Η ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΙΝΔΙΚΤΟΥ
===========
Για την Εκκλησία η πρώτη Σεπτεμβρίου δεν σημαίνει μόνο την αρχή του μήνα και του φθινοπώρου αλλά και την αρχή της νέας χρονιάς.
Πρωτοχρονιά, καινούρια χρονιά γιορτάζουμε. Έχουμε την αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή αρχή του νέου έτους.
Από του Μεγάλου Κωνσταντίνου έγινε επισήμως η χρήση της ινδικτιώνος ως χρονολογίας και έκτοτε η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως μέχρι και σήμερα εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή του εκκλησιαστικού έτους.
Στο απολυτίκιο της ημέρας θα ζητήσουμε από Εκείνον που είναι «ο πάσης δημιουργός της κτίσεως, ο καιρός και χρόνους εν τη ιδία εξουσία θέμενος», να ευλογήσει «τον στέφανον του ενιαυτού της χρηστότητός του», να ευλογήσει όλο το κύκλο, όλη την περίοδο της νέας χρονιάς.
Καινούρια χρονιά άλλωστε είναι για πολλούς ανθρώπους, αφού οι υπάλληλοι επιστρέφουν από τις θερινές διακοπές, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές γυρίζουν στα σχολεία τους για τη νέα σχολική χρονιά. Οι μαθητές όλων των βαθμίδων επιστρέφουν στα θρανία τους για το νέο σχολικό έτος.
Εκείνο όμως που έχει σημασία, ανεξαρτήτως από το πότε αρχίζει ή τελειώνει η χρονιά, είναι το πώς ζούμε το χρόνο της ζωής μας και πώς θα τελειώσει ο χρόνος της ζωής μας. Αν προσέξουμε τα λόγια της Θείας Λειτουργίας θα παρατηρήσουμε ότι για το κύλισμα του χρόνου της ζωής μας παρακαλούμε «Τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής ημών εν ειρήνη και μετανοία εκτελέσαι παρά του Κυρίου αιτησώμεθα». Ενώ για το τέλος της ζωής δεόμεθα: «Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα, ειρηνικά και καλήν απολογία την επί του φοβερού βήματος του Χριστού αιτησώμεθα».
Ο χρόνος της ζωής μας θα πρέπει είναι μία προσφορά στον Ιησού Χριστό, που μας χαρίζει το χρόνο, διότι εκείνο που καταξιώνει το χρόνο μας είναι η ευλογία του Θεού.
Ο Χριστός είναι ο παλαιός των ημερών, που έγινε νέος των εσχάτων ημερών για μας τους ανθρώπους. Είναι ο προαιώνιος Θεός, που έγινε η απαρχή της νέας κτίσεως. Ως Θεός είναι Παλαιός, άχρονος, προαιώνιος. Παλαιός αλλά και σήμερα αναγκαίος.
Αν λοιπόν ο χρόνος είναι μία προσφορά, τότε αυτή η προσφορά ανήκει στο Χριστό. Εύκολα προσφέρουμε στο Χριστό μία λαμπάδα ή κάποιο τάμα, ενώ δύσκολα του προσφέρουμε καθημερινά λίγο από το χρόνο της ζωής μας. Πολύ δυσκολότερα του προσφέρουμε ολόκληρη την ζωή μας. Ένας από τους λόγους που ήλθε ο Χριστός στον κόσμο, είναι «κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Για να γίνει δεκτή και ευάρεστη στον Κύριο η περίοδος της ζωής μας.
Εκείνο που πρέπει να προσέξουμε εμείς είναι, το πώς περνάμε το χρόνο της ζωής και τις συνήθειες που αποκτάμε. Αν ο χρόνος μας είναι δεκτός από το Θεό, αν είναι «ενιαυτός Κυρίου» κι αν οι συνήθειες που έχουμε είναι πράξεις αρεστές στο Θεό.
Η συνήθεια για παράδειγμα του Κυριακάτικου εκκλησιασμού είναι ευάρεστη στο Θεό, όχι γιατί μετέχουμε στο σύνολο του αριθμού των πιστών της Εκκλησίας, αλλά γιατί μετέχουμε στο σώμα του Χριστού, που θυσιάζεται μπροστά μας και λαμβάνουμε τη χάρη και την ευλογία του Θεού και τις δωρεές του Αγίου Πνεύματος. Η χαρά είναι πλούσια, γιατί είναι ουράνια. Άλλες όμως κυριακάτικες συνήθειες είναι επίγειες και διαρκούν για λίγο χρόνο.
Την πρώτη Σεπτεμβρίου το Ευαγγέλιο της ημέρας διηγείται την είσοδο του Ιησού στη συναγωγή της Ναζαρέτ και την ανάγνωση των Γραφών από τον Ίδιο. Αυτό αποτελεί και το παράδειγμα για μας. Ο Εκκλησιασμός και η μελέτη του Λόγου του Θεού. Δύο συνήθειες που αποδεικνύουν ότι ο Χριστός είναι ο Κύριος και Θεός μας. Αποδεικνύουν ότι ο χρόνος της ζωής μας ανήκει σε Αυτόν. Μία κατάθεση χρόνου με πολύ μεγάλο επιτόκιο στην ουράνια τράπεζα της βασιλείας των ουρανών.
ΠΗΓΗ:
Ιερά Μητρόπολη Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου,
Αναβάσεις
No comments:
Post a Comment