ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

 ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

===============

Δύσκολα μπορεί κάποιος να προσθέσει κάτι περισσότερο από όσα ορθόδοξα σημειώνει η γραφίδα του Ομολογητή Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου για την ενθρόνιση του Πάπα και τα όσα ευτράπελα και αντικανονικά συνέβησαν στο Βατικανό, που έδωσαν την ευκαιρία στον Ιησουίτη Πάπα Φραγκίσκο να ταπεινώσει την Ορθοδοξία στο πρόσωπο του Παναγιότατου, του Σεβ. Περγάμου αλλά και της Εκκλησίας της Ρωσίας.

Ενα χαστούκι που δεχτήκαμε οι όπου γης ορθόδοξοι πιστοί στις δικές μας παρειές επειδή στο πρόσωπο του Οικουμενικού Πατριάρχη και του Αγίου Βολοκολάμσκ, ο Ιησουίτης Πάπας Φραγκίσκος ταπείνωσε ένα έκαστον εξ ημών και προπαντός την αμώμητή μας πίστη.

Ας ελπίσουμε, π. Ιωήλ, ότι το πάθημα έγινε μάθημα στους ταγούς της Ορθοδοξίας. 

Ούτε που μπήκε στον κόπο ο Πάπας Φραγκίσκος - κατά την ενθρόνισή του - να τηρήσει τα προσχήματα. Διαμήνυσε με κάθε τρόπο ότι η ένωση των Ορθοδόξων με το Βατικανό σημαίνει μόνον ένα πράγμα: Τον εξουνιτισμό των Ορθοδόξων Εκκλησιών.

Γράφει ο Ομολογητής Αρχιμανδρίτης:

"Προ ολίγου μόλις καιρού, έγινε η ενθρόνισις του νέου πάπα. 

Φυσικά ο Παπισμός κατά τους Αγίους, και για όσους διαθέτουν τον «κοινόν νουν» στα Θεολογικά και οπωσδήποτε για όσους πιστεύουν και δεν παίζουν κακόγουστο θέατρο, είναι αίρεση. Μάλλον σύνολο αιρέσεων.

Και τίθεται τώρα το ερώτημα. Οι δικοί μας Ορθόδοξοι ταγοί, για ποίο λόγο είπαν ψέματα και αναφέρθησαν στα ευχητήρια τηλεγραφήματά τους ωσάν να εύχονταν σε Ορθόδοξο Πατριάρχη; Δε νομίζουμε να έγραφαν διαφορετικά εάν απευθύνονταν στην ενθρόνιση ενός Ορθοδόξου ποιμένος. Γιατί λοιπόν όλ’ αυτά; Για ποιο λόγο δίνουν σ΄όλους τους παπικούς, ψευδή βεβαίωση ότι δήθεν ανήκουν στην Εκκλησία και κατ’ επέκταση ότι άρα και δεν χρειάζεται μετάνοια και επιστροφή στην αλήθεια; Γιατί, και πάλι ερωτούμε, σπέρνουν έωλες ελπίδες στους ανθρώπους, και τελικώς τους οδηγούν στην καταστροφή; Γιατί αυτή η διπλωματία (η πόρνη της Αποκαλύψεως) στα θέματα της εκκλησιολογίας και τελικώς και αυτής της σωτηρίας; Γιατί κάποιοι ποιμένες παίρνουν στον λαιμό τους τόσες και τόσες ψυχές και ταυτοχρόνως σκανδαλίζουν το Ορθόδοξο ποίμνιο, το οποίο επιτέλους (εκεί βεβαίως που υπάρχει συνείδηση Χριστιανική), γνωρίζει ότι όλα αυτά αποτελούν προδοσία της Αποστολική αλήθειας και του Πατερικού τρόπου εκφράσεως και κυρίως βιοτής;

Και καλά, δεν υπάρχει η ανδρεία (κακώς κάκιστα), να στείλουν ξεκάθαρα τα μηνύματα στον πάπα περί επιστροφής του στην Εκκλησία. Θα μπορούσαν όμως έστω διά της σιωπής να τηρήσουν τα «προσχήματα» και τελικώς να μην εξευτελιστούν, πράγμα που τώρα έγινε...

Ήταν δηλ. ανάγκη, Ορθόδοξος Επίσκοπος και μάλιστα υπεροχικό, όπως θεωρείται πρόσωπο, στα εκκλησιαστικά τεκταινόμενα, να κάμψει τον αυχένα του και να βάλει μετάνοια στον «ποντίφικα», στον άνθρωπο δηλ. που μέχρι χθες ήταν επισήμως, και φυσικά απ’ εδώ και πέρα είναι έτι πλέον ο υπεύθυνος της Ουνίας;

Τόσο δύσκολο λοιπόν είναι να υπολογίζει κανείς αφ' ενός στο σκανδαλισμό των συνειδήσεων, αφ' ετέρου δε στον δικό του ξεπεσμό;

Αρνούνται, δυστυχώς, την Παράδοση και την Ευλογία των Αγίων Πατέρων, και δείχνουν να καταντούν υπενάντιοι του ίδιου του Θεού με την όλη τακτική τους. Αποτέλεσμα; Να γίνονται καταγέλαστοι από τους εχθρούς της Ορθοδοξίας και ταυτοχρόνως να προξενούν πόνο στις καρδιές των πιστών. 

Η ελπίδα μας θα πρέπει να είναι συνυφασμένη τόσο με τον αγώνα, όσο και με την σταθερή Πίστη και την ομολογία. Την ομολογία ότι, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, στα ξένα θυσιαστήρια, απ’ αυτά του λαού του Θεού, δεν αναπαυόταν ο Ασαρκος Υιός και Λόγος του Θεού, έτσι και τώρα στον χώρο της Χάριτος και της Εκκλησίας, ας μην πιστέψουμε και ας μην ομολογήσουμε ποτέ, ότι στα ξένα προς τα Ορθόδοξα θυσιαστήρια, είναι δυνατόν να υφίσταται ιερωσύνη, αγιότητα, μυστήρια και άρα ελπίδα σωτηρίας.

Όσοι φρονούν διαφορετικά, βρίσκονται σε παχυλή πλάνη, έστω κι αν κατέχουν τα ύπατα εκκλησιαστικά αξιώματα.

Ευχή και προσευχή μας να μετανοήσουμε και να παραμείνουμε εδραίοι και αμετακίνητοι επί των επάλξεων της Ορθοδόξου Ομολογίας και Ελπίδος μας."