ΝΕΟΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΣΤ'

ΝΕΟΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ ΣΤ΄

ΟΙ ΒΑΛΤΙΚΕΣ ΧΩΡΕΣ ΖΗΤΟΥΝ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ

Tου Καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Άρχοντος Μ. Ιερομνήμονος της Μ.τ.Χ.Ε.

==============

Όταν συντελέστηκε η αποδέσμευση από την τσαρική καταπίεση των Βαλτικών χωρών, οι μικρές τοπικές Εκκλησίες των εκεί Ορθοδόξων ζήτησαν με θυσίες και με αίμα, όπως του Εσθονού ιεράρχη Πλάτωνα, την προστασία της κανονικής τάξεώς τους από το μόνο θεσμικό Κέντρο των Ορθοδόξων που έχει δικαίωμα να τους τη χορηγήσει, το Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Έτσι, προέκυψαν το 1923 οι διάφοροι Τόμοι «αυτονομίας» των τεσσάρων Εκκλησιών της Βαλτικής και η «αυτοκεφαλία» της Πολωνίας και της Τσεχοσλοβακίας, και εκλέχτηκαν οι πρώτοι ιεράρχες τους.

Η τάξη αυτή ήταν απόλυτα σεβαστή μέχρι τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο που επέστρεψε η σοβιετική κατοχή στην Ανατολική Ευρώπη.

Τότε, εξωρίστηκε ο Ταλλίνης και πάσης Εσθονίας Αλέξανδρος και εξαφανίστηκαν ο Ρήγας και πάσης Λατβίας Αυγουστίνος και ο Βαρσοβίας και πάσης Πολωνίας Διονύσιος και ο Πράγας και πάσης Τσεχοσλοβακίας Σαββάτιος.

Τους διαδέχθηκαν πρόσωπα που πρότεινε η τοποτηρητεία στην Ρωσική Εκκλησία (1940-1943) και η πατριαρχία Σεργίου (1943-1945) (5) και τελούσαν υπό τον απόλυτο έλεγχο των «σοβιέτ-προκουρόρ», δηλαδή των «επιτρόπων για τη Θρησκεία», του στυγνού σταλινικού καθεστώτος, όπως ήταν το 1948 ο πολύς Καρπώφ.

ΠΗΓΗ:

Ιδιωτική Οδός