Monday, July 31, 2017

“ΟΙ ΑΚΡΑΙΟΙ” ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΩΣ “ΠΡΕΠΕΙ”...


“ΟΙ ΑΚΡΑΙΟΙ” ΚΑΙ ΟΙ ΚΑΘΩΣ “ΠΡΕΠΕΙ”...

Του π. Φωτίου Βεζύνια
=====

Πέρασαν πια τέσσερις μήνες από την Κυριακή της Ορθοδοξίας. Από την «κορυφαία» εκείνη ημέρα κατά την οποία πήρε σάρκα και οστά το περιεχόμενο των κηρυγμάτων μας. Εκείνη την ημέρα πήρε ουσιαστική μορφή ο αγώνας μας εναντίον της παναίρεσης του Οικουμενισμού. Γιατί ουσιαστικά εκείνη την μέρα κάναμε «το σωστό». Εκείνη την ημέρα γίναμε ακόλουθοι της Αποστολικής και Αγιοπατερικής παράδοσης, όπως την παραλάβαμε μέσα από τους Ιερούς κανόνες και τα Ιερά κείμενα. Εκείνη την μέρα ακολουθήσαμε την «ακραία», κατά τους «δικαστές» μας,  μορφή αγώνα που είναι η «διακοπή μνημοσύνου» του οικείου επισκόπου.  
     
Λοιπόν σ’ αυτό το διάστημα έχουμε αποκομίσει πλέον κάποια «εμπειρία». Βιώνουμε την ομολογία. Έτσι «αποκομμένοι», από τον «κόσμο», μα με παρέα όλο το πλήθος των ομολογητών και μαρτύρων της Εκκλησίας. Μας χαρακτηρίζουν ως  «αποσυναγώγους» όλοι οι ονομαζόμενοι «καθώς πρέπει», είτε προέρχονται από τις τάξεις των οικουμενιστών είτε από τις τάξεις «αγωνιστών». Δεν μας είπαν όμως από πού αντλούν την «καθώς πρέπει» στάση τους. Από πού παίρνουν τα «καθώς πρέπει» κριτήρια. Εμείς ακολουθήσαμε την επιταγή του Ιερών κανόνων, εκείνοι, ένθεν κακείθεν, με τι κριτήρια αυτήν την επιταγή την ονομάζουν «ακραία στάση»; Ποίος κανόνας, μας  λέγει ότι απέναντι σε αίρεση υπάρχει και «λάϊτ» αντίδραση; Λέμε λοιπόν προς κάθε κατεύθυνση, ότι εμείς είμαστε ακόλουθοι «κατά γράμμα» των Αγίων Πατέρων. Εκείνοι ας ελέγξουν την ιδική τους «τακτική» και «πρακτική».

Λοιπόν  φαίνεται ήρθε ο καιρός να πούμε να πράγματα με το όνομά τους.

Δοσμένο πρώτο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι ο οικουμενισμός είναι αίρεση. Δεν το δέχονται οι αιρετικοί οικουμενιστές. Μα μέσα στους αιώνες, πότε αιρετικοί δέχονται το ότι είναι αιρετικοί;

Δοσμένο δεύτερο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι η «κολυμπάρια σύνοδος» είναι αιρετική. Δεν το δέχονται οι αιρετικοί οικουμενιστές, που την οργάνωσαν.

Δοσμένο τρίτο: Όλοι μας δεχόμαστε ότι πρέπει να αντιδράσουμε. Την αντίδραση δεν την θέλουν μόνο οι οικουμενιστές. Αυτοί κελεύουν ίνα μείνωμεν «ατάραχοι».

Μα ποία είναι η καλύτερη αντίδραση; Βέβαια αυτή που αναστατώνει περισσότερο τους αιρετικούς οικουμενιστές. Είναι δε λάθος να ταυτίζουμε την αναστάτωση που συμβαίνει στους οικουμενιστικούς κύκλους, με την αναστάτωση της Εκκλησίας. Ας πάρουν πίσω οι αιρετικοί οικουμενιστές τις αιρετικές τους θέσεις και πρακτικές, ας αναιρέσουν τις αιρετικές μεθοδεύσεις της «κολυμπάριας συνόδου» και τότε θα βασιλεύσει γαλήνη και ειρήνη στην Εκκλησία. Ποιος δημιουργεί φασαρίες και σχίσματα; Εμείς που εφαρμόζουμε τους Ιερούς κανόνες ή οι αιρετικοί με τις επιλογές τους και τις κινήσεις τους; 
   
Λοιπόν επί δέκα και τρία έτη ιεροσύνης κάναμε χιλιάδες κηρύγματα και ομιλίες με αντιοικουμενιστικό περιεχόμενο. Ουδείς αντέδρασε. Συμμετείχαμε σε αντιαιρετικά πανορθόδοξα συνέδρια. Συμμετείχαμε σε πάμπολλα συνέδρια και ημερίδες ως παρατηρητές. Οργανώσαμε στην ενορία μας πολλές ομιλίες με θέμα αντιοικουμενιστικό. Ουδείς μίλησε με ελεγκτική διάθεση εναντίον μας. Ουδείς ενοχλήθηκε από την στάση μας.
  
Είδαμε λοιπόν με πόνο ότι η τακτική τόσων χρόνων έναντι της παναιρέσεως του οικουμενισμού, δεν έχει κανένα αποτέλεσμα. Μήπως είναι λάθος η διαπίστωση αυτή; Όχι δεν είναι λάθος. Τι έμεινε άλλο; Ποίο είναι το τελευταίο όπλο αντίδρασης, που μας δίνει η ίδια η μητέρα μας. Η ίδια η Εκκλησία. Είναι η διακοπή μνημοσύνου του αιρετίζοντος επισκόπου. Είναι αυτό ακραίο; Μα είναι δυνατόν να θεωρηθεί και να χαρακτηρισθεί «ακραία» η Αγιοπατερική γραμμή; Δηλαδή τα κείμενα και οι προτροπές των Αγίων Αποστόλων, των αγίων ομολογητών πατέρων και μαρτύρων είναι «ακραίες θέσεις»; Κύριε ελέησον. Δηλαδή ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο Άγιος Μάξιμος ο ομολογητής, ό Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός, κινδυνεύουν να χαρακτηρισθούν «ακραίοι»;. Τα κείμενά τους «σχισματικά»; Κύριε ελέησον. Τους Αγίους Μέγα Βασίλειο, Μέγα Αθανάσιο και τόσους άλλους Αγίους που αποτυπώνουν στα κείμενά τους, την αγωνία για την πορεία της Εκκλησίας, να τους χαρακτηρίσουμε «ολιγόπιστους», και «ακραίους», που επιφέρουν στο σώμα της Εκκλησίας σχίσματα; Κύριε ελέησον.

Μάλιστα καταθέτουμε με θλίψη ότι μέσα μας φωνάζει η φωνή της συνειδήσεως. Αν είχαμε προβεί νωρίτερα στην «ακραία κίνηση», ίσως να μην είχε πραγματοποιηθεί η «κολυμπάρια σύνοδος». Μα και τώρα δεν είναι αργά. Αν όλοι οι ορθόδοξοι επίσκοποι σηκωθούν από τους θρόνους τους, και υψώσουν το Αρχιερατικό τους ανάστημα έναντι των οικουμενιστών, οι τελευταίοι ως φοβισμένοι λαγοί θα τραπούν εις φυγή. Αν οι επίσκοποι, χρησιμοποιήσουν την «ακραία στάση» της διακοπής μνημοσύνου, αμέσως θα ανατείλει και πάλι στην Εκκλησία ο «Ήλιος της χαράς και της ειρήνης.»
    
Υπάρχει όμως και ένα ατυχές γεγονός. Η κατάσταση έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Μετά και την επίσημη θέση του Αγίου Όρους το ποίμνιο είναι σαν καζάνι που βράζει. Δεν μπορεί αυτός που πετάγεται και φωνάζει «εγώ θα οδηγήσω τον αγώνα», να λειτουργεί ως «βαλβίδα εκτόνωσης».  Δεν μπορεί να λέγει «Δεν συμφωνούμε με ακραίες πρακτικές».. Ποίες είναι ακραίες πρακτικές; Τα λόγια, οι νουθεσίες και οι προτροπές των Αγίων  ομολογητών, μαρτύρων και Πατέρων; Αδελφοί αυτό είναι η νέα πλάνη που τείνει να επικρατήσει. Είναι η πλάνη των «εκτονωτών».  Ο Κύριος λέγει «ουκ ήλθον βαλείν ειρήνην αλλά μάχαιραν». Θα πουν λοιπόν και στον Κύριο ότι είναι «ακραίος»!!!!

Κύριε μην αφήνεις μόνη τη Εκκλησία Σου. Έρχου Κύριε.

ΠΗΓΗ:

Ιστολόγιον «ΣΑΛΠΙΣΜΑ ΖΩΗΣ»,

No comments:

Post a Comment