ΤΟ ΚΑΛΕΣΜΑ ΤΟΥ “ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ” ΤΗΣ ΒΑΒΥΛΩΝΑΣ ΤΩΝ ΧΑΛΔΑΙΩΝ LOUIS RAPHAEL I SAKO, ΠΡΟΣ ΤΟΝ “ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ” ΤΩΝ ΑΣΣΥΡΙΩΝ MAR DINKHA IV, ΓΙΑ ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΠΟΣΟ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΑΠΙΚΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑ
«Τι ημίν και και τη οδώ Ασσυρίων;»*
Του θεολόγου κ. Β. Χαραλάμπους
=======
Ο “Πατριάρχης” της Βαβυλώνας των Χαλδαίων Louis Raphael Ι Sako, απέστειλε εόρτια επιστολή στον “Πατριάρχη” των Ασσυρίων Mar Dinkha IV, με την οποία καλεί σε ενότητα την “Εκκλησία” των Ασσυρίων, λόγω των διωγμών από τους φανατικούς ισλαμιστές (Vatican insider ημερομηνίας 27 Σεπτεμβρίου 2014). Η εόρτια επιστολή έχει σταλεί με την ευκαιρία των 78ων γενεθλίων του “Πατριάρχη” της Βαβυλώνας των Χαλδαίων.
Να σημειωθεί ότι τόσο η “Εκκλησία” της Βαβυλώνας των Χαλδαίων, όσο και η “Εκκλησία” των Ασσυρίων εδρεύουν στο Ιράκ και κομίζουν μέχρι των ημερών μας διαφοροτρόπως τη Νεστοριανή κακοδοξία. (Να αναφέρομε ότι ο Νεστόριος καταδικάσθηκε από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, η οποία συγκλήθηκε στην Εφεσο της Μικράς Ασίας, το έτος 431 μ.Χ.). Η βασική διαφορά των δύο τούτων “Εκκλησιών”, που εδρεύουν στο Ιράκ, είναι το γεγονός ότι η “Εκκλησία” της Βαβυλώνας των Χαλδαίων είναι ουνιτική.
Από τον 16ο αιώνα το Βατικανό πολιορκεί με την ουνιτική δολιότητα την Νεστοριανική “Εκκλησία”. Οι Νεστοριανοί που αποσπάστηκαν από την Νεστοριανική “Εκκλησία”, έχουν την καλούμενη εκκλησιαστική κοινωνία (ecclesiastica communio) με τη Ρωμαιοκαθολική (παπική) “Εκκλησία” και έχουν αποκληθεί Χαλδαϊκή “Εκκλησία”. Η εναπομείνασα Νεστοριανική “Εκκλησία” μετονομάστηκε σε Ασσυριακή. H "Eκκλησία" των Ασσυρίων καλείται και νεστοριανή, αν και το αρνείται, όπως επίσης αρνείται να αποκηρύξει τον Νεστόριο, γι’ αυτό ουδείς αμφιβάλλει για τη νεστοριανή κακοδοξία τους. Θα πρέπει να αναφέρομε ότι το φαινόμενο τούτο της ουνιτικής δολιότητας, απέναντι στις λεγόμενες Αρχαίες Ανατολικές “Εκκλησίες”, έλκει την απαρχή του από τον 12ο αιώνα, με τον προσεταιρισμό της Μαρωνίτικης “Εκκλησίας”, η οποία ως γνωστό υπέπεσε στη πλάνη του Μονοθελητισμού. 
Κριτήριον ενότητας αποτελεί η αληθινή Πίστη και όχι η κοινωνία με τον Πάπα, με την αποδοχή απλά και μόνο του εξουσιαστικού πρωτείου. Αλοίμονο αν η Μία Αγία Εκκλησία υιοθετούσε την τακτική αυτή, γιατί τότε θα καταντούσε ένα βαβέλειο συνοθύλευμα. Ο αυτοσκοπός της επίπλαστης ενότητας, την οποία το Βατικανό επιζητεί, αρκεί να αναγνωρίσουν το παπικό εξουσιαστικό πρωτείο, στο «πλάνον άρχειν» αποσκοπεί. Το εξουσιαστικό πρωτείο απαιτεί απλά την αριθμητική αύξηση.
Το γεγονός ότι το Βατικανό ακολουθεί την τακτική, να δέχεται τις λεγόμενες Αρχαίες Ανατολικές “Εκκλησίες”, θεωρώντας τις απλά διαφορετικές θεολογικές παραδόσεις, αποδεικνύει ότι το πρωτεύον είναι η μάνητα του εξουσιαστικού πρωτείου και όχι η αλήθεια. Παρατηρείται λοιπόν υποβιβασμός, εκ μέρους του Βατικανού, των δογματικών διαφορών, σε ένα είδος «θεολογικών εθίμων».
Δεδομένης της εμμονής αλλοτρόπως, τόσο από την“Eκκλησία” της Βαβυλώνας των Χαλδαίων, όσο και από την “Εκκλησία” των Ασσυρίων, στην αίρεση του Νεστοριανισμού, η οποία καταδικάστηκε από την Γ΄ Οικουμενική Σύνοδο, πώς μπορεί να υπάρξει ενότητα; Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας, να προτείνει σε αιρετικούς την επίπλαστη ενότητα, λόγω των ανελέητων διωγμών; Ορθώς, λοιπόν, η Ορθόδοξη Εκκλησία μας προτάσσει το «Τι ημίν και και τη οδώ Ασσυρίων».
*«Τι σοι και και τη οδώ Ασσυρίων;» Ιερ. 2,18.
