Ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ (Ψαλμός κβ´)

Ο ΚΑΛΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

(Ψαλμός κβ´)

Της Χριστούφαντου

=====

Ὁ Κύριός μου, ὁ καλός Ποιμένας καί Βοσκός μου,

οὐδέποτε θά μ᾽ ἀρνηθῇ, δέν θά ᾽μαι μοναχός μου.

Προσφέρει τήν ἀγάπην Του, τίποτε μή μοῦ λείψῃ,

διατροφήν, ἀσφάλειαν, ὅ,τι καί ἄν προκύψῃ.

Σέ χλοερούς βοσκότοπους, ἐκεῖ κατασκηνώνω,

σέ ὕδατα τά δροσερά τόν νοῦν μου ἀνυψώνω.

Τά ἐκλεκτά Του ἀγαθά καί τήν στοργήν Του νοιώθω,

ἀνάπαυσιν αἰσθάνομαι καί θεῖον Του τόν πόθο.

Αὐτός ἐζωογόνησεν τήν ἄθλιαν ψυχήν μου,

νέαν πνοήν ἐχάρισεν στήν θλιβεράν ζωήν μου.

Ὡδήγησε τά βήματα σ᾽ ὁδούς τῆς ἀρετῆς Του,

ἕνεκεν τοῦ ὀνόματος καί θεϊκῆς στοργῆς Του.

Ὦ Κύριε, πλησίον Σου εἶμαι ἀσφαλισμένος

καί σέ χαράδρες ἄν βρεθῶ, κοντά Σου, σεσωσμένος.

Ἀκόμη κι ἄν θανάσιμους κινδύνους διατρέξω,

στήν σκέπην Σου τήν κραταιάν ὅλα θά τά ἀντέξω.

Ἡ ράβδος ἡ ποιμαντική, αὐτή ἡ βακτηρία,

μέ συγκρατεῖ στόν δρόμον Σου χεῖρα Σου ἡ ἁγία.

Ἀπομακρύνει τούς ληστάς, πού θέλουν νά ἁρπάζουν,

καί λύκους τούς πνευματικούς, πού τήν καρδιά σπαράζουν.

Μέ κάμεις ὁμοτράπεζον στό δεῖπνον τό δικόν Σου,

εἰς πεῖσμα ὅσων ἀδικοῦν δοῦλον ἀγαπητόν Σου.

Ἄλειψες μῦρον κεφαλήν, ἐκέρασες κρατῆρα,

ξεχείλισεν ὁ οἶνος Σου, Πατέρα καί Σωτῆρα.

Τό ἔλεος Σου πάντοτε θά μέ καταδιώκῃ,

σ᾽ ὁλόκληρον τόν βίον μου κακόν θ᾽ ἀποδιώκῃ.

Διηνεκῶς θά κατοικῶ μέσα εἰς ναόν Σου,

θ᾽ ἀπολαμβάνω Χάριτας, ὡς δῶρον ἰδικόν Σου.