ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΟ Sisatovac ΤΗΣ Β. ΣΕΡΒΙΑΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΟ Sisatovac ΤΗΣ Β. ΣΕΡΒΙΑΣ

Του π. Αναστάσιου Γκοτσόπουλου

=====================

Πολύ σπάνια μια τριήμερη εκδρομή 1.500 km μακριά από την πόλη σου,

σε κάποιους που μέχρι χθες ήταν εντελώς άγνωστοι (μάλιστα αλλοεθνείς και αλλόγλωσσοι)

μπορεί να σου προσφέρει τόσα πολλά που να χαραχθούν πολύ βαθιά στα εσώψυχά σου.

Αυτό συνέβη σε τέσσερις κληρικούς και δύο λαϊκούς ταξιδεύοντας στην Ι. Μονή Sisatovac της Β. Σερβίας (30 km πριν από τα Κροατικά σύνορα, στη Βοϊβοδίνα). Ήμουν μαζί με τους αρχιμανδρίτες π. Παύλο Δημητρακόπουλο, π. Αυγουστίνο Σιάρρα και π. Ιγνάτιο Καλαϊντζόπουλο, καθώς και με το θεολόγο Παύλο Καλλίκα και το γιο μου Κωνσταντίνο Γκοτσόπουλο, μαθητή Γυμνασίου. Από διάφορα μέρη της Ελλάδος (Φλώρινα, Βόλο, Αθήνα, Πειραιά και Πάτρα) με την άδεια των Ποιμεναρχών μας ξεκινήσαμε για την Εκκλησία της Σερβίας με σκοπό να εορτάσουμε σε ένα από τα βορειότερα μοναστήρια της Σερβίας το «Πάσχα του καλοκαιριού», την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, που με το παλαιό ημερολόγιο (που ακολουθούν οι Σλαβικές Εκκλησίες) εορτάσθηκε το Σάββατο 28 Αυγούστου.

Γιατί τόσο μακριά, στην Ι. Μ. Sisatovac ; Διότι εκεί είναι ο τόπος διαμονής ενός αγωνιστού Επισκόπου, του Ράσκας και Πρισρένης Αρτεμίου (Ραντοσάβλιεβιτς), ο οποίος από το 1991 μέχρι τις 5 Μαΐου 2010 ποίμαινε την πολύπαθη περιοχή Κοσσόβου και Μετοχίων. Με τον Επίσκοπο Αρτέμιο δεν υπήρχε κάποια προσωπική γνωριμία μέχρι πρόσφατα ^. είχα ακούσει απλώς το όνομά του και τίποτα περισσότερο. Τελευταία, με την περιπέτειά του τον γνώρισα από τα λίγα και σύντομα κείμενά του, που έχουν δημοσιευθεί στα ελληνικά και από την συγκλονιστική κατάθεσή του ενώπιον του Αρείου Πάγου. Πολύ εντύπωση όμως μου έκαναν, αυξάνοντας το ενδιαφέρον μου για το πρόσωπό του, τα πολλά, μακροσκελή και σκληρά κείμενα των κατηγόρων του – που κάτι θύμιζαν από Θεόφιλο Αλεξανδρείας και Σύνοδο της Δρυός !

Από τα λίγα στοιχεία των τελευταίων μηνών και πριν τον γνωρίσω στη Σερβία προέκυπτε με βεβαιότητα ότι :

1) ο Επίσκοπος Αρτέμιος έχει φρόνημα ανδρείο, χαρακτήρα ασυμβίβαστο, ήθος εκκλησιαστικό και πνεύμα γνήσια πατερικό, και

2) προφανέστατα ισχυροί παράγοντες – πολιτικοί και εκκλησιαστικοί – με προσχηματικές κατηγορίες και χωρίς δίκη τον εκδίωξαν από την Επαρχία του και τον υποχρέωσαν σε εξορία και αυτός υπάκουσε και συμμορφώθηκε πλήρως στην διαπραχθείσα σε βάρος του αδικία.

Αυτά τα δύο στοιχεία μας ώθησαν να ταξιδέψουμε στη Σερβία, να τον επισκεφθούμε, να εορτάσουμε μαζί του και με την απλή παρουσία μας να του συμπαρασταθούμε στον πειρασμό που ταλαιπωρεί αυτόν και τα πνευματικά του παιδιά.

Βρεθήκαμε λοιπόν μετά από πολύωρο ταξίδι στον εθνικό δρυμό Fruska Gora της Βοϊβοντίνας (Β. Σερβία) με τα 17 μοναστήρια. Ένα από αυτά είναι και η Ι. Μ. Γενεθλίου της Θεοτόκου στο Sisatovac, όπου με την κανονική άδεια του Επισκόπου Srem (το ιστορικό Σίρμιο με τις Τοπικές Συνόδους και τα φιλοαρειανικά Σύμβολα Πίστεως) κ. Βασιλείου, την παραμονή της εορτής της Παναγίας, Παρασκευή 14/27 Αυγούστου, λάβαμε μέρος στον Εσπερινό και τον Όρθρο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, όπως προβλέπει το τυπικό των σλαβικών Εκκλησιών.

Την επόμενη μέρα το πρωί, μετά την ακολουθία των Ωρών, συμμετείχαμε μαζί με τον Καθηγούμενο της Ι. Μονής π. Βαρσανούφιο και δύο διακόνους (π. Δαμιανό και π. Ματθαίο) στην Αρχιερατική Θ. Λειτουργία που τέλεσε ο Επίσκοπος Αρτέμιος. Έψαλαν πολύ όμορφα δύο χοροί μοναχών και μοναζουσών. Στο τέλος της ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος μίλησε για το νόημα της εορτής και παρουσίασε τους εξ Ελλάδος επισκέπτες. Εκ μέρους μας αντιφώνησε ο αρχιμ. π. Παύλος, ο οποίος μεταξύ άλλων τόνισε : «Όταν πληροφορηθήκαμε από τα ΜΜΕ και τον εκκλησιαστικό τύπο στην Ελλάδα για την τραγική δοκιμασία, την οποία τώρα διανύει ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος, εννοώ την άδικη και κατευθυνόμενη από ξένες δυνάμεις απομάκρυνση και παύση του από τα ποιμαντικά του καθήκοντα, πονέσαμε από τα βάθη της καρδιάς μας … πειθαρχήσαμε στην εντολή του Απ. Παύλου ο οποίος λέει : «εάν πάσχει ένα μέλος τότε συμπάσχουν όλα τα μέλη» και επειδή και εμείς μαζί σας είμαστε ένα Σώμα, είμαστε μέλη του αυτού Σώματος του Χριστού, πονέσαμε, συγκλονιστήκαμε γι’ αυτό το γεγονός και κάναμε τον κόπο να έρθουμε εδώ και να δούμε από κοντά τη δοκιμασία αυτή του Σεβασμιωτάτου. Η μεγάλη υπομονή του μας συγκλονίζει. Τα εξαίσιο και τεράστιο ποιμαντικό έργο που έχει παρουσιάσει σε μερικές δεκαετίες μας κάνει να τον σεβόμαστε από την Ελλάδα και να τον θεωρούμε σαν μια μεγάλη πατερική μορφή. Γιατί πιστεύουμε ακράδαντα ότι ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος ακολουθεί τη γραμμή των μεγάλων Πατέρων της Εκκλησίας μας και όπως οι Άγιοι Πατέρες μας διώχθηκαν και συκοφαντήθηκαν και πέρασαν μεγάλες δοκιμασίες έτσι και ο Σεβασμιώτατος Αρτέμιος ακολουθώντας τη γραμμή των Πατέρων υφίσταται μια μεγάλη δοκιμασία και σηκώνει ένα μεγάλο σταυρό. Και αποδεικνύεται ο μόνος, ο μόνος άξιος συνεχιστής του Γέροντός του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Σεβασμιώτατε, είστε παράδειγμα προς μίμησιν, εμπνεόμεθα από την υπομονή σας και την καρτερία που δείχνετε σε αυτή τη δοκιμασία. Ευχηθείτε να σας μιμηθούμε έστω και στο ελάχιστο. Εμείς δεν θα σας ξεχάσουμε ποτέ στην Ελλάδα και θα προσευχόμαστε στον Κύριό μας και στην Παναγία μας, της οποίας την Κοίμηση εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας, να σας δίνει κουράγιο και δύναμη και φωτισμό, να σας καθοδηγεί και σας και το ποίμνιό σας προς την Βασιλεία των Ουρανών. Αμήν»

Ενδεικτικό του ήθους του Σεβ. Αρτεμίου είναι το γεγονός ότι τις ανωτέρω επαινετικές αναφορές του π. Παύλου στο πρόσωπό του κατά τη μετάφραση στα σερβικά δεν τις απέδωσε επακριβώς αλλά τις … στρογγυλοποίησε ! Τη φράση «αποδεικνύεται ο μόνος, ο μόνος άξιος συνεχιστής του Γέροντός του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς» την οποία ο π. Παύλος τόνισε με ιδιαίτερη έμφαση, ο Σεβασμιώτατος την απέδωσε στα σερβικά ως εξής : «είναι ένας από τους μαθητές του Γέροντός του Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς» !

Μετά τη Θ. Λειτουργία, στην τράπεζα της Ι. Μονής παρατέθηκε σε όλους τους πιστούς πρωινό και λίγο αργότερα πλούσιο γεύμα. Η τράπεζα ολοκληρώθηκε με ύμνους και πατριωτικά τραγούδια για το Κόσσοβο, με τα οποία πολλά μάτια δάκρυσαν …

Ακολούθως είχαμε την εξαιρετική τιμή και ευλογία μέχρι αργά το βράδυ να μας συνοδεύσει ο Σεβασμιώτατος στο προσκύνημα σε πολλά από τα ιστορικά μοναστήρια του Fruska Gora (Αγ. Τριάδος Jazak, Αγ. Νικολάου Hopovo, Ευαγγελισμού Krusendol, Αγ. Σκέπης M. Remeta, Greteq κ.α.), τα οποία ζουν μια εξαιρετική πνευματική άνθιση.

Την επόμενη μέρα, Κυριακή 16/29 Αυγούστου, ταξιδέψαμε πρωί-πρωί περισσότερο από 200 km και βρεθήκαμε στα Σερβορουμανικά σύνορα στην Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Μesic στο Vrsac, όπου με την άδεια του Επισκόπου Βανάτου Νικάνορος συμμετείχαμε στην Αρχιερατική Θ. Λειτουργία που τέλεσε ο Επίσκοπος Αρτέμιος. Στο τέλος της Θ. Λειτουργίας ομίλησε πάλι ο Σεβασμιώτατος και εκ μέρους των εξ Ελλάδος κληρικών αντιφώνησα λέγοντας : «Ήρθαμε από την Ελλάδα με τις ευχές των Ποιμεναρχών μας για να εορτάσουμε μαζί με τον Σεβασμιώτατο και μαζί με σας τη μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, χθες στο Sisatovac και σήμερα εδώ στην ιστορική αυτή Ι. Μονή (του Τιμίου Προδρόμου Mesic - Vrsac). Στην Ελλάδα την εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου την ονομάζουμε «Πάσχα του καλοκαιριού», διότι έχει η εορτή αυτή τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα, έχει τη χαρμολύπη του Πάσχα. Μας προκαλεί ασφαλώς θλίψη, διότι έχουμε θάνατο, τον θάνατο της Παναγίας μας, αλλά ταυτόχρονα ψέλνουμε πανηγυρικά «εν τη Κοιμήσει τον κόσμον ου κατέλειπες Θεοτόκε». Η Παναγία παραμένει μαζί μας, γι’ αυτό και χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε την εορτή, όπως και στην Ανάσταση του Κυρίου μας.

Ιδιαίτερα όμως στο Sisatovac και εδώ, μαζί με τον Σεβασμιώτατο, καταλαβαίνουνε περισσότερο αυτή τη χαρμολύπη της εορτής. Διότι ο Σεβασμιώτατος σηκώνει ένα σταυρό, βρίσκεται σταυρωμένος, αλλά ταυτόχρονα αυτός ο σταυρός είναι και η δόξα του. Και ο Σταυρός του Κυρίου μας, ο ίδιος ο Σταυρός, αποτελεί τη δόξα Του. Ο Σταυρός είναι ο θρόνος του Κυρίου μας, είναι η δόξα του Χριστού μας. Ο Κύριός μας πριν σταυρωθεί είπε προφητικά «καγώ εάν υψωθώ πάντας ελκύσω προς εμαυτόν». Θα μπορούσα να πω ότι το ίδιο συμβαίνει και με τον Σεβασμιώτατο : Η ταπείνωση και ο διωγμός αποτελούν τη δόξα του. Και όπως ο Χριστός μάζεψε κοντά του όλο τον κόσμο με τον Σταυρό, αυτό ζήσαμε χθες στην Ι. Μ. Sisatovac και σήμερα εδώ : πολύς κόσμος, μικρά παιδιά και μεγάλοι, πολύ νέος κόσμος, από πολλά μέρη της Σερβίας και όχι μόνο, ήρθαν να πάρουν την ευχή του και να συμμετάσχουν στο σταυρό και τη δόξα του Σεβασμιωτάτου.

Μαζί με το Σεβασμιώτατο υπάρχουν και πολλοί Κυρηναίοι που σηκώνουν μαζί του το σταυρό : είναι τα πνευματικά του παιδιά …

Εύχεσθε Σεβασμιώτατε, να μας αξιώσει ο Θεός και εμείς να δίνουμε τη μαρτυρία Ιησού Χριστού και σύντομα να μας αξιώσει ο Κύριος να εορτάσουμε και την ανάστασή του στο πρόσωπό σας. Αμήν»

Στη συνέχεια, μετά την πλούσια τράπεζα, ξεκινήσαμε μαζί με τον Επίσκοπο για το Valievo, για να καταλήξουμε μετά από μια διαδρομή μέσα σε πυκνό δάσος στην περιοχή Lelic, όπου στην ομώνυμη Ι. Μονή αξιωθήκαμε να προσκυνήσουμε το σκήνωμα του Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς (+1956). Λίγο πιο κάτω, στο ίδιο χωριό, βρίσκεται η περίφημη Ι. Μ. Celie, όπου ο Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς, ο Νέος Ομολογητής, έζησε εξόριστος και πολλές φορές υπό περιορισμό από τα τέλη της δεκαετίας του 1940 μέχρι την εορτή του Ευαγγελισμού του 1979, οπότε και εκοιμήθη. Στην Ι. Μονή Celie βρίσκεται και ο τάφος του, που είναι πηγή χαρίτων παντοδαπών.

Το χωριό Lelic είναι και ο τόπος καταγωγής του Επισκόπου Αρτεμίου και δεν θα ήταν υπερβολικό να λέγαμε ότι το μικρό αυτό σερβικό χωριό συνδέεται με τρεις γενιές συγχρόνων Ομολογητών της Ορθοδόξου Πίστεως : Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς και Ράσκας και Πρισρένης Αρτέμιος, κατά την πνευματική συγγένεια και το φρόνημα πάππος, πατέρας και εγγονός …

Δυστυχώς η ώρα του αποχωρισμού από τον Επίσκοπο Αρτέμιο έφτασε αργά το βράδυ της Κυριακής !

Ξεκινήσαμε με αρχικό σκοπό να συμπαρασταθούμε σε κάποιον ο οποίος είναι προφανές ότι δεινώς δοκιμάζεται, αλλά, όπως συμβαίνει σε τέτοιες περιπτώσεις, καταλήξαμε εμείς να ωφεληθούμε πολλαπλάσια, πραγματικά να συγκλονιστούμε, τόσο που δεν ήταν λίγες οι φορές που δακρύσαμε … Συμμαζεύοντας λίγο τις εμπειρίες μας από το σύντομο αυτό προσκύνημα σε αγιασμένους τόπους και ανθρώπους θα μπορούσαμε ενώπιον Θεού και ανθρώπων να ομολογήσουμε :

1. Έχουμε την ακράδαντη βεβαιότητα - πέρα από επιζήμιους ψευτοσυναισθηματισμούς - ότι γνωρίσαμε ένα χαριτωμένο άνθρωπο, στον οποίο είναι έκδηλα τα σημεία του Πνεύματος του Αγίου. Εδώ έγκειται και το «μυστικό» της αναδείξεώς του σε πολύτεκνο και καλλίτεκνο πνευματικό πατέρα 200 περίπου μοναχών και μοναζουσών, αλλά και του σεβασμού και της αγάπης του απλού λαού του Θεού στο πρόσωπό του ! και ασφαλώς χαριτωμένος άνθρωπος χωρίς να αδικηθεί, να συκοφαντηθεί και να πονέσει πολύ δεν μπορεί να υπάρχει !
2. Η παρουσία του κόσμου στην Ι. Μ. Sisatovac ήταν αξιοθαύμαστη ! Ο λαός του Θεού προερχόμενος από μακριά (Βελιγράδι, Novi Sad, Nis, ακόμα και από το Κόσσοβο) ξεπέρασε κατά πολύ τα 350 άτομα (στο γεύμα έμειναν 250 άτομα που κάθισαν σε δύο δόσεις γιατί δεν χωρούσαν σε μία τραπεζαρία!). Το εντυπωσιακό ήταν η συμμετοχή νέων ανθρώπων και νέων ζευγαριών. Και μόνο η παρουσία 40 μικρών παιδιών αποδεικνύει σε κάθε καλόπιστο την ποιμαντική δουλειά που έχει γίνει από τον Επίσκοπο Αρτέμιο ! Είναι προφανές ότι για τον Επίσκοπο Αρτέμιο ποίμνιο δεν ήταν μόνο οι μοναχοί του, όπως τον ειρωνεύτηκαν κάποιοι, αλλά η ποιμαντική του μέριμνα αγκάλιαζε και τις οικογένειες και μάλιστα τις νέες οικογένειες. Άλλωστε 200 μοναχοί προφανώς βγήκαν από οικογένειες μέσα στον κόσμο …

Ίσως αυτή η παρουσία του λαού του Θεού κάνει κάποιους να μην μπορούν ακόμα να ησυχάσουν, και έτσι ανήμερα της Παναγίας δημοσίευσαν σε πολιτική εφημερίδα του Βελιγραδίου ότι ο Αρτέμιος θα κάνει νέα Μητρόπολη το Sisatovac ! Άλλοι πάλι προτείνουν τον εγκλεισμό του σε δωμάτιο του Πατριαρχείου στο Βελιγράδι για να τον απομονώσουν από τον κόσμο !

1. Και αν η πνευματική πατρότητα 200 μοναχών είναι αξιοζήλευτη, η παρουσία 70 υπό επιτίμιο μοναχών και μοναζουσών από τα μοναστήρια του Κοσσόβου στη Θ. Λειτουργία στην Ι. Μ. Sisatovac ήταν συγκλονιστική. Ο αξιοσέβαστος ηγούμενος της ιστορικής Ι. Μ. Αρχαγγέλων (Cerna Reka-Μαύρο Ποτάμι) π. Νικόλαος με τη βροντερή σιωπή του κατήγγειλε ενώπιον Θεού και ανθρώπων την αδικία, υπομένοντάς την καρτερικά. Να ομολογήσω ότι με πολύ δυσκολία μπόρεσα κατά τη διανομή του αντιδώρου να απευθύνω σε τέτοιους μοναχούς και μοναχές το «ευλογία Κυρίου και έλεος αυτού έλθοι εφ’ υμάς» αναλογιζόμενος ότι το «έλλαττον υπό του κρείττονος ευλογείται» και όχι το αντίστροφο …

Συμμερίζομαι και εγώ τη σκέψη πολιού και εμπείρου στην πνευματική ζωή Γέροντος ο οποίος είπε για την περίπτωση των μοναχών αυτών : «καλά οι υπεύθυνοι δεν σκέφτονται τον ενώπιον του Παντοδυνάμου αναστεναγμό τόσων μοναχών ; πώς μπορούν και κοιμούνται ήσυχοι ; »

1. Για να γίνει αντιληπτή η θυσιαστική αγάπη των τεσσάρων μοναχών (μόνο σε αυτούς εδόθη η άδεια να παραμείνουν κοντά στον Σεβ. Αρτέμιο !), οι οποίοι άφησαν την μοναστική τους ησυχία για να ακολουθήσουν τον Γέροντα τους στην εξορία, στην Ι. Μ. Sisatovac, θα αναφέρω μόνο ένα περιστατικό : ζήτησα να δω κάτι στο internet και ο διάκονος με πήγε στο «κελί» του. Μόνο καλογερικό κελί δεν ήταν! Ένας τεράστιος χώρος, μάλλον ως αποθήκη θα χρησιμοποιείτο παλαιότερα, και στη μία άκρη ήταν ένα απλό κρεβάτι και μπροστά σε αυτό ένα τραπέζι με τον υπολογιστή και πολλά βιβλία. Ελλείψει καρεκλών κάθισε και αυτός και εγώ στο κρεβάτι. Δεν υπήρχε στρώμα, παρά μόνο δύο λεπτές κουβέρτες και ένα σεντόνι. Στην άλλη άκρη του μεγάλου αυτού χώρου ένα στρώμα καταγής και μπροστά σε αυτό ένα τραπέζι με βιβλία. Μου εξήγησε ο διάκονος : «δυστυχώς εδώ δεν υπάρχει η άνεση να έχουμε ο καθένας το κελί μας και όπως βλέπεις εγώ έχω κρεβάτι, αλλά δεν έχω στρώμα, ενώ ο αδελφός μου έχει στρώμα και δεν έχει κρεβάτι» !
2. Εάν η εμπειρία μας από την ακτινοβολία του Επισκόπου Αρτεμίου περιοριζόταν μόνο στο Sisatovac θα ήταν λογική η ένσταση ότι εκεί φυσικό είναι να υπάρχει σεβασμός γιατί πρόκειται για τα πνευματικά του παιδιά, τα οποία τον αγαπούν και τον σέβονται. Και όμως τον ίδιο βαθύτατο σεβασμό στο πρόσωπο του Επισκόπου Αρτεμίου είδαμε και από όλες τις συνοδείες στα μοναστήρια που επισκεφθήκαμε και δεν ήσαν πνευματικά του παιδιά ! Ο ανυπόκριτος σεβασμός του σερβικού μοναχισμού, αποτελεί ίσως τη μεγαλύτερη μαρτυρία του ανόθευτου Ορθόδοξου φρονήματος του Επισκόπου Αρτεμίου και οι οποιεσδήποτε αφ’ υψηλού συκοφαντικές κατηγορίες για απόκλιση από την Ορθόδοξη πίστη και ζωή είναι αναμενόμενο να μην βρίσκουν καμία ανταπόκριση στην εκκλησιαστική συνείδηση του σερβικού λαού.
3. Συμπερασματικά : Είναι προφανές ότι η παρουσία και η ποιμαντική δράση του Επισκόπου Αρτεμίου ήταν κάρφος στο μάτι του διαβόλου. Ο διάβολος φθόνησε το έργο του και μεθόδευσε την εξόντωσή του. Φαίνεται ότι ο μισόκαλος νίκησε και θριάμβευσε στέλνοντας στην εξορία τον ποιμένα και διασκορπίζοντας τα πρόβατα, όπως τότε που κατέφερε να σταυρώσει τον «καλό Ποιμένα», το πρότυπο του Ποιμενάρχου Αρτεμίου. Αλλά η εκκλησιαστική ιστορία μας έχει διδάξει ότι τον τελευταίο λόγο τον έχει πάντα η Αλήθεια, δηλ. ο Χριστός. Τα παραδείγματα του Ι. Χρυσοστόμου και πολύ πρόσφατα του Αγ. Νεκταρίου τι άλλο αποδεικνύουν ; Και ας είμαστε βέβαιοι ότι «οίδε Κύριος ευσεβείς εκ πειρασμού ρύεσθαι» και «ου βραδύνει ο Κύριος της επαγγελίας». Άλλωστε δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι ήδη η Χάρις του Θεού τον Επίσκοπο Αρτέμιο τον δοξάζει αναδεικνύοντας σε σύγχρονο Ομολογητή. Η αυτή Χάρις αξιοποίησε την περιπέτεια του, ώστε στην μεν Σερβία να «αποκαλυφθώσι εκ πολλών καρδιών διαλογισμοί», ενώ στην Ελλάδα πολλοί που ζούσαμε με ψευδαισθήσεις να προσγειωθούμε στην τραγική, δυστυχώς, πραγματικότητα ! και ο νοών νοείτω !

ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ

Ο Επίσκοπος Αρτέμιος (Ραντοσάβλιεβιτς) γεννήθηκε στο χωριό Lelic του Valievo στις 15.1.1935. Σπούδασε Θεολογία στο Πανεπιστήμιο του Βελιγραδίου και στη συνέχεια παρακολούθησε μεταπτυχιακά προγράμματα στο Παρίσι και στην Αθήνα όπου και εκπόνησε τη διδακτορική του διατριβή στον τομέα Δογματικής με θέμα «Το μυστήριο της σωτηρίας κατά τον Άγ. Μάξιμο τον Ομολογητή». Από νεαρής ηλικίας συνδέθηκε με τον Αγ. Ιουστίνο Πόποβιτς, μεγάλο Θεολόγο της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ο οποίος ζούσε εξόριστος και υπό περιορισμό στην Ι. Μονή Τσέλιε (στον τόπο καταγωγής του Επισκόπου Αρτεμίου). Από τον Όσιο Ιουστίνο ο Αρτέμιος πήρε την αυστηρή προσήλωση στην πατερική παράδοση, το ακραιφνές εκκλησιαστικό φρόνημα και την ασκητική ζωή, στοιχεία τα οποία τον ακολουθούν μέχρι σήμερα στη ζωή του.

Το 1960 εκάρη μοναχός στην Ι. Μ. Τσέλιε από τον Όσιο Ιουστίνο Πόποβιτς. Ακολούθως χειροτονήθηκε διάκονος και το 1964 πρεσβύτερος από τον ανηψιό του Αγ. Νικολάου, Επίσκοπο Σάμπατς Ιωάννη (Βελιμίροβιτς). Υπηρέτησε για λίγο ως καθηγητής στην Ιερατική Σχολή της Πρισρένης και το 1978, επιλέγοντας το μοναστικό βίο, μεταβαίνει στην ιστορική Μονή των Αρχαγγέλων (Μαύρο Ποτάμι) του Κοσσόβου, την οποία αναστηλώνει και επανδρώνει με νέους μοναχούς. Διετέλεσε ηγούμενός της μέχρι το 1991, οπότε η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Σερβίας τον εξέλεξε Μητροπολίτη Ράσκας και Πρισρένης, στην πλέον ιστορική αλλά και συνάμα ευαίσθητη Επαρχία της Σερβικής Εκκλησίας.

Αποφεύγοντας εκ πεποιθήσεως την εξωστρεφή εκκλησιαστική πρακτική (π.χ. επισκέψεις - διαλέξεις στην Ελλάδα κοκ) είχε περιορίσει την διακονία του ως καλός ποιμήν στην Επαρχία του με αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Και μόνο το γεγονός ότι χειροτόνησε κληρικούς ή έκαρε μοναχούς 300 περίπου πνευματικά του παιδιά αποδεικνύει τη σοβαρότητα και το βάθος της ποιμαντικής του εργασίας ! Αυτός όμως ο τρόπος ποιμαντικής διακονίας είχε ως συνέπεια να μην είναι ιδιαίτερα γνωστός στους ελληνικούς εκκλησιαστικούς κύκλους στο βαθμό που ήσαν οι λοιποί Σέρβοι ελληνομαθείς Ιεράρχες οι οποίοι ασχολήθηκαν στον ακαδημαϊκό κυρίως χώρο [πρ. Ερζεγοβίνης Αθανάσιος (Γιέφτιτς), Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος (Ράντοβιτς) και Μπάτσκας Ειρηναίος (Μπούλοβιτς)].

Ως μαθητής του Οσίου Ιουστίνου και ακριβής τηρητής της παρακαταθήκης του, αγωνίστηκε με την τεκμηριωμένη γραφίδα και τον πειστικό λόγο ιδιαίτερα εναντίον της, κατά τον Αγ. Ιουστίνο, «παναιρέσεως» του Οικουμενισμού. Υπέγραψε και αυτός την «Ομολογία Πίστεως κατά του Οικουμενισμού». Σε αυτόν οφείλεται παλαιότερη απόφαση της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Σερβίας για έξοδο από το ΠΣΕ. Είναι πασιφανές ότι με τον Αρτέμιο στην Ιεραρχία δεν θα ήταν εύκολο να μεθοδευτεί πρόσκληση στον Πάπα να επισκεφθεί επίσημα τη Σερβία το 2013.

Επί πλέον δε, ως «καλός ποιμένας» λόγω της εκδιώξεως των σερβικών κρατικών αρχών από τις Δυνάμεις του ΝΑΤΟ και ακολούθως της ανακηρύξεως της αυτονομίας του Κοσσόβου, ο Επίσκοπος Αρτέμιος ανέλαβε και εθναρχικό ρόλο για τους εναπομείναντες στο Κόσσοβο Σέρβους και αγωνίστηκε με κάθε μέσο για την προστασία της Σερβικής χριστιανικής πολιτιστικής κληρονομιάς στην επαρχία του, το μαρτυρικό Κοσσυφοπέδιο. Ας μη λησμονούμε ότι ο μοναδικός σερβικός θεσμός εκεί είναι η Εκκλησία, η οποία φέρει και την ευθύνη της προστασίας του σερβικού πληθυσμού.

Ο αγώνας του αυτός τον έφερε πολλές φορές σε οξεία αντιπαράθεση με τις Δυνάμεις που θέλησαν να αλλάξουν το status quo της περιοχής [χαρακτηριστική είναι η εκ μέρους του υποβολή μηνύσεως στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (2004) εναντίον των δυνάμεων της KFOR (Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας και Ιταλίας) διότι με την προκλητική ανοχή τους επέτρεψαν στους Αλβανούς να καταστρέψουν δεκάδες χριστιανικά μνημεία]. Ο Επίσκοπος Ράσκας τήρησε αυστηρή και συνεπή γραμμή στο θέμα του Κοσσόβου, ερχόμενος σε αντίθεση και με την πολιτική ορισμένων Σέρβων, οι οποίοι αρνούνται μεν λεκτικά την ανεξαρτησία του Κοσσόβου, αλλά εν τοις πράγμασι προωθούν την «ήπια αναγνώρισή» της.

Είναι λοιπόν προφανές ότι με μια τέτοια πνευματική προσωπικότητα στο πηδάλιο της Εκκλησίας στο Κόσσοβο δεν θα ήταν εύκολες οι όποιες μεθοδεύσεις, ενώ η εκθρόνιση και η εξορία του από το Κόσσοβο θα έλυνε τα χέρια τους. Έτσι εξηγείται ότι από τα μέσα του Ιανουαρίου 2010 στην πόλη Πεκίου (δυτικό Κοσσυφοπέδιο) σε επίσημη συνάντηση πού αφορούσε θέματα ασφαλείας, αξιωματικός της ΚFOR ανήγγειλε στους συμμετέχοντες ότι είναι βέβαιο πώς ο Επίσκοπος Ράσκας-Πρισρένης Αρτέμιος σύντομα θα απομακρυνθεί από το θρόνο του και στη θέση του θα οριστεί άλλος Επίσκοπος, ὁ οποίος θα είναι πιο ανοιχτός για συνεργασία και διάλογο με τη Δύση (Julia Gorin, Totalitarianism In Service To The West, http://www.juliagorin.com/wordpress/?p=2324). Έτσι εξηγείται και ο ενθουσιασμός του ειδικού εντεταλμένου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το Κόσσοβο Pieter Feith (του οποίου έργο είναι η βοήθεια στην σύσταση του νέου κράτους του Κοσσόβου και η προώθηση της ανεξαρτησίας του, με επιστράτευση δυτικών κεφαλαίων, γνώσεων και προσωπικού) ο οποίος χαιρέτησε την «συνταξιοδότηση» του Επισκόπου Αρτεμίου. Μιλώντας για την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο ενώπιον της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στις 22-6-2010 ο κ. Feith δήλωσε: «Η αλλαγή της θρησκευτικής ηγεσίας στο Κόσσοβο και η μετάβαση προς μια περισσότερο μετριοπαθή προσέγγιση στο θέμα του Κοσσυφοπεδίου είναι επίσης μια άλλη θετική εξέλιξη» (http://www.eusrinkosovo.eu/?id=20&n=39). (Πιο αναλυτικά για την κατάσταση στο Κοσσυφοπέδιο μετά την απομάκρυνση του Ποιμενάρχου Αρτεμίου βλ. συνέντευξη π. Συμεών στον Αντιφωνητή, http://www.impantokratoros.gr/laos_kosovo_orfanepse.el.aspx).

Όμως ούτε η προσήλωση του Σεβ. Αρτεμίου στην εκκλησιαστική παράδοση, ούτε ο αγώνας του για την προστασία του ποιμνίου του και της θρησκευτικής, εθνικής και πολιτιστικής του κληρονομιάς θα μπορούσαν να αναφέρονται ως λόγοι εκθρονίσεως και εξορίας ! Γι’ αυτό οι αρμόδιοι επινόησαν μία άλλη μεθόδευση : κατηγόρησαν τον στενό του συνεργάτη και πρωτοσύγκελό του π. Συμεών Βιλόφσκι για «κατάχρηση εξουσίας» και ότι δήθεν έδωσε εντολή στον ταμία της Μητροπόλεως να πληρώσει ποσό 350.000 ευρώ σε εργολάβο για εργασίες που τάχα δεν πραγματοποίησε και έτσι παρουσίασαν τον Επίσκοπο Αρτέμιο ως μη ικανό να διοικήσει τη Μητρόπολή του ! Ο πρωτοσύγκελος λοιπόν π. Συμεών Βιλόφσκι βρέθηκε υπό κατηγορία με σκοπό να πληγεί ο Μητροπολίτης Αρτέμιος ! [Αξίζει να σημειωθεί για να γίνει αντιληπτή η μεθόδευση ότι ο Άρειος Πάγος που εξέτασε την υπόθεση του π. Συμεών με την 1410/2010 απόφαση έκρινε τη δίωξή του από τις σερβικές Αρχές για οικονομικά σκάνδαλα ως προσχηματική και απέρριψε το αίτημα για έκδοσή του. Στην απόφαση αναφέρεται ότι ο π. Συμεών διώκεται για τα θρησκευτικά και εθνικά του φρονήματα και οι απαγγελθείσες σε βάρος του κατηγορίες για οικονομικά σκάνδαλα είναι προσχηματικές και αποβλέπουν στην ηθική εξόντωσή του «προκειμένου να επιτευχθεί η καταστολή των αντιδράσεών του και η έκφραση δημοσίως των αντιθέτων απόψεών του σε ζητήματα θεολογικά … και σε ζητήματα που αφορούν την προστασία των Σέρβων στην περιοχή του Κοσσόβου καθώς και σε θέματα προστασίας των σερβικών ορθοδόξων εκκλησιών και η εναντίωση του στις πρωτοβουλίες της αλβανικής διοίκησης στο Κόσσοβο» ! (βλ. αναλυτικά την ανωτέρω συνέντευξη του π. Συμεών (http://www.impantokratoros.gr/laos_kosovo_orfanepse.el.aspx) και τη δήλωσή του «Γιατί διώκομαι» (http://thriskeftika.blogspot.com /2010/07/blog-post_4162.html)].

Με αυτή τη μεθόδευση, που δεν αντέχει στη βάσανο εκκλησιαστικού δικαστηρίου, ο Επίσκοπος Αρτέμιος κηρύχθηκε έκπτωτος την 2^α Μαΐου 2010, χωρίς να δικαστεί ούτε σε πρώτο ούτε και σε δεύτερο βαθμό, όπως επιτάσσουν οι Ι. Κανόνες. Και όχι μόνο αυτό, αλλά τον υποχρέωσαν να φύγει από τη Μητρόπολή του, το Κόσσοβο, και να διαμένει στο βορειότερο σημείο της Σερβίας (30 km από τα σύνορα με την Κροατία) σε Ι. Μονή που οι ίδιοι καθόρισαν ! Του απαγόρευσαν επίσης να ασκεί και το μυστήριο της εξομολογήσεως και της πνευματικής πατρότητας στα πνευματικά του παιδιά ! Ο Επίσκοπος Αρτέμιος παρά το γεγονός ότι θεωρεί τις αποφάσεις αυτές εντελώς άδικες και αντικανονικές συμμορφώθηκε πλήρως κάνοντας απόλυτη υπακοή για να μη σχίσει το χιτώνα της Αγιοσαββατικής Εκκλησίας, προσμένοντας την έκβαση του πειρασμού από το Θεό.

Δήλωση Επισκόπου Ράσκας και Πρισρένης Αρτεμίου

(7 . 2 . 2010)

«Πού είναι το πρόβλημα ; Στο γεγονός ότι εδώ και δέκα χρόνια επιμόνως και συνεπώς αγωνίζομαι για τον λαό μου στο Κοσσυφοπέδιο και για το Κόσσοβο και τα Μετόχια μέσα στην Σερβία. Αυτή η θέση και η προσπάθεια ενοχλούσε το καθεστώς του Slobodan Milosevic, το νυν καθεστώς του Boris Tadic, και ειδικά την Διεθνή Κοινότητα στην ολοκλήρωση των σχεδίων δημιουργίας του λεγομένου ανεξάρτητου Κοσσυφοπεδίου ως δευτέρου Αλβανικού κράτους στα Βαλκάνια.

Και άλλο: η σαφής και η αποφασιστική στάση μου έναντι του Οικουμενισμού, του Παπισμού και της Παγκοσμιοποιήσεως, έναντι των νεωτεριστών στην ζωή και τη θεολογία, ενοχλούσε και ενοχλεί μερικούς στην Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία, οι οποίοι αυτές τις αρχές και στόχους έχουνε ασπαστεί και κοπιάζουν για την πραγματοποίησή τους.

Έτσι, ενωμένοι όλοι αυτοί τους οποίους εμποδίζω στην εκπλήρωση των ατίμων σκοπών τους, επιτίθενται από κοινού εναντίον μου έτοιμοι να με απομακρύνουν από την θέση μου, είτε να με εξοντώσουν.

Ξέρω, ότι όλοι οι προκάτοχoί μου στον θρόνο της Μητροπόλεως Ράσκας-Πριζρένης, όπως και όλος ο Σερβικός λαός στο Κόσοβο και τα Μετόχια, αιώνες τώρα μαρτυρούσαν και μαρτυρούν με την παραχώρηση του Θεού. Δεν είναι παράξενο που και εγώ έχω την ίδια τύχη.

Οι διώκτες μου μπορούν να μου στερήσουν τον επισκοπικό θρόνο, ακόμα και το επισκοπικό αξίωμα, μπορούν να με ανακηρύξουν άρρωστο, με γεροντική άνοια, ακόμα και παράφρονα, μπορούν να κάνουν και πολλές άλλες ανομίες τις οποίες ούτε μπορώ να φανταστώ. Όλα θα τα αντέξω με την βοήθεια του Θεού.

Παρ΄ όλα αυτά δεν μπορούν να με αναγκάσουν να κάνω το σχίσμα και να διασπάσω τον αγιοσαββίτικο χιτώνα της Σερβικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, δεν μπορούν να με σπρώξουν στην αγκαλιά του Πάπα Ρώμης, ούτε στην αγκαλιά των ευρωπαίων οικουμενιστών, διότι δεν πρόκειται να υποχωρήσω από τις θέσεις μου.

Όθεν, κραυγαλέα η προσευχή : "Γένοιτο, Κύριε, το έλεός σου εφ΄ ημάς, καθάπερ ηλπίσαμεν επί σε". Αμήν.

Επίσκοπος Ράσκας-Πρισρένης

και Κοσσόβου-Μετοχίων

+ ΑΡΤΕΜΙΟΣ