Η ΨΕΥΔΟΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΙΣΤΩΣ ΤΗΝ ΡΩΜΗΝ ΚΑΙ ΑΜΦΟΤΕΡΑΙ ΤΗΝ ΡΩΜΗΝ!

Η ΨΕΥΔΟΤΡΙΤΗ ΡΩΜΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΠΙΣΤΩΣ ΤΗΝ ΡΩΜΗΝ ΚΑΙ ΑΜΦΟΤΕΡΑΙ ΤΗΝ ΡΩΜΗΝ!

Του Ορθοδόξου Τύπου

=====

Εζήλευσε την «δόξαν» του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ο Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, ώστε επεδίωξε να συναντηθή με τον Πάπαν εις την Κούβαν μόλις προ δέκα περίπου ημερών. Το παρασκήνιον μεγάλον, εκτενές και όζον παιγνίων, τα οποία δεν συνάδουν με το εκκλησιαστικόν ήθος. Εκείνον όμως το οποίον κατέπληξε τους Ορθοδόξους ήτο το κοινόν ανακοινωθέν, το οποίον είναι οικουμενιστικώτερον και από τον Οικουμενισμόν! Το κείμενον αποτελείται από τριάντα σημεία, αρκετά εκ των οποίων αφορούν εις τον πόλεμον της Μ. Ανατολής και της Ουκρανίας, τον θεσμόν του γάμου, ο οποίος πλήττεται, τας εκτρώσεις, την ευθανασίαν, την πτωχείαν κ.α. Εξ ίσου μέγα μέρος αφορά εις τας σχέσεις με τους Παπικούς.

Οι Παπικοί «Εκκλησία»;

Το κείμενον αρχίζει με την φράσιν «Δια του θελήματος του Θεού και Πατρός… έχουμε συναντηθεί σήμερα στην Αβάνα… ως αδελφοί στην χριστιανική πίστη, δια… να συζητήσουμε τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών». Ήτο θέλημα Θεού η κεκανονισμένη συν­άντησις με τον Αρχιαιρεσιάρχη, όταν γνωρίζωμεν, ήδη από τα χρόνια των Αποστόλων ότι ο Απόστολος Ιωάννης δεν ετόλμησεν ούτε να εισέλθη εις δημόσιον λουτρώνα, όταν είδεν ότι εκεί τυχαίως ήτο ο αιρετικός Κήρυνθος;

Από που πηγάζει αυτή η αναγνώρισις ότι οι Παπικοί είναι Εκκλησία; Εις την τρίτην και τετάρτην παράγραφον αναφέρει: «καλούμενοι μετά πραΰτητος και φόβου να δώσουμε απολογία ενώπιον του κόσμου περί της εν ημίν ελπίδος (Α´ Πέτρ. 3. 15)… Μετέχουμε της κοινής Παραδόσεως της πρώτης χιλιετίας του χριστιανισμού». Μόνον αγράμματοι (η εις την συγκεκριμένην περίπτωσιν άνθρωποι σκοπιμοτήτων) θα ηδύναντο να συνυπογράψουν την αφελεστάτην θεωρίαν ότι μετέχουν μιας κοινής Παραδόσεως των πρώτων χιλίων ετών και εξ αυτού να συμπεραίνουν ότι Ορθόδοξοι και Παπικοί έχομεν την ιδίαν «ελπίδα». Χωρίζεται η Παράδοσις χρονικώς; Αν ισχυρισθώμεν κάτι τέτοιο τότε είμεθα αδέλφια εις την πίστιν και με τους Εβραίους, εφ᾽ όσον μοιραζόμεθα την κοινήν παράδοσιν της Παλαιάς Διαθήκης, πράγμα άτοπον.

Δυστυχώς εις την πέμπτην και έκτην παράγραφον το κείμενον με σαφήνειαν αναδεικνύει την πλάνην, εις την οποίαν περιέπεσεν ο Πατριάρχης: «Διαιρεθήκαμε από πληγές που προκλήθηκαν από παλιές και πρόσφατες διαμάχες, από διαφορές που κληρονομήσαμε από τους προγόνους μας, στην κατανόηση και έκφραση της πίστεώς μας στον Θεό… Λυπούμεθα δια την εξαιτίας της ανθρωπίνης αδυναμίας και αμαρτωλότητας απώλεια ενότητας… Η συνάντησή μας ας εμπνεύσει τους ανά τον κόσμο χριστιανούς με ανανεωμένο ζήλο να επικαλούνται τον Κύριο, προσευχόμενοι δια την πλήρη ενότητα των μαθητών Αυτού». Ως είναι καταφανές η αλλοίωσις των δογμάτων χαρακτηρίζεται «διαφορά», ενώ υποβαθμίζεται πλήρως ως μία κακή κληρονομία του παρελθόντος, προϊόν παρανοήσεων! Επιπροσθέτως δεν διευκρινίζεται ποίον βαραίνει η ευθύνη, αλλά είμεθα συνυπόλογοι και οι Ορθόδοξοι εις αυτό! Απηχεί βεβαίως η θέσις προσφάτους δηλώσεις του Πάπα προς τον Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως ότι αμφότεραι αι «Εκκλησίαι» οφείλουν να ζητήσουν συγγνώμην εις αλλήλους! Η μεγίστη προδοσία όμως είναι η τελευταία φράσις περί μαθητών του Κυρίου: αναγνωρίζονται Ορθόδοξοι και Παπικοί άνευ διακρίσεως ως μαθηταί του Χριστού! Ο υπαινιγμός περί της αληθούς Αποστολικής διαδοχής και στους Παπικούς είναι σαφέστατος!

Άμβλυνσις συνειδήσεων

Με ποίον τρόπον επιχειρούν να πείσουν τον κόσμον ότι είμεθα όλοι σχεδόν το ίδιο; Πρώτον, εις την εβδόμην παράγραφον αναφέρουν: «οφείλουμε να μάθουμε να καταθέτουμε την συμπεφωνημένη μαρτυρία της αληθείας στους τομείς, όπου αυτή καθίσταται εφικτή και αναγκαία». Δημιουργούν την ψεδαίσθησιν ότι η αλήθεια μπορεί να επιμερίζεται, δηλ. υπάρχουν τμήματα της αληθείας, εις τα οποία συμφωνούμε και τμήματα εις τα οποία δεν συμφωνούμε, οπότε εις εκείνα τα οποία συμφωνούμε δυνάμεθα να έχωμεν κοινήν γραμμήν. Όμως η αλήθεια είναι ενιαία και δεν δύναται να κατατμηθή. Εις την Ορθοδοξίαν το ήθος είναι απόρροια του δόγματος. Εφ᾽ όσον λοιπόν δεν έχομεν κοινόν δόγμα δεν υπάρχει κοινόν ήθος, ούτε κοινή γραμμή, έστω και αν φαντάζη να ομοιάζη, αλλά ο,τι γυαλίζει δεν είναι χρυσός.

 Δεύτερον, εις την ογδόην παράγραφον ισχυρίζονται ότι η Μέση Ανατολή είναι «το έδαφος, απ᾽ όπου άρχισε η εξάπλωση της πίστεώς μας». Προσπαθούν να δημιουργήσουν την αίσθησιν κοινών, καταβολών, κοινής πατρίδος, ενώ παραλλήλως δηλητηριάζουν τον αναγνώστην ανεπαισθήτως ομιλούντες περί «πίστεώς μας». Υποκρύπτεται δια τον μη ειδικόν η θεωρία ότι η πίστις δεν είναι όλα όσα ανεπτύχθησαν εκ των υστέρων, αλλά αρκεί μόνον η ομολογία εις τον Ιησούν Χριστόν, την Σταύρωσιν και την Ανάστασίν Του. Αυτό τεκμηριώνεται με παράδειγμα εις την δωδεκάτην παράγραφον: «Θαυμάζουμε το θάρρος εκείνων, οι οποίοι έδωσαν τη ζωή τους, δια να μαρτυρήσουν περί της αληθείας του Ευαγγελίου, προτιμώντας να πεθάνουν παρά να αρνηθούν τον Χριστό. Πιστεύουμε ότι οι μάρτυρες της εποχής μας, προερχόμενοι από διάφορες Εκκλησίες, αλλά τους οποίους ενώνει το κοινό τους μαρτύριο, αποτελούν εχέγγυο δια την ενότητα των χριστιανών». Ποιά είναι η δολιότης του συλλογισμού; Την ελπίδα ότι πιθανόν ο Κύριος θα συγκαταλέξη κάποιους που εμαρτύρησαν εις την Μ. Ανατολήν, εις τους κόλπους Του την ανάγουν εις δεδομένον σημείον φανερώσεως της Μιας Εκκλησίας, δι’ αυτό και αυτοί απ’ όπου και αν προέρχωνται, παραβάλλονται με τους όντως μάρτυρας!

Οι πραγματικοί στόχοι

Με τους δύο ανωτέρω τρόπους, αφού έχουν επιτύχει να αμβλύνουν το αίσθημα της ριζικής διαφοράς και να θολώσουν την κρίσιν διατρανώνουν τον σκοπόν τους. Πρώτος σκοπός η οικουμενιστική συμπροσευχή. Εις την ενδεκάτην παράγραφον Πάπας και Πατριάρχης ομολογούν ότι «Αναπέμπουμε τις δεήσεις μας προς τον Χριστό». Από κοινού Μακαριώτατε Μόσχας; Συμπροσ­ευχή εις γραπτήν μορφήν; Δεύτερος σκοπός η πανθρησκειακή σύγκλισις. Εις την δεκάτην τρίτην παράγραφον: «Δεν πρέπει οι διαφορετικές προσεγγίσεις των θρησκευτικών αληθειών να κωλύουν τους ανθρώπους διαφορετικών θρησκειών να συνυπάρχουν εν ειρήνη και ομονοία. Στις σημερινές συνθήκες οι θρησκευτικοί ηγέτες επωμίζονται ιδιαίτερη ευθύνη δια την καλλιέργεια στο ποίμνιό τους σεβασμού προς τις πεποιθήσεις εκείνων, οι οποίοι ανήκουν σε άλλες θρησκευτικές παραδόσεις». Άρα υπάρχουν πολλαί αλήθειαι η πολλαί διαφορετικαί αλλά ισότιμοι ερμηνείαι της αληθείας! Σεβασμός και προς τας θρησκείας των δαιμονίων;

Ποία η βάσις της οικουμενιστικής και πανθρησκειακής συγκλίσεως; Κατά την δεκάτην τετάρτην παράγραφον είναι ο ανθρωπισμός: «Πρεσβεύοντας την υψηλή αξία της θρησκευτικής ελευθερίας… Οι χριστιανικές κοινότητες έχουν αναπτύξει ένα ευρύ φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο, στηρίζοντας πολλαπλώς τους ενδεείς… Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, όταν οι Ορθόδοξοι και οι Ρωμαιοκαθολικοί εργάζονται χέρι με χέρι. Υπερασπίζονται τις κοινές πνευματικές αρχές της ανθρώπινης κοινωνίας, καταθέτοντας τη μαρτυρία των Ευαγγελικών αξιών». Ο ουμανισμός έχει αναχθεί εις το ανώτατον κριτήριον, το οποίον κρίνει και την αλήθειαν του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μέλημά τους είναι πλέον όχι η λυχνία, αλλά το μόδιον, ώστε και η λυχνία να υπηρετή τον φωτισμόν του μοδίου. Το Ευαγγέλιον γίνεται υπηρέτης των σχετικών αξιών του ανθρωπισμού. Εφόσον «Είναι εντελώς απαράδεκτες οι προσπάθειες να δικαιολογηθούν οι εγκληματικές πράξεις με επίκληση της θρησκείας. Κανένα έγκλημα είναι δυνατόν να διαπραχθεί εν ονόματι του Θεού», άρα και αι άλλαι θρησκείαι υπηρετούν τας ανθρωπίνους αξίας. Έτσι, δια του επαγωγικού συλλογισμού Ευαγγέλιον, Κοράνιον κ.λπ. καταντούν ισότιμον μέρος του ανθρωπισμού.

Εντός αυτού του κλίματος αι διαφοραί μεταξύ Ορθοδόξων και Παπικών υποβαθμίζονται έτι περαιτέρω και ωθούνται εις το περιθώριον. Έτσι και η Ουνία δια κοινής συνεναίσεως πρέπει να πάψη να είναι εμπόδιον, ως συνυπογράφουν εις την εικοστήν πέμπτην παράγραφον: «οι εκκλησιαστικές κοινότητες, οι οποίες αναδύθηκαν ως αποτέλεσμα της ιστορίας έχουν δικαίωμα να υπάρχουν και να πράττουν το παν απαραίτητο προς κάλυψη των πνευματικών αναγκών των πιστών αυτών, επιδιώκοντας ειρήνη με τους γείτονες. Οι Ορθόδοξοι και οι Ελληνόρυθμοι Καθολικοί έχουν ανάγκη να συμφιλιωθούν». Αυτό θυμίζει το σχέδιον Ανάν: Από εισβολείς οι έποικοι χαρακτηρίζονται συμπολίται και εις το τέλος απαιτούμεν από τους Κυπρίους να αποδεχθούν να συγκυβερνούν με τους δολοφόνους των πατέρων τους!

Το τελικόν βήμα

Εφ᾽ όσον λυθή και αυτό περιγράφεται και το τελικόν βήμα ενώσεως με τους Παπικούς εις τας τελευταίας παραγράφους: «οι Ρωμαιοκαθολικοί και οι Ορθόδοξοι καλούνται να συνεργάζονται αδελφικά, δια να κηρύξουν το Ευαγγέλιο της σωτηρίας, δια μία κοινή μαρτυρία της ηθικής αξίας και γνήσιας ελευθερίας του ανθρώπου… εάν σε αυτή την κρίσιμη εποχή μπορέσουμε από κοινού να καταθέσουμε την μαρτυρία του Πνεύματος της αληθείας… Η Υπερ­ευλογημένη Παρθένος Μαρία δια της πρεσβείας Αυτής ενδυναμώνει την αδελφοσύνη των πάντων, όσοι τιμούν Αυτήν, ώστε κατά την ώρα, την οποία ορίσει ο Θεός, να συναχθούν αυτοί εν ειρήνη και ομοφροσύνη ως ένας λαός του Θεού». Κοινή μαρτυρία με τους αιρετικούς; Ένας λαός ανεξαρτήτως δόγματος; Η ένωσις θα έλθη άνευ μετανοίας και αποκηρύξεως των αιρετικών θέσεων; Μάλιστα τέτοιος είναι ο βαθμός προδοσίας του Πατριάρχου Μόσχας ώστε να θέτουν αυταί αι δύο παράγραφοι το ζήτημα του Αγίου Πνεύματος και της Υπεραγίας Θεοτόκου, εις τα οποία έχομεν τας δογματικάς διαφοράς, και εκείνος να υπογράφη άνευ επιφυλάξεων!

ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΗΚΤΟΣ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΥΜEΝΗΣ ‘’ΠΑΛΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ’’ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

ΕΙΝΑΙ ΑΡΡΗΚΤΟΣ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΤΗΣ ΚΑΛΟΥΜEΝΗΣ ‘’ΠΑΛΑΙΑΣ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ’’ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Κατά καιρούς δίνεται η εντύπωση σε κάποιους ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα επιστροφής της καλουμένης ‘’Παλαιάς Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας’’ στην Μία Αγία Εκκλησία. Όσο όμως κι αν διαφοροποιούνται σε κάποια θέματα με το Βατικανό παραμένουν άρρηκτα συνδεδεμένοι με αυτό. 

Είναι αλήθεια ότι η καλούμενη ‘’Παλαιά Ρωμαιοκαθολική εκκλησία’’ δεν συνηγορεί στα οικουμενιστικά ατοπήματα του Πάπα Φραγκίσκου και αυτό είναι θετικό. Προς τούτο μάλιστα και δι’ ανοιχτής επιστολής πρόσφατα διαμαρτυρήθηκαν προς τον Πάπα Φραγκίσκο για τα διαθρησκειακά ατοπήματά του με Εβραίους, Βουδιστές και Μουσουλμάνους. Θεωρούν εαυτούς ως ‘’ενισταμένους καθολικούς’’, όπως χαρακτηριστικά αναφέρουν «αντιστεκόμενοι στην λαίλαπα του μοντερνισμού και του θρησκευτικού συγκρητισμού που παρουσιάζεται υπό τον μανδύα ενός ψευδεπιγράφου οικουμενισμού και χαρακτηρίζει το μετασυνοδικό Βατικανό» (από την σχετική ιστοσελίδα orccgr.wix.com, της καλουμένης ‘’Παλαιάς Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας’’).

Οι ίδιοι θεωρούν εαυτούς αυτοδιοίκητο τμήμα του Παπισμού, ως διάδοχοι της αρχαίας Έδρας της  Ουτρέχτης. Να υπενθυμίσομε ότι το προνόμιο της αυτοδιοίκησης της καλουμένης ‘’Παλαιάς Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας’’, είχε παραχωρηθεί το έτος 1145 από τον Πάπα Ευγένιο τον Γ΄ και το οποίο είχε διευρύνει ο Πάπας Λέων το έτος 1520.  Κατ’ ουσία συμπορεύονται με τον Παπισμό, μέρος του οποίου αποτελούν, γι’ αυτό και μνημονεύουν τον Πάπα. Δέχονται το πρωτείο του Πάπα ως πρωτείο εξουσίας, όπως και οι υπόλοιποι Παπικοί.  

Αποδέχονται επίσης το ‘’αλάθητο’’ του Πάπα, όπως αυτό ορίστηκε από την Α΄ Βατικάνεια Σύνοδο που αναφέρει ότι ο Πάπας «οσάκις ομιλεί από καθέδρας (ex cathedra), ήτοι εκπληρών το καθήκον του Ποιμένος και του διδασκάλου όλων των χριστιανών δια της υπερτάτης αποστολής εξουσίας καθορίζη διδασκαλίαν τινά περί της πίστεως ή των χρηστών ηθών, ως παραδεκτέαν υφ’ όλης της Εκκλησίας».

Το Παπικό δόγμα του «αλαθήτου», θεσπίστηκε κατά την Α΄ Σύνοδο του Βατικανού, με τη σημείωση «εκ καθέδρας». Όμως «το αλάθητο επεκτάθηκε σε κάθε απόφαση του Πάπα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γέροντας Γεώργιος Καψάνης, δηλαδή «όχι μόνο όταν αποφαίνεται ο Πάπας, αλλά όποτε αποφαίνεται». Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς αναφέρει ότι «δια του δόγματος περί του αλαθήτου του πάπα εις την πραγματικότητα ο πάπας ανεκηρύχθη εις Εκκλησίαν και ο πάπας-άνθρωπος, κατέλαβε τη θέση του Θεανθρώπου».

Όπως είναι ενωμένοι οι Ουνίτες με τον Παπισμό, έτσι είναι και η καλούμενη ‘’Παλαιά Ρωμαιοκαθολική εκκλησία’’, αν και μετά το 1724 το Βατικανό αναγνωρίζει ως έγκυρες τις χειροτονίες της έδρας της Ουτρέχτης, που όμως τελούνται κατά παράβαση του Παπικού Κανονικού Δικαίου, διότι στερούνται της σχετικής άδειας του Πάπα (mandate).

Τούτο φυσικά ερμηνεύει και τη στάση του Βατικανού στη διακήρυξη «Dominus Iesus», που αναφέρει ότι «οι Εκκλησίες οι οποίες, αν και δεν  είναι σε πλήρη κοινωνία με την Καθολική Εκκλησία, όμως παραμένουν ενωμένες με αυτήν διαμέσου στενών δεσμών όπως η Αποστολική Διαδοχή και η έγκυρη Θεία Ευχαριστία, είναι αληθινές Εκκλησίες.  Επομένως, η Εκκλησία του Χριστού είναι επίσης παρούσα και ενεργούσα σε αυτές τις Εκκλησίες, παρά την απουσία της πλήρους κοινωνίας με την Καθολική Εκκλησία».

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως αυτό που κάποτε ανέφερε ο Αρχιμανδρίτης Βασίλειος Γοντικάκης, ότι «οι Παπικοί μετανοούν κιόλας, ο Παπισμός σαν σύστημα είναι που δεν μετανοεί». Συνεπώς η εντύπωση που δίνεται κατά καιρούς σε κάποιους, ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα επιστροφής της καλουμένης ‘’Παλαιάς Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας’’ στην Μία Αγία Εκκλησία, δεν διαθέτει σοβαρά ερείσματα.

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ

Του Πρωτοπρ. Πέτρου Χιρς

=====

Ένα σύντομο σχόλιο για το «κοινόν ποτήριον» και τα βήματα προς την ενότητα της Ορθοδοξίας με την ετεροδοξία.

Στην καλή ανησυχία, που καλλιεργείται από ορισμένους Ορθοδόξους, σχετικά με την «παναίρεση» του οικουμενισμού (την εκκλησιολογική-θεολογική άρνηση της υπάρξεως μίας Εκκλησίας, η οποία είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία), ακούει κανείς συχνά μια κοφτή απάντηση: ότι «αυτό δεν θα συμβεί ποτέ», «δεν υπάρχει καμμία περίπτωση να έλθουμε εμείς σε κοινωνία με τη Ρώμη», κ.ο.κ. Αυτός ο καθησυχαστικός τρόπος αποσκοπεί να μας βάλει σε εφησυχασμό και να επικεντρώσει τις αγωνίες μας μόνον στο ζήτημα του «κοινού ποτηρίου».

Μολαταύτα, ούτε τώρα ούτε κατά τα προηγούμενα, 30 και παραπάνω, χρόνια ήταν αυτό το διακύβευμα· στην πραγματικότητα άλλο είναι το τρέχον επίμαχο ζήτημα. Ακόμη κι αν δεν έλθουμε ποτέ σε κοινωνία με οποιονδήποτε ετερόδοξο, η πιθανότητα να υιοθετηθεί μια αιρετική εκκλησιολογία είναι υπαρκτή. Ιδού, ένας τρόπος να κατανοήσουμε αυτό που συμβαίνει και πώς ο εχθρός μας προετοιμάζει για να αποδεχθούμε μια αιρετική εκκλησιολογία και συνακόλουθα μια ψευδοένωση. Έτσι εξηγώ την κατάσταση σε ορισμένους από τους ενορίτες μου: αυτή τη στιγμή η οικουμενιστική νοοτροπία θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι είμαστε μνηστευμένοι με τον Παπισμό και τον Προτεσταντισμό. Έτσι, τους ακούτε συχνά να λένε ότι έχουμε την ίδια πίστη αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούμε να μεταλαμβάνουμε μαζί. 

Το επόμενο βήμα είναι να αναγνωρίσουμε, εν συνόδω, ότι είμαστε «εκκλησία» αμφότεροι, παρότι η μία πλευρά είναι περισσότερο από την άλλη (εξαρτάται από την οπτική γωνία). Αυτό ισοδυναμεί με γάμο, δηλ. με αναγνώριση των μυστηρίων και του εκκλησιαστικού χαρακτήρα (ecclesiality). Αυτό λοιπόν επιτυγχάνει ουσιαστικά,  παρότι διστακτικά και με διγλωσσία, το κείμενο «σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον χριστιανικό κόσμο». Από τη στιγμή που τελεστεί ο γάμος, είναι ζήτημα χρόνου μέχρι το ζευγάρι των νεονύμφων να αποσυρθεί στα ενδότερα και να ολοκληρώσει τη σχέση του. Αυτό είναι το κοινόν ποτήριον. Είτε αυτό έλθει λίγο αργότερα ή πιο σύντομα ή και καθόλου, δεν έχει μεγάλη σημασία, διότι ο γάμος είναι το κλειδί που δίνει τέλος στον χωρισμό. Μην προσηλώνεστε στο ζήτημα της ολοκλήρωσης…. Η αναγνώριση των μυστηρίων και του «εκκλησιαστικού χαρακτήρα» είναι το παν εδώ.

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες

“ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ”

“ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΚΕΙΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΠΕ Ο ΜΠΟΥΤΑΡΗΣ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

“Είναι βλακεία αυτό που είπε ο Μπουτάρης” σχολίασε ο Σεβ. Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμος.

Ο αμφιλεγόμενος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης δήλωσε ότι ο Σεβ. κ. Άνθιμος είναι “ακραίος” και ότι θα έχουμε πάντα κάποιο Άνθιμο στα πόδια μας “ενόσω παραμένουν ως έχουν οι σχέσεις Εκκλησίς και Πολιτείας”. 

Όσο για τον Σεβ. Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ ο διαβόητος δήμαρχος της Θεσσαλονίκης είπε ότι “είναι για ξύλο”.

Δεν θα σταθούμε στην απρέπεια των λόγων του κ. Μπουτάρη γνωστού και ως Τουρκομπουτάρη. Ούτε και θα κάνουμε εικασίες αν ο κ. δήμαρχος ήταν ως συνήθως μεθυσμένος όταν έκανε αυτές τις δηλώσεις.

Δεν μπορούμε, όμως, να μην εκφράσουμε την πλήρη απογοήτευσή μας επειδή οι Θεσσαλονικείς ψήφισαν για δύο συνεχόμενες θητείες ένα επικίνδυνο και φαιδρό υποκείμενο ως δήμαρχο.

Τα σημερινά χάλια του Ελληνισμού διεκτραγωδούνται απόλυτα με την εκλογή και επανεκλογή του κ. Τσίπρα ως πρωθυπουργού και την εκλογή και επανεκλογή του Καμίνη και του Μπουτάρη ως δήμαρχων Αθηνών και Θεσσαλονίκης αντίστοιχα.

ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ “ΔΗΛΩΣΗ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ” (ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ)

ΕΝΑ ΣΥΝΤΟΜΟ ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΗ “ΔΗΛΩΣΗ π. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΘΕΡΜΟΥ” (ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ)

Του Δρ. Χρήστου Ταγαράκη

=====

Με αφορμή ένα γραπτό του π. Βασιλείου Θερμού για την ομοφυλοφιλία (1) προέκυψε ένας έντονος διάλογος – αντίλογος στο διαδίκτυο. Ακολούθησε η "Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού" (2). Επειδή τόσο στο κείμενο του ιδίου, όσο και στα σχόλια ορισμένων αναγνωστών, παρουσιάζεται ο π. Βασίλειος Θερμός, λίγο πολύ ως ο αδικημένος, κυνηγημένος, νηφάλιος και γνήσιος εκφραστής της Ορθοδοξίας, τον οποίο προσπαθούν να λυντσάρουν οι "φανατικοί" αντίπαλοι του, οι οποίοι ανήκουν στον "σκληροπυρηνικό-φονταμενταλιστικό χώρο" προτείνω προς κάθε ενδιαφερόμενο, όποια άποψη κι αν έχει, να διαβάσει τις απαντήσεις του Σεβ. Μητροπ. Ναυπάκτου Ιερόθεου (Βλάχου) (3, 4) και του π. Θωμά Βαμβίνη (5), σε ένα παλαιότερο κείμενο του π. Βασιλείου Θερμού (6). Θέματα τα οποία συζητούνται είναι οι μεταφράσεις των λειτουργικών κειμένων, ο λειτουργικός εκσυγχρονισμός και η λεγόμενη "μεταπατερική θεολογία". 

Τόσο ο Σεβ. Ιερόθεος, όσο και ο π. Θωμάς Βαμβίνης καταδεικνύουν πολύ καθαρά τη διαφορά, η οποία υπάρχει ανάμεσα στον Ορθόδοξο και στο μη Ορθόδοξο τρόπο σκέψης, ανάμεσα στο λόγο, ο οποίος είναι καρπός της φώτισης του Θεού και σε αυτόν, ο οποίος είναι προϊόν της ανθρώπινης φαντασίας. Μόνο όταν κάποιος κατανοήσει αυτές τις βασικές διαφορές, είναι σε θέση να καταλάβει το ποιός είναι ο πραγματικός σκληροπυρηνικός και φονταμενταλιστής, ποιός φέρνει το φως και ποιός σκορπίζει τη σύγχυση και το σκοτάδι (όσο νηφάλιος, ευφράδης, προσηνής και πολιτισμένος κι αν παρουσιάζεται ο τελευταίος). Εξ άλλου ο φανατισμός και η εθελοτυφλία έχουν ποικίλους μανδύες. Δεν είναι χαρακτηριστικά γνωρίσματα μόνο κάποιων "οπισθοδρομικών" αλλά και ορισμένων "προοδευτικών".

Πολύ σημαντική για την κατανόηση του όλου προβλήματος είναι η συμβολή του π. Αντώνιου Αλεβιζόπουλου:

Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΧΩΡΕΣ, 

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ (+)

(Πηγή: http://www.egolpion.com/8rhskeftikh_ekpaidefsi.el.aspx).

Για όποιον φαίνονται αυτά τα κείμενα δυσνόητα, πολύπλοκα ή "προχωρημένα μαθηματικά", υπάρχουν μερικοί ασφαλείς οδηγοί, οι οποίοι παρουσιάζουν την Αλήθεια του Θεού πιο απλά, όπως τα βιβλία των Αγίων Παϊσίου, Πορφυρίου και άλλων παλαιότερων αλλά και σύγχρονων Αγίων και Γερόντων. 

Παραπομπές

1) ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ: ΕΝΑ "ΑΣΥΜΜΕΤΡΟ" ΠΡΟΒΛΗΜΑ, σελ. 149-179, κεφάλαιο στο βιβλίο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ. Συλλογικό έργο, Εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ, Μάρτιος 2015.

2) Δήλωση π. Βασιλείου Θερμού. (Πηγή: http://www.anastasiosk.blogspot.gr/2016/02/blog-post_804.html, Δευτέρα, 22 Φεβρουαρίου 2016).

3) Ο Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος απαντά στον π. Βασίλειο Θερμό. (Πηγή: https://neaproia.wordpress.com, Νέα Πρωία 20/09/2010).

4) Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ιερόθεος: “Νεοπατερική, μεταπατερική και συναφειακή «θεολογία». (Πηγή: http://www.romfea.gr/, Δευτέρα, 02 Αυγούστου 2010).

5) Nέο κύμα διαλόγου γιά τήν λειτουργική γλώσσα. Καταιγιστική απάντηση του π. Θωμά Βαμβίνη στόν π. Βασ. Θερμό. (Πηγή: http://klision.blogspot.com/2010/07/n_15.html, Πέμπτη, 15 Ιουλίου 2010).

6) Οι λαϊκοί αδελφοί μας στη Λατρεία, του Πρωτ. π. Βασιλείου Θερμού. (Πηγή: http://www.amen.gr/article/oi-laikoi-adelfoi-mas-sti-latreia, 14 Ιουλίου 2010)

ΠΗΓΗ:

Αντίβαρο

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ*

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΗΝ ΚΟΥΒΑ*

Του Πρωτοπρ. Πέτρου Χιρς

=====

Οι περισσότεροι παρατηρητές της συνάντησης του Πατριάρχη Μόσχας Κυρίλλου με τον πάπα Φραγκίσκο, στην Κούβα την Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2016, επικεντρώνουν το ενδιαφέρον τους σε πολιτικά, ηθικά ή άλλα δευτερεύοντα ζητήματα - μηνύματα της ιστορικής αυτής προσέγγισης. Για τον Ορθόδοξο παρατηρητή ωστόσο, ένα είναι το πρωτεύον θέμα: οι συνέπειες της κοινής δήλωσης τους, σε ο,τι αφορά την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία.

Από το ύφος και τη λεκτική διατύπωση του ανακοινωθέντος συνάγεται ότι το Βατικανό συνέταξε την αρχική μορφή της κοινής δήλωσης του πάπα και του Πατριάρχη Μόσχας, η δε Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία έκανε τις διορθώσεις (χαρακτηριστικό παράδειγμα η φράση: «πλήρης ενότητα»). Οι «συνθηματικές» φράσεις της νέας εκκλησιολογίας της Β’ Βατικανής Συνόδου είναι προφανείς σε πολλά σημεία του κειμένου. (Αν είχε γραφεί από εκπρόσωπο της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι η υιοθέτηση της νέας εκκλησιολογίας στη Μόσχα έχει προχωρήσει περισσότερο απ’ ότι αρχικά θεωρήθηκε).

Παρακάτω επισημαίνω ορισμένες φράσεις και προτάσεις της κοινής δήλωσης, που θα μπορούσαν να θυμίζουν τη νέα εκκλησιολογία της Β’ Βατικανής Συνόδου (και οι οποίες μπορούν να ερμηνευτούν ως συνεπείς προς αυτήν).

Δείτε ιδίως τις λέξεις με πλάγια γράμματα (italics) :

1. «συναντηθήκαμε ως αδελφοί στη Χριστιανική πίστη»

2. «για να συζητήσουμε τις αμοιβαίες σχέσεις μεταξύ των Εκκλησιών»

3. «μοιραζόμαστε την ίδια πνευματική Παράδοση της πρώτης χιλιετίας του Χριστιανισμού»

4. «να προσευχηθούμε στον Κύριο με ανανεωμένο ζήλο για την πλήρη ενότητα όλων των μαθητών Του»

5. «Πιστεύουμε ότι αυτοί οι μάρτυρες της εποχής μας, οι οποίοι ανήκουν σε διάφορες Εκκλησίες, αλλά όμως είναι ενωμένοι δια των κοινών παθημάτων τους, αποτελούν εγγύηση της ενότητας των Χριστιανών»

6. «Οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί είναι ενωμένοι όχι μόνον διαμέσου της Παραδόσεως που μοιράζονται, της Εκκλησίας της πρώτης Χιλιετίας, αλλά επίσης δια της αποστολής τους: να κηρύσσουν το Ευαγγέλιο του Χριστού στον σημερινό κόσμο». Αυτή η αποστολή… αποκλείει κάθε μορφή προσηλυτισμού. Δεν είμαστε ανταγωνιστές, αλλά αδελφοί και η αντίληψη αυτή πρέπει να καθοδηγεί τις κοινές μας ενέργειες, καθώς και εκείνες που απευθύνονται προς τον έξω κόσμο. Προτρέπουμε τους Καθολικούς και τους Ορθοδόξους σε όλες τις χώρες να…. ομοφρονούν μεταξύ τους (τὸ αὐτὸ φρονεῖν ἐν ἀλλήλοις κατὰ Χριστὸν Ἰησοῦν -Ρωμ. 15,5). Κατά συνέπεια, δεν μπορεί να γίνει δεκτό να χρησιμοποιούνται αναξιόπιστα μέσα για την προσέλκυση πιστών από μία Εκκλησία σε μία άλλη…»

7. «Οι Καθολικοί και οι Ορθόδοξοι καλούνται να εργαστούν μαζί, αδελφικά, για την κήρυξη του Ευαγγελίου της σωτηρίας, για τη συμμαρτυρία ως προς την ηθική αξιοπρέπεια και την αυθεντική ελευθερία του προσώπου, ώστε ο κόσμος να πιστέψει…»

8. «Εν πολλοίς, το μέλλον της ανθρωπότητας θα εξαρτηθεί από τη δυνατότητά μας να δώσουμε από κοινού μαρτυρία για το Πνεύμα της Αληθείας, στους δύσκολους αυτούς καιρούς».

Πιστεύουμε ότι, η τελευταία αυτή φράση και η αναφορά του κειμένου της δήλωσης στην «πλήρη ενότητα» αποτελούν τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα μιας απομάκρυνσης από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία.

Σημ. Για το πλήρες κείμενο της κοινής δήλωσης (στα αγγλικά), βλ.http://www.pravoslavie.ru/english/90633.htm

Για περισσότερα στοιχεία σχετικά με τη νέα εκκλησιολογία της Β’ Βατικανής Συνόδου, από μια Ορθόδοξη οπτική, βλ. https://uncutmountainpress.com/…/the-ecclesiological-renov…/)

* Το πιο πάνω κείμενο δημοσιεύσαμε ήδη στα Αγγλικά. Το ιστολόγιο “Ακτίνες” το δημοσιεύει τώρα στα Ελληνικά. Το παραθέτουμε και παλιν επειδή οι πιο πολλοί αναγνώστες είναι βέβαιο ότι έχουν δυσκολία να παρακολουθούν ένα θεολογικό κείμενο στα Αγγλικά.

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΒΟΥΛΓΑΡΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Συμπληρώθηκαν τρία χρόνια από την ευλογημένη ενθρόνιση του Μακαριότατου Πατριάρχη Βουλγαρίας κ. Νεόφυτου.

Στα τρία αυτά καρποφόρα χρόνια ο Μακαριότατος Βουλγαρίας επιβλήθηκε στη συνείδηση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ως ένας αληθινά σεμνός και ταπεινός ιεράρχης και ως Ομολογητής της πίστεως. Ενάρετος άνθρωπος που προκαλεί κατάνυξη με τον ασκητικό βίο και την κατά Θεό πολιτεία του.

Στα τρία αυτά χρόνια η παραδοσιακή Εκκλησία της Βουλγαρίας εξακολουθεί να βρίσκεται μακριά από την προτεσταντική πανσπερμία του ΠΣΕ, ενώ παράλληλα αρνείται να συμμετάσχει στον ατελέσφορο διάλογο Ορθοδόξων και Παπικών. Ως εκ τούτου γεμίζει με χαρά και περηφάνεια τους ανά την υφήλιο ορθόδοξους πιστούς.

Όλοι προσβλέπουμε προς την Εκκλησία της Βουλγαρίας σαν μια παραδοσιακή Εκκλησία η οποία κρατά αναμμένη τη φλόγα της πίστεως.

Γι’ αυτό διακαώς ελπίζουμε ότι και τώρα, στη δύσκολη αυτή ώρα για την Ορθοδοξία, η Εκκλησία της Βουλγαρίας θα γίνει πρότυπο για τους πιστούς όπως έγινε η Εκκλησία της Γεωργίας.

Αναμένουμε ότι και η Εκκλησία της Βουλγαρίας θα πάρει συνοδική απόφαση με την οποία θα απορρίπτει το κείμενο της ε΄Προσυνοδικής Διάσκεψης που αφορά τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους ετερόδοξους.

Το κείμενο αυτό βρίθει αιρέσεων και θέλει να θεσμοθετήσει τις κακοδοξίες της βαπτισματικής θεολογίας και της διηρημένης Εκκλησίας σαν πίστη της Εκκλησίας.

Θερμά παρακαλούμε το Πατριάρχη Νεόφυτο να μη παρίδη τις ικεσίες του πιστού λαού του Θεού που θέλει την Εκκλησία της Βουλγαρίας πρωτοπόρο στους αγώνες της Ορθοδοξίας.

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΘ

ΕΚΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΠΕΘ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Με πολλή συγκίνηση και περηφάνεια παρακολουθούμε  τους αγώνες των στελεχών της ΠΕΘ -και δη του Προέδρου της κ. Σπαλιώρα και του Γραμματέα της κ. Τσαγκάρη- εναντίον όσων μάχονται τον Ελληνορθόδοξο χαρακτήρα της πατρίδας μας, όσων απεργάζονται δεινά για το μάθημα των Θρησκευτικών, όσων δρομολόγησαν την ίδρυση Τμήματος Ισλαμικών Σπουδών στη Θεολογική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, όσων προωθούν την ξενόφερτη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου και όσων μικρόψυχων νεωτεριστών κληρικών ενοχλήθηκαν από την παλλαική συγκέντρωση στο Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο.

Για όλα τα πιο πάνω θερμά συγχαίρουμε τα στελέχη της ΠΕΘ και ευχόμαστε να συνεχίσουν με το ίδιο σθένος να προμαχούν για όλα τα θέματα της πίστης και της πατρίδας μας.

Θερμά θέλουμε να τους παρακαλέσουμε να λάβουν θέση και για τον Οικουμενισμό και για την Πανορθόδοξη Σύνοδο ιδιαίτερα τώρα που ένα κυριολεκτικά αιρετικό κείμενο υπάρχει κίνδυνος να θεσμοθετηθεί σαν πίστη της Εκκλησίας.

Είναι αδιανόητο η ΠΕΘ με τα δέκα χιλιάδες μέλη της να δηλώσει απούσα από το προσκλητήριο της πίστης μας και να σταθεί αδιάφορη για ένα τόσο σημαντικό ζήτημα που άπτεται άμεσα της αλήθειας της Εκκλησίας.

ΝΕΕΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΡΩΣΙΑΣ

ΝΕΕΣ ΑΣΤΟΧΙΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΡΩΣΙΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Κατάνυξις”:

         

"Έχουμε ακόμα κάποιες δογματικές διαφωνίες, αλλά κανείς δεν μας εμποδίζει από μάχες, χέρι-χέρι, να σταματήσουν οι διώξεις, η εκδίωξη των χριστιανικών αξιών, και να τερματιστεί ο αντι-εκχριστιανισμός του ανθρώπινου πολιτισμού του 21ου αιώνα," είπε ο Πατριάρχης, μετά την προσευχή κοντά στο άγαλμα του Ιησού Χριστού στο όρος Corcovado, στο Ρίο ντε Τζανέιρο, στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη καθολική χώρα του κόσμου, το Σάββατο.

        

"Σήμερα, πολλοί Χριστιανοί σκοτώνονται στη Μέση Ανατολή και την Αφρική, οι εκκλησίες και τα μοναστήρια τους καταστρέφονται, όλο αυτό το διάστημα, η παγκόσμια κοινότητα δεν ήταν σε θέση να επεξεργαστεί κοινές προσεγγίσεις για την καταπολέμηση της τρομοκρατίας, και πολύ συχνά προσπαθεί να νικήσει την τρομοκρατία με ενστάλαξη του φόβου ενός μεγαλύτερου πολέμου." είπε και συμπλήρωσε

Χριστιανοί υποφέρουν επίσης στην Ευρώπη, όπου κακές πολιτικές δυνάμεις μεταμφιεσμένες ως ανεκτικές εκτοπίζουν τον Χριστιανισμό από την δημόσια ζωή. Όταν έχει απαγορευτεί, σε δημόσιους χώρους, και ιδιαίτερα στο χώρο εργασίας, ο σταυρός που φορούν πάνω τους όταν βαπτίστηκαν, όταν ορισμένες χώρες απαγορεύουν τη χρήση της λέξης «Χριστούγεννα» και την ονομάζουν απλά με ένα «χειμερινές διακοπές», όταν μια χώρα περνά νομοθεσία που δικαιολογεί την ανθρώπινη αμαρτία αρνούμενη να κατανοήσει πως γάμος είναι μια ιερή ένωση μεταξύ άνδρα και γυναίκας, όταν ακόμα η ανθρωπότητα υποφέρει από έναν τεράστιο αριθμό των εκτρώσεων που σκοτώνουν τα παιδιά, αλλά και από το συνεχώς αυξανόμενο αριθμό των διαζυγίων", δήλωσε τέλος."

Σωστές βέβαια οι επισημάνσεις τους Μακαριότατου Μόσχας για τις διώξεις που υφίστανται τα σύμβολα του χριστιανισμού και οι χριστιανοί σε όλο τον κόσμο και ορθά πράττει η Εκκλησία της Ρωσίας να τους υπερασπίζεται.

Αυτό που δεν κατανοούμε είναι γιατί ο Μακαριότατος Μοσχας πήγε να προσευχηθεί σ’  ένα άγαλμα -λες και οι Ορθόδοξοι χριστιανοί προσεύχονται σε αγάλματα- και γιατί κάλεσε σε συστράτευση τους Παπικούς στους αγώνες του. Είναι απαράδεκτο να κάνουμε από κοινού ποιμαντικές παραστάσεις και αγώνες με τους Παπικούς και να εμπεδώνουμε έτσι τον λαικό οικουμενισμό.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΔΕΙΧΝΕΙ ΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Με συναισθήματα ανέκφραστης χαράς πληροφορηθήκαμε από ρεπορτάζ του κ. Αιμίλιου Πολυγένη στη “Ρομφαία” ότι:

“Ο Καθολικός Πατριάρχης Τιφλίδας και πάσης Γεωργίας κ. Ηλίας Β΄, εξέφρασε για ακόμη μια φορά την έντονη διαμαρτυρία για έγγραφο της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου.

Πληροφορίες της Romfea.gr αναφέρουν ότι η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Γεωργίας, σε πρόσφατη συνεδρία της απέρριψε το κείμενο: «Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον λοιπόν χριστιανικό κόσμο».

Τέλος να σημειωθεί ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Γεωργίας έχει εκφράσει ενστάσεις και παράπονα, και για άλλα έγγραφα της Μεγάλης Συνόδου.”

Ελπίζουμε η απόφαση αυτή της Εκκλησίας της Γεωργίας να είναι προάγγελος απόρριψης του κειμένου για τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους ετερόδοξους από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. 

Προσευχόμαστε διακαώς προς τον Κύριο η απόφαση αυτή της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Γεωργίας να αποτελέσει το πρώτο καρφί στο φέρετρο του αιρετικού οικουμενιστικού κειμένου της ε΄ Προσυνοδικής Διάσκεψης.

Αυτά τα λίγα για την ώρα για να συμμεριστούμε την ανέκφραστη χαρά με τους αναγνώστες του ιστολογίου μας.

Θα επανέλθουμε -συν Θεώ- για να αναλύσουμε περαιτέρω τη σπουδαιότητα της απόφασης.