ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ ΤΗ ΜΑΧΗ

ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

=============

Οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί να μην λυπούνται που ο π. Αυγουστίνος έφυγε από την Στρατευομένη Εκκλησία, γιατί βρίσκεται στην Θριαμβεύουσα. Και από εκεί δεν θα μας αφήσει μόνους. Θα έχει μεγαλύτερη παρρησία στο Θεό και θα γίνει προστάτης των αγωνιζομένων και διωκομένων ορθοδόξων χριστιανών.

Άφησε ένα πολύ μεγάλο πνευματικό οπλοστάσιο, που αν τεθεί σε κυκλοφορία θα κάψει τα κέντρα των οικουμενιστών ιεραρχών και των σκοτεινών δυνάμεων, που ετοιμάζουν την έλευση του Αντιχρίστου.

Η ιστοσελίδα· www.augoustinos-kantiotis.gr γι’ αυτό τον σκοπό κα δημιουργήθηκε. Αν κάποιοι θελήσουν στο μέλλον να την καταργήσουν, να ξέρουν ότι θα βρούμε τρόπο να αγωνιστούμε. Πώς; Ο Γέροντας έλεγε: “Δεν δημοσιεύονται τα μυστικά του αγώνος”.

Υπάρχουν βιβλία του Γέροντος παλαιά και νέα, που μέσα σ’ αυτά μπορεί να βρει ο κάθε χριστιανός ότι του χρειάζεται για τον αγώνα της ζωής. Υπάρχουν χιλιάδες ομιλίες του π. Αυγουστίνου γραπτές και προφορικές, ελάχιστες μέχρι στιγμής δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν συμβουλές του Γέροντος επισκόπου και απαντήσεις σε απορίες, θα τις δημοσιεύσουμε απομαγνητοφωνημένες, για να αντλούν δυνάμεις οι αγωνιζόμενοι ορθόδοξοι Χριστιανοί του 21αιώνος του απατεώνος.

Ο Γέροντας δεν πέθανε αλλά κοιμάται.

Ο ύπνος μας έλεγε είναι μικρός θάνατος και ο θάνατος μεγάλος ύπνος.

Ας μη κοιμούνται ήσυχοι οι κακοί αρχιερείς που βάλθηκαν να παραδώσουν την ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ μας στα χέρια του Πάπα.

Από τον πατέρα Αυγουστίνο, αν και κεκοιμημένο, θα βρουν τον μπελά τους. Ο λόγος του θα θερμάνει τις παγωμένες καρδιές των χριστιανών και θα εκδιώξει τους προδότας της Πίστεως και της Πατρίδος.

ΠΗΓΗ:

Ιστοσελίδα "Αυγουστίνος Καντιώτης"

ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ

ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΟΛΟΥ

Του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

====================

Ας μην υπερηφανευόμαστε καθόλου.

Διότι, αν αυτός, που είναι Θεός και Κύριος και Υιός του Θεού, δεν αρνήθηκε να λάβει μορφή δούλου, πολύ περισσότερο πρέπει εμείς να κάνουμε τα πάντα, έστω κι αν είναι ταπεινά.

Πες μου, λοιπόν, άνθρωπε, από πού υπερηφανεύεσαι;

Από τα βιοτικά; Αλλά αυτά φεύγουν πριν ακόμη φανούν.

Μήπως από τα πνευματικά; Αλλά ένα και μοναδικό κατόρθωμα πνευματικό υπάρχει, το να μην υπερηφανεύεσαι.

Γιατί, λοιπόν, υπερηφανεύεσαι; Επειδή κατορθώνεις κάτι;

Άκουσε τι λέει ο Χριστός: «Όταν κάνετε ό,τι έχετε διαταχθεί να κάνετε, τότε να λέτε ότι είμαστε άχρηστοι δούλοι» (Λουκ. 17, 10).

Μήπως υπερηφανεύεσαι και για τον πλούτο; Γιατί; Δεν άκουσες ότι γυμνοί ήρθαμε στη ζωή και γυμνοί θα φύγουμε; (πρβλ. Ιώβ 1, 21). Μάλλον δε βλέπεις αυτούς, που ήρθαν πριν από σένα, ότι έφυγαν γυμνοί και έρημοι; Ποιος υπερηφανεύεται έχοντας τα ξένα;

Διότι, όσοι θέλουν να τα χρησιμοποιούν μόνο για δική τους απόλαυση, τα χάνουν και χωρίς τη θέλησή τους, και πολλές φορές, βέβαια, πριν από το θάνατο, κατά το θάνατο, όμως, οπωσδήποτε.

ΠΗΓΗ:

Ψήγματα Ορθοδοξίας

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ- ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ

ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΟΙΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΠΡΟΥ

===============

Ο Κώστας Μόντης είναι ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες ποιητές, με τόπο καταγωγής την Κύπρο. Γεννήθηκε το 1914 στην Αμμόχωστο και πέθανε το 2004 στην Λευκωσία. Πολυγραφότατος, εκτός από ποιήματα έγραψε μυθιστορήματα και θεατρικά έργα. Είχε προταθεί για το βραβείο Νόμπελ.

Βασικό θέμα σε πολλά έργα του, η μοίρα και η ιστορία της ιδιαίτερης πατρίδας του: ο ηρωικός Αγώνας της ΕΟΚΑ, το όραμα της ΕΝΩΣΗΣ με την Ελλάδα, αλλά και η τουρκική εισβολή και η κατοχή.

Ήταν πολιτικός καθοδηγητής της Ε.Ο.Κ.Α.

Από τα πιο σημαντικά έργα του είναι το «Γράμμα στη Μητέρα», «Στιγμές», «Κλειστές πόρτες» (μία συγκλονιστική νουβέλα για τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ), «ο αφέντης Μπατίστας», ένα ιστορικό αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα. Τον χαρακτηρίζει η μελαγχολία, η πικρία, η οποία οφείλεται, αφενός μεν στην διάψευση των εθνικών ιδανικών, αφετέρου δε, στο ότι σε μικρή ηλικία έχασε, διαδοχικά, τους δικούς του: τους δύο αδελφούς του, στα 11 του την μητέρα του (θάνατος τον οποίον ποτέ δεν ξεπέρασε) και στα 16 τον πατέρα του. Ο Θάνατος και η Αγάπη για την Πατρίδα κυριαρχούν στο έργο του.

*****

Γρηγόρης Αυξεντίου

____________

Εκείνο το «όχι» δεν το επανέλαβε η ηχώ

ήταν πολύ βαρύ για να το μεταφέρει.

******

Η μόνη λύση, Κύριε,

Είναι να κάνεις τα βόλια να μη σκοτώνουν

Γιατί εμείς οπωσδήποτε θα εξακολουθούμε να πυροβολούμε.

*****

Ελληνες ποιητές

________

Ελάχιστοι μας διαβάζουν,

ελάχιστοι ξέρουν τη γλώσσα μας,

μένουμε αδικαίωτοι κι αχειροκρότητοι

σ’ αυτή τη μακρινή γωνιά,

όμως αντισταθμίζει που γράφουμε Ελληνικά

******

Το παρακάτω ποίημα αναφέρεται στην μάταιη αναμονή της Κύπρου για βοήθεια από την Ελλάδα το 1974 και στην απογοήτευση που προκάλεσε η διάψευση αυτής της προσδοκίας:

Την περιμέναμε μέσ’ απ’ τους καπνούς και τις φλόγες της κοιλάδας

των Κέδρων,

Την περιμέναμε απ’ το ξάγναντο του Τρίπυλου,

την περιμέναμε βουτηγμένοι ως το λαιμό

στη θάλασσα της Κερύνειας,

συγκρατούσαμε το ξεψύχισμά μας να μας προφτάξει.

Φυλλομετρούσαμε την Ιστορία της.

Φυλλομετρούσαμε σαν ευαγγέλιο την Ιστορία της

-«να εδώ κ’ εδώ κ’ εδώ»-

και την περιμέναμε,

κι «όχι, δεν μπορεί να μην έρθει», λέγαμε

κι «όχι, δεν γίνεται να μην έρθει», λέγαμε

κι όπου να’ ναι άκου την με τους Σπαρτιάτες της

και τα «Υπό σκιάν» και τα «Μολών λαβέ» και τον «Αέρα»,

κι όπου να’ ναι άκου την!

Και πραγματικά μια νύχτα έφτασε το μήνυμα πως η Ελλάδα ήρθε.

Τι νύχτα ήταν εκείνη, μητέρα,

τι αντίλαλος ήταν εκείνος,

τι βουητό ήταν εκείνο που σάρωσε το νησί!

Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας και πηδούσαμε

και φιλιόμαστε και νοιώθαμε ρίγη να μας περιλούουν

και τα στήθια μας φούσκωναν να διαρραγούν

κ’ η καρδιά μας χτυπούσε να της ανοίξουμε να βγει.

οι χαροκαμένοι ξέχασαν τα παιδιά τους

και τους αδελφούς και τους πατέρες

κ’ έκλαιγαν για την Ελλάδα πια,

κ’ έχασκαν μ’ ένα γελόκλαμα.

Κ’ έλεγαν οι δάσκαλοι «Είδατε;»

Και λέγαμε όλοι «Είδατε;»

Ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε ως το βυθό

ώσπου την άλλη μέρα πέσαμε πέρα απ’ το βυθό,

ώσπου την άλλη μέρα βούλιαξε το Τρίπυλο, ώσπου την άλλη μέρα πισωπάτησε

σιωπηλό το Τρόοδος να βρει βράχο να καθίσει,

ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσε τα μάτια η Αίπεια,

ώσπου την άλλη μέρα γούρλωσαν τα μάτια οι Σόλοι και το Κούριο

κ’ οι αγχόνες της Λευκωσίας

γιατί η Ελλάδα δεν ήρθε,

γιατί ήταν ψεύτικο το μήνυμα,

ψέμα η Ελληνική μεραρχία στην Πάφο,

γιατί μας είπαν ψέμα οι ουρανοί και ψέμα οι θάλασσες

και ψέμα τα χελιδόνια και ψέμα η καρδιά

και ψέμα οι Ιστορίες μας,

ψέμα, όλα ψέμα.

Είχε λέει, άλλη δουλειά η Ελλάδα,

κάτι πανηγυρισμούς,

κ ήμαστε και μακριά και δεν μπορούσε, λέει,

λυπόταν, δεν το περίμενε,

ειλικρινά λυπόταν,

ειλικρινά λυπόταν πάρα πολύ.

Κ’ οι δάσκαλοί μας έσκυψαν ντροπιασμένοι,

και τα «Εγχειρίδια» έσκυψαν ντροπιασμένα

κ’ οι δάσκαλοί μας τρέμουν τώρα πια,

και τα «Εγχειρίδια» τρέμουν τώρα πια

όσο πλησιάζουν τα περί Θερμοπυλών και τα περί Σαλαμίνος…

Δεν κάνω ποίηση, μητέρα,

έχω αντίγραφα.

ΠΗΓΗ:

Thulebooks

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΘΑΡΡΑΛΕΑ ΕΠΙΘΕΣΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΣΚΑΝΔΑΛΟΠΟΙΟΥ ΚΑΙ ΣΚΑΝΔΑΛΟΘΗΡΑ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗ ΤΩΝ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΙΜΗΣΟΥΜΕ

ΤΟΝ ΑΕΙΜΝΗΣΤΟ ΓΕΡΟΝΤΑ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ*

Του κ. Λαυρέντιου Ντερτζιόρτζιο

================

Πολλά ειπώθηκαν, λέγονται και για πολύν καιρό ακόμη θα λέγονται, επί τη κοιμήσει του φιλτάτου και πεφιλημένου —χαρισματικού και όντως ορθοδόξου αγωνιστή της Πίστεως και της Εκκλησίας του Χριστού — Επισκόπου κυρού Αυγουστίνου Καντιώτη, πρώην Μητροπολίτη Φλωρίνης.

Κι από αυτά που ειπώθηκαν, λέγονται και θα λέγονται, άλλα είναι ειλικρινή και αυθόρμητα και από καρδιάς βγαλμένα, άλλα είναι υποκριτικά και με υστεροβουλίες ειπωμένα.

Παρατηρήθηκε και τώρα, αυτό που συμβαίνει σε κάθε παρόμοια περίσταση και όταν ευκαίρως ακαίρως αμετροεπώς εκθειάζονται κεκοιμημένοι ή εν ζωή χαρισματικοί — αλλά και «χαρισματικοί» — γέροντες και πνευματικοί κ.π.ά. Πλέκονται και αναπέμπονται εγκώμια — που στηρίζονται όχι μόνον στα όποια αληθινά-πραγματικά γεγονότα για μερικούς από αυτούς, μα και σε άλλα — βασισμένα σε μυθολογίες και φήμες και φαντασιώσεις και συστηματική «προπαγάνδα» πνευματικών τέκνων, που τους περιστοιχίζουν δίκην «φερεφώνων», «οπαδών» και «αυλής». Άλλοτε — συχνότατα — με τη συναίνεση και την υπόθαλψη των ιδίων· και άλλοτε — σπανιότατα — με την επαινετή δυσφορία τους και την σκαιά αποτροπή τους και την στερρή άρνησή τους να δεχθούν τέτοιες «τιμές».

Αυτές οι πρακτικές της στανικής «αγιοποιήσεως» πνευματικών και γερόντων θυμίζουν, λίγο-πολύ, κομματικές και πολιτικές «φράξιες» ή λέσχες «fan» (θαυμαστών) κάποιου διασήμου προσώπου ή ομάδες «φιλάθλων»· οι οποίες ομάδες — μη έχοντας οποιαδήποτε ουσιαστική γνώση κάποιας ιδεολογίας και σχέση με αυτήν ή πρακτική συμμετοχή σε κάποιο άθλημα — φανατίζονται με το τυχόν πρόσωπο της «ημέρας» — τον πολιτικό ηγέτη, τον πρωταθλητή ή τον προπονητή ή και τον παράγοντα, τον καλλιτεχνικό αστέρα —, που προβάλλουν — και για όσο τον προβάλλουν — τα όποια συμφέροντα και τα Μέσα Μαζικής Ενημερώσεως!.

Δηλαδή, αντί το πρόσωπο — εν προκειμένω ο Γέροντας ή ο πνευματικός — να αποτελεί το παράδειγμα· αντί η ζωή και η διδασκαλία και το έργο του να αποτελούν το πρότυπο προς μίμηση· αντί η εν γένει βιοτή του να αποτελεί την πρόσκληση της προσωπικής συμμετοχής στον πνευματικό στίβο για την εν Χριστώ άσκηση και παρακίνηση προς άθληση για την κατάκτηση των «βάθρων της νίκης»: της καθάρσεως (χάλκινο), της αγιότητος (αργυρό) και της θεώσεως (χρυσό τρόπαιο, η δόξα του Κυρίου)· αντί όλων αυτών καλλιεργείται συστηματικά η προσωπολατρεία εκ μέρους πνευματικών τέκνων και εκκολάπτεται τεχνηέντως η προσωποληψία εκ μέρους γερόντων και πνευματικών, κατά τα κοσμικά πρότυπα των πολιτικών, των αθλητών, των καλλιτεχνών κ.π.ά..

Λέγονται, λοιπόν, πολλά χειμαρρώδη και λογοτεχνικά έπεα πτερόεντα για να περιγραφεί πόσο άγιος, μεγάλος, αγωνιστής, ορθόδοξος, θαρραλέος κ.π.ά. είναι ο μακαριστός Γέροντας Αυγουστίνος Καντιώτης και επιλέγεται θρηνωδώς πόσο ορφανέψαμε και πόσο φτωχύναμε τώρα που κοιμήθηκε. Αλλά ξεχνάμε πως εμείς είμαστε που έχουμε ήδη «κοιμηθεί» και μακαρίως καθεύδουμε χρόνια τώρα· ξεχνάμε πως παύσαμε να ορθώνουμε το ορθόδοξο φρόνημά μας και το όποιο ηθικό ανάστημά μας — όπως ο Γέροντας — κατά των επιόρκων δολιοφθορέων της Ορθοδόξου Πίστεώς μας και των αυτομόλων αποστατών της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας· ξεχνάμε πως γίναμε πλαδαροί και χλιαροί «χριστιανοί».

Η πρόσκληση-πρόκληση και η υπόδειξη-εντολή, που πολλές φορές ακούστηκε από τα χείλη του Γέροντα: «αγώνισαι περί της αληθείας», την προσαρμόσαμε «ιδιοφυώς» στο μικροαστικό βόλεμά μας και στη μικρόψυχη ασφάλειά μας, φυγόμαχοι και φυγόπονοι και εν πολλοίς ριψάσπιδες όντες: «αγωνίσου για την ψυχή σου και άφησε την αλήθεια να την υπερασπιστούν άλλοι» — καυγαλέα υποκρινόμενοι και αντιφάσκοντες, λες και μπορεί κανείς να σώσει την ψυχή του χωρίς να υπερασπίζεται την Ορθόδοξη Πίστη του και την Ορθόδοξη Εκκλησία του!...Γι’ αυτό ουδεμία ουσιαστική και ειλικρινής προτροπή και παρακίνηση και προσκλητήριο ακούγονται, για να μοιάσουμε του Γέροντα στα δύσκολα· ν’ ακολουθήσουμε εμπράκτως με τους λόγους μας και —κυρίως — με τα έργα μας το φωτεινό αλλά και τόσο ακριβοπληρωμένο και επώδυνο και μαρτυρικό παράδειγμά του: να διασφαλίσουμε αυθεντική την Ορθόδοξη Πίστη μας, να διαφεντέψουμε ακεραία την Ορθόδοξη Εκκλησία μας, να υπερασπιστούμε την ιδιοπροσωπία της Ρωμηοσύνης μας και να πολεμήσουμε για την φιλτάτη Πατρίδα μας.

Ακόμη — και ας μην κάνουμε πως δεν θυμόμαστε ή πως δεν γνωρίζουμε — εν ζωή και εν πλήρη πνευματική διαυγεία και εν σωματική ακμαιότητι τελούντος του Γέροντος πολλά και επώνυμα και διάσημα πνευματικά τέκνα του τον «φαρμάκωσαν» και τον πρόδωσαν· με τη βιοτή τους και τη διαγωγή τους, με την απομάκρυνσί τους από αυτόν, με την κατάκρισί τους προς το πρόσωπό του(!), με την αγνωμοσύνη τους και με την αχαριστία τους. Ας μη χύνουν, λοιπόν, σήμερα τα κροκοδείλια δάκρυά τους· γνωριζόμαστε πολύ καλά άπαντες επ’ αλλήλοις, ως παροικούντες όλοι εν Ιερουσαλήμ!.

Η κοίμηση του Γέροντος δεν δηλοί παρά μονάχα τη συνειδητοποίηση της οριστικής απουσίας του από τούτη τη ζωή — για τους πολλούς, που ευχαρίστως τον άκουαν, αλλά δεν εφάρμοζαν τη διδασκαλία και τις προτροπές του, αρκούμενοι μόνον να τον θαυμάζουν και να τον υπερασπίζονται ή ασχολούμενοι να τον προβάλλουν με φανατική αφοσίωση και επιμονή — και την αδυναμία πλέον κάποιων ελαχίστων να τον «χρησιμοποιούν» και να καπηλεύονται την «ευλογία» του, εν αφασία αυτού όντος!. Πραγματικά, όμως, θα λείψει μόνον από εκείνους που όλα αυτά τα χρόνια με υιική αγάπη, στοργή, αυταπάρνηση και στωϊκότητα τον φρόντισαν και τον περιέθαλψαν εκ του σύνεγγυς — και στους οποίους έπαινος από εμάς αρμόζει και πολύς ο μισθός από τον Κύριο αναμένεται!

* Προδημοσίευση από το περιοδικό «Κοσμάς Φλαμιάτος», τ. 3, Ιούλιος-Αύγουστος 2010

ΠΗΓΗ:

(Αποσπάσματα ευρύτερου άρθρου από το ιστολόγιο “Αποτείχισις”)

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ

===========

Για την Εκκλησία η πρώτη Σεπτεμβρίου δεν σημαίνει μόνο την αρχή του μήνα και του φθινοπώρου αλλά και την αρχή της νέας χρονιάς.

Πρωτοχρονιά, καινούρια χρονιά γιορτάζουμε. Έχουμε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου έτους.

Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου έγινε επισήμως η χρήση της ινδικτιώνος ως χρονολογίας και έκτοτε η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι και σήμερα εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.

Στο απολυτίκιο της ημέρας θα ζητήσουμε από Εκείνον που είναι «ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρός και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», να ευλογήσει «τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός του», να ευλογήσει όλο το κύκλο, όλη την περίοδο της νέας χρονιάς.

Καινούρια χρονιά άλλωστε είναι για πολλούς ανθρώπους, αφού οι υπάλληλοι επιστρέφουν από τις θερινές διακοπές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γυρίζουν στα σχολεία τους για τη νέα σχολική χρονιά. Οι μαθητές όλων των βαθμίδων επιστρέφουν στα θρανία τους για το νέο σχολικό έτος.

Εκείνο όμως που έχει σημασία, ανεξαρτήτως από το πότε αρχίζει ή τελειώνει η χρονιά, είναι το πώς ζούμε το χρόνο της ζωής μας και πώς θα τελειώσει ο χρόνος της ζωής μας. Αν προσέξουμε τα λόγια της Θείας Λειτουργίας θα παρατηρήσουμε ότι για το κύλισμα του χρόνου της ζωής μας παρακαλούμε «Τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Ενώ για το τέλος της ζωής δεόμεθα: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα».

Ο χρόνος της ζωής μας θα πρέπει είναι μία προσφορά στον Ιησού Χριστό, που μας χαρίζει το χρόνο, διότι εκείνο που καταξιώνει το χρόνο μας είναι η ευλογία του Θεού.

Ο Χριστός είναι ο παλαιός των ημερών, που έγινε νέος των εσχάτων ημερών για μας τους ανθρώπους. Είναι ο προαιώνιος Θεός, που έγινε η απαρχή της νέας κτίσεως. Ως Θεός είναι Παλαιός, άχρονος, προαιώνιος. Παλαιός αλλά και σήμερα αναγκαίος.

Αν λοιπόν ο χρόνος είναι μία προσφορά, τότε αυτή η προσφορά ανήκει στο Χριστό. Εύκολα προσφέρουμε στο Χριστό μία λαμπάδα ή κάποιο τάμα, ενώ δύσκολα του προσφέρουμε καθημερινά λίγο από το χρόνο της ζωής μας. Πολύ δυσκολότερα του προσφέρουμε ολόκληρη την ζωή μας. Ένας από τους λόγους που ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, είναι «κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Για να γίνει δεκτή και ευάρεστη στον Κύριο η περίοδος της ζωής μας.

Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε εμείς είναι, το πώς περνάμε το χρόνο της ζωής και τις συνήθειες που αποκτάμε. Αν ο χρόνος μας είναι δεκτός από το Θεό, αν είναι «ενιαυτός Κυρίου» κι αν οι συνήθειες που έχουμε είναι πράξεις αρεστές στο Θεό.

Η συνήθεια για παράδειγμα του Κυριακάτικου εκκλησιασμού είναι ευάρεστη στο Θεό, όχι γιατί μετέχουμε στο σύνολο του αριθμού των πιστών της Εκκλησίας, αλλά γιατί μετέχουμε στο σώμα του Χριστού, που θυσιάζεται μπροστά μας και λαμβάνουμε τη χάρη και την ευλογία του Θεού και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Η χαρά είναι πλούσια, γιατί είναι ουράνια. Άλλες όμως κυριακάτικες συνήθειες είναι επίγειες και διαρκούν για λίγο χρόνο.

Την πρώτη Σεπτεμβρίου το Ευαγγέλιο της ημέρας διηγείται την είσοδο του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ και την ανάγνωση των Γραφών από τον Ίδιο. Αυτό αποτελεί και το παράδειγμα για μας. Ο Εκκλησιασμός και η μελέτη του Λόγου του Θεού. Δύο συνήθειες που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός μας. Αποδεικνύουν ότι ο χρόνος της ζωής μας ανήκει σε Αυτόν. Μία κατάθεση χρόνου με πολύ μεγάλο επιτόκιο στην ουράνια τράπεζα της βασιλείας των ουρανών.

ΠΗΓΗ:

Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου,

aktines.blogspot.com,

Αναβάσεις

ΚΗΔΕΥΤΗΚΕ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

ΚΗΔΕΥΤΗΚΕ Ο ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ ΜΑΣ

=========================

Μὲ συγκίνηση, ἀλλὰ καὶ μὲ χειροκροτήματα ἀποχαιρέτησε ὁ λαὸς τῆς Φλώρινας, ἀλλὰ καὶ οἱ ἁπανταχοῦ ὀρθόδοξοι Χριστιανοί τὸ σκήνωμα τοῦ σεβασμίου Γέροντος ἀγωνιστοῦ Ἱεράρχου π. Αὐγουστίνου Καντιώτου στὴν τελευταία του κατοικία, χθὲς 30 Αὐγούστου 2010.

Στὸν Ἐπικήδειο ποὺ ἐξεφώνησε ὁ Β´ Γραμματεὺς τῆς Ἱ. Συνόδου Ἀρχιμ. Ἱερώνυμος Νικολόπουλος ὑπογράμμισε τὴν ἐπιείκειά του: "Αὐτό δείχνει ὅτι ὁ μακαριστός μητροπολίτης Αὐγουστίνος, ἦταν ἕνας στοργικός πατέρας καὶ ὄχι ἀκραῖος, ὅπως ὅλοι λέγανε".

Κατωτέρω ἀποσπάσματα διαγράμματος τῆς ζωῆς τοῦ κυροῦ Μητροπολίτου Αὐγουστίνου ἀπὸ τὸ «ΙΔΡΥΜΑ ΠΡΟΑΣΠΙΣΕΩΣ ΗΘΙΚΩΝ ΚΑΙ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ»:

1. Ὁ ἀνεπανάληπτος θρυλικὸς γέρων Αὐγουστῖνος Καντιώτης, ἀπὸ τὴν πρωίαν τῆς 28ης Αὐγούστου 2010 ἀνήκει εἰς τὴν θριαμβεύουσαν Ἐκκλησίαν.

2. Ἐν συντομίᾳ κατωτέρω ἀναφέρομεν, ὑπὸ μορφὴν τηλεγραφημάτων, μερικὲς πτυχὲς τῆς προσωπικότητος καὶ τῶν ἐνεργειῶν τοῦ μεγίστου ἐθνικοῦ καὶ θρησκευτικοῦ Ἑλληνος τῆς τελευταίας ἑκατονταετίας.

3. Παραθεωρῶν τὰ ὠργανωμένα συμφέροντα, τὶς καταχθόνιες σκοτεινὲς δυνάμεις, τὶς παραταξιακὲς ὀργανώσεις «ἀετονύχηδων», «πατριαρχῶν» τῆς διαπλοκῆς καὶ ἀνωμάλων, ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἐφήρμοζε μὲ ἀκρίβειαν τὸ τοῦ Θεανθρώπου: «...ἐγὼ παρρησίᾳ ἐλάλησα τῷ κόσμῳ· ἐγὼ πάντοτε ἐδίδαξα ἐν συναγωγῇ καὶ ἐν τῷ ἱερῷ, ὅπου πάντοτε οἱ Ἰουδαῖοι συνέρχονται, καὶ ἐν κρυπτῷ ἐλάλησα οὐδέν» (Ἰωάν. 18, 20).

4. Μὴ φοβούμενος οὔτε βασιλεῖες, οὔτε δικτατορίες, οὔτε τοὺς λίαν ἐπικινδύνους εἰς τὰ παρασκήνια δρῶντας «κοινοβουλευτικῶν καθεστώτων», οὔτε καὶ αὐτοὺς τοὺς Βουλγάρους ἤ Γερμανοὺς κατακτητές, γνωρίζων ὅτι διατρέχει μέγιστον κίνδυνον ὄχι μόνον ἡ φήμη του ἀλλὰ καὶ ἡ ἰδία ἡ ζωή του, δὲν ἐπτοεῖτο. Δὲν ἐχρησιμοποίει τὴν ξυλίνην γλῶσσαν τῆς διπλωματίας καὶ τῆς πολιτικῆς, ἀλλά, μιμούμενος τὸν ἅγιον Ἰωάννην τὸν Πρόδρομον, τὸν ἱερὸν Χρυσόστομον καὶ ἄλλους θαρραλέους μάρτυρες καὶ ἁγίους τῆς Πίστεως μας, ἐχρησιμοποίει πάντοτε τὴν γλῶσσαν τῆς ἀληθείας, ἔλεγε τὰ πράγματα μὲ τὸ ὄνομά των καὶ ποτὲ δὲν εἶπε ψέμματα εἰς τὰ πνευματικά του παιδιὰ καὶ τὸν ἀπὸ τοὺς πάντας καταπροδομένον ἑλληνικὸν λαὸν.

5. Εἰς τὸν ἀνεπανάληπτον θρυλικὸν γέροντα Αὐγουστῖνον εἶχε ἐφαρμογὴν τὸ Παύλειον: «...κινδύνοις ποταμῶν, κινδύνοις ληστῶν, κινδύνοις ἐκ γένους, κινδύνοις ἐξ ἐθνῶν, κινδύνοις ἐν πόλει, κινδύνοις ἐν ἐρημίᾳ, κινδύνοις ἐν θαλάσσῃ, κινδύνοις ἐν ψευδαδέλφοις· ἐν κόπῳ καὶ μόχθῳ, ἐν ἀγρυπνίαις πολλάκις, ἐν λιμῷ καὶ δίψει, ἐν νηστείαις πολλάκις, ἐν ψύχει καὶ γυμνότητι· χωρὶς τῶν παρεκτὸς ἡ ἐπισύστασις μου ἡ καθ’ἡμέραν, ἡ μέριμνα πασῶν τῶν ἐκκλησιῶν. τὶς ἀσθενεῖ, καὶ οὐκ ἀσθενῶ; τὶς σκανδαλίζεται καὶ οὐκ ἐγὼ πυροῦμαι; (Β΄Κορ. 11, 26-29). Εἰς τὸν Αὐγουστῖνον εὕρισκεν ἐπίσης ἐφαρμογὴν τό: «...μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἤ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν...» (Ἑβρ 11, 25).

6. Ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος δὲν ἦτο «καλοπερασάκιας» (…)

7. Ἐξεπολίτισε μέχρι καὶ ἀθιγγάνους καὶ τοὺς μετέτρεψεν εἰς πρότυπα τάξεως, πειθαρχίας καὶ καθαριότητος. Διέθετε τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὸν μισθόν του πρὸς τοῦτο.

8. Ἐμελέτα συνεχῶς τὴν Ἁγίαν Γραφὴν καὶ τοὺς Πατέρας διὰ νὰ συντάσσῃ δεκάδες χιλιάδες συγκλονιστικῶν ὁμιλιῶν καὶ ἄρθρων καὶ νὰ γράψῃ 100 περίπου σπουδαῖα βιβλία.

9. Δὲν παρεσύρετο εἰς σατανικὲς ψευδαισθήσεις, ὅτι μὲ χαϊδευτικὰ κηρύγματα, ἄρθρα καὶ σαγηνευτικὲς φλογέρες θὰ ἐξευμένιζε τοὺς αἱμοδιψεῖς λύκους, ἀλλὰ πάντοτε ἥρπαζε τὶς σφενδόνες καὶ ἠγωνίζετο παντοιοτρόπως, διὰ νὰ κατατροπώνῃ τοὺς βαρεῖς λύκους...

10. Θὰ ἠμποροῦσε κανεὶς νὰ ἰσχυρισθῆ, χωρὶς ὑπερβολήν, ὅτι κανεὶς ἄλλος κληρικὸς δὲν ὑπέστη τόσον ἄδικον ἐξευτελισμὸν καὶ διασυρμὸν καὶ τόσους κατατρεγμούς.

11.Πολλοὶ οἱ σατανικοὶ καὶ ἀπερίγραπτοι κατατρεγμοὶ τοῦ πατρὸς Αὐγουστίνου . Ὅλους αὐτοὺς τοὺς κατατρεγμοὺς ὁ πατὴρ Αὐγουστῖνος ἀντιμετώπισε μὲ ἀκακία μικροῦ παιδιοῦ-ἦτο πλήρως ἀμνησίκακος.(…)

ΠΗΓΗ:

Χριστιανική Ββιβλιογραφία

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΘΕΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ

ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου

===============

Σε κάθε εποχή, κυρίως όμως στη δική μας εποχή της αποστασίας, ακούγονται, ακόμα και από στόματα που άλλα θα ανέμενε να ακούσει κανείς, ακούγονται το ολιγότερον παράδοξα κηρύγματα, περί δήθεν ενός «ήρεμου» και «αθόρυβου» Χριστιανισμού!

Έφθασε μάλιστα κάποιος να εκφράσει την άποψη ότι σήμερα δεν διώκονται οι εργάτες του Ευαγγελίου, αφού επισήμως η πολιτεία δέχεται ή έστω ανέχεται την Εκκλησία, μέσα στα πλαίσια της δημοκρατίας και γενικώς της διαφορετικότητας και του οικουμενισμού!

Αλλ’ ω αφελέστατε άνθρωπε, που έριξες τον υψηλό πήχη του Ευαγγελίου στα πολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα και στα απαίσια βάραθρα του επάρατου Οικουμενισμού.

Τούτο μόνο τονίζουμε. Ας δοκιμάσει κανείς να ελέγξει τον Καίσαρα και την αυλή του. Ας δοκιμάσει η Εκκλησιαστική διοίκηση να ελέγξει επισήμως τις αρχές και τις εξουσίες στο θέμα των φοβερών εκτρώσεων. Ας τολμήσουν οι ταγοί μας να ρίξουν τον δίκαιο αφορισμό σε όσους εγκληματίες ψήφισαν μέσα στην κόλαση που λέγεται Βουλή των Ελλήνων, την γενοκτονία του Έθνους μας.

Ας δοκιμάσουν να ελέγξουν επισήμως, και βάσει του Νόμου του Θεού, τους διεστραμμένους στην ψυχή και στο σώμα τύπους, που με τις θεωρίες τους και τις πράξεις τους υποβιβάζουν την εικόνα του Θεού στο επίπεδο όχι απλώς των ζώων, αλλά στον πυθμένα του υποκτήνους.

Ας τολμήσουν, όσοι υμνούν την ανοχή και τη δημοκρατικότητα του Καίσαρος, να έρθουν σε ανοιχτή ρήξη με τους αντιχριστιανικούς νόμους. Να συνεχίσουμε; Ας αποφασίσουν κάποιοι κληρικοί και μάλιστα μοναστικές αδελφότητες να ελέγξουν τους φορείς της παναιρέσεως του Οικουμενισμού, και τότε θα διαπιστώσουν για τα καλά το μίσος του διαβόλου και των οργάνων του από την κορυφή έως και την βάση του Πολιτικού, Πολιτειακού και οποιουδήποτε άλλου φορέως και συστήματος, που απεργάζεται τον αφανισμό της Ορθοδοξίας και του Ελληνισμού.

Το ότι λοιπόν όλα φαίνονται ότι «βαίνουν καλώς», τούτο δεν σημαίνει ότι το κράτος έγινε χριστιανικό (αν είναι ποτέ δυνατόν), τούτο δηλώνει, δυστυχώς, ότι χάσαμε τον αποστολικό ζήλο και την πατερική απλότητα. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αλλά πώς να μην έχουν έτσι τα πράγματα, αφού εμείς σήμερα έχουμε την «διάκριση» και δεν ολισθαίνουμε σε «ακραίους» και «άκριτους» αγώνες, τους οποίους ξεκινούσαν και τελείωναν οι γνήσιοι διάδοχοι των αποστόλων, οι Στουδίτες, οι Μάρκοι Ευγενικοί, και γενικώς όλοι όσοι ζούσαν και ανέπνεαν μέσα στην ευλογημένη ατμόσφαιρα της αμωμήτου πίστεώς μας, προσφέροντας τελικώς και αυτό το αίμα τους!

Αλλ’ αδελφοί μου, «στώμεν καλώς», ο καιρός του «βολέματος» και του «εφησυχασμού» πρέπει να περάσει ανεπιστρεπτί, διότι «οι καιροί ου μενετοί».

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΜΥΡΝΗΣ ΣΥΜΕΩΝ ΓΙΑ ΤΟΝ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

=================

O Mητροπολίτης Νέας Σμύρνης Συμεών, σε συλλυπητήριο τηλεγράφημα του προς τον Μητροπολίτη Φλωρίνης Θεόκλητο για την εκδημία του πρώην Φλωρίνης Αυγουστίνου αναφέρεται στην προσωπικότητα και την προσφορά του μακαριστού Ιεράρχη.

«Υπήρξεν εκκλησιαστικός άνδρας πρώτου μεγέθους. Η παρουσία του εσφράγισε την εποχήν του και ήσκησε τεραστίαν επίδρασιν εις την ζωήν και την πορείαν της Ελλαδικής Εκκλησίας μας και όχι μόνον. Αδαμάντινον ήθος, πλουσιωτάτη θεολογική συγκρότησις, αγωνιστικότης μοναδική, απαράμιλλος δύναμις λόγου, σπανία κηρυκτική ικανότης, συγγραφικόν τάλαντον εξαίρετον, ποιμαντική και φιλανθρωπική δράσις εντυπωσιάζουσα υπήρξαν μερικά από τα πολλά χαρίσματα τα οποία εκόσμουν την προσωπικότητά του, άλλα δώρα του Θεού και άλλα καρποί του αξιοθαυμάστου κατά Χριστόν αγώνος του. Διεκρίθη κατά τρόπον μοναδικόν ως πρεσβύτερος-ιεροκήρυξ. Ηκτινοβόλησεν έτι περισσότερον κατά την μακράν και καρποφόρον επισκοπικήν διακονίαν του εις την Φλώριναν» επισημαίνει ο Νέας Σμύρνης Συμεών.

«Η παρακαταθήκη ήθους και καρποφόρου διακονίας, την οποίαν καταλείπει εις την εν Ελλάδι στρατευομένην Εκκλησίαν του Χριστού, είναι ανεκτίμητος. Ταπεινώς ικετεύω τον Αρχιποίμενα της Εκκλησίας και λατρευτόν Κύριόν μας, να αναπαύση την ψυχήν του πολιού Γέροντος Επισκόπου Του εν χώρα ζώντων· μετά των αγίων και μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας Του. Η δε πατρική ευχή του, αγαπητέ αδελφέ, να συνοδεύη πάντοτε τόσον Υμάς, πνευματικόν ανάστημα, στενόν συνεργόν και διάδοχόν του, όσον και τα πολυπληθή πνευματικά του τέκνα» καταλήγει ο σεβάσμιος Ιεράρχης.

Σημειώνεται ότι ο κ. Συμεών δεν μπόρεσε να παραστεί στην εξόδιο Ακολουθία του μακαριστού Ιεράρχη, λόγω της μεγάλης Πανηγύρεως του αγίου Αλεξάνδρου, αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, προστάτου και πολιούχου της πόλεως του Παλαιού Φαλήρου.

ΠΗΓΗ:

Πύλη εκκλησιαστικών ειδήσεων “ΑΜΗΝ”.

ΔΥΟ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΡΩΣΙΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΚΟΛΟΜΑΣΚ ΙΛΑΡΙΩΝΑ

ΔΥΟ ΚΑΚΟΔΟΞΕΣ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΡΩΣΙΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ ΙΛΑΡΙΩΝΑ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

================

Στο πυλώνα εκκλησιαστικών ειδήσεων “ΑΜΗΝ” δημοσιεύθηκαν αποσπάσματα δύο συνεντεύξεων του Πατριάρχη Ρωσίας Κύριλλου και του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα. Και οι δύο ιεράρχες εκφράζουν πολύ προχωρήμενες οικουμενιστικές θέσεις και επιβεβαιώνουν τους φόβους που πάντα είχαμε ότι οι Ρώσοι είναι, αν όχι πιο επικίνδυνοι Οικουμενιστές από τους Φαναριώτες και τους Αντιοχειανούς, τουλάχιστον εξίσου επικίνδυνοι με αυτούς. Γι’ αυτό και πρέπει να πολιτευόμαστε ανάλογα.

Ουδέποτε όμως συνειδητοποίησα την έκταση του πόσο επικίνδυνοι είναι οι Ρώσοι στο θέμα του Οικουμενισμού πριν διαβάσω τα αποσπάσματα από τις συνεντεύξεις του τότε Μητροπολίτη Σμολένσκ και σημερινού Πατριάρχη απασών των Ρωσιών Κύριλλου και του υπευθύνου για τις εξωτερικές σχέσεις του Πατριαρχείου Μόσχας Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα.

Στην κατάπτυστες και κακοδοξότατες συνεντεύξεις τους οι Πατριάρχης Κύριλλος και Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας υπεραμύνονται:

1.) Την επί πενταετία παροχή της Θείας Κοινωνίας στους Παπικούς, την οποία ο Αγιος Ιουστίνος Πόποβιτς απεκαλούσε "την προδοσία του Ιούδα".

Και όμως! Ο Πατριάχης Ρωσίας, ακόμη και τώρα, ούτε λίγο ούτε πολύ, υποστηρίζει ότι καλώς!!! εδίδετο η Θεία Κοινωνία στους Παπικούς και ότι η πρακτική αυτή τερματίστηκε μόνον εξαιτίας των πιέσεων που ασκήθηκαν εκ μέρους της Εκκλησίας της Ελλάδας και του Αγίου Ορους.

Πιστοποιείται, επομένως, για μια ακόμη φορά, η ισχυρή πεποίθηση ότι η Εκκλησία της Ελλάδας είναι ο βράχος της πίστεως πάνω στον οποίο προσέκρουαν και ακόμη προσκρούουν τα μανιασμένα κύματα του Οικουμενισμού, του Νεοβαρλααμισμού και των άλλων νεωτερισμών, όπως απέδειξαν:

α.) Η απόφαση της Ιεραρχίας της Ελλάδος να δώσει ορθόδοξες κατευθυντήριες γραμμές στους εκροσώπους της στο διάλογο Ορθοδόξων και Παπικών, και,

β.) Η καταδίκη του Νεοβαρλααμισμού από τη ΔΙΣ της Εκκλησίας της Ελλάδος.

2.) Οι Ρώσοι εκκλησιαστικοί ηγέτες ομολογούν ότι τα μυστήρια των Παπικών είναι έγκυρα!!!, και ότι - τουλάχιστον η Εκκλησία της Ρωσίας - δεν αναχειροτονεί τους παπικούς ιερείς όταν προσέρχονται στην Ορθοδοξία και αυτό, σύμφωνα με την πέρα για πέρα λανθασμένη τους άποψη - σημαίνει ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία αναγνωρίζει ντε φάκτο τα μυστήρια του Παπισμού ως έγκυρα!!!

Πέρα της ασυγχώρητης άγνοιας ή εσκεμμένης διαστροφής της αλήθειας ότι άλλο πράγμα είναι να αναγνωρίζεις καθ’ εαυτά τα μυστήρια των αιρετικών έγκυρα και εντελώς διαφορετικό πράγμα να τα αναγνωρίζεις κατ’ οικονομίαν έγκυρα ΕΑΝ οι αιρετικοί επιστρέψουν στην Ορθοδοξία ο Πατριάρχης των Ρώσων Κύριλλος και το δεξί του χέρι Μητροπολίτης Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνας αποδεικνύονται υποστηρικτές της προδοτικής για την Ορθοδοξία συμφωνίας των “αδελφών Εκκλησιών”. Πολλώ μάλλον της “βαπτισματικής θεολογίας”.

Η αποκαλυπτική συνέντευξη του Ρώσου Πατριάρχη και του Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά και ουσιαστικά.

Τα συμπεράσματα αναβλύζουν πηγαία:

1.) Οι Ρώσοι είναι αφερέγγυοι παίκτες στον αγώνα κατά του Οικουμενισμού,

2.) Η κακόδοξη “Βαπτισματική θεολογία” και η προδοτική συμφωνία του Μπαλαμάντ γίνονται υπόγεια ή μερικές φορές απροκάλυπτα (όπως δείχνουν οι συνέντευξεις των Ρώσων εκκλησιαστικών ηγετών) δεχτές.

3.) Η Εκκλησία της Ελλάδος και το Αγιον Ορος συνιστούν το βράχο της ορθοδόξου πίστεως. Εκ ου και οι τεράστιες ευθύνες που έχουν οι Αγιοι Αρχιερείς της αλλά και γενικά ο κλήρος και ο λαός όπως και το Αγιον Ορος η Ακρόπολη της Ορθοδοξίας έναντι του Θεού και της Εκκλησίας.

4.) Οσοι πρωτοστάτησαν στη σύνταξη και προώθηση της “Ομολογίας πίστεως για τον Οικουμενισμό” άριστα έπραξαν και είναι άξιοι κάθε επαίνου. Η ενέργειά τους ήταν και είναι ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΕΠΙΒΛΗΜΕΝΗ υπό τις περιστάσεις και όχι “εκ του περισσού” ή “ομολογία για πράγματα πράγματα που δεν χρειάζονται”, όπως ατυχώς ορισμένοι διατείνονται.

5.) Επ’ ουδενί λόγω δεν επιτρέπεται ο κακοδοξότατος και θρασύτατος Μητροπολίτης Μεσσηνίας Χρυσόστομος (Σαββάτος) να εκπροσωπεί την Εκκλησία της Ελλάδος στους διαλόγους.

Είναι φυσικά απολύτως επιβεβλημένο να εξαναγκαστεί να ανακαλέσει την αιρετική δήλωσή του στη Σύνοδο της Ιεραρχίας ότι η Εκκλησία είναι διηρημένη. Εκφράζω, όμως, την ισχυρή πεποίθηση ότι είναι τεράστιο λάθος να λέμε: Ας μετανοήσει για τις κακόδοξες δηλώσεις που έκανε και ας συνεχίσει να είναι επίσκοπος και μάλιστα εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Ελλάδος στο διάλογο με τους Παπικούς.

Επ’ ουδενί λόγω δεν είναι επιτρεπτό ο Μεσσηνίας Χρυσόστομος Σαββάτος να ξεφύγει την καθαίρεση. Μα αν μετανοήσει; ίσως ερωτήσουν κάποιοι; Απαντώ: Η μετάνοια δεν είναι έργο ΜΟΝΟΝ των επισκόπων αλλά όλων μας. Ας καθαιρεθεί επομένως, προς παραδειγματισμό, έτσι και αλλιώς, και μετά ας μετανοεί (για να ακριβολογούμε ΠΡΕΠΕΙ να μετανοεί) σε όλη του τη ζωή.

6.) Αφού η Ελλάδα είναι ο βράχος της πίστεως δεν είναι δυνατόν πια να ασχολούμαστε ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ με τον θρασύτατο και προκλητικότατο Μεσσηνίας αλλά να κατευθύνουμε πυρ ομαδόν συντονισμένα ανελέητες επιθέσεις εναντίον του σκοτεινού ανθρώπου και αρχιτέκτονα των μηχανορραφιών που κυβερνά σήμερα την Ελλαδική Εκκλησία: Του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου Β΄.

Μόνον πνευματικά ανάπηροι δεν αντιλαμβάνονται ότι το στήριγμα του Μεσσηνίας και ο μέγας ένοχος για την οικουμενιστική θρασύτητα του αλλοτριεπίσκοπου της Μεσσηνίας είναι ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος τον οποίο ατυχέστατα ορισμένοι αδελφοί χαρακτηρίζουν “αχυρένιο” και “ανύπαρκτο” ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για ιοβόλο όφι που ακυρώνει με τις μηχανορραφίες του στην πράξη ΟΛΟΥΣ τους αγώνες της Εκκλησίας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ματαίωσε πέρυσι την αντικατάσταση του Μεσσηνίας στη σύνοδο της ιεραρχίας. Την ίδια τακτική παρασκηνιακά ετοιμάζεται να υιοθετήσει τώρα.

Ο Μακαριότατος ενέπαιξε τον Αγιο Αττικής και καταπάτησε, για μια ακόμη φορά, το δίκαιο και την εκκλησιαστική τάξη.

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος είναι υποχείριο των άθεων κρατούντων για να επιβάλουν τους αντιχριστιανικούς νόμους στην Εκκλησία, στην κοινωνία στην οικονομία, στην παιδεία και για να ξεπουληθούν τα εθνικά μας θέματα.

Γι’ αυτά, όπως και για πολλά άλλα, εγκαλείται ο Αρχεπίσκοπος Ιερώνυμος.

Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει σε τι ακριβώς χρησιμεύει στην Εκκλησία ένας τέτοιος Αρχιστράτηγος;