ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΤΟΥ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΑ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ

Του Παναγιώτη Τελεβάντου

=====

Ο Πανοσ. Αρχιμ. Παντελεήμονας Μανουσάκης, στην τηλεοπτική συνέντευξή του στον κ. Παναγιώτη Ανδριόπουλο, είπε μεταξύ άλλων ότι από την Εκκλησία της Αμερικής ξεκίνησαν οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού Πατριάρχης Αθηναγόρας, Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, Αθηναγόρας Κοκκινάκης κτλ.. 

Ο π. Παντελεήμων δεν έκανε αυτή τη δήλωση για να δείξει πόσο προβληματική είναι η Εκκλησία που δίνει αυτούς τους καρπούς, αλλά για τον ακριβώς αντίθετο λόγο. Για να την επαινέσει σαν μια πολύ δυναμική Εκκλησία που παράγει καρπούς αγαθούς.

Αυτό φυσικά δείχνει πόσο προβληματικός είναι ο ίδιος ο π. Παντελεήμων, αφού τολμά να εκστομίζει τέτοια κουβέντα.

Σε κάθε περίπτωση η διαπίστωση του π. Παντελεήμονα ότι οι πρωτεργάτες του Οικουμενισμού ξεκίνησαν από την Αμερική είναι ορθή και μας υπενθυμίζει πόσο τραγική είναι η κατάσταση της Εκκλησίας μας. 

Η Αρχιεπισκοπή Αμερικής θεμελιώθηκε από τον Μελέτιο Μεταξάκη, ανδρώθηκε με τον Πατριάρχη Αθηναγόρα και μαράζωσε στη σημερινή της μορφή με τον επί 37 συναπτά έτη ηγέτη της Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο.

Από την μέχρι μυελού οστέων εκπροτεσταντισμένη Εκκλησία μας προήλθαν προσωπικότητες που προκάλεσαν οικουμενιστικές συμφορές πανορθόδοξης έκτασης και η κακή κληρονομιά των οποίων εξακολουθεί να είναι ανάγλυφη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της μέχρι τις μέρες μας.

Ο Αρχιεπίσκοπος Δημήτριος είτε επειδή δεν θέλει, είτε επειδή δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα προς την ορθή κατεύθυνση, δεν έκανε ποτέ κάτι το ριζικά ουσιαστικό για να διαφοροποιήσει τα δεδομένα.

Παρόλα αυτά ο υπογράφων το κείμενο είναι απόλυτα αισιόδοξος ότι, όσο και αν αργήσει, θα έλθει η μέρα που η Ομογένεια και οι προσήλυτοι Αμερικανοί αδελφοί μας που είναι μέλη της Εκκλησίας της Αμερικής, θα ζήσουν σε μια Εκκλησία που έχει ορθόδοξη αυτοσυνειδησία και που θα κατηχεί ορθόδοξα τα μέλη της.

Η αισιοδοξία αυτή δεν είναι προιόν φρούδων ελπίδων αλλά προσεκτικής πολύχρονης παρατήρησης πολλών αισιόδοξων φαινομένων. Το πνεύμα θυσίας που διακρίνει τα μέλη της Εκκλησίας μας, η δυναμική παρουσία του μοναχισμού ως μέρος της ζωής της, η Βυζαντινή χορωδία και οι Σχολές Βυζαντινές μουσικής, ο σύνδεσμος της Εκκλησίας μας με το Άγιον Όρος και με τα άλλα μοναστικά κέντρα της Ορθοδοξίας, η στροφή στη μελέτη των πατερικών συγγραμμάτων κτλ..

Πάνω από όλα πιστεύω ακράδαντα ότι ο Χριστός θα εξάγει από την Αίγυπτο της Οικουμενιστικής δουλείας και από την Βαβυλώνειο αιχμαλωσία του εκπροτεσταντισμού την Αρχιεπισκοπή Αμερικής επειδή η Εκκλησία είναι δική Του και κανένας δεν μπορεί μακροπρόθεσμα να ασελγεί ανενόχλητος πάνω στο υπέροχο κάλλος Της.

Εμείς, φυσικά, δεν μπορούμε να καθορίσουμε την εξέλιξη των πραγμάτων. Μπορούμε μόνον μέσα στα πλαίσια του αγώνα της μετανοίας μας να επισημαίνουμε καθηκόντως όσα είναι ορθά και να τα επαινούμε και να καταθέτουμε τη διαφωνία μας για όσα θλιβερά εξακολουθούν να υπάρχουν. Όχι επειδή είμαστε τόσο αφελείς ή υπερφίαλοι ώστε να πιστεύουμε ότι η δική μας -θετική ή αρνητική- παρέμβαση έχει πρακτική αξία για την πορεία των πραγμάτων, αλλά επειδή έχουμε σαφή συνείδηση ότι, αν σιωπήσουμε για θέματα πίστεως, θα δώσουμε λόγο στο Θεό γι’ αυτή τη σιωπή μας.