Sunday, July 31, 2016

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ


ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Η Εκκλησία της Κύπρου δεν τήρησε κατά Θεόν στάση κατά τη Σύνοδο της Κρήτης. Εκπρόσωποί της έκαναν για διάφορα θέματα πολύ νεωτεριστικές προτάσεις και για το γάμο και για τη νηστεία, ενώ ο Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος κι άλλοι Κύπριοι ιεράρχες έπαιξαν πολύ αρνητικό ρόλο για το κείμενο που εγκρίθηκε για τις σχέσεις της Ορθοδοξίας με τους ετερόδοξους.

Επίσης εξακολουθεί να είναι ασαφές πόσοι και ποιοι αρχιερείς της Εκκλησίας της Κύπρου αρνήθηκαν να υπογράψουν το εν λόγω κείμενο ενώ βεβαιότητα ότι δεν το υπέγραψαν υπάρχει μόνον για τους Μητροπολίτες Λεμεσού Αθανάσιο και Μόρφου Νεόφυτο αφού είναι οι μόνοι που δημοσιοποίησαν και αιτιολόγησαν την ενέργειά τους.

Αναμένουμε και από τους άλλους τρεις επισκόπους (Νεαπόλεως Πορφύριο, Λήδρας Επιφάνιο και Αμαθούντος Νικόλαο), οι οποίοι φημολογείται ότι δεν υπέγραψαν το κακόδοξο κείμενο, να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους. Είναι πράξη στοιχειώδους εντιμότητας εκ μέρους τους.

Παράλληλα γνωστοποιήθηκε ότι ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου υπέγραψε αντί των Μητροπολιτών Λεμεσού και Μόρφου χωρίς να τον εξουσιοδοτήσουν προς αυτό.

Με την έκδοση της εγκυκλίου της Ιεράς Συνόδου, που προσπαθεί ούτε λίγο ούτε πολύ να παρουσιάσει τη Σύνοδο της Κρήτης ως συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων, έχουμε ένα άλλο  σοβαρό πρόβλημα. Άραγε οι ιεράρχες που δεν υπέγραψαν το κακόδοξο κείμενο έδωσαν την εξουσιοδότησή τους για την εγκύκλιο αυτή; Διαβάστηκε στους ναούς της Μητροπολιτικής τους περιφέρειας; Αν έδωσαν εξουσιοδότηση να εξαπολυθεί αυτή η εγκύκλιος ή αν δεν τους εκφράζει όφειλαν τουλάχιστον να αρνηθούν να διαβαστεί στους ναούς της Μητροπολιτικής τους περιφέρειας αλλιώς δεν δικαιούνται να διαμαρτύρονται επειδή γίνονται κάποια πράγματα χωρίς τη συγκατάθεσή τους.

Ο ισχυρισμός της Εγκυκλίου ότι η Σύνοδος της Κρήτης αποτελεί συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων είναι εξωφρενικός. Ούτε ο τρόπος σύγκλησης, ούτε ο τρόπος αντιπροσώπευσης των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών σ’ αυτήν, ούτε ο τρόπος λειτουργίας της, ούτε προπαντός οι αποφάσεις της Συνόδου της Κρήτης επιτρέπουν τη διατύπωση του ισχυρισμού ότι η Σύνοδος της Κρήτης είναι συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων.

Η ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ


Η ΙΕΡΟΣΥΛΙΑ ΣΤΟΝ ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Με αγανάκτηση και αποτροπιασμό πληροφορηθήκαμε την εισβολή ατόμων του αντιεξουσιαστικού χώρου στον Ιερό Ναό του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας την οποία και διέκοψαν με τα συνθήματα και την οχλαγωγία τους και με φέιγ βολάν που πέταξαν στο ναό.

Οι ενέργειες αυτές εκπορεύονται από ανθρώπους προσκείμενους στο ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό και τυγχάνουν της ανοχής της κυβέρνησης των Τσιπροκαμμένων. Τέτοιες ενέργειες συνιστούν πολύ μεγάλη προσβολή για τον τόπο μας και τον πολιτισμό μας και προσβάλλουν βάναυσα το θρησκευτικό συναίσθημα των Ελλήνων.

Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που παρουσιάζονται παρόμοια έκτροπα. Πριν ορισμένα χρόνια άνθρωποι του ιδίου χώρου έκαψαν το παρεκκλήσι στη Νομική Σχολή Αθηνών.

Σήμερα το έθνος μας βρίσκεται σε δυσχερέστατη -από πολλές απόψεις- θέση. Αντί να συνειδητοποιήσουμε την τραγική κατάσταση που βρισκόμαστε και να στραφούμε στο Θεό καίμε παρεκκλήσια και διακόπτουμε ιερόσυλα τη Θεία Λειτουργία.

ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ


ΜΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
======

«Μία εστίν η του Χριστού Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, ου πλείους ουδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εισί τα παρά ταύτην συνέδρια και σύνοδος αθετούντων. 

Ούτω φρονούμεν οι αληθινοί Χριστιανοί, ούτω πιστεύομεν, ούτω κηρύττομεν,» 

(Μ. Φώτιος, επ. 284, Κατά της Θεοπασχιτών αιρέσεως).

*****

«Ακούσατε όλοι και μάθετε. Μία είναι, μία και μόνη η Εκκλησία.

Η Εκκλησία η αληθινή, η νύμφη η καλή και εκλεκτή, καθώς την ονομάζει ο νυμφίος της. 

Μία ειναι λέγω εκείνη εις την οποίαν αναπαύεται το Πνεύμα Του το Αγιον. 

Εις την οποίαν έχει αποταμιευμένους τους θησαυρούς των αγίων χαρισμάτων. 

Ποία είναι τούτη; Αυτή η εδική μας αγία μήτηρ, τούτ' έστιν η Ανατολική. 

Ναι, μία είναι η καθαρά και αγία Πίστις, η θεία και Θεώ ευάρεστος, αυτή δηλαδή η της Ανατολικής Εκκλησίας.» 


(Αγιος Αθανάσιος ο Πάριος, εκδ. Ορθ. Κυψελη, 1981, σελ. 258).

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΝΕΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ


ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΑΝΕΥ ΑΚΡΑΙΟΥ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΥ

Του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου
=====

Η προαναγγελθείσα από ομάδα Αγιορειτών πατέρων διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχου Βαρθολομαίου μετά την Σύνοδο της Κρήτης αλλά και το γενικότερο κλίμα που επικρατεί εντός και εκτός του Αγίου Όρους θέτει εκ νέου μπροστά μας ζητήματα που αφορούν στον τρόπο αντίδρασης απέναντι στους Οικουμενιστές.

Πρώτη και βασική αρχή που θα πρέπει να διακατέχει όσους αγωνίζονται υπέρ της ορθοδόξου πίστεως είναι η αποφυγή των δύο άκρων. Πολεμώντας τον επάρατο οικουμενισμό δεν πρέπει να οδηγούμαστε στον άκρατο ζηλωτισμό.

Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη είναι πράξη ουσιαστική, μέσο αντίδρασης στην οικουμενιστική του πορεία, για τη λήψη του οποίου απαιτείται, πέραν της μελέτης των πατερικών κειμένων, η προσωπική αλλά και συλλογική προσευχή για την απόκτηση της εκ Θεού πληροφορίας που θα οδηγήσει στην απόφαση αυτή. Σε κάθε περίπτωση όποιος διακόπτει τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν θα πρέπει αυτομάτως να κρίνει ως αιρετικούς, οικουμενιστές ή φιλοοικουμενιστές όσους δεν προχωρούν στην διακοπή του μνημοσύνου σύμφωνα με τη δική του επιλογή.

Ασφαλώς η διακοπή του μνημοσύνου είναι πράξη που θα δρούσε αποτελεσματικά ως μέσο ανάσχεσης της πορείας των οικουμενιστών εάν αποφασιζόταν από επισκόπους ή τους Αγιορείτες ηγουμένους. Αλλά και στην περίπτωση αυτή, όσοι πιστοί, κληρικοί και λαϊκοί, δεν θα ανήκαν στις μητροπόλεις των επισκόπων που θα προχωρούσαν σε διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, δεν υποχρεούνταν σε «μετακίνηση» προς μία μητρόπολη στην οποία δεν θα μνημονευόταν ο Πατριάρχης. Ομοίως ιερομόναχοι του Αγίου Όρους ή και κληρικοί εκτός αυτού που διακόπτουν το μνημόσυνο του Πατριάρχη Βαρθολομαίου δεν θα πρέπει αυτομάτως να διακόπτουν την κοινωνία με όσους συνεχίζουν, για τους δικούς τους λόγους, να μνημονεύουν τον Πατριάρχη. Εάν τούτο επικρατήσει, οι Οικουμενιστές θα έχουν πετύχει ένα ακόμη στόχο, αυτόν της διάσπασης των πιστών που αγωνίζονται κατά του Οικουμενισμού και θα οδηγηθούμε και πάλι σε σχίσματα εντός της Εκκλησίας.

Η διακοπή της μνημόνευσης είναι ένα μέσο προειδοποίησης του Πατριάρχη ότι η πορεία του έχει εκτραπεί εκτός των ορίων που θέτουν οι άγιοι Πατέρες. Δεν είναι λόγος διάσπασης των πιστών. Διακόπτοντας τη μνημόνευση του Πατριάρχη δεν «τιμωρούμε» όσους συνεχίζουν να τον μνημονεύουν αλλά κρούουμε τον κώδωνα προς τον αποκλίνοντα από την αγιοπατερική μας παράδοση. Δεν πρέπει να δώσουμε χαρά στους οικουμενιστές ότι απαλλάχτηκαν από την ενοχλητική μας παρουσία και τον έλεγχο των απόψεων και των κινήσεών τους προσχωρώντας σε ζηλωτικού τύπου φατρίες υποκλεπτόμενοι από τον εκ δεξιών πειρασμό. Εξάλλου όσοι συνεχίζουν να μνημονεύουν τον Πατριάρχη Βαρθολομαίο, και αυτοί αποτελούν στην παρούσα φάση τη συντριπτική πλειοψηφία, δεν σημαίνει ότι όλοι συμφωνούν με όσα οικουμενιστικά εκείνος πράττει. Μια τέτοια γενίκευση είναι πέρα για πέρα αναληθής.

Η διακοπή της μνημόνευσης του Πατριάρχη  ως εκκλησιαστική πράξη δεν αποτελεί από μόνη της την οριστική και τελική μάχη εναντίον της αίρεσης του Οικουμενισμού. Για την οριστική καταδίκη της αιρέσεως απαιτείται πνευματική εγρήγορση, αληθινή μετάνοια, εκ Θεού επίσκεψη, ανάληψη επισκοπικής ευθύνης, αφύπνιση των συνειδήσεων του κλήρου και του λαού, συνοδική αντιμετώπιση του ζητήματος και τελικά συνοδική καταδίκη της αιρέσεως και ομολογία της αληθούς ορθοδόξου πίστεως.

Επειδή οι οικουμενιστές γνωρίζουν να κινούνται μεθοδικά και με σχέδιο, όσοι αγωνιούν για τα ζητήματα της πίστης δεν θα πρέπει αντιθέτως να κινούνται βιαστικά, χωρίς περισυλλογή και προσευχή, χωρίς συνεννόηση μεταξύ τους, σπασμωδικά και ακραία αλλά με φρόνηση και ταπείνωση ζητώντας προ πάντων τη γνώμη ανθρώπων της προσευχής και όχι μόνο μελετώντας πατερικά συγγράμματα. Φορείς της χάριτος του Θεού δεν είναι οι μελετητές των αγιοπατερικών συγγραμμάτων αλλά όσοι απέκτησαν την πείρα και το φρόνημα των αγίων Πατέρων. Αυτών τη γνώμη θα πρέπει να επιζητούμε και για τα κρίσιμα ζητήματα της πίστεως. Διαφορετικά υπάρχει ο κίνδυνος στην προσπάθειά μας να πολεμήσουμε τον επάρατο οικουμενισμό να οδηγηθούμε στο άλλο άκρο του ζηλωτισμού, λόγω εγωισμού. Τότε θα έχουμε αστοχήσει ως ανεκπαίδευτοι νεοσύλλεκτοι της πνευματικής ζωής.

ΠΗΓΗ:

Θρησκευτικά, 


Ορθόδοξος Τύπος

20 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ


20 ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΛΑΘΗ ΤΟΥ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ ΠΟΥ ΚΑΝΟΥΜΕ ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΟΙ
=====

Ο σωστός εκφραστικός λόγος δεν είναι απαραίτητος μόνο για να δίνει κύρος στον ομιλητή, αναφορικά με το ακαδημαϊκό του επίπεδο, αλλά και για να γίνονται τα λεγόμενά του κατανοητά από τους ακροατές.

Παρατηρώντας τις εκφράσεις που χρησιμοποιεί ο περισσότερος κόσμος καθημερινά, ένας άριστος γνώστης την ελληνικής γλώσσας θα εντοπίσει αρκετά γραμματικά, συντακτικά αλλά και νοηματικά λάθη, πολλά εκ των οποίων συγκεντρώσαμε και παραθέτουμε παρακάτω:

Σωστό: Ευχαριστούμε όλους όσοι μας συμπαραστάθηκαν.

Λάθος: Ευχαριστούμε όλους όσους μας συμπαραστάθηκαν.

Σωστό: Αντίγραψε ό,τι βλέπεις.

Λάθος: Αντέγραψε ό,τι βλέπεις.

Σωστό: Π.Μ. = Προ Μεσημβρίας, Μ.Μ. = Μετά Μεσημβρίαν

Λάθος: Μετά Μεσημβρίας.

Σωστό: Περισσότεροι από έναν ή περισσότεροι του ενός.

Λάθος: Περισσότεροι από ένας.

Σωστό: Με πολλή αγάπη, πολλή δουλειά.

Λάθος: Με πολύ αγάπη, πολύ δουλειά.

Σωστό: Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτως ηλικίας.

Λάθος: Γίνονται όλοι δεκτοί ανεξαρτήτου ηλικίας.

Σωστό: Στο πλαίσιο των αρμοδιοτήτων.

Λάθος: Στα πλαίσια των αρμοδιοτήτων.

Σωστό: «Κατ’αρχήν» χρησιμοποιούμε όταν αναφερόμαστε στα βασικά σημεία (π.χ. το νομοσχέδιο ψηφίστηκε κατ’αρχήν).

«Κατ’αρχάς» χρησιμοποιούμε για να υποδηλώσουμε ότι κάτι έγινε αρχικά (π.χ. Κατ’αρχάς να διευκρινίσουμε).

Σωστό: Ο επικεφαλής, του επικεφαλής.

Λάθος: Ο επικεφαλής, του επικεφαλούς.

Σωστό: Αυτές οι μέθοδοι, αυτές οι παράμετροι, αυτές οι ψήφοι.

Λάθος: Αυτοί οι μέθοδοι, αυτοί οι παράμετροι, αυτοί οι ψήφοι.

Σωστό: Η αναπληρώτρια διευθύντρια / υπουργός / γιατρός.

Λάθος: Η αναπληρωτής διευθύντρια / υπουργός / γιατρός.

Σωστό: Έχω απαυδήσει! (και «είμαι απηυδισμένος!»)

Λάθος: Έχω απηυδήσει!

Σωστό: Αποτείνομαι, μέλλοντας: Θα αποταθώ.

Λάθος: Θα αποτανθώ.

Σωστό: Η λέξη αυτή απαντά συχνά στον Όμηρο.

Λάθος: Η λέξη αυτή απαντάται συχνά στον Όμηρο.

Σωστό: Απολαύει της εμπιστοσύνης.

Λάθος: Απολαμβάνει της εμπιστοσύνης.

Σωστό: Ασχολούμαστε, ασχολούμασταν.

Λάθος: Ασχολιόμαστε, ασχολιόμασταν.

Σωστό: Πριν από την έναρξη.

Λάθος: Πριν την έναρξη.

Σωστό: Οποιοσδήποτε, οτιδήποτε.

Λάθος: Ο οποιοσδήποτε, το οτιδήποτε.

Σωστό: Ο τέως πρόεδρος = ο προηγούμενος από τον σημερινό.

Ο πρώην πρόεδρος = ο πριν από πολύ καιρό πρόεδρος.

Σωστό: Ψιλή κυριότητα.

Λάθος: Υψηλή κυριότητα.

Σωστό: Αντεπεξέρχομαι στις δυσκολίες.

Λάθος: Ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες.


ΠΗΓΗ: 

womantoc.gr

ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ


ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΥ ΕΥΔΟΚΙΜΟΥ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
=====

Στις 31 Ιουλίου η Εκκλησία μας εορτάζει τη μνήμη του Αγίου και Δικαίου Ευδοκίμου. Ο Άγιος Ευδόκιμος δικαίως έχει επικληθεί και Δίκαιος, και καθώς ψάλλομε ‘’Παντός Δικαίους μνήμη μετ’ εγκωμίων γίνεται’’. 

Ο Άγιος Ευδόκιμος καταγόταν από την Καππαδοκία και έζησε τον 8ο αιώνα, τα χρόνια που στην Κωνσταντινούπολη ήταν αυτοκράτορας ο Θεόφιλος (829-842), που ως γνωστό ήταν εικονομάχος. Παρόλο που ο εικονομάχος αυτοκράτορας Θεόφιλος τον τίμησε με το υψηλό στρατιωτικό αξίωμα του στρατοπεδάρχη, ο Άγιος Ευδόκιμος δεν συγκατένευσε στην πλάνη της εικονομαχίας, αλλά παρέμεινε Ορθόδοξος, για τούτο ψάλλομε «τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα, ορθόδοξον φρόνημα, συ εκ νεότητος έσχηκας».

Στον α΄ Κανόνα, στην ορθρινή Ακολουθία του Αγίου ψάλλομε «Τα δόγματα των Πατέρων φυλάττων αλώβητα, ορθόδοξον φρόνημα, συ εκ νεότητος έσχηκας, βίον ακηλίδωτον, και ευσυμπάθητον γνώμην αξιάγαστε. Ου σύγχυσις κοσμική ουκ αρχής επικράτεια, ου δόξα επίκηρος, σου τον προς Κύριον έρωτα, ήμβλυνε Ευδόκιμε, αλλ’ ευδοκιμήσας όντως θείαις πράξεσιν. Υψούμενος ταις ενθέοις μελέταις εκάστοτε, εχθρόν εταπείνωσας, και ιαμάτων ενέργειαν, είληφας Ευδόκιμε, κρίει δικαία του τα πάντα διευθύνοντος. Σταλάζουσα γλυκασμόν η σορός των λειψάνων σου, πλουσίων ιάσεων, πάθη καθαίρει Ευδόκιμε, πίστει των τιμώντων σε, και καταφλέγει δαιμόνων πάσας φάλαγγας». Παρατηρούμε την Ορθόδοξη ισορροπία της εν Χριστώ ζωής, όπου η πνευματική ζωή συνηγορεί στον της Πίστεως αγώνα.

Οι γονείς του Αγίου, ο Βασίλειος και η Ευδοκία, ήταν πλούσιοι και ευσεβείς. Ο Άγιος Ευδόκιμος ήταν πολύ ελεήμων και πολύ φιλάνθρωπος. Παρόλο το μεγάλο στρατιωτικό αξίωμα του στρατοπεδάρχη, ο Άγιος Ευδόκιμος παρέμεινε ταπεινός. Στα Στιχηρά του Αγίου ψάλλομε, «Η ελεήμων καρδία και ευσυμπάθητος, ο της αγάπης λύχνος, ορφανών ο προστάτης, γυμνών και πενομένων ο σκεπαστής, σωφροσύνης το άγαλμα, των εντολών του Κυρίου ο πληρωτής, ευφημείσθω νυν Ευδόκιμος», γιατί όντως ήταν «ελεήμων καρδία και ευσυμπάθητος», «της αγάπης λύχνος» και «ορφανών ο προστάτης, γυμνών και πενομένων ο σκεπαστής». Δεν θα αναφέρω το σύνηθες για κάποιους, ‘’αν και λαϊκός άγιασε’’, καθότι τούτο δεν είναι εκκλησιολογικώς ορθό. 

Και όπως αναφέρεται και στην Ακολουθία του, το Άγιο λείψανό του επιτέλεσε θαύματα πολλά. «Σταλάζουσα γλυκασμόν η σορός των λειψάνων σου, πλουσίων ιάσεων», ψάλλομε στην Ακολουθία του Αγίου. Μέρος των λειψάνων του Αγίου Ευδοκίμου βρίσκεται στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους. Την Αγία Εικόνα του, καθότι Καππαδόκης ο Άγιος, που έφεραν οι Μικρασιάτες κατά τον ανελέητο διωγμό του 1922, την τοποθέτησαν σε μικρό παρεκκλήσι στη Μυτιλλήνη.

«Υψηλόν τον βίον εσχηκώς, και ταις αναβάσεσι, ταις θεϊκαίς ολολαμπής γενόμενος, φωτισμόν μοι αίτησαι, ευφημούντι σου, τα σεπτά προτερήματα, οις ευδόκησας, έτυχες ων ήλπισας Ευδόκιμε» (Κανών του Αγίου, Εις τον όρθρον, Ωδή α΄).

Saturday, July 30, 2016

ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΡΩΣΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ


ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΡΩΣΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

Του Παναγιώτη Tελεβάντου
=====

Πληθώρα γεγονότων των τελευταίων ημερών δημιουργεί σοβαρό προβληματισμό για τη στάση της Ρωσικής Εκκλησίας έναντι των Παπικών. Καταρχήν σημειώνουμε την απαράδεκτη συμμετοχή Ρωσικής αντιπροσωπείας στο φεστιβάλ Παπικής νεολαίας στην Πολωνία. Στο φεστιβάλ παρέστη ο Πάπας Φραγκίσκος αλλά και αντιπροσωπεία της Εκκλησίας της Ρωσίας υπό τον Μητροπολίτη Σμολένσκ Ισίδωρο. Αλήθεια τι δουλειά είχε ένας ορθόδοξος Μητροπολίτης στο φεστιβάλ της νεολαίας του Παπισμού;

Ο Σεβ. Σμολένσκ μάλιστα δεν περιορίστηκε στην απαράδεκτη συμμετοχή του στο φεστιβάλ της Παπικής νεολαίας αλλά και έκανε δηλώσεις με έντονο οικουμενιστικό περιεχόμενο.

Λίγες μέρες αργότερα ο Σεβ. Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας επισκέφθηκε τη Λουμπλιάνα στη Σλοβενία όπου και συναντήθηκε σε παπικό ναό με τον ορθόδοξο επιχώριο επίσκοπο Πορφύριο αλλά και με τον παπικό “Αρχιεπίσκοπο” και τον παπικό Νούντσιο. Εξέδωσαν μάλιστα κοινή ανακοίνωση με την οποία τονίζουν την ανάγκη συνεργασίας Παπικών και Ορθοδόξων για να τονιστεί ο χριστιανικός χαρακτήρας της Ευρώπης.

Είναι φανερόν ότι μετά τη συνάντηση του Πάπα Φραγκίσκου και του Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλου στην Αβάνα η Εκκλησία της Ρωσίας αποδύθηκε σε μια σειρά από οικουμενιστικές ασχημίες οι οποίες εμπεδώνουν τον λαικό οικουμενισμό.

Η στάση της Ρωσικής Εκκλησίας δημιουργεί μεγάλη θλίψη στους πιστούς αλλά και προβληματίζει αναφορικά με τη στάση που θα τηρήσει έναντι της Συνόδου της Κρήτης. Οι προσδοκίες μας ήταν ότι θα απέρριπτε τη σύνοδο της Κρήτης, όχι μόνον για λόγους τυπικούς, επειδή διαφωνεί με τη σύγκληση και τη λειτουργία της Συνόδου, αλλά κυρίως για λόγους ουσιαστικούς. Αναμένουμε δηλαδή να απορρίψει τη Σύνοδο της Κρήτης επειδή προσέδωσε εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς.

Οι πρόσφατες οικουμενιστικές ασχημίες των Ρώσων επισκόπων είναι κακό σημάδι για τη στάση που θα τηρήσει η Εκκλησία της Ρωσίας για τη Σύνοδο της Κρήτης.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ


ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗΣ

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου
=====

Η αγάπη Ορθοδόξως νοείται εν αληθεία. Αγάπη και αλήθεια στην Ορθόδοξη εν Χριστώ ζωή αλληλοπεριχωρούνται. Ουδέποτε η αγάπη εργάζεται σε βάρος της αλήθειας και ουδέποτε η αλήθεια σε βάρος της αγάπης. Οποιαδήποτε έκπτωση είτε στην εν Χριστώ αγάπη, είτε στην αλήθεια της Πίστης, αποτελεί στρέβλωση.  Εκπτώσεις είτε στην εν Χριστώ αγάπη, είτε στην αλήθεια της Πίστης, δεν συνάδουν με την εν Χριστώ ζωή. Αν κανείς αντιλαμβάνεται την αγάπη ή την αλήθεια εμπαθώς, θα οδηγηθεί σε εκπτώσεις και ως εκ τούτου σε εξωεκκλησιαστικές στρεβλώσεις. Η εν αληθεία αγάπη είναι κανών ακριβείας στην εν Χριστώ ζωή. 

Συνήθως η έκπτωση από την εν Χριστώ αγάπη, την εν αληθεία δηλαδή αγάπη, είναι καρπός της εμπαθούς ανθρωπαρέσκειας. «Ο αγαπών τον Θεόν και πιστεύει γνησίως εις τα έργα της πίστεως επιτελεί οσίως· ο δε πιστεύων μόνον και μη ων εν τη αγάπη ουδέ αυτήν την πίστιν ην δοκεί έχειν έχει· ελαφρότητι γαρ τινι πιστεύει νοός ως υπό του βάρους της δόξης της αγάπης μη ενεργούμενος.  Πίστις ουν δι’ αγάπης ενεργουμένη το μέγα των αρετών», αναφέρει ο Άγιος Διάδοχος Φωτικής. Το κάλλος της εν αληθεία αγάπης, αποτελεί ασφαλή οδό σωτηρίας.

Θα πρέπει επίσης ο Ορθόδοξος Χριστιανός να βλέπει την αλήθεια της Πίστης μέσα από την Πατερική παράδοση. Δεν είναι λίγοι αυτοί εκλαμβάνουν τους ομολογιακούς αγώνες για την Ορθόδοξη Πίστη μας, ως ένα είδος ιδεολογικών αγώνων. Η ομολογία Πίστεως πρέπει να βρίσκεται πάντοτε σε συνάρτηση με την Ορθόδοξη πνευματική ζωή.

Για να αντιληφθεί κανείς τι εννοούμε, παραθέτομε αυτό που έλεγε ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης για τον αρειανισμό: «Ο αρειανισμός δεν είναι αίρεση εξ απόψεως θεωρητικής επιστήμης και κακών στοχασμών απλώς. Ο αρειανισμός είναι αίρεση, διότι καταστρέφει την διδασκαλία της θεώσεως.  Δεν καταλαβαίνει το θέμα της θεώσεως. Δεν καταλαβαίνει το θέμα της θεώσεως, τις σχέσεις μεταξύ κτιστού και ακτίστου κλπ. Και δεν μπορεί ποτέ μια αίρεση να μεταβάλη το δόγμα σε βίωμα, διότι πάντοτε το δόγμα της παραμένει ένα κακό βίωμα και δεν θα είναι βίωμα της θεώσεως. Και αν δήτε όλες τις αιρέσεις, θα δήτε πάντοτε ότι τα κριτήρια των αιρέσεων είναι πνευματικά. Οι αιρέσεις είναι αιρέσεις, γιατί δεν οδηγούν εκεί που πρέπει να οδηγήσουν. Και δεν μπορεί η αίρεση να οδηγήση στην σωστή πνευματική ζωή»*. 

Αν κανείς Ορθοδόξως αντιμετωπίσει τις αιρετικές πλάνες, θα αντιληφθεί αυτό που ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης επισημαίνει στο μεγάλο πρόβλημα των αιρέσεων. «Όταν η Εκκλησία αντιμετωπίζει μια αίρεση, το κριτήριο ότι είναι αίρεση, είναι ότι ανατρέπει την εμπειρία της Πεντηκοστής που απεκαλύφθη η πάσα αλήθεια και ανακόπτει την πορεία των ανθρώπων προς την θέωση»*, αναφέρει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης.  

Τοιουτοτρόπως πρέπει να αντιμετωπίζομε τις διάφορες αιρέσεις, καθότι η ομολογία Πίστεως αποτελεί και έκφραση αληθινής αγάπης προς τον ταλαιπωρούμενο από την αίρεση συνάνθρωπό μας.



*Από το βιβλίο του Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου «Εμπειρική Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας κατά τις προφορικές παραδόσεις του π. Ιωάννου Ρωμανίδη. Τόμος Β΄».

ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΙΑΤΥΠΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ


ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ ΔΙΑΤΥΠΩΝΟΥΝ ΤΑ ΔΟΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ ΜΑΣ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία
=====

Κατά πρῶτον λόγον οἱ ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἀναφέρονται στήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας. Διατυπώνουν τά δόγματα τῆς ὀρθόδοξης πίστης μας. Γιά νά λέγεται «Οἰκουμενική» μία Σύνοδος καί νά γίνουν δεκτές οἱ ἀποφάσεις της πρέπει νά συμφωνήσουν σ᾽ αὐτές ὅλοι οἱ Πατριάρχες καί οἱ Ἀρχιερεῖς. Ἄν δέν συμφωνήσουν δέν εἶναι ἔγκυρες οἱ ἀποφάσεις της, δέν εἶναι «Οἰκουμενική» ἡ Σύνοδος, δέν ἔχει αὐθεντία. Προσοχή! Δέν ἀρκεῖ μόνον ἡ παρουσία ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Ἀρχιερέων σέ μία Σύνοδο, πρᾶγμα πού διά διαφόρους λόγους μπορεῖ νά μή συμβεῖ, χωρίς ὅμως νά ἀκυρώνεται ἡ Σύνοδος μόνο γι᾽ αὐτό. Τό ἀπαραίτητο εἶναι ἡ μετέπειτα συμφωνία ὅλων τῶν Πατριαρχῶν καί Ἀρχιερέων στίς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου. Ὅτι αὐτό εἶναι ἀλήθεια, ὅτι, δηλαδή, ὄχι μόνο ἡ αὐτοπρόσωπη  ἤ καί ἡ διά ἀντιπροσώπου παρουσία δέν συνιστᾶ τήν ἐγκυρότητα τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἀλλά ἡ συμφωνία στίς ἀποφάσεις της, τό ἀπέδειξαν οἱ Σύνοδοι στήν Σαρδική καί στήν Φλωρεντία. Ἡ Σύνοδος στήν Σαρδική ὀνομάστηκε ἀρχικά «Οἰκουμενική» καί ἦταν παρόντες σ᾽ αὐτήν ὅλοι οἱ Πατριάρχες, ἄλλοι αὐτοπροσώπως καί ἄλλοι διά τοποτηρητῶν. Ἐπειδή ὅμως δέν συμφώνησαν στά ὁρισθέντα ἀπ᾽ αὐτήν Πατριάρχες καί Ἀρχιερεῖς τῆς Ἀνατολῆς, δέν ἀναγνωρίστηκε ὡς «Οἰκουμενική» ἡ Σύνοδος αὐτή. Τό ἴδιο καί ἡ Σύνοδος τῆς Φλωρεντίας. Συγκλήθηκε ὡς Οἰκουμενική. Ἀλλά, ἐπειδή δέν ἐκπλήρωνε τό οὐσιαστικό χαρακτηριστικό μιᾶς Συνόδου, τό νά εἶναι δηλαδή τά δόγματά της ὀρθόδοξα καί εὐσεβῆ σύμφωνα μέ τίς προηγούμενες Συνόδους, ἡ Σύνοδος αὐτή τῆς Φλωρεντίας, ἄν καί συγκλήθηκε ὡς Οἰκουμενική, ξαναλέγω, μετατράπηκε σέ ψευδοσύνοδο καί καταδικάστηκε ἀπό τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας.

ΠΟΙΑ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ;


ΠΟΙΑ ΕΙΔΟΥΣ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΘΕΛΕΙ Ο ΘΕΟΣ;

Του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς
=====

Αφορμή για τη σύνταξη του παρόντος σχολίου μας πήραμε από πρόσφατη συνέντευξη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου στην ιταλική εφημερίδα «La Repubblica».

Μελετώντας με προσοχή την ως άνω συνέντευξη διείδαμε την πρόθεση του Παναγιωτάτου να αποσαφηνίσει τον πραγματικό και κύριο σκοπό της συγκλήσεως της Συνόδου.

Ο κύριος σκοπός της συγκλήσεως, της λειτουργίας της και των αποφάσεών της ήταν η προώθηση των στόχων του Οικουμενισμού, η προωθούμενη ενότητα του χριστιανικού κόσμου, όπως την οραματίζεται το σύγχρονο οικουμενιστικό μοντέλο.

Ιδού λοιπόν, πως αποδεικνύεται ξεκάθαρα ο κύριος σκοπός της συγκλήσεως της Συνόδου ήταν να επανακαθορίσει τις σχέσεις της με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο, όχι όπως έχει θεσμοθετήσει η Εκκλησία των αγίων Πατέρων, αλλά όπως ορίζει και επιδιώκει ο σύγχρονος Οικουμενισμός! 

Η λέξη «αίρεση» απουσιάζει παντελώς από τις αποφάσεις της Κρήτης. Τι έγινε τελικά, εξαφανίστηκε το φαινόμενο της αίρεσης στις μέρες μας;

Οι άγιοι Πατέρες, στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας, μέσω των Αγίων Συνόδων, έθεταν όρια ανάμεσα στην σώζουσα πίστη της Εκκλησίας και στην αίρεση και καλούσαν τους αιρετικούς σε μετάνοια και επιστροφή στη σώζουσα αγκαλιά της Εκκλησίας, επειδή δεν έβλεπαν σωτηρία στην αίρεση.

Όχι απλά «εξαφανίστηκε» η έννοια και η λέξη «αίρεση» στη Μεγάλη Σύνοδο, αλλά αυτή προχώρησε έτι περισσότερο, αναγνώρισε την ονομασία και άλλων «εκκλησιών», με τις οποίες η Ορθόδοξος Εκκλησία, οφείλει να συνδιαλέγεται για την ενότητα!

Εκθείασε επίσης και τη συμμετοχή της Εκκλησίας στο παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών, ως απαραίτητη, ως δήθεν μαρτυρία της Ορθοδοξίας στις «Ετερόδοξες Εκκλησίες», στην ουσία όμως για την προώθηση της ενότητας του χριστιανικού κόσμου, όπως την οραματίζεται ο Οικουμενισμός!

Σε άλλο σημείο ο Παναγιώτατος προσπάθησε να δικαιολογήσει την προκλητική παρουσία των πολυπληθών και ποικιλώνυμων αιρετικών στη Μεγάλη Σύνοδο: «η παρουσία παρατηρητών εκ μέρους των ετεροδόξων Εκκλησιών και των Χριστιανικών οργανισμών, αποτελεί ένα απτό παράδειγμα της σπουδαιότητας την οποία αποδίδει ή Ορθόδοξη Εκκλησία στην συνεργασία με τους λοιπούς χριστιανούς και για τον λόγο αυτό ακριβώς το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ως η Πρωτόθρονος Εκκλησία, έχουσα την ευθύνη τού συντονισμού των σχέσεων και των διαλόγων σε διαχριστιανικό και διαθρησκειακό επίπεδο, συνεχίζει με αμείωτο ενδιαφέρον την πορεία αυτή για την μαρτυρία τού Ευαγγελίου».

Εδώ και πάλι ο Παναγιώτατος αποκαλεί «εκκλησίες» τις αιρέσεις, με τις οποίες επιδιώκει «συνεργασία». 

Διερωτόμαστε τι είδους συνεργασία μπορεί να έχει το Σώμα του Χριστού με τις «ψευδοεκκλησίες», κατά τον σύγχρονο μέγα θεολόγο και ομολογητή άγιο Ιουστίνο Πόποβιτς και τις θρησκείες του κόσμου;

Πότε η Εκκλησία στο δισχιλιόχρονο παρελθόν της είχε σχέσεις οποιασδήποτε συνεργασίας με τους αιρετικούς και τους αλλοθρήσκους;

Τι έχει να ωφεληθεί η Ορθοδοξία από τέτοιου είδους «συνεργασίες» με τις σύγχρονες, συνοδικά καταδικασμένες, αιρετικές κοινότητες των παπικών, των προτεσταντών, των αγγλικανών, των παλαιοκαθολικών, των κοπτών, των νεστοριανών, των μαρωνιτών, των χαρισματικών, κ.α. και των αλλοθρήσκων;

Η μόνη, βεβαίως, συνεργασία και κοινωνία με αυτούς είναι η κατάδειξη των πλανών τους και η κλήση τους για μετάνοια και επιστροφή τους στην Μία και Μοναδική Εκκλησία, την Ορθοδοξία! Αυτό που έκαναν οι άγιοι και θεοφώτιστοι Πατέρες, εδώ και δύο χιλιάδες χρόνια!

Friday, July 29, 2016

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΙΩΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ


ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΔΙΩΞΗ ΤΟΥ π. ΣΑΒΒΑ ΛΑΥΡΕΩΤΗ ΑΠΟ ΤΗ ΠΡΟΙΣΤΑΜΕΝΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΤΗΣ ΜΕΓΙΣΤΗΣ ΛΑΥΡΑΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Με βαθύτατη θλίψη πληροφορηθήκαμε για τον άδικο διωγμό του π. Σάββα Λαυρεώτη, ο οποίος εξεδιώχθη από τη Προισταμενία της Μονής του λόγω της αντίθεσής του στη Σύνοδο της Κρήτης. 

Συμπαριστάμεθα σθεναρά στο διωκόμενο μοναχό και καλούμε την Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας Αγίου Όρους να αναθεωρήσει την καταδίκη που επέβαλε στον π. Σάββα.

Παράλληλα θέλουμε να παρακαλέσουμε τον π. Σάββα να αναθεωρήσει την απόφασή του να διακόψει το μνημόσυνο του Πατριάρχη. Η τυχόν επιμονή του σ’ αυτήν την επιλογή θα δώσει την ευκαιρία στο Πατριαρχείο, αλλά και στη Μονή της μετανοίας του, να εξαπολύσουν εναντίον του σκληρότερο διωγμό με στόχο να τον εξουδετερώσουν ολότελα.

Αλλά αυτός δεν είναι ο μόνος κίνδυνος που υπάρχει με τη διακοπή του μνημοσύνου. Οι Οικουμενιστές θα εξωθήσουν τον π. Σάββα και άλλους μοναχούς που θα διακόψουν το μνημόσυνο σε ακραίες λύσεις -και μάλιστα στην "ακοινωνησία"- οπότε θα καταντήσουν σχισματικοί.

Θέλουμε, επίσης, να επισημάνουμε ότι ακούσαμε τηλεφωνική συνέντευξη του π. Σάββα στην οποία δίνει απολύτως λανθασμένη ερμηνεία του ΙΕ΄ Κανόνα του ΑΒ΄ Συνόδου. Συγκεκριμένα ο π. Σάββας εντελώς λανθασμένα θεωρεί ότι η εφαρμογή αυτού του κανόνα είναι υποχρεωτική και όχι δυνητική. Νομίζει, δηλαδή, ότι οι πιστοί είναι υποχρεωμένοι να διακόψουν το μνημόσυνο του αιρετίζοντος επισκόπου. Η ερμηνεία αυτή είναι εντελώς αυθαίρετη. Ο π. Σάββας καλείται να μελετήσει με πολλή προσοχή το βιβλίο του Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου “Τα δύο άκρα” στο οποίο ο μακαριστός Γέροντας αναλύει με ακαταμάχητα επιχειρήματα το θέμα και αποδεικνύει το έωλον της ερμηνείας της υποχρεωτικής διακοπής του μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου.

Στο ίδιο βιβλίο ο π. Σάββας -και όποιος άλλος σκέφτεται τη διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη- θα βρει και την ορθή ερμηνεία της δέησης της Εκκλησίας “υπέρ του Πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών (τάδε) του ορθοτομούντος τον λόγον της σης αληθείας” επειδή τόσον ο π. Σάββας όσον και άλλοι ερμηνεύουν αυτή τη δέηση εντελώς λανθασμένα.

Συνοψίζουμε: Καταδικάζουμε έντονα το διωγμό του π. Σάββα Λαυρεώτη και άλλων Αγιορειτών μοναχών πλην όμως τους καλούμε να αναθεωρήσουν την απόφασή τους για διακοπή του μνημοσύνου του Πατριάρχη επειδή, αν εμμείνουν σ’ αυτή την απόφαση, θα δώσουν την ευκαιρία στους οικουμενιστές να τους εξουδετερώσουν και να τους οδηγήσουν στην ακοινωνησία και στο σχίσμα. Μια αμαρτία που "δεν ξεπλένεται ούτε με το αίμα του μαρτυρίου", όπως μας διαβεβαιώνει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

ΕΥΘΑΡΣΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΟΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ


ΕΥΘΑΡΣΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΚΟΔΟΞΟ ΟΡΟ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου
=====

Διαβάσαμε στη “Ρομφαία”: 

“Τό πρωΐ τῆς κυριωνύμου ἡμέρας τῆς ἑορτῆς τῆς ἁγίας ἐνδόξου ὁσιοπαρθενομάρτυρος Παρασκευῆς τελέστηκε ὁ Πανηγυρικός Ὀρθρος καί ἡ Θεία Λειτουργία, ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.

Κατά τό κήρυγμά του ὁ Σεβασμιώτατος τόνισε ὅτι «ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι μία σύναξις ἀνθρώπων. Δέν εἶναι μία πρόσκλησις σέ συνάντηση, ἀλλά εἶναι Σῶμα Χριστοῦ. Αὐτό εἶναι ἡ Ἐκκλησία.

Εἶναι Σῶμα Χριστοῦ μέ κεφαλή Ἐκεῖνον. Καί ὅλοι ἐμεῖς εἴμεθα ἐκ τοῦ αὐτοῦ Σώματος. Καί μετέχουμε κατά τή δεκτικότητά μας, δηλαδή κατά τήν προαίρεσή μας, τή θέλησή μας, γιατί δέν παραβιάζεται ποτέ ἡ ἐλευθερία ἀπό τόν Θεόν.

Μετέχομε στίς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τοῦ Ζωοποιοῦ Κυρίου μας. Αὐτό σημαῖνει Ἐκκλησία. Γι’αὐτό καί ἀρνούμεθα κάθε ὀνοματοδοσία ὁποιουδήποτε συστήματος ἤ ὁποιασδήποτε ὁμολογίας ἤ κοινότητος ὡς Ἐκκλησίας.

Γιατί Ἐκκλησία εἶναι μόνον τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τό ὁποῖο ζωοποιεῖ τό Πανάγιον Πνεῦμα, πού ὀδηγεῖ αὐτήν εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν. Συνεπῶς δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει Ἐκκλησία, ἡ ὁποία δέν ἔχει πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.”

Συγχαίρουμε θερμά και υικά τον Σεβασμιότατο Πειραιώς για τη θαρραλέα ομολογία του με την οποία απορρίπτει τον αμφίσημο και αινιγματώδη όρο της Συνόδου της Κρήτης με τον οποίο οι οικουμενιστές αναγνώρισαν εκκλησιαστικότητα στους αιρετικούς.

Οι Σεβ. Ναυπάκτου, Γόρτυνος και Πειραιώς έκαναν σαφέστατη την αντίθεσή τους στον κακόδοξο όρο της Συνόδου της Κρήτης. Το ίδιο πρέπει να πράξουν όλοι οι ιεράρχες, και δη οι ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος, που έδωσαν άλλες κατευθυντήριες γραμμές από αυτές που ακολούθησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Ευχαριστούμε θερμά τον Σεβ. Πειραιώς κ. Σεραφείμ ο οποίος μιλά για όλα τα θέματα  άγρυπνος φρουρός των αληθειών της πίστης μας.

ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ


ΓΕΝΙΚΑ ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

Του Σεβ. Μητροπολίτη Γόρτυνος Ιερεμία
=====


Θέλω νά σᾶς μιλήσω περί τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί εἶναι ἀνάγκη νά ξέρετε, ἔστω καί γενικά τήν διδασκαλία τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, γιατί αὐτές εἶναι τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί πρέπει νά ξέρουμε ὅτι ὁ ἀνώτερος κριτής τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων καί ὑποθέσεων δέν εἶναι ἡ Ἁγία Γραφή, ἀλλά οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Γιατί αὐτές μᾶς βεβαιώνουν γιά τήν ἐγκυρότητα τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι μᾶς λέγουν ὅτι τά κανονικά βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶναι 49 καί τῆς Καινῆς Διαθήκης εἶναι 27. Γι᾽ αὐτό καί λέγει ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος ὅτι «δέν θά πίστευα στό Εὐαγγέλιο, ἄν δέν μέ ἔπειθε ἡ ἀξιοπιστία τῆς Ἐκκλησίας»! Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι «ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας» (Α´ Τιμ. 3,15). Εἴπαμε ὅμως παραπάνω ὅτι τό πρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι. Αὐτές τήν ἐκφράζουν. Ἄρα μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι εἶναι «ὁ στύλος καί τό ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας». Εἶναι ὅ,τι καί ἡ Ἐκκλησία. Ὅ,τι ἦταν ὁ Αὐτοκράτορας γιά τή πολιτεία, αὐτό εἶναι καί ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος γιά τήν Ἐκκλησία. Γι᾽ αὐτό καί ἀναθεματίζονται ὅσοι δέν πείθονται στίς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων.

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ


Ο ΔΙΩΓΜΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ ΑΡΧΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ
=====

Σέ ἔκτακτη συνεδρία τῆς Γεροντίας τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεγίστης Λαύρας στίς 12/25-7-2016, μετά ἀπό τήν ἀνάγνωση τοῦ Πατριαρχικοῦ γράμματος πού διαβιβάστηκε ἀπό τήν Ἱερά Κοινότητα καί πού τόνιζε γιά μία ἀκόμη φορά τήν ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά τοῦ Μοναχοῦ Σάββα Λαυριώτη, ζητήθηκε νά ἐπιληφθοῦν τοῦ θέματος, δηλαδή νά τιμωρήσουν τόν μοναχό Σάββα. Ἡ Μονή μέ αἰτιολογία τήν ἀνυπακοή μου στόν Καθηγούμενο καί στό Μοναστήρι,  καταπατώντας τόν ἐσωτερικό κανονισμό καί τόν καταστατικό χάρτη τοῦ Ἁγίου Ὄρους, μέ καθαιρεῖ ἀπό τό ἀξίωμα τοῦ Προϊσταμένου, μέ τήν δικαιολογία πώς μοῦ εἶχαν γίνει συστάσεις στό παρελθόν καί ἐγώ δέν τίς λάμβανα ὑπόψιν.

Τί νά πρωτοπεῖ κάποιος γιά τούς κατά τά ἀλλά ἀγαπητούς πατέρες τῆς Λαύρας …ἐξ οἰκείων τὰ βέλη; Πρός ἐνημέρωση λοιπόν τοῦ Χριστεπωνύμου πληρώματος, (διότι ὅ,τι κάνουν θέλουν νά τό κάνουν ἐν κρυπτῷ καί παραβύστῳ) ἐξηγοῦμαι καί ἀπολογοῦμαι. Καί ἄν κάποιος πεῖ, γιατί ἀπολογοῦμε στά μέσα μαζικῆς ἐνημέρωσης, εἶναι γιατί δέν μέ ἀφήνουν νά ἀπολογηθῶ, οὔτε διαβάζουν τά γράμματά μου, καί αὐτό θά τό ἀποδείξω μέ ντοκουμέντα, τὰ ὁποῖα θὰ δώσω στὴ δημοσιότητα.

Ἔχω δηλώσει ἄπειρες φορές καί στήν Γεροντία καί σέ προσωπικές συζητήσεις, πώς σέ θέματα Πίστεως καί ἀνηθικότητας, δέν κάνουμε ὑπακοή, ἀλλά ἀκολουθοῦμε τίς ἐπιταγές τῶν Πατέρων, καί κατ’ ἐπέκτασιν τοῦ Εὐαγγελίου. Ἐμένα Πατέρες, μέ καταδικάζετε ἄλλη μία φορά γιά ἀντιεκκλησιαστική συμπεριφορά, διότι εὐθαρσῶς δηλώνω τήν ἀντίθεσή μου μέ τά αἱρετικά φρονήματα τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου. 

Σᾶς ἐπισυνάπτω κάποια ἀπό τά λεγόμενα καί πραττόμενα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, καί αὐτά ἐνδεικτικῶς διότι εἶναι πάρα πολλά, τά ὁποῖα ὅμως  ἀποδεικνύουν τά αἱρετικά φρονήματά του. 

Ἐνδεικτικῶς ἀπό τίς πολλές ἐκκλησιολογικές παρεκκλίσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀπό τίς ὁποῖες ὁλοφάνερα προκύπτει ὅτι θεωρεῖ τούς Παπικούς ἀλλά καί τούς Προτεστάντες ὡς ἐκκλησίες τοῦ Χριστοῦ, μέ βάση τήν αἱρετική «βαπτισματική θεολογία» τῆς Β´ Βατικανῆς Συνόδου πού υἱοθέτησε καί προβάλλει ὁ μητροπολίτης Περγάμου κ. Ἰωάννης, θά ἀναφέρω μερικές. Μέ αὐτές καταφρονεῖ τούς Ἱερούς Κανόνες τῶν Ἁγίων Πατέρων, τούς ὁποίους ὑβρίζει ὡς θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως, (καί κατ’ ἐπέκτασιν βλασφημεῖται τό Ἅγιον Πνεῦμα τό ὁποῖον ὁμιλεῖ διά μέσου τῶν Πατέρων) ἐπειδή δῆθεν μᾶς κληροδότησαν τό σχίσμα. 

Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι προστατεύει καί καλύπτει πλήρως τήν αἱρετική Ἀκαδημία «Θεολογικῶν» Σπουδῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Δημητριάδος, ἡ ὁποία ἐπενόησε καί προβάλλει τήν «Μεταπατερική καί συναφειακή Θεολογία», τήν ὁποία προσφυῶς ὁ μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ἱερόθεος καί ἄλλοι χαρακτήρισαν ὡς ἐπικίνδυνη αἵρεση.

Κατά τήν πρόσφατη συνάντησή του στά Ἱεροσόλυμα τόν Μάϊο τοῦ 2014 μέ τόν αἱρεσιάρχη πάπα Φραγκίσκο εἶπε: «Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία... λόγῳ τῆς ὑπερισχύσεως τῆς ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας καί τοῦ πεπερασμένου θελήματος τοῦ ἀνθρωπίνου νοός διεσπάσθη ἐν χρόνῳ. Οὕτω διεμορφώθησαν καταστάσεις καί ὁμάδες ποικίλαι... αἱ κατά τόπους ἐκκλησίαι ὡδηγήθησαν εἰς διάσπασιν τῆς ἑνότητος τῆς πίστεως, εἰς ἀπομόνωσιν... [σημ. τοῦ γράφοντος: οἱ προτεσταντικές ὁμολογίες καί κοινότητες ποικίλες καί παρασυναγωγές μεταρρυθμιστῶν ἀπό τήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἤτοι τήν Ὀρθόδοξη ἀπεσπάθησαν ἤ ἀπό τήν πρώτη καί μεγάλη καί αἱρετική ψευδοεκκλησία-κράτος τοῦ Βατικανοῦ;] Ἐρχόμεθα ὁ πάπας καί ἡμεῖς διά νά τάμωμεν ὁδούς... διά νά συνεχισθῇ ἡ πορεία τῆς ἐκπληρώσεως τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, ἤτοι τῆς καταντήσεως εἰς τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας». Ἀλήθεια, Πατέρες, ποιός ἀπό τούς Ἁγίους Ἀποστόλους καί τούς Ἁγίους Πατέρες ἐδίδαξε ὅτι ἡ ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν διαιρεῖ καί διασπᾶ τήν Ἐκκλησία, ὅτι, ἐπειδή ὑπάρχουν αἱρετικοί, ἡ Ἐκκλησία δέν ἔχει ἑνότητα καί εἶναι διασπασμένη; Ἡ Ἐκκλησία καί μετά τήν ἀποκοπή τῶν αἱρετικῶν παραμένει πάντοτε Μία, ἀκεραία καί ἀλώβητη, δέν διασπᾶται σέ πολλές ἐκκλησίες, ὅπως θέλει ὁ πατριάρχης, ἐξισώνοντας τήν Ὀρθοδοξία μέ τήν αἵρεση, τήν Μία Ἐκκλησία μέ τίς ὁμάδες τῶν κακοδόξων. Ἐπί τόσους αἰῶνες λοιπόν ἡ Ἐκκλησία ἦταν διηρημένη καί διεσπασμένη, μή ἐπιτελοῦσα τό σωτηριῶδες καί ἁγιαστικό της ἔργο, καί περίμενε νά ἔλθουν ὁ πάπας Φραγκίσκος καί ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος, γιά νά τήν ἑνώσουν καί νά τήν σώσουν; Καί οἱ Ἅγιοι τόσων αἰώνων τί ἔκαναν; Προσδοκοῦσαν τούς παρουσιαζομένους σήμερον «θεόσταλτους» σωτῆρες τῆς ἑνότητος; Ἤ μᾶλλον κατά τήν πατριαρχική θέση ἔπεσαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί οἱ μετά τό Σχίσμα Ὀρθόδοξοι Πατριάρχες καί Ἀρχιερεῖς «θύματα τοῦ ἀρχεκάκου ὄφεως» καί διήρεσαν τήν Ἐκκλησία; Ἠρωτήθη σύμπασα ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, Πατριαρχεῖα καί Αὐτοκέφαλες Ἐκκλησίες, ἐάν δέχονται τούς λόγους αὐτούς καί τίς πράξεις τοῦ Πατριάρχου ἤ ὁ Παναγιώτατος αὐτογνωμόνως καί αὐθαιρέτως προχωρεῖ πρός «ἕνωσιν»; Φαίνεται, σεβαστοί Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅτι δέν ἀναγνώσατε τό ἄριστα κατοχυρωμένο, δογματικά καί πατερικά, κείμενο πού ἐκυκλοφόρησε ἡ «Σύναξη Ὀρθοδόξων Κληρικῶν καί Μοναχῶν» μέ τίτλο «Ἡ Νέα Ἐκκλησιολογία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου». Τό κείμενο αὐτό, τό ὑπέγραψαν ἐκτός ἀπό τά μέλη τῆς Συνάξεως καί οἱ σεβασμιώτατοι ἀρχιερεῖς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Δρυϊνουπόλεως Ἀνδρέας, Πειραιῶς Σεραφείμ, Γλυφάδας Παῦλος, Ζιχνῶν Ἱερόθεος, Κυθήρων Σεραφείμ, Αἰτωλίας καί Ἀκαρνανίας Κοσμᾶς, Γόρτυνος Ἰερεμίας, Ἀντινόης Παντελεήμων (τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας), ἑκατοντάδες μοναχῶν καί κληρικῶν, καί χιλιάδες Ὀρθοδόξων πιστῶν.

Ἡ ἀναγνώριση τοῦ παναιρετικοῦ Παπισμοῦ ὡς ἐκκλησίας προκύπτει στήν πράξη καί ἀπό τήν σκανδαλώδη ὑποδοχή καί συμμετοχή τοῦ αἱρεσιάρχη καί ἀντίχριστου Πάπα στήν θρονική ἑορτή τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως στίς 30 Νοεμβρίου τοῦ 2014, κατά τήν ὁποία γιά πρώτη φορὰ μετά τό σχίσμα μνημονεύθηκε ἀπό τόν πατριαρχικό διάκονο στά εἰρηνικά τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ πάπας ὡς κανονικός ἐπίσκοπος φέρων τό «ἐπισκοπικόν» του ὠμοφόριον. Τά ἴδια πρωτάκουστα καί πρωτοφανῆ δέν ἔγιναν καί κατά τήν ἐπίσκεψη τοῦ προηγουμένου πάπα Βενεδίκτου στήν Κωνσταντινούπολη (Νοέμβριος 2006), ὅταν τοῦ ἔψαλαν πολυχρόνιο, εἰδικά ἀπολυτίκια, τό «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου», τόν ἐθυμίαζαν οἱ διάκονοι προσερχόμενο, τοῦ ἔδωσε λειτουργικό ἀσπασμό ὁ πατριάρχης μέσα στή Θεία Λειτουργία καί τοῦ ἐπέτρεψαν νά πεῖ τό «Πάτερ ἡμῶν» καί πλεῖστα ἄλλα, μέ τά ὁποῖα κουρελιάσθηκαν οἱ Ἱεροί Κανόνες, πού ἀπαγορεύουν τίς συμπροσευχές μέ τούς αἱρετικούς. Καί δέν φτάνει αὐτό, ἀλλά προχωρᾶ ἔτι περαιτέρω καί στόν διαθρησκειακό Οἰκουμενισμό.

Στήν 6ην Παγκόσμια Συνάντηση «Θρησκείας καί Εἰρήνης» στίς 4-1-1994 ὁ πατριάρχης Βαρθολομαῖος δήλωσε: Ἐμεῖς οἱ θρησκευτικοί ἡγέτες πρέπει νά φέρουνε στό προσκήνιο τίς πνευματικές ἀρχές τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς ἀδελφοσύνης και τῆς εἰρήνης. Ἀλλά γιά νά τό πετύχουμε αὐτό πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι στό πνεῦμα τοῦ ἑνός Θεοῦ, ΡΚαθολικοί, καί Ὀρθόδοξοι, Προτεστάνται καί Ἑβραῖοι, Μουσουλμάνοι, Ἰνδοί, Βουδισταί....» Ποῖον Θεό ἐννοεῖ; Τό διευκρινίζει: « Αὐτόν πού ταιριάζει στόν καθένα»!!!  («ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ» ἀρ. 494, σελ. 23 Γενεύη 1994, καί Ὀρθόδοξος Τύπος 11-9-2009)

Πλήρης κατάργησις τοῦ Εὐαγγελίου, ὡς τήν μόνη ὁδόν σωτηρίας. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἴχε δηλώση (ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ, ἀρ. 523. σελ. 12, Γενεύη 1995) «Ὅλες οἱ θρησκεῖες εἶναι ὁδοί σωτηρίας».

Στήν κοινή δήλωση πού ὑπογράφτηκε στήν διαθρησκιακή διάσκεψη στίς 10 καί 11 Αὐγούστου 2004 δικαιώνει γιά μία ἀκόμη φορά τίς ἄλλες θρησκεῖες ἀναγνωρίζοντας αὐτές ὡς συνδικαιοῦχες τῆς Θείας μακαριότητας λέγοντας: Τό θεῖο θέλημα συναντᾶται σέ κάθε θρησκεία. « Ἀδέσμευτος τύπος Μήτση, 21-9-2004». 

Ἔτσι, ἅγιοι Πατέρες, παραγκωνίζει τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ ὁ Ἴδιος μᾶς λέει: «Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα  εἰ μή δι’ ἐμοῦ» (Ἰω. ιδ’, 6 ), καί ἀναιρεῖ πλήρως τό Κυριακό: ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς σωθήσεται, ὁ δὲ ἀπιστήσας κατακριθήσεται. (Μαρ. 16, 16). Οἱ δηλώσεις καί τά πιστεύω τοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ἀποτελοῦν ἄρνηση τῆς σωτηριολογικῆς μοναδικότητος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρίν προλάβουν νά χαρακτηρισθοῦν αἱρετικές, πρέπει νά χαρακτηρισθοῦν ὡς δηλώσεις ἀπίστων. Διότι κατά τό ἀπόστολο Παῦλο, μετέτρεψαν τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ σέ ψέμα (Ρωμ. 1, 23).

Περίτρανη ἀπόδειξις τῶν λεγομένων μου εἶναι τό ὅτι θεωρεῖ τό ἀνίερο κοράνιο ἴσο μέ τήν Ἁγία Γραφή καί ἱερό ὅπως αὐτή!!! (Ο.Τ. 15-3-2002). Σέ ἄλλη περίστασι σέ δήλωσή του ἐπανέλαβε τό ἑξῆς βλάσφημο « Ἡ Shura (ἱερό βιβλίο τῶν μωαμεθανῶν) περιέχεται σαφῶς στά ἱερά βιβλία ποῦ ἀπεκαλύφθησαν ἀπό τόν παντοδύναμο Θεό»!   Ἐδῶ Πατέρες τί νά πρωτοσχολιάσουμε;

Συνεπής στά πιστεύω του ὁ Πατριάρχης συνεχίζει νά μοιράζει τό κοράνιο σέ διάφορες περιστάσεις ὅπως στίς 29-10-2009 στήν ἕδρα τῆς Coca-cola στήν Ἀμερική. Τόλμησε καί ἔκανε μνημόσυνο σέ μωαμεθανούς ἀβάπτιστους εὐχόμενος νά τούς κατατάξει ὁ Θεός «ἐν σκηναῖς ἐκλεκτῶν καί Ἁγίων (ἐπισκόπου Αὐγουστίνου, ἀντιπαπικά, σ. 95). 

Στίς 17-9-2009 ἀπευθύνει ἐπιστολή μέ τήν εὐκαιρία τῆς λήξης τῆς νηστείας τοῦ Ραμαζανιοῦ λέγοντας ἀνάμεσα στά ἄλλα… « Μετά τήν μακράν ταύτην περίοδον τῆς νηστείας, οὔσης καί περιόδου περισυλλογῆς, προσευχῆς καί φιλανθρωπίας, ἦλθεν ἡ στιγμή δι’ ἕκαστον μουσουλμάνον, νά ἑορτάσῃ καί νά λάβῃ τήν ἄνωθεν δικαίαν ἀντιμισθίαν… εὐχόμεθα ὑμῖν ἅπαξ ἔτι εὐλογημένον τόν ἑορτασμόν, προσευχόμενοι ὅπως ὁ Παντοδύναμος Θεός χαρίζηται εἰς ὑμᾶς πᾶσαν πνευματικήν εὐλογίαν ἄνωθεν, ἐν τῇ ἐλπίδι ὅτι ὁ κόσμος θά ζῇ ἡνωμένος…» Τί νά πρωτογράψουμε πατέρες, ἀπό αὐτά πού ἔχουν εἰπωθεῖ ἀπό τόν Παναγιώτατο. Ἄν ἐμεῖς τολμούσαμε νά εἴπωμεν τό παραμικρό ἀπό αὐτά, θά μᾶς θεωρούσατε πλανεμένους, αἱρετικούς, ἀντίχριστους, ἀποκομένους ἀπό τό σῶμα τῆς ἁγίας μας Ὀρθοδοξίας. Γιά τόν Πατριάρχη δέν ἰσχύουν αὐτά; Ἡ συνείδησή μας, ἅγιοι Πατέρες, δέν μᾶς ἐπιτρέπει πλέον νά δεχόμαστε τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο ὡς ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας, διότι ἁπλούστατα ὄχι μόνον δέν τόν ὀρθοτομεῖ ἀλλά καί ἡγεῖται δυστυχῶς τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐσεῖς συμφωνεῖτε μέ τίς θέσεις τοῦ Πατριάρχου μας;

Συμφωνεῖτε μέ τίς ἀλλεπάλληλες ἐκκλησιολογικές παρεκτροπές του; Συμφωνεῖτε μέ τίς συνεχεῖς ἀποκλίσεις του στά θέματα τῆς πίστεως; Συμφωνεῖτε μέ τίς συμπροσευχές μέ αἱρετικούς καί ἀλλοθρήσκους, γιά τίς ὁποῖες οἱ Ἱεροί Κανόνες ἐπιβάλλουν τήν ποινή τῆς καθαιρέσεως;

Τέλος, συμφωνεῖτε ὅπως εἴπατε καί μέσα στήν Σύναξη πώς ἡ Σύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου εἶναι Ὀρθόδοξη; Ὅλα τά παραπάνω τά πιστεύετε καί τά πρεσβέυετε, Πατέρες; ἄν ναί τότε δηλῶστέ το φανερά πλέον, γιά νά γνωρίζουμε τά φρονήματά σας καί μή κρύβεστε ἀπό φόβο μή καί σᾶς ἀποδοκιμάσουν ἤ σᾶς προπηλακίσουν. Ἄν πάλι ἀπό δειλία καί γιά νά κρατήσετε τίς θέσεις σας καί τίς προϊσταμενίες σας δέν μιλᾶτε, νά ξέρετε πώς ὁ Κύριος τούς δειλούς τούς κατατάσσει πρώτους στήν Κόλαση.

Γνωστές τακτικές καταστολῆς καί ἐκφοβισμοῦ, τακτικές φιμώσεως καί φαλκιδεύσεως, τακτικές στιγματισμοῦ καί ἐνοχοποιήσεως τῶν ἀντιδρώντων, πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀνοίκειες καί ἀντίθετες πρός τά μοναχικά ἤθη, δέν πρόκειται σέ καμμία περίπτωση νά μᾶς πτοήσουν καί νά μᾶς κάνουν νά σιωπήσουμε.

Πολύ περισσότερο δέν πρόκειται νά μᾶς πτοήσουν, ὅταν στήν προσπάθειά μας αὐτή ἔχουμε σύμμαχό μας τήν ὑπέρμαχο Θεοτόκο μας, τήν Μία καί Πρώτη καί Μεγάλη Κυρία καί Ἀφέντρα τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τό ὁποῖο εἶναι καί τό Περιβόλι Της, τό χορηγηθέν εἰς Αὐτήν ὑπ’ Αὐτοῦ τοῦ Υἱοῦ Της καί Θεοῦ μας καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τήν χορεία τῶν Ἁγιορειτῶν Ὁσίων, τῶν μαρτυρησάντων ὑπέρ τῆς ὀρθοδόξου πίστεώς μας, καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων γερόντων μας πού ἀνέδειξαν καί διετήρησαν ἐπί αἰῶνες τό Ἅγιον Ὄρος ὡς προμαχώνα καί προμετωπίδα τῆς Ὀρθοδοξίας μας.

Τό Ἅγιον Ὄρος καί γενικά ὁ μοναχισμός ἦταν, εἶναι, καί πρέπει νά συνεχίσει νά εἶναι ὁ θεματοφύλακας τῆς ἀμωμήτου Πίστεώς μας. Σάν Ἅγιον Ὄρος, τά 20 μοναστήρια καί ἡ Ἱερά Κοινότης, μποροῦν καί ἐπιβάλλεται νά ἐνεργήσουν συμφώνως τῇ γνώμῃ τῶν Ἁγίων τῆς διαχρονικῆς Ἐκκλησίας, ὥστε, ὅπως ἁρμόζει, νά εὐφρανθοῦν οἱ Ὀρθόδοξοι καί νά καταισχυνθοῦν οἱ κακόδοξοι, καί νά παύσει ὁ σκανδαλισμός γιά τήν ἀφωνία καί ἀπραξία τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Μέ τήν πράξη τους αὐτή οἱ Πατέρες τῆς Λαύρας συντάσσονται μέ τίς κακοδοξίες τοῦ Πατριάρχου καί πέρνουν τό μέρος τῶν διωκτῶν. Καί νομίζουν πώς θά μᾶς φοβήσουν καί θά σταματήσουμε τήν Ὁμολογία μας.

Σᾶς καταθέτω ταπεινῶς καί μέ πόνο πολύ ὅτι χάριτι Θείᾳ, σέ καμμία περίπτωση  δέν πρόκειται νά σταματήσω νά ὁμολογῶ τήν ἀλήθεια τῆς Πίστεώς μας καί εἰδικά ἀπό τήν στιγμή πού ὅλοι μας τήν γνωρίζουμε καί ἀναποφεύκτως θά λογοδοτήσουμε γι’ αὐτήν ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως. Ὅποιο καί ἄν εἶναι τό κόστος. Στό Ἅγιον Ὄρος δέν ἤλθαμε οὔτε γιά θέσεις οὔτε γιά ἀξιώματα. Αὐτά φαίνεται καί ἀποδεικνύεται πώς ἀπασχολοῦν ἐσᾶς Πατέρες.

Διά αὐτόν τόν λόγο σᾶς ξαναγράφω αὐτά πού ἡ Ἱερά Κοινότητα δέν ἔκανε ἀποδεκτά καί τά ἐπέστρεψε, καί παρακαλῶ νά τά προσέξετε, καί αὐτό τό λέγω ὄχι μέ ἀναίδεια καί μή σεβόμενος θεσμούς καί πρόσωπα, ὅπως ἄλλωστε σᾶς ἔγραψα παραπάνω, ἀλλά μέ πραγματική ἀγάπη πρός ὅλους καί εἰδικά στό Ἅγιον Σχῆμα πού ὅλοι μας σάν Ἁγιορεῖτες Μοναχοί φέρουμε.     

«Ἄν ὅσα λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες γιά τούς αἱρετικούς καί τούς αἱρετίζοντες, γιά τούς παπικούς καί τούς φιλοπαπικούς, ἄν ὅσα εἶπε ἡ Παναγία μας γιά τούς ἐχθρούς τοῦ Υἱοῦ της καί δικούς της ἐχθρούς στούς Ζωγραφίτες Ὁσιομάρτυρες, εἶναι “ἀνοίκειοι καί ἀπαράδεκτοι χαρακτηρισμοί”, ὅπως θέλει καί ὁ νεοεποχίτικος ἀντιρατσιστικός νόμος, γιά τόν ὁποῖον τό Ἅγιον Ὄρος καί πάλιν ἐσιώπησε, τότε μέ χαρά νά τιμωρηθῶ γιά τήν συμφωνία μου μέ τούς Ἁγίους καί τήν Ἁγιορειτική Παράδοση, μέ λύπη ὅμως γιά ὅσους ἀγαπητούς Ἁγιορεῖτες ἀδελφούς μου ἐπέλεξαν νά εἶναι ἀρεστοί μέ τούς ἐχθρούς τῆς πίστεως καί δυστυχῶς συντάσσονται μαζί τους. Σύγχυση καί σκανδαλισμό στίς συνειδήσεις τῶν πιστῶν δέν προκαλοῦν οὔτε οἱ μαρτυρήσαντες ἐπί Βέκκου Ἁγιορεῖτες Ὁσιομάρτυρες, οὔτε ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς καί οἱ σύν αὐτῷ, πού ἀγωνίσθηκαν ἐναντίον τοῦ πάπα καί τῶν ἰδικῶν μας λατινοφρόνων, οὔτε οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες πού διέκοψαν τό μνημόσυνο τοῦ Ἀθηναγόρα καί τοῦ Δημητρίου». 

Τέλος, δηλώνω ὅτι, χάριτι Θείᾳ, παραμένω ἀπόλυτα σταθερός καί σύστοιχος σέ ὅλα ὅσα οἱ Ἅγιοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ Ἁγιορεῖτες Μάρτυρες καί Ὁμολογητές τῆς Πίστεώς μας καί οἱ σύγχρονοι ἁγιορεῖτες γεροντάδες καί ἡγούμενοι, καθώς καί ἡ Ἱερά Κοινότης, διετύπωσαν καί ὡμολόγησαν ὑπέρ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεώς μας, κατά τῶν αἱρέσεων καί δή τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί τῶν συγχρόνων οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων, γιά αὐτό καί διακόπτουμε τό μνημόσυνο τοῦ Πατριάρχου.
Μετά τιμῆς

Γέρων Σάββας Λαυριώτης


Υ.Γ.: Ἐντός ἐβδομάδος θά ἐκδώσουμε ὡς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, τήν Θεολογική καί ἐπιστημονική μελέτη διά ποιὸ λόγο ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης εἶναι ληστρική καί αἱρετική. Ἠδη ἔχει ἐκδώσει μελέτη καί ὁ κ. Δημ. Τσελεγγίδης, Καθηγητὴς Α.Π.Θ. τῆς Θεολογίας, καί ὁ κ. Κυριάκος Κυριαζόπουλος, καθηγητής ἐκκλησιαστικοῦ κανονικοῦ δικαίου τοῦ Α.Π.Θ., δικηγόρος παρ’ Ἀρείῳ Πάγῳ, καί θεολόγος.