ΣΥΝΑΝΤΗΣH ME ΤΟΝ “ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑΣ”

ΣΥΝΑΝΤΗΣH ME TΟΝ “ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΤΗΣ ΑΣΤΟΡΙΑΣ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Σε πρόσφατη ανάρτηση αναφέρθηκα στη συνάντηση που είχα με τον Σεβασμιότατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο λίγο μετά την ενθρόνισή του.

Ανέφερα ότι ορισμένες φορές ίσως όντως θέλει να κάνει κάτι καλό, πλην όμως συναντά ανυπέρβλητα εμπόδια για να πραγματοποιήσει τις επιδιώξεις του.

Πριν πολλά χρόνια ο τότε αρχισυντάκτης της εφημερίδας “Πρωινή”, κ. Ζουμπανιώτης, επικοινώνησε μαζί μου για να μου δώσει το τηλέφωνο του κ. Νίκου Ανδριώτη, Προέδρου της κοινότητας της Αστόριας -γνωστού και ως “πρωθυπουργού της Αστόριας”-, επειδή ήθελε να με συναντήσει.

Παραξενεύτηκα ιδιαίτερα. Για ποιο λόγο να θέλει να με δει ο πρόεδρος της κοινότητας; Ποιος είμαι, σε τελευταία ανάλυση, για να ζητά να με συναντήσει;

Οταν πήγα να τον δω μου εξήγησε ότι ήταν απολύτως απογοητευμένος μαζί μου εξαιτίας άρθρου που έγραψα στην “Πρωινή” με το οποίο τόνιζα πόσο επιτακτική ανάγκη ήταν ο Σεβ. κ. Δημήτριος να φέρει στις ΗΠΑ ανθρώπους να τον βοηθήσουν από την Ελλάδα.

Ανέφερα μάλιστα, στο συγκεκριμένο άρθρο, ότι, αν ο Σεβασμιότατος δεν φέρει από την Ελλάδα τους κατάλληλους άγαμους κληρικούς συνεργάτες, η Αρχιεπισκοπία του θα ήταν εξ αντικειμένου interim Αρχιεπισκοπία και όχι Αρχιεπισκοπία δραστικών αλλαγών. Οσο ικανός και αν είναι ένας ιεράρχης τι μπορεί να πετύχει χωρίς πολλούς και ικανούς συνεργάτες και μάλιστα σε μια τόσο αχανή Αρχιεπισκοπή όπως είναι η Αρχιεπισκοπή Αμερικής;

Ο κ. Ανδριώτης νόμισε ότι η αναφορά στο άρθρο μου σήμαινε ότι δεν υπάρχουν στην Αμερική άνθρωποι που επιτελούν σπουδαίο έργο και ότι χρειάζεται να μετακληθούν από την Ελλάδα!!!

Δεν αντελήφθηκε, δηλαδή, ότι αναφερόμουν στην ανάγκη ο Σεβασμιότατος να φέρει άγαμους κληρικούς για να τον βοηθήσουν. Εντελώς λανθασμένα -και σε αντίθεση με όσα σαφώς έγραφα στο άρθρο-, εξέλαβε την προτροπή μου προς τον Σεβασμιότατο ως προτροπή να φέρει από την Ελλάδα πολλούς κληρικούς και λαικούς για να αναλάβουν όλα τα πόστα της Ομογένειας και της Εκκλησίας.!!!

Ο ίδιος θεώρησε τον εαυτό του ιδιαίτερα θιγμένο από το άρθρο επειδή -όπως μου εξήγησε- επιτέλεσε σπουδαίο έργο, αφού πρωτοστάτησε στη δημιουργία του Ελληνικού σχολείου στην Αστόρια.

Προσπάθησα να του εξηγήσω ότι η αναφορά μου αφορούσε μόνον άγαμους κληρικούς, αλλά δεν νομίζω ότι τον έπεισα. Γι’ αυτό και συνέχισε να μου εξηγεί εν εκτάσει πόσο σπουδαίο και πόσο σημαντικό έργο έχει επιτελέσει.

Εκ πρώτης όψεως κάποιος θα μπορούσε να πει ότι ο κ. Ανδριώτης ανήκει στα “ψώνια” -όπως τα χαρακτηρίζει το ιστολόγιο “Καλάμι”- του γκέτο της Αστόριας που αρέσκονται να παριστάνουν τους μεγαλοπαράγοντες. Μη σοβαρά υποκείμενα -κατά το πλείστον-, που δημιουργούν συλλόγους με το όνομα της περιφέρειας του τόπου καταγωγής τους, που στην πραγματικότητα λειτουργούν σαν χαρτοπαικτικές λέσχες και σαν χώρος που παραβιάζονται ασύστολα οι νόμοι του κράτους αφού -μεταξύ άλλων- καπνίζουν χωρίς καμιά αναστολή σε κλειστό χώρο.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο κ. Ανδριώτης μπορεί να έχει τη λόξα να νομίζει ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω από την αυτοκρατορική του μεγαλειότητα και την τεράστια προσφορά του προς την κοινότητα της Αστόριας, πλην όμως -εξ όσων τουλάχιστον γνωρίζω-, δεν ανήκει στα χαρτόμουτρα που περιφέρουν την φαιδρότητά τους στους ομογενειακούς συλλόγους (γράφε χαρτοπαικτικές λέσχες).

Και όχι μόνον αυτό. Το λίγο που τον γνωρίζω μου δίνει την εντύπωση καλού κατά βάθος ανθρώπου που θέλει να προσφέρει. Ετυχε μάλιστα σε περίοδο νηστείας -αν θυμάμαι καλά ήταν Μεγάλη Εβδομάδα- να τον δω σε εστιατόριο εδώ στην Αστόρια και χάρηκα να διαπιστώσω ότι τηρούσε τη νηστεία. Μπαίνω σ' αυτές τις λεπτομέρειες, όχι από διάθεση αδιάκριτης επέμβασης στη ζωή του, αλλά για να τονίσω ότι δεν έχω κάτι εναντίον του ως ανθρώπου και για να μη νομισθεί ότι προσπαθώ να μηδενίσω την προσφορά του ή να τον τσαλακώσω σαν άνθρωπο. Και κάτι επιπλέον. Ορισμένες φορές διαπίστωσα ότι κατηγορείται για πράγματα που ευθύνονται άλλοι, οι οποίοι κρύβονταν ανέντιμα επιμελώς πίσω του για να δικαιολογήσουν την αήθειά τους.

Σε κάθε περίπτωση η συνάντηση που είχα με τον κ. Ανδριώτη με προβλημάτισε σοβαρά. Αν το άρθρο ενός -εξ αντικειμένου ασήμαντου ανθρώπου- ενόχλησε σε τόσο μεγάλο βαθμό τον κ. Ανδριώτη επειδή θεώρησε ότι παραγνώριζε την προσφορά του, πόσο περισσότερο θα αισθάνονταν θιγμένοι πολλοί άλλοι που βρίσκονται σε επιτελικές θέσεις της Εκκλησίας, αν ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος έφερνε από την Ελλάδα άγαμους κληρικούς να τον βοηθήσουν;

Γι’ αυτό, ενώ εξακολουθώ να πιστεύω ακράδαντα ότι η έλευση άγαμων κληρικών από την Ελλάδα έπρεπε και πρέπει να είναι η άμεση προτεραιότητα του Σεβασμιότατου, μετά την εμπειρία που είχα με τον κ. Ανδριώτη, αναγνωρίζω ότι αυτό ίσως δεν είναι τόσο εύκολο να πραγματοποιηθεί.

Και αυτό είναι τραγικό, επειδή ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος αναγκάζεται να χειροτονεί -κατά το πλείστον- ακατάλληλους -τουτέστιν οικουμενιστές ή νεωτεριστές ή διαβεβλημένους ή εκκοσμικευμένους κληρικούς- ως αρχιερείς με ότι αυτό συνεπάγεται για την Ομογένεια και την Εκκλησία.

Ακόμη χειρότερα! Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος, όχι μόνον δεν έχει στις άμεσες προτεραιότητές του τη μετάκληση από την Ελλάδα άγαμων κληρικών, αλλά ούτε καν την περιλαμβάνει στην ατζέντα των σχεδίων του.

Αλλά τότε πώς δεν έχει την πρωταρχική ευθύνη για τις ακατάλληλες χειροτονίες που τελούνται, αφού έχει πλήρη επίγνωση της λειψανδρίας που υπάρχει στην Εκκλησία της Αμερικής;