Ο ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣMΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Ο ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣMΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ

Της Χριστούφαντου

=====

Ἐάν τό κακό πρέπει νά ἐλέγχεται ὅπου κι ἄν αὐτό συναντᾶται στήν κοινωνία, πολύ περισσότερο αὐτό ἐπιβάλλεται ὅταν ἀλλοιώνεται ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη μέσω τῶν αἱρέσεων, καί ἰδίως μέσω τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Ὁ ἔλεγχος, δέν εἶναι κατάκριση, ὅπως ὁρισμένοι ἰσχυρίζονται λανθασμένα, ἀλλά ''δικαία κρίσις'', γιά τήν ὁποία ἔκανε λόγο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «Τήν δικαίαν κρίσιν κρίνατε» (Ἰωάν. ζ´, 24). Στήν περίπτωση αὐτή ἀπουσιάζει τό πάθος τῆς κατάκρισης, ἀφοῦ ἡ δίκαιη κρίση-ἔλεγχος προϋποθέτει α) τήν ἀλήθεια καί β) τά ἄδολα ἐλατήρια γιά καλούς σκοπούς.

Ὁ ἔλεγχος τοῦ κακοῦ τῆς ἀλλοίωσης τῶν δογμάτων, τῆς καταπάτησης τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί τῆς διαστροφῆς στό ἐκκλησιαστικό ἦθος, εἶναι ἐπιβεβλημένος. 

Τό νά τοποθετούμεθα ἐπί τῶν θεολογικῶν-ἐκκλησιολογικῶν θεμάτων, ὅταν βλέπουμε νά ἐπέρχεται συνειδητή διαφοροποίησή τους μέ στόχο τήν παγίωση τῆς πλάνης καί τήν ἐπικράτηση τοῦ ἐπάρατου Οἰκουμενισμοῦ, αὐτό ἀποτελεῖ ἱερή ὑποχρέωση. 

Ὅμως, προσοχή καί διάκριση μεγίστη ἐπιβάλλεται νά ἔχουμε, μήπως, ἀντί καλοῦ, τελικά προέλθει μεγαλύτερο κακό, φθάνοντας κανείς στά σχίσματα καί στίς ἐκκλησιαστικές ἀποκοπές. Πρέπει, λοιπόν, σέ ὅλη αὐτή τήν προδοσία τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης καί στήν βλασφημία κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πού ἔχει ἤδη λάβει χώρα, νά ἀντιδροῦμε πάντοτε ἐντός τῆς Ἐκκλησίας.

Ὅταν οἱ Ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγον τῆς ἀληθείας, ὁ ἔλεγχος εἶναι ἐπιβεβλημένος καί εὐλογημένος. 

Ὁ Μέγας Βασίλειος τονίζει: «Εἶναι ἄσπλαγχνος καί καταλύει τήν ἀγάπη ἐκεῖνος πού ἐφησυχάζει καί δέν ἐλέγχει μετά διακρίσεως καί γίνεται κοινωνός τῆς ἀσέβειας καί τῆς παρανομίας τοῦ ἁμαρτάνοντος."

Καί ἕνας ἁπλός μοναχός, κατά τόν Ἅγιο Νικόδημο τόν Ἁγιορείτη, μπορεῖ καί ὀφείλει νά ἐλέγξει τόν ἐπίσκοπό του ἤ τόν Γέροντά του, ὅταν παρεκτρέπονται σέ θέματα πίστης.