ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ, ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΩΣΤΩΦ, ΨΥΧΙΚΗ ΤΟΝΩΣΙ

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΑ

_________

Αρχιμ. Ιωάννου Κωστώφ, Ψυχική τόνωσι, Το μόνο ουράνιο με το οποίο ασχολούνται είναι εκείνο της Χημείας, Διαχρονικό ημερολόγιο, Εκδ. Άγ. Ιωάννης ο Δαμασκηνός, Σταμάτα 2017, σς. 271.

Του κ. Ανδρέα Κυριακού, θεολόγου

=====

Χωρίς σταματημό και ανάπαυλα καμιά συνεχίζει τη συγγραφή ο ακάματος π. Ιωάννης. Αυτή τη φορά έχουμε παραλάβει ένα ακόμη πόνημά του, το δεύτερο στη σειρά που μπορεί να χαρακτηρισθεί και σαν ημερολόγιο, υπό την έννοια ότι μας παρουσιάζει 366 θέματα, μικρά και μεγάλα, που αντιστοιχούν στο μέγιστο αριθμό των ημερών ενός έτους. Ο φιλόπονος και μεθοδικός συγγραφέας αποδελτίωσε μελετώντας, πλήθος βιβλίων -όπως φαίνεται στο τέλος του παρόντος από το μακρύ κατάλογο που παραθέτει-, πνευματικά και ψυχωφελή θέματα και μας τα παραθέτει προς οικοδομήν. 

Συγκινητικός είναι ο μόλις δύο σελίδων βίος του Αγίου Προκοπίου, που του φανερώθηκε ο Χριστός ενώ καταδίωκε τους χριστιανούς και το μετέτρεψε σε μεγαλομάρτυρα, που υπέστη απάνθρωπα βασανιστήρια από τους ειδωλολάτρες για χάρη του (258). 

Ένα άλλο σημείο που προξένησε μεγάλη εντύπωση στον γράφοντα είναι το υπ’ αριθμό 259. Συνέβηκε λίγο πριν το 1940. Πρόκειται για το συγκλονιστικό τέλος μιάς ετοιμοθάνατης χήρας, μητέρας 8 παιδιών, που όταν πήγαν να την κοινωνήσουν είδαν να περιστοιχίζεται από αγγέλους και να της σκουπίζει τον ιδρώτα του πυρετού η Θεοτόκος. Εντελώς αντίθετη ήταν η εικόνα ενός σκληρού και φιλάργυρου πλούσιου που ήταν κυκλωμένος από δαιμόνια. Αυτός ο δυστυχής αρνιόνταν πεισματικά τη Θ. Κοινωνία και τελικά πέθανε ακοινώνητος και αμετανόητος. 

Τα ζητήματα που παρελαύνουν ενώπιόν μας και κρατούν αδιάπτωτο το ενδιαφέρον μας είναι πολλά και ποικίλα: Η αχαριστία και αγνωμοσύνη απέναντι στο Θεό, το άστατο των ανθρωπίνων πραγμάτων, η αρμονική σχέση των Αγίων με τα πετεινά του ουρανού, η ελπίδα, η αγνότητα, ένα συγκλονιστικό θαύμα του Αγίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη στη Σερβία (69), και πλείστα όσα άλλα. 

Κλείνω με το πιο κάτω: «Πολλοί περνούν τη ζωή τους μετρώντας τα  άστρα του ουρανού, με αποτέλεσμα να πέφτουν στην πρώτη λακκούβα της γης»(57).