ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ

ΤΟ ΑΡΘΡΟ 3 ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΑΘΕΩΝ

Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου

=====

Η από χρόνια επιδίωξη  των αθέων, και των «εκσυγχρονιστών», ιδεολόγων της πολτοποίησης των εθνικών ταυτοτήτων, είναι η κατάργηση του άρθρου 3 του Συντάγματος. Ο μύθος, που εκπέμπει  συστηματικά η πανίσχυρη επικοινωνιακά προπαγάνδα τους, είναι ότι η Ελλάδα, με την κατάργηση του άρθρου 3, θα προσχωρήσει στα «προοδευτικά ουδετερόθρησκα κράτη». 

Στην ουσία οι κάθε λογής άθεοι, δια της καταργήσεως του άρθρου 3, απεργάζονται από χρόνια, μεταξύ των άλλων, την κατάργηση της Εκκλησίας της Ελλάδος, ως εκκλησιαστικής οντότητας, και τη φίμωση Της, δια της υπαγωγής Της στο Φανάρι. Ο κ. Ευάγγελος Βενιζέλος είναι σαφής: « ...Εάν επαναδιατυπώσουμε το άρθρο 3, φοβούμαι ότι μπορεί να ανοίξουμε τον ασκό του Αιόλου. Διότι στην πραγματικότητα το κανονιστικό περιεχόμενο του άρθρου 3 δεν αφορά τις σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, αφορά τις σχέσεις Εκκλησίας της Ελλάδος και του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αφορά την πολλαπλότητα των εκκλησιαστικών καθεστώτων...Στο άρθρο 3 θεμελιώνεται η ίδια η υπόσταση της Εκκλησίας της Ελλάδος, η εκκλησιολογική». (Από ομιλία του Ευαγ. Βενιζέλου, στις 28/11/2016, στην αίθουσα του Δ.Σ.Α.).

Για το σοβαρότατο αυτό θέμα ο κ. Σωτήριος Ρίζος, πρόεδρος του Συμβουλίου Επικρατείας ε.τ. και διευθυντής του Νομικού Γραφείου της Προεδρίας της Δημοκρατίας, σημείωσε ότι στο άρθρο 3, μεταξύ των άλλων, προβλέπεται «η καθιέρωση της ανεξαρτησίας της ελληνικής εκκλησίας έναντι του Πατριαρχείου της Κωνσταντινουπόλεως και του αυτοδιοικήτου αυτής...». (Από την ομιλία του στην εκδήλωση της Αρχιεπισκοπής Αθηνών την Τετάρτη, 6η Ιουνίου 2017, στο αμφιθέατρο του Πολεμικού Μουσείου).

Ο κ. Ρίζος σημείωσε επίσης ότι το ΣτΕ, δια της Νομολογίας του, «προσδιόρισε την έννοια του “αυτοκεφάλου”, οριοθετώντας τη σχέση Ελληνικής Εκκλησίας και Πατριαρχείου» και, στο πλαίσιο αυτό, «δέχθηκε περιορισμένη σημασία της διακρίσεως των Μητροπόλεων σε αυτές των Παλαιών και σε εκείνες των Νέων Χωρών», απόφαση υψίστης εθνικής σημασίας.

Ο πρόεδρος του ΣτΕ ε.τ. στην ίδια ομιλία του ως απόδειξη του εντός του ισχύοντος συστήματος σχέσεων Πολιτείας Εκκλησίας  μεγάλου βαθμού ουδετερότητας του ελληνικού κράτους και απολαύσεως του ατομικού δικαιώματος της θρησκευτικής ελευθερίας σημείωσε ότι ελάχιστα είναι τα παράπονα και οι δίκες που εγείρουν ενώπιον του ΣτΕ τα λοιπά δόγματα του Χριστιανισμού και οι άλλες θρησκείες. Περισσότερα είναι των Ορθοδόξων Χριστιανών.

Συμπερασματικά ο κ. Ρίζος υπογράμμισε πως «είναι αδιανόητη κάθε σκέψη αναθεώρησης του συντάγματος με στίγματα ανελευθερίας και ποδηγετούμενης προς επικίνδυνες ατραπούς». Για το άρθρο 3 τόνισε ότι η κατάργησή του θα ισοδυναμούσε με απορρύθμιση των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας και πρόσθεσε: «Το Εθνικό Κράτος, που βάλλεται συστηματικά από δυνάμεις εγχώριες και εξωχώριες, από δυνάμεις, οι οποίες προσπαθούν στη θέση εθνών και λαών με διακριτικά γνωρίσματα, να βάλουν ποίμνια καταναλωτικά, έχει συμφέρον να μην αποχωριστεί από σύμμαχο ασφαλή και αξιόπιστο». Μόνο που αυτό ισχύει για ηγέτες υπεύθυνους και με γνώση της ιστορίας και της ιδιοπροσωπίας μας.