ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΔΕΟΣ!

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΠΟΥ ΜΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΔΕΟΣ!

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Στην Αστόρια βρίσκεται η Ιερά Μονή της Οσίας Ειρήνης Χρυσοβαλάντου.

Εκτός από τον κεντρικό ναό της Μονής, που είναι αφιερωμένος στην Οσία Ειρήνη, υπάρχει και ένα παρεκκλήσι αφιερωμένο στην Παναγία την Ελευθερώτρια και στον Άγιο Φανούριο.

Στο παρεκκλήσι αυτό τελούνται τις καθημερινές πολλές Ακολουθίες. Δεν πηγαίνουν πολλοί πιστοί, αλλά όσοι εκκλησιαζονται εκεί είναι ευσεβείς ψυχές. 

Μεταξύ τους υπάρχει και μια γυναίκα που μπορεί να σε διαλύσει κυριολεκτικά.

Αυτή η γυναίκα μου προκαλεί δέος.

Είναι σχεδόν πάντοτε όρθια και στον Όρθρο και στη Θεία Λειτουργία και στέκει στο πίσω μέρος του παρεκκλησίου.

Η ίδια φυσικά δεν έχει ιδέα του πόσο ενάρετη είναι, αλλά σε διαλύει κυριολεκτικά με την ουσιαστική της ταπείνωση και τον βαθύ σεβασμό και την αγάπη που σου συμπεριφέρεται.

Στις Ακολουθίες πηγαίνει από την αρχή ασχέτως των καιρικών συνθηκών που επικρατούν.

Όταν πηγαίνω να προσκυνήσω τις εικόνες τα βλέμματά μας κατ’ ανάγκην συναντώνται.

Με χαιρετά εγκάρδια και με κοιτάζει με τόσο βαθύ σεβασμό και τόση εν Χριστώ αγάπη που με λιώνει. “Σε παρακαλώ, καλή γυναίκα, μη με κοιτάζεις έτσι. Δεν αντέχω αυτή σου την αγάπη και τον σεβασμό”, σιγοψιθυρίζω όποτε με χαιρετά με αυτόν τον τρόπο.

Το βλέμμα αυτής της αγίας ψυχής είναι ο πιο ισχυρός έλεγχος της αμαρτωλότητάς μου.

Σε κάποια στιγμή, που η υγεία μου δεν ήταν στα καλύτερά της, την παρακάλεσα να με βάλει στην προσευχή της.

Με άκουσε πολύ προσεκτικά, με κοίταξε με πολλή συμπόνια και αναζήτησε στην τσάντα της μια εικονίτσα αντίγραφο θαυματουργής εικόνας της πατρίδας της.

Την εικονίτσα αυτή έχω στο προσευχητάριο του υπνοδωματίου μου και την ασπάζομαι πρωί και βράδυ.

Καμιά επιτήδευση στη συμπεριφορά της, καμία προσπάθεια να εντυπωσιάσει με την αρετή της την οποία -άλλωστε- δεν συνειδητοποιεί ούτε εξ αποστάσεως.

Η όλη παρουσία της στο ναό είναι το πιο ζωντανό κήρυγμα που μπορείς να ακούσεις.

Τα γράφω αυτά, όχι μόνον επειδή από καιρό ήθελα να σύρω λίγες αράδες γι’ αυτή την αγιασμένη ψυχή, αλλά και για να δώσω κουράγιο σε πολλούς που είναι κατασκανδαλισμένοι με όσα θλιβερά συμβαίνουν στην Εκκλησία της Αμερικής και επέκεινα.

Ποτέ να μη χάνουμε το θάρρος και την πίστη μας. Όσο και να γίνονται -και γίνονται δυστυχώς πολλά που γκρεμμίζουν συνειδήσεις -ο Άγιος Θεός έχει τους δικούς Του.

Στούς ενάρετους ανθρώπους να έχουμε στραμμένη την προσοχή μας και όχι στους σκανδαλοποιούς και στους κακόδοξους.

Θα επισημαίνουμε -φυσικά- τα κακώς κείμενα, (πώς θα μπορούσαμε, άλλωστε, να σιωπήσουμε για την επέλαση της παναίρεσης του Οικουμενισμού;), επειδή αυτό είναι το χρέος μας απέναντι στο Χριστό, θα ελέγχουμε προπαντός τις παρεκκλίσεις σε θέματα πίστεως, αλλά σε καμιά περίπτωση να μην επιτρέπουμε στον εαυτό μας να σκανδαλιστεί επειδή πλεονάζει το κακό.

“Ο κόσμος εν τω πονηρώ κείται και το πλέον τούτου έχουσιν οι κακοί”, μας διαβεβαιώνει ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς.

Αλλού είναι ο παράδεισος! “Στο πάνω το χωριό, στο καλό το χωριό”, όπως έλεγε ο Άγιος Παίσιος.

“Ο άρχων του κόσμου τούτου είναι ο διάβολος”, αλλά κανείς δεν μπορεί να ακυρώσει τον αγιασμό “των θελόντων σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν”.

Έλεγχος, λοιπόν, των αιρέσεων και αποδοκιμασία των σκανδάλων, αλλά αταλάντευτη πίστη ότι “μείζων ο εν ημίν ή ο εν τω κόσμω” και ότι “εξήλθεν νικών και ίνα νικήση” μπροστά στον Οποίο "παν γόνυ κάμψει των επουρανίων, των επιγείων και των καταχθονίων”.