ΕΝ ΑΚΑΚΙΑ ΕΠΟΡΕΥΘΗΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΣΕΒΩΝ ΟΥ ΜΗ ΚΑΘΙΣΩ (Ψαλμός κε´)

ΕΝ ΑΚΑΚΙΑ ΕΠΟΡΕΥΘΗΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΣΕΒΩΝ ΟΥ ΜΗ ΚΑΘΙΣΩ

(Ψαλμός κε´)

Της Χριστούφαντου

=====

 Κρῖνον με, Κύριε Ἐσύ, καί δός τό δίκαιόν μου,

γιατί δέν παρεξέκλινα ἀπ᾽ τόν προορισμόν μου.

Χωρίς κακίαν καί φθοράν, μ᾽ ἐλπίδες θά βαδίσω,

γι᾽ αὐτό μέ τήν ἀγάπην Σου δέν θά ἐξασθενήσω.

 Ὑπόβαλέ με, Ἀγαθέ, εἰς τίς δοκιμασίες

τῶν θλίψεων καί πειρασμῶν, πού δείχνουν τίς ἀξίες.

Ἄναψον μέσα μου φωτιά, ἐρεύνησον καρδίας,

ἡ κάμινος τῶν ὀδυρμῶν, ἀστράπτει ἀληθείας.

 Μέ θάρρος ἔρχομαι πρός Σέ, ζητῶν ἐξέτασίν μου,

τό ἔλεός Σου ἔμπροσθεν εἰς τήν συνείδησίν μου.

Ἐφρόντισα εὐάρεστος νά εἶμ᾽ ἀπέναντί Σου,

ἀλήθειαν ἐφήρμοσα καί θείαν ἐντολή Σου.

 Ἀνθρώπων τά συνέδρια δέν γνώρισα ποτέ μου,

ψεῦδος καί ματαιότητα, ἀρνήθηκα Θεέ μου.

Οὐδέ μέ τούς κακοποιούς εἰς οἶκον θά εἰσέλθω,

εἰς τράπεζαν ἁμαρτωλῶν ποτέ δέν θά προσέλθω.

 Ἐμίσησα ὅσο ποτέ συγκέντρωσιν ἀνόμων

καί ἐκκλησίαν πονηράν, τέκνων τῶν παρανόμων.

Τό δίχως ἄλλο θ᾽ ἀρνηθῶ εἰς θρόνον νά καθίσω,

πού τήν ζωήν μου ἀπαιτεῖ ἀφρόνως νά ρυθμίσω.

 Μέ τούς ἀθώους ἀδελφούς τάς χεῖρας μου θά νίψω,

κι ἄν στήν πορείαν μολυνθῶ, πάλιν θά ἀνανήψω.

Πομπήν τήν λιτανευτικήν, τοῦ θυσιαστηρίου,

θ᾽ ἀκολουθήσω εὐλαβῶς, εἰς δόξαν σωτηρίου.

 Γιά νά ἀκούσω τίς κραυγές τῶν Σέ προσκαρτερούντων,

νά εὐφρανθῶ ἀπό εὐχές ψυχῶν τῶν ἀνυμνούντων.

Εἰς ὅλους θά διηγηθῶ ἔργα θαυμάσιά Σου,

νά προσαγάγω τόν ψαλμόν γιά δικαιώματά Σου.

 Παμβασιλεῦ, ἐπόθησα Οἶκον νά εὐτρεπίσω,

πού Σύ ὁ ἴδιος κατοικεῖς καί νά κατακοσμήσω.

Μά πιό πολύ ἠγάπησα τόπον τῆς Κιβωτοῦ Σου,

πού ἐνεργεῖς θεοπρεπῶς ἐνώπιον λαοῦ Σου.

Κλῆσις δική Σου ἱερά, πλάνην θά ἀνατρέψῃ,

δικαιοσύνη θεϊκή μή μέ συγκαταστρέψῃ.

Μέ φθονερούς καί ἀσεβεῖς, πού ζοῦνε μέσ᾽ στό αἷμα,

ὁ δοῦλος Σου πορεύεται μέ ὁδηγόν τό Πνεῦμα.

 Ὅλοι αὐτοί οἱ τάλανες πού ζοῦν στήν ἀδικίαν,

δῶρα τά χέρια ἔπλησαν ἀπ᾽ τήν συνωμοσίαν.

Τύψεις ποτέ δέν ἔνοιωσαν, μηδέ λογίζουν δίκην,

τήν Σήν φωνήν στραγγάλισαν, πίπτουν εἰς καταδίκην.

 Ὅμως ἐγώ μέ προσοχήν εἰς τήν ὁδόν βαδίζω,

τήν ραθυμίαν δίωξα, εἰς προσευχήν ὀρθρίζω.

Ἀπό τούς δόλους τῶν αἰσχρῶν, σπεῦσον, ἀπάλλαξόν με

καί ὡς υἱόν Σῆς Χάριτος, ἐλθέ κι ἐλέησόν με.

 Πόδες μου δέν ξεστράτησαν ἀπ᾽ τόν δικόν Σου δρόμον,

ἀλλά ἐστάθησαν μακράν αἰσχίστων κληρονόμων.

Νεῦσιν στόν νοῦν μου δώρισον, νά Σέ δοξολογήσω,

ἐν μέσῳ τῆς συνάξεως ὕμνον νά στιχουργήσω.