Το εκκλησάκι του Αγίου Επιφανίου στο πατρικό κτήμα του αείμνηστου Γέροντα Επιφάνιου Θεοδωρόπουλου.
Αγαπητέ Πολυνείκη,
Ευχαριστώ θερμά για την επιστολή σου.
Είχα την “καλωσύνη”, μου γράφεις, να αναρτήσω στο ιστολόγιό μου ηλεκτρονική επιστολή σου για τον αδελφό σου Γέροντα Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο.
Γέλασα με την καρδιά μου για την “καλωσύνη” που μου απέδωσες για την προθυμία να αναρτήσω την ηλεκτρονική σου επιστολή.
Τι “καλωσύνη”, Πολυνείκη μου; Με δουλεύεις;
Ευχαριστώ για τη μεγάλη ευεργεσία και την ύψιστη τιμή.
Μελλοντικά σε παρακαλώ θερμά - παράλληλα με μένα - να στέλλεις ότι γράφεις για τον π. Επιφάνιο σε όλα τα θρησκευτικά έντυπα και ιστολόγια, επειδή πολλοί θα προθυμοποιηθούν να δημοσιεύουν κείμενα που αναφέρονται στον αείμνηστο Γέροντα από μια τόσο αξιόπιστη πηγή.
Εξακολουθείς και σε αυτή σου την επιστολή, από επιείκεια και αγάπη - δεν αμφιβάλλω -, να αναφέρεσαι στον αείμνηστο Γέροντα Επιφάνιο ως “Γέροντά” μου.
Πολυνείκη μου! Το ξέρεις ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Ο π. Επιφάνιος δεν ήταν “Γέροντάς” μου επειδή πάντοτε ήμουν υποτακτικός των παθών και του εγωισμού μου.
Είναι αλήθεια ότι εξομολογόμουν κοντά του, όπως εξομολογούντο χιλιάδες ή μάλλον δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, επίσκοποι, ηγούμενοι μονών, πρεσβύτεροι, διάκονοι, καθηγητές πανεπιστημίων, λαικοί.
Γέροντες, άλλωστε, εν απολύτω εννοία, μόνον οι μοναχοί έχουν. Εμείς οι λαικοί έχουμε ή τουλάχιστον πρέπει να έχουμε πνευματικό.
Τα λέγω αυτά, Πολυνείκη μου, όχι από ταπείνωση. Ούτε καν από ταπεινοσχημία, αλλά επειδή δεν είναι ορθό να λέμε: “Ξέρεις εμένα Γέροντάς μου ήταν ο τάδε” και να αναμένουμε από τους άλλους ανθρώπους να μας σέβονται γι’ αυτό.
Ο π. Επιφάνιος ήταν όχι απλά μια αγιασμένη υπάρξη, αλλά πατερική μορφή της Εκκλησίας.
Κοίταξε γύρω σου με γυμνό οφθαλμό ή με το τηλεσκόπιο ή το μικροσκόπιο και πες μου αν βλέπεις- έστω και στο μακρυνό ορίζοντα - να αχνοφέγγει μορφή σαν τον π. Επιφάνιο.
Ο Θεός ξέρει πότε ο Χριστός θα ξαναδώσει στην Εκκλησία Του μορφή σαν τον π. Επιφάνιο.
Αυτή όμως η αγιότητα και το χριστιανικό φρόνημα του π. Επιφανίου δεν σημαίνει ότι αντανακλά σε όσους περνούσαμε από τη Μενάνδρου ή και τη Μακεδονίας.
Ο καθένας αξιολογείται σύμφωνα με τους αγώνες, το ήθος, την πίστη, την ταπείνωση και τις άλλες αρετές του. Οχι επειδή εξομολογείται ή εξομολογείτο σε κάποιο άγιο άνθρωπο.
Αλλωστε όσο πιο Αγιος είναι ο πνευματικός ή ο Γέροντας που εξομολογούμαστε τόσο πιο αναπολόγητοι θα είμαστε εν Ημέρα Κρίσεως, επειδή είδαμε το χέρι του Θεού να σκορπά τόσο απλόχερα και τόσο χειροπιαστά την ευλογία Του και όμως ούτε μετάνοια έχουμε, ούτε διάθεση για προκοπή.
Μήπως ο Ιούδας, Πολυνείκη μου, δεν ήταν μαθητής του Κυρίου ή ο Δημάς του Αποστόλου Παύλου; Σε τι άραγε τους ωφέλησε η μαθητεία τους στον Κύριο ή στον Απόστολο Παύλο;
Με ρωτάς ακόμη στην επιστολή σου: “Αγαπητέ Παναγιώτη, δεν έχουμε το δικαίωμα ως κατά σάρκα οικογένεια του π. Επιφανίου να πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Κύριός μας οδήγησε τα βήματα του Αγίου Λαρίσης στην οικία του π. Επιφανίου για να είναι ο πρώτος κληρικός και μάλιστα Ιεράρχης που τέλεσε Τρισάγιο για την ανάπαυση της ψυχής του;”
Δικαίωμα, Πολυνείκη μου; Υποχρέωση έχετε, όχι μόνον οι κατά σάρκαν συγγενείς του αείμνηστου Γέροντα, αλλά και όλοι μας. Μήπως είμαστε άθεοι ή αγνωστικιστές; Στο Χριστό δεν πιστεύουμε; Δεν γνωρίζουμε ότι και οι τρίχες της κεφαλής μας “ηριθμημέναι εισίν”; Γίνεται κάτι “τυχαία”; Δεν συμβαίνουν όλα στη ζωή μας κατ’ ευλογία ή κατά παραχώρηση Θεού;
Στην προκειμένη περίπτωση τι το πιο φυσικό ένας Αγιος άνθρωπος - ο μακαριστός Λαρίσης Θεολόγος - να αξιώθηκε από το Θεό να ήταν ο πρώτος που τέλεσε τρισάγιο για ένα άλλο Αγιο άνθρωπο τον αείμνηστο κατά σάρκαν αδελφό σου; Θα ήταν πολύ παράξενο αν πιστεύαμε κάτι διαφορετικό.
Σε ευχαριστώ θερμά - με όλη μου την καρδιά - για την επιστολή σου και ελπίζω ότι οι πολλαπλές ασχολίες σου δεν θα γίνουν εμπόδιο στο μέλλον να καταγράψεις όποιες εμπειρίες είχες κοντά στον π. Επιφάνιο.
Και μην αμφιβάλλεις καθόλου! Και στο ιστολόγιό μου και σε άλλα θρησκευτικά ιστολόγια πολλοί θα έχουν την “καλωσύνη” να τις δημοσιεύσουν.
No comments:
Post a Comment