ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ ΤΕΡΤΙΠΙΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

 

Την λαμπροφόρο ημέρα της Εγέρσεως του Σωτήρος βρήκαν αυτή τη φορά οι Οικουμενιστές να αμαυρώσουν. Είναι φυσικό γι’ αυτούς, γιατί έχουν βάλει το μικρόβιο βαθιά μέσα την καρδία  τους. 

Τα γεγονότα είναι ξεκάθαρα και δεν επιδέχονται δεύτερη ερμηνεία. Ανήμερα της αγρυπνίας για την Ανάσταση του Χριστού, βρέθηκε σε επίσημη και περίοπτη θέση ο εκλαμπρότατος κ. Μασσιμιλιάνο Παλινούρο, “αποστολικός βικάριος”, ήγουν “επίσκοπος” του Πάπα στην Πόλη, που τοποθετήθηκε στη θέση αυτή μετά την πρόσφατη εκδημία του προκατόχου του. 

Τον είδαμε στις φωτογραφίες κοκκινοσκούφη, με τη μάσκα του, το δακτυλίδι του και τη λαμπαδούρα του ανά χείρας επί θρόνου υψηλού στον πατριαρχικό ναό του Αγίου Γεωργίου στη Βασιλεύουσα. 

Ήταν, βλέπετε, υψηλός προσκεκλημένος και όχι

αυτόκλητος ούτε απρόσκλητος. Αυτοί που τον προσκάλεσαν λησμόνησαν (;) ότι πρόκειται περί αιρετικού, τουτέστιν κακόφρονος και ναυαγήσαντος περί την πίστιν; 

Οι ιεροί κανόνες είναι σαφείς και κρυστάλλινης διαύγειας αναφορικά με την παρουσία αιρετικών στις

λατρευτικές συνάξεις των Ορθοδόξων. 

Ο 45^ος κανόνας των αγίων Αποστόλων λ.χ. τονίζει ότι επίσκοπος ή πρεσβύτερος ή διάκονος, αν προσευχηθεί μαζί με αιρετικούς, μόνο να αφορίζεται κι αν επέτρεψε σ’ αυτούς να ενεργήσουν κάτι ως κληρικοί να καθαιρείται. 

Ακούσατε χριστιανοί: - να καθαιρείται! 

Και ένας άλλος ιερός κανόνας, ο 33^ος της Λαοδικείας σαφώς ευκρινώς και απεριφράστως κράζει και βοά: Ότι δεν πρέπει να συμπροσευχόμαστε με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς. 

Ο κόσμος καίγειται και οι Οικουμενιστές με πρωτοφανές πείσμα και αταλάντευτη μεθοδικότητα νυκτός τε και ημέρας προωθούν τα άνομα σχέδια τους. Να θυμούνται όμως ότι λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο …` 

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΗΣ

=====

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. 

Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας. 

Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει. 

Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις· ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. 

Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; 

Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Π.ΕΠΙΦΑΝΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ,ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ!

 

ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΟ ΧΑΡΙΣΜΑ ΝΑ ΥΠΟΜΕΝΕΙΣ ΤΙΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΕΣ ΑΓΟΓΓΥΣΤΑ!

Τοῦ Γέροντος Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου

=====

-Ἕνας γνωστός μου, μετὰ ἀπὸ μία δοκιμασία, ευρισκόμενος σὲ κατάστασι ἐντόνων αἰσθημάτων μειονεξίας καὶ μελαγχολίας, μοῦ ἔλεγε:

«Μὰ ἐγὼ δὲν ἔχω τίποτε, κανένα τάλαντο. Δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε. Τί εἶμαι;».

Προσπάθησα νὰ τοῦ πῶ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ δὲν καταλάβαινε. Σκέπτομαι ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτὸς θὰ μποροῦσε νὰ πῆ: «Θεέ μου, ἐγὼ δὲν μπορῶ νὰ κάνω τίποτε μόνος μου. Δῶσε μοῦ τὴν 

χάρι Σου νὰ πετύχω καὶ 

ἐγὼ κάτι». 

- Κι ἂν ἔκανε ὑπομονὴ στὶς δοκιμασίες πού εἶχε, αὐτὸ δὲν εἶναι τάλαντο; Εἶναι μικρὸ τὸ τάλαντο τῆς ὑπομονῆς; Τὸ νὰ ὑπομείνη κανεὶς τὶς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς χωρὶς γογγυσμό, ἀλλ’ εὐχαριστώντας καὶ δοξολογώντας τὸν Θεό, εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Ἂς ζητοῦσε, λοιπόν, τὴν χάρι τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ ὑπομένη.

Γνωρίζω κάποιον, ποὺ εἶναι τελείως ἀνάπηρος καὶ ἔχει σάκχαρο. Κάνει δύο ἰνσουλίνες τὴν ἡμέρα. Βρίσκεται διαρκῶς στὸ κρεββάτι ἢ στὸ 

καροτσάκι. 

Τρίτη λύσις δὲν ὑπάρχει.

Οἱ δικοί του τὸν ἔχουν ἐγκαταλείψει ὅλοι. Χριστιανὲς κυρίες τὸν διακονοῦν. Ὑπάρχουν δὲ καὶ νέοι, οἱ ὁποῖοι τὸν παίρνουν καὶ τὸν πηγαίνουν ἐκδρομὲς μὲ τ’ αὐτοκίνητά τους. Ἀκόμη καὶ στὸ Ἅγιο Ὅρος. Ὅλα οἱ ἄλλοι τοῦ τὰ προσφέρουν. Θὰ τὸν σηκώσουν, θὰ τὸν βάλουν στὸ κρεββάτι, θὰ τὸν κατεβάσουν, θὰ τοῦ φορέσουν τὰ ροῦχα του, ὅλα. Δὲν μπορεῖ νὰ κάνη τίποτε μόνος. Ἀϊ, λοιπόν, στὴν κατάστασι αὐτὴ ὁ ἀδελφός μας αὐτὸς εἶναι πάντοτε χαρούμενος καὶ χαμογελαστός.

Μικρὸ τάλαντο εἶναι αὐτό; 

Μᾶς διδάσκει ὅλους. Μᾶς 

ἐμπνέει, 

ἀλλὰ καὶ μᾶς ἐλέγχει!

Καμμιὰ φορᾶ πέφτουμε λίγες ἡμέρες στὸ κρεββάτι ἀπὸ γρίππη ἢ ἀπὸ κάτι ἄλλο καὶ δυσανασχετοῦμε, γογγύζουμε: «Μείναν οἱ δουλειές… Κουράσθηκα, ταλαιπωρήθηκα τόσες μέρες στὸ κρεββάτι».

Αὐτὸ τὸ παιδί, σ’ αὐτὴ τὴν κατάστασι, δὲν παραπονεῖται ποτέ. Λέγει πάντοτε: «Δόξα τῷ Θεῶ»! «Τί κάνεις;», τὸν ρωτᾶς, καὶ σοὺ ἀπαντᾶ: «Δόξα τῷ Θεῶ, καλά». Εἶναι μικρὸ χάρισμα αὐτό; Μικρὸ τάλαντο αὐτό; Αὐτὸς εἶναι ἱεροκήρυκας. Δὲν χρειάζεται νὰ κάνη κηρύγματα. Μόνο νὰ τὸν βλέπη κανείς, διδάσκεται, ἐλέγχεται, ἐμπνέεται.

Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος, λοιπόν, πού, ἀπὸ πλευρᾶς κοσμικῆς κρινόμενος, εἶναι ἕνας ἐξωφλημένος, εἶναι ἕνα τίποτε, ἀξιοποιεῖ στὸ ἔπακρο τὰ χαρίσματα ποὺ ἔχει.

ΠΗΓΗ:

(Ἀρχιμ. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ, ΧΡΙΣΤΩ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΡΑΘΩΜΕΘΑ, ἐκδόσεις Ι. ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΥ ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΤΡΟΙΖΗΝΟΣ, σελ. 27-29),

Ιστολόγιο “Ρωμαϊκό Οδοιπορικό”

ΔΕΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

 

ΔΕΚΑ ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΠΑΙΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

=====

1.) Πρέπει να είμαστε αγωνιστές και όχι μόνο θαυμαστές. Δεν ωφελεί να θαυμάζουμε μόνο τους Αγίους, χρειάζεται να μπούμε στο στάδιο, να ανασκουμπωθούμε και να παλαίψουμε. Πολλοί συνηθίζουν να κάθονται αναπαυτικά στις πολυθρόνες, να τρώνε πασατέμπο και να χειροκροτούν, χωρίς να αγωνίζονται. Έτσι όμως δεν γίνεται προκοπή.

2.) Να δινόμαστε στον αδελφό για 

να μας δοθεί ο Χριστός.

3.) Ρίξτε το μεγαλύτερο βάρος του αγώνα στην προσευχή. Η προσευχή είναι το πνευματικό μας βαρόμετρο. Κάντε ολόκληρη την ζωή σας μία προσευχή στον Θεό.

4.) Να δεχόμαστε όλες τις δοκιμασίες με ταπείνωση και υπομονή.

5.) Ο Θεός δεν ζητά τίποτε άλλο 

από μας παρά την καρδιά 

μας καθαρή.

6.) Φιλότιμο χωρίς ταπείνωση και αγάπη δεν γίνεται. Το φιλότιμο έχει αφάνεια. Αλλοιώς πατάμε σε άλλο κουμπί, τον εγωισμό. Έχουν τόση διαφορά το φιλότιμο και ο εγωισμός όσο η μετάνοια από την μεταμέλεια. Ο Ιούδας μετεμελήθηκε από εγωισμό. Ο Πέτρος μετανόησε κι έκλαψε πικρά από φιλότιμο.

7.) Όταν ζη κανείς πνευματικά ανοίγουν οι οφθαλμοί της ψυχής του και βλέπει τα παραμικρά σφάλματα πολύ μεγάλα και σιχαίνεται τον εαυτό του. Τότε νοιώθει συγχρόνως και θεϊκή παρηγοριά, 

γιατί ταπεινώνεται 

και έρχεται η Χάρις 

του Θεού.

8.) Ενώ στην πνευματική ζωή προσπαθεί κανείς να δει όλη την βρωμιά που υπάρχει μέσα του, στην κοσμική ζωή προσπαθούν να την καλύψουν με το να θέλουν να φαίνεται καλός ο εξωτερικός άνθρωπος. Φτιάχνουν καλούπια εξωτερικής συμπεριφοράς που γίνονται μονωτικό υλικό, τοίχος, και δεν έρχεται μέσα η θεία Χάρις.

9.) Όταν δεν δικαιώνεις τον εαυτό σου, τότε δέχεσαι όλη την χαρά του κόσμου. Αλλά όταν θέλεις να τον δικαιώνεις, δεν βρίσκεις ανάπαυση.

10.) Όσο θέλουμε οι άλλοι να μας φέρονται καλά, τόσο αυτοί δεν μας υπολογίζουν. Όταν όμως ταπεινωθούμε το σκηνικό αλλάζει.

ΠΗΓΗ:

 

Από το βιβλίο: Από την ασκητική και ησυχαστική Αγιορειτική παράδοση. Τέταρτο μέρος, Ρήσεις και διηγήσεις Γέροντος Παϊσίου (αποσπάσματα). Άγιον Όρος 2011.,

Ιστολόγιο “Κοινωνία Ορθοδοξίας”

ΑΓΙΟΚΑΤΑΤΑΞΗ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΥΜΕΝΙΟΥ ΣΑΡΙΔΑΚΗ

Του κ. Αιμίλιου Πολυγένη

======

Στην αγιοκατάταξη του Γέροντος Ευμενίου Σαριδάκη, προχώρησε σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr, η Αγία και Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Ο Γέροντας Ευμένιος συμπεριλήφθηκε στο αγιολόγιο της Ορθόδοξου Εκκλησίας, κατόπιν εισήγησης της Κανονικής Επιτροπής.

Λίγα λόγια για τον Γέροντα:

Ο π. Ευμένιος γεννήθηκε το 1931 στην Εθιά Μονοφατσίου του νομού Ηρακλείου Κρήτης και ήταν το όγδοο παιδί μιας φτωχής & πιστής οικογένειας.

Έγινε μοναχός σε ηλικία 17 χρονών, αγωνίστηκε για την καλλιέργεια της ψυχής του με αγάπη και προσευχή και δοκιμάστηκε σκληρά και από την ασθένεια της λέπρας, αλλά και αργότερα, ενώ ήταν ήδη ιερέας, από δαιμονική επιρροή, με την οποία βασανίστηκε ψυχοσωματικά και ελευθερώθηκε μετά από πολλές προσευχές, αγρυπνίες και εξορκισμούς σε μοναστήρια της Κρήτης, όπως στις μονές Κουδουμά και Παναγίας Καλυβιανής.

Η λέπρα τον έφερε στο Νοσοκομείο Λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα Αθηνών. Εκεί θεραπεύτηκε αλλά, βλέποντας τον ανθρώπινο πόνο, αποφάσισε να παραμείνει στο Νοσοκομείο ως ιερέας, για να βοηθήσει όσο μπορούσε την ανακούφιση των συνανθρώπων του!

Ο Γέροντας Πορφύριος έλεγε για τον Γέροντα Ευμένιο: «Να πηγαίνετε να παίρνετε την ευχή του Γέροντα Ευμένιου, γιατί είναι ο κρυμμένος Άγιος των ημερών μας. Σαν τον Γέροντα Ευμένιο βρίσκει κανείς κάθε διακόσια χρόνια».

Στο Νοσοκομείο Λοιμωδών ευτύχησε να γνωρίσει το λεπρό άγιο μοναχό Νικηφόρο, που, αν και τυφλός από την ασθένειά του, έγινε μεγάλος πνευματικός πατέρας των χριστιανών και δάσκαλος του Γέροντα Ευμένιου.

Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο Νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την 23η Μαίου 1999 παρέδωσε το πνεύμα του στον Κύριο και τάφηκε, σύμφωνα με την επιθυμία του, στον τόπο που γεννήθηκε (στην Εθιά).

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα "Ρομφαία"

ΚΑΛΩΣΥΝΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

 

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ,ΤΡΥΦΩΝ ΤΟΥΡΚΕΣΤΑΝΩΦ,ΟΣΙΟΣ ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ

Τρύφων Τουρκεστάνωφ, Ο Όσιος και Ομολογητής μητροπολίτης (1861 - 1934), Μετάφραση – Επιμέλεια Πέτρου Μπότση, Αθήνα 2021, σσ.117.

Του Θεολόγου κ. Α. Κυριακού

=====

 

Με ένα πρίγκηπα ασχολείται στο παρόν ο κ. Μπότσης. Ένα αριστοκράτη του πνεύματος που δεν θύμιζε σε τίποτε τις παραξενιές και την επίμονη ενασχόληση με τα της ματαιότητος και πολυμόχθου σαρκός που χαρακτηρίζουν εν πολλοίς τους αριστοκράτες του κόσμου τούτου. 

Όταν η ευσεβής μητέρα του πήγε μαζί του στην ΄Οπτινα κι επεδίωξε δει τον Άγιο Αμβρόσιο, αυτός βγήκε από το κελί του και προβλέποντας την εξέλιξη του νεαρού Τρύφωνα είπε: -κάνετε χώρο να περάσει ο επίσκοπος με τη μητέρα του. 

Λίγο αργότερα τον συναντάμε δόκιμο στην Όπτινα παρά τους πόδας των οσίων Γερόντων Αμβροσίου και Λεωνίδα. Χειροτονείται διάκονος και ακολούθως ιερομόναχος. Για ένα διάστημα υπηρετεί ως εφημέριος στη φυλακή της πόλεως Σέργιεβ Πασάντ. Στα 

1901 ανεβαίνει στο βαθμό 

του επισκόπου. 

Τα χρόνια του Α΄Παγκοσμίου Πολέμου τον βρίσκουμε στην πρώτη γραμμή του μετώπου να ενισχύει πνευματικά τους στρατιώτες της πατρίδας του. Τα κρίσιμα χρόνια μετά την επικράτηση των Μπολσεβίκων ο επίσκοπος Τρύφων βρίσκεται σε διαρκή κίνδυνο. Αντιστέκεται στο σχίσμα της λεγομένης “Ζώσας Εκκλησίας” και παραμένει δίπλα στον πατριάρχη Τύχωνα. Στα 1931 εκλέγεται μητροπολίτης. Εκοιμήθη εν Κυρίω τρία χρόνια αργότερα στις 14 Ιουνίου 1934. 

Ας γευτούμε λίγη από την κατά Θεόν σοφία του, παραθέτοντας ένα απόσπασμα μιας ομιλίας του για τους ασκητές. “Συνήθως οι άγιοι αυτοί αποφεύγουν τη δόξα των ανθρώπων και ζουν στην έρημο, κρύβονται από τους ανθρώπους, αλλά, όπως αναφέρεται στην Αγία Γραφή “ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη”.΄Ετσι τα καλά τους έργα γίνονται γνωστά σε όλους και τους επισκέπτοναι οι θλιμμένοι άνθρωποι, εκείνοι που βαρύνονται από αμαρτίες, άρρωστοι ψυχικά και σωματικά. Καταφεύγουν ειρηνευμένοι, παρηγορημένοι και θεραπευμένοι μερικοί μάλιστα γίνονται και μαθητές τους και μετά από μακρούς αγώνες, γίνονται και οι ίδιοι διδάσκαλοι σε άλλους”. 

Τω όντι αναδίδουν οσμή ευωδίας πνευματικής τα λόγια του αοιδίμου επίσκοπου. Ένας αριστοκράτης του πνεύματος, που διακρινόταν για την κατά Θεόν αρχοντιά του, που είχε μόνιμα στραμμένο το βλέμμα προς τα άνω βασίλεια.

ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ,Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

 Η ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

«Μύρον ἐκκενωθὲν τὸ Ὄνομά σου!» 

(ᾎσμα ᾈσμάτων α´, 3)

Λόγος τοῦ Ὁσίου Πατρὸς ἡμῶν Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μὲ ἀφορμὴν τὴν ποιητικήν του σύνθεσιν, ἔχουσαν ὡς τίτλον: «Χαιρετιστήριοι Οἶκοι εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν»

=====

Γ Ὁ ἔνθεος Λαργάτης, ἔνθερμος ἐργάτης
τῆς ἀκαταπαύστου προσευχῆς!

«Ὅτι κραταιὰ ὡς θάνατος Ἀγάπη» (ᾎσμα ᾎσμ. η´, 6)

Τρίτον παράδειγμα ἂς εἶναι ὁ χαριτωμένος καὶ θεοφιλὴς Χριστιανός, ὁ ὀνομαζόμενος Λαργάτης. Διὰ τὸν ὁποῖον ἀναγινώσκομεν εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἱστορίας, ὅτι εἶχε ἀμέτρητον ἀγάπην εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ πάντοτε δὲν ἔπαυεν ἀπὸ τὸ νὰ μελετᾷ μὲ ὑπερβολικὸν πόθον τὸ γλυκύτατον καὶ πολυτιμολιθομαργαρόχρυσον Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέσα εἰς τὴν καρδίαν του.

Οὗτος λοιπὸν ὁ τρισμακάριστος ἄνθρωπος, παρακινούμενος ἀπὸ τὴν ἄσβεστον φλόγα τῆς πρὸς τὸν Χριστὸν ἀγάπης, ἀποφάσισε νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν Ἱερουσαλήμ, διὰ νὰ προσκυνήσῃ μὲ ἄκραν εὐλάβειαν τὸν ἅγιον καὶ ζωοποιὸν Τάφον τοῦ ἠγαπημένου του Ἰησοῦ, καὶ μὲ τὴν προσκύνησιν αὐτὴν νὰ δροσίσῃ ὀλίγόν τι τὴν κάμινον τῆς εἰς Αὐτὸν ἀγάπης του. Ὅθεν ἔφθασεν ἐκεῖ μὲ πολλὴν δίψαν, καὶ ἀγκαλιάζοντας τὸν Θεοδόχον Τάφον τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ καὶ καταφιλῶντας αὐτὸν πυκνὰ-πυκνὰ, μὲ δάκρυα πολλὰ καὶ ἀναστεναγμούς, τόσον ἐχάρη, ὁποὺ ἀπὸ τὴν ὑπερβολικήν του χαρὰν ἔμεινε ξεψυχισμένος! Οἱ δὲ σύντροφοί του, βλέποντες τοιοῦτον θαυμαστὸν καὶ παράδοξον θέαμα, καὶ θέλοντες νὰ μάθουν διὰ ποίαν ἀφορμὴν ἴσως νὰ ἀπέθανε, τὸν ἔσχισαν καί, ὢ τοῦ θαύματος! Εὑρῆκαν γεγραμμένα εἰς τὴν καρδίαν του ταῦτα τὰ ἐρωτικὰ καὶ θεῖα λόγια: «ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΓΛΥΚΕΙΑ ΑΓΑΠΗ».

Καὶ ἐκ τούτου ἔγινεν εἰς αὐτοὺς φανερόν, πόσην σφιγκτὴν ἀγάπην καὶ ἕνωσιν εἶχε μὲ τὸν Χριστὸν ἡ τετρωμένη ἐκείνη καὶ μακαρία ψυχή του, ὁποὺ κάλλιον ἐπρόκρινε νὰ τὴν χωρήσῃ βιαίως ἀπὸ τὸ σῶμα ὁ θάνατος, παρὰ νὰ χωρισθῇ πλέον αὐτὴ θεληματικῶς ἀπὸ τὸν πανάγιον Τάφον τοῦ τόσον ἐρωμένου της Νυμφίου Χριστοῦ! Καὶ πὼς τόσον ἐχάρη, καὶ τόσον εὐχαριστήθη, διότι ἠξιώθη νὰ ἀπολαύσῃ τὸ πανίερον Μνῆμα ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο ἐδέχθη μέσα του τὸν ἠγαπημένον Ἰησοῦν, εἰς τρόπον ὥστε ἡ φύσις καὶ ἡ καρδία μὴ δυναμένη νὰ χωρέσῃ τὴν τόσην ὑπερβολικὴν εὐχαρίστησιν καὶ χαράν, ἔκαμε ὥστε νὰ πετάξῃ ἡ ψυχὴ ἀπὸ τὸ σῶμα, καὶ νὰ ὑπάγῃ εἰς τὰ Οὐράνια, διὰ νὰ ἀπολαύσῃ ἐκεῖ τὴν τελείαν ἀγάπην καὶ χαρὰν μὲ τὴν ἄμεσον ἕνωσιν μετὰ τοῦ ἠγαπημένου Χριστοῦ της.

(Διασκευὴ ὑπὸ τῆς Μονῆς μας, ἀπὸ τὸ βιβλίο· «Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἀόρατος Πόλεμος», ἐκδ. ΤΗΝΟΣ, Ἀθῆναι 1965, σσ. 263-265).

(Συνεχίζεται)

ΠΗΓΗ:

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου,

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com

ΑΞΙΟΣ ΣΕ ΟΛΑ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΗΤΗΣ

 

ΑΞΙΟΣ ΣΕ ΟΛΑ Ο ΝΕΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΗΤΗΣ 

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Γράφει ο “Νεωκόρος” της αντίστοιχης στήλης της ιστοσελίδας “Ρομφαία”: “Η Εκκλησία της Κρήτης μπήκε σε κανονική τροχιά και πάλι και ο νέος Αρχιεπίσκοπος με πολλή όρεξη ανέλαβε δράση… ένα χαρακτηριστικό που τον διακατέχει είναι ότι είναι αθόρυβος, αλλά πάντοτε αποτελεσματικός και δίκαιος… κι αυτό θα φανεί με το «Χριστός Ανέστη»!”

Είναι πραγματικά ευλογημένοι οι Κρητικοί αδελφοί μας που έχουν Αρχιεπίσκοπο τον Μακαριώτατο Κρήτης κ. Ευγένιο, πνευματικό ανάστημα του αγίου επισκόπου Πέτρας και Χερρονήσου Νεκτάριου.

Ο μ. Πέτρας Νεκτάριος υπήρξε πρότυπο ορθόδοξου ιεράρχη εχθρός των νεωτερισμών και της εκκοσμίκευσης. 

Ως εκ τούτου, του προκαλούσαν αποστροφή οι συνεχώς αυτόπροβαλλόμενοι 

δημοσιοσχεσίτες Βατοπαιδινοί.

Ο νυν Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, έχει το ίδιο πνευματικό σεμνό ανάστημα με το αντίστοιχο του αοίδιμου Γέροντά του, είναι αθόρυβος, πάντοτε αποτελεσματικός και δίκαιος και οι ικανότητές του του οποίου θα φανούν κιόλας με το Πάσχα.

Άξιος Ιεράρχης.!

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

Ο ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟ

=====

Ο Οικουμενισμός είναι κοινό όνομα για τους ψευτοχριστιανισμούς, για τις ψευτοεκκλησίες της Δυτικής Ευρώπης. Μέσα του βρίσκεται η καρδιά όλων των ευρωπαϊκών ουμανισμών με επικεφαλής τον Παπισμό. Όλοι δε αυτοί οι ψευτοχριστιανισμοί, όλες οι ψευτοεκκλησίες δεν είναι 

τίποτε άλλο παρά μια αίρεση 

δίπλα στην άλλη.

Ο σύγχρονος «διάλογος της αγάπης», ο οποίος τελείται με τη μορφή γυμνού συναισθηματισμού, είναι στην πραγματικότητα ολιγόπιστη άρνηση του σωτηριώδους αγιασμού του Πνεύματος και της πίστεως της Αληθείας (Β’ Θεσ. 2:13), δηλαδή της μοναδικής σωτηριώδους «αγάπης της αληθείας» (Β’ Θεσ. 2:10). Η ουσία της αγάπης είναι η αλήθεια· η αγάπη ζει και υπάρχει 

αληθεύουσα.

Ας μην απατόμαστε. Υπάρχει και ο «διάλογος του ψεύδους», όταν οι διαλεγόμενοι συνειδητά ή ασυνείδητα ψεύδονται ο ένας στον άλλον. Τέτοιος διάλογος είναι οικείος στον «πατέρα του ψεύδους», τον Διάβολο, «ότι ψεύστης εστι και ο πατήρ αυτού» (Ιω. 8:44). Οικείος είναι και σε όλους τους εκουσίους ή ακουσίους συνεργάτες του, όταν αυτοί θελήσουν να πραγματοποιήσουν το καλό τους μέσω του κακού, να φθάσουν στην «αλήθεια» τους με τη βοήθεια του ψεύδους. Δεν υπάρχει «διάλογος της αγάπης» χωρίς τον διάλογο της αληθείας. Διαφορετικά, ο τέτοιος διάλογος είναι αφύσικος και ψευδής. Γι’ αυτό και η εντολή του Αποστόλου ζητά να είναι «η αγάπη ανυπόκριτος» (Ρωμ. 12:9).

Μόνο μέσα στην Εκκλησία, στο μοναδικό αυτό Παμμυστήριο του Χριστού, μπορεί να γίνει λόγος περί των Μυστηρίων. Διότι η Εκκλησία η Ορθόδοξη, ως το Σώμα του Χριστού, είναι η πηγή και το κριτήριο των Μυστηρίων και όχι το αντίθετο. Τα Μυστήρια δεν μπορούν να αναβιβάζονται υπεράνω της Εκκλησίας ούτε να θεωρούνται έξω από το Σώμα της Εκκλησίας.

Γι’ αυτό τον λόγο, σύμφωνα προς το φρόνημα της Καθολικής του Χριστού Εκκλησίας και σύμφωνα προς ολόκληρη την ορθόδοξη Παράδοση, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν παραδέχεται την ύπαρξη άλλων μυστηρίων έξω από αυτήν, ούτε θεωρεί αυτά ως μυστήρια, εωσότου κανείς προσέλθει με τη μετάνοια από την αιρετική «εκκλησία», δηλαδή ψευτοεκκλησία, στην Ορθόδοξη Εκκλησία 

του Χριστού.

Όσο όμως μένει κανείς έξω από την Εκκλησία, μη ενωμένος με αυτήν με τη μετάνοια, μέχρι τότε είναι αυτός για την Εκκλησία αιρετικός και αναπόφευκτα βρίσκεται εκτός τής σωτηριώδους Κοινωνίας. Διότι «ποια σχέση μπορεί να έχει η δικαιοσύνη με την ανομία, ή ποια κοινωνία το φως με το σκοτάδι;» (Β’ Κορ. 6:14)

 

 ΠΗΓΗ:

Από το βιβλίο: Αρχιμ. Ιουστίνου Πόποβιτς, Ορθόδοξος Εκκλησία και Οικουμενισμός, Εκδόσεις «Ορθόδοξος Κυψέλη», Θεσσαλονίκη 1974, σελ. 224 (αποσπάσματα, με γλωσσική απλοποίηση),

Ιστολόγιο “Κοινωνία Ορθοδοξίας”