ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ» ΤΗΣ «ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ; Α΄

ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΘΥΤΕΡΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ «ΔΙΟΡΘΩΣΕΩΣ» ΤΗΣ «ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ» ΑΠΟ ΤΟΝ κ. ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ;

Α΄

Του Γραφείου επί των Αιρέσεων της Ι. Μ. Πειραιώς

=====

Το Βατικανό δεν είναι εκκλησία, αλλά κρατική οντότητα, οργανωμένο κράτος, με σαφή φεουδαρχική δομή και με απόλυτο μονάρχη του τον «πάπα», ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτε από τους φεουδάρχες Φράγκους του μεσαίωνα.

Το κρατίδιο αυτό αποτελεί πιστή αντιγραφή, ή μάλλον επιβίωση, των φεουδαρχικών μεσαιωνικών ηγεμονιών, όπου ο φεουδάρχης, ως απόλυτος ηγεμόνας, ενσάρκωνε και συγκέντρωνε όλες τις εξουσίες στο πρόσωπό του, ήτοι: την πολιτική, την νομοθετική, τη θρησκευτική, την εκτελεστική, κλπ. Ο «πάπας» αποτελεί μια θλιβερή επιβίωση του μεσαιωνικού φεουδαρχισμού, ο οποίος κυβερνά το «κράτος του Θεού», «ελέω Θεού», ισόβια, χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς κριτική στις επιλογές του, ενσαρκώνοντας ταυτόχρονα και την ύπατη εκκλησιαστική εξουσία, την οποία ανήγαγε σε απόλυτη παγκόσμια κυριαρχία!  Από το 1012, δυστυχώς, το σεβάσμιο Πατριαρχείο της Δύσεως καταλήφθηκε από τον φραγκικό φεουδαρχισμό και υποτάχθηκε στον φράγκο υπερηγεμόνα, ο οποίος σφετερίζεται και την ιερατική εξουσία μέχρι τις μέρες μας.

Για να στηριχθεί η νέα φραγκική ηγεμονία, η οποία με την κατάληψη του πατριαρχικού θρόνου της Ρώμης εξέλαβε τεράστια δύναμη, επινοήθηκαν τερατώδη δόγματα, τα οποία δεν ήταν απλά πρωτόγνωρα για την παράδοση της Εκκλησίας, αλλά σαφώς αντιχριστιανικά, όπως το ψευδέστατο «πέτρειο δόγμα». Κατ’ ακολουθία, ως συνέπεια του «πετρείου δόγματος», διακηρύχτηκε το «πρωτείο» πάσης εξουσίας και κατά συμπάσης της Εκκλησίας. Η φραγκικής επινοήσεως απόλυτη εξουσία έπρεπε να εφαρμοστεί με ακρίβεια από τον νέο παγκόσμιο ηγεμόνα, ο οποίος ενθρονίστηκε στο θρόνο της «αιώνιας πόλεως», της παλιάς πρωτεύουσας του κόσμου, μέχρι την μεταφορά της πρωτευούσης του Ρωμαϊκού Κράτους στη Νέα Ρώμη, την Κωνσταντινούπολη, από τον Μ. Κωνσταντίνο το 330. Είναι γνωστός από την ιστορία ο περιβόητος «Περί Περιβολής Αγώνας» (1075-1122), για να εδραιωθεί η παπική υπερεξουσία, έως ότου ο «πάπας», «καθιερώθηκε» το 1123 από την A΄ «Σύνοδο» του Λατερανού, ως ο «αντιπρόσωπος του Θεού στη γη», στον οποίο «θείω δικαίω, ανήκουν όλες οι εξουσίες του κόσμου». Απαίτησε και κατόρθωσε να λαμβάνουν από τα χέρια του την εξουσία τους οι ηγεμόνες της Δύσεως. Όποιος αντιδρούσε σε αυτή την πρακτική, «αφορίζονταν» και οι υπήκοοί του διατάσσονταν να μην υπακούουν στην εξουσία του. Για να ανακτήσει την εύνοιά του Φράγκου υπερηγεμόνα της Ρώμης, έπρεπε να ταπεινωθεί οικτρά ενώπιον  του και να δηλώσει την απόλυτη υποταγή του σ’ αυτόν! Είναι γνωστή η περίπτωση του «πάπα» Γρηγορίου Ζ΄ (1073-1085), ο οποίος το 1077, ανάγκασε τον πανίσχυρο γερμανό αυτοκράτορα Eρρίκο Δ΄ (1056-1106), να παρουσιαστεί γονατιστός μπροστά του, ρακένδυτος και ξυπόλητος, για να του ζητήσει συγγνώμη, επειδή είχε αμφισβητήσει την εξουσία του! Δεν μας χωρίζουν παρά μερικές δεκαετίες από τότε που ο «πάπας» πάτησε στη γη, αφού για χίλια χρόνια τον κουβαλούσαν μονίμως οι καρδινάλιοί του στην πλάτη τους! Προφανώς η ιστορία δε γνωρίζει παρόμοια περίπτωση υπερηγεμόνα!  

(Συνεχίζεται)