ΙΤΑΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ

ΙΤΑΜΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΣ ΘΥΜΟΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Στο ιστολόγιο ΑΜΗΝ αναρτήθηκε μακροσκελές άρθρο του κ. Γεώργιου Βλαντή, Διευθυντή (Geschaeftsfuerer) του «Συμβουλίου Χριστιανικών Εκκλησίων της Βαυαρίας» (Παπικών, Προτεσταντών, Μονοφυσιτών και Ορθόδοξων) και επιστημονικού συνεργάτη της «Θεολογικής Ακαδημίας» του Βόλου. Τιτλοφορείται: Ο φόβος μπροστά στο Πνεύμα. 

Είναι πραγματικά εκπληκτικός ο όγκος της λάσπης (ολόκληρη κατολίσθηση) που εμφιλοχώρησε στο κείμενο του ευπαίδευτου Θεολόγου. Όσοι τόλμησαν και στάθηκαν αντιμέτωποι στο θεματολόγιο της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου για τους γνωστούς λόγους, δηλαδή την ελλειμματική  ομολογία πίστεως και την εν ταυτώ καθαρή κι αταλάντευτη προσπάθεια δικαιώσεως των αιρέσεων, δηλαδή του εκπεσόντος της αληθείας Παπισμού, του κακοκέφαλου και πολυκέφαλου Προτεσταντισμού και των λοιπών αιρετικών (βλ. άρθρο 6 της Συνάξεως των Προκαθημένων) προκάλεσαν την μήνιν του κυρίου Γ. Βλαντή. 

Έτσι μιλά με απόλυτη περιφρόνηση, σκαιότατα, για «ορθόδοξους» (τα εισαγωγικά δικά του) φονταμενταλιστές, για «πληκτικά κείμενα φτηνής θεολογικής αισθητικής, η οποία συγχέει το φανφαρολογείν με το ομολογείν την πίστιν, την Ορθοδοξίαν της Εκκλησίας, με τις λυσσαλέες (ενίοτε και δελαπατρίδειες) ιαχές της μισαλλοδοξίας».  

Δεν μας εκπλήττει ο Ελλογιμότατος. Αποτελεί πάγια τακτική των οικουμενιστών η ατεκμηρίωτη λασπολογία. Είναι φανερόν ότι η «αγάπη άνευ όρων και ορίων» δεν έχει σχέση με τους Ορθόδοξους. Αγκαλιάζει αποκλειστικά τους κακοδόξους πάσης φύσεως. Πρόκειται για την τελευταία έκδοση του Διαλόγου της αγάπης. Βάλλει καταιγιστικώς (χωρίς βέλη στη φαρέτρα του) κατά των επισκόπων που διοργάνωσαν την ημερίδα στον Πειραιά. 

Γράφει για την απόφαση του Αγίου Όρους για την Πανορθόδοξη Σύνοδο: «Μοναστικοί κύκλοι υπονομεύουν συστηματικά φανερά όσον και λανθανόντως το συνοδικό εγχείρημα». Ουδέν τούτου αναληθέστερον. Απλούστατα οι Αγιορείτες Πατέρες επιχειρούν (όπως είναι στοιχειώδες καθήκον τους) να οριοθετήσουν Ορθοδόξως τα δεδομένα της Συνόδου. Επαινεί την σύνοδο του 1872 που καταδίκασε, ορθότατα, τον εθνοφυλετισμό. Δεν λέει όμως λέξη για τη Σύνοδο του 1848, που ξεκαθάρισε αυτό που ίσχυε ανέκαθεν στην Εκκλησία, ότι δηλαδή τον τελικό λόγο για την ορθότητα ή μη μιάς Συνόδου τον έχει το πλήρωμα της Εκκλησίας. Συνεχίζοντας το ολισθηρό του δρομολόγιο αναφέρει: «Άλλοι πάλι θεολόγοι και τα συνδικαλιστικα τους όργανα λειτουργούν ως επίμονοι διάκονοι του ζόφου». 

Ακόμη ένα  δείγμα γραφής, ενδεικτικό των αισθημάτων του οτρυρού αρθρογράφου: Γράφει, έμπλεως αγάπης, για τους πολέμιους του οικουμενισμού: «Τα πλέον κραυγαλέα σχετικά παραληρήματα χρήζουν, όχι θεολογικής αντίκρουσης αλλά ψυχιατρικής αντιμετώπισης»!!!(τα θαυμαστικά δικά μου) 

Σημειώνει, τέλος, για το επίμαχο Αρθρο 6 (την οβιδιακή μεταμόρφωση των αιρετικών σε «Εκκλησίες»): «Φαίνεται πόσο ασφυκτιούν μες την αδυναμία τους να αντιληφθούν την πολυσημία του όρου Εκκλησία (η Μία, Αγία, οι τοπικές Εκκλησίες κλπ)». Βέβαια. Μέσω των αμφισημιών, των πολυσημιών και των λοιπών τεχνασμάτων να μας «βγει» ο Παπισμός, με τις τόσες αιρέσεις στην καμπούρα του, η τοπική «αδελφή Εκκλησία της πρεσβυτέρας Ρώμης».