ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

Σύντομη βιογραφία

ΑΓΙΟΣ ΙΟΥΣΤΙΝΟΣ ΠΟΠΟΒΙΤΣ

=============

Ό όσιος και θεοφόρος πατήρ Ιουστίνος γεννήθηκε στις 25 Μαρτίου του 1894, ξημερώματα του Ευαγγελισμού στην πόλη Βράνιε της νοτίου Σερβίας. Ό πατέρας του ονομαζόταν Σπυρίδων και ή μητέρα του Αναστασία. Κατά την βάπτιση έλαβε το όνομα Ευάγγελος. Ή οικογένεια του πατέρα του ήταν εκ παραδόσεως ιερατική και είχε δώσει στην ορθόδοξη Εκκλησία τουλάχιστον επτά ιερωμένους. Αυτό εξάλλου φανερώνει και το επώνυμο Πόποβιτς = Παπαδόπουλος. Από μικρό παιδάκι ακόμα, συχνά επισκεπτόταν με τούς γονείς του τον άγιο Πρόχορο τον Θαυματουργό στην κοντινή Μονή Πτσίνσκι όπου και είδε με τα μάτια του την θεραπεία της μητέρας του από βαριά ασθένεια.

Μια δεύτερη πηγή ευλάβειας για τον μικρό Ευάγγελο ήταν ή τακτική ανάγνωση του Ευαγγελίου από τα δεκατέσσερα του χρόνια μα και ή ασκητική βίωση του μέχρι το τέλος της ζωής του.

Τρίτη πηγή θείας έμπνευσης έγινε για τον μικρό Πόποβιτς η ανάγνωση των Συναξαριών και αργότερα των έργων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Έλεγε ό ίδιος χαρακτηριστικά: «η Ορθοδοξία δεν είναι βιβλιοθήκη, την οποία μπορείς να μελετήσεις, αλλά βίωμα το όποιο καλείσαι να ζήσεις. Ή Ορθοδοξία εί­ναι πρώτιστα βιοτή και μάλιστα Όσια Βιοτή και ύστερα διδαχή και μάλιστα διδαχή ζωής, χάριτος, η οποία δεν έχει τίποτε από την νέκρα του σχολαστικισμού και τον ορθολογισμό του προτεσταντισμού. Ή Ορθοδοξία έχει την δική της μεθοδολογία και παιδαγωγική, τους Βίους των Αγίων».

Από την φύση του φιλόσοφος και διψασμένος για την θεία μα και την ανθρώπινη γνώση, ό μικρός Ευάγγελος εγγράφεται στα 1905 στην Εκκλησιαστική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι όπου αξιώθηκε να έχει ως δάσκαλο του τον φωτισμένο άγιο Νικό­λαο Βελιμίροβιτς. Τελείωσε την Σχολή στα 1914 μα τον πρόλαβε ό Α' Παγκόσμιος Πόλεμος και στρατεύτηκε ως νοσοκόμος. Ακολουθώντας την τύχη του σέρβικου στρατού, πήρε το δρόμο της εξορίας μέσα από τα βουνά της Αλβανίας προς την Κέρκυρα. Καθ' όδόν ένοιωσε πλέον έτοιμος να αφιερώσει την ζωή του στο Χριστό και με την ευλογία του Μητροπολίτου Βελιγραδίου Δημητρίου έλαβε στην Σκόδρα το μοναχικό σχήμα την 1η Ιανουαρίου του 1916 και πήρε το όνομα του αγίου μάρτυρος και φιλοσόφου Ιουστίνου.

Από την Κέρκυρα, μετά από ενέργειες του Μητροπολίτου Δημητρίου, φεύγει με μια ομάδα φωτισμέ­νων θεολόγων για θεολογικές σπουδές στην Αγία Πετρούπολη. Σύντομα όμως, λόγω των πολιτικών εξελίξεων στην Ρωσία, αναγκάστηκε να την εγκαταλείψει και να μεταβεί στην Οξφόρδη. Εκεί έμεινε δύο χρόνια ετοιμάζοντας την διδακτορική του εργασία με θέμα «Ή θρησκεία και ή φιλοσοφία του Ντοστογιέβσκι». Η εμμονή του στην κριτική του δυτικού Χριστιανισμού και στην υπεράσπιση του Ντοστογιέβσκι του κόστισε την απόρριψη της διατριβής. Έτσι στα 1919, όταν, μετά το τέλος του πολέμου, γύρισε στην πατρίδα του τοποθετήθηκε ως καθηγητής θεολογίας στο Σρέμσκι Κάρλοβτσι. Σύντομα μεταβαίνει στην Αθήνα για να λαβή τελικά εκεί το διδακτορικό του δί­πλωμα στην Πατρολογία στα 1926 με θέμα «Το πρό­βλημα του προσώπου και της γνώσεως στον Άγιο Μακάριο τον Αιγύπτιο». Γνώριζε πολύ καλά την παλαιοσλαβική, την αρχαιοελληνική, την λατινική, την ρωσική, την νεοελληνική, την αγγλική, την γερμανική και την γαλλική.

Στα επόμενα έτη εργάστηκε στις Εκκλησιαστικές Σχολές του Καρλοβικίου, της Πριζρένης και του Μοναστηρίου (Βίτολα). Στα 1930-31 ή Σερβική Εκκλησία τον έστειλε μαζί με τον Μητροπολίτη Ιωσήφ σε ιεραποστολική αποστολή στην Τσεχοσλοβακία. Εκεί εργάστηκαν επί ένα χρόνο στην διαφώτιση και οργάνωση των ενοριών και του μοναχικού βίου των ορθοδόξων Σλοβάκων στα Καρπάθια οι όποιοι επέστρεφαν και πάλι στην Ορθοδοξία από την Ουνία. Ενώ ακόμη βρισκόταν εκεί, εξελέγη το 1931 επίσκοπος της νεοσυσταθείσης Επισκοπής Καρπαθίας αλλά από ταπεί­νωση δεν δέχτηκε την θέση εκείνη.

Στην διάρκεια της γερμανικής κατοχής βρέθηκε σε διάφορες μονές και σταδιακά στο Βελιγράδι, μοιραζόμενος την τύχη του λαού του. Με την εγκαθίδρυση της νέας κομμουνιστικής εξουσίας στην Γιουγκοσλαβία το 1945, ό πατήρ Ιουστίνος εξεδιώχθη από το Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου μαζί με άλλους 200 καθηγητές. Σύντομα συνελήφθη στην μονή Σούκοβο του Πίροτ στη νότια Σερβία (1946) και φυλακί­στηκε. Λίγο έλειψε να εκτελεστεί από το καθεστώς ως «εχθρός του λαού», αλλά σώθηκε την τελευταία στιγμή όταν ό Πατριάρχης Γαβριήλ κατά την επιστροφή του από το Άουσβιτς απήτησε την αποφυλάκιση του.

Διωγμένος από το Πανεπιστήμιο και δίχως κάποια σύνταξη, στερημένος από τα ανθρώπινα, θρησκευτικά και πολιτικά του δικαιώματα, ό πατήρ Ιουστίνος έζησε ουσιαστικά έγκλειστος στην μικρή γυναικεία μονή των Αρχαγγέλων στο Τσέλιε του Βάλιεβο. Ακόμη και εκεί όμως οι πολιτικές αρχές δεν τον άφηναν ήσυχο. Πέρα από την συνεχή και ασφυκτική παρακολούθηση, συχνές ήταν και οι ανακρίσεις στην πολιτική διοίκηση του Βάλιεβο. Σε περιόδους δε κρισίμων συνεδριάσεων της Ιεράς Συνόδου στο Βελιγράδι, του απαγορευόταν οποιαδήποτε έξοδος από την μονή επί μήνες από τον φόβο τυχόν επιρροής του στους επισκόπους. Παρά τις δύσκολες αυτές και οδυνηρές συνθήκες ό πατήρ Ιουστίνος προσευχόταν αδιάλειπτα, επικοινωνούσε με όσους είχαν το θάρρος να τον επισκέπτονται, συνέχιζε το ιεραποστολικό του έργο και έγραφε συνεχώς δίχως να σταματήσει την παράλληλη μελέτη των προσφιλών του Αγίων Πατέ­ρων και των Συναξαριών.

Λειτουργούσε καθημερινά, νήστευε πλήρως όλες τις Παρασκευές του έτους καθώς και την Α' Εβδομάδα των Νηστειών και την εβδομάδα των Παθών ενώ έκανε και άλλες νηστείες εκτός από τις διατεταγμένες της Εκκλησίας. Ακολουθώντας πιστά το μακραίωνο μοναστικό τυπικό, τελούσε όλες τις ακολουθίες του νυχθημέρου. Εκατοντάδες ήταν τα ονόματα πού μνημόνευε στην Θεία Λειτουργία, ονόματα πού του έδιναν είτε προφορικά είτε μέσω επιστολών.

Παρά τον αυστηρό περιορισμό του από τις πολιτικές αρχές, ή φήμη του εξαπλώθηκε γρήγορα και πέ­ρασε τα σύνορα της Σερβίας. Έτσι, τον επισκέπτονταν όχι μονάχα Σέρβοι από διάφορες περιοχές της χώρας αλλά και πολλοί Έλληνες. Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 25 Μαρτίου 1979, ανήμερα του Ευαγγελισμού μα και ήμερα της γεννήσεως του.

Ό πατήρ Ιουστίνος, αφού εντρύφησε εμπειρικά στα έργα των Πατέρων της Εκκλησίας, καρποφόρησε αυτή του την μελέτη και στα δικά του συγγράμματα όπου εύκολα διαφαίνεται το θεολογικό βάθος μα και το συγγραφικό του τάλαντο. Δύο είναι τα κεντρικά χαρα­κτηριστικά τού όλου συγγραφικού του μόχθου, τα ό­ποια συναντώνται σε όλα του τα έργα, από το πιο σύντομο μέχρι και το πιο εκτενές, και από το πιο βαθύ μέχρι και το πιο εκλαϊκευμένο. Το πρώτο είναι ή αγάπη του για το πρόσωπο του «Θεανθρώπου Χριστού». Ίσως αυτή να είναι ή πιο συχνή έκφραση μέσα στο έργο του. Γύρω από τον Θεάνθρωπο στρέφονται τα πάντα, από Αυτόν πηγάζουν όλα και σε Αυτόν απολήγουν, ενδοχρονικά μα και εσχατολογικά. Το δεύτερο εξίσου σπουδαίο είναι ή μέριμνα του στο να μην αποκλίνει από την αλάνθαστη γραμμή των θεοφόρων Πατέρων της Ορθοδόξου Ανατολής. Ό υπερπλήρης αγάπης πατήρ Ιουστίνος είναι συνάμα και διαχρονικά ό ανυποχώρητος εις τα της πίστεως και ζηλωτής της εκκλησιαστικής τάξεως θεολόγος.

Ήδη την περίοδο 1932-35 συνέγραψε το δίτομο έργο «Ορθόδοξος φιλοσοφία της Αληθείας», την γνωστή Δογματική του, το όποιο τού χάρισε την έδρα της Δογματικής στην Θεολογική Σχολή τού Πανεπιστημίου τού Βελιγραδίου. Τον τρίτο τόμο εξέδωσε λίγο πριν από την κοίμηση του, το 1978. Από πολλούς συγχρόνους ερευνητές θεωρείται ως ή πληρέστερη ορθόδοξη Δογματική και έχει ήδη μεταφραστεί στην γαλλική ενώ μεταφράζεται στην αγγλική και στην ελληνική.

Άλλο μνημειώδες έργο του είναι οι Βίοι των Αγίων σε 12 τόμους και ή Ερμηνεία της Καινής Διαθήκης σε 7 τόμους. Ή μονή του Τσέλιε έχει ήδη ξεκινήσει την έκδοση των απάντων του τα όποια υπολογίζονται σε σαράντα τόμους από τούς οποίους έχουν κυκλοφορήσει περί τούς τριάντα. Με αφορμή την συμπλήρωση τριακονταετίας από την εις Κύριον εκδημία του, μεταφέρουμε στο παρόν πόνημα μία συνοπτικότατη εκλογή από το τεράστιο συγγραφικό του πλούτο ως ευκαιρία γνωριμίας των φιλαγίων αναγνωστών με μια μεγάλη μορφή ενός συγχρόνου ομολογητού και διδασκάλου της μαχόμενης Ορθοδοξίας.

Η ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΟΥ ΤΣΕΛΙΕ

===============

Ή Ιερά Μονή του Τσέλιε βρίσκεται σε απόσταση 6 χιλιομέτρων νοτιοδυτικά της πόλης του Βάλιεβο, στις όχθες του πόταμου Γράδατς. Το μοναστήρι είναι χτισμένο μέσα σε ένα ορεινό, γραφικό και καταπράσινο τοπίο, μέσα σε μία μικρή κοιλάδα στα όρια του χωρίου Λέλιτς το όποιο είναι και ή γενέτειρα τού μεγάλου συγχρόνου άγιου της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Νικολάου Βελιμίροβιτς. Ή γύρω περιοχή με τα πολλά βουνά και τις μικρές κοιλάδες κάνουν το μοναστήρι αθέατο και ό επισκέπτης πρέπει να μπει στη μικρή κοιλάδα για να το αντικρίσει.

Ή ακριβής χρονολογία κτίσεως της μονής δεν είναι γνωστή. Σύμφωνα με τα υπάρχοντα ιστορικά στοι­χεία ή ίδρυση της μονής ανάγεται στους μεσαιωνικούς χρόνους, ενώ ιδιαίτερη παράδοση το θέλει ως κτίσμα του βασιλέως Δραγούτιν (1282-1316). Κατά την μακρά και σκοτεινή τουρκική σκλαβιά κάηκε, γκρεμίστηκε και ανακαινίστηκε αρκετές φορές. Οι προεστοί της μονής προσέφεραν πολλά στους αγώνες του σέρβικου έθνους κατά των κατακτητών και αλλοθρήσκων. Κατά τον 19ο αι. ιδρύεται στη μονή Δημοτικό Σχολείο, από τα πρώτα πού λειτούργησαν στην ελεύθερη Σερβία. Στο σχολείο αυτό έμαθε τα πρώτα του γράμματα και ό άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. Στα 1837 ή μονή μετατράπηκε σε ενοριακό ναό και έτσι παρέμεινε ως το 1928 όταν με απόφαση της Σερβικής Ιεράς Συνόδου μετατράπηκε σε γυναικεία μονή.

Το καθολικό της μονής τιμά τη Σύναξη των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ. Πρόκειται για βασιλική μετά τρούλου. Ό τρούλος είναι εννεάπλευρος προς τιμήν των εννέα αγγελικών ταγμάτων. Ή μονή βρίσκεται στη διοικητική δικαιοδοσία της μητροπόλεως Σάμπατς και Βάλιεβο. Ό μεγαλύτερος θησαυρός πού ή μονή φυλάσσει και προσφέρει προς προσκύνηση, ευλογία και παρηγοριά των δεκάδων προσκυνη­τών είναι ο απέριττος τάφος του οσίου αββά Ιουστίνου Πόποβιτς ό όποιος εγκαταβίωσε στη μονή επί 28 συνεχόμενα έτη μέχρι της κοιμήσεως του το 1979.

ΠΗΓΗ:

Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ιερά Μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

ΑΚΤΙΝΕΣ

ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ "ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ" - ΝΟΗΣΙΑΡΧΙΑ Ή ΜΕΘΕΞΙΣ;

ΕΞΑΙΡΕΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟΥ!

ΤΑ ΠΟΡΙΣΜΑΤΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΙΔΟΣ

«ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΛΑΤΡΕΙΑ

-νοησιαρχία ἢ μέθεξις»,

διοργανωθείσης ὑπὸ τῆς Ἐνορίας Ἁγ. Παρασκευῆς Ἀττικῆς,

τὴν 17η Ἀπριλίου 2010,

ἐπὶ παρουσίᾳ τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν

καὶ πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου Β´

=========================

Τὰ τελευταῖα χρόνια ἡ γλῶσσα τῆς λατρείας θεωρεῖται ἀπὸ ὡρισμένους ὡς τὸ μεγάλο ἐμπόδιο γιὰ τὴν συμμετοχὴ τῶν ἀνθρώπων στὴν θ. Λατρεία καὶ ζητοῦν ἐπιμόνως ριζικὲς ἀλλαγές.

Ὡς συνειδητὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ κληρικοὶ μὲ ποιμαντικὴ εὐθύνη συμπάσχουμε καὶ ἀλγοῦμε γιὰ τὴν ἀφύσικα διαμορφωμένη ἐξωτερικὴ κατάσταση τῆς γλωσσικῆς ἀφασίας καὶ ἀπαξίας, ποὺ ἐμπνέει καταναλώσιμους πειραματισμοὺς ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὁπότε χρειάζεται μιὰ γνήσια ἀπάντηση στὸ γλωσσικὸ τῆς Ἐκκλησίας, μετὰ ἀπὸ μιὰ εἰλικρινῆ συζήτηση. Μιὰ ἀπάντηση ἐκκλησιαστική, ρεαλιστική, γερὰ θεμελιωμένη στὰ πατερικὰ κριτήρια.

Ἡ γλῶσσα τῆς Ἐκκλησίας δὲν ἀπολυτοποιεῖται, εἶναι «ὁ φάρος ὁ παμφαής», ὁ ὁποῖος «εἰς τὸν λιμένα ὁδηγεῖ, δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ λιμήν» κατὰ τὸν Παπαδιαμάντη.

Ἡ  Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ὡς κιβωτός, διατήρησε τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα σ᾽ ὅλη τὴν διαχρονική της ἔκταση καὶ τὴν χρησιμοποίησε κατὰ πρόνοιαν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ δύο χιλιετίες γιὰ την διακονία τῆς λατρείας, τῆς θεολογίας καὶ τῆς ποιμαντικῆς της (κήρυγμα). Δὲν ἔχουν ἄραγε τὸ δικαίωμα οἱ νεώτερες γενιὲς νὰ παραλάβουν τοὺς θησαυρούς της, ὡς πατρικὴ κληρονομιά, καὶ ὄχι μόνον ἕνα μέρος της, τὴ Νεοελληνική; Καὶ μήπως μετὰ ἀπὸ λίγα χρόνια, θὰ χρειάζεται καὶ αὐτὴ ἀνανέωση;

Ἡ  μεταφραστικὴ προσπάθεια προσεγγίζει τὰ κείμενα, ἀλλὰ ἀδυνατεῖ νὰ ἀποδώσει τὴν πραγματικὴ «οὐσία» καὶ τὸ μεγαλεῖο τους»

Πῶς μποροῦν νὰ μεταφρασθοῦν τὰ ὡραιότατα ὑμνολογικὰ κείμενα, ὅπου κάθε στίχος εἶναι καὶ μιὰ μουσικὴ φράση», τὰ ὁποῖα «σύγκρισιν οὐκ ἐδέξαντο, οὐδὲ δέξονται μέχρις ἂν ὁ καθ᾽ ἡμᾶς βίος περαιωθῇ» καὶ τα ὁποῖα εἶναι ἀποτέλεσμα τελείας συνθέσεως ἀπὸ τὴν ἐπένδυση τῆς θείας χάριτος, τὴν μελωδικότητα τῶν γραφομένων, τὴν ἀρτιότητα τοῦ λόγου καὶ τὴν ἀκρίβεια τῶν νοημάτων;

Μὲ πόση σαφήνεια θὰ μεταφερθῆ τὸ τριαδολογικὸ δόγμα (ἐνδοτριαδικὲς σχέσεις), τὸ χριστολογικό, ἡ κοινότητα ζωῆς μεταξὺ τῶν πιστῶν καὶ τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὀντολογικὴ μετοχή τους στὸ οἰκουμενικὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Χριστοῦ; Μήπως ἐπανέλθουν προβλήματα, τὰ ὁποῖα ταλάνισαν τὴν Ἐκκλησία κατὰ τοὺς πρώτους της αἰῶνες; (Ἀρειανισμός, Μονοφυσιτισμός), ἢ μήπως προκύψουν νέα; Οἱ αἱρέσεις ποτὲ δὲν ἔλειψαν.

Γιὰ νὰ κατανοηθοῦν τὰ λειτουργικὰ κείμενα δὲν χρειάζεται μετάφραση, ἀλλὰ ἑρμηνεία, ἐξήγηση, κατήχηση, μὲ περιεχόμενο μυσταγωγικὸ καὶ ὄχι ἠθικολογικὸ ἢ γνωσιολογικὸ μόνον. Αὐτὰ προϋποθέτουν μαθητεία, ἐξοικείωση, προθυμία καὶ ἄσκηση, μέσα στὸν χῶρο τῆς Ἐνορίας, ὅπου μὲ τὴν βοήθεια κληρικῶν, γονέων, κατηχητῶν κ.λπ. οἱ νεώτεροι θὰ λάβουν ἀφορμὲς γιὰ μεγαλύτερη ἐμβάθυνση καὶ θὰ γίνουν πρόσωπα ἐλεύθερα, ὄχι χειραγωγούμενη μᾶζα, ἀκολουθοῦσα εὔκολες λύσεις, ποὺ σκεπάζουν τὴν ἀπροθυμία καὶ τὴν ραθυμία, μέσα σὲ πληθώρα προβλημάτων, ὑπαρξιακῶν καὶ καθημερινῶν.

Τὸ ὅλο θέμα δὲν συνιστᾶ πρόβλημα γλωσσικῆς κατανοήσεως (νοησιαρχία), ἀλλὰ πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ καὶ συγκροτήσεως. Ὁ εὐσεβὴς χριστιανός, κι ἂν δὲν διαθέτει παιδεία ἐγκεφαλική, μπορεῖ μὲ τὴν καθαρότητα τῆς ψυχῆς του νὰ προσεγγίση τὶς αἰώνιες ἀλήθειες, ἔχοντας ὡς ὁδηγὸ τὴν καρδιά του καὶ τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Πιὸ ρεαλιστικός, πιὸ ἐπείγων καὶ πιὸ συμβατὸς μὲ τὶς σημερινὲς ἀνάγκες φαίνεται ἕνας χαμηλόφωνος ἑρμηνευτικὸς καὶ (εἰ δυνατὸν) βιωματικὸς λόγος (μέθεξις) γιὰ τὶς ἀλήθειες τῆς Πίστεως καὶ συνολικὴ ἀναθεώρηση τρόπου ζωῆς, μιὰ ζωντανή, θερμή, ἢ καὶ αἱματηρὴ μαρτυρία ἀγάπης Xριστοῦ, παρὰ μιὰ “ἐργολαβία” Λειτουργικῆς Mεταρρυθμίσεως (μεταφράσεως). Μήπως ἂν γίνει μετάφραση στὴν γλῶσσα, ἀνοίγει ὁ δρόμος καὶ γιὰ «μεταφράσεις» (ἀλλαγὲς) σὲ ἄλλες ἐκκλησιαστικὲς «γλῶσσες», ὅπως ἡ εἰκονογραφία, ἡ μουσική, τὸ Τυπικό, ἡ ἀμφίεση τῶν κληρικῶν, τὰ εὐχαριστιακὰ εἴδη, οἱ εἰκόνες ἀπὸ τὴν ἀγροτοποιμενικὴ ζωὴ στὰ Εὐαγγέλια, ἡ ἴδια ἡ ἀναίμακτη Θυσία κ. ἄ.;

Τὸ πρόβλημα «μετάφραση» ἐντάσσεται, ἀκόμη καὶ χωρὶς νὰ τὸ συνειδητοποιοῦμε, στὰ γενικότερα πλαίσια τῆς παγκοσμιοποιήσεως, τῆς ἀλλαγῆς τοῦ κόσμου μέσῳ τῆς ἀλλοιώσεως τῆς γλώσσης καὶ τῆς σκέψεως.

Ζοῦμε σ᾽ ἕναν κόσμο πλήρους συγχύσεως ἐννοιῶν, ἀρχῶν, δομῶν καὶ ἀξιῶν, ὅπου οἱ λέξεις κατακερματίζονται, τὰ νοήματα διαμελίζονται, ὁ λόγος ἀποδομεῖται, τὰ νοήματα διαμελίζονται, ὁ λόγος ἀποδομεῖται, ἡ συνείδηση ξεχαρβαλώνεται καὶ ἡ συνεννόηση καθίσταται ὅλο καὶ πιὸ δύσκολη. Ἄραγε εἶναι σκόπιμη ἡ αὐτοεμπλοκὴ τῆς (ἑλληνόφωνης) Ἐκκλησίας σὲ ἕνα φαῦλο κύκλο “νεογλωσσικῶν ἐρίδων” περὶ τὶς λέξεις, τὶς ἔννοιες, τὶς σημασίες, τὶς ἀποχρώσεις, ἐνῶ ἔχει τὸ πολύτιμο προνόμιο τῆς ἀκριβοῦς ἐκφράσεως-διατυπώσεως;

Ἂς μὴν ἐγκλωβιστοῦμε στὰ σκοτεινὰ μονοπάτια τῆς νοησιαρχίας. Ἂς ἐργασθοῦμε γιὰ νὰ βοηθήσουμε τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὁδηγηθοῦν στὴν εὐλογημένη «μέθεξη» μὲ τὴν προοπτικὴ τῆς θεώσεως κατὰ χάριν.

Τέλος, μὲ εὐλάβεια καὶ υἱικὸ σεβασμό, παρακαλοῦμε τὴν Ἱερὰ Σύνοδο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἐπαναλαμβάνουσα ἀνάλογες ἐνέργειές της τοῦ παρελθόντος, νὰ διασφαλίση καὶ σήμερα τὸ ἀμετάφραστον τῶν κειμένων καὶ ἀναγνωσμάτων τῆς λατρείας, μεριμνῶσα ὅμως παραλλήλως γιὰ τὴν προσφορὰ μεταφράσεών τους γιὰ ἰδιωτικὴ χρήση καὶ γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ λαοῦ μας διὰ τὴν συμμετοχή του στὴν λατρεία.

ΠΗΓΗ:

www.alopsis.gr

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΏΤΑΤΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΕΤΑΡΑΞΕΝ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ

Ο ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΤΑΡΑΞΕΝ ΤΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΣ

Του Ορθοδόξου Τύπου

==================

Ο Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ βάλλεται ὑπό τῶν Οἰκουμενιστῶν καί φιλοπαπικῶν Μητροπολιτῶν καί θεολόγων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Βάλλεται διότι ἀπετόλμησε νά διοργανώση ἀντιοικουμενιστικόν-ἀντιπαπικόν συνέδριον εἰς στάδιον τοῦ Πειραιῶς. Δικαιολογημέναι αἱ διαμαρτυρίαι των, διότι διά τῆς πρωτοβουλίας του ἐτάραξε τά "ἥσυχα νερά" τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἐκεῖ, πού ἐπίστευαν οἱ Οἰκουμενισταί καί οἱ φιλοπαπικοί Ἱεράρχαι καί θεολόγοι ὅτι ἐσίγησαν αἱ φωναί καί ἐκμηδενίσθησαν αἱ ἀντιδράσεις ἐκ τοῦ "κινήματος" τῆς "Ὁμολογίας Πίστεως" ἦλθεν ὁ Πειραιῶς μέ τάς ναυαρχίδας τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ καί τοῦ ἀντιπαπισμοῦ, ρασοφόρους Καθηγητάς Πανεπιστημίου, τούς πρωτοπρεσβυτέρους Γεώργιον Μεταλληνόν καί Θεόδωρον Ζήσην ἀλλά καί ἄλλους ἐκλεκτούς τοῦ ἀντιοικουμενισμοῦ νά ἀφυπνίσουν τόν πιστόν λαόν.

Ἡ ταραχή των μεγάλη, διότι ἕως σήμερον εἶχον τήν πρωτοβουλίαν τῶν κινήσεων. Ἀπό τῆς 28ης Ἀπριλίου, ὅτε ἔγινε τό ἀντιπαπικόν καί ἀντιοικουμενιστικόν συνέδριον εἰς Πειραιᾶ, τό σκηνικόν ἤλλαξεν. Ἐν ἐνεργεία Μητροπολίτης, μέ γνήσιον Ὀρθόδοξον καί ἔντονον Πατριωτικόν φρόνημα, διά πρώτην φοράν θέτει ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς του ἀντιοικουμενιστικόν συνέδριον. Ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς διά τήν ἐνέργειάν του αὐτήν ἐνδεχομένως νά δεχθῆ λασπολογικάς καί ἄλλας ἐπιθέσεις εἰς μίαν προσπάθειαν νά τόν ἐξουδετερώσουν. Ὀφείλομεν ὅλοι νά προσευχώμεθα διά τόν Μητροπολίτην Πειραιῶς καί νά ζητῶμεν ἀπό τόν Τριαδικόν Θεόν νά μιμηθοῦν καί ἄλλοι Μητροπολῖται τό παράδειγμά του καί ὅλοι μαζί νά συγκροτήσουν ἐντός τῆς Ἱεραρχίας μίαν μεγάλην ἀντιοικουμενιστικήν καί ἀντιπαπικήν "ὁμάδα". Λεπτομερείας διά τό ἀντιοικουμενιστικόν–ἀντιπαπικόν συνέδριον εἰς το προσεχές φύλλον τοῦ "Ο.Τ.". Κλείνοντες τό παρόν σημείωμα, θέλομεν νά χαιρετίσωμεν τήν ἱστοσελίδα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀπό τόν "Πρόναον" προέβαλε τό συνέδριον.

ΠΗΓΗ:

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ,

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΗΣ, ΝΕΩΤΕΡΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΤΗΣ

Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Του Ορθοδόξου Τύπου

==================

Mεγάλαι αἱ διαμαρτυρίαι ἐναντίον τοῦ Μητροπολίτου Δημητριάδος κ. Ἰγνατίου. Οἱ θεολόγοι τῆς ΠΕΘ ὑποστηρίζουν ὅτι μεθοδεύει τήν κατάργησιν τοῦ Ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν. Ἐκκλησιαστικοί κύκλοι τῆς Βορείου Ἑλλάδος, προσκείμενοι εἰς τόν Οἰκουμενικόν Πατριάρχην, διαφωνοῦν μέ τάς πρωτοβουλίας του διά τήν μετάφρασιν τῶν ἱερῶν Κειμένων τῆς Ἐκκλησίας μας εἰς τήν δημοτικήν καί την ἀπόδοσίν των εἰς αὐτήν. Ὀρθόδοξοι πιστοί καί πνευματικοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀγωνίας διά τό μέλλον τοῦ Ἔθνους, τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἐπιχειρουμένην πλαστογράφησιν τῆς Ἱστορίας διαφωνοῦν μαζί του, διότι ἔχει μετατρέψει τήν Ἀκαδημίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Βόλου εἰς προπύργιον τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἀλλά καί τοῦ ψευτοπροοδευτισμοῦ.

Εἰς τήν Ἀκαδημίαν προσεκάλεσε καί τόν γνωστόν Καθηγητήν κ. Μουζέλην, ὁ ὁποῖος εἶναι πολέμιος τῆς σχέσεως Κράτους–Ἐκκλησίας καί ὁ ὁποῖος ἐπανηγύριζεν ὅταν ἡ Κυβέρνησις τοῦ κ. Κων. Σημίτη προέβαινεν εἰς τήν διαγραφήν τοῦ Θρησκεύματος ἀπό τάς Ἀστυνομικάς ταυτότητας. Κατά σύμπτωσιν ὁ ἐκλεκτός προσκεκλημένος τοῦ Δημητριάδος κ. Μουζέλης εἶναι καί σύζυγος τῆς περιβοήτου εἰδικῆς Γραμματέως τοῦ ὑπουργείου Παιδείας κ. Θάλειας Δραγώνα, ἡ ὁποία κατηγγέλθη ἀπό πολλάς πλευράς καί προσωπικότητας (Μίκης Θεοδωράκης κ.λπ) ὡς Ἐθνομηδενίστρια. Τί σημαίνουν ὅλα αὐτά; Ὅτι ὁ Δημητριάδος ἔχει προσωπικάς φιλοδοξίας καί δίνει ἐξετάσεις εἰς τούς πολιτικούς ἐξουσιαστάς, διά να ἀναρριχηθῆ μελλοντικῶς εἰς τόν Ἀρχιεπισκοπικόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν. Λησμονεῖ ὅμως ὅτι Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς καί τῆς ὑλοποιήσεως τῶν φιλοδοξιῶν μας εἶναι ὁ Κύριός μας, ὁ ὁποῖος μᾶς κάμνει ἐπισκέψεις, ἀλλά δέν τάς λαμβάνομεν ὑπ᾽ ὄψιν.

ΠΗΓΗ:

ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ,

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΗΣ "ΑΛΩΣΕΩΣ" ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟΒΑΡΛΑΑΜΙΣΜΟ ΤΗΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ”

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΑΙ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΟΙ

ΗΓΟΥΝΤΑΙ ΤΗΣ "ΑΛΩΣΕΩΣ"

ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ

Οἱ ἴδιοι εἰσηγοῦνται τὴν κατάργησιν

τοῦ ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν

Του “Ορθοδόξου Τύπου”

===============

Ἐπί μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν κ. Χριστοδούλου κατεβλήθη μία προσπάθεια διά τήν ἀπόδοσιν τῶν Εὐαγγελικῶν καί Ἀποστολικῶν Ἀναγνωσμάτων εἰς τήν Δημοτικήν γλῶσσαν. Ἡ προσπάθεια ἦτο «πιλοτική». Ἐάν ἐπετύγχανε το «πείραμα», θά ἐπεκτείνετο καί εἰς τάς Ἱεράς Ἀκολουθίας τῶν μυστηρίων καί εἰς τήν θείαν Λειτουργίαν. Τότε ἀντεδράσαμεν δυναμικῶς. Ὁ «Ο.Τ.» ὕψωσε τήν σημαίαν τοῦ ἀγῶνος, διά νά ματαιωθοῦν τά σχέδια. Ἐλάβομεν τήν δημοσίαν ἀπάντησιν τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὅτι εἴμεθα Ταλιμπάν καί δέν θα ὑπεχώρει εἰς τάς ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τοῦ «Ο.Τ.». Ἕν ἔτος μετά ὑπεχρεώθη να τερματίση τό «πείραμα». Διεπίστωσε τάς μεγάλας ἀντιδράσεις τοῦ πιστοῦ λαοῦ καί τοῦ ἐντίμου κλήρου καί ἀπεφάσισε τήν ὑποχώρησιν και τήν ἐγκατάλειψιν τῶν σχεδίων του. Ἦτο ἡ πρώτη μεγάλη ἧττα, ὡς εἴχομεν τονίσει εἰς τόν «Ο.Τ.», τῶν Ταλιμπάν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Σήμερον αἱ δυνάμεις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἰς τούς κόλπους τῆς Ἐκκλησίας μας ἐπανέρχονται εἰς τό θέμα. Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι εὐθέως συμπορεύονται μέ τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ και ὡρισμένοι ἐξ αὐτῶν σκανδαλίζουν τούς πιστούς ἤ συμμετέχουν εἰς σκανδαλώδεις ἐνεργείας σχετικῶς μέ τήν ἐκκλησιαστικήν περιουσίαν τῆς Μητροπόλεώς των, προπαγανδίζουν ἀνοικτῶς τήν κατάργησιν τῆς γλώσσης τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν Ἱερῶν Μυστηρίων. Σηκώνουν τάς χεῖρας καί τό ἀνάστημά των ἐναντίον τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί το πράττουν μέ τό ἀστεῖο ἐπιχείρημα ὅτι οἱ νέοι καί αἱ νέαι μας δέν ἀντιλαμβάνονται τό περιεχόμενον τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καί δι᾽ αὐτό δέν ἐκκλησιάζονται. Ἀνεκάλυψαν τά αἴτια τοῦ μή ἐκκλησιασμοῦ εἰς τήν γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας μας καί ὄχι εἰς τόν τρόπον με τόν ὁποῖον συμπεριφέρονται ἤ εἰς τάς καινοτομίας, τάς ὁποίας εἰσαγάγουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν ἤ εἰς τήν ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας ἤ εἰς τήν παραλυσίαν τῆς Ἐνορίας ἤ εἰς τόν πολυτελέστατον τρόπον διαβιώσεως πολλῶν Μητροπολιτῶν καί ἱερωμένων.

Κατά σύμπτωσιν οἱ Μητροπολῖται καί οἱ θεολόγοι, οἱ ὁποῖοι μεθοδεύουν την κατάργησιν τῆς γλώσσης τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν ἱερῶν Μυστηρίων εἶναι ὑπέρ τοῦ δέοντος φιλοπαπικοί καί οἰκουμενισταί καί ἀγωνίζονται, διά νά εἶναι διαρκῶς εἰς τό φῶς τῆς ἐπικαιρότητος. Οἱ Μητροπολῖται αὐτοί διακηρύσσουν ὅτι ὁ Παπισμός εἶναι κανονική Ἐκκλησία καί πώς ὅσοι προβάλλομεν ἀντιστάσεις εἴμεθα φανατικοί. Οἱ Μητροπολῖται αὐτοί εἰσηγοῦνται εἰς τήν Πολιτείαν τήν κατάργησιν τοῦ Ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό τά σχολεῖα και τήν ἐπιβολήν τῆς θρησκειολογίας. Ἀντί νά ὑπερασπίζωνται τό μάθημα εἰσηγοῦνται τήν κατάργησίν του, ὅταν τοῦτο δέν τό ἐπιβάλλη ἡ Εὐρωπαϊκή Ἕνωσις, ἐνῶ ἡ Κυβέρνησις εἶναι πολύ προσεκτική εἰς το ζήτημα φοβουμένη τάς ἀντιδράσεις καί τό πολιτικό κόστος. Γνωρίζουν ἆραγε οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολῖται ὅτι ἠμπορεῖ νά κατηγορηθοῦν διά ἔκπτωσιν ἐκ τῆς Πίστεως, ἀφοῦ μέ τάς ἐνεργείας των πολεμοῦν καί εἰσηγοῦνται τήν κατάργησιν τοῦ Ὁμολογιακοῦ μαθήματος; Γνωρίζουν ὅτι ποδοπατοῦν το Σύνταγμα τῆς Πολιτείας, τό ὁποῖον ὁρίζει ὅτι τό Κράτος πρέπει νά μεριμνᾶ διά τήν Ἐθνικήν καί θρησκευτικήν ἀνάπτυξιν τῆς συνειδήσεως τῶν Ἑλληνοπαίδων; Οἱ Μητροπολῖται αὐτοί, διά τήν ἐξυπηρέτησιν τῶν προσωπικῶν των συμφερόντων καί φιλοδοξιῶν, ἄλλοτε κάμνουν δῶρον εἰς ὑπουργούς τον διαχωρισμόν Κράτους-Ἐκκλησίας, ἄλλοτε τήν κατάργησιν τοῦ Ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἄλλοτε ὑποτάσσονται εἰς τάς ἐντολάς τῶν πολιτικῶν των προϊσταμένων καί ἀποδέχονται ἄνευ ἀντιστάσεως τό σύμφωνον ἐλευθέρας συμβιώσεως, τήν καῦσιν τῶν νεκρῶν, τήν πολιτικήν κηδείαν κ.λπ.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν κ. Ἱερώνυμος ὁμοῦ μετὰ τῆς Διαρκοῦς Ἱερᾶς Συνόδου ἔλαβε μίαν ἀπόφασιν, διά τῆς ὁποίας ἀπαγορεύεται ἡ ἀπάρνησις τῆς Γλώσσης τῆς θείας Λειτουργίας. Ἡ ἀπόδοσίς της εἰς τήν δημοτικήν θά ἐπιτρέπεται μόνον μετά ἀπό εἰδικήν ἄδειαν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Παρά ταῦτα Οἰκουμενισταί Μητροπολῖται και θεολόγοι μέ συνεντεύξεις διαμορφώνουν κλῖμα διά τήν μετάφρασιν τῆς θείας Λειτουργίας εἰς τήν δημοτικήν. Κατά σύμπτωσιν ὅλοι των εἶναι τοῦ κλίματος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί συμπεριφέρονται εἰς τήν Ἑλλάδα ὡς αἱ Οἰκουμενιστικαί δυνάμεις του. Λησμονοῦν ὅμως ὅλοι αὐτοί ὅτι:

1ον) Ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης εἰς τάς δημοσίας ἐμφανίσεις του ὁμιλεῖ τήν γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας καί τήν παρακολουθοῦν καί τήν κατανοοῦν ἄρχοντες, ἀρχόμενοι και πιστοί, ἐκφράζοντες τόν θαυμασμόν των διά τά Ἑλληνικά του;

2ον) Τό Σύνταγμα ὁρίζει ὅτι διά οἱανδήποτε μετάφρασιν εἰς τά ἱερά κείμενα τῆς Ἐκκλησίας ἀποφασίζει ἡ Μεγάλη τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως; Πῶς εἶναι τόσον βέβαιοι ὅτι τό Φανάρι θά ἐγκρίνη τήν μετάφρασιν καί την ἀπόδοσιν τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν ἱερῶν Ἀκολουθιῶν εἰς τήν δημοτικήν, ὅταν ἀπό τήν ἀπόδοσιν μιᾶς λέξεως, μέ διάφορον τρόπον ἀπό αὐτόν τῆς πραγματικῆς ἐννοίας της, δύναται νά ὑπάρξη θύελλα διαμαρτυριῶν ἤ νά ὑπάρξουν πολλαπλαί ἑρμηνεῖαι, αἱ ὁποῖαι ἐνδεχομένως νά γεννήσουν αἵρεσιν; Πῶς ὁμιλοῦν ἐξ ὀνόματος τῶν νέων καί τῶν νεανίδων τῆς Ἑλλάδος, ὅταν αἱ ἀνδρῶαι καί γυναικεῖαι Ἱεραί Ὀρθόδοξαι Μοναί πλημμυρίζουν κατά τάς Κυριακάτικας θείας Λειτουργίας ἀλλά καί κατά τάς ἀγρυπνίας ἀπό νέους καί νεάνιδας. Πῶς ζητοῦν νά μεταφράσουν εἰς τήν Ἑλλάδα τά ἱερά Κείμενα, ὅταν αὐτά τά κείμενα ἐγεγράφησαν εἰς τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν, τήν ὁποίαν κατανοοῦν οἱ πιστοί, ἀλλά ὄχι καί ὡρισμένοι Οἰκουμενισταί Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ὡς φοιτηταί τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς ἐκόπησαν εἰς τήν Πατρολογίαν δεκατέσσερις φοράς καί ἐχρειάσθη ἡ παρέμβασις τῶν πνευματικῶν των πατέρων, διά νά «περάσουν» τό μάθημα; Εἶναι τυχαῖον ὅτι οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολῖται ἀποφεύγουν συστηματικῶς τήν ἀναφοράν, γραπτήν και προφορικήν, εἰς τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας; Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολῖται ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ νέοι καί αἱ νέαι δέν ἀντιλαμβάνονται τήν γλῶσσαν τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ ἄποψις αὕτη εἶναι προσβλητική τόσον διά την σύγχρονον νεολαίαν, ἡ ὁποία συμφώνως μέ ὅλας τάς ἐπιστημονικάς ἐρεύνας ἔχει μεγάλην ἐκκλησιολογικήν συνείδησιν καί διακρίνεται διά τήν μεγάλην της Πίστιν προς τόν Τριαδικόν Θεόν. Ἐπιπλέον ἡ σύγχρονος νεολαία γνωρίζει πότε νά σκύψη τήν κεφαλήν ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο σημαίνει ὅτι δεν λειτουργεῖ ἡ νεολαία ἐντός τῆς Ἐκκλησίας μέ βάσιν τήν καρδίαν, ἀλλά γνωρίζει τά «παραγγέλματα», τά ὁποῖα ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεύς, ὁ διάκος ἤ ὁ Ἀρχιερεύς διά μεγαλυτέραν ταπείνωσιν καί προσευχήν. Πῶς λοιπόν λέγουν Μητροπολῖται καί θεολόγοι (Οἰκουμενισταί) ὅτι οἱ νέοι καί αἱ νεανίδες δέν ἀντιλαμβάνονται τήν γλῶσσαν τῆς θείας Λειτουργίας καί τῶν ἱερῶν Μυστηρίων; Μᾶλλον θέλουν νά φέρουν εἰς τά μέτρα των τήν ᾽Εκκλησίαν, ἡ ὁποία πολλάκις «δεινοπαθεῖ» ἀπό τάς θέσεις πολλῶν ἐπιλέκτων μελῶν της, τά ὁποῖα ἔχουν «παραστρατήσει» ἀπό καιρόν ἀπό τήν κατάνυξιν καί τήν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδοξίας. Οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολῖται καί θεολόγοι εἶναι προσβλητικοί καί διά τάς γενεάς τῶν Ἑλληνοπαίδων, αἱ ὁποῖαι ἐγεννήθησαν κατά τούς τέσσαρας αἰῶνας τῆς Τουρκικῆς δουλείας καί αἱ ὁποῖαι ἔμαθον γράμματα ἀπό τά Λειτουργικά Βιβλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Καί αἱ γενεαί αὐταί ἐπολέμησαν κυρίως «διά τοῦ Χριστοῦ τήν Πίστιν τήν Ἁγίαν καί τῆς Πατρίδος τήν Ἐλευθερίαν».

Ἀλλά αἱ πρωτοβουλίαι τῶν Οἰκουμενιστῶν Μητροπολιτῶν και θεολόγων πρέπει νά ἐνταχθοῦν εἰς ἕν εὐρύτερον σχέδιον, τό ὁποῖον ἤρχισε μέ τήν ἐκπαιδευτικήν μεταρρύθμισην τοῦ 1977, ἡ ὁποία, ὡς ἔγινε, κατέστρεψε τήν γλῶσσαν καί τήν Παιδείαν. Ἐάν κατορθώσουν καί «περάσουν» τά σχέδιά των, τότε θά ἔχωμεν τήν ὁριστικήν καταστροφήν τῆς γλώσσης καί την ἀποκοπήν τοῦ λαοῦ ἀπό τάς πραγματικάς ρίζας τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης, ἡ ὁποία ἔγινεν ὁδός διά νά ἐξαπλωθῆ ἡ διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας εἰς τά πέρατα τοῦ κόσμου. Αἱ πρωτοβουλίαι των πρέπει νά συναντήσουν τήν δυναμικήν ἀπάντησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἀφοῦ οἱ συγκεκριμένοι Μητροπολῖται καί θεολόγοι ἀνήκουν εἰς τό «κλῖμα» του, ἐνῶ αὐτό, εἰς τό ζήτημα τῆς γλώσσης τῆς Ἐκκλησίας δέν ἔχει δώσει δικαιώματα δι᾽ ἔλεγχον ἤ κριτικήν. Οἱ δέ πιστοί ὀφείλουν νά προσεύχωνται διά τήν ἀποτροπήν τῶν σχεδίων των καί νά εὑρίσκωνται εἰς ἀγωνιστικήν ἐπαγρύπνησιν.

ΠΗΓΗ:

ΘΡΗΕΣΚΕΥΤΙΚΑ,

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ

ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΙΣΩΠΛΑΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΠΙΣΩΠΛΑΤΗ ΜΑΧΑΙΡΙΑ

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΝΤΙΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

==============

Oλοι συμμετείχαν με ιδιαίτερη χαρά και συγκίνηση στην ενθρόνιση του νέου ηγουμένου της Ιεράς Μονής Συμβούλου Χριστού κ. Νείλου την περασμένη Κυριακή. Ατυχώς όμως! Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Λεμεσού κ. Αθανάσιος επέλεξε δυο μέρες αργότερα να καταφέρει πισώπλατη μαχαιριά στον αντιοικουμενιστικό αγώνα σε Ιερατικό συνέδριο της Μητρόπολής του.

Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΗΓΟΥΜΕΝΟΥ

____________________

Αναφέρει το πρακτορείο εκκλησιαστικών ειδήσεων “Ρομφαία”: “Με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια και συμφώνως με τα όσα το εκκλησιαστικό τυπικό ορίζει τελέσθηκε χθες η ενθρόνιση του ηγουμένου της Ιεράς Μονής του Συμβούλου Χριστού Αρχιμανδρίτη Νείλου. Η ακολουθία της ενθρονίσεως τελέστηκε κατά την διάρκεια του εσπερινού της Κυριακής χοροστατούντος του οικείου Μητροπολίτου και Γέροντος της Μονής κ. Αθανασίου ο οποίος στην ομιλία του προς τον ενθρονιζόμενο ηγούμενο εξήρε το νόημα της ταπεινώσεως, αρετή η οποία πρέπει να κοσμεί τον προϊστάμενο κάθε μοναστικής κοινότητας έχοντας ως πρότυπο τον Αρχιποιμένα Χριστό”.

ΤΑ ΠΑΡΑΛΕΙΠΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗΣ

_________________

Στην ενθρόνιση παρίστατο και ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Βατοπεδίου Αρχιμανδρίτης Εφραίμ πνευματικός αδελφός του Σεβασμιότατου Λεμεσού και πλήθος λαού: Κληρικοί, μοναχοί και λαικοί. Συμπροσηύχοντο επίσης ευσεβείς πιστοί οι οποίοι διένειμαν αντιπαπικά φυλλάδια του παραδοσιακού συλλόγου ΠΑΧΟΚ. Ο σύλλογος αυτός πρωτοστατεί στον αντιοικουμενιστικό αγώνα και έδωσε δυναμικό παρόν εναντίον του “Διαθρησκειακού συνεδρίου” to 2008 και εναντίον των Παπικών κατά την πρόσφατη συνάντηση Παπικών - Ορθοδόξων στην Πάφο.

ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΥΛΛΑΔΙΟΥ

_____________

Στα φυλλάδια του ΠΑΧΟΚ γίνεται αναφορά στην επίσκεψη του Πάπα. Χαρακτηρίζεται ανεπιθύμητος στην Κύπρο επειδή είναι αρχηγός αιρέσεως. Γι’ αυτό είναι αδιανόητο να του απευθύνεται πρόσκληση επίσκεψης από την Εκκλησία της Κύπρου. Ταυτόχρονα τονίζεται το γεγονός ότι επειδή ξεσηκώθηκε παγκόσμια κατακραυγή εξαιτίας της συγκάλυψης των παιδεραστών φραγκοπαπάδων ο Πάπας Βενέδικτος ο οποίος ενέχεται για τo έγκλημα είναι ηθικά ανίσχυρος να μιλήσει για τα δίκαια της Κύπρου. Γι’ αυτό η επίσκεψή του θα αποβεί αιτία σκανδαλισμού και όχι αρωγή προς το λαό της Κύπρου. Ταυτόχρονα καλεί τους επισκόπους της Εκκλησίας της Κύπρου να πάρουν θέση για την έλευση του Πάπα και να μην επιτρέψουν να συντελεστεί η παρανομία με την Παπική επίσκεψη στη νήσο των Αγίων και των ηρώων.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΕΜΕΣΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝΘΡΟΝΙΣΗ

______________

Ο Σεβασμιότατος Λεμεσού δεν αντέδρασε την ώρα που τα μέλη του ΠΑΧΟΚ διένειμαν τα φυλλάδια και όλα τέλειωσαν ειρηνικά. Ολοι οι πιστοί έφυγαν από την ενθρόνιση συγκινημένοι και κατανυγμένοι για το νέο ευχάριστο εκκλησιαστικό γεγονός. Τα μοναστήρια ήταν αείποτε τα φρούρια της Ορθοδοξίας. Οσο περισσότερα δημιουργούνται και όσο πιο πολλές αγνές ψυχές που αγαπούν το Χριστό αφιερώνονται σε αυτά και αγωνίζονται με ταπείνωση τόσο πιο πλούσια η ευλογία του Θεού.

ΤΑ ΔΙΑΔΡΑΜΑΤΙΣΘΕΝΤΑ ΣΤΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

___________

Εκεί λοιπόν που όλοι νόμιζαν ότι όλα πήγαν κατά Θεόν ο Σεβασμιότατος Λεμεσού κ. Αθανάσιος, ως μη όφειλε, δυο μέρες αργότερα ανακίνησε το θέμα στο Ιερατικό συνέδριο της Μητροπόλεως κατά τη διάρκεια του οποίου μίλησε απαξιωτικά για την ενέργεια των μελών του ΠΑΧΟΚ και το περιεχόμενο του φυλλαδίου!!! Μια νέα δηλαδή οδυνηρή έκπληξη που ο Σεβασμιότατος Λεμεσού επεφύλαξε στους πιστούς. Υπενθυμίζουμε κατωτέρω μερικά από τα οικουμενιστικά παρατράγουδα του Σεβασμιότατου ο οποίος αν και λαλίστατος κατά καιρούς εναντίον του Οικουμενισμού έχει πλουσιότατη οικουμενιστική δράση καταχωρημένη στο παθητικό του.

ΕΔΩΣΕ ΣΥΓΚΑΤΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΑΣΧΗΜΙΑ

__________________

Καταρχήν ο Σεβασμιότατος έδωσε τη συγκατάθεσή του για κάθε οικουμενιστική ασχημία που συνέβηκε τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Οχι μόνον ψήφισε υπέρ της διοργάνωσης της Διαθρησκειακής αλλά το πνευματικό του τέκνο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Νεαπόλεως κ. Πορφύριος υπήρξε ο κύριος οργανωτής του “Διαθρησκειακού Συνεδρίου” του 2008. Το ίδιο έκανε με την έλευση του Πάπα στην Κύπρο. Οχι μόνον ο ίδιος αλλά και όλοι οι επίσκοποι που επηρεάζει έδωσαν τη συγκατάθεσή τους για να προσκληθεί ο Πάπας.

ΦΟΒΗΘΗΚΕ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΜΕΤΑΜΕΛΗΘΗΚΕ

________________

Λίγο πριν το “Διαθρησκειακό συνέδριο” του 2008 στη Λευκωσία η Ιερά Μονή Σταυροβουνίου η Ακρόπολη της Κυπριακής Ορθοδοξίας έστειλε ελεγκτική επιστολή στους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου. Η επιστολή αυτή έκανε τρομερή αίσθηση μεταξύ του πληρώματος της Εκκλησίας και ανάγκασε την πλειοψηφία των μελών της Συνόδου να απόσχει από τις εργασίες του συνεδρίου της ανομίας παρά την περί του αντιθέτου αρχική τους πρόθεση. Είναι χαρακτηριστική η στάση του Μητροπολίτη Λεμεσού Αθανάσιου ο οποίος όχι μόνον ψήφισε στη σύνοδο υπέρ της διοργάνωσης του Διαθρησκειακού συνεδρίου αλλά και πρωτοστάτησε διά του πνευματικού του τέκνου επισκόπου Νεαπόλεως Πορφυρίου στη διοργάνωσή του. Οταν αντελήφθη την αντίδραση της Ιεράς Μονής Σταυροβουνίου της Ακρόπολης της Κυπριακής Ορθοδοξίας ανέκρουσε πρύμναν. “Ηλθεν εις εαυτόν” πιστέψαμε αφελώς καλοπροαίρετα όλοι τότε. Σε Ιερατικό Συνέδριο της Μητροπολέως του έκανε στροφή 180 μοιρών και είπε στους ιερείς του ότι ο ίδιος δεν θα παραστεί στο “Διαθρησκειακό συνέδριο” και τους πρότρεψε να πράξουν το ίδιο. Αυτά συνέβησαν πριν δύο χρόνια και μας γέμισαν όλους χαρά.

ΑΝΕΠΙΤΡΕΠΤΗ ΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΝΕΟ ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

_________________

Και όμως! Δυστυχώς σε Ιερατικό συνέδριο που πραγματοποίησε προχθές στη Μητρόπολή του, μετά την ενθρόνιση του νέου ηγουμένου της Μονής Συμβούλου Χριστού, κατάφερε πισώπλατη μαχαιριά εναντίον των αγωνιζομένων πιστών που διένειμαν φυλλάδια εναντίον της έλευσης του Πάπα στην Κύπρο και καλούσαν τους Ιεράρχες της Εκκλησίας της Κύπρου να μην παραστούν στην υποδοχή του Πάπα και να ματαιώσουν την έλευση του Πάπα.

ΕΥΛΟΓΗ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

_________________

Η στάση του Σεβασμιότατου Λεμεσού εμβάλλει σε μεγάλες ανησυχίες τους πιστούς. Καταρχήν απέδειξε ότι δεν ήλθεν “εις εαυτόν” όταν ανέκρουσε πρύμναν κατά το “Διαθρησκειακό συνέδριο” του 2008. Απλά φοβήθηκε το πνευματικό κύρος της Μονής Σταυροβουνίου και έκανε πίσω. Τώρα στο πρόσφατο Ιερατικό συνέδριο της Μητρόπολής του έδειξε για μια ακόμη φορά τα πραγματικά του συναισθήματα για τον Οικουμενισμό που είναι εκ διαμέτρου αντίθετα από αυτά που ισχυρίζεται ότι πρεσβεύει στις ομιλίες του.

ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΚΩΝ

________________

Οι πιστοί προσεύχονται η απαξίωση με την οποία μίλησε στο ιερατικό συνέδριο για όσους αγωνίζονται εναντίον του Οικουμενισμού και διαμαρτύρονται για την έλευση του Πάπα στην Κύπρο να μην είναι προάγγελος νέων οικουμενιστικών ενεργειών του Σεβασμιότατου. Ελπίζουν ότι η στάση του αυτή δεν προλειαίνει ενεργή παρουσία του Μητροπολίτη Αθανάσιου και των επισκόπων πιου ελέγχει στην υποδοχή του Πάπα κάτω από οποιοδήποτε πρόσχημα. Ακόμη και στην περίπτωση που τυχόν ο Πάπας θα φέρει λείψανα του Αποστόλου Βαρνάβα στην Κύπρο. Στο Σεβασμιότατο εναπόκειται να διασκεδάσει κάθε εύλογη ανησυχία που προκλήθηκε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ εξαιτίας της δικής του απαράδεκτης συμπεριφοράς.

ΕΤΣΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ;

_________________

Υπενθυμίζουμε στο Σεβασμιότατο ότι έχει Αγιορειτικές ρίζες και ότι οι Αγιορείτες αντετάχθηκαν έντονα στην επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα. Σύμφωνα με ποια λογική θεωρείται ανεπίτρεπτη η επίσκεψη του Πάπα στην Αθήνα και είναι θεμιτή στην Κύπρο; Δεν φτάνει που ο Σεβασμιότατος έδωσε την πλήρη συγκατάθεσή του για να απευθυνθεί πρόσκληση στον Πάπα; Είναι ανάγκη να καρφώνει πισώπλατα τους αγωνιζόμενους πιστούς που διαμαρτύρονται για την έλευση του αιρεσιάρχη της Ρώμης;