ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ «ΚΟΙΝΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΘΗΡΑΝΙΣΜΟΥ; Δ΄

ΤΙ ΣΗΜΑΤΟΔΟΤΕΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ «ΚΟΙΝΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑΤΟΣ» ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΛΟΥΘΗΡΑΝΙΣΜΟΥ;

Δ΄

Του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς

=====

Το ότι η εν λόγω θεωρία έρχεται σε τελεία αντίθεση με την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία μόλις είναι ανάγκη να τονιστεί. Ο αρχ. π. Κύριλλος Κωστόπουλος, ιεροκήρυκας και Δρ. Θεολογίας, είχε γράψει γύρω από την πλάνη αυτή μεταξύ 

άλλων τα εξής: 

«Ο Μ. Βασίλειος στον Α´ κανόνα του το τονίζει κατηγορηματικώς: “Εκείνο γαρ έκριναν οι παλαιοί δέχεσθαι βάπτισμα, το μηδέν της πίστεως παρεκβαίνον”. Είναι φανερό ότι αυτή η οικονομία δεν μπορεί να εφαρμοσθεί στους Παπικούς ή τους Προτεστάντες για δύο λόγους: 1. Δεν ορθοδοξούν ως προς το δόγμα της Αγίας Τριάδος, (Filioque). 2. Δεν είναι το βάπτισμά τους σύμφωνο με την Αγιογραφική και Πατερική προτροπή, (γίνεται δια ραντισμού). Η Βαπτισματική Θεολογία ομιλεί για αποδοχή του βαπτίσματος των αιρετικών και παράλληλα παραδέχεται την παραμονή στις αιρετικές δοξασίες κάθε αποκοπείσης ομάδος από το Σώμα της Μιας Εκκλησίας. Κατά συνέπεια το περιεχόμενο του Ζ´ κανόνα της Β´ Οικουμενικής Συνόδου, το οποίο αναφέρεται στην υποδοχή των επιστρεφόντων στην Εκκλησία από την αίρεση, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί εδώ» (Ιστ. https://orthodoxostypos.gr/%CF%85%CF%8).

Αξίζει να σχολιασθεί εδώ η παρά πάνω μαρτυρία του Μ. Βασιλείου ο οποίος θεωρεί ως δεκτό και έγκυρο και παρεκτικό αγιαστικής Χάριτος μόνο το βάπτισμα εκείνο «το μηδέν της πίστεως παρεκβαίνον», το βάπτισμα δηλαδή που δεν παρεκκλίνει προς την αίρεση, ούτε στο ελάχιστο. Αλλά και όλοι οι άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ομοφώνως μαρτυρούν και διακηρύσσουν στα συγγράμματά τους, ότι προϋπόθεση του εγκύρου βαπτίσματος είναι η ορθή πίστη του βαπτιζομένου, η οποία όμως υφίσταται μόνο στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Κατ’ επέκταση κάθε άλλο βάπτισμα που τελείται εκτός της Εκκλησίας, μέσα στον χώρο της αιρέσεως, είναι άκυρο και μη παρεκτικό αγιαστικής Χάριτος. 

Για παράδειγμα ο Μέγας Αθανάσιος, σε ομιλία του «Κατά Αρειανών» αναφέρει μεταξύ άλλων τα εξής: «Διά τούτο γουν και ο Σωτήρ ουκ απλώς ενετείλατο βαπτίζειν, αλλά πρώτον φησί, Μαθητεύσατε. Είτα ούτω, Βαπτίζετε εις όνομα Πατρός και Υιού και αγίου Πνεύματος. Ίνα εκ της μαθήσεως η πίστις ορθή γένηται και μετά πίστεως η του βαπτίσματος τελείωσις προστεθή. Πολλαί γουν και άλλαι αιρέσεις, λέγουσαι τα ονόματα μόνον, μη φρονούσαι δε ορθώς, ως είρηται, μηδε την πίστιν υγιαίνουσαν έχουσαι, αλυσιτελές έχουσι και το παρ’ αυτών διδόμενον ύδωρ, λειπόμενον ευσεβεία».[3]

Το συμπέρασμα είναι, ότι εκείνο που χαράσσει τα όρια της Εκκλησίας δεν είναι το βάπτισμα, αλλά η ορθή πίστη. Προηγείται πάντοτε η ορθή πίστη και έπεται το βάπτισμα το οποίο χορηγείται ως επιστέγασμα της αποδοχής της ορθής πίστεως. Επομένως οι ισχυρισμοί ότι «το βάπτισμα είναι εκείνο που διαγράφει τα όρια της Εκκλησίας και ότι όλοι οι χριστιανοί (Ορθόδοξοι και Ετερόδοξοι), είναι βαπτισμένοι», όπως επίσης και ότι «εντός του βαπτίσματος ακόμη και αν υπάρχει μια διάσπαση, μια διαίρεση, ένα σχίσμα, ακόμη μπορείς να μιλάς για Εκκλησία» είναι κακόδοξοι και ξένοι προς την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Κατ’ επέκταση και η ενότητα μεταξύ Ορθοδόξων και Ετεροδόξων δεν επιτυγχάνεται επί τη βάσει ενός «χριστιανικού» βαπτίσματος, αλλά επί τη βάσει της ορθής πίστεως. Επειδή όμως αυτή υφίσταται μόνο μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία, προϋποθέτει την επιστροφή των αιρετικών στην Ορθοδοξία. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει σχετικά: «Όταν πάντες ομοίως πιστεύομεν, τότε ενότης 

εστίν».[4]

Φέραμε το θέμα ξανά στην επικαιρότητα, για να φανεί για μια ακόμη φορά, ότι η αίρεση του Οικουμενισμού, τώρα πια απροκάλυπτα, προχωρεί ακάθεκτη στην υλοποίηση των στόχων της και ότι σ’ όλη αυτή τη διαδικασία πρωταγωνιστικό ρόλο διαδραματίζει το Βατικανό. Η αμοιβαία αναγνώριση του βαπτίσματος μεταξύ παπικών και προτεσταντών φαίνεται ότι θα είναι ο προπομπός μιάς ανάλογης αναγνώρισης του βαπτίσματος μεταξύ των παπικών και της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Εκείνο που μας προβληματίζει, είναι ο κίνδυνος να συρθούμε σε μια ουνιτικού τύπου ένωση με τους παπικούς με αφορμή την πανχριστιανική Σύνοδο που φημολογείται ότι προετοιμάζεται το 2025 με την ευκαιρία της συμπληρώσεως 1700 ετών από την πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Οι φόβοι μας εντείνονται από το γεγονός, ότι σήμερα, διαβρωμένοι από την οικουμενιστική λαίλαπα, δεν διαθέτουμε δυστυχώς τα πνευματικά αντισώματα, ούτε τις πνευματικές εκείνες προϋποθέσεις, που απαιτούνται ώστε να μιμηθούμε τους αγίους Πατέρες μας και να αντισταθούμε με γενναιότητα και χωρίς υποχωρήσεις και συμβιβασμούς στην κυοφορούμενη προδοσία της Πίστεως. Γι’ αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση και θυσιαστικό φρόνημα.

Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ,ΕΝΑΣ ΟΥΝΙΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ…

 

ΕΝΑΣ ΟΥΝΙΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ ΚΙ ΕΝΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ…

Του Θεολόγου κ. Α. Κυριακού

=====

 

Ενας Ουνίτης από τη Νότιο Ιταλία, όπως μας πληροφορεί η «Ρομφαία», επισκέφθηκε

προσφάτως τον αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο. Πρόκειται για τον κ. Βιργκίλιο Άβατο που είχε διοργανώσει και την επίσκεψη του Πατριάρχη Βαρθολομαίου στη Ν. 

Ιταλία το 2019.

Κάνει εντύπωση, αλγεινή βέβαια, η άνεση με την οποία κινούνται σήμερα οι αιρετικοί Ουνίτες μεταξύ των Ορθοδόξων. Οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν την Ορθοδοξία και ακολούθησαν τον αιρεσιάρχη Πάπα και προξένησαν τα τελευταία 500 χρόνια πλείστα όσα δεινά σε όλες τις Ορθόδοξες χώρες, από την Ουκρανία μέχρι τη Συρία, από την Πολωνία μέχρι τη Ρουμανία, από τη Ρωσία μέχρι την Σλοβακία και την Ελλάδα κι όχι μόνο, τώρα έχουν αποενοχοποιηθεί, έχουν αναβαθμισθεί κι είναι τα αγαπημένα παιδιά των ημετέρων Οικουμενιστών. 

Ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος συναντάται με τον Ουνίτη «αρχιεπίσκοπο» Σβιατοσλάβ στο Κίεβο, την άλλη περιοδεύει στις ουνιτικές 

περιοχές της Νότιας Ιταλίας.

Ο αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος δεν χάνει ευκαιρία να συναγελάζεται με τους εχθρούς αυτούς της πίστεως της πατροπαραδότου στην Ιταλία. 

Μου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη η Ουνιτική πονηρία όταν, κατά το 1992, επισκεφθήκαμε τη Σικελία και θελήσαμε ένα πρωινό να επισκεφθούμε μια βυζαντινή εκκλησία με ψηφιδωτά στο Παλέρμο.

Είδαμε, λοιπόν, τον εφημέριο, ντυμένο με άπασαν την ιερατικήν αυτού στολήν, ίδια κι απαράλλακτα σαν κάθε ορθόδοξο ιερωμένο να ετοιμάζεται ν αρχίσει τη θ. λειτουργία. Μόλις μας είδε να μιλάμε ελληνικά μας πλησίασε κι έπιασε κουβέντα μαζί μας στη γλώσσα μας. Μας πρότεινε κιόλας να πούμε μαζί το «Πάτερ ημών» στα ελληνικά. Κάποιος από την ομάδα μας τον ρώτησε ποιος είναι ο επίσκοπος της περιοχής κι αυτός μας ανάφερε κάποιο όνομα 

άγνωστο σε μας. 

Τότε Ορθόδοξος μητροπολίτης Ιταλίας ήταν ο Σπυρίδων, ο μετέπειτα Αμερικής. 

Αμέσως αντιληφθήκαμε την πονηρία. Ήθελε ο ουνίτης «ιερέας» μπαμπέσικα να μας ξεγελάσει, ώστε για να κάνουμε συμπροσευχή μαζί του. Αηδιασμένοι και θυμωμένοι του γυρίσαμε την πλάτη κι απομακρυνθήκαμε. 

Αυτοί είναι οι πουλημένοι στον αιρεσιάρχη Πάπα Ουνίτες. Ο δούρειος ίππος του Παπισμού για να προσηλυτίσει τους Ορθόδοξους.

π. Θ. ΖΗΣΗ,ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

ΚΑΜΠΑΝΕΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Ὁμότιμος Καθηγητὴς Θεολογικῆς Σχολῆς Α.Π.Θ.

=====

Πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα χρόνια στὶς 25 Ἰανουαρίου τοῦ 2007, προσκεκλημένος ἀπὸ ὀρθόδοξο σωματεῖο, ὡμίλησα στὴν αἴθουσα τοῦ Πνευματικοῦ Κέντρου τοῦ Δήμου Βόλου, μὲ θέμα: 

«Κινδυνεύει τώρα σοβαρὰ 

ἡ Ὀρθοδοξία». 

Ἡ ἀφυπνιστικὴ ἐκείνη ὁμιλία, μὲ ἰσχυρὴ τεκμηρίωση, δημοσιεύθηκε στὸ περιοδικὸ τῆς «Ἑταιρείας Ὀρθοδόξων Σπουδῶν», στήν «Θεοδρομία», καὶ ἐτάραξε τὶς συνειδήσεις τῶν Οἰκουμενιστῶν, διότι παρουσίαζε ὁλοφάνερα τὴν ἀλλαγὴ πορείας τῆς παραδοσιακῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία πρὸς τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ἐντοπίσαμε τοὺς κινδύνους κυρίως σὲ τρεῖς περιοχὲς τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς. 

Ἐν πρώτοις εἰς τὸ ὅτι ὅλες οἱ ἱεραρχίες, ὅλοι οἱ ἐπίσκοποι τῶν τοπικῶν αὐτοκεφάλων ἐκκλησιῶν, πλὴν ἐλαχίστων ἐξαιρέσεων, ἔχουν διαβρωθῆ ἀπὸ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 

Προστέθηκε σ᾽ αὐτὲς καὶ ἡ ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία μέχρι τὰ τέλη τοῦ 20οῦ αἰῶνος, μέχρι καὶ τοῦ ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, ἦταν παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξη. Ὅσοι ἐκπροσωπούσαμε τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος στοὺς Θεολογικοὺς Διαλόγους καὶ σὲ ἄλλες διαχριστιανικές, διαθρησκειακές, διορθόδοξες συναντήσεις θεωρούμασταν «μαῦρα πρόβατα» ἀπὸ τὴν πλειονόητα τῶν ἄλλων ἀντιπροσωπειῶν, ἀνεπιθύμητα πρόσωπα, γιατὶ ἀντιδρούσαμε στὶς οἰκουμενιστικὲς ἀποφάσεις τῶν πολυποίκιλων διαλόγων καὶ 

συναντήσεων, πολυμερῶν 

καὶ διμερῶν. 

Ὁ γράφων ἐξεδιώχθη ἀπὸ τὸν Διάλογο Ὀρθοδόξων καὶ Ρωμαιοκαθολικῶν ὡς ἐκπρόσωπος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, μὲ ἀπαίτηση τοῦ Βατικανοῦ καὶ τυφλὴ ὑπακοὴ τοῦ Φαναρίου, παρὰ τὴν ἀντίδραση τοῦ τότε Ὀρθοδόξου ἀρχιεπισκόπου Σεραφείμ, διότι πρωτοστάτησα στὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας στὸ Freising τοῦ Μονάχου τὸν Ἰούνιο τοῦ 1990, ὅπου ἀναγκάσθηκαν καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοὶ νὰ ὑπογράψουν τὴν καταδίκη τῆς Οὐνίας, καὶ περισσότερο, διότι ἀντέδρασα καὶ παρουσίασα τὶς οἰκτρὲς καὶ ἀθεολόγητες ἀποφάσεις, ὁλοφάνερα προδοτικές, σὲ καινούργια ἀχρείαστη συνεδρία τῆς ὁλομέλειας τοῦ Διαλόγου στὸ Balamand τοῦ Λιβάνου τὸ 1993, ὅπου ὄχι μόνον ἀθωώθηκε ἡ Οὐνία, ἀλλὰ γιὰ πρώτη φορὰ «Ορθόδοξοι» κληρικοὶ καὶ θεολόγοι ἀναγνώρισαν τὸν Παπισμὸ ὡς ἐκκλησία μὲ ἔγκυρα μυστήρια καὶ ἀποστολικὴ διαδοχή, νομίμως δρῶντα γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

(Συνεχίζεται)

ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΠΟΙΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

ΑΦΙΕΡΟΥΤΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΟΥΚΡΑΝΟΠΟΙΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΔΡΑΝΟΠΟΙΗΣΑΝ ΤΟΝ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΓΩΝΑ

Του ΠαναγιώτηΤελεβάντου

=====

Από την αρχή της εκχώρησης Αυτοκεφαλίας στην Ουκρανία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, προσπαθήσαμε -μάταια- να εξηγήσουμε στους Ουκρανομάχους ότι ο Έξαρχος του Πατριαρχείου Ρωσσίας στο Κίεβο Σεβ. κ. Ονούφριος είναι Οικουμενιστής και μάλιστα διαθρησκειακός Οικουμενιστής.

Δεν διστάζει να συμπροσεύχεται με Παπικούς, Ουνίτες, Προτεστάντες, Μονοφυσίτες, αλλά και Ιουδαίους και Μουσουλμάνους.

Δεν έχει, επίσης, κανένα πρόβλημα να συμπροσεύχεται με εκπρόσωπους των σχισματικών οι οποίοι αποκαταστάθηκαν 

από την Ιερά Σύνοδο 

του Οικουμενικού 

Πατριαρχείου.

Και προσέξτε! Ο Σεβ. Έξαρχος εν Κιέβω του Ρωσσικού Πατριαρχείου Μόσχας κ. Ονούφριος δεν δίσταζε να συμπροσεύχεται, όχι μόνο με τον Μακαριώτατο κ. Επιφάνιο, αλλά και με τον αυτοαποκαλούμενο Πατριάρχη Φιλάρετο πριν τον αποκαταστήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο.!!

Ακούσατε τους Ουκρανομάχους να διαμαρτυρηθούν γι’ αυτό και να καταγγείλουν τον Σεβ. κ. Ονούφριο για ασυνέπεια και Οικουμενισμό;

Ασφαλώς όχι.!

Όποιος, όμως, τολμήσει να συλλειτουργήσει με τον Μακαριώτατο Κιέβου και πάσης Ουκρανίας κ. Επιφάνιο τον θεωρούν μίασμα, εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους και διαρρηγνύουν όπως τον Καιάφα τα ενδύματά τους για το φοβερό -κατά την αντίληψη τους- ανόμημα που έγινε.

Βλέπετε κάποια συνέπεια ή εντιμότητα στην στάση των Ουκρανομάχων;

Δυστυχώς! Οι γεωστρατηγικές αναλύσεις του π. Σεραφείμ Ζήση, το σχισματικό φρόνημα των Αποτειχισμένων της Θεσσαλονίκης, η εμμονή και η ιδεοληψία του π. Βασίλειου Βολουδάκη εναντίον του θεσμού του Οικουμενικού Θρόνου και τα άφθονα ρούβλια που ρέουν προς κάθε κατεύθυνση, δημιούργησαν κλίμα υστερίας για το Ουκρανικό με απώτερο στόχο να 

εξυπηρετηθούν αλλότριοι 

της πίστης μας στόχοι.

Ο μεγάλος χαμένος αυτής της εκτροπής -φυσικά-  είναι ο αντιοικουμενιστικός αγώνας, ο οποίος έχει εγκαταλειφθεί εντελώς.

Μόνη παρηγοριά μας η στάση των παραδοσιακών αντιοικουμενιστών Επισκόπων, οι οποίοι τολμούν να υψώνουν την φωνή τους και να κατηχούν το ποίμνιο της Εκκλησίας για τον θανάσιμο κίνδυνο που αντιμετωπίζουμε εξαιτίας της αναίρεσης του Οικουμενισμού, η οποία προελαύνει ανενόχλητη στην λεωφόρο της απώλειας και βάζει σε θανάσιμο κίνδυνο τα ιερώτατα της πίστης μας.

Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ,ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΤΕΡΜΑ!

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΜΑΣ ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΟΝΟΤΕΡΜΑ!

Του Θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

 

Ενώ ο αντιοικουμενιστικός αγώνας καρκινοβατεί και οι αντιτιθέμενοι στον αιρετικό Οικουμενισμό ψάχνονται και τυρβάζουν περί πολλά -όπως η πανδημία του κωρονοϊού-, οι Οικουμενιστές μεθοδικά, σταθερά και αταλάντευτα, συνεχίζουν την κακόφρονα πορεία τους. 

Πρόσφατα συγκλήθηκε διαδικτυακό συνέδριο Ορθοδόξων και Παπικών υπό τον πομπώδη, πλην παραπλανητικό, τίτλο: “Προκλήσεις και προοπτικές του Θεολογικού Διαλόγου Ορθοδόξων 

και Καθολικών”. 

Κατ’ αυτόν, ο επικεφαλής των Ορθοδόξων Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Τελμησσού (του Οικουμενικού Θρόνου) κ. Ιώβ Γκέτσα δήλωσε, συν τοις άλλοις: “Οι Ορθόδοξοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να αναγνωρίσουν την υπεροχή της Ρώμης. Το μόνο ερώτημα είναι πώς θα πραγματοποιηθεί αυτή η υπεροχή”. 

Τι να πρωτοθαυμάσει κανείς! Την κυνική ομολογία του Σεβασμιώτατου ή την πονηρία των Οικουμενιστών;! 

Το πρόβλημά τους είναι, τελικά, το πώς θα σερβίρουν στο πλήρωμα της Εκκλησίας το δηλητηριασμένο φαγητό, που είναι φτιαγμένο στα μαγειρεία του Βατικανού και έχει σαν βάση την δοκιμασμένη ουνιτική συνταγή. Δηλαδή πώς θα μας περάσουν τη θηλιά στο λαιμό! 

Οι ημέτεροι Οικουμενιστές δεν έχουν ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα με το πλήθος των Παπικών αιρέσεων, όπως είναι το Filoque, η κτιστή χάρη, το εωσφορικό παπικό πρωτείο, τα συγχωροχάρτια κ.ο.κ. 

Πώς να έχουν, αφού στο Κολυμβάριο το 2016 “πέρασαν” το διαβόητο Άρθρο 6 με το οποίο ο Παπισμός απαλλάσσεται όλων ανεξαιρέτως των αιρέσεων με τις οποίες είναι κατάφορτος και ονομάζεται (μαζί με ολόκληρο τον κακόφρονα εσμό των ποικιλωνύμων αιρετικών) “ετερόδοξες Εκκλησίες και ομολογίες”! 

Ως Ουκρανός, ο Σεβ. Τελμησσού δεν μπορεί, φαίνεται, να λησμονήσει την ουνιτική “παράδοση" της χώρας του, όπου οι Παπικοί Ουνίτες, υπό τον παραπλανητικό τίτλο “Ελληνοκαθολικοί”, κυριολεκτικά αλωνίζουν! 

Σώνει και καλά ο Σεβασμιώτατος κ. Ιώβ θέλει να μας μπάσει από την πίσω πόρτα στο παπικό μαντρί! 

Μακρυά από μας αυτή προδοσία της πίστεως.

ΤΟ ΧΡΥΣΟ ΜΟΥ! ΕΜΠΑΣΕ ΣΚΥΛΟ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!

Ο λόγος για τον προπετή, φιλοουνίτη, αρχιοικουμενιστή και νεωτεριστή Αρχιεπίσκοπο Αμερικής Ελπιδοφόρο, 

1.) που κοινωνά τους πιστούς με μεταλλικά κουταλάκια, 

2.) που μπαίνει σε ουνίτικους ναούς και συμπροσεύχεται με Ουνίτες, 

3.) που ανακάλυψε το πρωτείο του Κωνσταντινουπόλεως στο δόγμα της Αγίας Τριάδας, 

4.) Που φιλά το χέρι του Πάπα.

5.) που συμπροσεύχεται με αιρετικούς και αλλόθρηκους και πάει λέγοντας.

Και να σκεφτείτε ότι αυτό το υποκείμενο, που προκαλεί -επί μονίμου βάσεως- την ορθόδοξη συνείδηση, θα είναι ο επόμενος Οικουμενικός Πατριάρχης.!

Α. ΚΥΡΙΑΚΟΥ, ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ “ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ” ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ

 ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΑ “ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ” ΣΤΟ ΚΙΕΒΟ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

 

Ο Μητροπολίτης Γαλλίας κ. Εμμανουήλ συναντήθηκε με τον Ουνίτη «Αρχιεπίσκοπο» κ. Σβιατοσλάβ Σεβτσιούκ στην κατοικία του τελευταίου. 

Μεταξύ άλλων συζητήθηκαν τρόποι προώθησης του «οικουμενικού» διαλόγου επί παγκοσμίου και τοπικού επιπέδου.

Ο κ. Σεβτσιούκ είναι ο πρώτος Ουνίτης «Αρχιεπίσκοπος» Κίεβου εδώ και 400 χρόνια. 

Τι σημαίνει αυτό; Ότι ενώ εμείς οι Ορθόδοξοι ερίζουμε για τις δικαιοδοσίες στην Ουκρανία και αλλαχού, ο Παπισμός με τον δούρειο ίππο του, τουτέστιν την Ουνία, προωθεί ακάθεκτος τις θέσεις του στην πολύπαθη χώρα της Ουκρανίας. 

Η Ουκρανία είναι η χώρα με το μεγαλύτερο ουνιτικό πληθυσμό που αριθμεί εκατομμύρια οπαδούς, κυρίως στο δυτικό της τμήμα. 

Για να μη ξεχνιόμαστε η Ουνία δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια ύπουλη μέθοδος, μια σκέτη απάτη, μια μεταμφίεση (μακιρόβσκα), με την οποία ο εκπεσών της αληθείας Παπισμός αποπειράται να ξεγελάσει τους Ορθόδοξους ώστε να τον ακολουθήσουν χωρίς καλά-καλά να το καταλαβαίνουν. Εδώ ταιριάζει απόλυτα το ευαγγελικό λόγιο που μιλά για «λύκους εν ενδύμασι προβάτων». 

Όλα απατηλά στην Ουνία: Ορθόδοξο τυπικό, ορθόδοξη ψαλμωδία, ορθόδοξες εικόνες κι άμφια, ΑΛΛΑ μνημονεύεται ο κακόφρων, ο αιρεσιάρχης Πάπας! Έχουν οι Ουνίτες, με απλά λόγια, κοινωνία με τους αιρετικούς Παπικούς, ΕΙΝΑΙ Παπικοί ως το κόκκαλο, αλλά παριστάνουν τους Ορθόδοξους για να δελεάσουν τους αφελείς. 

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, ποια δουλειά έχει ο μητροπολίτης Γαλλίας εκεί; Γιατί συναγελάζεται και συναυλίζεται  με τους εχθρούς της πίστεως, λες και δεν συμβαίνει τίποτε; Δεν καταλαβαίνει αυτός κι οι όμοιοί του, εν οις και ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος, ότι προωθούν το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας; Ότι γίνονται συνένοχοι των προδοτών της ορθοδοξίας Ουνιτών που προσπαθούν να αλώσουν  την Ορθοδοξία; 

Τόσο πολύ έχει αμβλύνει ο οικουμενιστικός οίστρος τα ορθόδοξά τους αισθητήρια;

π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΠΙΣΜΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ;

 

Τοῦ μ. π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ

======

«Εἶναι ὁ Παπισμὸς ἐκκλησία";

Αὐτὸ τὸ ἐρώτημα ἔθεσε σοφώτατα, μὲ τὸν γνωστὸ αὐθορμητισμό του, ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπός μας κ. Σεραφείμ, κατὰ τὸν ἑορτασμὸ τῆς μνήμης τοῦ Μεγάλου Φωτίου (6.2.1992), πρὸς τοὺς Καθηγητὲς τῆς Θεολογίας. Τὶ εἶναι τὸ Βατικανό, ποὺ συνιστᾶ τὴν ἄλλη ὄψη τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», μὲ τὴν ὁποία διαλεγόμεθα;

Τὸ «Βατικανὸ» ἢ «Ἁγία Ἔδρα» εἶναι πρώτιστα κράτος (stato della città del Vaticano)! Ἡ ἔκτασή του εἶναι 0,44 τετρ. χλμ. καὶ ὁ πληθυσμός του 1.000 κάτοικοι, κυρίως Ἰταλοὶ καὶ Ἐλβετοί. Ἔχει σημαία, κιτρινόμαυρη μὲ θυρεό. Ἀποτελεῖ ἀνεξάρτητο κράτος. Παλαιότερα, βέβαια, τὸ κράτος τοῦ Πάπα εἶχε πολὺ μεγαλύτερη ἔκταση. Τὰ σημερινά του ὅρια καθορίστηκαν στὶς 11.2.1929 κατόπιν συμφωνίας μεταξὺ Πάπα Πίου ΙΑ´ καὶ Μουσολίνι. Ἀρχηγὸς τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ εἶναι ὀ ἀρχηγὸς τῆς «Ῥωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας», δηλαδὴ ὁ ἑκάστοτε Πάπας.

Τὸ ἴδιο πρόσωπο (δηλ. ὁ Πάπας) εἶναι φορέας ταυτοχρόνως τόσον τῆς πολιτικῆς ὅσον καὶ τῆς θρησκευτικῆς ἐξουσίας (δηλαδὴ θεοκρατία-παποκαισαρισμός). Ἄρα, ἐξακολουθεῖ καὶ σήμερα ὁ Πάπας νὰ εἶναι καὶ «πολιτικὸς-κρατικὸς» ἀρχηγός. Καὶ αὐτὸ τὸ δείχνουν καὶ οἱ καθιερωμένοι (ἐκκλησιαστικὰ) τίτλοι του:

«Ἐπίσκοπος Ῥώμης, Ἀντιπρόσωπος (Βικάριος) Ἰησοῦ Χριστοῦ, Διάδοχος τῶν Ἀποστόλων-Πριγκήπων, Ὑπέρτατη κεφαλὴ τῆς παγκοσμίου Ἐκκλησίας, Πατριάρχης τῆς Δύσεως, Προκαθήμενος τῆς Ἰταλίας, Ἀρχιεπίσκοπος καὶ Μητροπολίτης τῆς Ἐπαρχίας Ῥώμης, Ἡγεμὼν τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, Ὕπατος Διδάσκαλος, Νομοθέτης, Δικαστής, Διοικητής».

Αὐτοὶ εἶναι οἱ καθιερωμένοι καὶ ἐν χρήσει τίτλοι τοῦ Πάπα. Τὸ Κράτος αὐτὸ τοῦ Πάπα διαθέτει Φρουρὰ (Ἐλβετοί), Φυλακές, Νόμισμα (λίρα), Δικαστήρια, Ὑπουργεῖα, Διπλωμάτες, Ῥαδιοτηλεοπτικὰ μέσα, Πρακτορεῖο εἰδήσεων (Fides), Ἐφημερίδες (κυριότερη ἡ «Osservatore Romano», ἀπὸ τὸ 1861. Ἀνάκτορα (Μπελβεντέρε, Λατεράνο). Καὶ πάνω ἀπ᾽ ὅλα, Τράπεζες.

Εἶναι, λοιπόν, ὁ Παπισμὸς Ἐκκλησία;

Ἤδη ὁ Μέγας Ἀθανάσιος μᾶς βοηθεῖ γιὰ μιὰ ἀντικειμενικὴ τοποθέτηση στὸ έρώτημα. Οἱ αἱρετικοὶ Ἀρειανοὶ εἶχαν ὅλα τὰ τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλὰ θεωροῦσαν τὸν Υἱὸ (καὶ τὸ Πνεῦμα) «κτίσμα». Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος συμβουλεύει γι᾽ αὐτὸ τοὺς Ὀρθοδόξους νὰ μὴ ἐπηρεάζονται ἀπὸ τὰ ἐξωτερικὰ (περιβολή, λατρεία, ὀργάνωση) καὶ κάνουν τὸ λάθος νὰ τοὺς θεωροῦν Χριστιανούς, ἀλλὰ (νὰ τοὺς θεωροῦν ὡσὰν) Ἀρειομανίτες (δηλαδὴ μανιακοὺς ὀπαδούς τοῦ Ἀρείου). Τὰ μυστήρια ἔχουν σημασία ὄχι ὡς Τελετές, ἀλλὰ ἂν μεταδίδουν Ἄκτιστη Χάρη· «Ὅπου, ὅμως, Ἐκκλησία, ἐκεῖ τὸ Πνεῦμα Ἅγιον (Χάρη)», κατὰ τὸν ἅγιον Εἰρηναῖο (β´ αἰ.).

Ὁ μακαριστὸς (σ.σ. καὶ νῦν ἤδη ἀναγνωρισθεὶς ὡς Ἅγιος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας) π. Ἱουστῖνος Πόποβιτς ἐντάσσει τὸν Παπισμὸ στὸ νεώτερο «Εὐρωπαϊκὸ Ἀρειανισμό».

Ὁ σοφὸς τοῦ 18ου αἰ. ἀρχιεπίσκοπος Εὐγένιος Βούλγαρις ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Παπισμὸς ἔχασε μετὰ τὸ σχίσμα τὶς ἐκκλησιολογικὲς προϋποθέσεις καὶ δὲν ἔχει γνησίους Ἁγίους (Ἐπιστολή του “πρὸς Κλαίρκιον”).

Ὅπως δὲ ὁμολογεῖται ἀπὸ μεγάλους θεολόγους τῆς ἐποχῆς μας, ὁ Παπισμὸς δέχεται μὲν τὶς (ἀρχαῖες) οἰκουμενικὲς συνόδους, ἀλλὰ ἔχει χάσει τὶς ἁγιογραφικὲς καὶ πατερικές των προϋποθέσεις, δηλαδὴ πνευματικότητα, θεραπευτικὸ χαρακτήρα τῶν δογμάτων κ.ἄ.

Τὰ παπικὰ δόγματα δὲν εὑρίσκουν ἔρεισμα στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ τὴν συνέχειά της, τὴν ἁγιοπατερικὴ θεολογία, διότι εἶναι καρποὶ τοῦ σχολαστικισμοῦ.

Καὶ τὸ σπουδαιότερο. Ἐρωτοῦν κάποιοι: Ἔχει καταδικασθεῖ ὁ Ῥωμαιοκαθολικισμὸς ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὡς αἵρεση;

Ἡ ἀπάντηση εἶναι καταφατική!

Ἡ ἐπὶ Μεγάλου Φωτίου Σύνοδος τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ 879, εἶναι γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία ἡ Ὀγδόη Οἰκουμενικὴ Σύνοδος (Ἰ. Καρμίρης, π. Ἰ. Ρωμανίδης κ.ἄ.), ὅπως ἐπίσης οἱ «Ἡσυχαστικὲς Σύνοδοι» τοῦ 14ου αἰ. (1341, 1347, 1351), ἀποτελοῦν τὴν Ἐνάτη Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἑπομένως τὸ θέμα εἶναι σαφέστατο: Δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξει μελλοντικὰ «Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδοξίας», ποὺ δὲν θὰ τὶς διακηρύξει ὡς Οἰκουμενικές!

Ἡ Σύνοδος τοῦ 879 κατεδίκασε ὡς αἵρεση τὴν προσθήκη τοῦ Φιλιόκβε στὸ ἱ. Σύμβολο καὶ ὡς αἱρετικοὺς αὐτοὺς ποὺ διέπραξαν αὐτὴν τὴν ἀνίερον προσθήκη. Ὑπάρχει, λοιπόν, ἤδη Οἰκουμενικὴ καταδίκη τοῦ παποφραγκισμοῦ γιὰ τὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε, ποὺ εἶναι βέβαια ἡ κορύφωση ὅλης τῆς ἀλλοτριώσεώς του.

Προσοχή! Οἱ προϋποθέσεις ποὺ ὁδήγησαν στὴν αἵρεση τοῦ Φιλιόκβε εἶναι σημαντικότερες ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν προσθήκη. Γι᾽ αὐτὸ ἡ ἀποβολὴ τῆς προσθήκης ἀπὸ τὸ Σύμβολο δὲν εἶναι ἀρκετή, ἂν δὲν ἀπορριφθοῦν ἀπαραιτήτως καὶ οἱ προϋποθέσεις αὐτῆς τῆς πλάνης, δηλαδὴ ἡ “ἀντι-Γραφικὴ” καὶ “ἀντι-Πατερικὴ” θεολόγηση…

Ἡ σημερινὴ συγκυρία, ποὺ ἔχει ἐνώσει ΟΛΟΥΣ τοὺς Ὀρθοδόξους εἰς τὴν ἀντιμετώπιση τῆς παπικῆς προελάσεως μὲ τὸ ἅρμα τῆς Οὐνίας, εἶναι ἀληθινὰ θεόσδοτη εὐκαιρία, γιὰ νὰ ἐπανεξετασθεῖ τὸ πρόβλημα τῆς οὐσίας (ἐκκλησιαστικότητος, δηλαδὴ) τῆς (λεγομένης) «Λατινικῆς Ἐκκλησίας - Βατικανοῦ», ὥστε καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος, ἂν τὸν ἐπιθυμεῖ πιὰ τὸ Βατικανό, νὰ ἐκτιμηθεῖ ἐκ νέου. Θέλουμε νὰ πιστεύουμε, ὅτι καὶ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, ὅπως καὶ ὅλες οἱ Ἡγεσίες τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, δὲν θὰ ἠρνοῦντο ποτὲ νὰ τεθεῖ τὸ πρόβλημα τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ χαρακτῆρος τῆς (λεγομένης) «Ῥωμαιοκαθολικῆς ἐκκλησίας», ἀλλὰ καὶ ὁ θεολογικὸς διάλογος μὲ τὴ Ῥώμη, ἐπάνω στὴ σωστὴ βάση.

ΠΗΓΗ: 

O ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ, Μάιος 2020, 'Αρ. τεύχους 142-149, Περιοδικὴ ἔκδοσις τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Σταυροβουνίου.

ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ chrvassiliades.blogspot.com

ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΟΥΚΡΑΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΣΕ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΟΥΝΙΤΗ "ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ"

Σε χειροτονία Ουνίτη "Επισκόπου" παρέστη ο Μητροπολίτης Περεγιασλάβ κ. Αλέξανδρος, την Αυτόκεφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Γιατί Σεβασμιώτατε;

Δεν αντιλαμβάνεστε πόσο απαράδεκτη, από Ορθοδόξου σκοπιάς, είναι η παρουσία σας σε χειροτονία Ουνίτη "επισκόπου";

Αγνοείτε τους σχετικούς Κανόνες που απαγορεύουν την συμπροσευχή των Ορθοδόξων με αιρετικούς;

Δεν συνειδητοποιείτε πόση δυσφήμηση προκαλείτε, με την στάση σας, στην Εκκλησία σας;

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΗΘΙΝΟΥΣ ΑΡΙΘΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ 

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ευχαριστούμε τον π. Γ. Θ., επειδή με σχόλιό του στην σχετική ανάρτηση του ιστολογίου μας, παρέθεσε αναλυτικά το ποσοστό των Ουκρανών,  που ανήκουν στις διάφορες Δικαιοδοσίες της Ουκρανίας.

Η εικόνα του π. Γ. Θ. δίνει πολύ πιο ολοκληρωμένη και ακριβή εικόνα του τι συμβαίνει σήμερα στην Ουκρανία, από αυτήν που έδωσαν οι Ουκρανοί προσκυνητές στην Λάρνακα, που ανήκουν στην Αυτόνομη Εκκλησία της Ουκρανίας, που υπάγεται στο Πατριαρχείο της Μόσχας. 

Την παράθεση των στοιχείων που έδωσαν οι Ουκρανοί προσκυνητές αναρτήσαμε και σχολιάσαμε σε πρόσφατα άρθρα.

Σε κάθε περίπτωση, ακόμη και αν μόνον το 10% των Ουκρανών ανήκουν στην -υπό τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονόυφριο- Δικαιοδοσία του Πατριαρχείου της Ρωσσίας, ο Παναγιώτατος πρέπει να κάνει ότι περνά από το χέρι του ώστε η Αυτοκέφαλη -υπό τον Μακαριώτατο Κιέβου κ. Επιφάνιο- Εκκλησία της Ουκρανίας και η Αυτόνομη -υπό τον Μακαριώτατο Μητροπολίτη Ονούφριο- Εκκλησία της Ουκρανίας, που ανήκει στο Πατριαρχείο Μόσχας, να συναποτελέσουν στο λίαν προσεχές μέλλον το Πατριαρχείο της Ουκρανίας. 

Το πιο ανησυχητικό των στατιστικών στοιχείων είναι το πολύ ψηλό ποσοστό των Ουνιτών στην χώρα, το οποίο μάλιστα αυξάνεται ετησίως αλματωδώς.

Αυτό πρέπει να ανησυχήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όλους, αλλά και τους εν Ελλάδι και εν Κύπρω Ρωσσολάγνους, οι οποίοι δεν θέλουν να αντιληφθούν ότι το σημαντικό είναι οι Ουκρανοί να παραμείνουν Ορθόδοξοι και όχι να γίνονται Ουνίτες.

Μια Εκκλησία, όπως είναι η εξαρτημένη από το Πατριαρχείο της Ρωσσίας υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο, είναι φυσικό να αντιμετωπίζεται εχθρικά από τους Ουκρανούς, επειδή είναι Εκκλησία που έχει την αναφορά της στον εχθρό της πατρίδας τους.

Γι’ αυτό, είναι απολύτως επιβεβλημένο είναι να βρεθεί τρόπος οι ορθόδοξοι της Ουκρανίας να ενωθούν σε μία Δικαιοδοσία, που να ανυψωθεί σε Πατριαρχείο για να είναι ενωμένη 

1.) πολύ πιο ισχυρή η φωνή της, 

2.) για να αποφευχθούν οι διαιρέσεις, 

3.) για να μην υπάρχει σκανδαλισμός, και 

4.) για να σταματήσει ο εξουνιτισμός των Ορθοδόξων στην πολύπαθη Ουκρανία.