ΟΤΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ "ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ"

ΟΤΑΝ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΙΚΑΛΟΥΝΤΑΙ ΤΟ "ΙΝΑ ΠΑΝΤΕΣ ΕΝ ΩΣΙΝ"

Του Μητροπολίτη Κυρηνείας κυρού Παύλου

===============

Η κατά κόρον επίκληση του Κυριακού λογίου «ίνα πάντες εν ώσιν» (Ιωάν. ιζʹ 21), από τους θιασώτες του Οικουμενισμού, δια να δικαιολογήσουν τα ανοίγματά τους προς τους ετεροδόξους, δεν έχει βάση θεολογική.

Διότι η ενότητα, για την οποία ομιλεί ο Κύριος, δεν νοείται ως ένα συνονθύλευμα διαφόρων ομολογιών και θρησκειών, αλλά ως «η ενότητα της πίστεως και η κοινωνία του Αγίου Πνεύματος» μεταξύ των μελών του ποιμνίου των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, στην εμπέδωση της οποίας πρέπει πρωτίστως να επικεντρώνεται η ποιμαντορική μέριμνα και φροντίδα των Ιεραρχών.

Δυστυχώς, όμως, το χωρίο χρησιμοποιείται από τους υποστηρικτές του Οικουμενισμού στο διάλογο για την προσέγγιση Ορθοδόξων και ετεροδόξων, όχι για να θέσουν τις προϋποθέσεις για την αληθινή ενότητα και να ομολογήσουν την «νικήσασαν τον κόσμον» (Αʹ Ιωάν. εʹ 4) Ορθόδοξη πίστη τους, αλλά για να επιτύχουν μια επιφανειακή, επιδερμική ενότητα, η οποία παραθεωρεί τις δογματικές διαφορές και προβάλλει την ανάγκη συνεργασίας για την αντιμετώπιση κοινωνικών και άλλων θεμάτων, τα οποία απασχολούν τον σύγχρονο άνθρωπο.

Κατ αυτό τον τρόπο, όμως, ενθαρρύνεται ο θρησκευτικός συγκρητισμός και εμπεδώνεται η σχετικοποίηση της Ορθοδόξου πίστεως με τις συνακόλουθες τοιούτων συναντήσεων λατρευτικές συνάξεις και συμπροσευχές με ετεροδόξους, παρά τη ρητή απαγόρευση των ιερών Κανόνων (ΜΕʹ και ΞΕʹ Ιεροί Κανόνες των Αγίων Αποστόλων).

Στην ιατρική επιστήμη, όταν ακρωτηριασθεί ένα μέλος του σώματος, δεν επιχειρείται εξωτερική μόνο συρραφή του δέρματος με το υπόλοιπο σώμα, αλλά συντελείται πολύωρη μικροχειρουργική επέμβαση, όπου ενώνονται τα νεύρα, οι τένοντες, οι αρτηρίες και οι φλέβες, για να κυκλοφορεί το αίμα, ώστε το ακρωτηριασμένο μέλος, πραγματικά συγκολλημένο πλέον, να αναζωογονηθεί και να μη πάθει γάγγραινα με αποτέλεσμα να κινδυνεύει το υπόλοιπο σώμα να νεκρωθεί.

Τοιουτοτρόπως, η πολυπόθητη ένωση της Ορθόδοξης Εκκλησίας με τους παπικούς ή τους προτεστάντες, και η αποκατάσταση της εκκλησιαστικής ενότητας δεν επιτυγχάνονται με την παράκαμψη των δογματικών διαφορών, οι οποίες μας χωρίζουν από τους ετεροδόξους, ούτε με την ενασχόληση αποκλειστικά και μόνο με κοινωνικά θέματα ούτε με διπλωματικές αβρότητες ούτε με την ανταλλαγή επισκέψεων ούτε με τη διατύπωση κοινών διακηρύξεων, αλλά με την επιστροφή όλων των αιρετικών στην Ορθόδοξη πίστη, από την οποία παρεξέκλιναν με τις διάφορες αιρετικές δοξασίες τους.

Στα θέματα της πίστεως δεν χωρεί κανένας συμβιβασμός. Γι αυτό και οι Θεοφόροι Πατέρες διετύπωναν τις αποφάσεις τους για τις δογματικές αλήθειες της Πίστεως στις Οικουμενικές Συνόδους με παρρησία, με ακρίβεια και σαφήνεια, χωρίς γενικολογίες και αοριστολογίες. Ελάμβαναν τις αποφάσεις τους ομοφώνως και όποιος δεν συμφωνούσε καταδικαζόταν ως αιρετικός και αποκοπτόταν από το Σώμα της Εκκλησίας.

ΠΗΓΗ:

Αντιαιρετικόν Εγκόλπιον,

Ορθόδοξος Τύπος