ΤΟ ΕΓΩ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

ΤΟ ΕΓΩ ΤΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΩΝ

ΚΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ

Του Γέροντα Παίσιου

===================

Φεβρουάριος του 1988. Στις Καρυές κάνει αρκετό κρύο. Έχει σημαντικό υψόμετρο. Εμείς με τον π. Παΐσιο μπήκαμε στο καλυβάκι του. Καθίσαμε στο ένα κελλί και μου ζήτησε να του διαβάσω κάτι χειρόγραφα κείμενά του.

Πέρασαν περίπου είκοσι λεπτά και χτυπάει το σίδερο της αυλόπορτας. Κάποιοι ήλθαν για να τον συναντήσουν.

Σηκώνεται και ανοίγει την πόρτα της καλύβας.

«Τί πάθατε. παλικάρια, τέτοια ώρα; Τί ήλθατε να κάνετε;».

«Πάτερ, θέλουμε λίγο να σας δούμε. Γίνεται;».

«Να με δείτε γίνεται. Αλλά τί θα βρούμε να σας κεράσουμε. Πόσοι είστε;

Για να σας μετρήσω ένας, δύο…επτά. Για να δω τί θα βρούμε στο μαγαζί, τέτοια ώρα».

Μπαίνει μέσα και επιστρέφει με τα επτά μανταρίνια.

«Από πού έρχεσθε, παλικάρια;», ρωτάει με ενδιαφέρον.

«Είμαστε από την Αθήνα. Και ο Βruce με τον John από την Αμερική».

«Από την Αμερική; Μα αν τους κεράσουμε ένα μανταρίνι, αυτοί θα μας ρεζιλέψουν σε όλο τον κόσμο. Για να βρούμε κάτι Αμερικάνικο στο…supermarket».

Ξαναμπαίνει μέσα και επιστρέφει με ένα πακέτο αμερικάνικα μπισκότα και ένα κουτί ξηρούς καρπούς διαφόρων ειδών Ρlanters, της πιο φημισμένης δηλαδή μάρκας στην Αμερική. Έκπληκτοι αυτοί εκφράζουν τον θαυμασμό και τον εντυπωσιασμό τους.

«Πάτερ, τί συμβολίζει το τάλαντο που χτυπούν στα μοναστήρια;», ρωτάει δειλά ο ένας.

«Δεν ξέρω τί συμβολίζει. Ούτε και έχει καμιά σημασία. Αυτό που έχει άξια δεν είναι να χτυπάει κάνεις το τάλαντο του μοναστηρίου, αλλά να πολλαπλασιάζει το τάλαντο του Θεού. Ακούστε, παιδιά! Επειδή η ώρα πέρασε, πρέπει να πηγαίνετε. Ένα μόνο να πω: το πρόβλημα με τους Αμερικάνους είναι ότι στα Αγγλικά το “εγώ” γράφεται πάντοτε με κεφαλαίο, ενώ εμείς στην Ελλάδα το γράφουμε πότε-πότε και με μικρό».

Γέλασαν με τη χαριτωμένη παρατήρηση και ρωτούν οι Αμερικάνοι:

«Αυτό τί σημαίνει; Εμείς τί πρέπει να κάνουμε;».

«Να διαγράψετε το “εγώ” από το λεξιλόγιο σας, παιδιά. Ο εγωισμός είναι ο μεγάλος μας εχθρός. Αυτόν πρέπει να πολεμήσουμε όλοι ανεξαιρέτως».

Η αγιότητα έχει μια ευγένεια, μια λεπτότητα, μια χάρη πάνω της. Δεν είπε σοφίες ούτε θεολογίες ούτε έκανε εντυπωσιακές αποκαλύψεις. Γέμισε όμως όλων την καρδιά. Προνόησε διακριτικά, κάλυψε το χάρισμά του, ευγενικά κέρασε τους επισκέπτες του, όμορφα πρωτοτύπησε με τον τρόπο του, οικοδόμησε με τον λόγο του, ανέπαυσε με την παρουσία του.

ΠΗΓΗ:

PROSKINITIS,

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ