απαράδεκτη κρίση του κ. Βασιλειάδη - που ακούσαμε στην ηχογραφημένη εισήγηση του κ. Καθηγητή, αλλά δεν είδαμε στη μεταγραφή της στο ιστολόγιο "Θεολογικά δρώμενα" - ότι τον Απόστολο Παύλο κατενόησε με τη μεγαλύτερη επάρκεια ένας... Εβραίος το θρήσκευμα!!!.

Αντί άλλης απαντήσεως στην κρίση του κ. Καθηγητή παραθέτω το σχόλιο του Προηγουμένου της Ιεράς Μονής Ιβήρων Παν. Αρχιμανδρίτη Βασίλειου (Γοντικάκη), που μου ανέφερε πριν δεκαετίες, για ένα διάσημο εβραικής πίστεως Πατρολόγο που ορισμένοι θεωρούσαν τον πιο σημαντικό Πατρολόγο των ημερών: “Το σταυρό του ο κύριος αυτός ξέρει να τον κάνει;”