ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ Ο ΣΕΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΠΟΥ ΔΙΑΤΥΠΩΣΕ Ο ΣΕΒ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ

Της Χριστούφαντου

=====

Στίς 31 Μαρτίου 2015 σέ Ἱερατική Σύναξη τῆς Μητροπόλεως Ἐδέσσης ὁ Σεβ. Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος, εἶπε ὅτι «οἱ σύγχρονοι ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας...δέν μποροῦν νά χρησιμοποιοῦν τήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας γιά νά μένουν ἀγκυροβολημένοι στό παρελθόν. Δέν μποροῦν νά ἀγνοοῦν τό σήμερα καί νά ἀσχολοῦνται μέ τό παρελθόν μόνο, ἤ μέ τό ἀπώτερο μέλλον (τά Ἔσχατα)»! 

Ἡ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας δέν εἶναι κάτι τό παλαιό. Ἐάν σήμερα ἡ ποιμαντική χωλαίνει σέ ὑπερθετικό βαθμό, εἶναι διότι οἱ ποιμένες, μέ ἕνα ἐντελῶς ἀπαράδεκτο ὕφος, περιφρονοῦν καί κατηγοροῦν τήν Παράδοση καί τούς Ἱερούς Κανόνες, ὡς δῆθεν ''δογματισμό τῶν ἄκρων καί τῆς ἄτεγκτης ἀκρίβειας''. Δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρξει σωστή ποιμαντική ὅταν ἀπουσιάζει ἡ ὀρθή ἑρμηνεία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί τῆς Παράδοσης, καί τοῦτο διότι ἀπουσιάζει ἡ ζωντανή βιωματική-προσωπική ἐμπειρία τῆς Παράδοσης καί τῆς Γραφῆς.

Ἀπουσιάζει ἡ Πατερική διδαχή πού θεραπεύει τόν ὅλο ἄνθρωπο καί, ἀντί τηρητές τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ καί τῶν Πατερικῶν διδαχῶν, κάποιοι ποιμένες φθάσανε στό κατάντημα νά γίνονται κριτές τῆς ''Παρακαταθήκης''.  Τό ποιμαντικόν ἅλας ἔχασε ὡς φαίνεται τήν δύναμή του. Ἀλλά «ἐάν τό ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται» (Ματθ. ε´, 13).

Σέ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρει ὁ Σεβασμιώτατος Ἀλεξανδρουπόλεως κ. Ἄνθιμος, «ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ....Θέλει ἀγάπη, ἀναζητᾶ τήν χαρά...» Τήν ἀγάπη καί τήν χαρά πού ἀναζητᾶ ὁ ἄνθρωπος, αὐτό τό κενό μόνο μέ ἀντιπαραδοσιακές ρετσέτες καί οἰκουμενιστικές πομφόλυγες δέν πρόκειται νά πληρωθεῖ. Ἡ ἀγάπη καί ἡ χαρά δέν εἶναι μία ψευδοσυναίσθηση πού ξεγελᾶ τήν ἀνάγκη τῆς οὐσιαστικῆς μετάνοιας καί τοῦ ἰσόβιου ἀγώνα, οὔτε μία κατάσταση πού ἔρχεται μαγικῶ τῶ τρόπω καί μέ αὐθυποβολή. Ἡ "ἀγάπη" καί ἡ "χαρά" δίχως τήν ἀλήθεια δέ ὁδηγοῦν στήν μετάνοια καί στήν σωτηρία. Ἀπαιτεῖται ἡ κατήχηση καί ἡ καθοδήγηση ἀπό ποιμένες πού χαρακτηρίζονται ''παραδοσιακοί καί ἀγκυροβολημένοι'' στό πνεῦμα τῶν Ἁγίων καί τῶν Μαρτύρων τῆς Πίστης μας. Ὁ κάθε ποιμένας καλεῖται πρῶτα νά γίνει ''ψαράς'', νά ἁλιεύει καί νά θεραπεύει τίς ψυχές. Γιά νά γίνει ὅμως ἕνας ποιμένας τῆς Ἐκκλησίας ''ψαράς'' καί ''γιατρός'' πρέπει νά ζεῖ ὁ ἴδιος μέσα στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ καί στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἐπίσκοπος ὀφείλει νά ἀνταποκρίνεται στό λειτούργημά του, νά εἶναι εἰς τύπον καί τόπον Χριστοῦ καί διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. 

Σήμερα, μέ τήν προέλαση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας - ὅπως συνέβη στήν ἀρχαία Ἐκκλησία μέ τήν ἐπέλαση τοῦ Ἀρειανισμοῦ - ἐπιχειρεῖται συστηματικά ἡ ἀλλοίωση τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησιολογίας μέ τήν λεγομένη ''Εὐχαριστιακή Ἐκκλησιολογία'' - μεταπατερικός ὅρος. Αὐτή ἡ ''ἐκκλησιολογία'' εἶναι, γιά τούς Οἰκουμενιστές, ἡ βάση τῆς ἐπιδιωκόμενης ἀπό αὐτούς ''ἕνωσης'' τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τόν Παπισμό. 

Σήμερα, πού πολλοί ποιμένες ἀποκλίνουν πρός τόν Οἰκουμενισμό καί περιφρονοῦν τήν Παράδοση καί τούς Ἱερούς Κανόνες, εἶναι ἀδύνατον νά προσφέρουν εἰς τό ποίμνιον τήν ἀγάπη ἐν ἀληθεία, τήν κατήχηση πρός μετάνοια καί σωτηρία. Οἱ ἐπίσκοποι αὐτοί εἶναι μόνο «θρόνων διάδοχοι» καί ὄχι ταυτοχρόνως καί «τρόπων μέτοχοι».