ΑΚΟΥΕΤΩΣΑΝ ΤΑΥΤΑ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

ΑΚΟΥΕΤΩΣΑΝ ΤΑΥΤΑ ΟΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ

 «Ο ΑΡΡΩΣΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΡΡΩΣΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ»

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Διαβάσαμε, στο ιστολόγιο “Χριστιανική Βιβλιογραφία” από το βιβλίο Αρχιμ. Γ. Καψάνη «Χριστός, Εκκλησία και Κοινωνία», το ακόλουθο απόσπασμα:

“Ὅσοι βλέπουν τὸν ἄνθρωπο ρομαντικὰ καὶ ἐξωτερικὰ μεταθέτουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὰ πρόσωπα στὴν κοινωνία, γι’ αὐτὸ καὶ πρεσβεύουν ὅτι ἡ βελτίωσι τῆς κοινωνίας θὰ φέρη καὶ βελτίωσι τῶν προσώπων. Ἀλλὰ οἱ ὀρθόδοξοι χωρὶς νὰ ἀρνούμεθα τὴ σημασία τῆς κοινωνικῆς ἐπιδράσεως στὰ πρόσωπα, δίνουμε τὴν προτεραιότητα στὴ μεταμόρφωσι τοῦ προσώπου διὰ τῆς μετανοίας καὶ τῆς Θ. Χάριτος.

Εἶναι μεγάλη πλάνη νὰ θέλουμε νὰ ἀλλάξουμε τὴν κοινωνία χωρὶς νὰ ἀγωνισθοῦμε, νὰ ἀλλάξουμε τὸν ἑαυτό μας. Εἶναι τουλάχιστον ἀφελὲς νὰ πιστεύουμε ὅτι ἡ ἀλλαγὴ μερικῶν κοινωνικῶν θεσμῶν θὰ φέρη καὶ τὴν ἀλλαγὴ τῶν ἀνθρώπων χωρὶς μετάνοια.

Ὁ ἄρρωστος ἄνθρωπος κάνει ἄρρωστες κοινωνίες καὶ οἱ ἄρρωστες κοινωνίες ἀρρωσταίνουν χειρότερα τοὺς ἀνθρώπους. Τὸ νὰ θεραπεύουμε τὶς κοινωνικὲς ἀρρώστιες χωρὶς νὰ θεραπεύσουμε τὴν προσωπικὴ ἀρρώστια, ἀποτελεῖ μετάθεσι τοῦ προβλήματος, ἄρνησι τῆς ἀποδοχῆς τῆς προσωπικῆς μας εὐθύνης, ὑπεκφυγὴ ἀπὸ τὴν μετάνοια, κατάφασι στὸν ἐγωισμό μας, ἀπροθυμία νὰ δοῦμε τὸν πραγματικό μας ἑαυτό. Εἶναι χαρακτηριστικὸ ὅτι ὁ Κύριος ἔθεσε τὴν προσωπικὴ μετάνοια σὰν προϋπόθεσι γιὰ τὴ συμμετοχὴ στὴ Βασιλεία Του.

Δὲν πρέπει ἐπίσης νὰ παραγνωρίζεται τὸ ἔργο τοῦ διαβόλου στὴ διάλυσι τῶν προσώπων καὶ τῶν κοινωνιῶν καὶ στὴν ἐπικράτησι τοῦ κακοῦ. Ἡ ἀνθρωπιστικὴ ἁπλούστευσι τῶν κοινωνικῶν προβλημάτων ἀρνεῖται τὴν ὕπαρξι τοῦ διαβόλου. Ἀντίθετα, στὸ Εὐαγγέλιο καὶ στὴ χριστιανικὴ ἐμπειρία φανερώνεται ἡ ἔκτασι τῶν διαβολικῶν ἐνεργειῶν σὲ πρόσωπα καὶ κοινωνικὲς καταστάσεις καὶ ἡ ἀνάγκη ἀγῶνος κατὰ τοῦ διαβόλου, ἀποταγῆς καὶ ἐξορκισμοῦ τῶν πονηρῶν πνευμάτων. Ἔργο τῶν χαρισματούχων ἱερωμένων, μοναχῶν καὶ λαϊκῶν εἶναι ἡ διάκρισι τῶν πνευμάτων, γιὰ νὰ μὴ πέφτη ὁ χριστιανὸς στὶς παγίδες ποὺ τοῦ στήνει ὁ πονηρός, ὅταν ἐμφανίζεται μὲ τὸ προσωπεῖο τοῦ καλοῦ."

Ακουέτωσαν ταύτα οι συνεχιστές της πολιτικής του Καποδιστρίου -και όχι μόνον- που νομίζουν ότι οι βασικές αλλαγές που επιδιώκουν στην κοινωνία θα επέλθουν με την δημιουργία “χριστιανικών” κομμάτων, με την συγκρότηση “κυβέρνησης προσωπικοτήτων” με πρωθυπουργό τον Βγενόπουλο(!!!), κοκ..

Αρχή και τέλος των αγώνων των ανθρώπων της Εκκλησίας είναι η επιδίωξη της προσωπικής και της καθολικής μετάνοιας.

Τα αναφέρω αυτά επειδή διαπιστώνω ότι ορισμένοι κληρικοί δεν αποθαρρύνονται να επιδιώκουν με νοσηρότητα -και κατά σαφή αντίθεση με τις διατάξεις του Ευαγγελίου και των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας- την εμπλοκή τους στα πολιτικά πράγματα, αλλά και επειδή πολλοί χριστιανοί πιστεύουν στον Μεσσιανισμό της πολιτικής.

Εκτός του ότι με τον Μεσσιανισμό της πολιτικής εκτρέπουν το μήνυμα της σωτηρίας του Ευαγγελίου θα απογοητευτούν οικτρά, επειδή -αργά ή γρήγορα- θα διαπιστώσουν ότι η αλλαγή της κοινωνίας προυποθέτει αυτό που επισημαίνει στο πιο πάνω απόσπασμα ο μ. Αρχιμ. Γεώργιος (Καψάνης): Μετάνοια, μετάνοια, μετάνοια.