ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ

ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΑΠΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΟΜΙΛΙΑ

Του κ. Ανδρέα Κυριακού, θεολόγου

=====

Μιλώντας κατά την ονομαστική του εορτή στον πατριαρχικό ναό του Αγ. Γεωργίου στη Βασιλεύουσα, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος διετύπωσε την πιο κάτω θέση, δι’ εαυτόν τε και τους περί αυτόν: «φυλάσσομεν την τιμίαν παρακαταθήκην της πίστεως, της ελπίδος και της αγάπης». 

Πολύ θα χαιρόμασταν αν ίσχυε ο ανωτέρω ισχυρισμός του Παναγιώτατου. Όμως, δυστυχώς, τα πράγματα ΔΕΝ έχουν ως διατείνεται ο Παναγιώτατος. Από εκατόν και πλέον χρόνων η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία βαδίζει αταλάντευτα και με συνέπεια το κακοτράχαλο μονοπάτι του Οικουμενισμού αντί της ευθείας οδού της προασπίσεως της ορθοδόξου πίστεως. Να θυμίσω τα «κατορθώματα» του αλήστου μνήμης Μελέτιου Δ΄(Μεταξάκη); Δεν είναι άγνωστα τοις παροικούσιν εν Ιερουσαλήμ. Περί δε του «μεγάλου» Αθηναγόρα και της υπ’ αυτού άρσεως των αναθεμάτων με την εκπεσούσα Ρώμη και τις γνωστές οικουμενιστικές του πιρουέττες γνωρίζουν και τις λεπτομέρειες οι πάντες. Και ο κάθε σκεπτόμενος πιστός αναρωτιέται: είναι όλα αυτά διαφύλαξη της «τιμίας παρακαταθήκης της πίστεως»; 

Συμφωνούμε με τον Παναγιώτατο ότι η Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία υπήρξε ανά τους αιώνας (κατ’ ακρίβειαν μέχρι του τέλους του 19^ου αιώνος) «δόξα χριστιανών άμα και καύχημα» και δι’ αυτόν τον λόγο την ευλαβούμεθα άνευ όρων και ορίων. Όμως τα γεγονότα που εξελίσσονται ενώπιον ημών καθ’ εκάστην μας πικραίνουν αφάνταστα και κράζομεν μετά του Προφήτου: «σφόδρα λελύπημαι εγώ εως θανάτου». Ποια γεγονότα; Εν πρώτοις οι παντοειδείς και ακαταπαύστως γενόμεναι, σε όλα τα μήκη και πλάτη της Υφηλίου, συμπροσευχές μετά των κακοδόξων Παπικών, αλλά και των λοιπών αιρετικών ομάδων, ως λ.χ. ο πρόσφατος Εσπερινός σε  προτεσταντικό ναό της Στουτγκάρδης παρόντος του ιδίου. Δεν φυλάττεται η τιμία παρακαταθήκη της πίστεως με την κατάφωρη παραβίαση των ιερών κανόνων, αλλά με την τήρησιν αυτών. 

Αλλά αυτό το τελευταίο για την «Αγίαν και Μέγαλην Σύνοδον», ότι αποτελεί «δώρον πολύτιμον του Θεού» από πού συνάγεται; Μήπως με την οβιδιακή μεταμόρφωση των αμετανόητων αιρετικών, όλων ανεξαιρέτως και παντελώς απροϋποθέτως, σε «ετερόδοξες Εκκλησίες και Ομολογίες»; Αν ο Παναγιώτατος επιθυμεί να συμβάλει στην «ευστάθειαν και ενότητα της Ορθοδοξίας» ας αδράξει πάραυτα το πηδάλιον κι ας επαναφέρει την Μεγάλην του Χριστού Εκκλησίαν εις την προ του εικοστού αιώνος ρότα της.