Saturday, July 30, 2016

ΠΟΙΑ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ;


ΠΟΙΑ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

Του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς
=====

Αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος σχολίου μας πήραμε από πρόσφατη συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica».

Μελετώντας με προσοχή την ως άνω συνέντευξη διείδαμε την πρόθεση του Παναγιωτάτου να αποσαφηνίσει τον πραγματικό και κύριο σκοπό της συγκλήσεως της Συνόδου.

Ο κύριος σκοπός της συγκλήσεως, της λειτουργίας της και των αποφάσεών της ήταν η προώθηση των στόχων του Οικουμενισμού, η προωθούμενη ενότητα του χριστιανικού κόσμου, όπως την οραματίζεται το σύγχρονο οικουμενιστικό μοντέλο.

Ιδού λοιπόν, πως αποδεικνύεται ξεκάθαρα ο κύριος σκοπός της συγκλήσεως της Συνόδου ήταν να επανακαθορίσει τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, όχι όπως έχει θεσμοθετήσει η Εκκλησία των αγίων Πατέρων, αλλά όπως ορίζει και επιδιώκει ο σύγχρονος Οικουμενισμός! 

Η λέξη «αίρεση» απουσιάζει παντελώς από τις αποφάσεις της Κρήτης. Τι έγινε τελικά, εξαφανίστηκε το φαινόμενο της αίρεσης στις μέρες μας;

Οι άγιοι Πατέρες, στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας, μέσω των Αγίων Συνόδων, έθεταν όρια ανάμεσα στην σώζουσα πίστη της Εκκλησίας και στην αίρεση και καλούσαν τους αιρετικούς σε μετάνοια και επιστροφή στη σώζουσα αγκαλιά της Εκκλησίας, επειδή δεν έβλεπαν σωτηρία στην αίρεση.

Όχι απλά «εξαφανίστηκε» η έννοια και η λέξη «αίρεση» στη Μεγάλη Σύνοδο, αλλά αυτή προχώρησε έτι περισσότερο, αναγνώρισε την ονομασία και άλλων «εκκλησιών», με τις οποίες η Ορθόδοξος Εκκλησία, οφείλει να συνδιαλέγεται για την ενότητα!

Εκθείασε επίσης και τη συμμετοχή της Εκκλησίας στο παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ως απαραίτητη, ως δήθεν μαρτυρία της Ορθοδοξίας στις «Ετερόδοξες Εκκλησίες», στην ουσία όμως για την προώθηση της ενότητας του χριστιανικού κόσμου, όπως την οραματίζεται ο Οικουμενισμός!

Σε άλλο σημείο ο Παναγιώτατος προσπάθησε να δικαιολογήσει την προκλητική παρουσία των πολυπληθών και ποικιλώνυμων αιρετικών στη Μεγάλη Σύνοδο: «η παρουσία παρατηρητών εκ μέρους των ετεροδόξων Εκκλησιών και των Χριστιανικών οργανισμών, αποτελεί ένα απτό παράδειγμα της σπουδαιότητας την οποία αποδίδει ή Ορθόδοξη Εκκλησία στην συνεργασία με τους λοιπούς χριστιανούς και για τον λόγο αυτό ακριβώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η Πρωτόθρονος Εκκλησία, έχουσα την ευθύνη τού συντονισμού των σχέσεων και των διαλόγων σε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό επίπεδο, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον την πορεία αυτή για την μαρτυρία τού Ευαγγελίου».

Εδώ και πάλι ο Παναγιώτατος αποκαλεί «εκκλησίες» τις αιρέσεις, με τις οποίες επιδιώκει «συνεργασία». 

Διερωτόμαστε τι είδους συνεργασία μπορεί να έχει το Σώμα του Χριστού με τις «ψευδοεκκλησίες», κατά τον σύγχρονο μέγα θεολόγο και ομολογητή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και τις θρησκείες του κόσμου;

Πότε η Εκκλησία στο δισχιλιόχρονο παρελθόν της είχε σχέσεις οποιασδήποτε συνεργασίας με τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους;

Τι έχει να ωφεληθεί η Ορθοδοξία από τέτοιου είδους «συνεργασίες» με τις σύγχρονες, συνοδικά καταδικασμένες, αιρετικές κοινότητες των παπικών, των προτεσταντών, των αγγλικανών, των παλαιοκαθολικών, των κοπτών, των νεστοριανών, των μαρωνιτών, των χαρισματικών, κ.α. και των αλλοθρήσκων;

Η μόνη, βεβαίως, συνεργασία και κοινωνία με αυτούς είναι η κατάδειξη των πλανών τους και η κλήση τους για μετάνοια και επιστροφή τους στην Μία και Μοναδική Εκκλησία, την Ορθοδοξία! Αυτό που έκαναν οι άγιοι και θεοφώτιστοι Πατέρες, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια!

No comments:

Post a Comment