ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ

ΑΝΑΓΚΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ

Του Αρχιμανδρίτη Ιωήλ Κωνστάνταρου

================

Ο δρόμος του Χριστού είναι Σταυρός.

Εδώ όμως, στο σημείο αυτό είναι που κάποιοι μπερδεύονται, διότι θέλουν να μπερδεύονται.

Νομίζουν ότι υπάρχει η δυνατότητα και το σταυρό τους να σηκώνουν, αλλά ταυτοχρόνως να παραμένουν μέσα σε μια «ατμόσφαιρα» σιωπής, χωρίς να τους γνωρίζει ο κόσμος ως «σταυροφόρους».

Και για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, αυτοί οι άνθρωποι είναι οι πιστοί (;) που έχουν εφεύρει την εξής «απίθανη μηχανή». Να καλύπτουν την δειλία τους με ένα μανδύα συνέσεως, κρατώντας την «σιωπή των αμνών» και προβάλλοντας ως τρόπο ζωής την «ισορροπία» μεταξύ της κοσμικής και της «πνευματικής» τους ζωής!

Το ότι βέβαια τα πράγματα αυτά τελικώς είναι εντελώς «ανισόρροπα», φαίνεται και από τον παράδοξο λόγο ενός τέτοιου κατ’ όνομα χριστιανού, που έλεγε: «Δεν με πειράζει να σηκώνω το σταυρό μου, δυσκολεύομαι όμως αφάνταστα να ομολογώ δημόσια την πίστη μου»...Λες και είναι διαφορετικό πράγμα ο Σταυρός από την καθαρή ομολογία.

Τελικώς οι ψοφοδεείς αυτοί άνθρωποι, μάλλον οι διχασμένες αυτές προσωπικότητες να λέμε καλύτερα, κάνουν (κατ’ άνθρωπον), το μεγαλύτερο κακό μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας. Και πάρα πολλές μάχες χάνονται στο επίπεδο του αγώνα της στρατευομένης μας Εκκλησίας, ακριβώς διότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει, ή δε θέλουμε να παραδεχτούμε, ότι ο Σταυρός και η αυθεντική Ορθόδοξη Πίστη ταυτίζονται, πλην των άλλων και με την παρρησία και την ξεκάθαρη ομολογία. Και δυστυχώς, πρέπει να παραδεχτούμε, τούτο ισχύει και για αρκετούς εκ των κληρικών. Κυρίως θα λέγαμε ισχύει γι’ αυτούς που επιβάλλεται εκ των πραγμάτων να είναι μπροστάρηδες και να δίνουν τον τόνο του αγώνα.

Η Εκκλησία στη γη λέγεται στρατευομένη και χρειάζεται γενναίους μαχητές. Η Εκκλησία στον ουρανό ονομάζεται θριαμβεύουσα και δέχεται μόνο νικητές. Οι δειλοί δεν έχουν θέση ούτε στην κάτω ούτε και στην άνω Εκκλησία, αλλά στην κόλαση. Και τί είναι τόσο φοβερό, ώστε να δειλιούμε προ αυτού και να μη δειλιούμε προ της αιωνίου κολάσεως;