Saturday, August 31, 2013

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΘΛΙΨΗ



ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΞΕΝΟΥΝ ΒΑΘΥΤΑΤΗ ΘΛΙΨΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
============

Με όχι τυχούσα θλίψη πληροφορηθήκαμε δύο πολύ θλιβερά γεγονότα αναφορικά με την Εκκλησία της Κύπρου.

Για να μη σκανδαλίσουμε συνειδήσεις δεν θα αναφέρουμε -επί του παρόντος τουλάχιστον- τα ονόματα των δύο ιεραρχών οι οποίοι ενέχονται στα σκάνδαλα.

Η πρώτη περίπτωση αφορά ιεράρχη, ο οποίος κάνει εξωφρενικές δαπάνες στο επισκοπείο της Μητρόπολής του, που ταιριάζουν σε μεγιστάνα του πλούτου ή σε κοσμικό άρχοντα και -οπωσδήποτε- όχι σε επίσκοπο του Χριστού.

Αν σ’ αυτό συνυπολογιστεί η πρωτοφανής οικονομική κρίση που μαστίζει την Κύπρο, οι δαπάνες αυτές γίνονται ακόμη πιο σκανδαλώδεις.

Δεν αναφέραμε το όνομα του ιεράρχη που ενέχεται στο σκάνδαλο, αφενός μεν για να μη σκανδαλίσουμε τον κόσμο και αφετέρου για να δώσουμε την ευκαιρία στο Σεβασμιότατο να περιστείλει κάθε σκέψη επιδίωξης χλιδής.

Η δεύτερη περίπτωση, που αφορά ιεράρχη που έδωσε πολύ θετικά μηνύματα στο παρελθόν, αφορά τη χειροτονία κληρικών με κώλυμα ιερωσύνης.

Ούτε και σ' αυτή την περίπτωση θα αναφέρουμε όνομα, όχι μόνον για να μη σκανδαλίσουμε τους πιστούς, αλλά και για να δώσουμε στον εν λόγω ιεράρχη την ευκαιρία να ματαιώσει κάθε τέτοια σκέψη, επειδή ευτυχώς -επί του παρόντος- δεν την έβαλε ακόμη σε πράξη, παρόλον ότι εξέφρασε την πρόθεση να το κάνει.

Ως γνωστόν -από χρόνου μακρού- ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος εφαρμόζει εκτεταμένα “οικονομία” -γράφε απροκάλυπτη παρανομία- για τη χειροτονία κληρικών με κωλύματα ιερωσύνης. 

Οταν επί παραδείγματι πρόκειται για υποψήφιο κληρικό, ο οποίος είχε ολοκληρωμένες σχέσεις με κοπέλλα την οποία αργότερα νυμφεύθηκε. 

Δυστυχώς τώρα ακούμε ότι ένας άλλος επίσκοπος -που δεν ανήκει καν στο κλίμα του Σεβασμιότατου Λεμεσού- ζητά να κάνει σκόντο στα κωλύματα της ιερωσύνης.

Εξάπαντος πρέπει να ματαιώσει κάθε τέτοια ανόσια σκέψη.

Ουδείς εκπλήττεται όταν ακούει ότι ένα πνευματικό ανάστημα του πλανεμένου μοναχού Ιωσήφ του Βατοπαιδινού -εν προκειμένω ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος- κάνει αβαρίες σε θέματα πίστεως. 

Τώρα όμως -με βαθύτατη θλίψη- διαπιστώνουμε ότι το κακό εξαπλώνεται.

Παρακαλούμε θερμά και υικά όλους τους αγίους αρχιερείς: Μακριά από τέτοιες χειροτονίες.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ. ΜΠΕΖΕΝΙΤΗ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ



ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΝΑ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΟΔΟ ΤΟΥ ΣΕΒ. κ. ΜΠΕΖΕΝΙΤΗ ΣΤΟ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟ ΑΞΙΩΜΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
==============

Διαβάσαμε, με πραγματική χαρά και μεγάλη ανακούφιση, το ακόλουθο ρεπορτάζ του κ. Αιμίλιου Πολυγένη στη Romfea.gr:

“Στο συρτάρι μπήκε για ακόμη μία φορά η υπόθεση του Μητροπολίτη πρώην Αττικής Παντελεήμονα Μπεζενίτη, παρά τα όσα διαρρέονταν τις τελευταίες ημέρες πως ήταν θέμα χρόνου η αποκατάστασή του από τη Δ.Ι.Σ.

Στη συνεδρίαση της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου αναγνώστηκε επιστολή του συνηγόρου του πρώην Μητροπολίτη, ο οποίος ζητούσε να εκδικαστεί επί της ουσίας σε δεύτερο βαθμό και με βάση την έκκλητο προσφυγή του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η σχετική υπόθεση που επί τόσα χρόνια ταλανίζει το σώμα της Εκκλησίας.

Συνοδικός Ιεράρχης μιλώντας στη Romfea.gr ανέφερε πως η Δ.Ι.Σ. δεν ασχολήθηκε με το θέμα αφού όλοι γνωρίζουν πως είναι αναρμόδια να το πράξει.

Τόνισε, επιπλέον, πως "η Εκκλησία της Ελλάδος, εν πάση περιπτώσει, εξήντλησε όλα τα ένδικα μέσα της εκκλησιαστικής δικαιοσύνης", δίνοντας ένα τέλος στην άκρατη παραφιλολογία για το ζήτημα.”

Δόξα σοι ο Θεός που ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος και οι Αγιοι Συνοδικοί ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων και απέρριψαν το αίτημα του καθαιρεθέντος Μητροπολίτη Παντελήμονα Μπεζενίτη με το οποίο ζητούσε να επανέλθει στην τάξη των εν ενεργεία επισκόπων.


Τα πράγματα δεν εξελίχθησαν πάντως όπως τα παρουσιάζει ο κ. Πολυγένης. 

Δυστυχώς, όπως μας πληροφορεί το Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων "Δόγμα",  η απόφαση δεν ελήφθη ομόφωνα, επειδή ορισμένοι Συνοδικοί "κρίμασιν οις Κύριος οίδεν" προσπάθησαν ανεπιτυχώς ευτυχώς να ικανοποιήσουν το αίτημα του Σεβ. κ. Μπεζενίτη.

Η απόφαση αυτή της Ιεράς Συνόδου τιμά και τον Μακαριότατο προσωπικά και τους Αγίους Συνοδικούς που την έλαβαν αλλά και την Εκκλησία της Ελλάδος ως σύνολον.

Ο Σεβ. κ. Μπεζενίτης καλείται να συνειδητοποιήσει ότι η στάση της Εκκλησίας έναντί του δεν υπαγορεύεται από συναισθήματα μίσους ή προσωπικής εμπαθείας, αλλά από την επιθυμία να μη σκανδαλιστεί περαιτέρω ο κόσμος, από την υποχρέωση να τηρηθούν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας, αλλά και με σκοπό να ωφεληθεί ο ίδιος. 

Του δίνει πάνω από όλα την ευκαιρία να αφιερώσει τη ζωή του απερίσπαστος στη μετάνοια και στην προσευχή για να παραστήσει εαυτόν άξιο της μέλλουσας Βασιλείας.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ "ΣΚΕΠΑΣΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΑ"



ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΒΒΑ ΙΣΑΑΚ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ "ΣΚΕΠΑΣΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΑΝΟΝΤΑ"

Του Αββά Ισαάκ του Σύρου
============

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο "Αναστάσιος" το ακόλουθο ωραίο απόσπασμα του Αββά Ισαάκ του Σύρου:

"Σκέπασε τον αμαρτάνοντα, όταν δεν έχεις απ’ αυτό πνευματική ζημία. 

Έτσι και αυτόν τον κάνεις να έχει θάρρος στον αγώνα του και εσένα σε στηρίζει το έλεος του Κυρίου σου. 

Στήριζε με το λόγο σου τους ασθενείς και αυτούς πού έχουν λυπημένη καρδιά και, όσο στο χέρι σου έχεις υλικά αγαθά, ελέησε τους και θα σε υποστηρίξει ή δύναμη του Θεού πού συντηρεί τα πάντα.

Να μοιράζεσαι τη λύπη των ανθρώπων πονώντας γι’ αυτούς στην προσευχή σου με όλη σου την καρδιά και θ’ ανοίξει μπροστά στις ικεσίες σου ή πηγή του ελέους του Θεού."

Υπέροχο κείμενο! 

Και τι άλλο, εκτός από υπέροχο, θα μπορούσε να ήταν ένα κείμενο που βγήκε από την αγιασμένη κάλαμο του μεγάλου νηπτικού αυτού Πατέρα και Διδασκάλου της Εκκλησίας μας;

Προσοχή όμως! 

Αυτό που λέγει ο Αγιος Ισαάκ είναι ότι εμείς δεν πρέπει να φανερώνουμε την κρυφή αμαρτία του συνανθρώπου μας. 

Αλλά σε καμιά απολύτως περίπτωση δεν υπονοεί ότι δεν πρέπει να μετανοούμε και να συνεχίζουμε ανενόχλητοι τη ζωή της αμαρτίας.

Ούτε ότι δεν πρέπει να ελέγχονται για θέματα πίστεως οι δημόσια διαστρέφοντες την αλήθεια της Εκκλησίας.

ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΝΕΟΥ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ


ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ ΔΙΟΡΙΣΜΟ ΝΕΟΥ ΕΠΙΚΕΦΑΛΗΣ ΤΗΣ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑΣ ΤΟΥ ΒΑΤΙΚΑΝΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=============

Διαβάσαμε στο Εκκλησιαστικό Πρακτορείο Ειδήσεων “Romfea.gr:

“Τον νέο επικεφαλής της διπλωματίας και ισχυρότερο υπουργό του Βατικανού επέλεξε ο πάπας Φραγκίσκος. Πρόκειται για τον αρχιεπίσκοπο Πιέτρο Παρολίν, 58 ετών, ως σήμερα διπλωματικό αντιπρόσωπο της Αγίας Έδρας στην Βενεζουέλα.

Ο ποντίφικας πρόκειται να ανακοινώσει επίσημα αύριο την επιλογή του Παρολίν ο οποίος θα αντικαταστήσει τον καρδινάλιο Ταρτσίζιο Μπερτόνε, 79 ετών.

Η πρόθεση του πάπα να προχωρήσει στην αλλαγή του στενότερου εκ των υψηλόβαθμων συνεργατών του είχε γίνει γνωστή εδώ και αρκετές ημέρες.

Όπως σχολιάζουν παρατηρητές ο Μπερτόνε βρισκόταν στο επίκεντρο μιας υπόγειας «σύγκρουσης για την νομή της εξουσίας» ανάμεσα σε επιφανείς κληρικούς και φέρεται να συνέβαλε στην παραίτηση του πάπα Βενέδικτου τον Φεβρουάριο.

Ο Μπερτόνε είχε επιλεγεί ως επικεφαλής της διπλωματίας της Αγίας Έδρας από τον προκάτοχο του Φραγκίσκου, Βενέδικτο Ιστ', στις 22 Ιουνίου 2006.

Κατά την διάρκεια της θητείας του ξέσπασε το σκάνδαλο υποκλοπής απόρρητων εγγράφων του ποντίφικα, γνωστό ως VatiLeaks, έγινε επίμονη αναφορά στην ανάγκη μεγαλύτερης διαφάνειας στην διαχείριση της τράπεζας του Βατικανού IOR όπως και του συνόλου της ακίνητης περιουσίας, ενώ δεν έλειψαν και οι αναφορές σε υποψίες που αφορούν ξέπλυμα βρώμικου χρήματος.

Η σύλληψη του υψηλόβαθμου κληρικού Νούντσιο Σκαράνο, τον περασμένο Ιούνιο, ο οποίος διαχειριζόταν μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας του παπικού κρατιδίου και κατηγορείται, τώρα, για διαφθορά, φέρεται να οδήγησε τον πάπα Βεργκόλιο να επισπεύσει την αντικατάσταση του Μπερτόνε, η οποία, είχε ούτως ή άλλως προγραμματισθεί για τους επόμενους μήνες.

Κύριος στόχος του ποντίφικα, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές, είναι να σταλεί ένα ξεκάθαρο μήνυμα ανανέωσης.”

Στο νου μου ήρθαν οι στίχοι του ποιητή “όμορφος κόσμος ηθικός αγγελικά πλασμένος” όταν διάβασα την ανταπόκριση για τον διορισμό του νέου επικεφαλής της διπλωματίας του Βατικανού.

Δηλαδή; 

Ποιο μήνυμα ανανέωσης θα δοθεί με το νέο διορισμό;

Ποιος είναι ο ειδικός λόγος που πρέπει να μας εμπνεύσει σεβασμό και εμπιστοσύνη ο νέος επικεφαλής της διπλωματίας του Βατικανού Πιέτρο Παρολίν; 

Αφού ο ίδιος ο Πάπας Φραγκίσκος που τον διόρισε οτιδήποτε εκτός από άνθρωπος εμπιστοσύνης είναι, γιατί να πιστέψουμε ότι οι επιλογές του είναι αξιόπιστες;

Οταν ακούει ο κόσμος για τα παρασκήνια του Βατικανού έχει την αίσθηση ότι ακούει την πάλη επικράτησης των συμμοριών των μαφιόζων της "Cosa nostra".

Καλά δεν μιλάμε για ανέκδοτα, δηλαδή για τις ανοησίες ότι το Βατικανό είναι “Εκκλησία” ή ότι έχει -έστω και εξ αποστάσεως- σχέση με τον Χριστό. 

Μιλάμε για μαφία εγκλήματος με πράξεις που εμπίπτουν στις διατάξεις του ποινικού δικαίου.

Οπως διαπιστώνουν οι καλοί αναγνώστες παρακολουθούμε όσο πιο στενά μπορούμε την πορεία του νέου Πάπα Φραγκίσκου.

Πάντοτε μας απασχολούσε ο βαθμός αλλοτρίωσης του χριστιανισμού από το Βατικανό, αλλά η άνοδος του Ιησουίτη καρδινάλιου της Αργεντινής Μπεργκόλιο στον παπικό Θρόνο μας γέμισε με πολλή αηδία για τον Παπικό θεσμό.

Στην ευαγγελική περικοπή της συνάντησης του Κυρίου με τον “πλούσιον νεανίσκον”, αναφέρεται ότι ο Κύριος “εμβλέψας ηγάπησεν αυτόν” όταν άκουσε ότι τηρούσε τις εντολές από την παιδική του ηλικία.

Σε μένα ομολογώ ότι ισχύει το “εμβλέψας τον Πάπα Φραγκίσκο αντιπάθησα αυτόν”.

Εχει -σε όλες του τις ενέργειες- μια γυφτιά που με ενοχλεί ιδιαίτερα. 

Δυστυχώς όλα όσα ακολούθησαν την εκλογή του επιβεβαίωσαν σε απόλυτο βαθμό την αρχική μου εντύπωση ότι πρόκειται για ειδεχθή φυσιογνωμία.

Παρά ταύτα ευελπιστώ ότι σε τελευταία ανάλυση θα βλάψει τον Παπισμό. 

Θα τον γελοιοποιήσει με τους συνεχείς επικοινωνισμούς του, με τις ατέλειωτες θεατρικές του παραστάσεις που ανεβάζει τη μια πίσω από την άλλη και με τις γελοιωδίες των “Evangelicals” που υιοθέτησε.

Είναι κι αυτό μια παρηγοριά! Πώς να το κάνουμε;

Friday, August 30, 2013

ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ



ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ Η ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
===========

Διαβάσαμε το ακόλουθο ενδιαφέρον άρθρο του κ. Θεόδωρου Καλμούκου, που επιγράφεται “Συνταξιοδότηση των Μητροπολιτών στα 70”, στο Πρακτορείο Εκκλησιαστικών Ειδήσεων “Δόγμα”, από την ομογενειακή εφημερίδα “Εθνικός Κήρυξ”:

“Το θέμα της αποχώρησης των ιεραρχών από την ενεργό υπηρεσία είναι θαρρώ ζωτικής σημασίας για θεσμούς και για πρόσωπα.

Είναι γεγονός ότι πολλές φορές σχολιάζεται σε συντροφιές σκεπτόμενων ανθρώπων, ωστόσο φαίνεται να το καλύπτει μία περίεργη προστατευτική μυστικοπάθεια από την ιεραρχία γενικώς λες και δεν αφορά την εύρυθμη λειτουργία του εκκλησιαστικού σώματος.

Βασικά οι ίδιοι οι ιεράρχες το αποσιωπούν ή το παρεμποδίζουν. Αλλωστε, ο εφησυχασμός ή πιοαπλά η συνταξιοδότηση Μητροπολιτών, Επισκόπων, Αρχιεπισκόπων, γιατί όχι και Πατριαρχών αφού κι αυτοί άνθρωποι γαρ υπαγόμενοι στη φθαρτική διαδοχή του χρόνου με όλα τα συνεπακόλουθα, είναι και επιταγή της φύσης. Γι’ αυτό λοιπόν καλό και ευεργετικό θα ήταν για την Εκκλησία κατ’ αρχήν και δευτερευόντως για τα πρόσωπα να τεθεί ένα όριο ηλικίας αποχώρησης από την ενεργό υπηρεσία όπως λέμε στην τρέχουσα γλώσσα.

Να διευκρινίσω από την αρχή πως δεν διαλανθάνει της γνώσης μου το καθεστώς του ισόβιου των Επισκόπων που ισχύει. Ούτε φυσικά η Εκκλησιολογική του τεκμηρίωση, πως υπάρχει, δηλαδή, ένας γαμικός δεσμός ανάμεσα στον Μητροπολίτη και τη Μητρόπολη και όπως κάθε γάμος οφείλει να είναι ιερός δεσμός και αδιάλυτη ιερή σχέση δια βίου, έτσι και εν προκειμένω ο Επίσκοπος «νυμφεύεται» τρόπον τινά την Επισκοπή του δια βίου, δηλαδή για μια ολόκληρη ζωή.

Βέβαια εδώ μπορεί να εγερθεί το ζήτημα του μεταθετού, δηλαδή της μεταπήδησης ενός Μητροπολίτη από μία Μητρόπολη σε μία άλλη, όπως συνέβη αρκετές φορές ιδιαίτερα στην Εκκλησία της Ελλάδος, που Μητροπολίτες εγκαταλείπουν τις «φτωχές» Μητροπόλεις τους στις οποίες υπηρέτησαν επί είκοσι ή παραπάνω χρόνια και μεταπηδούν σε άλλες περισσότερο προνομιούχες και πλούσιες.

Εχω τη γνώμη πως για λόγους φιλανθρωπίας και πρακτικότητας, οφείλει να θεσπιστεί όριο ηλικίας των ιεραρχών, όπως άλλωστε υπάρχει για τους ιερείς. Δεν είναι δυνατόν ένας προχωρημένης ηλικίας ιεράρχης, με ελαχιστοποιημένες τις σωματικές και πνευματικές του δυνάμεις και ευρισκόμενος ουσιαστικά μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, να συνεχίζει να ποιμαίνει αξιοπρεπώς και αποτελεσματικώς τον λαό του Θεού.

Το παράδειγμα της παραίτησης στα καθ’ ημάς ενταύθα του Αρχιεπισκόπου Ιακώβου ή πρόσφατα του Επισκόπου της Πρεσβυτέρας Ρώμης του Πάπα Βενέδικτου μπορούν να αποτελέσουν παραδείγματα προς μίμηση. Καλό θα είναι να τεθεί ως όριο ηλικίας το 70ο ή το 72ο έτος της ηλικίας, ώστε να υπάρχει μία διαρκής βιολογική ανανέωση του Επισκοπικού Σώματος.

Η διαποίμανση του λαού του Θεού για να γίνει σωστά και να υπάρχει μία αξιοπρεπής χαρισματική παρουσία του Επισκόπου εν τη Εκκλησία, απαιτείται εγρήγορση, νηφαλιότητα, αντοχή κατ’ άμφω, κινητικότητα, δράση και δραστηριότητα.

Τι δράση και πόσο κουράγιο για σοβαρό έργο μπορεί να έχει ένας ογδοντάχρονος ιεράρχης λόγου χάρη;

Αυτό που συμβαίνει σ’ αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι δημιουργούνται παράκεντρα εξουσίας, συγκροτούνται οι λεγόμενες αυλές από συγγενείς, γνώριμους και φίλα προσκείμενους αμφοτέρων των φύλων, οι οποίες (αυλές) υποκαθιστούν τον ποιμενάρχη και φυσικά απομυζούν οικονομικά την τοπική Εκκλησία και πολλές φορές ερίζουν μεταξύ τους για το ποιος ή ποια θα πάρει τα πιο πολλά. Πρόκειται για καταστάσεις αναξιοπρεπείς και σκανδαλιστικές.

Κατανοητή η προσκόλληση στο θρόνο όσο αντέξουν καθώς λέγουν, διότι είναι λόγοι καθαρώς ψυχολογικοί, αφού θα ισχύσει το «δρυός πεσούσης» από τη στιγμή που παύσει να ίσταται επί του θρόνου.

Από την άλλη πλευρά, δεν είναι σωστό να γίνεται αφορμή εμποδίου της πορείας της τοπικής Εκκλησίας.

Θυμάμαι πολύ έμπονα τα τελευταία χρόνια του βίου του αείμνηστου ποιμενάρχη της ιδιαίτερής μου πατρίδας, της Μυτιλήνης, του Ιακώβου Κλεομβρότου, επειδή ακριβώς είχε εκλείψει και το στοιχείο της ανθρώπινης αξιοπρέπειας λόγω γήρατος και ασθένειας.”

Ορισμένες παρατηρήσεις στο άρθρο του κ. Καλμούκου.

Προς τι επιχειρηματολογεί περί του αντιθέτου αφού ομολογεί ότι: “Να διευκρινίσω από την αρχή πως δεν διαλανθάνει της γνώσης μου το καθεστώς του ισόβιου των Επισκόπων που ισχύει. Ούτε φυσικά η Εκκλησιολογική του τεκμηρίωση, πως υπάρχει, δηλαδή, ένας γαμικός δεσμός ανάμεσα στον Μητροπολίτη και τη Μητρόπολη και όπως κάθε γάμος οφείλει να είναι ιερός δεσμός και αδιάλυτη ιερή σχέση δια βίου, έτσι και εν προκειμένω ο Επίσκοπος «νυμφεύεται» τρόπον τινά την Επισκοπή του δια βίου, δηλαδή για μια ολόκληρη ζωή;”

Αφού αυτό επιτάσει η διδασκαλία της Εκκλησίας κανένα επιχείρημα περί του αντιθέτου δεν είναι επιτρεπτόν να προβάλλεται.

Αναφέρεται στο μεταθετό ο κ. Καλμούκος για να δικαιολογήσει το όριο ηλικίας συνταξιοδότησης των επισκόπων.

Αλλά είναι δυνατόν να αγνοεί ότι το μεταθετό εμποδίζεται με αυστηρότατες ποινές από τους Ιερούς Κανόνες;

Επομένως γιατί προβάλλει μια παρανομία για να στηρίξει μια άλλη;

Αλλωστε γιατί το 70ον ή το 72ον έτος της ηλικίας των επισκόπων, όπως εισηγείται; 

Γιατί όχι λ.χ. το 65ον με το οποίο συνταξιοδοτούνται πολλοί έμμισθοι;

Γιατί όχι το 75ον, όπως ισχύει στον Παπισμό το οποίο -με την άδεια του Πάπα- μπορεί να επεκταθεί μέχρι τα 80;

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο επίσκοπος εκλέγεται ισόβια και παραμένει στο θρόνο του εκτός αν καθαιρεθεί ή κανονικώς παυθεί.

Αν είναι εξαιτίας του γήρατος ανίκανος να επιτελέσει το καθήκον του, τότε μπορεί να παραιτηθεί ή αν πρόκειται για περίπτωση άνοιας η Σύνοδος μπορεί να αναλάβει πρωτοβουλία.

Ερωτά ο κ. Καλμούκος: Μπορεί ένας επίσκοπος στα 80 του να επιτελέσει τον καθήκον του;

Αναμφίβολα μπορεί αν έχει ακμαίες τις δυνάμεις του.

Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος λ.χ. είναι απολύτως ακμαίος και ικανός να επιτελεί στο ακέραιο τα καθήκοντά του, ενώ άλλοι νεώτεροι στην ηλικία αρχιερείς αδυνατούν να το πράξουν.

Για την ακρίβεια είναι εντυπωσιακό το επίπεδο των αντανακλαστικών του, η ετοιμότητα της σκέψης του, αλλά και η σωματική του αντοχή.

Η πρόσφατη επίσκεψη του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου απέδειξε την κατ' άμφω ακμαιότητα του Αρχιεπισκόπου Δημητρίου.

Ας αφήσουμε αλώβητη την παράδοση της Εκκλησίας. Ούτε ο γάμος των χήρων έγγαμων κληρικών επιτρέπεται, όπως αντορθόδοξα εισηγήθηκε στο παρελθόν ο κ. Καλμούκος, ούτε όριο ηλικίας ή μεταθετό των επισκόπων είναι επιτρεπτό.

Οπου χρειάζεται ειδική παρέμβαση της Εκκλησίας για να οικονομηθεί μια κατάσταση υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα να πραγματοποιηθεί.

Αλλά να μην κλείσουμε το σχόλιό μας για το άρθρο χωρίς να διαμαρτυρηθούμε εντονότατα για την αναφορά του κ. Καλμούκου στον αιρεσιάρχη του Βατικανού τον οποίο ατυχέστατα και απρεπέστατα και αντορθόδοξα αποκαλεί “επίσκοπο της Πρεσβυτέρας Ρώμης”.

Πώς γίνεται οι αιρεσιάρχες να είναι επίσκοποι; 

Οχι μόνον δεν είναι επίσκοπος ο Πάπας, κ. Καλμούκο, αλλά δεν είναι καν βαπτισμένος διότι “το βάπτισμα των Λατίνων είναι μίασμα” μας διδάσκει ο μεγαλύτερος Πατέρας και Διδάσκαλος της Ορθόδοξου Εκκλησίας τους τελευταίους αιώνες, Οσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.

Η ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΜΟΝΑΣΤΗΡΟΥ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ




Η ΕΚΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΤΟΥ ΦΡΑΓΚΟΜΟΝΑΣΤΗΡΟΥ ΤΗΣ ΣΥΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του ΠαναγιώτηΤελεβάντου
==============

Διαβάσαμε στη Romfea.gr:

“Το καθολικό μοναστήρι στο οποίο λειτουργούσε ο πατέρας Πάολο Νταλ’ Όλιο, πολέμιος του Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ Άσαντ, ο οποίος δεν έχει δώσει σημεία ζωής το τελευταίο δίμηνο μετά την εξαφάνισή του στα βόρεια της χώρας, απηύθυνε έκκληση στη διεθνή κοινότητα «να αποποιηθεί κάθε μορφής βίας», ενώνοντας τη φωνή του με αυτήν των χριστιανών της χώρας που απεύχονται κάθε μορφής ξένη επέμβαση.

Η έκκληση, που μεταδόθηκε από το ιεραποστολικό πρακτορείο ειδήσεων του Βατικανού Fides, διατυπώθηκε από τον πατέρα Ζακ Μουράντ, ηγούμενο της Μονής του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα (Ντέιρ Μαρ Μούσα), την οποία ίδρυσε ο πατέρας Νταλ’ Όλιο, 90 χλμ. βορείως της Δαμασκού.

«Βρισκόμαστε σε μία φάση ακραίων δεινών. Ευελπιστούμε πως οι δυτικές χώρες θα υιοθετήσουν μία σωστή θέση απέναντι σε αυτήν την τρομακτική κρίση στη Συρία», υπογράμμισε ο πατήρ Μουράντ στην ανακοίνωσή του.

«Η σωστή θέση σημαίνει αποποίηση κάθε μορφής βίας, να σιγήσουν τα όπλα, να μην μάχεται ο ένας τον άλλον, και να υπεραμύνονται και να προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώματα», πρόσθεσε.

Η αδελφή Χόντα Φαντούλ, που μαζί με τον Ιταλό ιησουΐτη ιερωμένο ίδρυσαν από κοινού και τη γυναικεία μοναστική κοινότητα του Αγίου Μωυσή του Αιθίοπα, της οποίας αποστολή είναι να φέρει κοντά τη μουσουλμανική και τη χριστιανική κοινότητα, ανέφερε μιλώντας στο Fides: «δεν μπορούμε να αποδεχθούμε (. . .) μία ένοπλη επέμβαση ξένων δυνάμεων».

Μία σειρά από εκκλήσεις συνεχίζουν να διατυπώνονται και σήμερα από τη χριστιανική κοινότητα από το Βατικανό ως τους σημαντικότερους πατριάρχες της Μέσης Ανατολής.

Η πιο δραματική ήταν αυτή του Ιρακινού πατριάρχη Λουδοβίκου Ραφαήλ Σάκο: μία αμερικανική επέμβαση θα προκαλούσε «μία έκρηξη ηφαιστείου, η οποία θα συμπαρέσυρε το Ιράκ, τον Λίβανο, την Παλαιστίνη. Ίσως μάλλον κάποιος να επιθυμεί αυτό ακριβώς».

Δέκα χρόνια μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ, υπενθυμίζει το Ράδιο Βατικανό, «αυτή η χώρα μαρτυρά ακόμη από τις βόμβες, τα προβλήματα στην ασφάλεια, την αστάθεια, την οικονομική κρίση».

Τι να προσθέσουμε σε όσα εύγλωττα λέγει η ανταπόκριση;

Οι χριστιανοί όλων των Ομολογιών εκφράζουν την πιο βαθειά τους απογοήτευση και απελπισία εξαιτίας της επικείμενης επέμβασης του ΝΑΤΟ στη Συρία.

Ακόμη και το μοναστήρι των Παπικών που ήταν σαφώς αντιπολιτευόμενο του καθεστώτος Ασαντ, ακόμη και μοναστήρια που ιδρύθηκαν με οικουμενιστικούς στόχους πανθρησκειακής συμφιλίωσης, έρχονται τώρα να παραδεχθούν ότι η σφαγή των χριστιανών -ασχέτως δόγματος- είναι επί θύραις.

Τι άλλο θέλουν να ακούσουν οι Οικουμενιστές για να ξυπνήσουν από την ψευδαίσθηση της δήθεν ανεκτικότητας και πολυπολιτισμικότητας που αποδύθηκαν να πετύχουν επί δεκαετίες με τους Διαθρησκειακούς Διαλόγους;

Ο Οικουμενιστικοί διάλογοι -σε όλες τους τις μορφές που διεξάγονται σήμερα-, προσβάλλουν βασικές αλήθειες της πίστης μας, αλλά ταυτόχρονα είναι απολύτως αναποτελεσματικοί να προστατεύσουν τη ζωή ή τη δυνατότητα των χριστιανών να ζουν στη γη των πατέρων τους.

Επομένως γιατί διεξάγονται; Για να παροργίζουν την αγάπη του Θεού; 

Πότε -επιτέλους- θα κατανοήσουν οι Οικουμενιστές ότι, αντί οικουμενιστικούς διάλογους με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους, οφείλουν να διεξάγουν θεολογικούς διαλόγους ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Προφητών, των Αγίων Αποστόλων, των Αγίων Πατέρων, των μαρτύρων και των Νεομαρτύρων;

Τώρα, αντί να κάνουν -όπως έχουν χρέος- θεολογικούς διαλόγους με τους εκτός Εκκλησίας  πλανεμένους αδελφούς μας, τρώνε, πίνουν και κάνουν ψώνια σε χλιδάτους κοσμοπολίτικους και εξωτικούς προορισμούς, σχετικοποιούν την μοναδικότητα της αλήθειας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και καταπατούν ασύστολα τους Ιερούς Κανόνες, οι οποίοι αυστηρά, ρητά και επί ποινή καθαιρέσεως απαγορεύουν τις συμπροσευχές με τους αιρετικούς και τους αλλόθρησκους.