ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΒΟΥΝΙΩΤΗ

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΕΤΗΣΙΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΒΟΥΝΙΩΤΗ

=====

Το πρώτο ετήσιο μνημόσυνο του μακαριστού Γέροντος Αθανασίου Σταυροβουνιώτου τέλεσε σήμερα, Τρίτη 18 Ιανουαρίου 2022, ημέρα μνήμης του Αγίου Αθανασίου Πατριάρχου Αλεξανδρείας, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. 

Νεκτάριος στην Ιερά Μονή 

Σταυροβουνίου.

 

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου προεξήρχε της Θείας Λειτουργίας, κατά την οποία συλλειτούργησε μαζί του ο άξιος διάδοχός του, Πανοσιολογιώτατος Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Σταυρουβουνίου, Αρχιμανδρίτης Διονύσιος. 

Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο Πανιερώτατος μετέβη μαζί με τους πατέρες και τους προσκυνητές της Μονής στον τάφο του αοιδίμου Γέροντος, όπου τέλεσε τρισάγιο. 

Τέλος, η Μονή παρέθεσε κέρασμα στους φιλοξενουμένους της.

Ο μακαριστός Γέροντας Αθανάσιος εκοιμήθη πλήρης ημερών, σε ηλικία 96 ετών, αφού συμπλήρωσε ογδόντα χρόνια μοναχικής ζωής στην 

Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Επί των ημερών του η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου έγινε η μεγάλη “πνευματική βάση” της Κύπρου, κατά τον Όσιο Παΐσιο τον Αγιορείτη.

Ο Γέροντας Αθανάσιος, ήταν ο άνθρωπος της προσευχής και της μακαρίας απλότητας, ήταν ο Γέροντας της ορθόδοξης παράδοσης, της μοναχικής ασκήσεως και εσωστρέφειας αλλά ταυτόχρονα και ο Γέροντας της γνήσιας και ανιδιοτελούς αγάπης και της ορθοδόξου Ομολογίας, εχθρός του Οικουμενισμού και των νεωτερισμών. 

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα  “Ρομφαία” 

(Επιφέραμε ορισμένες αναγκαίες αλλαγές στην Ανακοίνωση της Ιεράς Μητροπόλεως Κιτίου).

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ,ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ,ΤΕΥΧΟΣ 124

 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

Ορθόδοξη Μαρτυρία, Έκδοση Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως “Οι φίλοι του Αγίου Όρους”, Σαράντα χρόνια 1981-2021, Αριθμός 124, Άνοιξη-Καλοκαίρι 2021.

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Πραγματικός εκδοτικός άθλος η λειτουργία του περιοδικού “Ορθόδοξη Μαρτυρία”, έκδοση του Συλλόγου Ορθοδόξου Παραδόσεως “Οι φίλοι του Αγίου Όρους”, για 40 ολόκληρα χρόνια.

Ο άθλος αυτός πρέπει να πιστωθεί στον τ. Λυκειάρχη και θεολόγο κ. Ανδρέα Κυριακού, Γενικό Γραμματέα του Συλλόγου Ορθόδοξου Παραδόσεως “Οι φίλοι του Αγίου Όρους”, ο οποίος έχει την ευθύνη της δομικής συγκρότησης, της εξεύρεσης των αρθρογράφων, της διόρθωσης των κειμένων και της σελιδοποίησης του περιοδικού.

Το περιοδικό χωρίζεται σε τρεις ενότητες.

Α.) Στην πρώτη ενότητα δημοσιεύονται κείμενα αγιολογικά, εορτολογικά και 

κείμενα ορθόδοξης οικοδομής.

Β.) Η δεύτερη ενότητα είναι αφιέρωμα στον κορυφαίο Γέροντα της Κύπρου, μ. Αθανάσιο Σταυροβουνιώτη, Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου, ο οποίος μετέστη πρόσφατα στην Άνω Ιερουσαλήμ.

Το αφιέρωμα στον Γέροντα Αθανάσιο περιέχει 22 κείμενα που σκιαγραφούν την προσωπικότητα, την αγιότητα, το ορθόδοξο ήθος, τα ασκητικά παλαίσματα και το ορθόδοξο ομολογιακό φρόνημα του μακαριστού Γέροντα.

Γ.) Η τρίτη ενότητα περιλαμβάνει εκκλησιαστικές ειδήσεις και βιβλιοπαρουσιάσεις, που επιμελείται ο εκδότης του περιοδικού κ. Α. Κυριακού.

Από τα πιο ωραία τεύχη της 

"Ορθόδοξης Μαρτυρίας".

Ζούμε σε μία εποχή που προβάλλονται ως Άγιοι πλανεμένοι, φαύλοι και Θεομπαίκτες, όπως τον Ιωσήφ τον Βατοπαιδινό. Γι’ αυτό η προβολή όντως Αγίων Γερόντων, όπως αναμφίβολα υπήρξε ο μ. Γέροντας Αθανάσιος Σταυροβουνιώτης, έχει προφανώς ιδιαίτερη σπουδαιότητα.

Το τεύχος 124 της “Ορθόδοξης Μαρτυρίας” βρίσκεται ήδη αναρτημένο στην ιστοσελίδα του περιοδικού Το τεύχος 124 (Άνοιξη - Καλοκαίρι 2021).

ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ Γ΄

 ΕΝΘΡΟΝΙΣΤΗΡΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΤΟΥ Γ΄

=====

Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κιτίου, κ. Νεκτάριε,

Σεβασμιώτατοι ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,

Ἔντιμε κύριε Ὑπουργέ Ἄμυνας,

«Τῇ ἀφάτῳ ἀγαθότητι τοῦ Θεοῦ», εὑρίσκομαι σήμερον στην θέσιν ταύτην. Ὅσον τό κατ’ ἐμέ ἀποτελεῖ ὄντως μυστήριον πῶς ὁ μακαριστός γέροντάς μας, Ἀθανάσιος, ἐπέλεξεν την ἀναξιότητά μου στήν παρακαταθήκην αὐτοῦ, ὡς τόν διάδοχόν του, στήν θέσιν τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς. Ἡ ὑπόδειξίς του αὐτή ἦτο καί ὁ κύριος λόγος πού συνετέλεσε στίς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν μου, εἰς τό νά μέ ἐκλέξουν, καί εἰς ἐμέ νά ἀποδεχθῶ. Τούς εὐχαριστῶ διά τοῦτο καί τούς ἐπαινῶ.

Συνειδητοποιῶ ὅτι ἡ εὐθύνη μου εἶναι τεραστία καί πνευματικά καί ὑλικά, ἀναλογιζόμενος τά πνευματικά ἀναστήματα τῶν μακαριστῶν γερόντων μας, τῶν ὁποίων τά ἴχνη δέν θά μπορέσουμε ποτέ νά φθάσουμε.

Ποῦ σε ἐμᾶς ἡ ἁπλότης ἐκείνων; Ἡ πραότητα; Τό νηφάλιο τοῦ χαρακτῆρος; Ἡ προσευχή καί ἡ ἐν γένει ἀρετή καί ἁγιότητά τους; Οὔτε κατ’ ἐλάχιστον ἀποτολμᾶται

 ἡ σύγκρισις.

Ὁ γέροντας Γερμανός ὑπῆρξε μέχρι θανάτου ὑπηρέτης τῆς διακονίας του. Μόνος του καλλιεργοῦσε, ῥάντιζε καί φρόντιζε τήν περιουσία τῆς Μονῆς, καθ’ ὅσον τότε «οὐκ εἶχεν τον βοηθοῦντα». 

Ὁ δέ μακαριστός γέροντάς μας, Ἀθανάσιος, ὑπηρέτησε γιά πάρα πολλά χρόνια τόν Τίμιο Σταυρό, μαζί μέ μερικούς γέροντες στήν ἡλικία μοναχούς καί μέ δυσκολία καί κόπο τελοῦσε ἔστω καί μίαν ἁπλῆ Λειτουργία.

Τώρα, δόξα τῷ Ἁγίῳ Θεῷ, δι’ εὐχῶν αὐτῶν, ἡ Μονή ἔχει ἀρκούντως ἐπανδρωθεῖ καί ὁσημέραι ἀγωνίζεται νά προοδεύει πρωτίστως πνευματικῶς, ἀλλά συνάμα καί ὑλικῶς.

Σίγουρα ὁ δρόμος τῆς μετανοίας δέν εἶναι στρωμένος μέ ῥοδοπέταλα, ἀλλά μέ κόπους καί μόχθους, θλίψεις καί στενοχωρίες, νηστεῖες καί ἀγρυπνίες καί πολλή προσευχή, πάντοτε μέ τήν χάριν καί ὑπό τήν Σκέπην τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ.

Ἀναλαμβάνουμε μία διακονία σέ πολύ δύσκολους καιρούς. Οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας παντοιοτρόπως καραδοκοῦν καί ἀγωνίζονται χωρίς νά χάνουν εὐκαιρία νά κτυποῦν καί νά ἐμπαίζουν τήν Ἐκκλησίαν, ἀκόμα καί τά θεῖα μυστήρια αὐτῆς. Εἴδαμε καί πιστεύουμε ἀκραδάντως ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν φοβεῖται, ὅτι «πύλαι ᾌδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς», ὅμως, οἱ ἀντίξοες αὐτές συνθῆκες καθιστοῦν τό ἔργο τῆς σωτηρίας ἀκόμη πιό δύσκολο καί δυσχερές. Ἀλλά, εὐτυχῶς, ἡ πίστη στόν παντοδύναμο Θεό καί Κύριό μας, ἀποτρέπει κάθε λογισμό ἀπελπισίας ἤ απογνώσεως διότι «ζῆ Κύριος».

Διά τοῦτο παρακαλῶ τούς πατέρας καί ἀδελφούς μου νά εἴμαστε ὅλοι ἀγαπημένοι καί ἑνωμένοι στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, νά μήν ἀφήσουμε στήν ψυχή καί τήν καρδία μας νά ἐμφιλοχωρήσουν θελήματα καί διαιρέσεις, ἀλλά ὁμόγνωμοι νά ἀγωνιζόμαστε τόν ἀγῶνα τόν καλόν, ἀγαπῶντες ἀλλήλους, καθώς εἶπεν ὁ Κύριος.

Παρακαλῶ ὅλους ἵνα εὔχεσθε ὑπέρ ἡμῶν ὅπως τήν «ναῦν ἣν παρελάβομεν», ὁδηγήσωμεν εἰς «εὔδιον λιμένα», φυλάττοντες τάς παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν καί τῶν ἁγίων προκατόχων ἡμῶν, ἀπαραχαράκτους, καί ἵνα ἐσόμεθα κατά πάντα πιστοί εἰς τά τῆς Ὀρθοδοξίας μας δόγματα καί κανόνες, ὅπως ἀξιωθῶμεν καλῆς ἀπολογίας ἐπί τοῦ φοβεροῦ βήματος τοῦ Χριστοῦ, γενόμενοι κληρονόμοι τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, χάριτι καί οἰκτιρμοῖς τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, τῇ Σκέπῃ τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, προπάντων δέ τῇ μεσιτείᾳ καί πρεσβείᾳ καί βοηθείᾳ τῆς Κυρίας ἡμῶν Θεοτόκου 

καί Ἀειπαρθένου Μαρίας.

Ἐν πρώτοις ἀπευθύνω ὁλοθέρμους εὐχαριστίας πρός τό σεπτό προσωπό σας, ἅγιε Κιτίου κ. Νεκτάριε, διά τήν πολλήν σας ἀγάπη πρός τή Μονή μας καί πρός τό πρόσωπό μου. Εἴσασταν παρών καί εὐλογήσατε τό ἀποτέλεσμα τῆς ἐκλογῆς μου. Ἡ βοήθειά σας ὑπῆρξε καθόλα σημαντική τόσο πρίν ὅσο καί μετά τήν ἐκλογή, διά τοῦτο καί σᾶς εὐχαριστῶ καί πάλιν. Εὐχαριστῶ ἐκ τῆς θέσεως ταύτης καί ὅλους ἐσᾶς τούς Ἀρχιερεῖς, πού παρευρίσκεστε σήμερα ἐδῶ μαζί μας, καί ζητῶ τάς θεοπειθεῖς εὐχάς σας, στό δύσκολο ἔργο πού ἀναλαμβάνω.

Ἅγιοι Καθηγούμενοι, οἱ ὁποῖοι μᾶς τιμᾶτε μέ τήν παρουσία σας, ὡς ἔμπειροι οἰακοστρόφοι, εὔχεσθε ὅπως μιμηθῶ τούς πρό ἐμοῦ ἀναλαβόντες πατέρας 

τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ λόγος τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος πρός τόν ποιμένα ἀντηχεῖ στά αὐτιά μου καί εἶναι ὁδοδείκτης στήν περαιτέρω διακονία μου.

Εὐχαριστῶ καί ὅλους ἐσᾶς, τούς ἐκπροσώπους τῆς Κυβερνήσεως, τῆς Ἀστυνομίας, τοῦ φιλοχρίστου Στρατοῦ καί ὅλους ἐσᾶς τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς μου, οἱ ὁποῖοι δέν ὑπολογίσατε κόπο καί χρόνο, καί εἶστε παρόντες στή σημερινή ἑορτή τῆς Μονῆς τῆς μετανοίας μας.

Τίμιε καί Ζωοποιέ Σταυρέ, ὁ φύλαξ πάσης τῆς οἰκουμένης, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἀήττητος δύναμις, ὁ ἔφορος τῆς Μονῆς μας καί ἡμέτερος προστάτης, φύλαττε τήν ποίμνην σου ἀπό πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, χαρίτωσε τούς ἐν αὐτῇ ἐνασκουμένους πατέρας καί ἐνδυνάμωσέ με νά ὁδηγήσω τή δική σου ποίμνη εἰς νομάς σωτηρίους. Ἀμήν.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΙΤΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΚΙΤΙΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ

=====

Στην ομιλία του κατά την ενθρόνιση του νέου Ηγουμένου της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Αρχιμανδρίτη Διονύσιου Γ΄ Σταυροβουνιώτη, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Νεκτάριος, απευθυνόμενος στον νέο Ηγούμενο, μεταξύ άλλων, τόνισε:

1.) Το να προΐσταται κάποιος μιας μοναστικής αδελφότητας δεν αποτελεί ηγετικό αξίωμα τρυφής και δόξας, αλλά αξίωμα ευθύνης 

και διακονίας.

2.) Ο ηγούμενος καλείται να χρησιμοποιήσει την “δύναμίν του” “αὐθεντικῶς οὐδὲ ἐξουσιαστικῶς”, αλλά κυρίως “ἀδελφικῶς καὶ αγαπητικώς” (Θεοδώρου του Στουδίτου, Μεγάλη Κατήχησις 34,78).

3.) Το θυσιαστικό φρόνημα οφείλει να είναι το κύριο χαρακτηριστικό της διακονίας σας. Ο πήχης της ηγουμενίας στο Σταυροβούνι, ειδικά στη νεότερη ιστορία του, έχει τεθεί ψηλά

4.) Καλείστε να διαφυλάξετε ως ιερά παρακαταθήκη αυτή τη γνήσια μοναστική και ασκητική παράδοση, που διδαχτήκατε από τους προκατό­χους σας και να τη μεταλαμπαδεύσετε στους νεότερους μοναχούς αναλλοίωτη, όπως την παραλάβατε. Διαφυλάξτε την απλότητα, την ταπείνωση, τη δωρικότητα του μοναχισμού σας, ο οποίος 

αναπαύει και παρηγορεί.

5.) Ο μακαριστός προκάτοχός σας, Αθανάσιος, στη διαθήκη του γράφει ότι μετά την κοίμηση του γέροντά του ανέλαβε αυτός την προστασία της μονής του Τιμίου Σταυρού. Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ο αείμνηστος γέροντας διατυπώνει την ανάληψη της ηγουμενίας χωρίς ίχνος φιλαρχίας. Είναι, επίσης, εμφανής η στοργή,  με την οποία μιλά για το Μοναστήρι. Εν τη σοφία του σάς προέκρινε να αναλάβετε εσείς τώρα την προστασία της Μονής. Είναι χρέος σας απέναντί του και απέναντι στον Τίμιο Σταυρό να προστατεύσετε όχι μόνο τα κτήρια και την περιουσία της Μονής, αλλά περισσότερο το ασκητικό ήθος και φρόνημα του Σταυροβουνίου “ὃ ἀ­κηκόατε καὶ ὃ ἑωράκατε”.

6.) Το ήθος των παλαιοτέρων γερόντων της άσκησης, της σιωπής, της ταπείνωσης, της αφάνειας, της μνήμης του θανάτου. Ήθος διαχρονικό, το οποίο είναι δυσεύρετο στην εποχή μας. Παραφράζοντας τους λόγους σύγχρονου μακαριστού αγιορείτη γέροντα θα έλεγα ότι “η σταυροβουνιώτικη παράδοση είναι δοκιμασμένη και αντέχει στον χρόνο. Και να παρακμάσει, θα έρθουνε χρόνοι και καιροί που θα την ξαναζητήσουνε”.

7.) Το Σταυροβούνι πάντοτε βρισκόταν κοντά στον λαό, χωρίς να έχει εκκοσμικευθεί και να έχει αποστεί του ασκητικού τρόπου του.

8.) Ο αείμνηστος Ηγούμενος Αθανάσιος,  διακρινόταν πάντα για τη βαθιά εκκλησιολογική συνείδησή του.

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιο "Αγγελιαφόρος"

ΝΕΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ Ι. Μ. ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

ΝΕΟΣ ΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΤΗΣ Ι. Μ. ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΟΥ Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Στην φωτογραφία, που προτάσσεται της ανάρτησης, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Νεκτάριος με τον νέο Καθηγούμενο της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου Ιερομόναχο Διονύσιο.

Ο Πανοσιολογιώτατος κ. Διονύσιος εξελέγη ως νέος Καθηγούμενος της Ι. Μ. Σταυροβουνίου εις διαδοχή του μ. Αρχιμανδρίτη Αθανάσιου Σταυροβουνιώτη.

Άξιος!

Η ενθρόνιση του νέου Καθηγουμένου θα γίνει την Κυριακή της Απόκρεω, 7 Μαρτίου 2021, από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Κιτίου κ. Νεκτάριο.

H εκλογή του σεμνού, ταπεινού και ανυπόκριτου π. Διονύσιου διασφαλίζει απόλυτα την βεβαιότητα ότι η πορεία της Ι. Μ. Σταυροβουνίου θα συνεχιστεί στα χνάρια της παρακαταθήκης, που κληροδότησε στην αδελφότητα της Μονής, ο μ. Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος και όλοι οι προ αυτόν πατέρες της ασκητικής Μονής Σταυροβουνίου.

Η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου, για περισσότερα από 130 χρόνια, είναι η Ακρόπολη της Ορθοδοξίας στην Κύπρο, επειδή είναι το πιο ασκητικό μοναστήρι, που πρόσφερε και προσφέρει ανυπολόγιστες υπηρεσίες στην Εκκλησία της Κύπρου.

Ταυτόχρονα η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου είναι η πιο Ομολογιακή Μονή της Εκκλησίας της Κύπρου που πολεμά με την γραφίδα, με τα έργα και ενίοτε με την εν επιγνώσει σιωπή της, τον Οικουμενισμό, τους νεωτερισμούς και την εκκοσμίκευση.

Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ, ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!

 ΚΟΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ!

Του κ. Ανδρέα Χριστοφόρου

=====

Κουβάλησε για έναν αιώνα όλη την Ορθόδοξη Παράδοση στους ώμους, στην καρδιά και την ψυχή του γενόμενος ο σκυταλοδρόμος της Αγιότητας των Κυπρίων Αγίων:
1.) του Αγίου Αποστόλου Βαρνάβα,
2.) του Τετραήμερου Αγίου Λαζάρου,
3.) του Αγίου Ιωάννη του Ελεήμονα, 

4.) του Αγίου Σπυρίδωνα Τριμυθούντος,
5.) του Αγίου Επιφανίου Κωνσταντίας,
6.) του Αγίου Ιωάννη Λαμπαδιστή,
7.) του Αγίου Φίλωνα, 

8.) του Αγίου Συνεσίου, 

9.) της Αγίας Φωτούς (Φωτεινής) της Καρπασίας,

10.) του Αγίου Παναρέτου, 

11.) του αγιασμένου Χατζηφλουρέντζου, και 

12.) του Παναή της Μεσαορίας και τόσων άλλων φανερών και κρυφών Αγίων που δεν γνωρίζουμε.

Αυτή η Ιερά Παράδοση στη διαδοχή της Αγιότητας, όπου η Μετάνοια-Ελεημοσύνη και η Ταπείνωση-Άφεση Αμαρτιών είναι ο θεμέλιος λίθος της όλης Μυστηριακής και Αγιαστικής Ζωής, είναι η συνέχεια της Ορθοδόξου Εκκλησίας από την Πεντηκοστή των Αγίων Αποστόλων μέχρι σήμερα!

Εκεί, στο Σταυροβούνι, ανάμεσα στη Λευκωσία και Λάρνακα στην καρδιά της Κύπρου, όπου είδε από τη Λεμεσό, όπου στρατοπέδευσε πορευόμενη στην Βασιλεύουσα Πόλη αποκαλυπτικά η Αγία Ελένη τον Τίμιο Σταυρό να αιωρείται, εκεί που έκτισε κατ´ εντολήν του Αγγέλου Ναό προς Τιμήν του και απέθεσε το πρώτο τεμάχιο του Τιμίου Σταυρού.

Εκεί, που έγινε μετά Μοναστήρι, η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου.

Εκεί, που μια σειρά Αγίων Ασκητών άφηναν για Αιώνες τα δάκρυα της Μετανοίας και τον Καρπό του Αγίου Πνεύματος.

Εκεί, που οι αγιασμένοι Ηγούμενοι του 20ού Αιώνα,
Βαρνάβας, Διονύσιος και Γερμανός διακονούσαν το Μυστήριο της Αγιότητας.

Εκεί, έζησε και αγίασε ο εν συνειδήσει έσχατος πάντων, ταπεινός και αφανής αόρατος χορηγός Αιωνίου Ζωής , Πατέρας μας, Γέροντας Αθανάσιος.

Καταγόμενος από την Άσσια της Μεσαορίας, δίπλα στην κατεχόμενη Τριμυθούντα, το χωριό γεννήσεως και ενταφιασμού του Αγίου Σπυρίδωνα, ποιός τον γνώρισε και δεν είπε μέσα του, πόσο θυμίζει τον Άγιο Σπυρίδωνα!

Μετά την εισβολή είχε την Χαρά να φιλοξενεί, αφού τους έδωσε το Αγγελικό σχήμα, τους πρόσφυγες γονείς του, των οποίων οι τάφοι αγιάζουν εκεί τα χώματα…

Εκεί, συνάντησα τον Πατέρα του, Γέροντα Γρηγόριο και βίωσα ζωντανά την Μετάνοια, την Ταπείνωση, την απλότητα, την αγιότητά του!

Αλλά και τον θρήνο του αγνοούμενου γιού του, του οποίου τον χαμό μπροστά μου με δάκρυα πολλά απέδιδε στην Αμαρτωλότητά του….

Πόσα έχουν να διηγηθούν πολλοί για τον Γέροντα και Πατέρα μας Αθανάσιο…

Σε μιά επίσκεψή μας με είκοσι Ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος στην Κύπρο, εάν δεν απατώμαι το 2007, επειδή ο Γέροντας ήταν αμίλητος, θέλοντας εγώ να μας μεταδώσει λόγο Ζωής, τον ερώτησα να μας πει κάτι.

Τότε, όρθιος μέσα στο Ναό, μπροστά στον Τίμιο Σταυρό, δίπλα εγώ και απέναντι οι είκοσι Ιερείς, μας είπε ένα μεγάλο θαύμα που έγινε από τα χέρια του.

Αυτός στο Τίμιο Σταυρό το απέδωσε, αλλά χωρίς ούτε καν να το υποπτευθεί ομολογούσε την αγιότητά του, διότι από τα χέρια του το θαύμα έγινε, όπως θα καταλάβετε από την διήγηση.

«Εφέραν γιέ μου έναν τουρκοκύπριον τυφλό τζιαί έκαμνε μετάνοιες μπροστά στον Τίμιο Σταυρό.

Μόλις κατάλαβε ότι εστέκουμουν εγιώ δίπλα του τζιαί εθώρουν τον, είπε μου:
– Παπά άλειψε με, με λάδι που την καντήλαν του Σταυρού να δώ το φώς μου!

Τον άλειψα γιέ μου τζιαί αμέσως άμπλεψεν (έβλεψε- είδε)

Το διηγήθηκε με τόση συστολή και σεμνότητα που ακόμα νιώθω τις στιγμές ζωντανές στην καρδία μου".

Από το 2001-2016 πόσοι Ιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος που μεταφέραμε τιμητικά στην Κύπρο μας για να γνωρίσουν την Αγιότητα και τον Ηρωισμό της, δεν πήραν την ευχή του Αγιασμένου Γέροντα Αθανάσιου Σταυροβουνιώτη!

Αν αναλογιστεί κανείς ότι είκοσι μεταφέραμε κάθε χρόνο εκτός εξαιρέσεων που πήγαμε Ιεροσόλυμα και Κωνσταντινούπολη και ότι ήταν από Μητροπόλεις όλης της Ελλάδος, μεγάλο μέρος του Ιερατείου της Ελλάδος, μετέφεραν στην Ελλάδα την ευχή της Μετανοίας, της Ταπείνωσης και των κόπων του, την ευχή όλης της εν Κύπρω Αγιότητας!

Η εκδημία του Αγιασμένου Γέροντα Αθανάσιου του Σταυροβουνιώτη μας αφύπνισε, μας ξύπνησε την Εικόνα του Θεού μέσα μας, που είναι η ταυτότητά μας, μας μετέφερε μαζί του στην Ουράνια Βασιλεία, την Αληθινή Πατρίδα μας, όπου κάθε επίγεια Πατρίδα παίρνει μέσα μας το αληθινό νόημά της!

Σκύβουμε ταπεινά και σου φιλούμε το χέρι και σε παρακαλούμε να μας μεταδώσεις τη Ζωή σου, αυτό ζητάμε, Πατέρα μας Αθανάσιε Σταυροβουνιώτη!

Αυτή τη Ζωή σου θέλουμε που είναι σάρκωση της Αιωνίου Ζωής του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος!

Η Εκκλησία και ο Λαός της Κύπρου και όλο το πλήρωμα της Ορθοδόξου Εκκλησίας σε όλο τον κόσμο, με ευγνωμοσύνη σε ευχαριστεί!

ΠΗΓΗ:

pothosmetanoias

Π. ΤΕΛΕΒΑΝΤΟΥ,ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

 ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Δεν σκεφτόμουν να γράψω κάτι για την εκλογή νέου Ηγουμένου στην Ι. Μ. Σταυροβουνίου.

Θεωρούσα -και εξακολουθώ να θεωρώ- ότι το θέμα αφορά αποκλειστικά τους πατέρες της Μονής.

Επειδή, όμως, διαπίστωσα την απροκάλυπτη προσπάθεια του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανασίου να ψαρέψει σε θολά νερά εντελώς αναρμοδίως, για κάτι που αφορά αποκλειστικά τους Σταυροβουνιώτες μοναχούς, ας πούμε λίγα λόγια για να βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κιτίου Νεκτάριος, ένας αδιάβλητος επίσκοπος με φόβο Θεού και πολλή διάκριση, δεν προτίθεται να επέμβει καθόλου στην διαδικασία της εκλογής του νέου ηγουμένου. 

Απολύτως προς τιμή του φυσικά.

Η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου ανήκει στην Ιερά Μητρόπολη Κιτίου και ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης κ. Νεκτάριος ενεργεί κατά Θεόν.

Ας εξηγήσουμε για ποιό λόγο δεν επιτρέπεται να επέμβει κανένας στα εσωτερικά της Μονής.

Τι είναι ο Ηγούμενος μίας Μονής;

Ο Πατέρας της.

Επομένως, βάσει ποιας λογικής και βάσει ποιου εκκλησιαστικού φρονήματος έχουμε αρμοδιότητα να υποδείξουμε στους Σταυροβουνιώτες ποιος θα είναι ο πατέρας τους;

Όλοι οι πατέρες της Μονής Σταυροβουνίου πήγαν να μονάσουν στην Μονή επειδή αναπαύονταν στο πρόσωπο του Γέροντα Αθανάσιου.

Σε κάποια στιγμή, όμως, που κενώνει ο Ηγουμενικός θρόνος, τίθεται θέμα εκλογής νέου Ηγουμένου, δηλαδή νέου πατέρα της Μονής.

Ποιος επομένως πρέπει να εκλεγεί Ηγούμενος;

Όποιος αναπαύει τους πατέρες.

Οι υπόλοιποι δεν έχουμε κανένα λόγο.

Το μόνο που επιτρέπεται να κάνουμε είναι προσευχή να φωτίσει ο Θεός τους πατέρες να εκλέξουν τον πιο κατάλληλο.

Άλλωστε, όποιος και αν εκλεγεί από τους πατέρες, δεν έχουμε λόγο να ανησυχούμε, επειδή οι Σταυροβουνιώτες μοναχοί είναι ο ένας καλύτερος από τον άλλο.

Σεμνοί, ταπεινοί, ανυπόκριτοι, ασκητικοί, παραδοσιακοί, Oμολογητές, με φόβο Θεού και με σωστό φρόνημα.

Επομένως, όποιος και αν εκλεγεί Ηγούμενος, θα είναι ευλογία για την Μονή, την Μητρόπολη Κιτίου και την Εκκλησία της Κύπρου.

Όσο για τον Άγιο Λεμεσού να κάνει την δουλίτσα του. Ας περιοριστεί στην θέα του ακτίστου φωτός, χωρίς να παρεμβαίνει σε όσα αφορούν αδελφότητα, η οποία δεν ανήκει καν στην Μητρόπολή του.

ΧΡ. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ,ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗ

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗ

Του κ. Χριστόδουλου Βασιλειάδη

Δρ Θεολογίας - Δρ Μουσικολογίας

Καθηγητὴ Μουσικὴς Ακαδημίας ARTE

«Τὴν πρᾶξιν εὗρες Θεόπνευστε, εἰς θεωρίας ἐπίβασιν»

(Απολυτίκιον, Ἦχος Δ΄) 

=====

Εἶχα τὴ μεγάλη εὐλογία καὶ εὐτυχία νὰ ἔχω πνευματικό μου γιὰ πολλὰ χρόνια τὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη. Γιὰ τριετία, ἀπὸ τὸ 1980 μέχρι τὸ 1983, ἀνεβαίναμε στὸ Σταυροβούνι μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα γιὰ ἐξομολόγηση, μὲ ἕναν ἐν Κυρίῳ ἀδελφόν, ὁ ὁποῖος ἀργότερα ἔγινε καὶ μοναχός. Ἀκολούθως γιὰ τέσσερα χρόνια, ἀπὸ τὸ 1983 μέχρι τὸ 1987 συνέχισε ἡ πνευματική μου καθοδήγηση ἀπὸ τὸν γέροντα Ἀθανάσιο ὡς δόκιμος καὶ ἀργότερα ρασοφόρος τῆς Μονῆς Σταυροβουνίου. Εἶναι πολλὲς οἱ ἀναμνήσεις καὶ ὡς ἐκ τούτου ἕνα ἄρθρο θὰ ἦταν μικρὸ γιὰ νὰ χωρέσῃ τὸ μέγεθος καὶ τὴν ἁγιότητα τοῦ ἀνδρός.

Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἀρετή, ποὺ χαρακτήριζε τὸν γέροντα ἦταν ἡ σιωπή του. Ἐφάρμοζε τὸ ρητὸ «ἢ λέγε τι σιγῆς κρεῖττον ἢ σιγὴν ἔχε» (Εὐριπίδης). Πάντοτε λιγομίλητος καὶ συνεχῶς προσευχόμενος μᾶς ἔδινε τὸ καλὸ παράδειγμα μὲ τὴν ὅλη του βιωτή παρὰ μὲ τοὺς λόγους του. Στὴν ἐξομολόγηση πάλιν δὲν ἔλεγε πολλὰ λόγια, ἀντίθετα ἦταν λακωνικός, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐφάρμοζαν πολλοὶ ἐνάρετοι πνευματικοί. Ἐφάρμοζε πάλιν τὴ ρήτρα «τὸ λακωνίζειν ἐστὶ φιλοσοφεῖν» (Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος). Στὸ μυστήριο τῆς μετανοίας - ἐξομολογήσεως δὲν θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ὅτι ἦταν αὐστηρός, ἀφοῦ πολλὲς φορὲς ἐφάρμοζε τὴν οἰκονομία, ἐκεῖ ὅπου ἔπρεπε.

 Ἔγινε μέτοχος στὴν ἀρετὴ τόσων ἁγίων ἀνδρῶν, ποὺ ἔζησαν καὶ ἁγίασαν στὸ μοναστήρι, καὶ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία δὲν τὴν κράτησε γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ ὡς καλὸς καὶ πιστὸς δοῦλος τοῦ Κυρίου τὴν μεταλαμπάδευσε καὶ στοὺς ὑποτακτικούς του ἀλλὰ καὶ στὰ πνευματικοπαίδια του καὶ ὄχι μόνον.

Σὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ἐφάρμοσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ ἔγινε δοχεῖο τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Μεγάλη ἀγάπη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὰ πλάσματά του, ἀπέραντη ταπεινοφροσύνη, πίστη, ἐγκράτεια καὶ ἄσκηση ἦταν λίγες ἀπὸ τὶς πολλὲς ἀρετὲς τοῦ γέροντα Ἀθανάσιου Σταυροβουνιώτη.

Ἡ ἄσκηση, ὅσο τοῦ ἐπέτρεπαν οἱ δυνάμεις του, ἦταν ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως. Ἀπὸ μικρὸς ἐργαζόταν στὰ χωράφια τῆς Μονῆς, ἐφαρμόζοντας τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ἀλλ’ ὑποπιάζω μου τὸ σῶμα καὶ δουλαγωγῶ, μήπως ἄλλοις κηρύξας αὐτὸς ἀδόκιμος γένωμαι» (Α΄ Κορ., 9, 27). Στὶς ἀκολουθίες πάντα πρῶτος νὰ μᾶς δώσῃ τὸ καλὸ παράδειγμα. Ὄρθιος πάντοτε, παρὰ τὴ φυσικὴ κόπωση, ἀσκοῦσε τὸ σῶμα του, ἔτσι ὥστε νὰ ὑποτάξῃ τὴν σάρκα στὸ πνεῦμα. Ἔδωσε τὴ μαρτυρία καὶ τὸ μαρτύριο τῆς συνειδήσεως, ἐφαρμόζοντας τὴν πατερικὴ ρήση: 

«Δὸς αἷμα ἵνα λάβῃς Πνεῦμα».

Ἄνθρωπος ἐγκρατὴς ἔφτασε στὴν ἀπάθεια, ἀφοῦ σὲ προσωπική του μαρτυρία μοῦ ἀνέφερε ὅτι δὲν γνώριζε τὶ θὰ πῇ σαρκικὸς πόλεμος, χάρισμα καὶ αὐτὸ ἀπὸ τὸν δωρεοδότη Χριστό. Ἔβλεπε τοὺς πάντες σὰν πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ἀνεξαρτήτως φύλου.

Ἀπέραντη πίστη ἦταν μιὰ ἄλλη του ἀρετή. Δὲν περίμενε ἀπὸ ἕνα θαῦμα γιὰ νὰ πιστέψῃ, ἀλλὰ εἶχε ὅλη του τὴν σκέψη καὶ καρδία πρὸς τὸν Κύριο. Μιὰ φορὰ τοῦ ἀνέφερα ὅτι στὶς εἰδήσεις εἶπε ὅτι οἱ καιρικὲς συνθήκες θὰ ἦταν καλὲς ἐκείνη τὴ μέρα. Τότε ὁ γέροντας μὲ ἐπέπληξε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι δὲν πρέπει νὰ περιμένουμε ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους νὰ μᾶς ποῦν γιὰ τὸν καιρό, ἀλλὰ νὰ ἔχουμε τὴν πίστη μας ἀκλόνητη πρὸς τὸν Θεό.

Ἀλλὰ αὐτὸ ποὺ χαρακτήριζε τὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβουνιώτη ἦταν ἡ μεγάλη του ταπεινοφροσύνη. Παρ’ ὅλη του τὴν ἀρετή, ποὺ τὸν διέκρινε καὶ τὸ ὕψος ἁγιότητας, στὸ ὁποῖο ἔφτασε, δὲν εἶχε μεγάλη ἰδέα γιὰ τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ πάντοτε ἐταπείνωνε τὸν ἑαυτό του μπροστὰ στοὺς ἄλλους. Συχνὰ μοῦ ἔλεγε τὸ τοῦ προφήτου «ὡς ράκος ἀποκαθημένης πᾶσα ἡ δικαιοσύνη ἡμῶν» (Ἠσαΐα, 64, 6). Προτιμοῦσε πάντοτε τὴν ἀφάνεια, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν ἀχαρακτήριστη τακτική, ποὺ ἐπεκράτησε σήμερα, νὰ αὐτοπροβαλλόμαστε ὡς ἅγιοι, χαρισματοῦχοι, διορατικοὶ καὶ προορατικοί, ποὺ ἔχουμε δεῖ τὸ ἄκτιστο φῶς κλπ.

Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν συνάνθρωπο ἦταν ἡ καθημερινὴ ἐνασχόλησή του γιὰ δεκαετίες, τόσο ὡς μοναχὸς ὅσο καὶ ὡς ἡγούμενος τῆς Μονῆς Σταυροβoυνίου. Προτοῦ ἔλθουν οἱ νέοι μοναχοὶ καὶ ἐπανδρώσουν τὴ Μονή, ἔπρεπε νὰ κάνῃ τὶς ἀκολουθίες στὴν ἐκκλησία, νὰ περιποιηθῇ τους προσκυνητὲς καὶ νὰ φροντίσῃ τοὺς γέροντες μοναχούς. Αὐτὰ ὅλα τὰ ἔκανε μόνος του, μέχρι ποὺ ἀντάμειψε ὁ Θεὸς τοὺς κόπους του, μεγαλώνοντας τὴ συνοδεία τῆς Μονῆς. Ἡ ἀγάπη του πρὸς τὸ συνάνθρωπο φαίνεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι ἐξομολογοῦσε ἐπὶ καθημερινῆς βάσεως τοὺς μοναχούς, τοὺς προσκυνητὲς καθὼς καὶ μερικὰ ἀπὸ τὰ γυναικεία μοναστήρια τῆς Κύπρου. Μιὰ φορὰ ἀνέφερα στὸν γέροντα ὅτι ἔφερα ἕνα γλύκισμα γιὰ τοὺς πατέρες τῆς Μονῆς. Ὁ γέροντας τότε μὲ ἐπέπληξε, λέγοντάς μου ὅτι οἱ μοναχοὶ δὲν τρῶνε γλυκίσματα καὶ ὅτι ἔπρεπε νὰ τὸ δώσω σὲ φτωχή οἰκογένεια.

Ἡ μεγάλη του ἀγάπη καὶ ὁ ἔρωτας πρὸς τὸν Θεάνθρωπο Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστὸ φαίνεται καὶ ἀπὸ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, ποὺ ἐξασκοῦσε. Μὲ τὸ κομποσχοίνι στὸ χέρι προσευχόταν στὸν Θεό, λέγοντας νοερὰ τὴ μονολόγιστη εὐχή, «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν».

Ὅσον ἀφορᾶ τὴ ψαλμῳδία, μᾶς δίδασκε ὅτι σκοπὸς τῶν μοναχῶν ἀλλὰ καὶ τῶν ἐν τῷ κόσμῳ χριστιανῶν δὲν εἶναι ἡ μουσικὴ ἀλλὰ ἡ κατανόηση τοῦ ποιητικοῦ κειμένου καὶ ἡ προσευχή. Μᾶς ἔλεγε τὸ τροπάριο «Πολλάκις τὴν ὑμνωδίαν ἐκτελῶν, εὑρέθην τὴν ἁμαρτίαν ἐκπληρῶν, τῇ μὲν γλώττῃ ἄσματα φθεγγόμενος, τῇ δὲ ψυχῇ ἄτοπα λογιζόμενος...» (ἀπὸ τὰ κατανυκτικὰ Ἀπόστιχα τῶν Αἴνων τοῦ Γ΄ ἤχου).

Ἡ Μονὴ Σταυροβουνίου ἦταν καὶ εἶναι ὑπόδειγμα μοναδικῆς (μοναχικῆς) πολιτείας. Δὲν ἄρεσαν στὸν γέροντα Ἀθανάσιο Σταυροβυνιώτη τὰ γέλια καὶ οἱ φλυαρίες. Μιὰ φορὰ ποὺ μιλοῦσα μὲ ἕνα φίλο μοναχὸ καὶ γελούσαμε, μᾶς ἐπέπληξε, ἀφοῦ αὐτὸ ἦταν ἀνάρμοστο πρὸς τὴν μοναχικὴ ζωή, μιμητὴς τοῦ Κυρίου γενόμενος, ἀφοῦ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ τὸν εἶδαν πολλὲς φορὲς κλαίοντα, οὐδέποτε δὲ γελῶντα.

Συχνὰ μᾶς ἔλεγε τὴν παροιμία «Ὁ ἄνθρωπος εἶναι ὁ τόπος καὶ ὁ τόπος εἶναι ἔρημος». Ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμή, ποὺ ἄρχισε νὰ ἐπανδρώνεται ἡ Μονὴ Σταυροβουνίου, φρόντισε νὰ λειτουργῇ ὁμαλὰ ὁ μοναχικὸς βίος καὶ νὰ ἔχη ὁ κάθενας τὸ διακόνημά του.

Μόλις πρωτοπῆγα στὴν Μονή, μοῦ ἀνέφερε ὅτι τοῦ εἶπαν ὅτι εἶμαι καλὸς στὰ καλλιτεχνικὰ καὶ ὅτι θὰ εἶχα τὸ διακόνημα τῆς ἁγιογραφίας. Πράγματι ἀπὸ τὴν πρώτη στιγμὴ μὲ ἔστειλε στὸ Ἅγιο Παντελεήμονα Ἀχερά, στὸ ἀείμνηστο γέροντα Γαβριὴλ Σιόκουρο, ὅπου καὶ ἔμαθα τὴ φιλοτέχνηση τῶν ἁγίων εἰκονων. Αὐτὸ τὸ διακόνημα ἐξάσκησα καὶ κατὰ τὴ διάρκεια τῶν τεσσάρων χρόνων, ὅπου ἐγκαταβίωσα στὴν Μονὴ Σταυροβουνίου.

Θεωροῦμε τέλος ὡς μεγάλη εὐλογία καὶ παρρησία πρὸς τὸν Θεὸ τὸ γεγονὸς ὅτι κοιμήθηκε τὴ μέρα τῆς ὀνομαστικῆς του ἑορτῆς.

Αἰωνία αὐτοῦ ἡ μνήμη!

ΠΗΓΗ:

 chrvassiliades.blogspot.com