Monday, October 1, 2018

Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ - 24 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ



Ο ΓΥΡΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟΥ

Του Γιώργου Σεφέρη
=====

― Παλιέ μου φίλε τί γυρεύεις;
χρόνια ξενιτεμένος ήρθες
με εικόνες που έχεις αναθρέψει
κάτω από ξένους ουρανούς
μακριά απ' τον τόπο το δικό σου.

― Γυρεύω τον παλιό μου κήπο·
τα δέντρα μού έρχουνται ώς τη μέση
κι οι λόφοι μοιάζουν με πεζούλια
κι όμως σαν ήμουνα παιδί
έπαιζα πάνω στο χορτάρι
κάτω από τους μεγάλους ίσκιους
κι έτρεχα πάνω σε πλαγιές
ώρα πολλή λαχανιασμένος.

― Παλιέ μου φίλε ξεκουράσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις·
θ' ανηφορίσουμε μαζί
στα γνώριμά σου μονοπάτια
θα ξαποστάσουμε μαζί
κάτω απ' το θόλο των πλατάνων
σιγά-σιγά θα 'ρθούν κοντά σου
το περιβόλι κι οι πλαγιές σου.

― Γυρεύω το παλιό μου σπίτι
με τ' αψηλά τα παραθύρια
σκοτεινιασμένα απ' τον κισσό
γυρεύω την αρχαία κολόνα
που κοίταζε ο θαλασσινός.
Πώς θες να μπώ σ' αυτή τη στάνη;
οι στέγες μού έρχουνται ώς τους ώμους
κι όσο μακριά και να κοιτάξω
βλέπω γονατιστούς ανθρώπους
λες κάνουνε την προσευχή τους.

― Παλιέ μου φίλε δε μ' ακούς;
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις
το σπίτι σου είναι αυτό που βλέπεις
κι αυτή την πόρτα θα χτυπήσουν
σε λίγο οι φίλοι κι οι δικοί σου
γλυκά να σε καλωσορίσουν.

― Γιατί είναι απόμακρη η φωνή σου;
σήκωσε λίγο το κεφάλι
να καταλάβω τί μου λες
όσο μιλάς τ' ανάστημά σου
ολοένα πάει και λιγοστεύει
λες και βυθίζεσαι στο χώμα.

― Παλιέ μου φίλε συλλογίσου
σιγά-σιγά θα συνηθίσεις 
η νοσταλγία σού έχει πλάσει
μια χώρα ανύπαρχτη με νόμους
έξω απ' τη γης κι απ' τους ανθρώπους.

― Πια δεν ακούω τσιμουδιά
βούλιαξε κι ο στερνός μου φίλος
παράξενο πώς χαμηλώνουν
όλα τριγύρω κάθε τόσο
εδώ διαβαίνουν και θερίζουν

χιλιάδες άρματα δρεπανηφόρα.

1 comment:


  1. Ο τόπος μας είναι κλειστός, όλο βουνά
    που έχουν σκεπή το χαμηλό ουρανό μέρα και νύχτα.
    Δεν έχουμε ποτάμια δεν έχουμε πηγάδια δεν έχουμε πηγές,
    μονάχα λίγες στέρνες, άδειες κι αυτές, που ηχούν και πού
    τις προσκυνούμε.
    Ήχος στεκάμενος κούφιος, ίδιος με τη μοναξιά μας
    ίδιος με την αγάπη μας, ίδιος με τα σώματά μας.
    Μας φαίνεται παράξενο που κάποτε μπορέσαμε να χτίσουμε
    τα σπίτια τα καλύβια και τις στάνες μας.
    Κι οι γάμοι μας, τα δροσερά στεφάνια και τα δάχτυλα
    γίνουνται αινίγματα ανεξήγητα για την ψυχή μας.
    Πώς γεννήθηκαν πώς δυναμώσανε τα παιδιά μας;

    Ο τόπος μας είναι κλειστός. Τον κλείνουν
    οι δυο μαύρες Συμπληγάδες. Στα λιμάνια
    την Κυριακή σαν κατεβούμε ν' ανασάνουμε
    βλέπουμε να φωτίζουνται στο ηλιόγερμα
    σπασμένα ξύλα από ταξίδια που δεν τέλειωσαν
    σώματα που δεν ξέρουν πια πώς ν' αγαπήσουν

    ReplyDelete