ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ, ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου,

Ιεροκήρυκος της Ιεράς Mητροπόλεως Κονίτσης

==========================

Ο άνθρωπος, σύμφωνα με την αποκάλυψη που φανέρωσε ο ίδιος ο Θεός, και η οποία υπάρχει και διασφαλίζεται εντός της Εκκλησίας, πλάστηκε κατ' εικόνα και ομοίωση Θεού. Είναι θείον ον, συγγενεύει και τείνει προς τον Θεό, από τον οποίο και κατάγεται. Όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος στην ομιλία του προς τους Αθηναίους «του γαρ και γένος εσμέν» (Πραξ. Απ.ιζ΄ 28), δηλ. διότι από αυτόν τον Θεό καταγόμαστε.

Ο δε ιερός Αυγουστίνος, έλεγε του εξής υπέροχους λογούς: «για Σένα ω Θεέ μου, μας έπλασες και είναι ανήσυχη η καρδιά μας, μέχρις ότου αναπαυθεί σε εσένα».

Φυσικά η έμφυτη αυτή και ισχυρή ορμή της ανθρώπινης ψυχής προς τον άπειρο Θεό, ώστε μακράν αυτού ποτέ να μη βρίσκει ησυχία, μαρτυρεί την ευγένεια και την ανωτερότητα της ανθρώπινης φύσεως.

Παρά πολλοί μάλιστα μεγάλοι άνδρες, οι οποίοι οδήγησαν με την σοφία τους και τις επιστημονικές τους έρευνες την ανθρωπότητα σε πρόοδο και ευημερία, υπήρξαν ευσεβέστατοι και πίστευαν βαθειά στον Θεό. (Μια ματιά αν ρίξουμε στον Σωκράτη, Πλάτωνα, κατόπιν στους μεγάλους πατέρες της Εκκλησίας μας και στη συνεχεία σε μεγάλους επιστήμονες, επιβεβαιώνεται του λογού το αληθές.

Οπωσδήποτε η πιστή αυτή στον Θεό, βοηθά τον άνθρωπο και τον οπλίζει με θάρρος και ασυνήθιστες ψυχικές δυνάμεις σε όλες τις δύσκολες περιστάσεις και τις ποικίλες δοκιμασίες του βίου.

Πράγματι, όταν ο άνθρωπος αποδέχεται τον Θεό, όπως μάλιστα τον διδάσκει η Ορθόδοξη Εκκλησία μας, τότε δεν έχει να φοβηθεί τίποτε απολύτως. Ο λόγος του προφητάνακτος Δαβίδ: «Κύριος εμοί βοηθός και ου φοβηθήσομαι τι ποιήσει μοι άνθρωπος» ( Ψαλμ. 117,6), αποτελεί μια όμορφη και δυναμική πραγματικότητα την οποία βιώνουν οι συνειδητοί και μονό πιστοί.

Βεβαίως, στο σημείο αυτό, πρέπει να δούμε το ερώτημα με το οποίο ξεκινήσαμε στο πρώτο μέρος των άρθρων μας: «γιατί όλοι οι λαοί της γης, ουδέποτε είχαν την ιδία πίστη και την αυτή θρησκεία; Γιατί δεν πίστευαν και δεν πιστεύουν στον ίδιο Θεό, και συγκεκριμένα στον τριαδικό Θεό που πιστεύουμε εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, δοθέντος ότι όλοι οι άνθρωποι είναι τέκνα του μοναδικού Θεού;

Όντως, αυτό είναι ένα πολύ σπουδαίο ερώτημα το οποίο χρήζει απαντήσεως και μάλιστα σοβαρής και ικανοποιητικής.

Η απάντηση φίλοι μου είναι η εξής με πολύ απλά λόγια: Η αμάθεια και η αμαρτία, διέστρεψαν την έμφυτη του ανθρώπου θρησκευτική ορμή και συνετέλεσαν ώστε να διαμορφωθούν πολλές και διάφορες θρησκείες. Να δημιουργηθεί ένα μωσαϊκό θρησκειών που η καθεμιά διεκδικεί για τον εαυτό της την αλήθεια!

(Σημείωσις): Βεβαίως, θα πρέπει εδώ να τονίσουμε ότι τον περασμένο αιώνα ξεκίνησε μια προσπάθεια που σκοπό είχε και έχει, να δείξει ότι όλες μαζί οι θρησκείες, μπορούν ταυτοχρόνως να συνυπάρχουν και όλες μαζί κατά κάποιο τρόπο εκφράζουν την αλήθεια και οδηγούν σε αυτή.

Πρόκειται για το γνωστό κίνημα του οικουμενισμού το οποίο μέσα στη χοάνη του, τείνει να δημιουργήσει μια «υπερεκκλησία» η οποία δήθεν έχει «καταργήσει» τις ποικίλες διαφορές, παρουσιάζοντας στο όνομα της «αγάπης» και του «κοινού δρόμου» προς τον Θεό, ένα ετερόκλητο συνονθύλευμα κοσμοθεωριών που οδηγεί τα πρόσωπα και τις καταστάσεις σ’ ένα καθαρό θρησκευτικό συγκρητισμό και πολιτικό διεθνισμό με ανεξέλεγκτα οπωσδήποτε αποτελέσματα.

Για το θέμα όμως του Οικουμενισμού και των αποτελεσμάτων του θα γίνει ειδικός λόγος αργότερα.

Ας δούμε όμως το θέμα μας αναλυτικότερα.

Φυσικές, λέγονται οι θρησκείες τις οποίες διαμόρφωσε ο άνθρωπος μόνος του, με τις δικές του πνευματικές δυνάμεις και με τη φαντασία του.

Η ειδωλολατρία για παράδειγμα, όλων των αρχαίων λαών και μερικών συγχρόνων φυλών στην Αφρική, ανήκει στις φυσικές θρησκείες. Αυτές οι φυσικές θρησκείες, ήταν κατά κανόνα πολυθεϊστικές, διότι σ’ αυτές λατρεύονταν και τιμώνταν ως θεοί διάφορα όντα, αλλά και αυτά τα φυσικά φαινόμενα. Ο ουρανός και η γη, τα άστρα, οι θάλασσες, τα όρη, οι άνεμοι, το φως, τα δάση, τα θηρία, ακόμα και οι αρχηγοί και οι ήρωες της φυλής, σε πολλές περιπτώσεις λατρεύονταν ως θεοί. Οι λαοί λοιπόν αυτοί οι οποίοι εθεοποίησαν τα όντα αυτά και τα φαινόμενα της φύσεως, λέγονται ειδωλολάτρες και η θρησκεία τους ονομάζεται ειδωλολατρική.

Αυτή η ειδωλολατρία, ονομάζεται και πολυθεΐα ή πολυθεϊσμός και τούτο διότι είναι πίστη σε πολλούς θεούς και φυσιολατρία, διότι είναι λατρεία και θεοποίησις των φυσικών όντων και φαινομένων.

Φυσικά, η ειδωλολατρία καταδικάζεται από την Αγία Γραφή, ως το χειρότερο και το μεγαλύτερο των αμαρτημάτων, διότι ο ειδωλολάτρης άνθρωπος, αντί να λατρεύσει τον Θεό, τον δημιουργό όλων των ορατών και των αοράτων αποδίδει την λατρεία αυτή του Θεού στα κτίσματα και στα δημιουργήματα του Θεού.

Ακριβώς την τάση αυτή πλην των άλλων, θέλει να χτυπήσει ο ιερός υμνωδός της Εκκλησίας μας με τον υπέροχο Ακάθιστο ύμνο στην ζ΄ ωδή: «Ουκ ελάτρευσαν, τη κτίσει οι θεόφρονες, παρά τον Κτίσαντα...», λόγος βέβαια που ισχύει και για ορισμένους σύγχρονους «φυσιολάτρες» οι οποίοι στο όνομα της «προστασίας του περιβάλλοντος» φτάνουν στο άλλο άκρο και κάποιες φορές δίνουν στα υλικά στοιχεία της φύσεως, ιδιότητες που έχει μόνο ο Θεός ή ορισμένοι άλλοι που ανήκουν σε θρησκευτικές ομολογίες, συμπροσεύχονται μπροστά σε γαλάζιες γυάλινες σφαίρες και μπροστά σε πάγους, για το καλό δήθεν του «πλανήτου»... Προφανώς για να υπομνηματίσουν τον θεόπνευστο λόγο του Απ. Ιούδα «...αστέρες πλανήται, οις ο ζόφος του σκότους εις τον αιώνα τετήρηται» (Ιούδα 13).

Αποκεκαλυμμένες τώρα, έχουν χαρακτηριστεί οι θρησκείες εκείνες, τις οποίες αποκάλυψε ο ίδιος ο Θεός στους ανθρώπους, μέσω διαφόρων «φωτισμένων» ανδρών.

Οπωσδήποτε εμείς οι Χριστιανοί και μάλιστα οι Ορθόδοξοι, παραδεχόμαστε ότι μόνο ο Χριστιανισμός είναι εξ’ αποκαλύψεως θρησκεία, μαζί φυσικά με την Ιουδαϊκή πίστη στην Παλαιά Διαθήκη, στη σωστή της βέβαια μορφή, όπως αυτή βιώθηκε από τους Πατριάρχες και τους Προφήτες και όσους έμειναν εντός του γνησίου πνεύματος της αναμονής του Λυτρωτού.

Της Χριστιανικής «θρησκείας» ιδρυτής είναι αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού. Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Αλλά και άλλες θρησκείες ισχυρίζονται ότι είναι «αποκεκαλυμμένες», διότι οι ιδρυτές τους δίδαξαν αυτές αφού «φωτίστηκαν» από τον «θεό», όπως ο Ζωροαστρισμός, ο Βουδισμός, ο Μωαμεθανισμός.

Οι αποκεκαλυμμένες αυτές θρησκείες, επειδή διδάσκουν συνήθως πίστη σε ένα θεό, ονομάζονται και μονοθεϊστικές, σε αντίθεση με τις άλλες που είναι πολυθεϊστικές.

Κλείνοντας και το άρθρο αυτό, θα πρέπει να σημειώσουμε τούτο:

α) Χρησιμοποιούμε τις έννοιες και τους όρους συμβατικά και για να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη του όλου θέματος.

β) Σε Χριστιανικούς θεολογικούς κύκλους τίθεται κατά καιρούς το εξής ερώτημα: «Ο Χριστιανισμός εντάσσεται στις θρησκείες;». Βέβαια, για τους Ιστορικούς, τους Κοινωνιολόγους, τους Δημοσιολόγους κ.α. η απάντηση είναι καταφατική. Πολλοί όμως θεολόγοι απαντούν αρνητικά: «Ο Χριστιανισμός δεν ανήκει στις θρησκείες. Είναι Εκκλησία». Θρησκεία είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να ανακαλύψει τον Θεό, αντιθέτως, Εκκλησία-Χριστιανισμός (Ορθοδοξία), είναι η αποκάλυψις του ίδιου του Θεού στον άνθρωπο μέσα στην Ιστορία.

Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι εκπρόσωποι και άλλων θρησκειών (π.χ. Βουδιστές, Ινδουϊστές), αρνούνται ότι η διδασκαλία τους ανήκει στις θρησκείες. Προτιμούν να ονομάζουν το σύστημά τους «φιλοσοφία» ή «ψυχολογία».

Βεβαίως, εξαρτάται από τον ορισμό που δίνει κανείς στον όρο θρησκεία και από ποιά οπτική γωνία εξετάζει κανείς το όλο θέμα.

Πάντως, στην Καινή Διαθήκη, βλέπουμε να υπάρχει η λέξη «θρησκεία». Συγκεκριμένα, στην καθολική επιστολή του Ιακώβου (Α΄ 27) αναφέρεται: «θρησκεία καθαρά και αμίαντος παρά τω Θεώ και Πατρί, αύτη εστίν....».

Κατά την έκφραση του καθηγ. Λεων. Φιλιππίδου: «ο Χριστιανισμός είναι υπερθρησκεία», «η μονή αληθής θρησκεία». Ίσως θα ήταν προτιμότερη η εξής διατύπωση: «Η Εκκλησία δεν είναι θρησκεία. Είναι η υπέρβαση του γεγονότος της θρησκείας».