ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

«Πολλές πληγές κι εγλύκαναν γιατ’ έσταξ’ αγιομύρος.» Η επίσκεψη του αρχιεπισκόπου Αμερικής κ. Δημήτριου μας χαροποίησε και έφερε και πάλι την ελπίδα πως ο ελληνισμός μπορεί ενωμένος να διαφυλάξει εστίες και να ανατρέψει καταστάσεις. Οι εγκλωβισμένοι μας, τους οποίους επισκέφτηκε, επιβεβαίωσαν το «Μεγάλο πράμα η υπομονή! Αχ! μας την έπεμψε ο Θεός· κλει θησαυρούς κι’ εκείνη.»

Το άρθρο του κ. Στ. Παπαντωνίου, στο ιστολόγιο “Κασσιανός” wwwsteliospapantoniou.blogspot.com, εκφράζει με ακρίβεια τα συναισθήματα των Ελλήνων της Κύπρου για την επίσκεψη-προσκύνημα του Σεβασμιότατου κ. Δημήτριου στην Κύπρο και μάλιστα στην κατεχόμενη Καρπασία.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος σ’ αυτά -και σε πολλά άλλα- δεν έχει το ταίρι του. Είναι πραγματικά ασυναγώνιστος στο να “παρακαλεί” -δηλαδή να παρηγορεί- τους ανθρώπους και να ενσταλάζει στις ψυχές τους ελπίδα και θάρρος και να τους χαλυβδώνει το αγωνιστικό φρόνημα.

Αλλά πέραν της παρουσίας του στην κατεχόμενη Καρπασία ο τρόπος που γιόρτασε τα ονοματήρια του στον Αγιο Δημήτριο Λευκωσίας δείχνει το χριστιανικό ήθος του. Μόνον ο Μακαριότατος κ. Χρυσόστομος και οι χωρεπίσκοποι της Αρχιεπισκοπικής περιφέρειας παρέστησαν χωρίς να παρουσία άλλου αρχιερέα της Εκκλησίας της Κύπρου.

Βεβαίως έπαινος γι’ αυτό πρέπει να δοθεί και στον Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο ο οποίος δεν αρέσκεται σε αυτού του είδους τα πανηγύρια τα οποία δυστυχώς καλλιεργεί μετά ιδιαιτέρου σπουδής ο Σεβ. Λεμεσού ο οποίος τα βλέπει ως ευκαιρία για προεκλογικό αγώνα για την κατάχτηση του Αρχιεπισκοπικού αξιώματος, ο οποίος σε κάθε περίπτωση -ειρήσθω εν παρόδω- δεν είναι κενός.

Μια και οι εντυπώσεις από την παρουσία του Σεβασμιότατου κ. Δημήτριου στην Κύπρο είναι τόσο άριστες ο Μακαριότατος Κύπρου ας προσκαλέσει στη μεγαλόνησο τον Σεβασμιότατο με άλλους παράγοντες της Εκκλησίας της Αμερικής, όπως λ.χ. τον Πρωτοπρεσβύτερο Αλέξανδρο Καρλούτσο, τον Αρχιδιάκονο του Οικουμενικού Θρόνου π. Ιωάννη Χρυσαυγή, τα μέλη της Βυζαντινής χορωδίας της Αρχιεπισκοπής Αμερικής και τους άρχοντες του Οικουμενικού Πατριαρχείου για να εορτάσουν την μνήμη του Αποστόλου Ανδρέα στην κατεχόμενη Κύπρο.

Ως γνωστόν ο λαός της Κύπρου σέβεται υπερβαλλόντως τον Απόστολο Ανδρέα και η παρουσία του Σεβασμιότατου και της συνοδείας του στην κατεχόμενη μαρτυρική Καρπασία θα προσδώσει στους εορτασμούς ιδιαίτερη αίγλη και κύρος.

Παράλληλα αυτή η πρόσκληση θα δώσει τη δυνατότητα στους εξ Αμερικής παράγοντες να μην παραστούν στη Θρονική εορτή του Οικουμενικού Θρόνου όταν ο Πάπας Φραγκίσκος θα πάει στη Βασιλεύουσα το τέλος Νοεμβρίου.

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣΕ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΤΟΥ ΚΥΠΡΙΑΚΟΥ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΧΩΡΙΣ ΔΙΕΡΜΗΝΕΑ!

ΑΥΤΟΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΣΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΟΜΙΛΙΕΣ ΜΕ ΤΟΝ ΤΑΛΑΤ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΡΟΓΛΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΞΕΝΟΥΣ ΜΕΣΟΛΑΒΗΤΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΔΙΕΡΜΗΝΕΑ ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΧΕ ΤΗΝ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΗ ΟΤΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΜΙΑ ΧΑΡΑ!!!

ΟΣΟΙ ΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΑΝΕΒΑΣΟΥΝ ΤΟΝ ΕΞΙΣΟΥ -ΑΝ ΟΧΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ- ΑΓΡΑΜΜΑΤΟ ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΑΣ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΑΣ ΞΑΝΑΣΚΕΦΤΟΥΝ ΤΟ ΜΕΓΕΘΟΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΠΡΑΞΟΥΝ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΓΙΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 9ης ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΓΙΑ ΑΝΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ 9ης ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου 

=====

Διαβάσαμε σε πρόσφατη αξιόλογη Ανακοίνωση της “Σύναξης Κληρικών και μοναχών”: 

Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 1341-1351, εἶναι οἰκουμενική γιατί, ὅπως λέγει ὁ Σεβ. Γόρτυνος κ. Ἰερεμίας, 

(α) εἶχε ὡς ἀντικείμενο ἕνα σπουδαῖο θέμα, στὸ ὁποῖο συγκεφαλαιώνεται ὅλη ἡ ὀρθόδοξη θεολογία καὶ πνευματικότητα καὶ στὸ ὁποῖο θέμα συγκρούονται δύο παραδόσεις, ἡ ὀρθόδοξη καὶ ἡ φραγκολεβαντίνικη. 

(β) Ασχολήθηκε μὲ σοβαρὸ δογματικὸ θέμα, τὸ ὁποῖο εἶναι συνέχεια τῶν θεμάτων ποὺ ἀπασχόλησαν τὴν ἀρχαία Ἐκκλησία. Τὸν 4ο αἰ. οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀντιμετώπισαν τὴν αἵρεση τοῦ Ἀρείου, ὁ ὁποῖος ἔλεγε ὅτι ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι κτίσμα. Καὶ ἡ Σύνοδος τοῦ 1351 στὴν Κωνσταντινούπολη, γιὰ τὴν ὁποία μιλᾶμε, ἀντιμετώπισε τὴν αἵρεση τοῦ Βαρλαάμ, ποὺ ἔλεγε ὅτι ἡ ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ εἶναι κτιστή.

(γ) Αποδέχθηκε τὶς ἀποφάσεις τῶν προηγουμένων Συνόδων, διότι τεκμηρίωσε ὅλη τὴν διδασκαλία ὅλων τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας, διότι στὸ «Συνοδικὸ τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ ἐκφράζει τὴν συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν νίκη καὶ τὸν θρίαμβο τῶν Ὀρθοδόξων, οἱ Πατέρες πρόσθεσαν καὶ τὰ «κατὰ Βαρλαὰμ καὶ Ἀκινδύνου κεφάλαια» τῆς Συνόδου αὐτῆς. 

(δ) Ανέπτυξε τὴν διδασκαλία της ὁ θεούμενος πατὴρ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. Πραγματικὰ τὴν αὐθεντία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ὅπως καὶ τῶν ἄλλων Συνόδων, προσδίδουν κυρίως οἱ θεούμενοι καὶ θεοφόροι ἅγιοι Πατέρες, οἱ ὁποῖοι τὴν συγκροτοῦν».

Ἡ ἁγία Θ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος ἀπεφάνθη περί: 

(α) Τῆς διακρίσεως μεταξύ θείας οὐσίας καί θείας ἐνεργείας, οἱ ὁποῖες διαφέρουν μεταξύ τους εἰς τὸ ὅτι ἡ μέν θεία ἐνέργεια μετέχεται καί διαμερίζεται στούς ἀξίους πιστούς, ἐνῶ ἡ θεία οὐσία εἶναι ἀμέθεκτος καί ἀμέριστος καί ἀνώνυμος, δηλαδή ἐντελῶς ὑπερώνυμος καί ἀκατάληπτος. 

(β) Περὶ τῆς θείας ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἄκτιστη καὶ ὅτι αὐτὸ οὐδεμία σύνθεση προκαλεῖ στόν Θεό. 

(γ) Περὶ τῆς θείας καί ἀκτίστου ἐνεργείας ὅτι ὀνομάζεται ἀπό τούς ἁγίους καί Θεότης. 

(δ) Περὶ τῆς θείας οὐσίας καί τῆς θείας φυσικῆς ἐνεργείας ὅτι εἶναι ἀχώριστες. 

(ε) Περὶ τοῦ Φωτὸς τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Κυρίου ὅτι εἶναι ἄκτιστο.

Ἐν συνόψει, ἡ Θ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος (1341-1351) ἀπέκρουσε θριαμβευτικά τίς αἱρετικές δοξασίες τοῦ οὐνιτίζοντος φιλοσόφου Βαρλαάμ τοῦ Καλαβροῦ (καί τῶν ὁμοφρόνων αὐτοῦ Ἀκινδύνου καί Νικηφόρου Γρηγορᾶ), ὁ ὁποῖος διεκήρυττε ὅτι μέ τόν φιλοσοφικό στοχασμό προχωρεῖ ἡ διάνοια στήν θεογνωσία καί στήν ἀνάπτυξη τῶν δογμάτων, καί ὄχι μέ τήν νοερά προσευχή καί τόν ἡσυχασμὸ ἐν πνεύματι ταπεινώσεως καί μετανοίας, πού ἦταν ἡ βάση τῆς διδασκαλίας τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ καί τῶν ὁμοφρόνων του νηπτικῶν συνασκητῶν. Ὁ κυριώτερος σκοπός τοῦ ἡσυχασμοῦ εἶναι ἡ μυστική ἕνωση τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό, ἡ θέωση, διά τῆς προσευχῆς, τῆς νηστείας, τῆς μετανοίας καί τῆς θείας χάριτος. Ὁ ἁρμοδιώτερος τρόπος τοῦ ζῆν, γιά τήν πραγμάτωση τοῦ ὑψηλοῦ αὐτοῦ προορισμοῦ εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἡσυχίας. Ἐπειδή μέ τόν ἡσυχαστικό βίο ὁ ἄνθρωπος διατελεῖ ἐν «διηνεκεῖ κοινωνίᾳ πρός τόν Θεό διά τῆς ἀδιαλείπτου προσευχῆς, καθαίρων ἑαυτόν τῶν παθῶν». Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο προσευχόμενος ὁ ἡσυχαστής ἀφικνεῖται εἰς τήν ἀνωτέραν βαθμίδα τῆς ἡσυχίας, ποὺ εἶναι ἡ θεωρία, καὶ ἡ ὁποία συνεπάγεται τήν θεία ἔλλαμψη, τήν θέα τοῦ ἀκτίστου Φωτός. Τό Φῶς αὐτό φανερώνεται καί μεταδίδεται παρά τοῦ ἀϊδίου Θεοῦ τοῖς ἀξίοις, τῇ συνεργίᾳ πάντοτε τῆς θείας Χάριτος.

Ὁ χριστοφόρος πατήρ Γρηγόριος Παλαμᾶς ὑπεράσπισε ἐν Συνόδῳ τό βίωμα τῶν ἱερῶς ἡσυχαζόντων ὡς τήν ἐμπειρία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, συμπλήρωσε δέ καί ὁλοκλήρωσε τήν διδασκαλία περί ἡσυχασμοῦ τοῦ ὁσίου Γρηγορίου τοῦ Σιναΐτη (1255/56-1337). Ἡ διδασκαλία του περί Ἀκτίστου Φωτός καί Ἡσυχασμοῦ «ἀνυψώθηκε εἰς δόγμα».

Αν είναι ποτέ δυνατόν μία Σύνοδος Ιεραρχίας που αποτελείται από ογδόντα τόσους Μητροπολίτες να θεωρεί εαυτήν αναρμόδια να εκφράσει την αυτονόητη αλήθεια ότι οι Σύνοδοι που δικαίωσαν τον Μέγα Φώτιο και τον Αγιο Γρηγόριο Παλαμά είναι Οικουμενικές!

Και όμως αυτό ακριβώς έκαναν οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος.

Πρώτα ανέθεσαν στους Σεβ. Ναυπάκτου και Γόρτυνος την ευθύνη να κάνουν εισηγήσεις και μετά δεν τους επέτρεψαν ούτε να τις αναγνώσουν.!!! Πολλώ μάλλον εμπόδισαν τη λήψη απόφασης.

Η κρίση στην Ελλαδική Εκκλησία είναι κατι περισσότερο από εμφανής.

Η Ιεραρχία αποτελείται από λόχους πανηγυρτζίδων δεσποτάδων, οι οποίοι χωρίς κανένα απολύτως σεβασμό προς το επισκοπικό τους αξίωμα περιφέρουν την κουφότητα της απραγίας τους από πολυαρχιερατικό συλλείτουργο σε πολυαρχιερατικό συλλείτουργο για κάθε είδους φιέστα και καταπατούν τους όρκους της αρχιερωσύνης τους αφού αρνούνται να λειτουργούν ως φρουροί της πίστεως.

Το πιο τραγικό. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος δεν είναι Οικουμενιστές. Είναι ζήτημα αν υπάρχουν πέντε ή το πολύ έξι οικουμενιστές ιεράρχες ανάμεσα στους ογδόντα!

Και όμως! Αφήνουν αυτούς τους πέντε να καθορίζουν τα πάντα με στυλοβάτη φυσικά τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο που τους προωθεί από τα παρασκήνια.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο του κ. Σωτήρη Τζούμα “Εξάψαλμος” τα ακόλουθα:

“Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΞΕΦΤΙΛΑ ΣΤΗ ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ. ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΕΛΑΣΗ!

Με καθυστέρηση 15′ ξεκίνησε η δοξολογία στον Αγιο Διονύσιο εξαιτίας της καθυστέρησης του εκπροσώπου της κυβέρνησης ΑΝΔΡΕΑ ΛΟΒΕΡΔΟΥ, υπουργού Παιδείας, ο οποίος τελικά δεν ευαρεστήθη να παραστεί. Έγινε σύσκεψη από τους αρμόδιους και η δοξολογία ξεκίνησε αφού ο Αρχιεπίσκοπος ήταν ήδη ενδεδυμένος των Ιερών Αμφιων και περίμενε προ της Ωραίας Πύλης!

Αλλά ούτε και η οικοδέσποινα της ημέρας νεοεκλεγείσα περιφερειάρχης ΡΕΝΑ ΔΟΥΡΟΥ ΕΣΚΑΣΕ ΜΥΤΗ!!

Λίγο αργότερα εμφανίσθηκε στο χώρο της παρέλασης– έναν απόλυτα προστατευόμενο χώρο– ο Υπουργός Παιδείας με μεγάλο αριθμό αστυνομικής φρουράς;;

Κατά τις καταθέσεις στεφάνων εκ μέρους της κ. ΔΟΥΡΟΥ κατέθεσε εκπρόσωπός της casual ντυμένος, με καφέ παντελόνι και πουκάμισο ανοικτό μέχρι τους κοιλιακούς, άξιος εκπρόσωπος της νέας τάξης πραγμάτων που μας φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ! Με την έναρξη της μαθητικής παρέλασης στο Σύνταγμα ο εκπρόσωπος της κ. Δούρου έφυγε επιδεικτικά,δίνοντας μας μία γεύση του Τί θα ακολουθήσει όταν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει αργότερα κάτι παραπάνω από αυτό που είναι σήμερα!!!”

Ούτε που κρύβουν οι ΣΥΡΙΖΙΤΕΣ τι θα κάνουν όταν σε λίγους μήνες θα γίνουν κυβέρνηση. 

Αφού ούτε τώρα που έχουν ανάγκη την ψήφο μας δεν καταβάλλουν την παραμικρή προσπάθεια να κρύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις, πόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε τι θα κάνουν όταν θα είναι κυβέρνηση;

Και τώρα μεν υφιστάμεθα την ασχετωσύνη του ΠΑΣΟΚου κ. Λοβέρδου και τις συνέπειες της σχέσης του ΠΑΣΟΚ με τους ΚΑΙΡΟΣκόπους.

Σκεφτήκατε πόσο χειρότερη θα είναι η κατάσταση όταν ο κ. Λιάκος αναλάβει υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;

Ποιος είναι ο κ. Λιάκος;

Ο μέντορας της Δραγώνα, της Ρεπούση, της Μαραγκουδάκη και σία!!!

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ;

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΠΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ;

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ο κ. Γεράσιμος Θηκαράς μας έστειλε το ακόλουθο ενδιαφέρον σχόλιο: 

“Ἡ σύνοδος τοῦ μεγάλου Φωτίου και ἡ  Ἡσυχαστικὴ σύνοδος τοῦ 1351 ὑπὸ τὸν ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν, θὰ ἀναγνωρισθοῦν ὡς Οἰκουμενικὲς ἀπὸ ὁμόδοξους και ὁμοπίστους αὐτῶν.

Καθὼς ἡ θεολογία τοὺς, εἶναι ἡ ἀντίθετος τῆς θεολογικῆς κατανοήσεως τῶν Οἰκουμενιστῶν, και  εἰς ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον παράθεσιν, δὲν πρόκειται ποτέ οἱ Οἰκουμενιστὲς νά τὶς ἀναγνωρίσωσιν ὡς οἰκουμενικὰς, καθώς, δέν τὶς ἀναγνωρίζουσιν ὡς ἐφαρμοσοστέας οὐδὲ καὶ ἐπί τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Κωσταντινουπόλεως, εἰς  τὴν ὁποίαν και ἀνήκουσιν.

Ὅμως ἡ ἄρνησις τῆς ἀναγνωρίσεως ὀφείλεται εἰς ἄλλον λόγον.

Εἰς τὴν ἐπαπειλουμένη Ἐκκλησιαστικὴ καταδίκην αὐτῶν, εἰς στέρησιν  τῆς Ἱερωσύνης ὅσων ΑΘΕΣΜΩΣ κοινωνοῦν μετὰ τῶν συνοδικῶς  κατεγνωσμένων  αἱρετικῶν, ἰδία τῶν ἀβαπτίστων Λατίνων.

Διά νὰ μὴν καταδικαστοῦν, δὲν θὰ τὰς ἀναγνωρίσουν.

Ἀδιαφοροῦν διὰ τὴν σύνοδον τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ ἔτους 1755  ὑπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Κωσταντινουπολεως Κύριλλον Ε΄, ἡ ὁποία μὲ τὸν Ὀρο Πίστεως αὐτῆς  ΕΠΑΝΑΒΕΒΑΙΕΙ τὸ ἀβάπτιστον  τῶν λατίνων.

Αδιαφοροῦν διὰ τὴν σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848 ὑπὸ τὸν Οἰκουμενικὸν  Πατριάρχην Κωσταντινουπόλεως, ἡ ὁποία διὰ τῆς ἐγκυκλίου της, ἀφενὸς μὲν ὁρίζει τὸν πιστὸν λαὸν προστάτην τῆς Ὀρθοδοξίας ἀπὸ ἀλλαγὲς ἐπὶ τῆς πίστεως ἐκ μέρους Πατριαρχῶν και συνόδων και ἀφετέρου δέ, ὁρίζει ΑΘΕΣΜΗ τὴν όποια πνευματικὴ και θρησκευτικὴ κοινωνία τῶν Ὀρθοδόξων μετὰ τῶν ἀβαπτίστων Λατίνων.

Ἡ κήρυξις τῶν λατίνων εἰς  αἵρεσιν  ὑπὸ τῆς  συνόδου  του μεγάλου Φωτίου.

“εἰ δὲ τὶς ἑτέραν ἔκθεσιν παρὰ τοῦτο δὴ τὸ ἱερὸν σύμβολον τὸ ἄνωθεν ἐκ τῶν μακαρίων καὶ ἱερῶν πατέρων ἡμῶν μέχρις ἡμῶν διαφοίτησαν τολμήσειεν ἀναγράψασθαι, καὶ ὀρὸν πίστεως ὀνομάσαι, συλῆσαι τὸ ἀξίωμα τῆς τῶν θεσπέσιων ἐκείνων ἀνδρῶν ὁμολογίας, καὶ ταῖς ἰδίαις αἰρεσιολογίαις τοῦτο περιάψαι, κοινὸν τε μάθημα τοῦτο προθεῖναι πιστοῖς, ἡ καὶ τοῖς ἐξ αἱρέσεως  τινὸς ἐπιστρέφουσι, καὶ ῥήμασι νόθοις  ἢ προσθήκαις ἢ ἀφαιρέσεσι τὴν ἀρχαιότητα τοῦ ἱεροῦ τούτου καὶ σεβάσμιου ὀροῦ κατακιβδηλεῦσαι  ἀποθρανσυνθείη, κατὰ τῶν ἤδη καὶ πρὸ ἡμῶν ἐκφωνηθεῖσα ψῆφον ὑπὸ τῶν  ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν συνόδων, εἰ μὲν τῶν ἱερωμένων εἵη τὶς, παντελεῖ καθαιρέσει τοῦτον καθυποβάλομεν, εἰ δὲ τῶν λαϊκῶν, τῷ ἀναθέματι παραπέμπομεν.

Πρᾶξις ς' τῆς 12ης Μαρτίου 880 τῆς ἐν Κωσταντινουπόλεως γενικῆς  συνόδου. (Πρακτικὰ τῶν ἁγίων  καὶ οἰκουμενικῶν συνοδῶν, Ι. Σ. Ἁγίας Ἄννης, Ἅγιον Ὅρος, τόμος Γ΄ σ. 475).

Ἀπογύμνωσις ἐκ τῆς Ἱερωσύνης τῶν Ὀρθοδόξων  τῶν συνιερουργούντων μετὰ τῶν συνοδικῶς κατεγνωσμένων λατίνων ὑπὸ  τῆς  συνόδου τοῦ 1351.

“Τοὺς δὲ νῦν ἀναφανέντας καὶ συνοδικῶς ἐξελεγχθέντας ἐκείνοις ὁμόφρονας, καὶ ἁπλῶς ὅσοι τῆς συμμορίας αὐτῶν, ἀποκηρύκτους τε καὶ ἀποβλήτους ἔχομεν τῆς καθολικῆς καὶ ἀποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, εἰ μὴ μεταμεληθεῖεν, καὶ τῷ ἀπὸ Χριστοῦ ἀναθέματι καθυποβάλομεν, καὶ τοὺς κοινωνοῦντας τούτοις ἐν γνώσει ἀκοινωνήτους ἔχωμεν, καὶ πάσης ἱερατικῆς λειτουργίας τοὺς ἔχοντας ἀπογυμνοῦμεν". (Πρακτικὰ τῶν ἁγίων  καὶ οἰκουμενικῶν συνόδων, τόμος γ' σελὶς 572)

  

Τὸ ἂθεσμον  τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν λατίνων,  ἐκ τῆς  πατριαρχικῆς ἐγκυκλίου τοῦ ἔτους 1848, ὑπὸ τῆς συνόδου τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς.

Διὰ τοῦτο ἡ μιᾷ ἁγία Καθολικὴ και Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία, ἑπομένη τοῖς ἴχνεσι τῶν ἁγίων Πατέρων, Ἀνατολικῶν τε και Δυτικῶν, ἐκήρυξε τε πάλαι ἐπὶ τῶν Πατέρων ἡμῶν, και κηρύττει πάλιν σήμερον Συνοδικῶς, αὐτὴν μὲν τὴν ῥηθεῖσαν καινοφανῆ δόξαν, ὅτι τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ἐκπορεύεται ἐκ Πατρὸς και Υἱοῦ, εἶναι οὐσιωδῶς  α ἳ ρ  ε  σ  ι  ν, και τοὺς ὀπαδοὺς αὐτῆς,  οιοιδήποτε και ἂν ὦσιν, αἱρετικοῦς, κατὰ τὴν ρηθεῖσαν Συνοδικὴν ἀπόφασιν τοῦ Ἁγιωτάτου Παπᾶ Δαμάσου, και τὰς ἐξ αὐτῶν συγκροτουμένας συνάξεις αἱρετικὰς, και πᾶσαν κοινωνίαν πνευματικὴν και θρησκευτικὴν τῶν ὀρθοδόξων τέκνων τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς τοιούτους ἂθεσμον. Μάλιστα τῇ δυνάμει τοῦ Ζ΄  Κανόνος τῆς Γ΄Οἰκουμενικῆς Συνόδου (σ. 20 τῆς ἐκδόσεως τῆς ἐγκυκλίου ἀπὸ νήσου Κερκύρας)

Ἡ κήρυξις εἰς ἐπαναβεβαίωσιν του ἀβαπτίστου τῶν αἱρετικῶν λατίνων, ὑπὸ τῆς συνόδου τῶν Πατριαρχῶν τής Ἀνατολῆς, ἐν ἔτει 1755.

"Καὶ τοὺς ἐξ αὐτῶν ἡμῖν προσερχομένους ὡς ἀνιέρους καὶ ἀβαπτίστους δεχόμεθα, ἑπόμενοι τῳ Κυρίῳ ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστῷ."

Το σχόλιο του κ. Θηκαρά είναι πολύτιμο ως προς την κατατόπιση με πλούσιο πατερικό υλικό που κάνει το οποίο αποδεικνύει το άκυρο των μυστηρίων των αιρετικών και τον αιρετικό χαρακτήρα του Παπισμού.

Είναι κάθετη, όμως, η διαφωνία μου, με την εκτίμησή του ότι οι Οικουμενιστές δεν στέργουν να αναγνωρίσουν ως Οικουμενικές τις Συνόδους που δικαίωσαν τον Μέγα Φώτιο και τον Αγιο Γρηγόριο Παλαμά.

Οι Οικουμενιστές δεν φοβούνται τίποτα. Οχι μόνον επειδή είναι οι κατά κόσμον ισχυροί, αλλά προπαντός επειδή είναι αθεόφοβοι. Αφού τον Θεό δεν τον φοβούνται και καταπατούν συνεχώς και πολύ προκλητικά τους Ιερούς Κανόνες που απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς και με τους αλλόθρησκους και υπογράφουν προδοτικές για την Ορθοδοξία Συμφωνίες και κακόδοξα κοινά κείμενα, είναι παράλογο να πιστέψουμε ότι θα φοβηθούν τους ανθρώπους

Αλλωστε τώρα δεν καταπατούν τους Κανόνες επί καθημερινής βάσεως εργολαβικά; Δεν προβλέπουν καθαίρεση ή αφορισμό οι Κανόνες όσων τους παραβαίνουν; Ασφαλώς και προβλέπουν. Γιατί, επομένως, οι Οικουμενιστές δεν υφίστανται καμιά συνέπεια;

Ο λόγος που οι Οικουμενιστές δεν στέργουν να αναγνωριστεί η Η΄και Θ΄Οικουμενικές Σύνοδοι είναι επειδή, αν τις αναγνωρίσουν είναι σαν να φτύνουν στα γένεια τους.

Και αφού κάνουν ότι μπορούν στα παρασκήνια για να προωθήσουν φαλκιδευμένη ένωση με τους Παπικούς και με τους Μονοφυσίτες θα ήταν πολύ παράξενο αν έσπευδαν να αναγνωρίσουν ως Οικουμενικές τις Συνόδους που κατοχυρώνουν τον αιρετικό χαρακτήρα των Παπικών και το άκυρο των μυστηρίων τους. 

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕΜΑ

ΚΕΙΝΟ ΤΟ ΣΥΝΤΡΟΦΕΜΑ

                                                                          

Του Βασίλη Χαραλάμπους

                                    =====

Τα μεσάνυχτα πρέπει να’ταν περασμένα, ανεμοβρόχι, σκοτεινιά και στραπές. Νοέμβριος 1940 στ’ Αλβανικό Μέτωπο. Ο Νώντας κινά για τη σκοπιά. Ευτυχώς πού ’ταν κι οι στραπές να φεγγοβολά έστω και λίγο, για να περάσει το μεγάλο χωράφι. Η χλαίνη έγινε μούσκεμα κι είχε βαρέσει από τη βροχή. Επρεπε να πάει στη σκοπιά. Το χωράφι είχε γίνει μια μεγάλη κακοτοπιά. Επιτέλους έφτασε. Ο Νώντας από την Πάφο, της μακρινής Κύπρου, ήλθε εθελοντής στα σύνορα με την Αλβανία. Ηταν αλλιώς μαθεμένος…αμάθητος στην πείνα…στη δίψα…στο πολύ ξενύχτι..στη σκληρή δουλειά. Η πρόχειρη σκοπιά χρησίμευε ν’ ακουμπάει για λίγο ίσαμε να πάψει η καταιγίδα.

Ποτέ δεν τον σκιάζανε τα βρόχια κι οι καταιγίδες.  Μικρός αναθυμάται που του ’φεραν ένα γκρίζο αδιάβροχο με ξέχωρο καπέλο κι ήθελε τόσο πολύ να βρέξει. Ηταν τα χρόνια κείνα της ανομβρίας κι έμεινε μ’ εκείνο τον καημό, να δοκιμάσει το γκρίζο αδιάβροχο. Ακόμα το θυμάται… Τα χρόνια πέρασαν κι ακόμα αποζητά τις βροχές, αποζητά το γκρίζο αδιάβροχο με το ξέχωρο καπέλο.    

Εμεινε ώρα πολλή στριμωγμένος στη σκοπιά, με συντρόφεμα όχι τ’ όπλο του πού ’χε στη σκοπιά ακουμπισμένο, μα της καρδιάς τ’ άφοβο. Και μη νομίσει κανείς κάτι διαφορετικό. Δεν ήταν κι ιδιαίτερα γενναίο παιδί ο Νώντας. Ισως γιατί ήταν αδύνατος… Πάντως θα ’λεγε κανείς πως ο Νώντας ήταν μάλλον ένα δειλοπαίδι. Κι ετούτο τ’ άφοβο τώρα, τι νάναι άραγε; Αν έσπαζαν οι γραμμές; Τι θα γινόταν; 

Συντρόφεμα είχε το σταυροκόπημα, προικιό και τούτο από τη γιαγιά του τη Χρυσή, από τότε που μικρό παιδάκι καθόταν στα γόνατά της και του ’λεγε με τη βραχνή φωνή της «το σταυρουδάκι σου Νώντα, το σταυρουδάκι σου και τα ασταπόβροντα θα πέσουν στο ξεροπόταμο». Πέρασε η ώρα, άργησε να ’ρθεί ο άλλος σκοπός κι ο Νώντας πρόσμενε με συντρόφεμα τ’ άφοβο εκείνο. Είχε να φυλάει τις σκηνές με τους βαριά τραυματισμένους στ’ Αλβανικό μέτωπο, τούτη την αφέγγαρη νυχτιά, με το τόσο ανεμοβρόχι.

Κι ο Νώντας…ο Νώντας από την Πάφο, της μακρινής Κύπρου, βρήκε τούτη την τόλμη, τούτο το συντρόφεμα, τη βραδιά εκείνη στ’ Αλβανικό μέτωπο, όταν κατάλαβε…και καλά κατάλαβε πως οι τόσοι πληγωμένοι στις σκηνές παρέκει, πρόσμεναν το δικό του κουράγιο, τη δική του απαντοχή.

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ

Η ΑΓΙΑ ΣΚΕΠΗ 

 Του Πανοσ. Ἀρχιμ. Ἀρσένιου Κατερέλου

=====  

Στό ὅραμα τῆς Ἁγίας Σκέπης βεβαιώνεται, ὅτι ἡ Παναγία εἶναι ἡ Μητέρα τῶν Χριστιανῶν.

Μέσα στόν ναό, τήν ὀπτασία εἶδαν μόνον ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν σαλός καί, διά πρεσβειῶν του, ὁ μαθητής του Ἐπιφάνιος. 

Ὁ Γέροντας Παΐσιος ἔλεγε, ὅτι μπορεῖ, σέ ἕναν πολυπληθῆ χῶρο, ἕνας νά βλέπη κάποιον Ἅγιο. Ἕνας ἄλλος νά ἀκούη μόνον τήν φωνή τοῦ Ἁγίου. Ἕνας τρίτος ἀντιλαμβάνεται κάτι τό διαφορετικό, ἤ καί τίποτε, χωρίς αὐτό νά σημαίνη ὅτι εἶναι ὑποχρεωτικά κατωτέρας πνευματικῆς καταστάσεως. 

Αὐτή ἡ πραγματικότητα κατατίθεται καί στήν Καινή Διαθήκη. Π.χ. «καὶ ἰδόντες αὐτὸν προσεκύνησαν αὐτῷ, οἱ δὲ ἐδίστασαν» (Ματθ. ΚΗ´, 17) καί «...ὁ οὖν ὄχλος ὁ ἑστὼς καὶ ἀκούσας ἔλεγε βροντὴν γεγονέναι· ἄλλοι ἔλεγον· ἄγγελος αὐτῷ λελάληκεν» (Ἰωάν. ΙΒ´, 27-29). 

Μόνον ὁ Ἀπόστολος Παῦλος πηγαίνοντας πρός Δαμασκό εἶδε τό γνωστό ὅραμα. Ἄκουγε ξεκάθαρα τήν φωνή τοῦ Χριστοῦ, ἐνῷ οἱ συνοδοιπόροι του δέν ξεχώριζαν κἄν τά λόγια τοῦ Χριστοῦ. 

Ἐπίσης, μόνον ὁ Γέρων Ἰωακείμ Σπετσιέρης, στά Ἱεροσόλυμα, ἀνάμεσα σέ πλῆθος, εἶδε τόν Ἅγιο Ἀρσένιο τόν Καππαδόκη μέσα σέ Φῶς.

Ἡ σημερινή κοινωνία εἶναι δυστυχῶς μία ἀσκεπής πνευματικά κοινωνία. Εὔχομαι, σέ προσωπικό καί σέ γενικώτερο ἐπίπεδο, διά τῆς ἔμπρακτης μετανοίας μας νά ἐνεργήση ἡ ὁλόφωτη Σκέπη τῆς Παναγίας Μητέρας μας.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΧΜΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΙΧΜΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ ΣΥΝΟΔΟ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε, σε ρεπορτάζ του κ. Α. Λουδάρου, στο dogma.gr:

“Αλλαγή ατζέντας στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο ζήτησε ο Πατριάρχης Αντιοχείας κ. Ιωάννης, τονίζοντας ότι πρέπει να υπάρξουν αποφάσεις πέραν της ταξινόμησης των Εκκλησιών στα Δίπτυχα. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας το ενδιαφέρεται «η Σύνοδος να αγγίξει τα θέματα της πίστεως και της ζωής που αφορούν όλα τα τμήματα της κοινωνίας και όχι μόνο τους θεολόγους και τους διανοούμενους».

«Εως πότε θα συνεχίζουμε να βλέπουμε την εξέλιξη των ιστορικών γεγονότων ως απλοί θεατές χωρίς να διαδραματίσουμε κάποιο ρόλο σε αυτά τη στιγμή που η Ορθοδοξία διαθέτει αρκετή δύναμη για την ανάληψη τέτοιου ρόλου;» αναρωτήθηκε ο κ. Ιωάννης και έκανε ειδική αναφορά στις δημογραφικές αλλαγές που παρατηρούνται τα τελευταία χρόνια στον πληθυσμό των τεσσάρων Πρεσβυγενών Πατριαρχείων.

«Δεν πρέπει να αποτελούν αυτά τα προβλήματα το πρώτο θέμα στην ημερήσια διάταξη της Αγίας και μεγάλης Συνόδου; Η σκέψη μας δεν διέπεται από κοσμικές φιλοδοξίες. Οφείλουμε όμως να διατηρήσουμε την ταυτότητά μας.

Η Εκκλησία της Αντιόχειας, συνιστά την πύλη της ορθόδοξης ρωμιοσύνης προς τις Προχαλκηδόνιες Εκκλησίες».

Ιδιαίτερη σημασία πάντως είχε η αναφορά του στους Προχαλκηδόνιους: «Τα τελευταία χρόνια διαπιστώσαμε ότι αυτά που μας συνδέουν υπερβαίνουν εκείνα που μας χωρίζουν γι’ αυτό είναι επιτακτική η ανάγκη να βρούμε ένα τρόπο για συμφιλίωση και επίλυση όλων των ιστορικών διαφορών».

Ο κ. Ιωάννης αναφέρθηκε στην διαμάχη των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων για το Κατάρ, το οποίο θεωρεί ότι πρέπει να απασχολήσει την Πανορθόδοξη Σύνοδο.

Το Πατριαρχείο Αντιοχείας δεν υπέγραψε το κοινό ανακοινωθέν της Συνάξεως των Προκαθημένων, παρά το γεγονός πως υπήρξαν σημαντικές αναφορές στο θέμα των Χριστιανών της Μέσης Ανατολής, ενώ ο κ. Ιωάννης είναι ο μοναδικός Προκαθήμενος που δεν συμμετείχε στην συνάντηση αλλά εκπροσωπήθηκε.”

Νομίζω ότι ο Πατριάρχης Αντιοχείας είναι σαφέστατος. Ενώ λέγει ότι η Σύνοδος δεν πρέπει να περιοριστεί μόνον με τα Δίπτυχα αλλά να ασχοληθεί και με τα ιστορικά προβλήματα των χωρών της Μέσης Ανατολής, στην πραγματικότητα ζητά αλλαγή των Διπτύχων με βάση τη δημογραφική αλλαγή του ποιμνίου των Πατριαρχείων.

Ενώ λέγει ότι θέλει να αλλάξει την ατζέντα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου με βάση κριτήρια πίστεως, στην πραγματικότητα θέλει να την αλλάξει με κριτήρια φιλοπρωτείας.

Δεν είναι καθόλου πρόθυμος να συνταχθεί με την Εκκλησία της Σερβίας που ζήτησε να αναγνωριστούν ως Οικουμενικές οι Σύνοδοι που δικαίωσαν τον Μέγα Φώτιο και τον Αγιο Γρηγόριο τον Παλαμά.

Οχι μόνον δεν αποκηρύσσει τον Οικουμενισμό, αλλά θεωρεί το Πατριαρχείο Αντιοχείας πύλη της Ορθοδοξίας με τους μονοφυσίτες!!!. Η πραγματικότητα φυσικά είναι ότι υπάρχει στην πράξη ουσιαστική ένωση μονοφυσιτών και ορθοδόξων στο Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Ο Μακαριότατος Αντιοχείας μιλά για ιστορικές -και όχι για θεολογικές- διαφορές και γι’ αυτά που ενώνουν και όχι γι’ αυτά που χωρίζουν Ορθόδοξους και Μονοφυσίτες. 

Υπάρχει πιο οικουμενιστική θεώρηση από αυτή; 

Η ομιλία του Μακαριότατου Αντιοχείας κατέστησε όσο ποτέ άλλοτε σαφές ότι η πορεία για τη σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου είναι λίαν προβληματική.

Το πιο πιθανόν είναι ότι οι Ρώσοι θα ναρκοθετήσουν την πορεία προς την Μεγάλη Σύνοδο στην προπαρασκευαστική επιτροπή. Αν αυτό καταστεί αδύνατο θα το κάνουν όταν συγκληθεί η Σύνοδος με αιχμή του δόρατος τη διένεξη των Ιεροσολύμων και της Αντιόχειας για το Κατάρ και την προβληματική κατάσταση στην Εκκλησία της Τσεχίας και Σλοβακίας. 

Οτι και να γίνει τελικά είναι σαφές ότι, αν ποτέ συνέλθει -με τις σημερινές προδιαγραφές- η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, θα είναι μια καρικατούρα Συνόδου, η οποία θα αποτύχει οικτρά να εκφράσει την αλήθεια της Εκκλησίας και να ανταποκριθεί στις προσδοκίες του λαού του Θεού.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 879-880

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΝΑΥΠΑΚΤΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 879-880

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Στην λίαν αξιόλογη ανακοίνωση της άτυπης “Σύναξης ορθοδόξων κληρικών και μοναχών” διαβάζουμε τα ακόλουθα από την όντως θεολογική γραφίδα του Σεβ. Ναυπάκτου κ. Ιεροθέου:

«Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος τοῦ 879-880, μὲ κορυφαῖο πατέρα τὸν Μέγα καὶ Ἱερὸ Φώτιο μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ θεοπνεύστων  ἁγίων Πατέρων ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική: 

(α) άσχολεῖται «μὲ τὸν καθορισμὸ δογματικῶν θεμάτων, ὅπως τὸ τριαδικό, τὸ χριστολογικὸ καὶ τὰ συναφῆ μὲ αὐτὰ δόγματα», 

(β) συνεκλήθη «ἀπὸ τὸν αὐτοκράτορα», ὅπως ὅλες οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι, 

(γ) «συμμετέχουν ὅλες οἱ Τοπικὲς Ἐκκλησίες". 

Τὸ γεγονὸς εἶναι ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ ἔχει ὅλα τὰ στοιχεῖα νὰ χαρακτηρισθῆ οἰκουμενική. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔτσι χαρακτηρίσθηκε ἀπὸ πολλοὺς Πατέρας καὶ διδασκάλους, ὅπως τὸν Θεόδωρο Βαλσαμῶνα, τὸν Νεῖλο Θεσσαλονίκης, τὸν Νικόλαο Καβάσιλα, τὸν Νεῖλο Ρόδου, τὸν Μακάριο Ἀγκύρας, τὸν ἅγιο Συμεὼν τὸν Θεσσαλονίκης, τὸν ἅγιο Μᾶρκο Ἐφέσου τὸν Εὐγενικό, τὸν Ἰωσὴφ Βρυέννιο, τὸν Γεννάδιο Σχολάριο, τὸν Δοσίθεο Ἱεροσολύμων, τὸν Κωνσταντῖνο Οἰκονόμου κ.λπ. Ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τοὺς νεωτέρους, ὅπως τὸν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν Χρυσόστομο Παπαδόπουλο καὶ πολλοὺς ἄλλους. 

Ὡς ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος χαρακτηρίζεται καὶ ἀπὸ τὴν Σύνοδο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς τοῦ 1848 (ἄρθρο 5, παρ. 11). Ἡ ἐν λόγῳ Σύνοδος ἀνακήρυξε τὴν ἐν Κωνσταντινουπόλει Σύνοδο τοῦ 787 (περὶ τῆς τιμητικῆς προσκυνήσεως τῶν Ἁγίων Εἰκόνων) ὡς ἑβδόμη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο.

Η Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος «ἀσχολήθηκε μὲ δύο σοβαρὰ θέματα, ἤτοι τὸ filioque καὶ τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα», τὰ ὁποῖα καὶ κατεδίκασε. «Πρόκειται γιὰ δύο θέματα τὰ ὁποῖα ἀπασχολοῦν καὶ σήμερα τὴν Ἐκκλησία μας στοὺς θεολογικοὺς διαλόγους. Τὸ πρωτεῖο τοῦ Πάπα εἶχε ἐκδηλωθεῖ ἀπὸ τοὺς προηγουμένους Πάπες, ἐνῶ τὸ filioque εἶχε εἰσαχθῆ ἀπὸ τοὺς Φράγκους μὲ τὴν ἀντίδραση καὶ τοῦ Πάπα Ρώμης ἕως τὸ 1009, ἐνῶ τὸ ἔτος αὐτὸ εἰσήχθη στὴν Ἐκκλησία τῆς Ρώμης. Τὰ δύο αὐτὰ σοβαρὰ θεολογικὰ ζητήματα εἶναι δόγματα τῶν Λατίνων καὶ γιὰ μᾶς εἶναι αἱρέσεις...». 

Ο Σεβ. Ναυπάκτου με την διακρίνουσα αυτόν θεολογική κατάρτιση αποδεικνύει μέσα σε λίγες παραγράφους τον οικουμενικό χαρακτήρα της Η΄Οικουμενικής Συνόδου που δικαίωσε τον Μέγα Φώτιο.

Δυστυχώς η Σύνοδος της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος απέρριψε, όχι μόνον την συζήτηση του θέματος, αλλά αρνήθηκε ακόμη και να ακούσει την εισήγηση του Σεβ. Ναυπάκτου στη Σύνοδο της Ιεραρχίας, αλλά και απέρριψε σχεδόν ομόφωνα -με εξαίρεση έξι ιεράρχες- την ανάγκη να συζητήσει το θέμα και να πάρει σχετική απόφαση.

Η αναγνώριση της Η΄ Οικουμενικής Συνόδου θα αύξανε κατακόρυφα το κύρος της Εκκλησίας της Ελλαδος και θα συντελούσε αποφασιστικά στην πανορθόδοξη αναγνώριση της Συνόδου ως Οικουμενικής.

Η απόρριψη της εισήγησης να συζητηθεί το θέμα στην Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος αποδεικνύει την θεολογική αφασία των πλείστων ιεραρχών της για θέματα πίστεως.  Αποκαλύπτει, επίσης, τη δυνατότητα της ξυνωρίδας Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και Σεβ. Μεσσηνίας κ. Σαββάτου να ρυμουλκούν τις αποφάσεις της Ιεραρχίας σε μη κατά Θεόν πορεία.