ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΝΑΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ "Ο ΣΩΤΗΡ"

ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΤΟΥ κ. ΛΥΚΟΥΡΓΟΥ ΝΑΝΗ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΥΣΤΟΧΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟΥ “Ο ΣΩΤΗΡ”

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=================

Γράφει σε σχόλιό του ο γνωστός ευσεβής γιατρός κ. Λυκούργος Νάνης:

“Tο περιοδικό ο ΣΩΤΗΡ με την υπέροχη διαλεκτική του άρθρου που αναδημοσιεύτηκε απ’ το εκλεκτό σας ιστολόγιο αναδεικνύει το μέγεθος του ατοπήματος της απόδοσης χρυσού μεταλλίου στον δίκερω γίγα της Ρώμης από ορθόδοξους ΔΥΣΤΥΧΩΣ ακαδημαικούς θεολόγους. Του θέματος κανονικά θα πρέπει να επιληφθούν αφ’ ενός η συνοδική επιτροπή δογματικών και κανονικών ζητημάτων αφ’ ετέρου δε ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης στην περιφέρεια του οποίου διδάσκουν οι εν λόγω θεολόγοι οι οποίοι ΕΥΤΥΧΩΣ εκπροσωπούν μία θλιβερή μειοψηφία και δεν εκφράζουν το σύνολο των εν Ελλάδι θεολόγων.”

Αυτή είναι πράγματι η ενδεδειγμένη αντιμετώπιση των θεμάτων από εκκλησιαστικής σκοπιάς. Καλόν είναι να γράφουμε σχόλια, αναλύσεις και άρθρα και να εκδίδουμε ανακοινώσεις, να εκφωνούμε πύρινα κηρύγματα από τους άμβωνες και ομιλίες σε αίθουσες. Τελικά όμως αν το υπεύθυνο σώμα - η Ιεραρχία - δεν επιληφθεί του θέματος δεν οδηγούμαστε πουθενά.

Η αντιμετώπιση που προτείνει ο κ. Νάνης είναι ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ. Η Ιεραρχία δεν υπάρχει για να κάνει φανταχτερά πολυαρχιερατικά συλλείτουργα και να διοργανώνει φιέστες για επετείους, να δέχεται τον χαιρετισμό παρελάσεων και να ευωχείται με πολιτικούς, εφοπλιστές και άλλα στελέχη της οικονομικής ολιγαρχίας.

Πρωταρχικό έργο της είναι να θεολογεί με τις συνοδικές της αποφάσεις - αλλά και με τις παρεμβάσεις των επιχωρίων Μητροπολιτών στα όρια των οποίων πραγματοποιούνται οι παρεκτροπές - για όλα τα θέματα της πίστεως.

Οι παρακτραπέντες θεολόγοι - αλλά και οι Καθηγητές τους - είναι πνευματικά παιδιά του Σεβ. κ. Ανθιμου. Γι’ αυτό ο Σεβασμιότατος έχει κατά Θεόν χρέος να τα ανακαλέσει σε τάξη. Αλλά και η αρμόδια συνοδική επιτροπή για τα δογματικά και τα κανονικά θέματα δεν μπορεί να αδρανεί, ούτε γι’ αυτή την παρεκτροπή, ούτε για όσα άλλα αντικανονικά και παράφωνα με την ορθόδοξη πίστη συμβαίνουν στην Εκκλησία μας.

Την ίδια πρακτική πρέπει να υιοθετήσουμε για όλα τα θέματα. Οχι να μένουμε στις διαμαρτυρίες, στις Ανακοινώσεις και στις αναλύσεις, αλλά να αναθέτουμε στο αρμόδιο όργανο - τον τοπικό επίσκοπο ή και στη Συνοδο - τα θέματα που αναφύονται.

Ακόμη καλύτερα θα ήταν φυσικά αν οι ιεράρχες οι ίδιοι συναισθάνονταν το χρέος τους και ανελάμβαναν αυτεπαγγέλτως την ευθύνη για την αντιμετώπιση των προβλημάτων.

Ιδού το σχόλιο του περιοδικού ο “Σωτήρ” που μας έδωσε αφορμή για τη σύνταξη του πιο πάνω σχολίου.

*****

ΧΡΥΣΟ ΜΕΤΑΛΛΙΟ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑ ΑΠΟ ...ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ!

Του Περιοδικού “Ο Σωτήρ”

=============

Μέχρι σήμερα ξέραμε ὅτι χρυσὰ μετάλλια ἀπονέμονται σὲ πρόσωπα ποὺ διακρίθηκαν σὲ κάποιον ἡρωϊκὸ ἢ ἀλτρουιστικὸ ἀγώνα ἢ σὲ κάποια ἔρευνα ποὺ ὠφελεῖ γενικότερα τὴν κοινωνία.

Τώρα ὅμως πληροφορούμαστε καὶ γιὰ προσφορὰ χρυσοῦ μεταλλίου στὸν ἡγέτη τῆς παναιρέσεως καὶ τῆς παναμαρτίας, τὸν Πάπα. Στὸ πρόσωπο ποὺ ἐνσαρκώνει σὲ ἀπόλυτο βαθμὸ τὴν ἔπαρση καὶ τὴν ἀπόλυτη κοσμικὴ ἐξουσία. Διαβάστε τὴν εἴδηση (aktines.blogspot.com 7/10/2011) : «Πόλη τοῦ Βατικανοῦ, 5 Ὀκτωβρίου 2011. Σύμφωνα μὲ ρωμαιοκαθολικὰ Μ.Μ.Ε. στὸν Πάπα Βενέδικτο XVI ἀπονεμήθηκε τὸ Χρυσὸ Μετάλλιο τοῦ Ἀποστόλου Ἰάσονα τῆς Θεσσαλονίκης ἀπὸ ἀντιπροσωπεία τοῦ Τμήματος Θεολογίας τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Θεσσαλονίκης. Τὸ μετάλλιο ἔδωσαν προσωπικὰ ὁ πρόεδρος τοῦ Συλλόγου Ἀποφοίτων καὶ οἱ ὑποψήφιοι διδάκτορες τοῦ πανεπιστημίου, Στέφανος Ἀθανασίου καὶ ὁ Γενικὸς Γραμματέας Σίσκος Ζήσης.

Στὸ χαιρετισμό του ὁ Πάπας πρὸς τοὺς προσκυνητές, ποὺ συγκεντρώθηκαν στὴν πλατεία τοῦ Ἁγίου Πέτρου, ἀπευθύνθηκε στὴν ἀντιπροσωπεία τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, λέγοντας ὅτι αἰσθάνθηκε “ βαθιὰ τιμὴ” μὲ αὐτὴ τὴν “ χειρονομία”, ἡ ὁποία εἶναι ἕνα “εὔγλωττο σύμβολο τῆς αὐξανομένης κατανοήσεως καὶ τοῦ διαλόγου μεταξὺ Ρωμαιοκαθολικῶν καὶ Ὀρθοδόξων”».

Ἀλλὰ τί εἶναι ὁ Πάπας; Εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἀντικατέστησε τὸν Θεὸ μὲ τὸν ἄνθρωπο! Ὁ Παπισμὸς εἶναι ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τοῦ ἀθεϊστικοῦ οὑμανισμοῦ, κατὰ τὸν ὅσιο Ἰουστίνο Πόποβιτς, ὁ ὁποῖος προσθέτει: Τὸ δόγμα τοῦ ἀλαθήτου τοῦ Πάπα «εἶναι ἡ τελευταία μεταμόρφωσις (transformatio) καὶ ἡ τελικὴ ἀποθέωσις (glorificatio) τοῦ οὐμανισμοῦ». Στὴν αὐτοαποκαλουμένη Ρωμαϊκὴ «ἐκκλησία» ὁ Θεάνθρωπος Κύριος ἀπωθήθηκε στὸν οὐρανὸ καὶ στὴν θέση του τοποθετήθηκε ὁ ἀναπληρωτὴς Vicarius Christi, δηλαδὴ ὁ Πάπας!

Κατὰ τὸν ἴδιο Ὅσιο «στὴν ἱστορία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ὑπάρχουν τρεῖς κυρίως πτώσεις, τοῦ Ἀδάμ, τοῦ Ἰούδα καὶ τοῦ Πάπα. Ἡ οὐσία τῆς πτώσεως στὴν ἁμαρτία εἶναι πάντοτε ἡ ἴδια: τὸ νὰ θέλει κανεὶς νὰ γίνει καλὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του». Ἔτσι ὅμως ἐξισώνεται ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν διάβολο, ὁ ὁποῖος θέλησε νὰ γίνει καὶ αὐτὸς θεὸς διὰ τοῦ ἑαυτοῦ του. Ἡ ἰδιαιτερότητα τοῦ Παπισμοῦ, κατὰ τὸν ὅσιο Ἰουστίνο, ἔγκειται στὴν τόλμη του νὰ ἀναγάγει σὲ δόγμα τὸν σατανικὸ πόθο τοῦ ἀνθρώπου νὰ αὐτοθεωθεῖ. Μὲ ὅλα αὐτὰ ὁ Παπισμός, ὅπως ἐπισημαίνει ὁ ἴδιος Ὅσιος, τὸ μοναδικὸν «ἐργαστήριον σωτηρίας» στὸν κόσμο τοῦτο, ἡ Ἐκκλησία, μεταβάλλεται βαθμηδὸν εἰς δαιμονοποιημένον «ἐργαστήριον ἐκβιασμοῦ ἀνθρωπίνων συνειδήσεων καὶ ἀπανθρωπίας».

Αὐτὰ βράβευσαν μὲ χρυσὸ μετάλλιο ὁ Σύλλογος Ἀποφοίτων καὶ οἱ ὑποψήφιοι διδάκτορες τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Στέφανος Ἀθανασίου καὶ ὁ Γ. Γ. Σίσκος Ζήσης! Εὖγε τους!

Εἶναι νὰ μὴν κυριεύεται ἡ Ὀρθόδοξη ψυχὴ ἀπὸ βαθυτάτη μελαγχολία καὶ ἱερὴ ἀγανάκτηση;

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες,

«Ο ΣΩΤΗΡ»,01/12/2011