Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΦΘΟΝΕΡΟΣ ΓΕΜΕΙ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ

Ο ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ΚΑΙ ΦΘΟΝΕΡΟΣ ΓΕΜΕΙ ΚΑΙ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ

Του Πανοσ. Αρχιμ.  Ιωήλ Κωνστάνταρου

=====

Όπως έλεγε σύγχρονος ασκητής και άνθρωπος αγάπης: “ο λόγος περί της υποκρισίας των φθονερών, κάνει όσους γνώρισαν τα “δήγματα” της αγάπης τους να μην αντέχουν έστω και τον μικρότερο απόηχο της αναμνήσεώς τους”. Έτσι λοιπόν και εδώ επαληθεύεται ο Χρυσοστόμειος λόγος. Ο λόγος τού Αγίου Πατρός που γνώρισε όσο ελάχιστοι τις εκφράσεις της υποκρισίας, της δολιότητας και της μοχθηρίας: “ο υποκριτής θέλει να φαίνεται ως ευλαβής, θέλει καλείσθαι άγιος και προσκυνείσθαι υπό πάντων· οράς αυτού το έξωθεν σχήμα και νομίζεις αυτόν κατά Θεόν ποιείν τα πάντα, η δε καρδία του φθόνου γέμει και δολιότητος και παντός είδους κακών”. 

Και κατόπιν αυτών θα ερωτήσει κάποιος: “Τι αποτέλεσμα έχουν όλες αυτές οι συμπεριφορές;”. Μα χρειάζεται απάντηση στο ερώτημα; Ό,τι αποτέλεσμα είχε και η παρέμβαση του αρχισυναγώγου της ευαγγελικής περικοπής. Δηλ. Τον εξευτελισμό των συγχρόνων αρχισυναγώγων, τη νίκη του Χριστού και της πίστεώς Του και φυσικά την ευλογία σε όσους συγχρόνους δι' υπομονής λιτανεύουν τον όντως δυσβάστακτο σταυρό της “αδελφικής” κακίας, της συκοφαντίας και όχι μόνον.

Τελικώς, οι κακές αυτές προσωπικότητες στον χώρο τής Εκκλησίας και της κοινωνίας γενικώτερα, δίχως να το θέλουν αναδεικνύουν την αρετή, προσθέτοντας ταυτοχρόνως στέφανα δόξης σε αυτούς τους οποίους “καταρτίζουν”. Επιπροσθέτως δε, αποκαλύπτουν οι ίδιοι το ουσιαστικό τους περιεχόμενο κάτω από τα “πλατιά φυλακτήριά τους” και φυσικά δεν διαφεύγουν του θεϊκού βλέμματος, αφού όπως τονίζει ο ψαλμωδός απευθυνόμενος  στον ίδιο τον Θεό “εμίσησας πάντας τους εργαζομένους την ανομίαν· απολείς πάντας τους λαλούντας το ψεύδος” (Ψαλμ. Ε' 6-7).