ΝΕΟΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ Ζ΄

ΝΕΟΠΑΝΡΩΣΙΣΜΟΥ ΑΝΑΙΡΕΣΙΣ Ζ΄

Ο ΣΥΜΒΙΒΑΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Tου Καθηγητή Αριστείδη Πανώτη

Άρχοντος Μ. Ιερομνήμονος της Μ.τ.Χ.Ε.

==============

Η πολεμική επιδρομή του Χίτλερ στην Ρωσία κατέδειξε την πολύτιμη συμβολή για αντίσταση του ρωσικού λαού της περιφρονημένης Ορθοδόξου Εκκλησίας.

Αυτό συνετέλεσε στο να διαφαίνεται μια διάθεση μετριάσεως της αντιθρησκευτικής τακτικής των σοβιετικών.

Θεώρησαν επωφελέστερη την συνεργασία με τους διοικούντες τότε την Εκκλησία στην Ρωσία μέσα στα πλαίσια των στόχων του καθεστώτος.

Έτσι εκλέχτηκε από Σύνοδο στις 31 Ιανουαρίου 1945 ως νέος Πατριάρχης ο από Λένινγκραντ Αλέξιος Α΄ Σιμάνσκυ, παρισταμένων των Πατριαρχών Αλεξανδρείας και Αντιοχείας και άλλων Ορθοδόξων αντιπροσώπων. Αυτός αναδέχθηκε την εντολή του σοβιετικού κόμματος να συναγάγει τους Ορθοδόξους των χωρών του «υπαρκτού σοσιαλισμού» παρουσία των άλλων Ορθοδόξων αντιπροσώπων, για να καταστρωθούν κοινές γραμμές πλεύσεως της Ορθοδόξου Εκκλησίας και στον ελεύθερο κόσμο υπό την σοβιετική επιρροή. Τότε τέθηκαν τα θεμέλια των συνάξεων για διάφορους εορτασμούς που διά της Εκκλησίας θα δειχνόταν το φιλορθόδοξο και αργότερα φιλειρηνικό πρόσωπο της σοβιετικής εξουσίας έναντι των δυτικών πολεμοκάπηλων!

Η πρώτη ευκαιρία δόθηκε με τον εορτασμό των 500 χρόνων της «αυτοκεφαλίας», που δόθηκε το 1448 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην μητρόπολή του στο Κιέβο της Ουκρανίας!

Τώρα την κληρονομία της Κιεβικής Εκκλησίας οικειοποιείται η Μόσχα και την τιμά για να χαραχθούν οι γραμμές συμπορείας των Ορθοδόξων κατά τις υποδείξεις της σοβιετικής διπλωματίας σε όλους τους τομείς εκκλησιαστικής δράσεως!

Ο εορτασμός αυτός τελικά μεταβλήθηκε σε «Πανορθόδοξο Συνέδριο» με αποφάσεις που περιλήφθηκαν σε δύο τόμους. Βασικός στόχος τους ήταν η υποκατάσταση της οικουμενικής διακονίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου, η αμφισβήτηση των προνομίων του και η υπερκέραση των πρωτοβουλιών του με σκοπό την ανέγερση ενός τείχους απομονώσεώς του από τα λοιπά Πατριαρχεία!

Αυτές οι πονηρές διεργασίες προβλημάτισαν τις κυβερνήσεις των ελευθέρων λαών και σκέφτηκαν την ενίσχυση του πατριαχικού θεσμού της Κωνσταντινουπόλεως με μια νέα προσωπικότητα ικανή να προτρέξει των κινήσεων του Μοσχοβίτικου Πατριαρχείου.

Έτσι, κινητοποιήθηκαν εξελίξεις για να κενωθεί ο Οικουμενικός Θρόνος από τον πατριάρχη Μάξιμο και να εκλεγεί λίγο μετά τα εν Μόσχα την 1η Νοεμβρίου 1948 ο από Αμερικής Αθηναγόρας.

ΠΗΓΗ:

Ιδιωτική Οδός