ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ο Σέρβος Πατριάρχης Ειρηναίος δήλωσε ότι δεν ήρθε ο καιρός για την επίσκεψη του Πάπα Φραγκίσκου στη Σερβία και ότι ο λαός της Σερβίας θυμάται με πολλή πικρία τη στάση του καρδινάλιου Στέπινατς τον οποίο “αγιοποίησε” το Βατικανό αν και δεν έκανε τίποτα για να αποτρέψει το ολοκαύτωμα των 800,000 Σέρβων κατά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

Ευχάριστο το ότι ο Σέρβος Πατριάρχης μίλησε για το θέμα αν και δεν καταλάβαμε την παρατήρηση που έκανε ότι αν το Σερβικό κράτος προσκαλέσει τον Πάπα Φραγκίσκο θα είναι τιμή της Σερβικής Εκκλησίας να τον υποδεχθεί. Πετά την μπάλα στην πολιτική ηγεσία ή αλλοιθωρίζει ευμενώς για την επίσκεψη του Πάπα;

Οι επισκέψεις του Πάπα Φραγκίσκου σε ορθόδοξες χώρες αντενδείκνυνται απολύτως νοουμένου ότι ο Παπισμός δεν υποχώρησε σε τίποτε από τις αιρετικές θέσεις που πρεσβεύει αλλά αντίθετα τις προωθεί αποφασιστικά στους διαλόγους.

Μόνον τον “λαικό οικουμενισμό” θα βοηθούσε μια επίσκεψη του Πάπα στη Σερβία, ενώ θα άφηνε μεγάλη γεύση πικρίας στους Σέρβους ορθόδοξους πιστούς οι οποίοι βεβαίως δεν ξέχασαν το ολοκαύτωμα των Σέρβων από τους Κροάτες τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.

ΝΕΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΣΧΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΝΕΑ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΣΧΗΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Κατάνυξις”:

“Παρών στις εκδηλώσεις για τον Αγιασμό του Μύρου στην Αρμενία ήταν ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας κ.Θεόδωρος. Στη Λειτουργία του Σαββάτου που ήταν ανοικτή σε όλο το ποίμνιο προεξήρχε ο Πατριάρχης Αρμενίας κ. Καρέκιν Β΄ και έδωσαν το παρών 39 εκπρόσωποι Εκκλησιών και δογμάτων, μεταξύ αυτών και ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας.”

Τι δουλειά είχατε να παραστείτε στην τελετή του Μύρου των μονοφυσιτών της Αρμενίας, Μακαριότατε Αλεξανδρείας; Δεν σας φτάνουν τα συλλείτουργα που πραγματοποιείτε σε όλες σχεδόν τις Ορθόδοξες Εκκλησίες επεκτείνετε τον αντορθόδοξο ζήλο σας και στους αιρετικούς; Γιατί διασύρετε το πατριαρχικό αξίωμα με αυτό τον τρόπο; Δεν αντιλαμβάνεστε ότι με αυτού του είδους τις ενέργειες εμπεδώνετε τον λαικό οικουμενισμό;

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΥΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΣΕΒ. ΔΙΟΚΛΕΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΓΓΛΙΚΑΝΟΥΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ Ο ΣΕΒ. ΔΙΟΚΛΕΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ

Του ιστολογίου “Κατάνυξις”

=====

Πληροφορηθήκαμε από την Ιστοσελίδα της Μητροπόλεως Ντιτρόϊτ της Αρχιεπισκοπής Αμερικής για την τελευταία συνεδρίαση της Διεθνούς Επιτροπής για τον Διάλογο μεταξύ Αγγλικανών και Ορθοδόξων που έλαβε χώρα στις 19-25 Σεπτεμβρίου 2015 στο Μπάφαλο της Ν. Υόρκης και συγκεκριμένα στον χώρο της Ορθόδοξης ενορίας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Το ανακοινωθέν της Επιτροπής που υπογράφουν πρώτος ο Κάλλιστος Γουέαρ, ο και ορθόδοξος πρόεδρος αυτής της επιτροπής διαλόγου και στην συνέχεια οι υπόλοιποι σύνεδροι.

Ο Μητροπολίτης Νικόλαος του Ντιτρόιτ καλωσόρισε επίσημα την Επιτροπή στην Επισκοπή του, επαίνεσε και ενθάρρυνε τις προσπάθειες που γίνονται για διάλογο και τόνισε την επείγουσα ανάγκη υλοποίησης της χριστιανικής ενότητας ενώπιον των προκλήσεων και των οξύτατων προβλημάτων της παγκόσμιας κοινότητας.

Το θέμα αυτής της πρώτης ενότητας των εργασιών της Επιτροπής ήταν η θεολογική κατανόηση του ανθρώπινου προσώπου. Οι συνομιλητές συμφώνησαν στην κοινά αποδεκτή δήλωση: «Κατ' εικόνα και καθ’ ομοίωσιν του Θεού: μια ανθρωπολογία πλήρης ελπίδας». Όπως τονίζουν οι σύνεδροι στο ανακοινωθέν, η έκθεση με τα συμπεράσματα πάνω σε αυτό το θέμα, που πρόκειται σε λίγο καιρό να εκδοθεί, είναι το αποκορύφωμα 6 ετών συστηματικής μελέτης πάνω σε αυτά που μπορούν τόσο οι Αγγλικανοί όσο και οι Ορθόδοξοι ΜΑΖΙ να διατυπώσουν για τη σημασία της ανθρώπινου προσωπικότητας στο Θείο πρόσωπο.

Οποία πλάνη! Ο Επίσκοπος Κάλλιστος Γουέαρ, ως πρόεδρος αυτής της Επιτροπής, διακηρύσσει οτι: “ΜΑΖΙ με τους αγγλικανούς θα μπορέσουμε να εξάγουμε συμπεράσματα πάνω στο ανθρώπινο πρόσωπο του Κυρίου μας”!

Γιατί Σεβασμιώτατε; Δεν γνωρίζει αρκετά η Ανατολική Ορθόδοξη του Χριστού Εκκλησία περί του Θείου προσώπου ώστε να σας καλύψει και με την σειρά σας να καλύψετε και όσους Αγγλικανούς διψούν για αλήθεια;

Δεν γνωρίζουν οι πατέρες μας αρκετά περί του ανθρωπίνου προσώπου και περί ανθρώπινης φύσεως του Κυρίου; Ούτε η εμπειρία της Ορθόδοξης Εκκλησία σας αρκεί;

Αναλαμβάνετε να σηκώσετε στους ώμους σας το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας μας, που μόνο θεμελιωμένο στους Πατέρες μας αντιλαμβανόμαστε, στον διάλογο με αιρετικούς, αλλόθρησκους και αλλόδοξους.

Αυτό το ΜΑΖΙ Σεβασμιώτατε μας πληγώνει, μας λυπεί και για εσάς προσωπικά, αλλά κυρίως και για τον χαρακτήρα αυτού του ανόσιου και βλάσφημου διαλόγου, που αποδεικνύεται για άλλη μια φορά οικουμενιστική εκτροπή.

Φυσικά οι συνεδριάσεις της Επιτροπής πλουτίστηκαν με συμπροσευχές και συλλείτουργα και δυστυχώς μια ολόκληρη Μητρόπολη αλλά κυρίως η ενορία του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στο Μπάφαλο, σύρθηκε σε υποστήριξη αυτού του επικίνδυνου οικουμενιστικού διαλόγου, καθώς και της κατ’ επίφασιν ιεραποστολής, μιας και ο εφημέριός τους π. Χρήστος Χρηστάκης, ήταν ο Γραμματέας της Επιτροπής.

ΚΑΤΑΣΚΑΝΔΑΛΙΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ Ο ΣΕΒ. ΑΥΣΤΡΙΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ

Ο ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΑΥΣΤΡΙΑΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΙ Η ΠΑΠΙΚΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΚΑΝΔΑΛΙΣΑΝ ΟΛΗ ΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΜΕ ΤΙΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΣΧΗΜΙΕΣ ΤΟΥΣ. 

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΟΤΑΤΟΣ ΑΠΕΔΕΙΞΕ ΕΑΥΤΟΝ ΟΠΑΔΟΝ ΤΟΥ ΠΙΟ ΠΡΟΧΩΡΗΜΕΝΟΥ ΣΥΓΚΡΗΤΙΣΜΟΥ.

ΕΧΕΙ ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΑΝΑΔΕΙΧΘΕΙ ΣΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟ ΑΣΤΕΡΑ ΠΡΩΤΟΥ ΜΕΓΕΘΟΥΣ.

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ Θ΄

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Θ΄

Του Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου

=====

Στὰ πλαίσια τῆς ἀξιολογήσεως τοῦ διαλόγου μὲ τοὺς Παπικοὺς ἐλέχθη, μεταξὺ ἄλλων, ὅτι «ὁ διάλογος οὗτος καίπερ ὁ σπουδαιότερος πάντων τῶν ἄλλων καὶ κατὰ τοὺς βυζαντινοὺς χρόνους διεξαχθεὶς ὑπὸ διαφόρους συνθήκας ἄνευ ἀποτελέσματος, ὡς στηριχθεὶς ἐπὶ μὴ ὀρθῆς βάσεως καὶ ὑπαγορευθεὶς οὐχὶ ὑπὸ γνησίου χριστιανικοῦ πνεύματος, ἀλλ’ ἐπιβληθεὶς ἔξωθεν διὰ τῆς βίας, κατὰ τοὺς ἡμετέρους χρόνους εἰσέτι δὲν ἔχει ἀρχίσει ἐπισήμως».[1]

Εδώ παρουσιάζονται οἱ μετὰ τὸ σχίσμα διάλογοι μὲ τοὺς Παπικοὺς ὡς μὴ ἀποτελεσματικοὶ ἐξ αἰτίας τῆς ἐλλείψεως ὀρθῆς βάσεως καὶ γνησίου χριστιανικοῦ πνεύματος. Στοὺς διαλόγους αὐτούς, ὅπως γνωρίζουμε, οἱ ἅγιοι Πατέρες μας ἔμεναν πάντα ἀνυποχώρητοι στὰ ὀρθόδοξα δόγματα καὶ ἔθεταν πάντα ὡς ἀπαράβατο ὅρο ἑνώσεως τὴν ἀποβολὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν τοῦ Παπισμοῦ καὶ τὴν ἐπιστροφὴ στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐπειδή ὅμως οἱ Παπικοὶ ἐπέμεναν πεισματωδῶς στὶς πλάνες τους, οἱ διάλογοι αὐτοὶ δὲν καρποφόρησαν. Οἱ μετέχοντες στή «Διασκέψη» ἀπορρίπτουν τὴν πατερικὴ βάση τοῦ παρελθόντος, ποὺ στηρίζεται στὰ ὀρθόδοξα δόγματα, διότι δῆθεν ἀπ' αὐτὴ ἀπουσιάζει τὸ γνήσιο χριστιανικὸ πνεῦμα, καὶ φιλοδοξοῦν νὰ τοποθετήσουν μιὰ νέα βάση στὸ διάλογο, οἰκουμενιστικῆς ἐμπνεύσεως καὶ προοπτικῆς, ποὺ θὰ ἀποτελέσει τὸ θεμέλιο γιὰ τὴν ἀνοικοδόμηση «συγκρητιστικοῦ - οὐνιτικοῦ» τύπου ἑνώσεως μὲ τὸν Παπισμό.

Στὴ συνέχεια ἐκφράζεται ἡ πεποίθηση ὅτι «διὰ τοῦ διαλόγου οἱ Ὀρθόδοξοι προσφέρομεν ὀφειλετικὴν μαρτυρίαν εἰς τὸν ἑτερόδοξον κόσμον…..», καὶ ὅτι «ὁ διάλογος θὰ ἐπιτρέψει εἰς ἡμᾶς νὰ ἐκτιμήσωμεν…..τὸ πνευματικὸν μεγαλεῖον, τὴν εὐαγγελικὴν προσπάθειαν, τὴν θεολογικὴν σοβαρότητα τῶν Ἐκκλησιῶν τῆς Δύσεως, ἴσως δὲ καὶ ὡρισμένας συμπληρωματικὰς τῶν ἰδικῶν μας  ὄψεις τῆς πνευματικῆς ζωῆς αὐτῆς. Ὅ,τι προέχει εἶναι ὄχι τόσον νὰ ἀντιδικῶμεν μὲ τὰς  ἄλλας Ἐκκλησίας, ὅσον τὸ νὰ δείξωμεν διὰ μιᾶς ἀνανενεωμένης πνευματικῆς ζωῆς παρ’ ἡμῖν καὶ διὰ τῆς ἐμβαθύνσεως τῆς παραδόσεως, ὅτι μία τοιαύτη νοσηρὰ ἐκβλάστησις, ἢ παραμόρφωσις τῆς Δύσεως, δύναται νὰ θεραπευθῇ διὰ μιᾶς αὐξούσης ἐκτιμήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας».[2]  Ὡστόσο ἡ μέχρι τώρα πεῖρα τῶν διαλόγων ἀπέδειξε, μὲ πάμπολλα ἀποδεικτικὰ στοιχεῖα,[3]  ὅτι ὄχι μόνο «ὀφειλετικὴν μαρτυρίαν» Ὀρθοδόξου πίστεως δὲν μπορέσαμε νὰ προσφέρουμε στοὺς αἱρετικοὺς τῆς Δύσεως, ἀλλὰ φθάσαμε δυστυχῶς στὸ ἀκριβῶς ἀντίθετο ἀποτέλεσμα, νὰ συμμαρτυροῦμε δηλαδὴ στὴν πλάνη καὶ τὴν αἵρεση, καὶ νὰ ἀναγνωρίζουμε τὶς αἱρέσεις αὐτὲς ὡς ἀληθεῖς ἐκκλησίες! Πέραν τούτου πῶς εἶναι δυνατὸν οἱ «Ἐκκλησίες τῆς Δύσεως», ποὺ βρίσκονται σὲ πλάνη καὶ πνευματικὸ σκοτάδι, νὰ διαθέτουν «πνευματικὸν μεγαλεῖον» καὶ «θεολογικήν σοβαρότητα»; Πῶς μποροῦν ἐπίσης οἱ ἀντιπρόσωποί μας στοὺς διαλόγους νὰ ἔχουν «ἀνανενεωμένη πνευματικὴ ζωή», ὅταν νοθεύουν τὴν ὀρθόδοξη πίστη καὶ δὲν βαδίζουν ἐπάνω στὰ ἴχνη τῶν ἁγίων Πατέρων μας;  Ὅπου νοθεύεται ἡ πίστη, ἐκεῖ νοθεύεται καὶ ἡ πνευματικὴ ζωή καὶ εἶναι ἀδύνατη ἡ ἀνανέωσή της.

Ἡ Γ΄ Προσυνοδικὴ ἐπεξεργάσθηκε ἐπίσης  καὶ τὸ θέμα: «Συμβολὴ τῶν κατὰ τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν εἰς τὴν ἐπικράτησιν τῶν χριστιανικῶν ἰδεωδῶν τῆς εἰρήνης, τῆς ἐλευθερίας, τῆς ἀδελφοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης μεταξὺ τῶν λαῶν καὶ ἄρσιν τῶν φυλετικῶν διακρίσεων». Στὰ πλαίσια τοῦ ἐν λόγῳ θέματος ἐλέχθη μεταξὺ ἄλλων ὅτι «αἱ κατὰ τόπους Ὀρθόδοξοι Ἐκκλησίαι ἐν στενῇ συνεργασίᾳ μεθ’ ὅλων τῶν ἀγαπώντων τὴν εἰρήνην ὀπαδῶν τῶν λοιπῶν ἐν τῷ κόσμῳ θρησκειῶν, θεωροῦν χρέος των νὰ ἐργάζωνται διὰ τὴν εἰρήνην ἐπὶ τῆς γῆς καὶ τὴν ἐπικράτησιν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξὺ τῶν λαῶν».[4]

Οἱ ἅγιοι καὶ θεοφόροι Πατέρες ξεκαθάρισαν ἅπαξ διὰ παντὸς καὶ σαφέστατα τὸ θέμα τῆς εἰρήνης καὶ τὸ θέμα τῶν σχέσεων μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἀλλοδόξους, μὲ βάση βεβαίως τὴν εὐαγγελικὴ διδασκαλία καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων. Κανεὶς δὲν ἀμφιβάλλει ὅτι οἱ πόλεμοι, οἱ συγκρούσεις, οἱ αἱματοχυσίες καὶ οἱ τρομοκρατικὲς ἐνέργειες, δὲν εἶναι σύμφωνες μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ὅλα αὐτὰ εἶναι ἐπακόλουθα τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τότε μόνο θὰ ἐκλείψουν, ὅταν ὁ ἄνθρωπος θὰ ἐπιστρέψει στὸν Θεὸ ἐν μετανοίᾳ, μέσα στοὺς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας, καὶ θὰ ἐφαρμόσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ὑποδεικνύει βέβαια τὸν τρόπον τῆς θεραπείας τοῦ κακοῦ, δὲν μπορεί ὅμως νὰ μεταβληθεῖ σὲ ἕναν ἐγκόσμιο εἰρηνευτικὸ ὀργανισμό, οὔτε νὰ ἐγκλωβισθεῖ σὲ ἐγκόσμιους ρόλους, διότι τότε μοιραία ἐκκοσμικεύεται καὶ ἐκφυλίζεται καὶ χάνει τὴ σωτηριολογική της ἀποστολή. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ εἰρηνεύσει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, ὡς ἀπαραίτητη προϋπόθεση γιὰ νὰ εἰρηνεύσουν στὴ συνέχεια καὶ οἱ ἄνθρωποι μεταξύ τους. Ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι νὰ προσφέρει τὸν Χριστό, τὸν μόνο εἰρηνοποιό, ὁ ὁποῖος κατὰ τὸν Ἀπόστολο εἶναι «ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφ. 2,14)  Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἡ εἰρήνη δὲν ἔχει κοσμικὸ χαρακτήρα καὶ δὲν σημαίνει ἁπλῶς τὴν ἀπουσία πολέμου, ἀλλὰ εἶναι κατὰ τὸν Ἀπόστολο καρπὸς τοῦ ἁγίου Πνεύματος:«ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη…» (Γαλ.  5,22).  Ἐξ ἄλλου καὶ ὁ Χριστὸς ἀντιδιαστέλλει «τὴν εἰρήνη» τὴν ἰδική του, ποὺ εἶναι καρπὸς τοῦ Πνεύματος, ἀπὸ τὴν «κοσμικὴ εἰρήνη»: «εἰρήνην τὴν ἐμὴν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθὼς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγὼ δίδωμι ὑμῖν» (Ιω. 14,27). Σᾶς δίνω δηλαδὴ τὴ ἰδική μου εἰρήνη, ὄχι σὰν αὐτή, ποὺ δίνει ὁ κόσμος. Αὐτὴ τὴν εἰρήνη τοῦ Χριστοῦ, καὶ μόνο αὐτὴν, καλεῖται νὰ δώσει ἡ Ἐκκλησία στὸν κόσμο, πού, ὅταν ὑπάρχει, φέρνει ἀπὸ μόνη της καὶ τὴν ἄλλη εἰρήνη στὸν κόσμο. 

Πέραν τούτου, ἡ εἰρήνη δὲν εἶναι πάντοτε ἐπαινετή, οὔτε ὁ πόλεμος εἶναι πάντοτε ἐπίμεμπτος. Ὑπάρχει ἐπίμεμπτη εἰρήνη, ὅταν συμβιβαζόμαστε μὲ τὴν πλάνη καὶ προδίδουμε τὴν ἀλήθεια, καὶ ὑπάρχει ἐπαινετὸς πόλεμος, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Χριστός, λέγοντας: «Μὴ νομίσητε, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν, οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἀλλὰ μάχαιραν. Ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ  νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ» (Ματθ. 10,34-36). Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τὸν λόγο τοῦ Χριστοῦ, λέει: «Οὐ γὰρ πανταχοῦ ὁμόνοια καλόν. Καὶ ἐπὶ τοῦ πύργου ἐκείνου (τῆς Βαβέλ) τὴν κακὴν εἰρήνην ἡ καλὴ διαφωνία ἔλυσε καὶ ἐποίησεν εἰρήνην».[5]  Καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος ἐπιβεβαιώνει: «Κρείττων γὰρ ἐπαινετὸς πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».[6]

Στὸ κείμενο τῆς Γ΄ Προσυνοδικῆς γίνεται ἀκόμη λόγος γιὰ «στενὴ συνεργασία μεθ’ ὅλων τῶν ἀγαπώντων τὴν εἰρήνην ὀπαδῶν τῶν λοιπῶν ἐν τῷ κόσμῳ θρησκειῶν». Πῶς ὅμως μποροῦμε νὰ συμφιλιωθοῦμε καὶ νὰ συνεργασθοῦμε  μὲ τὶς ἄλλες θρησκεῖες, ποὺ βρίσκονται στὸ σκότος τῆς πλάνης, χωρὶς νὰ προσκρούσουμε στὸν θεόπνευστο λόγο τοῦ Ἀποστόλου: «Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες ἀπίστοις. Τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ; Τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;» (Β΄Κορ. 6,14).

(Συνεχίζεται)

ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΟΥ Β΄ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ

ΠΑΓΙΩΣΗ ΤΟΥ Β΄ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΣΕΡΒΙΑΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Όπως μεταδίδει το ιστολόγιο eparhija prizren.org  ο καθαιρεθείς και αναθεματισθείς στις 29.5. ε.έ. από την Ι. Σύνοδο του Πατριαρχείου Σερβίας Σεβ. Αρτέμιος (Ραντοσάβλιεβιτς) προχώρησε, δυστυχώς, κι άλλο στον κατήφορο του Σχίσματος, αφού στις 30 Αυγούστου προέβη σε καινούργια «χειροτονία», μαζί με τον, επίσης υποστάντα τα ίδια επιτίμια, «χωρεπίσκοπο» Λοζάνσκυ Νικόλαο. 

Συγκεκριμένα «χειροτόνησαν» τον ιερομόναχο Μάξιμο (Μπλαγκόγιε) Νοβάκοβιτς ως «χωρεπίσκοπο» Νοβομπρέντσκυ και Πανόνσκυ. Αυτό έλαβε χώραν την Κυριακή 30 Αυγούστου 2015 στην πόλη Λιούλιατς της Σερβίας στη Μονή Ιωάννου του Προδρόμου, που κατέχουν οι οπαδοί του. Μάλιστα ανάρτησαν κι εκατοντάδες φωτογραφίες στο ως άνω ιστολόγιο που πιστοποιούν του λόγου το ασφαλές. 

Ο πρώην επίσκοπος Πρίζρεν Αρτέμιος, ελληνομαθής, με διδακτορικό του ΕΚΠΑ, μαθητής του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, ξεκίνησε πολεμώντας τον οικουμενισμό, πράγμα και σωστό και πρέπον και προσάδον στις διδαχές του Αγίου Ιουστίνου. Όμως μετά το 2010 έφτασε στο άλλο άκρο, κατέληξε δηλαδή να δημιουργήσει δική του σχισματική ομάδα, αποκομμένη από την εν Σερβία Ορθόδοξη Εκκλησία. 

Ο γράφων αισθάνεται πολλή πικρία και γράφει περίλυπος τις γραμμές αυτές, διότι γνώρισε εκ του σύνεγγυς τον τότε ιερομόναχο Αρτέμιο, όταν σπούδαζε στην Αθήνα τη δεκαετία του 1970. Αργότερα ο ιερομόναχος Αρτέμιος επέστρεψε στην πατρίδα του κι έγινε ηγούμενος της Ιεράς Μονής Τσέρνα Ρέκα. Χαρήκαμε πολύ όταν μάθαμε ότι ο σεμνός κι ευσεβής ηγούμενος αναδείχθηκε επίσκοπος Ράσκας και Πριζρένης. Όλα εκείνα τα δύσκολα χρόνια  της δεκαετίας του 1990, με τον πόλεμο στο Κοσσυφοπέδιο, έμεινε εκεί κι αντιμετώπισε το μένος των Αλβανών. Μόλις γλύτωσε από το θάνατο όταν Γερμανοί στρατιώτες τον έσωσαν από τους Αλβανούς φονιάδες του Ουτσεκά στο Πρίζρεν. 

Η συνέχεια είναι γνωστή. Έφτασε μέχρι το Σχίσμα. Προέβη σε δύο ανυπόστατες «χειροτονίες» εις πείσμα των ιερών κανόνων. Καμιά Ορθόδοξη Εκκλησία ΔΕΝ τον αναγνωρίζει. Ας ευχηθούμε οι ευχές του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς να έχουν σαν αποτέλεσμα την επιστροφή του πολιού γέροντος Αρτεμίου κι όλων των οπαδών του στην Εκκλησία. Εμείς ας προσευχηθούμε θερμά στο Δομήτορα της Εκκλησίας να λαλήσει αγαθά στην καρδία του δούλου του Αρτεμίου έστω και τώρα, την υστάτη.

ΝΕΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΝΕΟΣ ΑΘΛΟΣ ΤΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Με συναισθήματα βαθύτατης ικανοποίησης διαβάσαμε εκτενή σχολιασμό που επιγράφεται “Σύντομος σχολιασμός των εισηγήσεων κατά την πρόσφατη σύναξη των ιεραρχών του Θρόνου” του Γραφείου επί των αιρέσεων της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς. 

Πρόκειται για θαυμάσιο κείμενο που αναιρεί βήμα προς βήμα όλες τις εισηγήσεις που έγιναν κατά τη Σύναξη των ιεραρχών του Οικουμενικού Θρόνου με την παράλληλη παράθεση της ορθόδοξης ομολογίας της πίστεως.

Το κείμενο δεν υπογράφεται από συγκεκριμένο θεολόγο γι’ αυτό και δεν γνωρίζουμε τον συντάκτη του. Τον γνωρίζει όμως ο Χριστός για τον Οποίο γράφτηκε το κείμενο, ο Οποίος θα δώσει την οφειλόμενη τιμή στον ταπεινό δούλο Του.

Πρόκειται για εξαιρετικό κείμενο που δίνει απάντηση σε όλα τα θέματα του Οικουμενισμού και το οποίο κονιορτοποιεί τις θέσεις του εχθρού της αληθείας.

Ευχαριστούμε και συγχαίρουμε θερμά τη Μητρόπολη Πειραιώς για το εξαιρετικό αυτό κείμενο το οποίο θα αναδημοσιεύσουμε εν καιρώ σε συνέχειες για να τύχει μεγαλύτερης προσοχής από τους αναγνώστες μας αφού πρόκειται για εκτενές κείμενο 7,500 χιλιάδων περίπου λέξεων.

Αισθανόμαστε πραγματική συγκίνηση και μεγάλη χαρά επειδή στο αντιοικουμενιστικό στρατόπεδο ανήκουν αξιόλογοι θεολόγοι που κατέχουν σε βάθος τα θέματα του Οικουμενισμού οι οποίοι καταθέτουν την μαρτυρία τους. Κύριος ο Θεός μνησθείη της ομολογίας τους εν ημέρα Κρίσεως.

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ Η ΟΓΔΟΗ ΚΑΙ Η ΕΝΝΑΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΕΙΡΗΝΑΙΟΥ ΝΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΤΟΥΝ Η ΟΓΔΟΗ ΚΑΙ Η ΕΝΝΑΤΗ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΟΔΟΙ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Κεραυνός εν αιθρία ή μάλλον άνθηση αμυγδαλιάς στο καταχείμωνο υπήρξε η πρόταση του Μακαριότατου Πατριάρχη Σερβίας Ειρηναίου προς τις Ορθόδοξες Εκκλησίες ώστε η μέλλουσα να συνέλθει Πανορθόδοξη Σύνοδος να αναγνωρίσει ως ογδόη Οικουμενική την Σύνοδο που δικαίωσε τον Μέγα Φώτιο το 879-880 και ως εννάτη Οικουμενική τη Σύνοδο που δικαίωσε τον Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά το 1351.

Αυτή είναι αφ’ εαυτού ενέργεια που αλλάζει άρδην τα δεδομένα για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Σ’ αυτή την περίπτωση θα έχει λόγο συγκλήσεως και θα αποκτήσει βαρύνοντα λόγο στη ζωή της Εκκλησίας.

Με τα σημερινά δεδομένα η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος βρίσκεται εκτός του πνεύματος της Ορθοδοξίας και του συνοδικού πολιτεύματος της Εκκλησίας και έχει πέσει σε πλήρη ανυποληψία στη συνείδηση των πιστών επειδή θα ασχοληθεί με ήσσονος σημασίας θέματα, θα παρακάμψει τα ουσιαστικά που ζητούν επιτακτικά λύση και θα προσπαθήσει να επιβάλει τον Οικουμενισμό ως την επίσημη γραμμή της Εκκλησίας.

Ο Θεός να φωτίσει τον Παναγιότατο και τους Μακαριότατους αρχηγούς των Ορθοδόξων Εκκλησιών να αποδεχθούν ασμένως την πρόταση του Σέρβου Πατριάρχη.

Ευχαριστούμε τον Σεβ. Πειραιώς που με τη συγχαρητήρια επιστολή του γνωστοποίησε την πρόταση στο πλήρωμα της Εκκλησίας. Για λόγους αληθείας και δικαιοσύνης πρέπει να ευχαριστήσουμε, επίσης, και τον Σεβ. Μητροπολίτη πρώην Ερζεγοβίνης Αθανάσιο (Γιέφτιτς) ο οποίος πιθανότατα είναι ο εμπνευστής της πρότασης του Σέρβου Πατριάρχη.

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΤΩΝ Η΄ ΚΑΙ Θ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΣΥΓΧΑΙΡΕΙ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΣΕΡΒΙΑΣ ΕΙΡΗΝΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ ΩΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΤΩΝ Η΄ ΚΑΙ Θ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ

======

Σπεύδω ταπεινῶς καί πολυσεβάστως ἵνα ὑποβάλω τῇ Ὑμετέρᾳ Γεραρᾷ Μακαριότητι, ὡς ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις, θερμάς συγχαρητηρίους εὐχάς καί εὐχαριστίας διά τήν Ὑμετέραν πρότασι, θεολογικῶς καί ἐπιστημονικῶς ἐρειδομένην καί στοιχοῦσα πρός τήν Ἀποστολικοπαράδοτον πίστι, ἡ ὁποία ἀνηῦρε εἰς τό πλήρωμα τοῦ χρόνου τήν Ὑμετέραν στιβαράν ἐκκλησιαστικήν Προσωπικότητα, πού ἀνέλαβε τήν ἱεράν ῤηξικέλευθον πρωτοβουλίαν τήν ἐκφράζουσαν καί τήν συνείδησι τῶν ὁμοδόξων Ἀδελφῶν ἐν Χριστῷ Ἐκκλησιῶν, ἀναγνωρίσεως ὑπό τῆς μελλούσης νά συνέλθῃ Πανορθοδόξου Συνόδου, τῆς ἐπί Μεγάλου Φωτίου καί ἐν ἔτει 879-880 ἐν Κωνσταντινουπόλει συγκληθείσης Συνόδου ὡς Ὀγδόης Οἰκουμενικῆς καί τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐν ἔτει 1351 συγκληθείσης Συνόδου, ἐπί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ὡς Ἐνάτης Οἰκουμενικῆς, καθ’ ὅτι πληροῦν τάς ἱστορικοκανονικάς προϋποθέσεις καί ἀντιμετώπισαν θεοφιλῶς ὑψίστης σπουδῆς καί σημασίας δογματικά θέματα,  ὥστε νά ὁλοκληρωθῇ πανορθοδόξως ἡ ἔκφρασις τῆς ἑνιαίας ἀκαινοτομήτου καί ἀδιαιρέτου Ἀποστολικῆς καί Πατερικῆς πίστεως καί urbi et orbi νά διακηρυχθῇ πανανθρωπίνως ἡ ὀρθόδοξος αὐτοσυνειδησία καί ὁ κραταιός καί πάντοτε ἐπίκαιρος λόγος τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί τῶν θεοφόρων Ἁγίων Πατέρων, διά τοῦ ὁποίου διασφαλίζεται ἡ ἀληθής χριστιανική ἀνθρωπολογία καί ἡ ὀντολογική ἀναγωγή αὐτῆς διά τῆς καθάρσεως, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς θεώσεως ἐντός τοῦ συγκεχυμένου καί δυσδιακρίτου κόσμου πού προωθεῖ τήν ὁμογενοποίησιν καί τήν καταδολίευσιν τοῦ προσώπου.

ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟ

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΣΥΝΕΔΡΙΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΙΑΣΚΕΨΕΩΝ ΣΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΙΣΤΗ ΔΙΑΚΟΝΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Ι΄

Του Αρχιμ. Παύλου Δημητρακόπουλου

=====

Β) Ἡ καθιέρωση τῶν «Συνεδρίων» καὶ τῶν «Διασκέψεων»

ὡς θεσμῶν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Μελέτιος ὁ Δ΄ (Μεταξάκης) συνεκάλεσε τὸ 1923, ὅπως ἐλέχθη προηγουμένως, γιὰ πρώτη φορὰ στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, «Πανορθόδοξο Συνέδριο». Μὲ τὴν πράξη του αὐτὴ καθιερώνει στὸ ἑξῆς, καινοτομώντας, τὴν τακτικὴ τῶν «Συνεδρίων», ἡ ὁποία καθίσταται πλέον θεσμὸς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ἐγκαταλείπεται δηλαδή, τουλάχιστον σὲ πανορθόδοξο ἐπίπεδο, ὁ ἀπὸ αἰώνων καθιερωμένος, καὶ σ’ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους τοὺς Ἀποστόλους ἀναγόμενος, θεσμός τῶν Συνόδων, γιὰ τὴν ἐπίλυση καὶ ἀντιμετώπιση ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ποὺ ἔχουν γενικότερο πανορθόδοξο οἰκουμενικὸ χαρακτήρα, καὶ υἱοθετεῖται μια καινοτομία οἰκουμενιστικοῦ χαρακτήρα, ποὺ εἶναι ξένη πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση καὶ ποὺ ἀνάγει τὴν προέλευσή της στὰ Συνέδρια καὶ στὶς Συνελεύσεις τῶν Προτεσταντῶν τοῦ Π.Σ.Ε. Ἡ διαφορὰ μεταξὺ Προτεσταντικῶν «Συνεδρίων» καὶ «Διασκέψεων» ἀφ’ ἑνός, καὶ Ὀρθοδόξων Συνόδων  ἀφ’ ἑτέρου εἶναι οὐσιώδης, διότι στὶς Ὀρθόδοξες Συνόδους δικαίωμα συμμετοχῆς ἔχουν ὅλοι οἱ ἐν ἐνεργείᾳ ἐπίσκοποι τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, ἐνῶ στὰ Προτεσταντικὰ Συνέδρια καὶ Συνελεύσεις λαμβάνουν μέρος ὁρισμένοι μόνο ἀντιπρόσωποι ἀπὸ κάθε Προτεσταντικὴ ὁμάδα. Ὁ ἀποκλεισμὸς τῆς συμμετοχῆς στὰ Συνέδρια καὶ στὶς Συνελεύσεις ὅλων τῶν ἐπισκόπων, καὶ ἡ συμμετοχὴ σ’ αὐτὰ μόνο ὁρισμένων ἀντιπροσώπων, δημιουργεῖ σοβαρότατο πρόβλημα. Παρέχει δηλαδὴ τὴ δυνατότητα σὲ οἰκουμενιστὲς πατριάρχες καὶ ἀρχιεπισκόπους αὐτοκεφάλων Ἐκκλησιῶν νὰ ἐπιλέγουν ὡς ἀντιπροσώπους πρόσωπα τῆς ἀρεσκείας τους, ποὺ δὲν ἐμφοροῦνται ἀπὸ Ὀρθόδοξο φρόνημα, ἀλλὰ διακατέχονται ἀπὸ οἰκουμενιστικὲς ἀντιλήψεις καὶ πεποιθήσεις.

Στὰ χρόνια ποὺ ἀκολούθησαν ὁ ὅρος «Συνέδριο» ἀλλάζει ὀνόματα καὶ θὰ μετονομασθεῖ διαδοχικὰ «Προσύνοδος», «Πανορθόδοξος Διάσκεψις» καὶ «Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξος Διάσκεψις», ποὺ θὰ ἔχουν οὐσιαστικὰ τὸν ἴδιο οἰκουμενιστικὸ χαρακτήρα. Ἡ Δ΄ Πανορθόδοξη Διάσκεψη τῆς Γενεύης, τὸ 1968, κατήργησε τὸν ὅρο «Προσύνοδος» καὶ καθιέρωσε στὸ ἑξῆς τὶς «Προσυνοδικὲς Πανορθόδοξες Διασκέψεις» ὡς ὅρο καὶ ὡς μέθοδο προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου, μὲ τὸ ἑξῆς σκεπτικό: «Ἡ Διάσκεψις ἀπεφάσισε, “ὅπως ἡ Προσύνοδος ἐγκαταλειφθῇ ὥς τε ὅρος καὶ ὡς στάδιον προπαρασκευῆς τῆς Συνόδου, διότι οὔτε πρὸς τὰ πράγματα ἀνταποκρίνεται, οὔτε ἀπαντᾷ ἐν τῇ καθ’ ἡμᾶς Θεολογία τῶν Συνόδων τοιοῦτος θεσμὸς καὶ ὅρος Προσυνόδου. Ἀποτελεῖ οὗτος νεολογισμόν, διότι ἡ Ἐκκλησία ἐγνώρισε μόνον Συνόδους Οἰκουμενικάς, ἢ Τοπικάς, μείζονας ἢ ἐλάσσονας, διαφόρων κατηγοριῶν, ἀλλὰ πάντοτε Συνόδους, οὐδέποτε δέ τι ἔλαττον τῆς Συνόδου, οἷον Προσύνοδον”».[7] Ἐὰν ὅμως ὁ ὅρος «Προσύνοδος» εἶναι ἀδόκιμος καὶ ὀρθῶς ἀπορρίφθηκε, ἐξ ἴσου ἀδόκιμος εἶναι καὶ ὁ ὅρος «Προσυνοδικὴ Πανορθόδοξος Διάσκεψις», ὄχι μόνο διότι καὶ αὐτὸς εἶναι ξένος πρὸς τὴν Ὀρθόδοξη Παράδοση, ἀλλὰ καὶ διότι οἱ «Προσυνοδικὲς Διασκέψεις» ἐπέχουν περίπου θέση «Προσυνόδου», ἀφοῦ καὶ ἐδῶ λαμβάνονται συνοδικῆς ἰσχύος ἀποφάσεις, οἱ ὁποῖες ἀναμένεται νὰ υἱοθετηθοῦν ἀπὸ τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο.  

Πάντως τὸ οὐσιῶδες στὴν προκειμένη περίπτωση εἶναι τὸ γεγονός, ὅτι στὶς Διασκέψεις αὐτὲς ἐλήφθησαν ἐκ τῶν προτέρων συνοδικοῦ χαρακτῆρος ἀποφάσεις χωρὶς νὰ δοθεῖ «χῶρος» γιά νὰ λαλήσει τὸ  Πνεῦμα τὸ ἅγιο στην μέλλουσα να συνέλθη Ἁγία καὶ μεγάλη Σύνοδο. Κλασικὴ περίπτωση ποὺ ἀποδεικνύει τὰ πάρα πάνω συμπεράσματά μας, ἀποτελεῖ ἡ ἐφαρμογὴ τῶν ἀποφάσεων τῆς Δ΄ Προσυνοδικῆς, (2009), ποὺ ἀσχολήθηκε μὲ τὸ θέμα τῆς Διασπορᾶς, προτοῦ καν ἀποφανθεῖ γιὰ τὸ θέμα αὐτὸ ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθη Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος. Ὡστόσο οἱ προειλημμένες ἀποφάσεις, ὅπου ὁ ἀνθρώπινος παράγων παίζει τὸν κυρίαρχο, ἢ καὶ τὸν ἀποκλειστικὸ ρόλο στὴ λήψη τῶν ἀποφάσεων, ἀποτελοῦν κατ’ οὐσίαν ἐμπαιγμὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἕνα ἀπὸ τὰ χαρακτηριστικότερα γνωρίσματα τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸ μὲ τέτοιου εἴδους ἀνθρώπινες μεθοδεύσεις, ξένες πρὸς τὴν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, νὰ θεωρηθεῖ μιὰ τέτοια Σύνοδος ὡς γεγονὸς Πεντηκοστῆς, ὅπου θὰ πνεύσει καὶ θὰ ὁμιλήσει διὰ τῶν Συνοδικῶν μελῶν τὸ ἴδιο τὸ ἅγιο Πνεύμα; Λοιπόν, ἡ μέλλουσα νὰ συνέλθει Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος, ἂν κάποτε συνέλθει, δὲν θὰ εἶναι, ὑπ' αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις, τίποτε ἄλλο παρὰ ἕνα «θέατρο ἐντυπώσεων».

(Συνεχίζεται)

[1]Γραμματεία ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ, …….ο.π.  σελ. 113.

[2]Γραμματεία ἐπὶ τῆς προπαρασκευῆς τῆς Ἁγίας  καὶ  Μεγάλης Συνόδου τῆς  Ὀρθοδόξου  Ἐκκλησίας, ΣΥΝΟΔΙΚΑ  ΙΙ,  …….ο.π. σελ. 115.

[3]Παραπέμπουμε τὸν ἀναγνώστη σὲ ἐργασία μας μὲ τίτλο «Ἡ Ὀρθοδοξία μπροστὰ στὴ θύελλα τοῦ συγχρόνου Προτεσταντικοῦ καὶ Παπικοῦ Οἰκουμενισμοῦ», Πειραιὰς 2012,   Ἔκδοση Β΄, σελ.41-52 & 86-91.

[4]Μητροπολίτου πρώην Ἑλβετίας Δαμασκηνοῦ, Πρὸς τὴν Ἁγίαν….ο.π. σελ. 87-88.

[5]Βλ. Ὑπόμνημα εἰς τὸ κατὰ Ματθαῖον Εὐαγγέλιον, Πάν. Τρεμπέλα, Ἀθῆναι 1951, σ. 212.

[6]Γρηγορίου Θεολόγου, Ἀπολογητικός της εἰς Πόντον φυγῆς 82, ΕΠΕ 1,176.

[7]  Περιοδ. «Ἐκκλησία», ἀριθ. 13-14,  [1 καὶ 15.7.1968], σελ.309.

ΣΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ π. ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΘΕΣΗ ΠΕΡΙ ΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

ΣΕ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΒΙΝΤΕΟ π. ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΘΕΣΗ ΠΕΡΙ ΠΛΗΡΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

(Για περισσότερη εμπέδωση προβάλλονται οι διάφορες ομιλίες του, στις οποίες αναφέρεται η ανσέλμεια θέση περί πληρώσεως της ενοχής;)

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

=====

Στην ιστοσελίδα που επιγράφεται (IΕΡΑ ΜΟΝΗ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ) Vatopedi.gr, πολύ πρόσφατα αναρτήθηκε βίντεο που τιτλοφορείται «Η τήρηση των εντολών»,  με ομιλία του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού, που έγινε στο Συνοδικό της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, στο οποίο  μεταξύ άλλων αναφέρει  τα εξής:  «...αλλά κατέβηκεν ο ίδιος (ο Χριστός) προσωπικά, εφόρεσε την δική μας φύση, επλήρωσε διά του αίματός του την δική μας ενοχή».

Γιατί η τόση επιμονή, να προβάλλονται τέτοια βίντεο, με λανθασμένες θεωρήσεις; Γιατί να ακούνε καθημερινά τόσοι άνθρωποι, τα περί δικαιικής θεώρησης της ενοχής;  Η ευθύνη είναι μεγίστη.  Πόσοι διδάσκονται και πόσοι ακόμα θα διδαχθούν, την περί «εξοφλήσεως της ενοχής» δυτική θέση; 

«Η του Θεού περί το γένος εσχάτη φιλανθρωπία και αγαθότης ήτις εστίν η θεία αρετή και δικαιοσύνη» αναφέρει ο Άγιος Νικόλαος ο Καβάσιλας («Περί της εν Χριστώ ζωής» Λόγος Α΄), καθώς και το «δικαιοσύνην λέγοντες την ενθεωρούμενην τοις μυστηρίοις σοφίαν Θεού και φιλανθρωπίαν».

Ο Άγιος  Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει: «δικαιοσύνην ενταύθα την φιλανθρωπίαν λέγει.  Παρά μεν γαρ τοις ανθρώποις το δίκαιον απεστέρηται του ελέους παρά δε τω Θεώ ουχ ούτως, αλλ’ αναμέμικται τω δικαίω και έλεος και τοσούτον ως και αυτήν την δικαιοσύνην φιλανθρωπίαν καλείσθαι».  Τούτα με σαφήνεια καταρρίπτουν  πλήρως την περί «αναγκαιότητας εξοφλήσεως της ενοχής για την αμαρτία του ανθρώπου» θέση.

«Κατά την ορθόδοξη πατερική παράδοση η δικαιοσύνη και η ευσπλαχνία του Θεού βιώνονται και κατανοούνται ως άκτιστες ενέργειες του Τριαδικού Θεού· γι’ αυτό και η σωτηρία θεωρείται ως κατεξοχήν χαρισματικό γεγονός» αναφέρει καθηγητής Δ. Τσελλεγίδης (Η ικανοποίηση της θείας δικαιοσύνης κατά τον Άνσελμο Καντερβουρίας – Θεολογική προσέγγιση από Ορθόδοξη άποψη). 

Κανών ακριβείας δυστυχώς  είναι ο «απλανώς διδάξας» ή κατά τα λόγια του ιδίου του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού,  «ο  ίδιος ο Θεός Λόγος μας έβαλε μέσα εις τον δρόμο της Πατερικής ορολογίας.  Δεν αρνούμαι τίποτα, μας έδοσε την ικανότητα να γράψομε με λεπτομέρεια όλη την Πατερική ορολογία… ».  (Τα λόγια τούτα είναι παρμένα από βίντεο που έχει αναρτηθεί στο διαδύκτιο και τιτλοφορείται Ι.Μ.Μ. Βατοπαιδίου - Γέρων Ιωσήφ και προβλήθηκε στην εκπομπή Αρχονταρίκι του Καναλιού 4Ε). 

Επιλογικά ας αναφέρομε τα Ορθόδοξα λόγια, από το σύγγραμμά «Περί της εν Χριστώ ζωής» Λόγος Α΄ του Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, που αναφέρουν ότι «η του Θεού περί το γένος εσχάτη φιλανθρωπία και αγαθότης ήτις εστίν η θεία αρετή και δικαιοσύνη», καθώς και το «δικαιοσύνην λέγοντες την ενθεωρούμενην τοις μυστηρίοις σοφίαν Θεού και φιλανθρωπίαν». 

Προς τι λοιπόν η κατ’ επανάληψη προβολή της ανσέλμειας θέσης του π. Ιωσήφ Βατοπαιδινού;  Για περισσότερη εμπέδωση; 

ΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΕΣ «ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ» ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΟΥΣ

ΟΙ ΑΓΓΛΙΚΑΝΙΚΕΣ «ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΕΣ» ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΟΣ ΤΟΥΣ

Του θεολόγου κ. Ανδρέα Κυριακού

=====

Είναι γνωστό ότι κατά το 1922 ο προχωρημένος οικουμενιστής Μελέτιος Μεταξάκης αναγνώρισε, σαν Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως το κύρος των Αγγλιανικών χειροτονιών. Όμως το θέμα δεν έμεινε μέχρι εκεί. Το επόμενο χρόνο το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων έσπευσε να τον μιμηθεί, όπως κι η Εκκλησία της Κύπρου. Στα 1930 το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας έπραξε το ίδιο και τέλος στο χορό της «αναγνωρίσεως» μπήκε και το Πατριαρχείο Ρουμανίας στα 1936. Το ερώτημα είναι ποιο αντίκρυσμα έχουν οι ενέργειες αυτές; 

Καταρχάς  οφείλουμε να θυμηθούμε την ιστορία. Στα 1066 ο Νορμανδός Γουίλλιαμ ο Κατακτητής εισβάλλει στην Αγγλία, καταλύει την Αγγλική Ορθοδοξία κι επιβάλλει τον Παπισμό σαν επίσημη θρησκεία της Χώρας. Από τότε τερματίζεται η παρουσία της Ορθοδοξίας στην Χώρα κι επιβάλλεται η αίρεση του Παπισμού. Ερώτημα: Έχουν οι αιρετικοί θεία χάρη και κατά συνέπειαν ιερωσύνη; 

Δεν πρέπει να μας διαφεύγει επίσης τι έγινε στην Αγγλία κατά το 16ο  αιώνα. Τότε ο βασιλιάς Ερρίκος Η΄ (επειδή τσακώθηκε με τον Πάπα για τα αλλεπάλληλα παντρολογήματά του) ανεκήρυξεν εαυτόν κεφαλήν της «Εκκλησίας» της Αγγλίας, δημιουργώντας τοιουτοτρόπως το ιδιότυπο Προτεσταντικό μόρφωμα του Αγγλικανισμού. 

Δεν μπορεί επίσης να  περάσει απαρατήρητο ότι μέτα 1960 ο σύγχρονος Αγγλικανισμός κλυδωνίζεται επικίνδυνα και παραπαίει συνεχώς. Απλώς αξίζει τον κόπο να θυμηθούμε τις αντιχριστιανικές δηλώσεις του «αρχιεπισκόπου» Υόρκης Τζέγκινγκς, τις «χειροτονίες» γυναικών ως «ιερειών» και «επισκόπων» (λ.χ. της κυρίας Λίμπυ) και την επίσημη είσοδο στον αγγλικανικό «κλήρο» ομοφυλοφίλων. 

Μετά από όλ’ αυτά προκύπτουν αδυσώπητα ερωτήματα τα οποία καλούνται να απαντήσουν αυτοί που αναγνωρίζουν τις Αγγλικανικές «χειροτονίες»: Δηλαδή θέλουν να μας πουν ότι μπορεί ένας Ορθόδοξος επίσκοπος να συλλειτουργήσει με την κύρια Λίμπυ λ.χ., ή ένας Ορθόδοξος πρεσβύτερος με μια «ιέρεια» ή ένα δεδηλωμένο Αγγλικανό ομοφυλόφιλο «ιερέα»; 

Αφού ΔΕΝ έχουν ιερωσύνη, όντας ακραίοι αιρετικοί, τι ψάχνουμε να βρούμε ιερωσύνη σ’ αυτούς  που ΔΕΝ έχουν; Καιρός να μας διαφωτίσουν οι επίγονοι του Μεταξάκη. Τι έχουν να πουν οι υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες;

ΟΙ ΝΕΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΟΜΑΛΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

ΟΙ ΝΕΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΟΤΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΘΑ ΕΧΕΙ ΟΜΑΛΗ ΕΞΕΛΙΞΗ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Η Αναπληρώτρια Υπουργός Παιδείας κυρία Σία Αναγνωστοπούλου σε νέες δηλώσεις της για το θέμα της απαλλαγής από το μάθημα των θρησκευτικών ισχυρίζεται ότι παραποιήθησαν τα όσα είπε και ότι έχει άλλες προτεραιότητες στην ατζέντα της. 

Παράλληλα στο σύντομο βίντεο που προτάσσεται της ανάρτησης ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος δίνει την εντύπωση ότι το θέμα έχει λήξει και ότι οι υπεύθυνοι φορείς με την Εκκλησία θα δρομολογήσουν λύσεις για τα προβλήματα.

Ελπίζουμε ότι ο Μακαριότατος να διαπίστωσε πόση βαρύτητα είχε η παρέμβασή του ώστε εξανάγκασε την κυρία Σία Αναγνωστοπούλου να αναδιπλωθεί. 

Ευελπιστούμε ακόμη ότι ο Μακαριότατος και στο μέλλον θα μιλά με το ίδιο σθένος για όλα τα προβλήματα. Ας μην έχει καμιά αμφιβολία ότι το κύρος του ως Αρχιεπισκόπου του δίνει τη δυνατότητα να κάνει ουσιαστικές παρεμβάσεις οι οποίες δεν μπορούν να παραγνωριστούν από κανένα.

Ταυτόχρονα τον παρακαλούμε θερμά να μιλήσει με το ίδιο σθένος και για άλλα θέματα της πίστεως όπως είναι προπαντός ο Οικουμενισμός και η Πανορθόδοξη Σύνοδος. Αν το κάνει θα δώσει μεγάλη παρηγοριά στους πιστούς, θα αναπτερώσει τις ελπίδες τους και θα αυξήσει κατακόρυφα το προσωπικό του κύρος.

“ΦΑΟΥΛ” ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ: “ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕ” ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΕ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ

“ΦΑΟΥΛ” ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ: “ΑΓΙΟΠΟΙΗΣΕ” ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΟΥ ΒΑΣΑΝΙΖΕ ΙΝΔΙΑΝΟΥΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στο ιστολόγιο “Τρομακτικό”:

“Σε μία αγιοποίηση που έχει προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων στις... ΗΠΑ προχώρησε ο Πάπας Φραγκίσκος, κατά το ταξίδι του στις Ηνωμένες Πολιτείες. 

Μετά την τελετή υποδοχής του στο Λευκό Οίκο (με 10.000 άτομα συγκεντρωμένα στους κήπους) ο Πάπας – λειτουργώντας στα Ισπανικά και με 25.000 πιστούς να έχουν συγκεντρωθεί μέσα και γύρω από την Καθεδρικό Ναό της Άμωμου Συλλήψεως στην Ουάσινγκτον - αγιοποίησε τον Ισπανό ιεραπόστολο και μοναχό Χουνίπερο Σέρα, που έζησε τον 18ο αιώνα και διέδωσε και εδραίωσε τον καθολικισμό στους ιθαγενείς της Καλιφόρνια. 

Η αγιοποίηση του Σέρα έχει διχάσει τους πιστούς αλλά και την κοινωνία της Αμερικής καθώς - σύμφωνα με ιστορικούς και οργανώσεις ιθαγενών - ο Σέρα κακοποιούσε και φυλάκιζε και θανάτωνε εμμέσως τους Ινδιάνους, καταστέλλοντας τον πολιτισμό τους και ευνοώντας την διάδοση μολυσματικών, θανατηφόρων ασθενειών που μείωσαν κατά πολύ τον πληθυσμό τους.”

Αυτός είναι ο Πάπας Φραγκίσκος και αυτό το Βατικανό. Καταρχήν ενοχλεί ο αστείος τρόπος που ανακηρύσσει “Αγίους”. Αποφασίζει ο Πάπας και μια ομάδα στην Κουρία και κατασκευάζονται “Άγιοι”.

Ύστερα πόσο εκτός του πνεύματος του χριστιανισμού είναι οι “αγιοποιήσεις” του Βατικανού αφού “αγιοποιούν” -όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση- ανθρώπους που βαρύνονται για σοβαρά εγκλήματα του ποινικού δικαίου.

Το πρόβλημά μας όμως δεν είναι ο Πάπας και το Βατικανό. Αυτοί είναι αυτοί που είναι και δεν πρόκειται να αλλάξουν.

Το πρόβλημά μας είναι οι δικοί μας οι Οικουμενιστές, οι οποίοι ζουν σε ένα δικό τους κόσμο ξεκομμένο από την πραγματικότητα και ονειρεύονται με κάθε τρόπο την ένωση με τους Παπικούς με τις προδιαγραφές του συγκρητισμού και του δογματικού μινιμαλισμού.

ΤΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΜΝΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΑΣΣΩΝΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝΑ

ΤΙ ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΕΜΝΟ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΕΛΑΣΣΩΝΟΣ ΧΑΡΙΤΩΝΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε στη “Ρομφαία”:

“Τη μνήμη του Οσίου Χαρίτωνος του Ομολογητού τίμησε σήμερα η Εκκλησία, ημέρα κατά την οποία άγει τα σεπτά του ονομαστήρια ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ελασσώνος κ. Χαρίτωνας.

Έτσι ο Μητροπολίτης εόρτασε τα ονομαστήριά σεμνοπρεπώς με την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ιερουργούντος του ιδίου στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Δημητρίου Ελασσώνος τη συμμετοχή του ιερού κλήρου της μητροπόλεως.

Μετά την απόλυση της Θείας Λειτουργίας ο εορτάζων Ιεράρχης διένειμε το αντίδωρο σε όλο το εκκλησίασμα και δέχθηκε τις ευχές των πιστών.”

Ούτε πολυαρχιερατικά συλλείτουργα, ούτε άλλες φιέστες διοργανώθηκαν από τον σεμνό και ιεροπρεπή Μητροπολίτη Ελασσώνος Χαρίτωνα για τα ονοματήριά του.

Αυτό απαιτεί η κρισιμότητα των καιρών αλλά και το εκκλησιαστικό ήθος.

Ακατηγόρητος ιεράρχης ο Σεβ. Ελασσώνος αλλά το παράπονό μας το ξέρει.

Δεν ακούμε, Σεβασμιότατε, τη φωνή σας σε θέματα πίστεως. Ούτε για τον Οικουμενισμό καταθέτετε την Ομολογία σας, ούτε για την Πανορθόδοξη Σύνοδο, ούτε για άλλα θέματα πίστεως.

Ο λαός του Θεού αναμένει πολλά από τους πνευματικούς ιεράρχες και απογοητεύεται οικτρά όταν βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σιωπή που δείχνει έλλειψη ενδιαφέροντος ή ατολμία ή αδιαφορία για τα θέματα της πίστεως.