ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΖΩΗ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΖΩΗ

ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΙΑΚΩΒΟΥ ΤΣΑΛΙΚΗ

Του Καθηγητή Στυλιανού Παπαδόπουλου

============

Κάθε στιγμή πια, μετά το 1987, ο θάνατος παραμόνευε. Εμβολή, θρομβώσεις και άλλα τον απειλούσαν καθημερινά. Το ήξερε, μα δεν τους έκανε παραχώρηση. Το πρωτείο έμενε στην προσευχή και την εξομολόγηση. Έφτασε στο σημείο, ακόμα και στο χάλι αυτό, να μην κοιμάται, όταν επρόκειτο να λειτουργήσει.

Αγρυπνούσε, προσευχόμενος. Γι’ αυτό τις πρωινές ώρες, μετά τις μακρές προσευχές, δεν ήθελε να του μιλά κανείς. Ζούσε ακόμη στην καρδιά του την ηδύτητα αρρήτων εμπειριών.

Αλλά καί όταν δεν λειτουργούσε, πολύ συχνά κατέβαινε στο ναό σιωπηλός, χωρίς να βλέπει και να προσέχει κανένα. Στεκόταν στο θρονάκι, απέναντι από την εικόνα του Κυρίου και του Προδρόμου. Ο νους του καί η καρδιά του κάπου αλλού ήταν και κάτι άλλο έβλεπαν. Το πρόσωπό του ακλινές, ούτε νεύμα ούτε κίνηση. Μια φωτεινότητα μόνο αναδυόταν, πιο έντονη από το συνηθισμένο. Το πρόσωπό του τέτοιες ώρες σε καθήλωνε, δεν τολμούσες να τον ενοχλήσεις. Ερχότανε η ώρα κι έψελνε με την απλή θεία φωνή του το «Άξιον εστί». Κι έτσι όπως το έψελνε, ήταν τέτοια η έκφρασή του, ώστε ήσουν σίγουρος ότι βλέπει τη Θεοτόκο μπροστά του.

Στη διάρκεια της πρωϊνής Ακολουθίας, άφηνε το θρονάκι, υποκλινότανε στον Τίμιο Πρόδρομο, πήγαινε και καθότανε μ’ ευλάβεια στην λειψανοθήκη του Οσίου, έκανε υποκλίσεις, έστριβε προς την πόρτα με σεβασμό. Έβλεπε τον Όσιο Δαβίδ ζωντανό να φεύγει, να έρχεται και πήγαινε να χαιρετήσει. Μόλις τελείωνε όμως, για να μην ξενίζονται οι αδελφοί, για το τι κάνει και τι ζητά στη λειψανοθήκη, πήγαινε με αφέλεια κι έκανε τάχα πως κάτι ψάχνει στα συρτάρια του παγκαριού ή άναβε κερί. Γύριζε μετά στο θρονάκι.

Και οι κρίσεις, με σφιξίματα κι εφιδρώσεις συνεχίζονταν. Ήταν όμως αποφασισμένος για όλα. Τον ρωτούσες, «τι κάνεις Γέροντα»; καί οπωσδήποτε σου απαντούσε «καλά». Καμιά φορά πρόσθετε: - Έχω, βέβαια, ένα σφίξιμο στο στήθος και με πιάνουν ιδρώτες. Αλλά δε βαριέσαι, ο ένας από τη μια αρρώστια, ο άλλος από την άλλη, όλοι θα φύγουμε απ’ αυτό τον κόσμο τον εφήμερο. Και θα πάμε εις τους ουρανούς, ενώπιον του δικαίου Κριτού. Το άσχημο για μένα είναι, ότι δεν έχω κάνει τίποτε για τον Κύριο και τι λόγο θα δώσω στο Θεό.

Έλα όμως που ο Θεός είχε άλλη γνώμη και την έδειχνε με τα χαρίσματα, που έδινε στο Γέροντα!

Μέχρι και ευωδία κάποτε-κάποτε ανέδυε στην ώρα της εξομολόγησης. Είναι πολλοί που την έζησαν και την ομολογούν.

Όσο για τα θαύματα θεραπειών, αυξάνονταν συνεχώς.

Στή Φωτεινή, που έπασχε από χρόνια κι αθεράπευτη αρρώστια, στο τέλος της εξομολόγησης είπε:- Μη στενοχωριέσαι, Φωτεινή, μέχρι αύριο θα έχει τακτοποιηθεί. Πράγματι το πρωΐ δεν υπήρχε ή αρρώστια.

Με τον ίδιο τρόπο θεραπεύτηκε η νεαρή πρεσβυτέρα με τα τέσσερα παιδιά.

Ένα παιδάκι 13 ετών είχε όγκο στη γλώσσα του. Το σταύρωσε κι έγινε καλά.

Προσευχήθηκε για πολλά άτεκνα ζευγάρια και απέκτησαν παιδιά, με τα οποία πήγαιναν στη Μονή να τον ευχαριστήσουν. Ζητούσε όμως καί από τους ίδιους τους ενδιαφερομένους προσευχή και πνευματικό αγώνα.

Σ’ ένα ζευγάρι δασκάλων από τη Χαλκίδα είπε να κάνουν νηστεία, πολλή προσευχή και τα Σάββατα Λειτουργία…«και θα ’ρθείτε με παιδάκι στο μοναστήρι». Και πήγανε με παιδάκι.

Σε κάποιο άλλο ζευγάρι, που ζήτησε τη βοήθεια του Γέροντα, είπε: - Φτιάξτε το μισοτελειωμένο εκκλησάκι και θα κάνετε παιδί.
Απέκτησαν και αυτοί παιδί.

Συχνά έβλεπε κανείς να μπαίνουν στη Μονή άνθρωποι κλαίγοντας ή γονατιστοί να προχωρούν στην αυλή μέχρι να συναντήσουν τον π. Ιάκωβο. Ξεχείλιζαν από ευγνωμοσύνη.

Όταν ο Γέροντας δεν μπορούσε να μετακινηθεί ένεκα των κρίσεων ή όταν έλειπε, διάβαζε ευχή σε αρρώστους και τους σταύρωνε με την κάρα του Οσίου ο π. Κύριλλος. Έτσι θεραπεύτηκε το 1987 ένας αξιωματικός που είχε καρκίνο στους πνεύμονες, περίπτωση που δεν θεραπεύεται ούτε κι εγχειρίζεται. Τον σταύρωσε με την κάρα του Οσίου κι ένιωσε κάτι να φεύγει από μέσα του. Είχε ήδη θεραπευτεί.

Το καλοκαίρι του 1988 επισκέφτηκε τη Μονή ο τότε Μητροπολίτης Χαλκηδόνας Βαρθολομαίος και νυν Οικουμενικός Πατριάρχης. Ο Γέροντας του δώρισε μια εικόνα και στον Πατριάρχη Δημήτριο έστειλε κλωναράκι βασιλικού: «Να εύχεται για τη Μονή μας».

ΠΗΓΗ:

Τα πνευματικά θησαυρίσματα,

«Ο μακαριστός Ιάκωβος Τσαλίκης»