ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ε΄

ΠΟΙΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΜΕΛΛΟΥΣΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΠΡΟΣ ΟΦΕΛΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ε΄

Του Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελου Αγγελακόπουλου

=====

Ἡ Δύση, λόγῳ τῶν καινοτομιῶν της, ἔχασε τήν πατροπαράδοτη κληρονομιά τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως. Ἡ μέλλουσα Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος καλεῖται νά διασαλπίσει στόν παραπαίοντα δυτικό κόσμο τό αἰώνιο μήνυμα τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τόν μοναδικό καί ἀναφαίρετο πλοῦτο τῶν Ὀρθοδόξων: «Ἡμῖν τοῦτ’ἐστί τό εἶναι ἡμῶν ἡ πίστις ἡμῶν, ἡ πατροπαράδοτος κληρονομία˙ αὕτη πλοῦτος ἡμῶν, αὕτη δόξα, αὕτη γένος, αὕτη στέφανος, αὕτη καύχημα». 

Ὁ μακαριστός προηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγίου Ὄρους Πανοσιολ. ἀρχιμανδρίτης   π. Γεώργιος Γρηγοριάτης-Καψάνης, ἀναφερόμενος στό καθῆκον τῆς προβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας ἐκ μέρους τῶν Ὀρθοδόξων πρός τούς πλανεμένους Χριστιανούς τῆς Δύσεως, γράφει: «Ἡ ἐμμονή ἡμῶν τῶν Ὀρθοδόξων εἰς τήν ὀρθόδοξον πίστιν εἶναι καθῆκον ἀγάπης καί πρός τήν Θείαν Ἀλήθειαν, ἥν κατέχει ἀπαραχάρακτον ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἀλλά καί πρός τούς ἐν τῇ παραχαραγμένῃ πίστει παραμένοντας ἀδελφούς. Ἐάν πράγματι τούς ἀγαπῶμεν, πρέπει νά τούς εἴπωμεν τήν Ἀλήθειαν, ὅσον καί ἄν τοῦτο εἶναι δύσκολον δι’ἀμφοτέρας τάς πλευράς. Εἰς τόν συγκρητισμόν καί τήν σχετικοποίησιν τῆς Ἀληθείας εἶναι ἀνάγκη νά κηρύξωμεν καί ἀντιτάξωμεν τό Ἀπόλυτον τῆς Ἀποκαλυφθείσης Ἀληθείας καί τήν ἀκρίβειαν τοῦ ὀρθοδόξου δόγματος. Βεβαίως, ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος δέν ἐνδιαφέρεται διά τό δόγμα ἤ τήν πίστιν. Ἀλλ’ἐν μέσῳ αὐτοῦ τοῦ ἀδιαφόρου κόσμου, ἡ προφητική φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ἔστω καί ὡς φωνή βοῶντος ἐν τῇ ἐρήμῳ, πρέπει νά μαρτυρήσῃ τῇ Ἀληθείᾳ. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι, ὅτι τό ὕψιστον ἀγαθόν δέν εἶναι μία δῆθεν ἕνωσις τύπου «συνυπάρξεως», ἀλλ’ ἕνωσις ἐν τῇ Ἀληθείᾳ». 

Σύμφωνα μέ τόν π. Γεώργιο Καψάνη, «εἰς τόν ἀντιδρῶντα «κατά τῶν θεσμῶν» νέον τῆς Δύσεως προσφέρομεν οὐσιαστικήν ὑπηρεσίαν, ὅταν τοῦ κηρύξωμεν τήν Ὀρθοδοξίαν, τήν ὁποίαν ἡ κουρασμένη ἀπό τά στεῖρα σχήματα τοῦ δυτικοῦ Χριστιανισμοῦ ψυχή του ἀγνοεῖ. Ἡ Ὀρθοδοξία καί ὄχι ἡ «πανθρησκεία τοῦ μέλλοντος» εἶναι ὁ πολύτιμος μαργαρίτης. "Ἡ Ὀρθοδοξία διά τήν Δύσιν εἶναι ἕνας νέος κόσμος, ἄτρωτος ἀπό τάς ἐπί τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ - ρωμαϊκοῦ ὁμοίως καί προτεσταντικοῦ - ἐπιδράσεις τοῦ παπικοῦ Συγκεντρωτισμοῦ, τοῦ Σχολαστικισμοῦ τοῦ Μεσαίωνος, τῆς Ἀναγεννήσεως, τῆς Μεταρρυθμίσεως καί Ἀντιμεταρρυθμίσεως».

(Συνεχίζεται)