ΙΔΟΥ ΠΩΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ Ο Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

 ΙΔΟΥ ΠΩΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΟΥ Ο Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ

=====

Με εμπόδισαν να σου γράψω οι πολλές μου ασχολίες. 

Αλλά εκτός αυτού πυρετοί συνεχείς και λάβροι εξασθένησαν τόσο το σώμα μου και το αδυνάτησαν σε τέτοιο βαθμό, ώστε να νομίζω ότι εγώ ο ίδιος είμαι λεπτότερος  από τον εαυτό μου. 

Έπειτα με βρήκαν άλλοι πυρετοί, περιοδικοί, που επανελήφθησαν είκοσι φορές. 

Έτσι τώρα που γλύτωσα πλέον από όλα αυτά, αισθάνομαι τόσο εξαντλημένος και αδύναμος, όπως ένας ιστός αράχνης. 

Γι’ αυτό και δεν μπορώ να περπατήσω. 

Το παραμικρό ρεύμα αέρος μου προκαλεί περισσότερη ανωμαλία από ό, τι η τρικυμία στους πλέοντας. 

Είμαι αναγκασμένος να μένω συνεχώς στο δωμάτιο,  κλεισμένος. 

Και να περιμένω την άνοιξη, αν φυσικά μπορέσω να ζήσω ως την άνοιξη και δεν με συντρίψει η αρρώστια που φωλιάζει στα σπλάχνα μου. 

Εάν με διασώσει ο Κύριος, θα σπεύσω να σε συναντήσω και να σε αγκαλιάσω με όλη μου την καρδιά. 

Μόνο προσευχήσου η ζωή μου να τακτοποιηθεί σύμφωνα με εκείνο, που είναι καλύτερο για την ψυχή μου”.

(επιστολή προς τον φίλο του αρχίατρο Μελέτιο)

Ν. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ,ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΝΝΟΟΎΝ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΩΣ ΜΙΞΗ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΚΑΙ ΨΕΥΔΟΥΣ

 

ΟΠΟΙΑ ΦΑΙΔΡΟΤΗΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!!!

 

ΟΠΟΙΑ ΦΑΙΔΡΟΤΗΣ ΚΑΙ ΟΠΟΙΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ!!!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Οποία φαιδρότης και οποία προδοσία της πίστεως!!!

Ο Πάπας της Ρωμης -όπως ανάγλυφα δείχνει η φωτογραφία που προτάσσεται της ανάρτησης-παράλληλα με τον σταυρό φέρει σταυρό ντυμένο στα χρώματα της 

ομοφυλοφιλίας.

Ο Ιησουίτης Πάπας Φραγκίσκος, αν δεν είναι ο χειρότερος Πάπας που ανεφάνη στο προσκήνιο της Ιστορίας του Βατικανού, είναι σίγουρα ένας από τους χειρότερους Πάπες.

Και ο μεν Πάπας Φραγκίσκος είναι αυτός που είναι. Ένας αιρεσιάρχης που ποιμαίνει ένα θρησκευτικό μόρφωμα που διέστρεψε απόλυτα το Ευαγγέλιο.

1.) Οι δικοί μας, όμως, οι Ορθόδοξοι ταγοί γιατί συμφύρονται μαζί του;

2.) Γιατί κάνουν κοινές ποιμαντικές παραστάσεις μαζί του; 

3.) Γιατι τον προσκαλούν να έρθει να ευλογήσει τα ιερά χώματα της πατρίδας μας;

4.) Γιατί αποδέχονται την δική του πρόσκληση να μεταβούν στη Ρώμη και σε άλλα κέντρα αιρέσεων;

5,) Γιατί συνυπογάφουν μαζί του προδοτικά για την Ορθοδοξία κείμενα (Ραβέννας);

6.) Γιατί συνομολογούν μαζί του προδοτικές για την Ορθοδοξία συμφωνίες (Μπαλαμάντ και Σαμπεζύ);

Ο ίδιος, ως αιρεσιάρχης, την δουλειά του κάνει.

Εμείς, όμως, γιατί συνεχίζουμε για σχεδόν 120 χρόνια να παίζουμε το παιγνίδι του διαβόλου;

Και κάτι άλλο! 

Τι θα γίνει -επιτέλους- με τις εντελώς απαράδεκτες δηλώσεις του Σεβ. Νέας Ιωνίας Γαβριήλ για την ομοφυλοφιλία; 

Ο μεν Παπισμός -ως αίρεση- μόνο πτώσεις -ως εικός- έχει να επιδείξει! 

Χάνει, όμως, ο άνθρωπος τα μυαλά του, όταν διαπιστώνει την υποτονική αντίδραση -και αυτή όχι από επίσημους φορείς- για τις κακοδοξίες, που διατύπωσε για την ομοφυλοφιλία, ο Σεβ. Νέας Ιωνίας Γαβριήλ.

Αλήθεια! Τι κάνει η Ιερά Σύνοδος;

Ο ΣΕΒ. ΚΑΝΑΓΚΑΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΠΗΔΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

Ο ΣΕΒ. ΚΑΝΑΓΚΑΣ ΧΑΡΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΠΗΔΗΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

=====

Ο νέος Μητροπολίτης Κανάγκας Σεβασμιώτατος κ. Χαρίτων διαβεβαίωσε τον Πατριάχη Αλεξανδρείας κ. Θεόδωρο για την αφοσίωση του στον θεσμό του Πατριαρχείου και τον σεβασμό του στον πολύμοχθο αγώνα και στις πολλές αγωνίες του, για την πνευματική πρόοδο και την υλική βοήθεια των Αφρικανών παιδιών του.

Αναφέρθηκε με λύπη στην ληστρική εισπήδηση ομοδόξου Εκκλησίας, στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Αλεξανδρείας, τονίζοντας ότι δεν σεβάστηκαν τις θυσίες και τους κόπους τόσων ιεραποστόλων που έδωσαν τον εαυτό τους για τον ευαγγελισμό των Αφρικανικών.

Υποσχέθηκε πως ποτέ δεν πρόκειται να γίνει εκείνος ένας δεύτερος Ιούδας Ισκαριώτης και θα εργασθεί με όλες τις δυνάμεις του, υπερασπίζοντας τα δίκαια και τα προνόμια του Αλεξανδρινού Θρόνου.

Θα αγωνιστεί να εμπνεύσει και να διδάξει τον κλήρο και τον λαό της Μητροπόλεώς του και ιδιαιτέρως τους νέους ότι πρέπει να έχουν αφοσίωση, εμπιστοσύνη και σεβασμό στο παλαίφατο Πατριαρχείο Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, την μητέρα Εκκλησία της Αφρικανικής ηπείρου.

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα "Ρομφαία"

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

 Όλοι προσευχόμεθα με τον Πατριάρχη μας να σιγήσουν οι κλαγκές των όπλων και να λυθούν τα διεθνή προβλήματα ειρηνικά και με βάση τον σεβασμό της ανεξαρτησίας και της εδαφικής ακεραιότητας κάθε κράτους και με σεβασμό προς τα ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών.

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

=====

Ευρισκόμεθα ακόμα στις αρχές ενός νέου έτους. Οι κλαγκές των όπλων ηχούν σε διάφορα μέρη του πλανήτου. Στην καρδιά της Ευρώπης, στα σύνορα Ρωσίας και Ουκρανίας, σχεδόν μαίνεται ο πόλεμος. Έχει αρχίσει προ πολλού στην ανατολική Ουκρανία. Εάν θυμάμαι καλά, από τα Μ.Μ.Ε., δέκα πέντε χιλιάδες νέοι, κυρίως Ουκρανοί, έχουν σκοτωθεί, και όλος ο κόσμος απεύχεται την γενίκευση του πολέμου. 

Η Εκκλησία μας, το Ιερό μας Κέντρο, στο Φανάρι, εύχεται και προσεύχεται για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου, να μην έρθει και πάλι το μοιραίο κατά το οποίο θα χάσουν την ζωή τους χιλιάδες νέοι άνθρωποι, θα αφήσουν ορφανά παιδιά και χήρες γυναίκες και χαροκαμένες μάνες. 

Ποτέ ο πόλεμος δεν είχε αγαθά αποτελέσματα.

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο "Νυχθημερόν"

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΚΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΙΣΚΕ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΑΠΕΙΘΑΡΧΟΥΝ ΣΤΑ ΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΑ ΜΕΤΡΑ

=====

Από την έναρξη της πανδημίας του Covid-19, ως Ιερός Σύνδεσμος Κληρικών Ελλάδος, αγωνιστήκαμε αφενός μεν να βοηθήσουμε και να διευκολύνουμε το έργο των κρατικών αρχών για τον περιορισμό της πανδημίας με συμβουλές και νουθεσίες προς το λαό του Θεού, αφετέρου δε με επιστολές και υπομνήματα σε διαφόρους αρμοδίους φορείς εκφράσαμε ευθαρσώς τον σκεπτικισμό μας σχετικά με την αναστολή λειτουργίας των Ιερών Ναών όταν αυτό συνέβη. 

Δεν μείναμε απαθείς. Αντιπροτείναμε μέτρα, καυτηριάσαμε πρακτικές, καυτηριάσαμε συκοφαντικά δημοσιεύματα που απέδιδαν ευθύνες για εξάπλωση της πανδημίας στη λατρευτική ζωή και αρνηθήκαμε τα κατ’ επιλογήν περιοριστικά μέτρα που επεβλήθησαν. Κανείς δεν μπορεί να το 

αμφισβητήσει αυτό.

Όμως μετά βαθυτάτης λύπης η οποία μετουσιώνεται σε αγανάκτηση, καθημερινά παρακολουθούμε εμβρόντητοι στα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως καταγγελίες για Κληρικούς της Εκκλησίας της Ελλάδος οι οποίοι αφίστανται της ποιμαντικής τους δράσης και από ιατροί ψυχών μετατρέπονται σε ιατροί σωμάτων εξάγοντας αυθαιρέτως πορίσματα περί της φύσεως της πανδημίας, του τρόπου ανακοπής της και το κυριότερο περί της θεραπείας 

των πασχόντων.

Οι συγκεκριμένες καταγγελίες δεν είναι μόνο δημοσιογραφικού χαρακτήρα αλλά πολλές φορές προέρχονται και από συγγενείς θανόντων οι οποίοι υποστηρίζουν ότι ο τάδε Κληρικός ή ο τάδε Πνευματικός υποκατέστησε τον ιατρό και έβγαλε γνωμοδότηση εάν πρέπει ο πιστός να προβεί σε συγκεκριμένες ιατρικές πράξεις που του συνέστησαν οι θεράποντες ιατροί του. Φευ!

Συνέπεια όλων τούτων είναι να διαστρεβλώνεται ο ρόλος του κληρικού στη συνείδηση των πιστών και στην ευρύτερη κοινωνία. Εάν πράγματι ευσταθούν οι συγκεκριμένες κατηγορίες οι εν λόγω Κληρικοί είναι πράγματι υπεύθυνοι για την 

απώλεια της ζωής 

των ασθενών. 

Εάν συμβαίνει αυτό με ποιόν τρόπο αδελφοί μου θα εξαλείψουμε αυτόν τον σκανδαλισμό; Πως θα έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας εάν πράγματι με τις διάφορες γνωμοδοτήσεις που δώσαμε επί ιατρικών θεμάτων έχει επέλθει έστω και μια απώλεια ανθρώπινης ζωής; Με ποια συνείδηση θα προσεγγίσουμε το ιερό θυσιαστήριο; Τι λόγο θα δώσουμε ενώπιον Θεού και ανθρώπων;

Δια τούτο αδελφοί και Πατέρες “Στώμεν καλώς”! Είναι καθήκον να αρνηθούμε το πνεύμα της ανυπακοής το οποίο ενέπνευσε τον Αδάμ και κατακρημνίστηκε στην απώλεια και να γίνουμε τέκνα υπακοής για να μην έλθει η απώλεια που προέρχεται από 

τον όλεθρο της πλάνης.

Εάν ο αιώνιος λόγος του Θεού λέγει: “Να τιμάς τον γιατρό όπως αρμόζει... Ο Κύριος όρισε να φυτρώνουν φαρμακευτικά βότανα από την γη, και ο συνετός άνθρωπος δεν τα αποστρέφεται... Ο Θεός έδωσε στους ανθρώπους την ιατρική επιστήμη, ώστε να δοξάζεται με τα θαυμαστά έργα Του. Με τους γιατρούς και τα φάρμακα ο Θεός θεραπεύει και αφαιρεί τους πόνους του ασθενούς” (Σοφία Σειράχ 38,1-8), με ποια εξουσία οι αδελφοί μας Κληρικοί έρχονται να υποκαταστήσουν την ιατρική επιστήμη και γνωμοδοτούν περί των τρόπων θεραπείας από την πανδημία αρνούμενοι τα επιτεύγματα της ιατρικής επιστήμης;

Πηγή

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ;

ΠΩΣ ΘΑ ΑΝΑΖΩΟΓΟΝΗΘΕΙ Ο ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Τι χρειάζεται τελικά να γίνει για να αναζωογονηθεί ο αντιοικουμενιστικός αγώνας;

1.) Να δημιουργηθεί “Σύναξη κληρικών, μοναχών και λαικών”, για να αναλάβει τον ρόλο που διαδραμάτιζε μέχρι πριν 5 χρόνια η 

“Σύναξη κληρικών και μοναχών”.

2.) Να εκδιωχθεί κλωτσηδόν από τον “Ορθόδοξο Τύπο”, την πάλαι ποτέ ναυαρχίδα του αντιοικουμενιστικού αγώνα, ο σεβαστός π. Βασίλειος Βολουδάκης, ο Μακρακιστής, που κατέστησε την ιστορική εφημερίδα σπουπιδοτενεκέ των εμμονών, των κακοδοξιών και των ιδεοληψιών του.

3.) Διοργάνωση αντιοικουμενιστικών Συνεδρίων και δημοσίευση των πρακτικών τους, όπως γινόταν μέχρι πριν 5 χρόνια με την “Θεοδρομία”, σε συνεργασία με την Ιερά Μητρόπολη Πειραιώς ή με όποια άλλη Μητρόπολη ποιμαίνεται από αντιοικουμενιστή Ιεράρχη.

Το ερώτημα -φυσικά- είναι ποιος θα αναλάβει την πρωτοβουλία για τα 

πιο πάνω.

Τον πρώτο λόγο έχουν 

-φυσικά- 

οι αντιοικουμενιστές 

ιεράρχες.

Αν όμως για οποιονδήποτε λόγο οι αντιοικουμενιστές κρίνουν ότι κωλύονται να αναλάβουν την πρωτοβουλία, μήπως η “Εστία Πατερικών Μελετών” ή ο κ. Τσελεγγίδης θα μπορούσαν να γίνουν η κινητήρια δύναμη που θα επιφέρει τις επιβεβλημένες αλλαγές;

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι αν ο π. Θεόδωρος Ζήσης είναι διατεθειμένος να 

συνδράμει αυτή 

την προσπάθεια.

Ένα άλλο ερώτημα είναι αν οι πρώην συνεργάτες του π. Θεόδωρου Ζήση θεωρούν ευπρόσδεκτη την τυχόν προθυμία του π. Θεόδωρου Ζήση να συνδράμει αυτήν την προσπάθεια.

Διακινδυνεύω την εκτίμηση ότι η όλη πολιτεία του π. Θεόδωρου Ζήση, τα τελευταία 5 χρόνια, δείχνει ότι ακολουθεί την δική του σχισματική πορεία την οποία δεν είναι διατεθειμένος 

να διαπραγματευθεί 

με κανένα.

Αν η εκτίμησή μου είναι ορθή τότε μπορούν κάλλιστα να συνυπάρξουν δύο Συνάξεις. Η μία είναι αυτή που υπάρχει τώρα, υπό τον π. Θεόδωρο Ζήση με όλους τους "Αποτειχισμένους" και όσους άλλους είναι διατεθειμένοι να συμπορευθούν μαζί τους.

Μία δεύτερη "Σύναξη κληρικών μοναχών και λαικών", που θα καθοδηγείται από κάποιο αντιοικουμενιστή Ιεράρχη ή αν δεν είναι διατεθειμένος κάποιος αντιοικουμενιστής Ιεράρχης να αναλάβει την πρωτοβουλία, ευχής έργον θα ήταν να κινηθεί υπό την θεολογική καθοδήγηση του κ. Τσελεγγίδη.

ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ Γ΄

 ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΦΟΡΑ ΤΟΥ π. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΖΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΠΑΙΣΙΟ

(με την οποία κατεδάφισε τις κακοδοξίες του π. Βασίλειου Βολουδάκη και ανέδειξε παράλληλα πολλές πτυχές του Οικουμενισμού)

Γ΄

=====

Σέ ὁλόκληρη τήν ἱστορία τοῦ Ὀρθοδόξου Μοναχισμοῦ οἱ Μοναχοί, παράλληλα μέ τόν προσωπικό τους ἀγῶνα ἐναντίον τῶν παθῶν, ἐνδιαφέρονταν ἰδιαίτερα γιά τήν διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως. Μάλιστα, ὅταν στήν Ἐκκλησία παρουσιαζόταν κίνδυνος ἀλλοιώσεώς της μέ τήν ἐμφάνιση κάποιας αἱρέσεως, ἄφηναν τήν ἡσυχία τῆς ἐρήμου (Μ. Ἀντώνιος) ἤ τοῦ κελιοῦ τους καί πρωτοστατοῦσαν στόν ἀγώνα γιά τή διαφύλαξη τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως (βλ. Οἱ ἀγῶνες τῶν Μοναχῶν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔκδ. 

Ἱ. Μ. Ὁσ. Γρηγορίου 

Ἅγ. Ὂρους, 2003).

Στίς ἀρχές τοῦ 20ου αἰ. στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐνέσκηψε δειλά-δειλά ἡ πολύ ἐπικίνδυνη καί ὕπουλη αἵρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ Οἰκουμενική Κίνηση, μασoνικῆς καί θεοσοφικῆς ἐμπνεύσεως, ἐμφανίστηκε ἀρχικά στόν προτεσταντικό χῶρο (19ος αἰ.), μέ προτεσταντικές ἐκκλησιολογικές προϋποθέσεις καί στοχεύσεις καί βέβαια μέ πρωτοπόρους τούς Προτεστάντες.

Μέ τήν ἀνάρρηση ὅμως στό Θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ “μεγάλου” – κατά τους Οικουμενιτές– Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχη Ἀθηναγόρα, ὁ Οἰκουμενισμός ἔλαβε καί θεσμική κάλυψη στόν Ὀρθόδοξο χῶρο μέ πρωτοφανῆ ἀνατροπή τῆς μέχρι τότε ἐκκλησιαστικῆς καί 

κανονικῆς τάξεως. 

Ὁ Ἀθηναγόρας «μέ μία σειρά ἀπό πρωτόγνωρες ἀποφάσεις καί ἐνέργειες ἀνέτρεψε μέ συνοπτικές διαδικασίες κάθε δεδομένο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἀνέτρεψε ἱερούς κανόνες, συνοδικότητα, ἁγιοπατερική παράδοση, δογματική καί ἐκκλησιαστική συνείδηση» καί οὐσιαστικά ἀμνήστευσε τίς πλάνες καί τά ἐναντίον τῆς εὐαγγελικῆς Ἀλήθειας ἐγκλήματα τοῦ Παπισμοῦ ἐξισώνοντας τήν αἵρεση μέ τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τήν πλάνη μέ τήν ὀρθή Πίστη, τό δαιμονικό ψεῦδος μέ τήν Ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, τόν Παπισμό μέ τήν Ὀρθόδοξη 

Ἐκκλησία.

Ἔτσι, μπροστά σέ αὐτό τό ξεθεμελίωμα τῆς ἐκκλησιαστικῆς παράδοσης, ὁ ἁγιορειτικός μοναχισμός (Μονές, Σκῆτες καί Κελιά) ἀκολουθώντας τή μακραίωνη ἐκκλησιαστική καί κανονική παράδοση ἔπαψαν νά ἀναγνωρίζουν τόν Πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὡς Ὀρθόδοξο Πατριάρχη καί διέκοψαν τή μνημόνευση τοῦ ὀνόματός του (ἀπό τό 1970 μέχρι τό θάνατό του (7.7.1972) σέ ἔνδειξη διαμαρτυρίας γιά τήν οἰκουμενιστική του πολιτική. 

«Ἡ διακοπή τοῦ Μνημοσύνου ἀποτελεῖ ἄρνησιν καί πράξιν ἀντιστάσεως, ἐν ὄψει διαγραφομένου κινδύνου», τόνιζε προφητικά ἡ Ἱ. Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὂρους σέ ἔγγραφό της.

(Συνεχίζεται)

Ι. ΠΟΥΝΑΡΤΖΟΓΛΟΥ,ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

 

ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΣΤΗΝ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Του κ. Ιωάννη Πουναρτζόγλου
αποκλειστικά για την katanixi.gr

=====

Η Ορθόδοξη Εκκλησία της Αυστραλίας, εδώ και πολλά χρόνια είναι άνδρο του Οικουμενισμού. Τρανή απόδειξη του οικουμενιστικού φρονήματός της είναι ο αγώνας που έκανε ο μακαριστός θεολόγος Νικόλαος Σωτηρόπουλος, αλλά και η δίωξή του από τον τότε Αρχιεπίσκοπο, Στυλιανό.

Παρατηρώντας το σήμερα, βλέπουμε πως η κατάσταση σαφώς δεν άλλαξε προς το καλύτερο. Στη χειροτονία του Επισκόπου Χαριουπόλεως Βαρθολομαίου, το κλίμα παρέμεινε παραδοσιακά 

οικουμενιστικό.

Φυσικά, από τη χαρά του νέου επισκόπου δεν μπορούσαν να λείπουν οι αχαρίτωτοι αιρετικοί. Συγκεκριμένα, συμπροσευχήθηκαν ένας αγγλικανός κι ένας ουνίτης “επίσκοπος”. Εμπνεόμενοι από την τραγική αυτή “παράδοση”, θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μία παραλλαγή της λαϊκής έκφρασης και να πούμε “όπου οικουμενιστών χαρά, οι αιρετικοί πρώτοι”! Είναι τραγική ειρωνεία, τη στιγμή που ο νέος επίσκοπος υπόσχεται να διαφυλάττει ανόθευτη την Πίστη μας, να παρευρίσκονται στον Ναό 

οι βλάσφημοι αιρετικοί.

Συνεχίζοντας τον σχολιασμό της συγκεκριμένης χειροτονίας, δεν μπορούμε να μην σταθούμε στην αλλαγή του ονόματος του νέου επισκόπου από Πρόχορος σε Βαρθολομαίος. Από μόνη της αυτή η αλλαγή δεν είναι άξια 

ελέγχου, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση διαβάζουμε πως έγινε προς τιμήν του… Πάπα της Ανατολής, δηλαδή του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με αφορμή τη συμπλήρωση 30 ετών της «ευκλεούς και γόνιμης Πατριαρχίας Του».

Επίσης, ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος συμβούλεψε τον νέο επίσκοπο τα παρακάτω: «Πρόκειται για ύψιστη τιμή αλλά και μέγιστη ευθύνη. Ευθύνη που σημαίνει ότι θα πρέπει να προσπαθήσεις να ομοιάσεις, όσο μπορείς, στο πρόσωπο αυτό, που κράτησε στους ώμους του την Ορθοδοξία για τριάντα ολόκληρα χρόνια».

Εμείς από πλευράς μας, ευχόμαστε στον νέο επίσκοπο το αντίθετο! Ας έχει τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο ως παράδειγμα προς αποφυγή, γιατί όχι απλά δεν κράτησε την Ορθοδοξία στους ώμους του αλλά κατάφερε να την ξεπουλήσει με συνοδική απόφαση!

ΧΡ. ΦΟΙΤΗΤΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ

 ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΕΣ ΚΑΙ Η ΑΙΡΕΣΗ

Της Χριστιανικής Φοιτητικής Δράσης

=====

Οι τρεις “μέγιστοι φωστήρες της τρισηλίου θεότητος”, “τα πάγχρυσα στόματα του Λόγου” και οι οικουμενικοί Διδάσκαλοι της Εκκλησίας, πρώτευσαν σε όλους τους τομείς της εκκλησιαστικής και κοινωνικής ζωής. Με φλόγα ψυχής, με ιερό και αμείωτο ενθουσιασμό εργάσθηκαν, με τη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου και την ψυχική καλλιέργεια των πιστών. Συγχρόνως με τα πύρινα κηρύγματά τους στηλίτευαν τις κοινωνικές αδικίες, την ασπλαχνία των πλουσίων και συνέβαλαν ουσιαστικά στην προστασία και ανακούφιση των αδυνάτων, των πτωχών και αναξιοπαθούντων συνανθρώπων. Μαζί με τα ιερά και λειτουργικά έργα τους φρόντιζαν και για την αντιμετώπιση των δυσκολιών και των προβλημάτων της καθημερινής ζωής των πιστών.

Μέλημα όμως και ενδιαφέρον ανύστακτο, μαζί με τις άλλες ιερές απασχολήσεις τους, είχαν και τη διατήρηση της πίστεως και την προφύλαξη των πιστών από παραχαράξεις της διδασκαλίας του θεόπνευστου Ευαγγελίου. Όπως φαίνεται από τα θαυμάσια συγγράμματά τους, συχνά μιλούσαν για τις αιρέσεις και τους αιρετικούς, που με τη σατανική έμπνευσή τους επιχειρούσαν να αλλοιώσουν την Πίστη και να διαστρέψουν το περιεχόμενο του ιερού Ευαγγελίου, με αποτέλεσμα την αιώνια καταστροφή των πιστών.

Εμπρός σ’ αυτόν τον κίνδυνο, που απειλούσε την Εκκλησία κατά την εποχή τους, όρθωσαν το πνευματικό τους ανάστημα και πολέμησαν τις αιρέσεις από οπουδήποτε 

κι αν προέρχονταν αυτές.

Τα πνευματικά όμως βέλη τους δεν τα έστρεφαν εναντίον των ανθρώπων, αλλά της αιρέσεως που αυτοί δίδασκαν και διέδιδαν. Χαρακτηριστικά έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος: “Τω λόγω διώκω, ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπον αποστρέφομαι, αλλά την πλάνην μισώ και επισπάσασθαι βούλομαι” (ΕΠΕ 37, 296).

Δηλαδή: Χρησιμοποιώ ως άλλο όπλο τον λόγο και τον στρέφω όχι εναντίον των ανθρώπων, που είναι θύματα της αιρέσεως, αλλά εναντίον της αιρέσεως. Την αίρεση και πλάνη μισώ και με τον αγώνα μου ποθώ να αποσπάσω από τη διαβολική πλάνη τους ανθρώπους που έχουν 

παρασυρθεί.

Για τους καθοδηγούς όμως των αιρετικών δεν δίσταζαν να γράψουν και τους πιο βαρείς χαρακτηρισμούς, για να βοηθήσουν τους ανθρώπους να τους αντιληφθούν και να ξεφύγουν από τις πλεκτάνες τους. Έτσι ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος ονομάζει τους αιρετικούς “βαρείς λύκους… ληστάς και κλέπτας… αρπάζοντας αρπάγματα, ψυχάς κατεσθίοντας”. Σαν άλλοι σκληροί και άγριοι λύκοι, δηλαδή, και σαν ληστές και κλέφτες ορμούν εναντίον των πιστών, για να αρπάξουν τη λεία τους και να καταφάγουν τις ψυχές τους. Είναι “δεινοί θήρες… ημών μη φειδόμενοι”. Είναι τρομερά θηρία που δεν μας λυπούνται (ΕΠΕ 2, 156, 242).

Πολύ εντυπωσιακά είναι τα όσα γράφει για τους δασκάλους των αιρετικών, τους βαμμένους αιρετικούς που μένουν πεισματικά στις κακοδοξίες τους, και ο Μέγας Βασίλειος.

“Ούτε Αιθίοψ αλλάξει ποτέ το δέρμα αυτού ούτε πάρδαλις τα ποικίλματα αυτής, ούτε ο εν διαστρόφοις δόγμασι συντραφείς αποτρίψασθαι δύναται το κακόν της αιρέσεως” (ΕΠΕ 2, 132).

Δηλαδή. Ούτε ένας Αιθίοπας μπορεί να αλλάξει το χρώμα του δέρματός του, ούτε μια λεοπάρδαλις τα πολύχρωμα στολίδια που υπάρχουν στο δέρμα της. Έτσι και αυτός που ανατράφηκε και ζυμώθηκε με τα διεστραμμένα δόγματα δεν μπορεί να καθαριστεί και να βγάλει από πάνω του το κακό της αιρέσεως. (Εδώ θα μπορούσαμε να πούμε ότι σαν να φωτογραφίζει μ’ αυτά ο Άγιος το πείσμα του πάπα της Ρώμης, που δεν αρνείται με κανένα τρόπο το επάρατο πρωτείο του και το αλάθητό του).

Αλλού ο Μέγας Βασίλειος τονίζει ότι η αίρεση είναι “ρίζα πικρά καρπόν ολέθριον αναδίδουσα” (ΕΠΕ 2, 14). Μοιάζει με πικρή ρίζα, που 

παράγει καταστρεπτικό, 

φαρμακερό καρπό.

Και τι συνιστούσαν οι μέγιστοι οικουμενικοί Διδάσκαλοι στους πιστούς ως πρέπουσα συμπεριφορά έναντι των αιρετικών; Μήπως να φέρονται με αβρότητα και να τους συναναστρέφονται άφοβα, όπως κάμνουν ορισμένοι σύγχρονοι Ορθόδοξοι; Όχι βέβαια! Αντίθετα, συμβούλευαν διακοπή κάθε σχέσεως. Ο ιερός Χρυσόστομος με τον χαρακτηριστικό του τρόπο έλεγε: “Φεύγε των τοιούτων τας συνουσίας ως των φαρμάκων τα δηλητήρια. Και γαρ εκείνων ούτοι χαλεπώτεροι· εκείνα μεν γαρ μέχρι του σώματος ίστησι την βλάβην, ούτοι δε αυτή τη σωτηρία της ψυχής λυμαίνονται” (ΕΠΕ 30, 340). Απόφευγε, λέει ο θείος Χρυσόστομος, τις σχέσεις με τους αιρετικούς όπως και τα δηλητήρια. Οι αιρετικοί είναι χειρότεροι από τα δηλητήρια, διότι αυτά βλάπτουν το σώμα μόνο, ενώ αυτοί καταστρέφουν 

τη σωτηρία της ψυχής.

Και ο άγιος Γρηγόριος συμβούλευε: Αυτούς που έπεσαν θύματα της αιρέσεως “έως μεν αν ή δυνατόν προσλαμβανώμεθα και θεραπεύωμεν· ανιάτως δ’ έχοντας αποστρεφώμεθα, μη της νόσου μεταλάβωμεν πριν μεταδούναι της εαυτών υγείας” (ΕΠΕ 1, 268). Θα προσπαθήσουμε, δηλαδή, να βοηθήσουμε κάποιον, που παρασύρθηκε από αιρετικούς, να συνέλθει και να μετανοήσει. Όταν όμως κάποιοι αιρετικοί έγιναν και είναι ανίατα ασθενείς, να τους αποφεύγουμε. Διότι υπάρχει κίνδυνος, πριν προλάβουμε να τους θεραπεύσουμε και να τους μεταδώσουμε την υγεία μας, να κολλήσουμε εμείς την ασθένειά τους. (Ας τα ακούσουν οι σύγχρονοί μας οικουμενιστές που “κάθε λίγο και λιγάκι” έχουν συναντήσεις με τους αμετανόητους παπικούς, νομίζοντας ότι θα τους βοηθήσουν να συνέλθουν 

και να μετανοήσουν).

Ανάλογα συμβουλεύει και ο Μέγας Βασίλειος: Το να φροντίσουμε για τη μετάνοια των αιρετικών είναι καλή ενέργεια. Και είναι θεάρεστο να τους καλέσουμε και να μιλήσουμε “εις συνάφειαν” για να ενωθούν μαζί μας· “καν πείσωμεν, κοινώς αυτοίς ενωθήναι”, να ενωθούμε μαζί τους, αν τους πείσουμε να μετανοήσουν· “εάν δε αποτύχωμεν, αρκείσθαι ημάς αλλήλοις” να αρκεσθούμε στις σχέσεις μας μεταξύ μας οι πιστοί. Και συνεχίζει ο Άγιος στην ίδια επιστολή του προς τον Ευσέβιο, επίσκοπο Σαμοσάτων, γράφοντας συμπερασματικά: “Εάν μεν ουν πεισθώσιν σοι, ταύτα άριστον”. Εάν πεισθούν οι αιρετικοί στα λόγια σου, αυτό θα είναι επιτυχία, άριστη κατάληξη. “Ει δε μη, γνωρίσατε τους πολεμοποιούς”· διαφορετικά μάθετε ποιοι είναι αυτοί που προκαλούν μάχες στην Εκκλησία, “και παύσασθε ημίν του λοιπού περί διαλόγων επιστέλλοντες”· και πάψτε στο εξής να μου στέλνετε επιστολές, ζητώντας να σας επιτρέψω διαλόγους και συμφιλίωση με τους αιρετικούς (ΕΠΕ 1, 274-276).

Απάντηση ξεκάθαρη, σαφέστατη. Χωρίς ίχνος συμβιβασμού με τους κακοδόξους.

Έτσι έβλεπαν την αίρεση οι κορυφαίοι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας. Και έτσι αντιμετώπιζαν τους αιρετικούς.

Περιοδικό “Η Δράσις μας”, Ιανουάριος 2011

Πηγή

Ιστολόγιο "Ορθόδοξη Εκκλησία και Οικουμενισμός"