ΝΑ ΠΩΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ!

Πολύ σημαντικό άρθρο με συγκεκριμένα ιστορικά στοιχεία που αποδεικνύει ότι είμαστε αχάριστοι απέναντι στους αληθινούς ήρωες και τους μεγάλους φίλους μας και ότι πριν παραδώσουμε την οικονομία μας στο Δ.Ν.Τ. καταθέσαμε την ψυχή μας στο ενεχυροδανειστήριο της ευτέλειας και της παγκοσμιοποίησης.

ΝΑ ΠΩΣ ΤΙΜΑΜΕ ΤΟΥΣ ΜΕΓΑΛΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΤΕΣ!

Της Σοφίας Βούλτεψη

===================

Ο θάνατος της Ρομιγί συνέπεσε με την συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2011. Έτσι, η είδηση πέρασε στα ψιλά, τίποτε που να μας θυμίσει αυτά που με πάθος υποστήριζε, ούτε ενός λεπτού σιγή, μόνο λόγια, λόγια, λόγια, αριθμοί και κοκορομαχίες.

Εκ του αποτελέσματος – της άθλιας δηλαδή κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η Ελλάδα που τόσο θαύμαζε η Ρομιγί – μπορούμε να αντιληφθούμε πως ουδέποτε την λάβαμε υπ’ όψη μας. Ούτε όταν βρισκόταν στη ζωή. Εκείνη μας καλούσε να αναζητούμε τα στηρίγματά μας στο αρχαίο ελληνικό πνεύμα. Αλλά εμείς πανηγυρίζουμε για την στήριξη από το ΔΝΤ και την ΕΕ.

Αυτήν την μοίρα επιφυλάσσει η Ελλάδα στους μεγάλους Ελληνιστές. Το 2004, όταν η Ελλάδα κέρδιζε το Euro και οι πανηγυρισμοί ήσαν ουρανομήκεις, τότε ακριβώς που μαθαίναμε πως θα πληρώνουμε χρέη και τόκους ως το 2100, πέθανε και ο μεγάλος ελληνιστής Ζακ Λακαριέρ.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, το Euro κατέλαβε το 99,999% της ενημέρωσής μας. Ο θάνατός του εξαφανίστηκε, το ίδιο και η επιθυμία του να καεί και να διασκορπιστεί η τέφρα του στην Ελλάδα. Η τεφροδόχος του Λακαριέρ ήταν πολύ πιο πολύτιμη από το κύπελλο του Euro. Αλλά την εξαφανίσαμε, την ίδια ώρα που εξαφανίζαμε την Ελλάδα από τον χάρτη και οδεύαμε προς την κατάργηση της εθνικής της κυριαρχίας.

Τα ίδια έγιναν και με τον θάνατο του μεγάλου Γάλλου φιλέλληνα Ροζέ Μιλλιέξ, τον Ιούλιο του 2006. Αυτόν τον κατάπιε το Μουντιάλ και ένας καυγάς με τη FIFA.

Τα ίδια έπαθε και ο Μστισλάβ Ροστροπόβιτς, όταν πέθανε τον Απρίλιο του 2007. Μεγάλος λάτρης της Ελλάδας, υποστηρικτήςτων ελληνικών θέσεων, ο «Σλάβα» δήλωνε πως νιώθει Έλληνας. Το 1993 είχε δηλώσει πως όσο υπάρχει τουρκική κατοχή στην Κύπρο, δεν θα παίξει στην Τουρκία, είχε ταχθεί κατά της χρήσης του ονόματος «Μακεδονία» από τα Σκόπια και υπέρ της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα. Αλλά την ίδια ώρα, η Ελλάδα αναλωνόταν σε μια ακόμη άθλια υπόθεση – αυτή των ομολόγων.

Τα ίδια είχαμε και τον Μάιο του 2008, όταν οι Χρήστος Ζερεφός και Αλκιβιάδης Μπάης μοιράστηκαν το Νομπέλ Ειρήνης ως μέλη της Διακυβερνητικής Επιτροπής για την Κλιματική Αλλαγή. Αυτούς τους έφαγε η…Καλομοίρα και η τρίτη θέση που κέρδισε στη Γιουροβίζιον.

Και να ήταν μόνο αυτά. Ο Περικλής του Fame Story έσπασε όλα τα κοντέρ της θεαματικότητας με 74,8% (τον είδαν 2.310.000 τηλεθεατές), όταν στη Βουλή συζητείτο η ευρωπαϊκή Συνταγματική Συνθήκη μέσα στην απόλυτη σιωπή.

Κι’ αν πάμε ακόμη πιο παλιά, τότε θα βρούμε την Κύπρο να εξαιρείται από την αυτοάμυνα όταν τον πρώτο λόγο στην ενημέρωσή μας είχαν η Χειλουδάκη, η Μπάρκα και η Σκλεναρίκοβα.

Θα βρούμε πως την ημέρα που στη Χιμάρα διεξάγονταν εκλογές βίας και νοθείας, μαθαίναμε τα πάντα για τα…κολάρα που θα φορούσαν οι σκύλοι στους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο που φτάσαμε ως εδώ…

ΠΗΓΗ:

Ακτίνες,

http://www.elzoni.gr/html/ent/975/ent.4975.asp